ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΘΕΑΙΤΗΤΟ – Ο Πλατωνικός Διάλογος “Θεαίτητος” είναι ένα κείμενο βαθύτατα μυητικό, περιέχοντας μια εκπληκτική γνωσιολογία, η οποία εισχωρεί και επεκτείνεται σε δεδομένα, που μόνον στις παρυφές τους έχουν κατορθώσει να φθάσουν οι πλέον προωθημένες μέχρι σήμερα επιστημονικές επιγνώσεις και ανακαλύψεις τής σύγχρονης εποχής.
Μεταξύ άλλων γίνονται με κωδικοποιημένο τρόπο, αλλά που δεν περιέχει περιθώρια παρεξηγήσεων, εκτενείς αναφορές σε ζητήματα φοβερής επιστημονικής αιχμής, όπως η κυματοειδής σύσταση τής ύλης και τις ενέργειας, η αμοιβαία ισοδυναμία τους και η μετατροπή τού ενός στο άλλο, η μελανές οπές, που βρίσκονται εγκλωβισμένες μέσα στα ηλεκτρόνια υπό μορφή αρνητικής εντροπίας διατάσσοντας αντιστροφή τού χωροχρόνου ως έδραση τής συνειδήσεως, η ολογραφική υπόσταση τού σύμπαντος και όλων των εκφάνσεων του με δομή που στηρίζεται σε fractals, η ύπαρξη των πεδίων πληροφορίας και η στοχευμένη πρόσβαση σε αυτά από την διαδικασία τής ευφυίας, που χαρακτηρίζεται και ως αληθής επιστήμη και προφανώς κάποιες ακόμη επί πλέον επιγνώσεις, στις οποίες δεν μπορεί να φθάσει, τουλάχιστον προς ώρας, η διάνοια τού γράφοντος, λόγω περιορισμού των γνώσεών του σχετικά με ισχύοντα επιστημονικά δεδομένα, αλλά και λόγω των γνωστικών ορίων, μέχρι τα οποία έχει κατορθώσει να φθάσει η συμβατική επιστημονική γνώση τής εποχής μας.
Ενώ στο κείμενο γίνεται σαφής αναίρεσις τού ρεντουξιονισμού (τής θεωρίας δηλαδή που θεωρεί το όλον άθροισμα των μερών του) τού ρασιοναλισμού (λογικοκρατίας) και τής εμπειρισμού τής αγγλικής σχολής σκέψεως. Ταυτοχρόνως αμφισβητούνται ευθέως και απερίφραστα τα όρια τής τυπικής λογικής, γίνεται μνεία στους περιορισμούς τής ανθρώπινης αντιληπτικής ικανότητος, με αναφορά στις δυο βασικές αρχές που διέπουν τον μικρόκοσμο, που είναι η αρχή τής ανταπόκρισης (reflection) και η αρχή τής αγάπης.
Ο Σωκράτης θέτει στον μυούμενο Θεαίτητο, το όνομα τού οποίου αποκαλύπτει το αίτημα προς την θέαση, την επισκόπηση δηλαδή τού αληθούς με το παραμερισμό τού πέπλου τής απάτης, το θεμελιώδες ερώτημα:
ΤΙ ΣΟΙ ΔΟΚΕΙ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ;
Και όσο αφορά τον μυητικής υφής κωδικοποιημένο αποκαλυπτικό λόγο του ο Σωκράτης θα επιτάξει:
ΜΗ ΤΙΣ ΤΩΝ ΑΜΥΗΤΩΝ ΕΠΑΚΟΥΕΙ.
Η αποκαλυπτική παράθεση τού Σωκράτους γίνεται για πρώτη φορά σε φιλοσοφικό κείμενο εφαρμόζοντας σε μεγάλο μέρους τού διαλόγου την λεγόμενη “αποφατική μέθοδο”, αναλύοντας όχι τι είναι επιστήμη, ΑΛΛΑ ΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ, αποδομώντας τα ισχύοντα εσφαλμένα αφηγήματα και παρανοήσεις, πριν υπεισέλθει στην καθ’ εαυτήν αποκάλυψη των ζητουμένων τού διαλόγου.
