Dr Stefan Lanka.. Αποδόμηση της “Θεωρίας των ιών”. Ο “ιός της ιλαράς” ως παράδειγμα. Γιατί πρέπει να αμφιβάλλουμε για την ύπαρξη των ιών; Τι είναι οι ιοί και τι δεν είναι; Πώς αποδεικνύεται επιστημονικά η ύπαρξη των ιών;
Οι επιστήμονες πρέπει να αμφισβητούν τα πάντα και κυρίως αυτό που αγαπούν περισσότερο, δηλαδή τις δικές τους ανακαλύψεις και ιδέες. Αυτός ο βασικός κανόνας της επιστημονικής έρευνας βοηθά στην αποφυγή λανθασμένων εξελίξεων και αποκαλύπτει τις ήδη υπάρχουσες. Επίσης, πρέπει να επιτρέπεται σε όλους μας να αμφισβητούμε το status quo, αλλιώς θα ζούμε σε μια δικτατορία. Επιπλέον, η επιστήμη δεν μπορεί να περιορίζεται σε έναν επιλεγμένο αριθμό ιδρυμάτων και ειδικών. Η επιστήμη μπορεί και πρέπει να διεξάγεται από οποιονδήποτε διαθέτει τις απαραίτητες γνώσεις και τις κατάλληλες μεθόδους.
Η επιστήμη μπορεί να θεωρηθεί επιστήμη μόνο εάν οι ισχυρισμοί της είναι επαληθεύσιμοι, αναπαραγώγιμοι και εάν επιτρέπουν προβλέψεις. Η επιστήμη χρειάζεται επίσης εξωτερικό έλεγχο, διότι, όπως θα δούμε, ένα μέρος των ιατρικών επιστημών έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα εδώ και αρκετό καιρό. Όποιος έχει γνώση της βιολογίας και της γένεσης της ζωής, της ανάπτυξης και των λειτουργιών των ιστών, του σώματος και του εγκεφάλου, θα αμφισβητήσει αυτόματα τις υποθέσεις για τους ιούς.
Στην πραγματικότητα του σώματος και των μηχανισμών του, δεν υπάρχει χώρος για υποθετικές κακοήθεις διαδικασίες. Όλες οι βιολογικές διεργασίες, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που μπορούν να καταλήξουν σε πόνο, δυστυχία και θάνατο, προορίζονται αρχικά για να είναι χρήσιμες.
Μια διαφορετική προσέγγιση του φαινομένου των ιών είναι δυνατή και αναγκαία: κάθε απλός άνθρωπος με κάποιες βασικές γνώσεις που διαβάζει επιστημονικές εργασίες για παθογόνους ιούς μπορεί να αντιληφθεί ότι τέτοιοι ιοί δεν υπάρχουν και ότι αυτό που περιγράφεται είναι μόνο τυπικά συστατικά και χαρακτηριστικά των κυττάρων. Αυτές οι γνώσεις υποβάθρου θα παρασχεθούν σε αυτό το άρθρο.
Η προέλευση της ιδέας
Η σημερινή έννοια του ιού βασίζεται στις αρχαίες ιδέες ότι όλες οι ασθένειες προκαλούνται από δηλητήρια (“τοξίνες”) και ότι οι άνθρωποι θα ανακτούσαν την υγεία τους με την παραγωγή “αντιτοξινών” ως “αντίδοτο”. Πράγματι, μερικές ασθένειες προκαλούνται από δηλητήρια. Η μεταγενέστερη ιδέα, ότι ο οργανισμός μπορεί να αποκαταστήσει την υγεία του παράγοντας ή λαμβάνοντας “αντίδοτα”, γεννήθηκε όταν παρατηρήθηκε ότι οι άνθρωποι επιβίωναν από μεγαλύτερες ποσότητες δηλητηρίου (όπως το αλκοόλ) όταν ο οργανισμός τους εκπαιδεύονταν καταναλώνοντας αργά αυξανόμενες ποσότητες αυτού του δηλητηρίου. Ωστόσο, στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν αντίδοτα, αντίθετα ο οργανισμός παράγει ένζυμα, τα οποία εξουδετερώνουν και αποβάλλουν τα δηλητήρια (αλκοόλ).
Το 1858, ο Rudof Virchow, ο ιδρυτής της σύγχρονης ιατρικής, υπέκλεψε τα ευρήματα άλλων επιστημόνων, απέκρυψε τις ουσιαστικές ανακαλύψεις τους και έτσι γεννήθηκε και επιβλήθηκε ως δόγμα μια λανθασμένη άποψη για την αιτία των ασθενειών, η οποία μάλιστα ισχύει μέχρι σήμερα. Σύμφωνα με αυτό το δόγμα, όλες οι ασθένειες υποτίθεται ότι προέρχονται από το εσωτερικό των κυττάρων. (1) Η κυτταρική παθολογία του Virchow επανέφερε στην ιατρική την αρχαία και αντέκρουσε το χυμολογικό δόγμα και υποστήριξε ότι οι ασθένειες αναπτύσσονται από παθογόνα δηλητήρια (στα λατινικά: ιός).
