ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΟΣΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ……..ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΙΛΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΩΝ ΦΩΤΕΙΝΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ…….
“Χτυπήστε το βελανίδι ή τραβήξτε το σχοινάκι στην καμπανούλα… Η φωνή που θα ακούσετε (αν είστε ατρόμητοι) θα σας πει να πάρετε το κλειδί, βάλτε το στην κλειδαρότρυπα, δεν θα κάνετε λάθος, έχει το σχήμα από μικρούλη φύλλο νούφαρου, ταιριάζει ακριβώς. Ξεκλειδώστε την πόρτα και ελάτε, καλώς ήλθατε στην χώρα με τις 7 λιβελούλες…!!!
Ήταν χιλιάδες χρόνια πριν, όλα ήταν όμορφα, μαγικά, στον παραδεισένιο κόσμο της Λευκής, όλοι ζούσαν αρμονικά ή σχεδόν, με κάποια μικρά προβληματάκια. Οι αυλές ήταν ανοικτές, καθόλου πόρτες, μόνο πολυχρωμία λουλουδιών χώριζε σαν φυσικό όριο το ένα σπιτάκι απ’ τ’ άλλο.
Πλούσια βλάστηση, κελάηδισμα σε όλους τους τόνους και στις κρυστάλλινες λίμνες ερωδιοί, άγριες πάπιες και κύκνοι έντυναν με την παρουσία τους την μητέρα φύση, κάποιες φορές μπορούσες ν’ ακούσεις την μουσική απ’ την λύρα του αιώνιου μουσικού, περνούσε από γειτονιά σε γειτονιά και μοίραζε ζωή.
Πολύτιμα πετράδια ο διάκοσμος σε ηλιόλουστα μονοπάτια. Εκεί κρυμμένες στην δική τους λιμνούλα ανάμεσα στην μαγεία και τ’ όνειρο ζούσαν οι μικρές μας φίλες, 7 χρώματα, 7 νότες, 7 νούφαρα μικρές βαρκούλες σε αποστολή, 7 μηνύματα πάνω απ’ τις ανθισμένες κερασιές. Πανάρχαιοι φύλακες, έβλεπαν, άκουγαν τα πάντα.
Έμελε όμως η λασποβροχή να μολύνει το τοπίο, να βλάψει την ίδια την ζωή που θα ένοιωθε πρωτόγνωρο συναίσθημα. Ο φόβος στάλαξε σαν τις σταγόνες της τοξικής βροχής. Η κοινωνία της Λευκής έχασε το κουράγιο της, δεν ήθελε να προσπαθήσει, να σταθεί όρθια, να παλέψει, να ονειρευτεί πάλι.
Μαζί με την λασποβροχή ήλθαν μαύρα πουλιά να διαφεντέψουν το αλλοτινό έργο τέχνης της φύσης, να κλέψουν τα πολύτιμα πετράδια, να καταδικάσουν την ουράνια μουσική παρτιτούρα. Μια λαβωμένη Άνοιξη, σαν να μην ξέρει τι χρώμα είναι ο ουρανός κι η φύση όλη σε σκοτεινό δωμάτιο. Τα μαύρα πουλιά να ξεσκίζουν πάνω στην σάρκα του φόβου και να διαλέγουν θύμα με τηλεσκόπιο, μικρές υπάρξεις πίσω απ’ τα μαντήλια σάβανα μελλοθάνατων.
Μία βαρκούλα γλύτωσε απ’ τις 7, αυτή θα ‘ταν το πυρπολικό, να κάψει τις μαύρες ψυχές, τα όρνεα δήμιους. Ζήτησαν απ’ όλους να ‘ναι μαζί, όχι όμως, κάποιοι έμειναν δειλοί σε σπηλιές κρυμμένοι. Σαν διαρρήκτες στο σκοτεινό τοπίο έκαναν ρεσάλτο οι 7 λιβελούλες, δεν ήξεραν αν θα πεθάνουν, με τ’ άστρα στα φτερά και τον ήλιο για ξίφος, 7 κεραυνοί θα φώτιζαν ξανά και θα ‘καιγαν τους αόρατους σπάγκους που έδεσαν την πλάση, μαζί κι η τιμωρία, η καταδίκη των αρπακτικών.
Σαν αρχαίος σίφουνας, σχέδιο θεϊκό, ένας πρωτόγνωρος τυφώνας χρωμάτων και ηλιαχτίδων, παλιοί ανώτατοι φύλακες, μια συμμαχία, μια καταιγίδα από γράμματα και νότες. Στην υδάτινη ροή ήταν παντού, ταξίδευαν με περίσσια ορμή έστελναν αστραπές και θέριζαν τις μαύρες υπάρξεις. Έμειναν μόνο οι δειλοί καθηλωμένοι, με τσέπες γεμάτες πέτρες έτοιμοι να λιθοβολήσουν τις 7 λιβελούλες.
Κεραυνός και βέλος στην μια ανάσα του τοξότη, η επίθεση προς την ελευθερία ήταν ένα καλά κρυμμένο μυστικό, τα μαύρα πουλιά ποτέ δεν σκέφτηκαν ότι θα χανόντουσαν από 7 φτερωτούς τόσο μικρούς αντιπάλους, όταν γύρισαν το τηλεσκόπιο κανονικά ήταν αργά, είδαν τους 7 αετούς….”
“ΕΜΕΙΝΑΝ ΜΟΝΟ ΟΙ ΔΕΙΛΟΙ ΚΑΘΗΛΩΜΕΝΟΙ, ΜΕ ΤΣΕΠΕΣ ΓΕΜΑΤΕΣ ΠΕΤΡΕΣ, ΕΤΟΙΜΟΙ ΝΑ ΛΙΘΟΒΟΛΗΣΟΥΝ ΤΙΣ 7 ΛΙΒΕΛΟΥΛΕΣ”…………………..ΟΜΩΣ ΟΙ ΛΙΒΕΛΟΥΛΕΣ ΕΓΙΝΑΝ ΑΕΤΟΙ….ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ………
ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΟΣΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΛΟ ΜΟΥ ΦΙΛΟ ΓΙΩΡΓΟ ΤΣΟΠΑΝΙΔΗ………….ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΚΛΕΙΔΩΣΕΤΕ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΦΑΝΤΑΖΕΣΤΕ……………
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΣ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΔΥΟ ΥΠΕΡΟΧΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ
ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ. ΟΣΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΘΕΤΕ ΑΠΟ ΤΑ ΜΜΕ