Ο Antoine Exupery θα βάλει χαρακτηριστικά την Αλεπού, που θεωρείται το εξυπνότερο των ζώων να πει στον “Μικρό Πρίγκιπα” ότι “το “ουσιώδες μπορεί να καταστεί ορατό μόνον με τα μάτια τής καρδιάς”. Έτσι, η λεγόμενη “συναισθηματική νοημοσύνη” ανάγεται σε έδρα τής μη τυπικής λογικής, καθότι αυτή δεν αποτελεί εν τέλει μια αποκομμένη νοητική διεργασία. Η επιστήμη έχει διαπιστώσει, ότι τόσο η καρδιά, όσο και το στομάχι διαθέτουν συνάψεις νευρώνων, ανάλογες με αυτές που βρίσκονται στον εγκέφαλο. Γι αυτό οι Βουδιστές επιτάσσουν, ότι η πρόσβαση στο “Κοάν”, που είναι ο πυρήνας τής διδασκαλίας τους, μπορεί να γίνει μόνον με το στομάχι, την περιοχή που εδράζεται και το ¨Χάρα”, το κέντρο τής ύπαρξης. Γι αυτό και η αυτοκτονία για λόγους τιμής τελείται στην Ιαπωνία με σχίσιμο τού Χάρα, το λεγόμενο Χάρα-κίρι.
Για να εισέλθουμε στον πυρήνα τού νοήματος τού Διαλόγου, παραθέτω κατ’ αρχήν ένα απόσπασμα το οποίο συμπυκνώνει τα συμπεράσματα τής όλης παράθεσης στο αποφατικό της μέρος, δηλαδή αυτά που υπογραμμίζουν τι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ επιστήμη:
ΟΥΤΕ ΑΡΑ ΑΙΣΘΗΣΙΣ, Ω ΘΕΑΙΤΗΤΕ, ΟΥΤΕ ΔΟΞΑ ΑΛΗΘΗΣ ΟΥΤΕ ΜΕΤ’ ΑΛΗΘΟΥΣ ΔΟΞΗΣ ΛΟΓΟΣ ΠΡΟΣΓΙΓΝΟΜΕΝΟΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΑΝ ΕΙΗ.
Και σε μετάφραση:
“Επομένως, φίλε Θεαίτητε, ούτε η αίσθησις μπορεί να είναι επιστήμη, ούτε η αληθής κρίσις, ούτε ο λόγος ο συνοδεύων την αληθή κρίσιν”.
Μέσω αυτού τού συμπεράσματος, ο Σωκράτης καταρρίπτει ως “αληθή επιστήμη” την εμπειρική πρόσληψη , τουτέστιν την διεξαγωγή πειραμάτων (εμπειρισμός) την λογική επεξεργασία (λογικοκρατία) καθώς και την μαθηματική – λογιστική επεξεργασία δεδομένων (με την έκφραση “λόγος αληθεύων την αληθή κρίσιν”) κατά την συνήθη πρακτική της ταξινόμησης εργαστηριακών μετρήσεων, ώστε να εξαχθεί από αυτές η ύπαρξη ενός φυσικού νόμου, ο οποίος, αφού εντοπιστεί, υφίσταται στην συνέχεια μαθηματικές συνεπαγωγές, για να διερευνηθεί με αυτόν τον τρόπο η μαθηματική συγκρότηση και αλληλουχία τού υπό έρευνα φαινομένου σε συσχτισμό με άλλα υφιστάμενα φαινόμενα.
Αφού προηγουμένως, στην διάρκεια τής ροής τού κειμένου, ο Σωκράτης έχει αμφισβητήσει ριζικά την δυνατότητα των προσληπτικών ικανοτήτων τού ανθρώπου (αισθήσεις) να προσεγγίσουν με συνέπεια την φυσική πραγματικότητα, καθότι η φυσική πραγματικότητα είναι κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που προσλαμβάνουμε (αντιλαμβανόμαστε):
….ΩΣ ΠΑΝΤΟΣ ΜΑΛΛΟΝ ΗΜΙΝ ΨΕΥΔΕΙΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΕΝ ΑΥΤΟΙΣ ΓΙΓΝΟΜΕΝΑΣ, ΚΑΙ ΠΟΛΛΟΥ ΔΕΙΝ ΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΕΚΑΣΤΩ ΤΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΑΝ ΤΟΥΝΑΝΤΙΟΝ ΟΥΔΕΝ ΩΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΕΙΝΑΙ.