Η αναζήτηση αυτών των παθογόνων δηλητηρίων παραμένει μέχρι σήμερα άκαρπη, ωστόσο, όταν ανακαλύφθηκαν τα βακτήρια, θεωρήθηκε ότι αυτά παρήγαγαν τα παθογόνα δηλητήρια. Η υπόθεση αυτή, που ονομάζεται “θεωρία των μικροβίων”, έγινε αμέσως αποδεκτή και παραμένει πολύ επιτυχημένη μέχρι σήμερα. Η θεωρία αυτή είναι τόσο επιτυχής ώστε η πλειονότητα των ανθρώπων εξακολουθεί να μην γνωρίζει το γεγονός ότι οι λεγόμενες βακτηριακές τοξίνες είναι στην πραγματικότητα φυσιολογικά ένζυμα, τα οποία είτε δεν μπορούν να εμφανιστούν στον άνθρωπο, είτε, αν εμφανιστούν, δεν εμφανίζονται ποτέ σε τέτοια ποσότητα ώστε να τα καταστήσουν επικίνδυνα.
Στη συνέχεια ανακαλύφθηκε ότι, όταν αρχίζουν σιγά-σιγά να πεθαίνουν, τα βακτήρια δημιουργούν μικροσκοπικές, φαινομενικά άψυχες μορφές επιβίωσης, τα λεγόμενα σπόρια. Υποπτεύθηκαν τότε ότι αυτά τα σπόρια είναι τοξικά και ότι είναι τα λεγόμενα παθογόνα δηλητήρια. Αυτό στη συνέχεια καταρρίφθηκε, καθώς τα σπόρια εξελίσσονται γρήγορα σε βακτήρια όταν αποκαθίστανται οι ζωτικοί τους πόροι. Όταν οι επιστήμονες στο εργαστήριο παρατήρησαν ότι τα αδύναμα, εξαιρετικά αναπαραγωγικά βακτήρια χάνονταν πολύ γρήγορα, ενώ μετατρέπονταν σε πολύ μικρότερες δομές από τα σπόρια, αρχικά θεωρήθηκε ότι τα βακτήρια σκοτώνονταν από τα υποτιθέμενα παθογόνα δηλητήρια, που ονομάζονται ιοί, και ότι οι ιοί πολλαπλασιάζονταν έτσι.
Λόγω της πεποίθησης ότι αυτές οι -κατά την εποχή της ανακάλυψής τους ακόμη αόρατες- δομές σκότωναν τα βακτήρια, ονομάστηκαν φάγοι/βακτηριοφάγοι, “φαγείς των βακτηρίων“. Μόνο αργότερα διαπιστώθηκε ότι απλώς και μόνο τα εξαιρετικά αναπαραγωγικά και επομένως σχεδόν μη βιώσιμα βακτήρια μπορούν να μετατραπούν σε φαγούς, ή βακτήρια που καταστρέφονται τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνουν να σχηματίσουν σπόρια.
Η εισαγωγή της ηλεκτρονικής μικροσκοπίας (ΕΜ) οδήγησε στην ανακάλυψη των δομών που προέκυψαν από τη μετατροπή των βακτηρίων όταν αυτά πέθαιναν ξαφνικά ή όταν ο μεταβολισμός των άκρως αναπαραγωγικών μικροβίων εξουδετερώθηκε από διαδικασίες που πυροδοτήθηκαν από την προσθήκη “φάγων”. Ανακαλύφθηκε επίσης ότι υπάρχουν εκατοντάδες τύποι διαφορετικής εμφάνισης “φάγων”. Η ανακάλυψη των φάγων, των λεγόμενων βακτηριακών “ιών”, ενίσχυσε τη λανθασμένη υπόθεση και την πεποίθηση ότι υπήρχαν ιοί ανθρώπων και ζώων που έμοιαζαν το ίδιο και είχαν την ίδια δομή. Αυτό δεν ισχύει και δεν μπορεί να ισχύει, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους.
Μετά την εισαγωγή τεχνικών χημικής εξέτασης στη βιολογία, ανακαλύφθηκε ότι υπάρχουν χιλιάδες τύποι φάγων και ότι οι φάγοι ενός τύπου έχουν πάντα την ίδια δομή. Αποτελούνται από ένα συγκεκριμένο μόριο, κατασκευασμένο από νουκλεϊκό οξύ, το οποίο καλύπτεται από ένα κέλυφος πρωτεϊνών συγκεκριμένου αριθμού και σύνθεσης. Μόνο αργότερα ανακαλύφθηκε ότι μόνο τα βακτήρια που είχαν αναπαραχθεί σε μεγάλο βαθμό στον δοκιμαστικό σωλήνα μπορούσαν να μετατραπούν σε φαγούς, με την επαφή με τους φαγούς, αλλά αυτό δεν ίσχυε ποτέ για τα φυσικά βακτήρια ή για τα βακτήρια που είχαν απλώς απομονωθεί από το φυσικό τους περιβάλλον. Κατά τη διαδικασία αυτή, ανακαλύφθηκε ότι αυτοί οι “βακτηριακοί ιοί” χρησιμεύουν στην πραγματικότητα για να παρέχουν σε άλλα βακτήρια σημαντικά μόρια και πρωτεΐνες και ότι τα ίδια τα βακτήρια προέκυψαν από τέτοιες δομές.