Και σε μετάφραση:
Ότι δηλαδή, όταν ευρισκόμεθα εις αυτά τα κακά, έχομεν ψευδείς αισθήσεις, και πολύ απέχει από να είναι αληθινά όσα φαίνονται εις έκαστον, αλλά όλως το αντίθετον, ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟ ΑΠΟ ΟΣΑ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ.
Ενδιαμέσως, συν τω χρόνω, η διαπίστωση που ίσχυε παλαιότερα σε ειδικές περιπτώσεις, με το λεγόμενο “τα φαινόμενα απατούν”, έχει αποκτήσει πλέον γενική ισχύ σύμφωνα με τα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα και είναι χαρακτηριστικά προς αυτό τα βίντεο τού Μάριου Δανέζη στο διαδίκτυο αναφορικά με την “πλάνη των αισθήσεων”.
Ο Σωκράτης όμως δεν περιορίζεται σε αποφατικού χαρακτήρα αναλύσεις σχετικά με την επιστήμη, αλλά την προσδιορίζει με ένα πράγματι πολύ πρωτότυπο τρόπο, πάντοτε όμως με κωδικοποιημένη φρασεολογία. Η αποκωδικοποίηση των όσων παραθέτει αυτός σχετικά, οδηγεί στην επίγνωση, ότι αυτή η διαδικασία αφορά τα λεγόμενα “πεδία πληροφορίας” και την στοχευμένη πρόσβαση σε αυτά, όσων επιθυμούν να κατέχουν την “αληθή επιστήμη”.
Η παρομοίωση που δρομολογεί κωδικά ο Σωκράτης για να αποδώσει τα πεδία πληροφορίας είναι ένας “περιστερώνας”, ένας οικίσκος – φωλιά δηλαδή, περιστεριών. Και ο τρόπος που προσδιορίζει την στοχευμένη πρόσβαση σε αυτά, είναι μέσω αυτού πού αποκαλεί “κερί”. Πρόκειται για μια περιοχή νευρώνων εντός τού εγκεφάλου, όπου μπορούν να αποτυπωθούν σκεπτομορφές.
Στο “κερί” αποδίδει ο Σωκράτης γενικότερα την έδραση τής μνήμης, όμως αποδίδει σε αυτήν την περιοχή αυτή κάποιες επί πλέον λειτουργικότητες. Χαρακτηριστικά, με τον όρο κερί ονόμαζαν παλαιότερα στα στούντιο των δισκογραφικών εταιριών και την μήτρα, στην οποία γινόταν η ηχογράφηση τής μουσικής. Εάν κάποιος από τούς μουσικούς έπαιζε παράφωνα, αχρηστεύοντας την ηχογράφηση, έπρεπε, όπως είχε παραθέσει σε συνέντευξή του κάποιος παλιός μουσικός, να πληρώσει το “κερί”.
Στην συνέχεια παραθέτω για λόγους οικονομίας χώρους κάποια πολύ ενδεικτικά αποσπάσματα τού διαλόγου μόνον σε μετάφραση. Όσοι φίλες και φίλες όμως επιθυμούν να έλθουν σε επαφή με το συνολικό κείμενο τού Διαλόγου, μπορούν να κατεβάσουν αυτό σε μετάφραση από τον κάτωθι σύνδεσμο. Η αναφορά στον περιστερεώνα ξεκινάει από την σελίδα, αν και σε αυτήν την έκδοση δεν υπάρχει αρίθμηση των σελίδων:
Πρωτότυπο:
https://el.wikisource.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CE%B1%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%82
μετάφραση:
……
Σωκράτης.
Υπόθεσε λοιπόν λόγου χάριν, ότι μέσα εις τας ψυχάς μας υπάρχει
κήρινον εκμαγείον, εις τον ένα μεγαλείτερον και εις τον άλλον
μικρότερον, και εις τον ένα μεν από καθαρώτερον κηρίον, εις δε τον
άλλον από ακάθαρτον και σκληρότερον, εις μερικούς δε πάλιν
ελαστικώτερον, και εις άλλους μέτριον....
Αυτό λοιπόν ας το είπωμεν δώρον της θεάς Μνημοσύνης και ας δεχθώμεν
ότι, όταν θέλωμεν να απομνημονεύσωμεν κάτι τι από όσα ιδούμεν ή
ακούσωμεν ή μόνοι μας εννοήσωμεν, πλησιάζομεν αυτό εις τας αισθήσεις
και τας αντιλήψεις μας και αποτυπόνεται καθώς όταν αποτυπόνωμεν
εικόνας εις τα δακτυλίδια. Και εκείνο μεν το οποίον θα αποτυπωθή, το
ενθυμούμεθα και το γνωρίζομεν, εν όσω υπάρχει εντός μας η εικών του.
Εκείνο όμως το οποίον θα εξαλειφθή ή δεν θα κατορθωθή να αποτυπωθή,
το λησμονούμεν και δεν το γνωρίζομεν....
Αυτά λοιπόν λέγουν ότι προέρχονται από το εξής· όταν δηλαδή το κηρίον
μέσα εις την ψυχήν είναι βαθύ και πολύ και λείον και καλώς
ετοιμασμένον, τότε όσα διέρχονται από τας αισθήσεις μας τα
αποτυπόνομεν εις αυτό το κηρί της ψυχής μας, καθώς το ωνόμασε ο
Όμηρος, διά να κάμη υπαινιγμόν με την ομοιότητα αυτού προς το κηρίον.
Και τότε εις αυτά αποτυπόνονται καθαρά τα γνωρίσματα και με αρκετόν
βάθος και γίνονται μακροχρόνια, και όσοι είναι τοιούτοι πρώτον μεν
μανθάνουν ευκόλως, έπειτα έχουν καλόν μνημονικόν, και τέλος δεν
συγχέουν τα γνωρίσματα, αλλά κρίνουν ορθώς.
…
Πρόσεξε λοιπόν αν είναι δυνατόν και την επιστήμην όταν είναι κτήμα
σου να μην την έχης πρόχειρον, αλλά να την έχης καθώς έχει κανείς τα
άγρια πουλιά, δηλαδή τας περιστεράς και οτιδήποτε άλλο, αφού τα
συλλάβη και κάμη εις την οικίαν του ένα περιστερεώνα και τα τρέφη.
Βεβαίως θα ειπούμεν κάπως ότι αυτός τα έχει διαρκώς, και ακριβώς ότι
είναι κτήμα του.
Υπό άλλην όμως έποψιν βεβαίως δεν κρατεί καμμίαν, αλλά έχει μεν την
δύναμιν ως προς αυτάς, αφού τας έκαμε κτήμα του μέσα εις το
περίφραγμά του, να τας συλλάβη και να τας κρατή ό,τι ώρα θέλει και
πάλιν να τας απολύση. Και τούτο ημπορεί να το κάμνη όσας φοράς έχει
διάθεσιν.
Λοιπόν καθώς προηγουμένως παρεδέχθημεν κατασκευασμένον μέσα εις τας
ψυχάς ένα είδος κήρινον πλάσμα, ας κατασκευάσωμεν μέσα εις εκάστην
ψυχήν αυτήν την φοράν πάλιν ένα περιστερεώνα από διάφορα πουλιά, άλλα
μεν εις ολόκληρα σμήνη χωριστά, άλλα δε από ολίγα μαζευμένα, και άλλα
μόνα των μεταξύ όλων, να πετούν όπου τύχη.