Πριν διαπιστωθεί ότι οι “βακτηριακοί ιοί” δεν μπορούν να σκοτώσουν τα φυσικά βακτήρια, αλλά αντίθετα τα βοηθούν να ζήσουν και ότι τα ίδια τα βακτήρια προκύπτουν από τέτοιες δομές, αυτοί οι “φάγοι” είχαν ήδη χρησιμοποιηθεί ως μοντέλα για τους υποτιθέμενους ανθρώπινους και ζωικούς ιούς. Θεωρήθηκε ότι οι ιοί του ανθρώπου και των ζώων έμοιαζαν με τους “φάγους”, σκότωναν δήθεν τα κύτταρα και προκαλούσαν έτσι ασθένειες, ενώ ταυτόχρονα παρήγαγαν νέα δηλητήρια ασθενειών και με αυτόν τον τρόπο μετέδιδαν τις ασθένειες. Μέχρι σήμερα, πολλές νέες ή φαινομενικά νέες ασθένειες έχουν αποδοθεί σε ιούς, εάν η προέλευσή τους είναι άγνωστη ή δεν έχει αναγνωριστεί. Αυτό το αντανακλαστικό βρήκε μια προφανή επιβεβαίωση με την ανακάλυψη των “βακτηριακών ιών”.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι οι θεωρίες της καταπολέμησης και της μόλυνσης έγιναν αποδεκτές και επαινέθηκαν ιδιαίτερα από την πλειονότητα των ειδικών μόνον εάν και εφόσον οι χώρες ή οι περιοχές όπου ζούσαν υπέφεραν επίσης από πόλεμο και αντιξοότητες. Σε περιόδους ειρήνης, άλλες αντιλήψεις κυριαρχούσαν στον κόσμο της επιστήμης. (2) Είναι πολύ σημαντικό να σημειωθεί ότι η θεωρία της μόλυνσης – ξεκινώντας από τη Γερμανία – παγκοσμιοποιήθηκε μόνο μέσω του τρίτου Ράιχ, όταν οι Εβραίοι ερευνητές, οι περισσότεροι από τους οποίους είχαν αντιταχθεί και αντικρούσει τις πολιτικά εκμεταλλευόμενες θεωρίες της μόλυνσης, απομακρύνθηκαν από τις θέσεις τους. (3)
–Σχετικά με την ανίχνευση των φάγων (phages)
Η ύπαρξη των φάγων μπορεί να αποδειχθεί γρήγορα.
Πρώτο βήμα: η παρουσία τους επιβεβαιώνεται μέσω ενός αποτελέσματος, δηλαδή της μετατροπής των βακτηρίων σε φάγους, καθώς και μέσω μιας ηλεκτρονικής μικρογραφίας αυτών των φάγων. Τα πειράματα ελέγχου (control experiments) δείχνουν ότι οι φάγοι δεν εμφανίζονται εάν τα βακτήρια δεν μεταβάλλονται ή εάν τα βακτήρια αρχίζουν τυχαία να αποσυντίθενται λόγω εξωγενών ξαφνικών εξαλλοιώσεων, χωρίς να σχηματίζουν φάγους.
Δεύτερο βήμα: το υγρό που περιέχει τους φάγους συμπυκνώνεται και εφαρμόζεται σε ένα άλλο υγρό, το οποίο έχει υψηλή συγκέντρωση στον πυθμένα του δοκιμαστικού σωλήνα και χαμηλή συγκέντρωση στην κορυφή του δοκιμαστικού σωλήνα. Στη συνέχεια, ο δοκιμαστικός σωλήνας με τους φάγους περιστρέφεται δυνατά (φυγοκεντρείται) και όλα τα σωματίδια συγκεντρώνονται ανάλογα με τη μάζα και το βάρος τους στον τόπο της δικής τους πυκνότητας. Η πυκνότητα είναι ο λόγος του βάρους (μάζας) ανά μονάδα όγκου, που εκφράζεται ως Kg/l ή g/mg, αντίστοιχα. Γι’ αυτό το λόγο αυτό το βήμα συγκέντρωσης και καθαρισμού για σωματίδια με την ίδια πυκνότητα ονομάζεται φυγοκέντρηση διαβάθμισης πυκνότητας (density gradient centrifugation).
Το στρώμα όπου συγκεντρώνονται πολλά σωματίδια της ίδιας πυκνότητας γίνεται “θολό”, το οποίο ονομάζεται “ζώνη” (“band”). Το βήμα αυτό τεκμηριώνεται, και στη συνέχεια τα σωματίδια που συγκεντρώνονται, καθαρίζονται και καθιζάνουν σε μια “ζώνη” απομακρύνονται με μια βελόνα σύριγγας. Η αφαιρεθείσα συμπυκνωμένη ποσότητα σωματιδίων ονομάζεται απομονωμένο προϊόν. Μια γρήγορη και απλή ηλεκτρονική μικρογραφία θα επιβεβαιώσει την παρουσία φάγων στο απομονωμένο προϊόν, η οποία αποτελεί ταυτόχρονα ένδειξη για την καθαρότητα του απομονωμένου προϊόντος, εάν η μικρογραφία δεν παρουσιάζει άλλα σωματίδια εκτός από τους φάγους. Η εμφάνιση και η διάμετρος των φάγων θα διαπιστωθεί επίσης με τη βοήθεια αυτής της μικρογραφίας. Το πείραμα ελέγχου που πραγματοποιείται για το στάδιο αυτό συνίσταται στην επεξεργασία και φυγοκέντρηση του υγρού από βακτήρια που δεν σχημάτισαν φάγους, όπου δεν εμφανίζονται φάγοι στο τέλος της διαδικασίας.
Μετά το στάδιο της επιτυχούς απομόνωσης των φάγων, ακολουθεί ο καθοριστικός βιοχημικός χαρακτηρισμός των φάγων. Ο βιοχημικός χαρακτηρισμός της σύνθεσής τους είναι απαραίτητος για την ταυτοποίηση του συγκεκριμένου τύπου φάγου, δεδομένου ότι διαφορετικοί τύποι φάγων συχνά εμφανίζονται να μοιάζουν μεταξύ τους. Το απομονωμένο προϊόν που λαμβάνεται μέσω της φυγοκέντρησης με διαβάθμιση πυκνότητας χωρίζεται πλέον σε δύο μέρη. Το ένα μέρος χρησιμοποιείται για τον προσδιορισμό του μεγέθους, του τύπου και της σύνθεσης του νουκλεϊκού οξέος– σε ξεχωριστή διαδικασία, το άλλο μέρος χρησιμοποιείται για τον προσδιορισμό της ποσότητας, του μεγέθους και της μορφολογίας των πρωτεϊνών των φάγων. Από τη δεκαετία του 1970, οι εξετάσεις αυτές αποτελούν απλές τυποποιημένες τεχνικές που μαθαίνει κάθε φοιτητής βιολογίας στα πρώτα του εξάμηνα.
Οι δοκιμές αυτές αντιπροσωπεύουν τον βιοχημικό χαρακτηρισμό των φάγων. Σχεδόν σε κάθε περίπτωση, τα αποτελέσματα αυτά δημοσιεύθηκαν και δημοσιεύονται σε μία μόνο δημοσίευση, δεδομένου ότι ένας φάγος έχει πολύ απλή δομή η οποία είναι πολύ εύκολο να αναλυθεί. Τα πειράματα ελέγχου για τις δοκιμές αυτές χρησιμοποιούν υγρό από βακτήρια που δεν σχηματίζουν φάγους και συνεπώς δεν μπορούν να παρουσιάσουν καμία βιοχημική απόδειξη. Η ύπαρξη περίπου δύο χιλιάδων διαφορετικών τύπων φάγων αποδείχθηκε επιστημονικά με αυτόν τον τρόπο.
–Σχετικά με την υποτιθέμενη απόδειξη των παθογόνων ιών
Οι “βακτηριοφάγοι”, που ορθώς ορίζονται ως ατελή μίνι σπόρια και δομικά στοιχεία των βακτηρίων, έχουν απομονωθεί επιστημονικά, ενώ οι υποτιθέμενοι παθογόνοι ιοί δεν έχουν παρατηρηθεί ποτέ σε ανθρώπους ή ζώα ή στα σωματικά τους υγρά και δεν έχουν ποτέ απομονωθεί και στη συνέχεια βιοχημικά αναλυθεί. Μέχρι σήμερα, κανένας από τους ερευνητές που ασχολούνται με αυτού του είδους τις εργασίες δεν φαίνεται να το έχει συνειδητοποιήσει αυτό.
Η χρήση του ηλεκτρονικού μικροσκοπίου και η βιοχημεία επανήλθαν πολύ αργά στην κανονικότητα μετά το 1945 και κανείς δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι δεν είχε απομονωθεί ποτέ ούτε ένας παθογόνος ιός σε ανθρώπους ή ζώα- έτσι, από το 1949 οι ερευνητές άρχισαν να εφαρμόζουν την ίδια ιδέα που χρησιμοποιήθηκε για τους (βακτηριο)φάγους, προκειμένου να αναπαράγουν τους ανθρώπινους και ζωικούς “ιούς”. Ο John Franklin Enders, γεννημένος το 1897 στην οικογένεια ενός πλούσιου χρηματοδότη, δραστηριοποιήθηκε σε διάφορες αδελφότητες αφού τελείωσε τις σπουδές του, στη συνέχεια εργάστηκε ως κτηματομεσίτης και μελέτησε ξένες γλώσσες για τέσσερα χρόνια πριν στραφεί στη βακτηριακή ιολογία, η οποία τον γοήτευσε.