Για να καταστεί κατανοητή η προσομοίωση των πεδίων πληροφορίας με τα περιστέρια , αρμόζει να λάβουμε υπ' όψει ότι αυτά είναι τριών ειδών. Τα άγρια, τα ήμερα και τα ταχυδρομικά. Αυτός που ανέλυσε πρώτος την ύπαρξη των λεγόμενων μορφογενετικών πεδίων, ή σύμφωνα με τον όρο σχετικό όρο που καθιερώθηκε στην συνέχεια “πεδία πληροφορίας”, ήταν ο Άγγλος βιολόγος Rupert Sheldrake, ο οποίος συγκρότησε μια άκρως πρωτότυπη θεωρία σχετικά. Η οποία όμως αναμένει πλέον την περεταίρω επεξεργασία της, ώστε να αποκτήσει αυτή μια μια συνεκτική μορφή με βάση την θεωρητική φυσική, ξεπερνώντας την μέχρι τώρα εμπειρική της διατύπωση.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι αυτός που εντόπισε πρώτος τα πεδία πληροφορίας, ήταν βιολόγος, που μελέτησε ιδιότητες των πτηνών. Το ερώτημα που τον απασχόλησε και τού παρείχε αφορμή για έρευνα και εντοπισμό των πεδίων πληροφορίας ήταν η ιδιότητα των πτηνών να μπορούν να προβαίνουν σε πλοήγηση τής πορείας τους κατά τις διάφορες εποχές τού χρόνου, μεταβαίνοντας συχνά σε μέρη, που απέχουν μεταξύ τους χιλιάδες χιλιόμετρα, χωρίς να διαθέτουν κάποια εντοπίσημα όργανα πλοήγησης.
Σαν βιολόγος ερεύνησε το πρόβλημα τής πληροφορίας σε φυσικές διαδικασίες γενικότερα, προβαίνοντας σε πολύ πρωτότυπες διαπιστώσεις, που πείθουν, ότι η φύση έχει την δυνατότητα να μαθαίνει. Σαν παράδειγμα ο Rupert Sheldrake αναφέρει, ότι η χημική αντίδραση για την παραγωγή συνθετικής ινσουλίνης χρειαζόταν χρόνο 21 λεπτά, όταν ξεκίνησε να εφαρμόζεται, ενώ ο αναγκαίος χρόνος τής χημικής αντίδρασης μειώθηκε δεκατρία χρόνια αργότερα στα 12 λεπτά.
Ο γρίφος στον οποίον στηρίζεται η Πλατωνική προσομοίωση τού περιστερώνα, αφορά την διαδικασία, που εφαρμόζεται με την αποστολή μηνυμάτων μέσω ταχυδρομικών περιστερών. Από πού γνωρίζουν άραγε οι περιστερές το παραλήπτη τού μηνύματος, πού έχει προσδεθεί στα πόδια του, για να το μεταφέρουν στο συγκεκριμένο ακριβές μέρος; Αυτοί που εφαρμόζουν την συγκεκριμένη μέθοδο, γνωρίζουν, ότι ενώ τα περιστέρια είναι πολυγαμικά πτηνά, όταν παραμείνουν σε κάποιο μέρος αρκετό διάστημα με ένα σύντροφο, γίνονται μονογαμικά. Έτσι ο αποστολέας τού μηνύματος έχει στην κατοχή το ένα από αυτά, ενώ στον παραλήπτη βρίσκεται το ταίρι του, το οποίο επιζητά το περιστέρι τού αποστολέα και πετάει σε αυτό. Με ποιον τρόπο όμως το εντοπίζει; Ο Rupert Sheldrake και χιλιάδες χρόνια πριν αυτόν ο Πλάτων, δίνει την απάντηση, ότι αυτό συμβαίνει μέσω των πεδίων πληροφορίας. Σε αυτά τοποθετεί ο Πλάτων και την έδραση τής Υψηλής Πληροφορίας, ως τον σπόρο τής ευφυίας, που κατανομάστηκε προηγουμένως.
Ο Rupert Sheldrake ανεφέρε χαρακτηριστικά στο βιβλίο του “Seven Experiments That Could Change The World“, την παρασημοφόρηση 20 ταχυδρομικών περιστεριών από την Αγγλική κυβέρνηση μετά τον Β΄ΠΠ. για τις υπηρεσίες που προσέφεραν κατά την διεξαγωγή του. Το βιβλίο αυτό περιέχει φωτογραφία μιας περιστεράς, που στέκεται υπερήφανη επάνω σα τιμητικό μαξιλάρι και φέρει το παράσημο. Στο Ευαγγέλιο υπάρχει οι προτροπή, “Εστέ πονηροί ως όφεις και αγνοί ως οι περιστεραί”. Ο Πλάτων όμως υποθέτω ότι θα προέτρεπε, “Εστέ φρόνιμοι ως αι περιστεραί και αναζητείστε τον σπόρο τής ευφυίας στα πεδία πληροφορίας.
Διαβάστε το πλήρες κείμενο ε δ ώ