Στη συνέχεια μετέφερε απλώς τις ιδέες και τις έννοιες που έμαθε σε αυτόν τον τομέα της έρευνας στους υποτιθέμενους παθογόνους ιούς στον άνθρωπο. Με τα αντιεπιστημονικά του πειράματα και τις ερμηνείες του, τις οποίες δεν είχε ποτέ επιβεβαιώσει μέσω αρνητικών ελέγχων, ο Enders έφερε σε αδιέξοδο ολόκληρη την “ιογενή” λοιμωξιολογία. Είναι σημαντικό να σημειωθεί σε αυτό το σημείο ότι ο Enders, όπως και πολλοί ειδικοί στις λοιμώδεις νόσους, εργαζόταν για τον αμερικανικό στρατό, ο οποίος ήταν πάντα και παραμένει μέχρι σήμερα ένα τεράστιο θύμα του φόβου της μόλυνσης. Ήταν κυρίως ο αμερικανικός στρατός που διέδωσε την εσφαλμένη πεποίθηση ότι εκτός από τα χημικά όπλα υπήρχαν και βιολογικά όπλα με τη μορφή βακτηρίων και ιών.
Το 1949, ο Enders ανακοίνωσε ότι κατάφερε να καλλιεργήσει και να αναπτύξει in vitro τον υποτιθέμενο ιό της πολιομυελίτιδας σε διάφορους ιστούς. Η αμερικανική εμπειρογνωμοσύνη τα ενστερνίσθηκε όλα αμέσως. Αυτό που έκανε ο Enders ήταν να προσθέσει υγρά από ασθενείς με πολιομυελίτιδα σε καλλιέργειες ιστών τις οποίες ισχυριζόταν ότι είχε αποστειρώσει, στη συνέχεια ισχυρίστηκε ότι τα κύτταρα πέθαιναν εξαιτίας του ιού, ότι ο ιός αναπαράγεται με αυτόν τον τρόπο και ότι από την αντίστοιχη καλλιέργεια μπορούσε να συλλεχθεί εμβόλιο.
Εκείνη την εποχή, οι θερινές επιδημίες πολιομυελίτιδας (πολιομυελίτιδα = χαλαρή παράλυση) ήταν πολύ συχνές κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και πίστευαν ότι προκαλούνταν από ιούς πολιομυελίτιδας. Ένα εμβόλιο θα βοηθούσε στην εξάλειψη του υποτιθέμενου ιού. Μετά την εισαγωγή του εμβολίου κατά της πολιομυελίτιδας, τα συμπτώματα επαναδιαγνώστηκαν στη συνέχεια μεταξύ άλλων ως σκλήρυνση κατά πλάκας, χαλαρή οξεία παράλυση, ασηπτική μηνιγγίτιδα κ.λπ. και αργότερα ισχυρίστηκαν ότι η πολιομυελίτιδα είχε ….εξαλειφθεί!
Κατά τη διάρκεια των πειραμάτων του, οι Enders et al. αποστείρωσαν τις καλλιέργειες ιστών, προκειμένου να αποκλείσουν το ενδεχόμενο τα βακτήρια να σκοτώσουν τα κύτταρα. Αυτό που δεν έλαβε υπόψη του ήταν ότι η αποστείρωση και η επεξεργασία της κυτταρικής καλλιέργειας κατά την προετοιμασία της για την υποτιθέμενη μόλυνση ήταν ακριβώς αυτό που σκότωνε τα κύτταρα. Αντιθέτως, ερμήνευσε τα κυτταροπαθητικά αποτελέσματα ως την ύπαρξη και τη δράση των ιών της πολιομυελίτιδας, χωρίς ποτέ να έχει απομονώσει έστω και έναν ιό και να έχει περιγράψει τη βιοχημεία του. Τα απαραίτητα πειράματα αρνητικού ελέγχου (negative control experiments), τα οποία θα έδειχναν ότι η αποστείρωση και η επεξεργασία των κυττάρων πριν από τη “μόλυνση” στον δοκιμαστικό σωλήνα σκότωνε τα κύτταρα, δεν έγιναν ποτέ. Ωστόσο, γι’ αυτή την “επίδοση” ο Enders έλαβε το βραβείο Νόμπελ το 1954.
Το 1954 είναι επίσης η χρονιά κατά την οποία ο Enders εφάρμοσε και εισήγαγε την ίδια τεχνική προκειμένου να αναπαραγάγει δήθεν τον ιό της ιλαράς. Καθώς την ίδια χρονιά του είχε απονεμηθεί το βραβείο Νόμπελ για τον υποτιθέμενο ιό της πολιομυελίτιδας, όλοι οι ερευνητές πίστεψαν ότι η τεχνική του ήταν επιστημονικά έγκυρη. Έτσι, μέχρι σήμερα, ολόκληρη η έννοια της ιλαράς βασίζεται σε αυτή την τεχνική. Έτσι, τα εμβόλια για την ιλαρά δεν περιέχουν ιούς, αλλά σωματίδια νεκρού νεφρικού ιστού πιθήκων ή ανθρώπινα καρκινικά κύτταρα.
Μέχρι σήμερα, δεν έχουν γίνει ποτέ πειράματα αρνητικού ελέγχου ούτε σε σχέση με τον λεγόμενο ιό της ιλαράς, τα οποία θα έδειχναν ότι είναι οι εργαστηριακές διαδικασίες που οδηγούν στις κυτταροπαθητικές επιδράσεις στα κύτταρα.
Επιπλέον, όλοι οι ισχυρισμοί και τα πειράματα που έγιναν από τους Enders et al. και τους επόμενους ερευνητές οδηγούν στο μόνο αντικειμενικό συμπέρασμα ότι στην πραγματικότητα παρατηρούσαν και ανέλυαν τα ετοιμοθάνατα κυτταρικά σωματίδια και τη δραστηριότητά τους στον δοκιμαστικό σωλήνα, παρερμηνεύοντας αυτά ως σωματίδια και χαρακτηριστικά του υποτιθέμενου ιού της ιλαράς.
–Ο ιός της ιλαράς ως παράδειγμα
Οι ακόλουθες εξηγήσεις ισχύουν για όλους τους λεγόμενους (ανθρώπινους ή ζωικούς) “παθογόνους ιούς”.
Τα έξι έγγραφα που προσκόμισε ο Dr. Bardens κατά τη διάρκεια της “δίκης της ιλαράς” ως απόδειξη για την ύπαρξη του ιού της ιλαράς περιγράφουν με διδακτικά ιδανικό τρόπο τα διάφορα στάδια της αλυσίδας των παρερμηνειών μέχρι την πεποίθηση της ύπαρξης ενός ιού της ιλαράς.
Η πρώτη δημοσίευση έγινε το 1954 από τους Enders et al: “Propagation in tissue cultures of cytopathogenic agents from patients with measles” (Διάδοση σε καλλιέργειες ιστών κυτταροπαθογόνων παραγόντων από ασθενείς με ιλαρά) (Proc Soc Exp Biol Med. 1954 Jun; 86 (2): 277-286). Η δημοσίευση αυτή μπορεί να βρεθεί στο διαδίκτυο, όπως και όλες οι άλλες δημοσιεύσεις που παρουσιάστηκαν στη δίκη για την ιλαρά.
Σε εκείνο το πείραμα, οι Enders et al. μείωσαν δραματικά το θρεπτικό διάλυμα και πρόσθεσαν αντιβιοτικά που καταστρέφουν τα κύτταρα στην κυτταρική καλλιέργεια πριν από την εισαγωγή του υποτιθέμενου μολυσμένου υγρού. Ο επακόλουθος θάνατος των κυττάρων παρερμηνεύτηκε στη συνέχεια ως παρουσία και επίσης απομόνωση του ιού της ιλαράς. Δεν πραγματοποιήθηκαν πειράματα ελέγχου για να αποκλειστεί η πιθανότητα να ήταν η στέρηση των θρεπτικών συστατικών καθώς και τα αντιβιοτικά που οδήγησαν στα κυτταροπαθητικά αποτελέσματα.
Η τύφλωση του Enders και των συναδέλφων του μπορεί να εξηγηθεί από το γεγονός ότι ήθελε πραγματικά να βοηθήσει τους ανθρώπους, ενώ η υστερία των ιών εντεινόταν μετά τον πόλεμο και κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου. Μπορεί επίσης να εξηγηθεί από το γεγονός ότι ο Enders και πολλοί από τους συναδέλφους του δεν είχαν ιδέα για την ιατρική και ανταγωνίζονταν με τη Σοβιετική Ένωση για την ανάπτυξη του πρώτου εμβολίου κατά της ιλαράς.
Μια τέτοια πίεση για επιτυχία μπορεί επίσης να εξηγήσει γιατί ο Enders και οι συνάδελφοί του αγνόησαν τις δικές τους επιφυλάξεις και προειδοποιήσεις που είχαν εκφράσει το 1954, όταν είχαν παρατηρήσει και σημειώσει ότι πολλά κύτταρα πέθαιναν και μετά από κανονική θεραπεία (δηλαδή χωρίς να έχουν “μολυνθεί”), κάτι που θεωρούσαν ότι προκαλούνταν από άγνωστους ιούς και παράγοντες. Όλα αυτά τα γεγονότα και οι επιφυλάξεις αγνοήθηκαν στη συνέχεια.
Η δεύτερη εργασία που παρουσίασε ο ενάγων στη δίκη για την ιλαρά δημοσιεύθηκε το 1959 (4) και, για τους λόγους που παρουσιάστηκαν παραπάνω, οι συγγραφείς κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η τεχνική που εισήγαγε ο Enders δεν ήταν κατάλληλη για την απομόνωση ενός ιού. Αυτή η διάψευση όχι μόνο ΔΕΝ συζητείται από όλους τους άλλους ερευνητές, αλλά αγνοείται.
Στην τρίτη εργασία (5) , οι συγγραφείς φωτογράφισαν τυπικά κυτταρικά σωματίδια στο εσωτερικό των κυττάρων και τα εξέλαβαν εσφαλμένα ως ιό ιλαράς. Δεν απομόνωσαν κανέναν ιό. Για ανεξήγητους λόγους, απέτυχαν να προσδιορίσουν και να περιγράψουν τη βιοχημική δομή αυτού που παρουσίαζαν ως ιό σε ένα ξεχωριστό πείραμα. Στη σύντομη περιγραφή των μεθόδων που χρησιμοποίησαν, μπορεί κανείς να διαβάσει ότι οι συγγραφείς δεν εφάρμοσαν την τυπική τεχνική απομόνωσης των ιών, δηλαδή τη φυγοκέντρηση με διαβάθμιση πυκνότητας. Απλώς φυγοκέντρισαν θραύσματα νεκρών κυττάρων στον πυθμένα ενός δοκιμαστικού σωλήνα και στη συνέχεια, χωρίς να περιγράψουν τη βιοχημική τους δομή, παρερμήνευσαν τα κυτταρικά υπολείμματα ως ιούς.
Από τον τρόπο με τον οποίο πραγματοποιήθηκαν τα πειράματα, μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι τα κυτταρικά σωματίδια παρερμηνεύτηκαν ως ιοί. Την ίδια κατάσταση συναντάμε στην τέταρτη (6) και στην έκτη (7) δημοσίευση που προβάλλει ο ενάγων ως απόδειξη της ύπαρξης του ιού της ιλαράς.
Η πέμπτη δημοσίευση (8) είναι μια ανασκόπηση που περιγράφει τη διαδικασία συναίνεσης ως προς το ποια μόρια νουκλεϊκών οξέων από τα νεκρά κύτταρα θα αντιπροσώπευαν το λεγόμενο γονιδίωμα του ιού της ιλαράς. Το αποτέλεσμα είναι ότι δεκάδες ομάδες ερευνητών εργάζονται με μικρά κομμάτια μορίων που αφορούν συγκεκριμένα κύτταρα, μετά τα οποία -ακολουθώντας ένα συγκεκριμένο μοντέλο- συναρμολογούν όλα τα κομμάτια σε χαρτί. Ωστόσο, αυτό το παζλ που αποτελείται από τόσα πολλά κομμάτια δεν αποδείχθηκε ποτέ επιστημονικά ότι υπάρχει ως σύνολο και δεν απομονώθηκε ποτέ από έναν ιό, διότι δεν έχει παρατηρηθεί ποτέ ιός ιλαράς, ούτε σε ανθρώπους ούτε σε δοκιμαστικό σωλήνα.
Αναφερόμενος στην εν λόγω δημοσίευση, ο πραγματογνώμονας που διορίστηκε από το δικαστήριο δήλωσε ότι περιγράφει το χρυσό πρότυπο, δηλαδή ολόκληρο το γονιδίωμα του ιού. Είναι προφανές ότι ο πραγματογνώμονας δεν διάβασε την εν λόγω δημοσίευση, οι συγγραφείς της οποίας δήλωσαν ότι η ακριβής μοριακή σύνθεση και οι λειτουργίες του γονιδιώματος του ιού της ιλαράς θα πρέπει να αποτελέσουν αντικείμενο περαιτέρω έρευνας, γι’ αυτό και έπρεπε να βασιστούν σε άλλα μοντέλα ιών προκειμένου να επιτευχθεί συναίνεση σχετικά με τη δομή και τις λειτουργίες του γονιδιώματος του ιού της ιλαράς.
Το πιο εύκολο πράγμα που μπορεί να παρατηρήσει κανείς είναι ότι σε όλες αυτές τις δημοσιεύσεις, καθώς και σε όλες τις άλλες δημοσιεύσεις για τον “ιό της ιλαράς” και άλλους παθογόνους ιούς, δεν έγιναν ποτέ πειράματα ελέγχου. Κανένας ερευνητής δεν χρησιμοποίησε την τεχνική φυγοκέντρησης με διαβάθμιση πυκνότητας- αντίθετα, φυγοκέντρισαν μόνο τα κυτταρικά υπολείμματα στον πυθμένα ενός δοκιμαστικού σωλήνα. Αυτή η τεχνική, που χρησιμοποιείται για τη συλλογή όλων των σωματιδίων από ένα υγρό, ονομάζεται σφαιροποίηση (pelletising).
Από λογική και επιστημονική άποψη, μπορεί να ειπωθεί ότι σε όλες τις δημοσιεύσεις για τους λεγόμενους “παθογόνους ιούς”, οι ερευνητές απέδειξαν στην πραγματικότητα μόνο σωματίδια και χαρακτηριστικά κυττάρων.
Στο επόμενο τεύχος του WissenschafftPlus, θα δημοσιεύσουμε την επιστημονική διάψευση του ισχυρισμού ότι υπάρχει ο ιός της ιλαράς, η οποία ισχύει για όλους τους λεγόμενους παθογόνους ιούς.
Θα θέλαμε επίσης να επισημάνουμε ένα άλλο άρθρο, στο οποίο περιγράψαμε τους λεγόμενους γιγαντιαίους ιούς (9) , δηλαδή ένα περιτυλιγμένο νουκλεϊκό οξύ που μπορεί να βρεθεί παντού στη θάλασσα και σε βασικούς οργανισμούς. Όπως όλοι οι βακτηριακοί φάγοι, όχι μόνο είναι ακίνδυνοι, αλλά έχουν και ευεργετικές λειτουργίες. Μπορούν επίσης να απομονωθούν με τη χρήση της φυγοκέντρησης με διαβάθμιση πυκνότητας, γεγονός που αποδεικνύει την ύπαρξή τους (βλ. τα παραπάνω γραφικά).
Συνιστούμε επίσης τη σχετική ανασκόπηση του καθηγητή Lüdtke (1999). (10) Ο ίδιος σημειώνει ότι στις αρχές της ιολογίας, η πλειοψηφία των ιολόγων κατέληγε πάντα στο συμπέρασμα ότι οι δομές που θεωρούσαν λανθασμένα ιούς αποδείχθηκαν συστατικά των κυττάρων και, επομένως, ήταν μόνο το αποτέλεσμα του πειράματος και όχι η αιτία των παρατηρούμενων αλλαγών. Μετά την ανακάλυψη και τον χαρακτηρισμό των φάγων και μετά την εισαγωγή του δόγματος ότι το νουκλεϊκό οξύ ήταν το γονιδίωμα όλων των κυττάρων και των ιών, γεννήθηκε η συναίνεση, σύμφωνα με την οποία τέτοιοι ιοί πρέπει να υπάρχουν και στους ανθρώπους και στα ζώα.
Το 1992, το δόγμα που δήλωνε ότι το νουκλεϊκό οξύ είναι το γονότυπο όλων των κυττάρων αποσύρθηκε από την επιστημονική κοινότητα. Το 2008, ανακλήθηκε επίσης για ένα μέρος της γερμανικής δημόσιας κοινότητας. (11) Το δόγμα των παθογόνων ιών, ωστόσο, εξακολουθεί να προωθείται.
Η αυστραλιανή ομάδα Perth Group (με επικεφαλής τους Ελένη Παπαδόπουλο-Ελεόπουλο, Val Turner και John Papadimitriou) [12] απέδειξε με επιστημονικά επιχειρήματα ότι ο HIV δεν έχει αποδειχθεί ότι υπάρχει. Ήταν η Ελένη Παπαδόπουλος-Ελεόπουλος που ήδη από το 1992 με ενθάρρυνε και μου προσέφερε επιστημονική υποστήριξη για να αποδεχθώ την πραγματικότητα σχετικά με τον HIV, να μελετήσω τα γεγονότα και να μοιραστώ τη γνώση ότι δεν υπάρχουν παθογόνοι ιοί. Είμαι πολύ ευγνώμων σε αυτήν και την ομάδα της.________________________________________________
Αναφορές :
- (1) See remarks on Virchow’s life and impact in WissenschafftPlus No. 5/2015 and No. 6/2015.
- (2) Anticontagionism between 1821 and 1867. Aufsatz von Erwin H. Ackerknecht in der Zeitschrift Bulletin of the History of Medicine, Volume XXII, The Johns Hopkins Press, 1948.
- (3) Das Robert Koch-Insitut im Nationalsozialismus (The Robert Koch Institute under National Socialism.) Book by Annette Hinz-Wessels, 192 pages, 2008, Kulturverlag Kadmos Berlin.
- (4) Bech V, Magnus Pv. Studies on measles virus in monkey kidney tissue cultures. Acta Pathol Microbiol Scand. 1959; 42 (1): 75–85.
- (5) Nakai M, Imagawa DT. Electron microscopy of measels virus replication. J. Virol. 1969 Feb; 3v (2): 187–97.
- (6) Lund GA, Tyrell, DL, Bradley RD, Scraba DG. The molecular length of measles virus RNA and the structural organization of measles nucleocapsids. J. Gen. Virol. 1984 Sep;65 (Pt 9): 1535–42.
- (7) Daikoku E, Morita C, Kohno T, Sano K. Analysis of Morphology and Infectivity of Measles Virus Particles. Bulletin of the Osaka Medical College. 2007; 53 (2): 107–14.
- (8) Horikami SM, Moyer SA. Structure, Transcription, and Replication of Measles Virus. Curr Top Microbiol Immunol. 1995; 191: 35–50.
- (9) See WissenschafftPlus No. 1/2014.
- (10) Zur Geschichte der frühen Virusforschung (The history of early virus research). Review by Prof. Karlheinz Lüdtke. Reprint 125 of the MAX-PLANCK-INSTITUTE FOR SCIENTIFIC HISTORY, 89 pages, 1999.
- (11) Erbgut in Auflösung (Genetic material in dissolution). Die ZEIT of 16.6.2008. See the articles on this topic in WissenschafftPlus since 2003.
- (12) http://www.theperthgroup.com
Δικτυογραφία
Dismantling the virus theory The “measles virus” as an example
https://wissenschafftplus.de/uploads/article/Dismantling-the-Virus-Theory.pdf
ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ
