15 C
Αθήνα
Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024, 8:58
ΡΟΗ ΤΩΝ ΑΡΘΡΩΝΥΓΕΙΑ

Καταστολή του έμφυτου ανοσοποιητικού συστήματος από εμβολιασμούς με mRNA SARS-CoV-2: Ο ρόλος των G-quadruplexes, των εξωσωμάτων και των MicroRNAs

Καταστολή του έμφυτου ανοσοποιητικού συστήματος από εμβολιασμούς με mRNA SARS-CoV-2: Ο ρόλος των G-quadruplexes, των εξωσωμάτων και των MicroRNAs. Μεταφράσαμε και σας παρουσιάζουμε μία απο τις πιο ολοκληρωμένες μελέτες που κυκλοφόρησε πρόσφατα και αφορά κυρίως τις αρνητικές επιπτώσεις που έχουν τα πειραματικά προϊόντα κατά της Covid-19.

Πρωτεΐνη Spike, προβληματισμοί για το σχεδιασμό “εμβολίων” mRNA, ανοσολογική θρομβοπενία, ηπατική νόσος, σύνδρομο Guillain Barré και νευρολογικές βλάβες, παράλυση Bell, μυοκαρδίτιδα, νευροεκφυλιστικές ασθένειες, καρκίνος. Η μετάφραση περιέχει όλες τις παραπομπές και τα Link.


Νικόλαος Αναξίμανδρος: Συγγραφέας- ερευνητής. Ακολουθείστε με στα social media


Μελέτη των Stephanie Seneff, Greg Nigh, Anthony M.Kyriakopoulos, Peter A. McCullough

Τα κυριότερα σημεία

  • Τα εμβόλια mRNA προάγουν τη διαρκή σύνθεση της πρωτεΐνης SARS-CoV-2 spike.
  • Η πρωτεΐνη spike είναι νευροτοξική και επηρεάζει τους μηχανισμούς επιδιόρθωσης του DNA.
  • Η καταστολή των αποκρίσεων ιντερφερόνης τύπου Ι έχει ως αποτέλεσμα την εξασθένιση της έμφυτης ανοσίας.
  • Τα εμβόλια mRNA προκαλούν ενδεχομένως αυξημένο κίνδυνο για μολυσματικές ασθένειες και καρκίνο.
  • Η βελτιστοποίηση των κωδικονίων οδηγεί σε mRNA πλούσιο σε G που έχει απρόβλεπτες σύνθετες επιδράσεις.

Περίληψη

Τα εμβόλια mRNA SARS-CoV-2 κυκλοφόρησαν στην αγορά ως απάντηση στις κρίσεις δημόσιας υγείας της Covid-19. Η χρήση εμβολίων mRNA στο πλαίσιο μολυσματικών ασθενειών δεν έχει προηγούμενο. Οι πολλές μεταβολές στο mRNA του εμβολίου κρύβουν το mRNA από τις κυτταρικές άμυνες και προάγουν μεγαλύτερο βιολογικό χρόνο ημιζωής και υψηλή παραγωγή πρωτεΐνης ακίδας. Ωστόσο, η ανοσολογική απόκριση στο εμβόλιο είναι πολύ διαφορετική από εκείνη σε μια λοίμωξη SARS-CoV-2.

Στην παρούσα εργασία παρουσιάζουμε στοιχεία που αποδεικνύουν ότι ο εμβολιασμός προκαλεί βαθιά εξασθένιση της σηματοδότησης της ιντερφερόνης τύπου Ι, η οποία έχει ποικίλες δυσμενείς συνέπειες για την ανθρώπινη υγεία. Τα ανοσοκύτταρα που έχουν προσλάβει τα νανοσωματίδια του εμβολίου απελευθερώνουν στην κυκλοφορία μεγάλο αριθμό εξωσωμάτων που περιέχουν πρωτεΐνη spike μαζί με κρίσιμα microRNAs που επάγουν μια σηματοδοτική απόκριση σε κύτταρα-δέκτες σε απομακρυσμένες περιοχές.

Εντοπίζουμε επίσης πιθανές βαθιές διαταραχές στον ρυθμιστικό έλεγχο της πρωτεϊνοσύνθεσης και στην επιτήρηση του καρκίνου. Αυτές οι διαταραχές έχουν δυνητικά αιτιώδη σχέση με νευροεκφυλιστικές νόσουςμυοκαρδίτιδα, ανοσολογική θρομβοπενία, παράλυση Bell, ηπατική νόσο, διαταραγμένη προσαρμοστική ανοσία, διαταραγμένη απόκριση σε βλάβη του DNA και καρκινογένεση. Παρουσιάζουμε στοιχεία από τη βάση δεδομένων VAERS που υποστηρίζουν την υπόθεσή μας. Πιστεύουμε ότι μια ολοκληρωμένη αξιολόγηση κινδύνου/οφέλους των εμβολίων mRNA τα αμφισβητεί ως θετικά συμβάλλοντα στη δημόσια υγεία.

1. Εισαγωγή

Ο εμβολιασμός είναι μια προσπάθεια χρησιμοποίησης μη παθογόνου υλικού για τη μίμηση της ανοσολογικής απόκρισης μιας φυσικής λοίμωξης, παρέχοντας έτσι ανοσία σε περίπτωση έκθεσης σε παθογόνο. Ο στόχος αυτός επιδιώκεται κυρίως με τη χρήση εμβολίων τόσο ολόκληρου του οργανισμού όσο και εξασθενημένων ιών. Η χρήση τμημάτων του ιού ή των πρωτεϊνικών προϊόντων τους, που αναφέρονται ως “εμβόλια υπομονάδων”, έχει αποτελέσει μια μεγαλύτερη τεχνική πρόκληση (Bhurani et al., 2018). Σε κάθε περίπτωση, μια αυτονόητη υπόθεση πίσω από την ανάπτυξη οποιασδήποτε εκστρατείας εμβολιασμού είναι ότι το εμβόλιο προσδίδει τα αποτελέσματα μιας “καλοήθους λοίμωξης”, ενεργοποιώντας το ανοσοποιητικό σύστημα έναντι μελλοντικής έκθεσης, αποφεύγοντας παράλληλα τις επιπτώσεις της πραγματικής λοίμωξης στην υγεία.

Μεγάλο μέρος της σχετικής βιβλιογραφίας που σχετίζεται με COVID-19 υποδηλώνει ότι η ανοσολογική απόκριση στον εμβολιασμό με βάση το mRNA είναι παρόμοια με τη φυσική λοίμωξη. Μια προτυπωμένη μελέτη διαπίστωσε “υψηλή ανοσογονικότητα του εμβολίου BNT162b2 σε σύγκριση με τη φυσική μόλυνση”. Οι συγγραφείς διαπίστωσαν ότι υπάρχουν πολλές ποιοτικές ομοιότητες αν και ποσοτικές διαφορές (Psichogiou et al., 2021a). Ο Jhaveri (2021) προτείνει ότι τα εμβόλια mRNA κάνουν ό,τι και η μόλυνση με τον ιό: “Η πρωτεΐνη παράγεται και παρουσιάζεται με τον ίδιο τρόπο όπως και η φυσική μόλυνση”.

Το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων των ΗΠΑ (CDC) προβάλλει την υπόθεση με βάση τους τίτλους αντισωμάτων που παράγονται από προηγούμενη μόλυνση έναντι του εμβολιασμού, εκτός από την παραγωγή κυττάρων μνήμης Β, για να υποστηρίξει ότι η ανοσολογική απόκριση στον εμβολιασμό είναι ανάλογη με την απόκριση στη φυσική μόλυνση (Centers for Disease Control and Prevention, 2021a). Αυτή η ομοιότητα της χυμικής ανοσολογικής απόκρισης στον εμβολιασμό έναντι της φυσικής λοίμωξης, σε συνδυασμό τόσο με δεδομένα δοκιμών όσο και με δεδομένα παρατήρησης που καταδεικνύουν μειωμένο κίνδυνο λοίμωξης μετά τον εμβολιασμό, αποτελεί την αιτιολόγηση της εκστρατείας μαζικού εμβολιασμού.

Η εργασία μας συνοψίζει την τρέχουσα βιβλιογραφία σχετικά με το mRNA και τις επιδράσεις του στη μοριακή βιολογία εντός των ανθρώπινων κυττάρων. Αναγνωρίζουμε ότι υπάρχει ένα ευρύ φάσμα απόψεων σε αυτή την εκκολαπτόμενη φάση της τεχνολογίας mRNA. Δεδομένης της ευρείας ανάπτυξής της πριν από τη βασική εργασία σε τόσους πολλούς από τους μηχανισμούς που συζητάμε εδώ, πιστεύουμε ότι η εργασία μας είναι σημαντική για την παροχή μιας ευρείας κατανόησης των σημερινών και μελλοντικών αναθεωρήσεων που αφορούν την εκρηκτική προκλινική μοριακή εργασία που γίνεται σε αυτόν τον τομέα.

Στην παρούσα εργασία, διερευνούμε την επιστημονική βιβλιογραφία που υποδηλώνει ότι ο εμβολιασμός με ένα εμβόλιο mRNA εκκινεί ένα σύνολο βιολογικών γεγονότων που όχι μόνο διαφέρουν από εκείνα που προκαλούνται από τη μόλυνση, αλλά είναι με διάφορους τρόπους αποδεδειγμένα αντιπαραγωγικά τόσο για τη βραχυπρόθεσμη όσο και για τη μακροπρόθεσμη ανοσολογική επάρκεια και τη φυσιολογική κυτταρική λειτουργία. Αυτοί οι εμβολιασμοί έχουν πλέον αποδειχθεί ότι ρυθμίζουν προς τα κάτω κρίσιμα μονοπάτια που σχετίζονται με την επιτήρηση του καρκίνου, τον έλεγχο των λοιμώξεων και την κυτταρική ομοιόσταση.

Εισάγουν στο σώμα ιδιαίτερα τροποποιημένο γενετικό υλικό. Μια προδημοσίευση αποκάλυψε μια αξιοσημείωτη διαφορά μεταξύ των χαρακτηριστικών της ανοσολογικής απόκρισης σε μια μόλυνση με SARS-CoV-2 σε σύγκριση με την ανοσολογική απόκριση σε ένα εμβόλιο mRNA κατά της COVID-19 (Ivanova et al., 2021). Η διαφορική ανάλυση γονιδιακής έκφρασης των περιφερικών δενδριτικών κυττάρων αποκάλυψε μια δραματική ρύθμιση τόσο των ιντερφερόνων τύπου Ι όσο και των ιντερφερόνων τύπου ΙΙ (IFN) στους ασθενείς με COVID-19, αλλά όχι στους εμβολιασθέντες.

Μια αξιοσημείωτη παρατήρηση που έκαναν ήταν ότι υπήρχε επέκταση των κυκλοφορούντων αιμοποιητικών βλαστικών και προγονικών κυττάρων (HSPCs) στους ασθενείς με COVID-19, αλλά η επέκταση αυτή απουσίαζε αξιοσημείωτα μετά τον εμβολιασμό. Μια εντυπωσιακή επέκταση των κυκλοφορούντων πλασματοβλαστών που παρατηρήθηκε στους ασθενείς με COVID-19 δεν παρατηρήθηκε επίσης στους εμβολιαζόμενους. Όλες αυτές οι παρατηρήσεις συνάδουν με την ιδέα ότι τα αντι-COVID-19 εμβόλια καταστέλλουν ενεργά τη σηματοδότηση της IFN τύπου Ι, όπως θα συζητήσουμε παρακάτω. Στην παρούσα εργασία θα επικεντρωθούμε εκτενώς, αν και όχι αποκλειστικά, στην επαγόμενη από τον εμβολιασμό καταστολή της IFN τύπου Ι και στις μυριάδες επακόλουθες επιδράσεις που έχει αυτό στον σχετικό καταρράκτη σηματοδότησης.

Δεδομένου ότι οι μακροχρόνιες προκλινικές δοκιμές και οι δοκιμές Φάσης Ι για την ασφάλεια συνδυάστηκαν με τις δοκιμές Φάσης ΙΙ, στη συνέχεια συνδυάστηκαν οι δοκιμές Φάσης ΙΙ και ΙΙΙ (Kwok, 2021)- και δεδομένου ότι ακόμη και αυτές τερματίστηκαν πρόωρα και δόθηκαν οι ενέσεις στα σκέλη του εικονικού φαρμάκου, αναζητάμε το σύστημα φαρμακοεπιτήρησης και τις δημοσιευμένες εκθέσεις για σήματα ασφαλείας. Με τον τρόπο αυτό, διαπιστώνουμε ότι τα εν λόγω στοιχεία δεν είναι ενθαρρυντικά.

Η βιολογική απόκριση στον εμβολιασμό με mRNA, όπως χρησιμοποιείται σήμερα, δεν είναι αποδεδειγμένα παρόμοια με τη φυσική λοίμωξη. Σε αυτή την εργασία θα παρουσιάσουμε αυτές τις διαφορές και θα περιγράψουμε τις ανοσολογικές και παθολογικές διαδικασίες που αναμένουμε ότι δρομολογούνται από τον εμβολιασμό με mRNA. Θα συνδέσουμε αυτές τις υποκείμενες φυσιολογικές επιδράσεις τόσο με τις πραγματικές όσο και με τις νοσηρότητες που δεν έχουν ακόμη παρατηρηθεί. Αναμένουμε ότι η εφαρμογή των αναμνηστικών εμβολιασμών σε ευρεία κλίμακα θα ενισχύσει όλα αυτά τα προβλήματα.

Τα εμβόλια mRNA που κατασκευάζονται από την Pfizer/BioNTech και τη Moderna έχουν θεωρηθεί ως μια ουσιαστική πτυχή των προσπαθειών μας για τον έλεγχο της εξάπλωσης της COVID-19. Χώρες σε όλο τον κόσμο προωθούν επιθετικά προγράμματα μαζικού εμβολιασμού με την ελπίδα ότι οι προσπάθειες αυτές θα μπορούσαν τελικά να περιορίσουν τη συνεχιζόμενη πανδημία και να αποκαταστήσουν την ομαλότητα. Οι κυβερνήσεις διστάζουν να αναλογιστούν το ενδεχόμενο ότι οι ενέσεις αυτές μπορεί να προκαλέσουν βλάβη με απροσδόκητους τρόπους, και ιδίως ότι η βλάβη αυτή μπορεί να ξεπεράσει ακόμη και τα οφέλη που επιτυγχάνονται στην προστασία από σοβαρές ασθένειες.

Είναι πλέον σαφές ότι τα αντισώματα που προκαλούνται από τα εμβόλια εξασθενούν σε μόλις 3-10 εβδομάδες μετά τη δεύτερη δόση (Shrotri et al., 2021), με αποτέλεσμα να συνιστάται στους ανθρώπους να ζητούν αναμνηστικά εμβόλια σε τακτά χρονικά διαστήματα (Centers for Disease Control and Prevention, 2021b). Έχει επίσης καταστεί εμφανές ότι οι ταχέως αναδυόμενες παραλλαγές, όπως το στέλεχος Delta και τώρα το Omicron, παρουσιάζουν αντίσταση στα αντισώματα που προκαλούνται από τα εμβόλια, μέσω μεταλλάξεων στην πρωτεΐνη spike (Yahi et al., 2021).

Επιπλέον, έχει καταστεί σαφές ότι τα εμβόλια δεν εμποδίζουν τη μετάδοση της νόσου, αλλά μπορεί να υποστηριχθεί ότι μειώνουν μόνο τη σοβαρότητα των συμπτωμάτων (Kampf, 2021a). Μια μελέτη που συνέκρινε τα ποσοστά εμβολιασμού με τα ποσοστά μόλυνσης από COVID-19 σε 68 χώρες και 2947 κομητείες στις Ηνωμένες Πολιτείες στις αρχές Σεπτεμβρίου 2021, δεν διαπίστωσε καμία συσχέτιση μεταξύ των δύο, γεγονός που υποδηλώνει ότι τα εμβόλια αυτά δεν προστατεύουν από την εξάπλωση της νόσου (Subramanian and Kumar, 2947).

Όσον αφορά τη σοβαρότητα των συμπτωμάτων, ακόμη και αυτή η πτυχή έχει αρχίσει να αμφισβητείται, όπως έδειξε μια επιδημία σε ένα ισραηλινό νοσοκομείο που οδήγησε στο θάνατο πέντε πλήρως εμβολιασμένων ασθενών του νοσοκομείου (Shitrit et al., 2021). Ομοίως, οι Brosh-Nissimov και συν. (2021) ανέφεραν ότι 34/152 (22%) πλήρως εμβολιασμένων ασθενών μεταξύ 17 ισραηλινών νοσοκομείων πέθαναν από COVID-19.

Οι αυξανόμενες ενδείξεις ότι τα εμβόλια δεν συμβάλλουν σε μεγάλο βαθμό στον έλεγχο της εξάπλωσης της νόσου και ότι η αποτελεσματικότητά τους φθίνει με την πάροδο του χρόνου καθιστούν ακόμη πιο επιτακτική την ανάγκη να αξιολογηθεί ο βαθμός στον οποίο τα εμβόλια ενδέχεται να προκαλέσουν βλάβη. Το ότι οι εμβολιασμοί με τροποποιημένη πρωτεΐνη spike mRNA SARS-CoV-2 έχουν βιολογικές επιπτώσεις είναι αναμφισβήτητο. Εδώ επιχειρούμε να διακρίνουμε αυτές τις επιπτώσεις από τη φυσική λοίμωξη και να δημιουργήσουμε ένα μηχανιστικό πλαίσιο που συνδέει αυτές τις μοναδικές βιολογικές επιπτώσεις με τις παθολογίες που συνδέονται τώρα με τον εμβολιασμό. Αναγνωρίζουμε ότι οι αιτιώδεις συνδέσεις μεταξύ των βιολογικών επιδράσεων που ξεκινούν από τον εμβολιασμό με mRNA και των δυσμενών αποτελεσμάτων δεν έχουν τεκμηριωθεί στη μεγάλη πλειονότητα των περιπτώσεων.

2. Ιντερφερόνες: μια επισκόπηση με έμφαση στην πρόληψη του καρκίνου

Ανακαλύφθηκε το 1957, η ιντερφερόνη (IFN) κέρδισε το όνομά της με την παραδοχή ότι τα κύτταρα που προσβλήθηκαν από εξασθενημένο ιό της γρίπης Α δημιούργησαν μια ουσία που “παρεμποδίζει” μια επακόλουθη μόλυνση από ζωντανό ιό (Lindenmann, 1982). Η IFN είναι πλέον κατανοητό ότι αντιπροσωπεύει μια πολύ μεγάλη οικογένεια πρωτεϊνών που ρυθμίζουν το ανοσοποιητικό σύστημα και χωρίζονται σε τρεις τύπους, που χαρακτηρίζονται ως τύπου Ι, ΙΙ και ΙΙΙ με βάση τους υποδοχείς με τους οποίους αλληλεπιδρά κάθε IFN. Η IFN τύπου Ι περιλαμβάνει τόσο την IFN-α όσο και την IFN-β, και ο τύπος αυτός είναι ο πιο ποικιλόμορφος, καθώς διαιρείται περαιτέρω σε δεκαεπτά υπότυπους. Μόνο η IFN-α έχει δεκατρείς υπότυπους που έχουν αναγνωριστεί επί του παρόντος, και καθένας από αυτούς χωρίζεται περαιτέρω σε πολλαπλές κατηγορίες (Wang et al., 2017a).

Οι IFN τύπου Ι διαδραματίζουν ισχυρό ρόλο στην ανοσολογική απόκριση σε πολλαπλούς στρεσογόνους παράγοντες. Στην πραγματικότητα, έχουν αποκτήσει κλινική θεραπευτική αξία ως θεραπευτική επιλογή για μια ποικιλία ασθενειών και καταστάσεων, συμπεριλαμβανομένων των ιογενών λοιμώξεων, των συμπαγών όγκων, των μυελοϋπερπλαστικών διαταραχών, των αιμοποιητικών νεοπλασιών και των αυτοάνοσων ασθενειών όπως η σκλήρυνση κατά πλάκας (Passegu and Ernst, 2009).

Ως ομάδα, οι IFN διαδραματίζουν εξαιρετικά περίπλοκους και πλειοτροπικούς ρόλους που συντονίζονται και ρυθμίζονται μέσω της δραστηριότητας της οικογένειας των ρυθμιστικών παραγόντων IFN ή IRF (Kaur and Fang, 2020). Ο IRF9 εμπλέκεται πιο άμεσα στην αντι-ιική καθώς και στην αντι-καρκινική ανοσία και στη γενετική ρύθμιση (Alsamman and El-Masry, 2018– Huang et al., 2019– Zitvogel et al., 2015).

Στενά συνδεδεμένα με αυτό είναι τα πλασματοκυτταροειδή δενδριτικά κύτταρα (pDCs), ένας σπάνιος τύπος ανοσοποιητικών κυττάρων που κυκλοφορούν στο αίμα αλλά μεταναστεύουν στα περιφερικά λεμφοειδή όργανα κατά τη διάρκεια μιας ιογενούς λοίμωξης. Ανταποκρίνονται σε μια ιογενή λοίμωξη με απότομη ρύθμιση της παραγωγής των IFN τύπου Ι. Η IFN-α που απελευθερώνεται στους λεμφαδένες επάγει τα Β κύτταρα να διαφοροποιηθούν σε πλασματοβλάστες. Στη συνέχεια, η ιντερλευκίνη-6 (Il-6) επάγει τους πλασματοβλάστες να εξελιχθούν σε πλασματοκύτταρα που εκκρίνουν αντισώματα (Jego et al., 2003).

Έτσι, οι IFN διαδραματίζουν κρίσιμο ρόλο τόσο στον έλεγχο του ιικού πολλαπλασιασμού όσο και στην επαγωγή της παραγωγής αντισωμάτων. Κεντρικό ρόλο τόσο στην αντι-ιική όσο και στην αντικαρκινική ανοσία, η IFN-α παράγεται από τα μακροφάγα και τα λεμφοκύτταρα, όταν κάποιο από αυτά προσβληθεί από ιογενή ή βακτηριακή λοίμωξη ή συναντήσει καρκινικά κύτταρα (De Andrea et al., 2002). Ο ρόλος της ως ισχυρής αντιικής θεραπείας έχει αναγνωριστεί στη θεραπεία επιπλοκών του ιού της ηπατίτιδας C (Feng et al., 2012), της λοίμωξης από τον κυτταρομεγαλοϊό (Delannoy et al., 1999), της χρόνιας ενεργού λοίμωξης από τον ιό ebola (Sakai et al., 1998), της φλεγμονώδους νόσου του εντέρου που σχετίζεται με λοίμωξη από τον ιό του έρπητα (Ruther et al., 1998) και άλλων.

Η εξασθενημένη σηματοδότηση της IFN τύπου Ι συνδέεται με πολλούς κινδύνους ασθενειών, κυρίως με τον καρκίνο, καθώς η σηματοδότηση της IFN τύπου Ι καταστέλλει τον πολλαπλασιασμό τόσο των ιών όσο και των καρκινικών κυττάρων, σταματώντας τον κυτταρικό κύκλο, εν μέρει μέσω της ρύθμισης του p53, ενός ογκοκατασταλτικού γονιδίου, και διαφόρων αναστολέων της κυκλινοεξαρτώμενης κινάσης (Musella et al., 2017– Matsuoka et al., 1998).

Η IFN-α επάγει επίσης την παρουσίαση αντιγόνων μείζονος ιστοσυμβατότητας (MHC) τάξης 1 από τα καρκινικά κύτταρα, με αποτέλεσμα αυτά να αναγνωρίζονται ευκολότερα από το σύστημα επιτήρησης του καρκίνου (Heise et al., 2016– Sundstedt et al., 2008). Το εύρος των αντικαρκινικών επιδράσεων που εκκινεί η έκφραση της IFN-α είναι εκπληκτικό και λαμβάνει χώρα τόσο μέσω άμεσων όσο και έμμεσων μηχανισμών. Οι άμεσες επιδράσεις περιλαμβάνουν τη διακοπή του κυτταρικού κύκλου, την επαγωγή της κυτταρικής διαφοροποίησης, την έναρξη της απόπτωσης, την ενεργοποίηση των κυττάρων φυσικών φονέων και των CD8+ T και άλλες (Schneider et al., 2014).

Οι έμμεσες αντικαρκινικές επιδράσεις πραγματοποιούνται κυρίως μέσω της ενεργοποίησης της γονιδιακής μεταγραφής του μονοπατιού μετατροπέα σήματος και ενεργοποιητή της μεταγραφής της Janus κινάσης (JAK/STAT). Η πρόσδεση της IFN-α στην επιφάνεια των κυττάρων ενεργοποιεί την JAK, μια κινάση τυροσίνης, ώστε να φωσφορυλιώσει τις STAT1 και STAT2 (Asmana Ningrum, 2014). Αφού φωσφορυλιωθούν, οι STATs αυτοί σχηματίζουν σύμπλοκο με τον IRF9, έναν από μια οικογένεια IRFs που διαδραματίζουν ένα ευρύ φάσμα ρόλων στη ρύθμιση των ογκογονιδίων και σε άλλες κυτταρικές λειτουργίες (Takaoka et al., 2008).

Αυτό το σύμπλοκο, που ονομάζεται IFN-stimulated gene factor 3 (ISGF3), μετατοπίζεται στον πυρήνα του κυττάρου για να ενισχύσει την έκφραση τουλάχιστον 150 γονιδίων (Schneider et al., 2014). Έχει προταθεί ότι ο IRF9 είναι το πρωταρχικό μέλος της οικογένειας πρωτεϊνών IRF που ευθύνεται για την ενεργοποίηση των αντιπολλαπλασιαστικών επιδράσεων της IFN-α, και αυτό φαίνεται να γίνεται μέσω της σύνδεσής του με τους υποδοχείς 1 και 2 (TRAIL-R1/2) του συνδέτη 1 και 2 του παράγοντα νέκρωσης όγκων που προκαλεί απόπτωση (TRAIL) (Tsuno et al., 2009).

Ο IRF7 είναι ένα άλλο κρίσιμο μέλος της οικογένειας πρωτεϊνών IRF που εμπλέκεται νωρίς στην απόκριση σε μια ιογενή λοίμωξη. Εκφράζεται κανονικά σε χαμηλές ποσότητες, αλλά επάγεται έντονα από τον ISGF3. Ο IRF7 υφίσταται επίσης φωσφορυλίωση σερίνης και πυρηνική μετατόπιση για την περαιτέρω ενεργοποίηση της ανοσολογικής απόκρισης. Ο IRF7 έχει πολύ μικρό χρόνο ημιζωής, οπότε η διαδικασία επαγωγής του γονιδίου του είναι παροδική, ίσως για να αποφευχθεί η υπερέκφραση των IFNs (Honda et al., 2006).

Μόλις το TRAIL δεσμευτεί από τον IRF9, μπορεί στη συνέχεια να δράσει ως συνδέτης για τον υποδοχέα θανάτου 4 (DR4) ή DR5, ξεκινώντας μια αλυσίδα γεγονότων που περιλαμβάνουν την παραγωγή κασπάσης 8 και κασπάσης 3 και τελικά πυροδοτώντας την απόπτωση (Sayers, 2011). Η απορρύθμιση αυτού του μονοπατιού, μέσω της καταστολής είτε της IFN-α είτε του IRF9 και της επακόλουθης αποτυχίας δέσμευσης του TRAIL-R, έχει συσχετιστεί με διάφορες αιματολογικές κακοήθειες (Testa, 2010) και έχει αποδειχθεί ότι αυξάνει το μεταστατικό δυναμικό σε ζωικά μοντέλα μελανώματος, καρκίνου του παχέος εντέρου και λεμφώματος (Finnberg and El-Deiry, 2008).

Η IFN-α εκκινεί και ενορχηστρώνει ένα ευρύ φάσμα ρόλων καταστολής του καρκίνου. Οι Dunn et al. (2005) έδειξαν ότι η IFN-α διαδραματίζει ενεργό ρόλο στην ανοσοδιέγερση του καρκίνου, με τόπο δράσης τα αιμοποιητικά κύτταρα που “προγραμματίζονται” μέσω της πρόσδεσης της IFN-α για την επιτήρηση του όγκου. Μέσω των εξαιρετικά πολύπλοκων αλληλεπιδράσεων μεταξύ των IFN τύπου Ι και των IRF7 και IRF9 ειδικότερα πραγματοποιείται μεγάλο μέρος των αντιπολλαπλασιαστικών επιδράσεων. Αυτό αποδεικνύεται από τον μεγάλο αριθμό μελετών που δείχνουν αυξημένη ανάπτυξη όγκων και/ή μεταστάσεις που σχετίζονται με μεγάλο αριθμό τύπων καρκίνου.

Για παράδειγμα, οι Bidwell et al. (2012) διαπίστωσαν ότι, μεταξύ περισσότερων από 800 ασθενών με καρκίνο του μαστού, εκείνες με υψηλή έκφραση γονιδίων που ρυθμίζονται από τον IRF7 είχαν σημαντικά λιγότερες οστικές μεταστάσεις και προτείνουν την αξιολόγηση αυτών των υπογραφών γονιδίων που σχετίζονται με τον IRF7 ως έναν τρόπο πρόβλεψης εκείνων που διατρέχουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο. Η χρήση microRNA για τη στόχευση της έκφρασης του IRF7 έχει επίσης αποδειχθεί ότι ενισχύει τον πολλαπλασιασμό και την εισβολή των καρκινικών κυττάρων του μαστού in vitro (Li et al., 2015).

Οι Zhao κ.ά. (2017) διαπίστωσαν παρόμοιο ρόλο για τον IRF7 σε σχέση με τις οστικές μεταστάσεις σε ένα μοντέλο ποντικού για τον καρκίνο του προστάτη. Όσον αφορά τον αντικαρκινικό μηχανισμό που κρύβεται πίσω από την έκφραση του IRF7, οι Solis et al. (2006) διαπίστωσαν ότι ο IRF7 επάγει τη μεταγραφή πολλαπλών γονιδίων και τη μετάφραση των πρωτεϊνικών προϊόντων τους που ακολουθούν, συμπεριλαμβανομένων των TRAIL, IL-15, ISG-56 και CD80, με τις σημειωμένες θεραπευτικές επιπτώσεις.

Ο IRF9, επίσης, διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στην επιτήρηση και την πρόληψη του καρκίνου. Οι Erb et al. (2013) απέδειξαν ότι ο IRF9 είναι ο μεσολαβητής μέσω του οποίου η IL-6 ενισχύει τις αντιπολλαπλασιαστικές επιδράσεις της IFN-α έναντι των καρκινικών κυττάρων του προστάτη. Οι Tian κ.ά. (2018) διαπίστωσαν ότι ο IRF9 αποτελεί βασικό αρνητικό ρυθμιστή του πολλαπλασιασμού των κυττάρων οξείας μυελοειδούς λευχαιμίας και της αποφυγής της απόπτωσης. Αυτό επιτυγχάνεται, τουλάχιστον εν μέρει, μέσω της ακετυλίωσης της κύριας ρυθμιστικής πρωτεΐνης p53.

Τόσο η IFN-α όσο και ο IRF9 είναι επίσης προφανώς απαραίτητοι για τις ιδιότητες πρόληψης του καρκίνου ενός πλήρως λειτουργικού γονιδίου BRCA2. Σε μια μελέτη που παρουσιάστηκε ως περίληψη στο First AACR International Conference on Frontiers in Basic Cancer Research, οι Mittal και Chaudhuri (2009) περιγράφουν μια σειρά δοκιμών που δείχνουν για πρώτη φορά ότι η έκφραση του BRCA2 οδηγεί σε αυξημένη παραγωγή IFN-α και αυξάνει το μονοπάτι μεταγωγής σήματος που οδηγεί στη σύμπλεξη των IRF9, STAT1 και STAT2 που περιγράφηκε προηγουμένως.

Δύο χρόνια νωρίτερα, οι Buckley et al. (2007) είχαν διαπιστώσει ότι η BRCA1 σε συνδυασμό με την IFN-γ προάγει την IFN τύπου Ι και την επακόλουθη παραγωγή των IRF7, STAT1 και STAT2. Έτσι, τα εξαιρετικά σημαντικά ρυθμιστικά γονίδια του καρκίνου BRCA1 και BRCA2 βασίζονται στον IRF7 και στον IRF9, αντίστοιχα, για να ασκήσουν τις προστατευτικές τους επιδράσεις. Οι Rasmussen κ.ά. (2021) εξέτασαν τα αδιάσειστα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι οι ελλείψεις είτε του IRF7 είτε του IRF9 οδηγούν σε σημαντικά μεγαλύτερο κίνδυνο σοβαρής ασθένειας COVID-19. Είναι σημαντικό ότι επισημαίνουν επίσης ότι τα στοιχεία υποδεικνύουν ότι οι IFN τύπου Ι διαδραματίζουν έναν μοναδικό σημαντικό ρόλο στην προστατευτική ανοσία έναντι της ασθένειας COVID-19, έναν ρόλο που μοιράζονται πολλαπλές κυτταροκίνες στις περισσότερες άλλες ιογενείς ασθένειες, συμπεριλαμβανομένης της γρίπης.

Όπως θα συζητηθεί λεπτομερέστερα παρακάτω, η γλυκοπρωτεΐνη SARS-CoV-2 spike τροποποιεί την παραγωγή εξωσωμάτων από τα κύτταρα του ξενιστή. Η διαμόλυνση των κυττάρων με το γονίδιο της πρωτεΐνης spike και η επακόλουθη παραγωγή της πρωτεΐνης spike του SARS-CoV-2 έχει ως αποτέλεσμα τα εν λόγω κύτταρα να παράγουν εξωσώματα που περιέχουν microRNAs που καταστέλλουν την παραγωγή του IRF9, ενώ ενεργοποιούν μια σειρά από μεταγραφές προφλεγμονωδών γονιδίων (Mishra and Banerjea, 2021). Δεδομένου ότι αυτά τα εμβόλια έχουν σχεδιαστεί ειδικά για να επάγουν υψηλή και συνεχή παραγωγή γλυκοπρωτεϊνών SARS-CoV-2 spike, οι επιπτώσεις είναι δυσοίωνες.

Όπως περιγράφεται παραπάνω, η αναστολή του IRF9 θα καταστείλει το TRAIL και όλες τις ρυθμιστικές και μεταγενέστερες επιδράσεις του που προκαλούν απόπτωση. Η καταστολή του IRF9 μέσω εξωσωματικού microRNA θα πρέπει επίσης να αναμένεται να μειώσει τις αντικαρκινικές προστατευτικές επιδράσεις της δραστηριότητας του γονιδίου BRCA2, το οποίο εξαρτάται από το εν λόγω μόριο για τη δραστηριότητά του, όπως περιγράφηκε παραπάνω. Οι καρκίνοι που σχετίζονται με το BRCA2 περιλαμβάνουν τον καρκίνο του μαστού, των σαλπίγγων και των ωοθηκών για τις γυναίκες, τον καρκίνο του προστάτη και του μαστού για τους άνδρες, την οξεία μυελοειδή λευχαιμία στα παιδιά και άλλους (National Cancer Institute, 2021).

Ο εμβολιασμός έχει επίσης αποδειχθεί ότι καταστέλλει τόσο τον IRF7 όσο και τον STAT2 (Liu et al., 2021). Αυτό αναμένεται να παρεμβαίνει στις αντικαρκινικές προστατευτικές επιδράσεις του BRCA1, όπως περιγράφεται παραπάνω. Οι καρκίνοι που σχετίζονται με τη μειωμένη δραστηριότητα του BRCA1 περιλαμβάνουν τον καρκίνο του μαστού, της μήτρας και των ωοθηκών στις γυναίκες, τον καρκίνο του προστάτη και του μαστού στους άνδρες και μια μέτρια αύξηση του καρκίνου του παγκρέατος τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες (Cancer risk and BRCA1 gene, 2021).

Η μειωμένη έκφραση του BRCA1 συνδέεται τόσο με τον καρκίνο όσο και με τον νευροεκφυλισμό. Το BRCA1 είναι ένα γνωστό γονίδιο ευαισθησίας στον καρκίνο του μαστού. Το BRCA1 αναστέλλει τον πολλαπλασιασμό των καρκινικών κυττάρων του μαστού μέσω της ενεργοποίησης του SIRT1 και της επακόλουθης καταστολής του υποδοχέα ανδρογόνων (Zhang et al., 2016). Σε μια μελέτη που διεξήχθη από τους Suberbielle et al. (2015), βρέθηκαν μειωμένα επίπεδα του BRCA1 στους εγκεφάλους ασθενών με Αλτσχάιμερ. Επιπλέον, πειράματα με τη μείωση της νευρωνικής BRCA1 στην οδοντωτή έλικα ποντικών έδειξαν ότι οι σπασίματα διπλών αλυσίδων του DNA ήταν αυξημένες, μαζί με νευρωνική συρρίκνωση και διαταραχές στη συναπτική πλαστικότητα, τη μάθηση και τη μνήμη.

Η ανάλυση που περιγράφεται λεπτομερώς σε μια πρόσφατη μελέτη περίπτωσης σε έναν ασθενή που διαγνώστηκε με μια σπάνια μορφή λεμφώματος που ονομάζεται αγγειοανοσοβλαστικό λέμφωμα Τ κυττάρων παρείχε ισχυρές ενδείξεις για απροσδόκητη ταχεία εξέλιξη των λεμφωματικών αλλοιώσεων μετά τη χορήγηση της αναμνηστικής ένεσης του mRNA BNT162b2 (Goldman et al., 2021). Οι συγκρίσεις των λεπτομερών μετρήσεων για τις υπερμεταβολικές αλλοιώσεις που πραγματοποιήθηκαν αμέσως πριν και 21 ημέρες μετά την αναμνηστική δόση του εμβολίου αποκάλυψαν πενταπλάσια αύξηση μετά το εμβόλιο, με τη δοκιμή μετά την αναμνηστική δόση να αποκαλύπτει 2 φορές υψηλότερο επίπεδο δραστηριότητας στη δεξιά μασχάλη σε σύγκριση με την αριστερή. Το εμβόλιο είχε χορηγηθεί με ένεση στη δεξιά πλευρά. Αξίζει να επισημανθεί εν προκειμένω ότι οι λεμφοειδείς κακοήθειες έχουν συσχετιστεί με καταστολή του TRAIL-R1 (MacFarlane et al., 2005).

Δεδομένης της παγκοσμίως αναγνωρισμένης σημασίας της βέλτιστης λειτουργίας του BRCA1/2 για την πρόληψη του καρκίνου και δεδομένου του κεντρικού ρόλου που διαδραματίζει το μονοπάτι μεταγωγής σήματος TRAIL για την πρόσθετη επιτήρηση του καρκίνου, η καταστολή των IRF7 και IRF9 μέσω του εμβολιασμού και της επακόλουθης παραγωγής γλυκοπρωτεΐνης ακίδας SARS-CoV-2 είναι εξαιρετικά ανησυχητική για τον μακροχρόνιο έλεγχο του καρκίνου σε πληθυσμούς που έκαναν ένεση με γενετικό εμβόλιο SARS-CoV-2 mRNA.

3. Προβληματισμοί για το σχεδιασμό των εμβολίων mRNA

Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, η τεχνολογική πλατφόρμα mRNA με στόχο την ανάπτυξη αποτελεσματικών και ασφαλών θεραπευτικών εργαλείων νουκλεϊκών οξέων λέγεται ότι έχει ξεπεράσει σοβαρά εμπόδια σχετικά με την αστάθεια του κωδικοποιημένου προϊόντος, τη συντριπτική έμφυτη ανοσογονικότητα και τις μεθοδολογίες χορήγησης (Pardi et al., 2018). Μια από τις σημαντικότερες επιτυχίες της χρήσης του mRNA ως εργαλείου γενετικού εμβολιασμού αφορά την εισαγωγή ισχυρής ανοσίας κατά του καρκίνου (Van Lint et al., 2015).

Επιπλέον, η δυνατότητα των mRNAs να αποκαθιστούν ή να αντικαθιστούν διάφορους τύπους πρωτεϊνών σε περιπτώσεις σπάνιων γενετικών μεταβολικών διαταραχών όπως η νόσος Fabry έχει προσφέρει μεγάλες δυνητικές θεραπευτικές εναλλακτικές λύσεις όπου κανένα άλλο φάρμακο δεν έχει αποδειχθεί επιτυχές (Martini and Guey, 2019). Ωστόσο, στην περίπτωση της χρήσης mRNA ως γενετικών εμβολίων κατά μολυσματικών ασθενειών, οι προκαταρκτικές έρευνες για την ασφάλεια φάνηκαν πρόωρες για μια παγκόσμια χρήση στον γενικό πληθυσμό (Pardi et al., 2018– Doulberis et al., 2021).

Παρόλο που υπάρχουν ουσιώδεις επίτοποι σε άλλες πρωτεΐνες του SARS-CoV-2, όπου μια αντισωματική απόκριση θα μπορούσε να παρέχει ουσιαστική ανοσογονικότητα, γνωστές από τον SARS-CoV-1 (Gordon et al., 2020), ο πρωταρχικός στόχος των σχεδιαστών των mRNA εμβολίων SARS-CoV-2 ήταν να σχεδιάσουν ένα εμβόλιο που θα μπορούσε να προκαλέσει μια ισχυρή αντισωματική απόκριση αποκλειστικά στη γλυκοπρωτεΐνη spike. Αυτά τα αντισώματα, ιδίως τα IgA στο ρινοφάρυγγα, θα έπρεπε να προκαλούν τη γρήγορη απομάκρυνση των εισβολέων ιών πριν μπορέσουν να εισβάλουν στα κύτταρα του ξενιστή, σταματώντας έτσι τη διαδικασία της νόσου από νωρίς. Όπως αναφέρεται συνοπτικά από τους Kaczmarek et al. (2021):

“Η λογική πίσω από τον εμβολιασμό είναι να παρέχεται σε κάθε εμβολιαζόμενο άτομο προστασία έναντι του ιού SARS-CoV-2. Η προστασία αυτή επιτυγχάνεται με τη διέγερση του ανοσοποιητικού συστήματος ώστε να παράγει αντισώματα κατά του ιού και να αναπτύξει λεμφοκύτταρα που θα διατηρήσουν τη μνήμη και την ικανότητα να καταπολεμούν τον ιό για μεγάλο χρονικό διάστημα”.

Ωστόσο, δεδομένου ότι ο εμβολιασμός χορηγείται παρεντερικά, η IgG είναι η κύρια κατηγορία αντισωμάτων που παράγεται έναντι της γλυκοπρωτεΐνης της ακίδας του SARS-CoV-2 και όχι η IgA (Wisnewski et al., 2021).

Τα εμβόλια γενικά εξαρτώνται από βοηθητικές ουσίες όπως το αλουμίνιο και το σκουαλένιο για να προκαλέσουν τη μετανάστευση των κυττάρων του ανοσοποιητικού συστήματος στο σημείο της ένεσης αμέσως μετά τον εμβολιασμό. Στην ιστορία της ανάπτυξης εμβολίων mRNA, αρχικά υπήρχε η ελπίδα ότι το ίδιο το mRNA θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως το δικό του επικουρικό. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα ανθρώπινα κύτταρα αναγνωρίζουν το ιικό RNA ως ξένο και αυτό οδηγεί σε ρύθμιση των IFN τύπου Ι, που μεσολαβεί μέσω υποδοχέων τύπου toll, όπως οι TLR3TLR7 και TLR8 (Karik ó et al., 2005).

Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου κατέστη σαφές ότι υπήρχαν προβλήματα με αυτή την προσέγγιση, τόσο επειδή η έντονη αντίδραση θα μπορούσε να προκαλέσει συμπτώματα που μοιάζουν με γρίπη όσο και επειδή η IFN-α θα μπορούσε να δρομολογήσει μια αλυσιδωτή αντίδραση που θα οδηγούσε στη διάσπαση του mRNA πριν αυτό μπορέσει να παράγει επαρκείς ποσότητες γλυκοπρωτεΐνης SARS-CoV-2 spike για την πρόκληση ανοσολογικής απάντησης (de Beuckelaer et al., 2016).

Η επανάσταση ήρθε όταν ανακαλύφθηκε πειραματικά ότι το mRNA που κωδικοποιεί την πρωτεΐνη spike θα μπορούσε να τροποποιηθεί με συγκεκριμένους τρόπους που ουσιαστικά θα ξεγελούσαν τα ανθρώπινα κύτταρα ώστε να το αναγνωρίσουν ως ακίνδυνο ανθρώπινο RNA. Μια σημαντική δημοσίευση των Karikó κ.ά. (2005) κατέδειξε μέσω μιας σειράς πειραμάτων in vitro ότι μια απλή τροποποίηση του mRNA, έτσι ώστε όλες οι ουριδίνες να αντικατασταθούν με ψευδοουριδίνη, θα μπορούσε να μειώσει δραματικά την ενεργοποίηση του έμφυτου ανοσοποιητικού έναντι του εξωγενούς mRNA.

Οι Andries κ.ά. (2015) ανακάλυψαν αργότερα ότι η 1-μεθυλοψευδοουριδίνη ως αντικατάσταση της ουριδίνης ήταν ακόμη πιο αποτελεσματική από την ψευδοουριδίνη και μπορούσε ουσιαστικά να καταργήσει την απόκριση TLR στο mRNA, αποτρέποντας την ενεργοποίηση των δενδριτικών κυττάρων που προέρχονται από το αίμα. Αυτή η τροποποίηση εφαρμόζεται και στα δύο εμβόλια mRNA που κυκλοφορούν στην αγορά (Park et al., 2021).

Μάλλον προφητικά, η εκτενής ανασκόπηση των Forni και Mantovani (2021) έθεσε σοβαρά ερωτήματα σχετικά με την ανάπτυξη της έμφυτης ανοσίας από τους γενετικούς εμβολιασμούς με mRNA SARS-CoV-2. Όπως δήλωσαν οι συγγραφείς: “Λόγω του σύντομου χρόνου ανάπτυξης και της καινοτομίας των τεχνολογιών που υιοθετήθηκαν, τα εμβόλια αυτά θα αναπτυχθούν με αρκετά άλυτα ζητήματα που μόνο η πάροδος του χρόνου θα επιτρέψει να διευκρινιστούν”.

Στη συνέχεια, οι συγγραφείς συνέστησαν να συμπεριληφθούν ορισμένα μόρια, όπως η μακρά πεντραξίνη PTX3, ως αντιπροσωπευτικοί δείκτες χυμικής ανοσίας για την αξιολόγηση της πρώιμης ενεργοποίησης των μηχανισμών της έμφυτης ανοσίας και της υποκείμενης αντιδραστικότητας στο πλαίσιο των πρωτοκόλλων της κοινοπραξίας BIOVACSAFE (Forni and Mantovani, 2021– Weiner et al., 2019). Ωστόσο, εξ όσων γνωρίζουμε, αυτά τα πρωτόκολλα ασφαλείας δεν έχουν συμπεριληφθεί στην αξιολόγηση της επαγόμενης έμφυτης ανοσίας από τα γενετικά εμβόλια mRNA SARS-CoV-2 (Mulligan et al., 2020).

Εν προκειμένω, στην περίπτωση του εμβολίου SARS-CoV-2 BNT162b2 mRNA, σε αντίθεση με την ανοσολογική απόκριση που επάγεται από τη φυσική λοίμωξη SARS-CoV-2, όπου παρατηρείται μια ισχυρή απόκριση ιντερφερόνης, τα άτομα που εμβολιάστηκαν με εμβόλια BNT162b2 mRNA ανέπτυξαν μια ισχυρή προσαρμοστική ανοσολογική απόκριση η οποία περιοριζόταν μόνο στα κύτταρα μνήμης, δηλαδή μια εναλλακτική οδό ανοσολογικής απόκρισης που παρέκαμψε τις μεσολαβούμενες από την IFN οδούς (Mulligan et al., 2020). Επιπλέον, λόγω μεταγενέστερων μεταλλάξεων στην πρωτεΐνη ακίδας του SARS-CoV-2, παρατηρείται σημαντική απώλεια των εξουδετερωτικών αντισωμάτων που επάγονται από το εμβόλιο BNT162b2 mRNA σε σύγκριση με αυτά που χορηγούνται μόνο από τις μεταλλάξεις του SARS-CoV-2 (Collier et al., 2021).

Από την άποψη αυτή, όπως παραδέχονται οι κατασκευαστές του εμβολίου: “Το RNA του εμβολίου μπορεί να τροποποιηθεί με την ενσωμάτωση 1-μεθυλοψευδοουριδίνης, η οποία εξασθενεί την αίσθηση του έμφυτου ανοσοποιητικού συστήματος και αυξάνει τη μετάφραση του mRNA in vivo”. (Mulligan et al., 2020– Katalin Karikó et al., 2008). Λαμβάνοντας υπόψη τις πολλαπλές μεταλλάξεις που αναπτύσσει ο SARS-CoV-2, όπως για παράδειγμα στα κρούσματα της Βραζιλίας (Timmers et al., 2021), μια αποτελεσματική ανοσολογική απόκριση που αποτρέπει την εξάπλωση των μεταλλάξεων του SARS-CoV2 περιλαμβάνει αναγκαστικά την ανάπτυξη μιας ισχυρής απόκρισης IFN-I ως μέρος του έμφυτου ανοσοποιητικού συστήματος. Αυτή η απόκριση απαιτεί επίσης τη συμμετοχή μιας λειτουργικής απόκρισης NF-κΒ. Δυστυχώς, η υπερέκφραση της γλυκοπρωτεΐνης spike διαλύει τις αποκρίσεις του μονοπατιού NF-κB και αυτό το μοριακό γεγονός μπορεί να ενισχυθεί από mRNA που κωδικοποιούν την πρωτεΐνη spike (Kyriakopoulos and McCullough, 2021– Jiang and Mei, 2021).

Για τον επιτυχή σχεδιασμό εμβολίων mRNA, το mRNA πρέπει να ενθυλακωθεί σε προσεκτικά κατασκευασμένα σωματίδια που μπορούν να προστατεύσουν το RNA από την αποικοδόμηση από τις αποπολυμεράσες RNA. Τα εμβόλια mRNA διαμορφώνονται ως λιπιδικά νανοσωματίδια που περιέχουν χοληστερόλη και φωσφολιπίδια, με το τροποποιημένο mRNA να συμπλέκεται με έναν εξαιρετικά τροποποιημένο λιπιδικό κορμό πολυαιθυλενογλυκόλης (PEG) για να προωθείται η έγκαιρη απελευθέρωσή του από το ενδοσωμάτιο και να προστατεύεται περαιτέρω από την αποικοδόμηση (Hou et al., 2021).

Οι υπάρχοντες βιολογικοί μηχανισμοί του κυττάρου ξενιστή συνεργάζονται για να διευκολύνουν τη φυσική παραγωγή πρωτεΐνης από το mRNA μέσω της ενδοσωματικής πρόσληψης ενός λιπιδικού σωματιδίου (Hou et al., 2021). Προστίθεται επίσης ένα συνθετικό κατιονικό λιπίδιο, καθώς έχει αποδειχθεί πειραματικά ότι λειτουργεί ως βοηθητικό για την προσέλκυση ανοσοποιητικών κυττάρων στο σημείο της ένεσης και τη διευκόλυνση της ενδοσωματικής διαφυγής. Οι de Beuckelaer et al. (2016) παρατήρησαν ότι “η συμπύκνωση του mRNA σε κατιονικά λιποπλέγματα αυξάνει την ισχύ της απόκρισης των Τ κυττάρων που προκαλεί το εμβόλιο mRNA κατά πολλές τάξεις μεγέθους”. Μια άλλη σημαντική τροποποίηση είναι ότι αντικατέστησαν τον κώδικα για δύο γειτονικά αμινοξέα στο γονιδίωμα με κώδικες για προλίνη, γεγονός που προκαλεί την παραμονή της γλυκοπρωτεΐνης αιχμής σε μια σταθεροποιημένη μορφή πριν από τη σύντηξη (Wrapp et al., 2020).

Το mRNA της γλυκοπρωτεΐνης spike του SARS-CoV-2 “εξανθρωπίζεται” περαιτέρω με την προσθήκη ενός καλύμματος με μεθυλιωμένη γουανίνη, 3′ και 5′ αμετάφραστες περιοχές (UTR) που αντιγράφονται από εκείνες των ανθρώπινων πρωτεϊνών και, τέλος, μια μακριά ουρά poly(A) για την περαιτέρω σταθεροποίηση του RNA (Kyriakopoulos and McCullough, 2021). Συγκεκριμένα, οι ερευνητές επέλεξαν έξυπνα την 3′UTR που ελήφθη από τις σφαιρίνες, οι οποίες παράγονται σε μεγάλες ποσότητες από τα ερυθροκύτταρα, επειδή είναι πολύ αποτελεσματική στην προστασία του mRNA από την αποικοδόμηση και στη διατήρηση της διαρκούς παραγωγής πρωτεϊνών (Orlandini von Niessen et al., 2019).

Αυτό είναι αναμενόμενο, δεδομένου ότι τα ερυθροκύτταρα δεν διαθέτουν πυρήνα, οπότε δεν είναι σε θέση να αντικαταστήσουν τα mRNA όταν καταστραφούν. Τόσο το εμβόλιο Moderna όσο και το εμβόλιο Pfizer υιοθέτησαν μια 3′UTR από τις σφαιρίνες, ενώ το εμβόλιο Pfizer χρησιμοποιεί επίσης μια ελαφρώς τροποποιημένη 5′UTR σφαιρίνης (Xia, 2021). Οι de Beuckelaer et al. (2016) συνόψισαν εύστοχα τις συνέπειες αυτών των τροποποιήσεων ως εξής: “Τα τελευταία χρόνια, οι τεχνικές βελτιώσεις στον τρόπο παρασκευής των mRNAs IVT [in vitro transcribed] (τροποποιήσεις του 5′ Cap, βελτιστοποιημένη περιεκτικότητα σε GC, βελτιωμένες ουρές polyA, σταθεροποιητικές UTRs) έχουν αυξήσει τη σταθερότητα των mRNAs IVT σε τέτοιο βαθμό που η πρωτεϊνική έκφραση μπορεί πλέον να επιτευχθεί για ημέρες μετά την άμεση in vivo χορήγηση του mRNA”.

Ωστόσο, ο βελτιστοποιημένος ανάλογος σχηματισμός καλύμματος των συνθετικών mRNA αναγκάζει αναπόφευκτα τα κύτταρα-δέκτες να υποβληθούν σε μια εξαρτώμενη από το κάλυμμα παρατεταμένη μετάφραση, αγνοώντας τις ομοιοστατικές απαιτήσεις της κυτταρικής φυσιολογίας (Kyriakopoulos and McCullough, 2021). Η μεθυλίωση cap 2′-O που πραγματοποιείται από τη μεθυλοτρανσφεράση cap 2′-O (CMTR1) χρησιμεύει ως μοτίβο που χαρακτηρίζει το mRNA ως “αυτο”, ώστε να αποτρέπεται η αναγνώριση από τις πρωτεΐνες πρόσδεσης RNA που προκαλούνται από την IFN (Williams et al., 2020). Έτσι, το mRNA στα εμβόλια, εξοπλισμένο με το μοτίβο μεθυλίωσης cap 2′-Ο, αποφεύγει την ανίχνευση ως ιική εισβολή.

Επιπλέον, η συντριπτική ώθηση των κυττάρων να εκτελέσουν μια ενιαία και τεχνητή προσέγγιση της μετάφρασης σύμφωνα με το ισχυρό κάλυμμα και τις συνθετικές μεθυλιώσεις των mRNA στα εμβόλια συνδέεται θεμελιωδώς με την εξέλιξη της νόσου λόγω της διαφορικής και όχι της φυσιολογικής σηματοδότησης των υποδοχέων αναγνώρισης προτύπων (PRRs) (Leung and Amarasinghe, 2016).

Η ρυθμιστική διαδικασία που ελέγχει τη μετάφραση του mRNA είναι εξαιρετικά πολύπλοκη και διαταράσσεται έντονα σε σχέση με τα εμβόλια mRNA (Kyriakopoulos and McCullough, 2021– Leung and Amarasinghe, 2016). Εν συντομία, η ιδέα είναι τα εμβόλια mRNA να επιτυγχάνουν τον επιδιωκόμενο στόχο (δηλαδή την παραγωγή της τροποποιημένης πρωτεΐνης spike) μέσω μιας stealth στρατηγικής που παρακάμπτει τη φυσική ανοσολογική απόκριση στη ιογενή λοίμωξη τύπου RNA. Τα εγχυόμενα λιπιδικά νανοσωματίδια που περιέχουν mRNA μεταφέρονται στο εσωτερικό του κυττάρου μέσω ενδοκυττάρωσης.

Το mRNA διαφεύγει από τον λιπιδικό φορέα του και μεταναστεύει στο ριβόσωμα, όπου μεταφράζεται σε αφθονία στο τελικό πρωτεϊνικό προϊόν του, ακολουθώντας ένα βελτιστοποιημένο πρόγραμμα για την παραγωγή μεγάλων ποσοτήτων μιας συγκεκριμένης πρωτεΐνης για παρατεταμένο χρονικό διάστημα. Αυτές οι τροποποιημένες γλυκοπρωτεΐνες ακίδας SARS-CoV-2 ακολουθούν στη συνέχεια μία από τις τρεις κύριες οδούς. Ορισμένες αποικοδομούνται πρωτεολυτικά και θραύσματα δεσμεύονται από μόρια MHC τάξης Ι για επιφανειακή παρουσίαση σε κυτταροτοξικά Τ-κύτταρα.

Σε μια δεύτερη οδό τα ίδια θραύσματα γλυκοπρωτεϊνών αιχμής δεσμεύουν μόρια MHC τάξης ΙΙ, μετακινούνται στην επιφάνεια των κυττάρων και ενεργοποιούν τα Τ-βοηθητικά κύτταρα. Μια τελική οδός έχει διαλυτές γλυκοπρωτεΐνες ακίδας που εξωθούνται από το κύτταρο σε εξωσώματα, όπου μπορούν να αναγνωριστούν από ειδικά για τις γλυκοπρωτεΐνες ακίδας αντισώματα που ενεργοποιούνται από τα Β-κύτταρα (Chaudhary et al., 2021).

Μια πρόσφατη μελέτη πρώιμης απελευθέρωσης διαπίστωσε ότι το mRNA στα εμβόλια COVID-19 είναι παρόν στα βλαστικά κέντρα του δευτερογενούς λεμφικού ιστού για μεγάλο χρονικό διάστημα μετά τη χορήγηση του εμβολίου και ότι συνεχίζει να συνθέτει γλυκοπρωτεΐνη spike έως και τουλάχιστον εξήντα ημέρες μετά τον εμβολιασμό (Röltgen et al., 2022). Αυτό υποδηλώνει ότι τα ανοσοκύτταρα που προσλαμβάνουν το mRNA στον μυ του βραχίονα μεταναστεύουν στο λεμφικό σύστημα στους λεμφαδένες, πιθανώς για να εκθέσουν τα Β-κύτταρα και τα Τ-κύτταρα στο τοξικό αντιγόνο. Η παραμονή του mRNA στους λεμφαδένες και η συνεχής σύνθεση της γλυκοπρωτεΐνης ακίδας SARS-CoV-2 αντανακλούν την ευφυή μηχανική που εμπλέκεται στην τεχνολογία του mRNA, όπως περιγράφεται ανωτέρω.

Τελικά, μέσω της χρήσης νανολιπιδίων και της εξελιγμένης τεχνολογίας mRNA παρακάμπτεται η φυσιολογική ανοσολογική απόκριση σε εξωγενές RNA, προκειμένου να παραχθεί μια ισχυρή αντισωματική απόκριση έναντι ενός εξωγενούς ιού RNA.

4. Εμπλουτισμός GC και πιθανές δομές G4 (pG4) σε mRNA εμβολίων

Πρόσφατα, μέλη της ομάδας μας διερεύνησαν πιθανές μεταβολές στη δευτεροταγή δομή των mRNAs στα εμβόλια SARS-CoV-2 λόγω βελτιστοποίησης των κωδικονίων των συνθετικών μεταγράφων mRNA (McKernan et al., 2021). Η μελέτη αυτή έδειξε ότι υπάρχει σημαντικός εμπλουτισμός της περιεκτικότητας σε GC στα mRNAs των εμβολίων (53% στο BNT162b2 και 61% στο Moderna mRNA-1273) σε σύγκριση με το εγγενές mRNA του SARS-CoV-2 (36%). Η εμπλουτισμένη περιεκτικότητα των mRNAs σε GC είναι το αποτέλεσμα της βελτιστοποίησης των κωδικονίων που πραγματοποιήθηκε κατά την ανάπτυξη των mRNAs που χρησιμοποιούνται στα εμβόλια SARS-CoV-2, προφανώς χωρίς να προσδιοριστεί η επίδραση στις δευτεροταγείς δομές, ιδίως στο σχηματισμό τετραπλέγματος γουανίνης (G quadruplex) (McKernan et al., 2021).

Η βελτιστοποίηση κωδικονίου περιγράφει την παραγωγή συνθετικών, βελτιστοποιημένων ως προς το κωδικόνιο πολυπεπτιδίων και πρωτεϊνών που χρησιμοποιούνται σε βιοτεχνολογικές θεραπευτικές ουσίες (όπως τα συνθετικά mRNA που χρησιμοποιούνται για τον εμβολιασμό SARS-CoV-2). Οι τροποποιημένες αναθέσεις κωδικονίων εντός του προτύπου mRNA αυξάνουν δραματικά την ποσότητα των παραγόμενων πολυπεπτιδίων ή/και πρωτεϊνών (Mauro and Chappell, 2014). Η αντικατάσταση συνώνυμων κωδικονίων έχει επίσης ως αποτέλεσμα την αλλαγή των πολυλειτουργικών ρυθμιστικών και δομικών ρόλων των πρωτεϊνών που προκύπτουν (Shabalina et al., 2013).

Για το λόγο αυτό, η βελτιστοποίηση κωδικονίων έχει επιφυλαχθεί λόγω των επακόλουθων αλλαγών που προκαλεί διαταραχή στη δευτερογενή διαμόρφωση των πρωτεϊνικών προϊόντων με δυνητικά καταστροφικές συνέπειες στην προκύπτουσα ανοσογονικότητα, αποτελεσματικότητα και λειτουργία τους (Zhou et al., 2013Agashe et al., 2013). Αξίζει να σημειωθεί ότι διάφορες ανθρώπινες ασθένειες είναι αποτέλεσμα συνώνυμων νουκλεοτιδικών πολυμορφισμών (McCarthy et al., 2017).

Σε ένα πείραμα όπου οι πλούσιες σε GC και οι φτωχές σε GC εκδοχές των μεταγράφων mRNA για την πρωτεΐνη θερμικού σοκ 70 διαμορφώθηκαν στο πλαίσιο πανομοιότυπων υποκινητών και αλληλουχιών UTR, διαπιστώθηκε ότι τα πλούσια σε GC γονίδια εκφράζονταν πολλαπλάσια έως πάνω από εκατονταπλάσια αποτελεσματικά από τα αντίστοιχα φτωχά σε GC (Kudla et al., 2006). Αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι όλα τα προτιμώμενα κωδικόνια των θηλαστικών έχουν νουκλεοτίδια G ή C στην τρίτη θέση.

Είναι επίσης καλά τεκμηριωμένο ότι τα πλούσια σε AU στοιχεία στα 3′ UTR μπορούν να αποσταθεροποιήσουν το mRNA (Otsuka et al., 2019). Αυτό που μπορεί να προκαλεί ιδιαίτερη ανησυχία είναι το γεγονός ότι το περιεχόμενο εμπλουτισμού GC στα mRNA των εμβολίων έχει ως αποτέλεσμα μια αυξημένη ικανότητα για δυνητικούς σχηματισμούς G-τετραπλέγματος (pG4) σε αυτές τις δομές, και αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει την εμφάνιση νευρολογικής νόσου (Wang et al., 2021).

Είναι αξιοσημείωτο ότι η γενετική αλληλουχία της ανθρώπινης πρωτεΐνης prion (PrP) περιέχει πολλαπλά μοτίβα σχηματισμού G4 και η παρουσία τους μπορεί να αποτελεί τον χαμένο κρίκο στην αρχική μετατροπή της PrP στην κακώς διπλωμένη μορφή, PrPsc (Olsthoorn, 2014). Η πρόσδεση της PrP στο δικό της mRNA μπορεί να είναι ο σπόρος που προκαλεί την κακή αναδίπλωση της πρωτεΐνης. Η παρατήρηση αυτή είναι ιδιαίτερα ανησυχητική υπό το πρίσμα του γεγονότος ότι η γλυκοπρωτεΐνη spike του SARS-CoV-2 έχει χαρακτηριστικά που μοιάζουν με prion (Tetz and Tetz, 2022).

Από τη μία πλευρά, η περιεκτικότητα σε GC διαδραματίζει βασικό ρόλο στη διαμόρφωση της αποτελεσματικότητας της μετάφρασης και στον έλεγχο της έκφρασης του mRNA στα θηλαστικά (Babendure et al., 2006). Ειδικά κατά την έναρξη της μετάφρασης, το περιεχόμενο GC που λειτουργεί ως cis-ενεργό στοιχείο του mRNA ενορχηστρώνει την προσκόλληση του ριβοσωματικού συμπλόκου προ-έναρξης 43S και στη συνέχεια τη συναρμολόγηση του συμπλόκου του ευκαρυωτικού παράγοντα έναρξης της μετάφρασης 4F (eIF4F). Ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα αυτού του συστήματος σε δράση είναι η ρύθμιση της έκφρασης των mRNA της α και β σφαιρίνης μέσω των 5′ αμετάφραστων περιοχών τους (5′UTRs) (Babendure et al., 2006).

Από την άλλη πλευρά, η παρουσία pG4s σε RNAs εμπλέκεται στη βιολογία του καρκίνου ως βασικός καθοριστικός παράγοντας της ρύθμισης των πρωτεϊνών δέσμευσης G4 RNA, όπως η ελικάση (Herdy et al., 2018). Γενικά, τα G-quadruplexes στα RNAs έχουν ουσιαστικό ρόλο α) στη ρύθμιση της γονιδιακής έκφρασης, β) στον εντοπισμό των ριβονουκλεϊκών πρωτεϊνών, γ) στον εντοπισμό του mRNA και δ) στη ρύθμιση της έκφρασης των πρωτο-ογκογονιδίων (Fay et al., 2017).

Όσον αφορά τον SARS-CoV-2, οι σχετικές μελέτες αποκαλύπτουν συντριπτικές ομοιότητες μεταξύ των pG4s του SARS-CoV-2, συμπεριλαμβανομένου του RNA που κωδικοποιεί τη γλυκοπρωτεΐνη SARS-CoV-2 spike, και εκείνων που έχουν αλληλουχηθεί στο ανθρώπινο μεταγράφημα (Zhang et al., 2020). Έτσι, μπορεί να συναχθεί το συμπέρασμα ότι τα συνθετικά mRNA στα εμβόλια που φέρουν περισσότερες δομές pG4 στην αλληλουχία κωδικοποίησής τους για τη γλυκοπρωτεΐνη αιχμής SARS-CoV-2 θα ενισχύσουν και θα επιτείνουν την πιθανή μετα-μεταγραφική αποδιοργάνωση που οφείλεται στο εμπλουτισμένο με G4 RNA κατά τη διάρκεια της φυσικής λοίμωξης SARS-CoV-2.

Επιπλέον, η κυτταρική πρωτεΐνη δέσμευσης νουκλεϊκών οξέων (CNBP), η οποία είναι η κύρια κυτταρική πρωτεΐνη που δεσμεύεται στο γονιδίωμα του SARS-CoV-2 RNA σε κύτταρα που έχουν μολυνθεί από τον άνθρωπο (Schmidt et al., 2021), δεσμεύεται και προωθεί την αναδίπλωση των G4 του SARS-CoV-2 που σχηματίζονται τόσο από τις θετικής όσο και από τις αρνητικής κατεύθυνσης πρότυπες αλυσίδες του γονιδιώματος του SARS-CoV-2 RNA. Μια παρόμοια διαφοροποίηση της CNBP στα G4s του mRNA του εμβολίου και η προώθηση της ισορροπίας των G4 προς μη αναδιπλωμένες διαμορφώσεις δημιουργούν ευνοϊκές συνθήκες για τη σύνδεση miRNA και αυτό θα έχει άμεσο αντίκτυπο στην εξαρτώμενη από miRNA ρύθμιση της γονιδιακής έκφρασης (Rouleau et al., 2017).

Τα RNA αρνητικής έννοιας είναι ενδιάμεσα μόρια που παράγονται από το σύμπλοκο της μεταγραφάσης της αντιγραφής (RTC) που σχηματίζεται από τις μη δομικές πρωτεΐνες των κορονοϊών (συμπεριλαμβανομένου του SARS-CoV-2) για να παρέχουν αποτελεσματικότητα στην αντιγραφή και τη μεταγραφή (Bezzi et al., 2021– Sola et al., 2015). Αυτό, ωστόσο, εισάγει μια άλλη δυνητικά σοβαρή επιπλοκή που σχετίζεται με τον εμβολιασμό. Η συν-μόλυνση με άλλους ιούς RNA με αρνητική νόσηση, όπως η ηπατίτιδα C (Jaubert et al., 2018) ή η μόλυνση από άλλους κορονοϊούς ταυτόχρονα με τις περιόδους εμβολιασμού, θα παρείχε τον απαραίτητο μηχανισμό RTC για την αναπαραγωγή ενδιάμεσων προϊόντων με αρνητική νόσηση από συνθετικά mRNA και, επομένως, θα ενίσχυε την παρουσία pG4s από πρότυπα με αρνητική νόσηση. Αυτό θα οδηγούσε σε περαιτέρω επιτρανσκριπτονομική απορρύθμιση (Spiegel et al., 2020).

Συνοψίζοντας το θέμα μέχρι αυτό το σημείο, ο εμπλουτισμός της περιεκτικότητας σε GC στο mRNA των εμβολίων θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε αύξηση της περιεκτικότητας των εμβολίων σε pG4. Αυτό, με τη σειρά του, θα οδηγήσει σε απορρύθμιση του συστήματος σύνδεσης G4-RNA-πρωτεΐνης και σε ένα ευρύ φάσμα πιθανών κυτταρικών παθολογιών που σχετίζονται με ασθένειες, συμπεριλαμβανομένης της καταστολής της έμφυτης ανοσίας, του νευροεκφυλισμού και του κακοήθους μεταβολισμού (Herdy et al., 2018).

Όσον αφορά τη μετα-μεταφραστική απορρύθμιση λόγω της εμφάνισης νέων δομών G4 που εισάγονται από τον εμβολιασμό, προκύπτει ένα άλλο σημαντικό ζήτημα που σχετίζεται με τη ρύθμιση των miRNA και των pG4s. Στις δομές miRNA εντοπίζονται εκατοντάδες αλληλουχίες pG4 (Rouleau et al., 2018). Στην αναδιπλωμένη διαμόρφωσή τους, όπως κατά την πρόσδεσή τους στους αντίστοιχους στόχους τους στις αλληλουχίες 3′ έως 5′ των mRNAs, τα miRNAs απενεργοποιούν τη μετάφραση του αντίστοιχου mRNA-στόχου τους. Εναλλακτικά, όταν βρίσκονται παρουσία ενός ligand G4, προάγεται η μετάφραση των mRNA-στόχων τους (Chan et al., 2018).

Επιπλέον, ένας τεράστιος αριθμός υποθετικών θέσεων πρόσδεσης miRNA επικαλύπτεται με G4s στα 3′ UTRs των mRNAs, καθώς υπάρχουν τουλάχιστον 521 συγκεκριμένα miRNAs που προβλέπεται να προσδένονται σε τουλάχιστον ένα από αυτά τα G4s. Συνολικά, έχουν εντοπιστεί 44.294 πιθανές θέσεις πρόσδεσης G4-miRNA που διαθέτουν υποθετικές επικαλυπτόμενες G4s στον άνθρωπο (Rouleau et al., 2017).

Όπως περιγράφεται αλλού, κατά τη διάρκεια της κυτταρικής μετάφρασης των mRNA εμβολίων, θα συμβεί αυξημένη συναρμολόγηση ενός αριθμού πρωτεϊνικών ελικαζών που δεσμεύουν RNA, όπως ο eIF4A που συνδέεται με τον eIF4G (Kyriakopoulos and McCullough, 2021). Η παρουσία αυξημένων pG4s στα συνθετικά mRNA μπορεί δυνητικά να ενισχύσει τη σύνδεση των πρωτεϊνών δέσμευσης RNA και των miRNA. Αυτή η μορφή μοριακής συγκέντρωσης πρωτεϊνικών συστατικών (ελικάσες) με μεγάλη συγγένεια για τη δέσμευση G4 (Rouleau et al., 2017) θα μειώσει τον αριθμό των πρωτεϊνών δέσμευσης RNA που δεσμεύουν G4s που κανονικά είναι διαθέσιμες για τη ρύθμιση των miRNA.

Αυτή η απώλεια των πρωτεϊνών δέσμευσης RNA καθώς και της διαθεσιμότητας των miRNA για ρύθμιση μέσω δέσμευσης σε G4s μπορεί να μεταβάλει δραματικά τη μεταφραστική ρύθμιση των miRNAs που υπάρχουν στα κύτταρα και, ως εκ τούτου, να διαταράξει τη βασική ρύθμιση της έκφρασης των ογκογονιδίων. Ένα παράδειγμα είναι η εξαρτώμενη από την p16 ρύθμιση της ογκοκατασταλτικής πρωτεΐνης p53 (Rouleau et al., 2017– Al-Khalaf and Aboussekhra, 2018).

Αυτή η διαδικασία είναι εξαιρετικά περίπλοκη αλλά ισοδυναμεί με κυτταρική ομοιόσταση. Έτσι, και πάλι, αξίζει να συνοψίσουμε. Εάν συσσωρεύονται pG4s, όπως θα ήταν αναμενόμενο με μια αυξημένη ποσότητα περιεχομένου GC στο mRNA του εμβολίου, αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση των δυνητικών δομών G4 που είναι διαθέσιμες κατά τη διάρκεια των μεταφραστικών συμβάντων και αυτό μπορεί να επηρεάσει τη μετα-μεταγραφική ρύθμιση των miRNA. Αυτό, με τη σειρά του, είτε θα ευνοούσε τη μεγαλύτερη έκφραση των ογκογονιδίων που σχετίζονται με μια σειρά καρκίνων, είτε θα οδηγούσε τα κύτταρα προς την απόπτωση και τον κυτταρικό θάνατο (Weldon et al., 2018). Η μελέτη περιπτώσεων που περιγράφηκε νωρίτερα στο παρόν έγγραφο υποστηρίζει σθεναρά την υπόθεση ότι οι εν λόγω ενέσεις προκαλούν επιταχυνόμενη εξέλιξη λεμφώματος σε θυλακιώδη κύτταρα Β (Goldman et al., 2021).

Τα πρότυπα αναγνώρισης της πρόσδεσης των miRNA είναι ατελώς συμπληρωματικά με τις περιοχές-στόχους τους και για τον λόγο αυτό αναφέρονται ως “κύριοι ρυθμιστές”, καθώς ένα miRNA επηρεάζει πληθώρα διαφορετικών στόχων (Rouleau et al., 2018). Το πλήθος των pG4s στο mRNA του εμβολίου θα λειτουργούσε, όπως ήταν αναμενόμενο, ως δόλωμα, αποσπώντας την προσοχή των miRNAs από την κανονική τους λειτουργία στη ρύθμιση της έκφρασης των ανθρώπινων πρωτεϊνών. Η αύξηση των στόχων G4 λόγω του εμβολίου θα μείωνε τη διαθεσιμότητα των miRNAs για τη στόχευση των G4 που εκφράζονται από τον άνθρωπο για τη ρύθμιση της γονιδιακής έκφρασης. Αυτό μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την καθοδική ρύθμιση της έκφρασης των miRNA, η οποία εμπλέκεται στην καρδιαγγειακή παθολογία (Small and Olson, 2011), στην έναρξη του νευροεκφυλισμού (Abe and Bonini, 2013) και/ή στην εξέλιξη του καρκίνου (Farazi et al., 2013).

Από τις περισσότερες απόψεις εντός του μηχανισμού της επιτροπογραφίας, τα miRNAs εμπλέκονται στην καταστολή της μετάφρασης. Ένα παράδειγμα, ζωτικής σημασίας για την κυτταρική φυσιολογική λειτουργία, είναι αυτό του Mouse double minute 2 homolog (MDM2), μιας φυσικής αρνητικής ρυθμιστικής πρωτεΐνης της p53. Η ίδια η p53 θεωρείται ο κύριος ρυθμιστής του κυτταρικού δικτύου καταστολής των γονιδίων όγκου. Η P16 ελέγχει την έκφραση πολλών miRNAs και, μέσω της πρόσδεσης των miR-141 και mIR-146b-5p στο mRNA της MDM2, επάγει την αρνητική ρύθμιση της MDM2, επιτρέποντας έτσι την ουβικουιτινίωση της p53 και την προώθηση της κυτταρικής επιβίωσης μετά από γεγονότα βλάβης του DNA (Al-Khalaf and Aboussekhra, 2018). Η απορρύθμιση των miRNAs που ελέγχουν την καταστολή της p53 από το MDM2 θα οδηγούσε αναμενόμενα σε αυξημένο κίνδυνο για μια σειρά καρκίνων (Ozaki and Nakagawara, 2011).

5. IFNs τύπου Ι και COVID-19

Οι IFN τύπου I διαδραματίζουν ουσιαστικό ρόλο στην καταπολέμηση των ιογενών λοιμώξεων και οι ανεπάρκειες στη σηματοδότηση των IFN τύπου I έχουν συσχετιστεί με κακές εκβάσεις από την COVID-19 σε πολλές μελέτες. Οι περιπτώσεις αυτές συχνά συνδέονται με αυτοαντισώματα έναντι των IFN τύπου Ι. Όπως εξετάζεται κατωτέρω, οι IFN τύπου Ι έχουν χρησιμοποιηθεί με κάποια επιτυχία στη θεραπεία της βαριάς μορφής COVID-19, ιδίως εάν χορηγηθούν πολύ νωρίς στη διαδικασία της νόσου. Εάν, όπως υποστηρίζεται ανωτέρω, τα εμβόλια mRNA παρεμβαίνουν στη σηματοδότηση της IFN τύπου Ι, αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε αυξημένη ευαισθησία στο COVID-19 κατά τις δύο εβδομάδες μετά το πρώτο εμβόλιο, πριν ξεκινήσει η αντισωματική απάντηση.

Τα κύτταρα που έχουν μολυνθεί με έναν ιό ανιχνεύουν την παρουσία της αντιγραφής του ιού μέσω ενός αριθμού υποδοχέων αναγνώρισης προτύπων (PRRs), οι οποίοι χρησιμεύουν ως φρουροί που αντιλαμβάνονται τις ανώμαλες δομές RNA που συχνά σχηματίζονται κατά την αντιγραφή του ιού. Αυτοί οι υποδοχείς ανταποκρίνονται με ολιγομερισμό και στη συνέχεια με επαγωγή των IFN τύπου Ι, ρυθμίζοντας τελικά έναν μεγάλο αριθμό πρωτεϊνών που εμπλέκονται στην καταστολή του ιικού πολλαπλασιασμού (Janeway and Medzhitov, 2002).

Μια μελέτη πολλαπλών συγγραφέων από ερευνητές στο Παρίσι της Γαλλίας, η οποία περιελάμβανε μια ομάδα 50 ασθενών με COVID-19 με διαφορετικό βαθμό βαρύτητας της νόσου, αποκάλυψε ότι οι ασθενείς με σοβαρή νόσο χαρακτηρίζονταν από μια ιδιαίτερα μειωμένη απόκριση IFN τύπου Ι (Hadjadj et al., 2020). Αυτοί οι ασθενείς δεν είχαν ουσιαστικά καθόλου IFN-β και χαμηλή παραγωγή και δραστηριότητα IFN-α. Αυτό σχετιζόταν με ένα επίμονο ιικό φορτίο στο αίμα και μια επιδεινωμένη φλεγμονώδη απόκριση, η οποία χαρακτηριζόταν από υψηλά επίπεδα του παράγοντα νέκρωσης όγκων α (TNF-α) και του Il-6.

Οι συγγραφείς πρότειναν τη θεραπεία με IFN τύπου Ι ως πιθανή θεραπευτική επιλογή. Μια δημοσίευση από διάφορους ερευνητές στις Ηνωμένες Πολιτείες εντόπισε επίσης μια μοναδική και ακατάλληλη φλεγμονώδη απόκριση σε ασθενείς με σοβαρή COVID-19, η οποία χαρακτηρίζεται από χαμηλά επίπεδα τόσο της IFN τύπου I όσο και της IFN τύπου III μαζί με αυξημένες χημειοκίνες και αυξημένη έκφραση της Il-6 (Blanco-Melo et al., 2020).

Οι IFN τύπου Ι έχουν προταθεί ακόμη και ως θεραπευτική επιλογή για τη βαριά COVID-19. Σε ένα μοντέλο χάμστερ, οι ερευνητές εξέθεσαν χάμστερ σε SARS-CoV-2 και προκάλεσαν φλεγμονώδη απόκριση στους πνεύμονες και συστηματική φλεγμονή στους απομακρυσμένους ιστούς. Διαπίστωσαν ότι η ενδορινική χορήγηση ανασυνδυασμένης IFN-α είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση του ιικού φορτίου και την ανακούφιση των συμπτωμάτων (Hoagland et al., 2021). Μια αναδρομική μελέτη κοόρτης σε 446 ασθενείς με COVID-19 προσδιόρισε ότι η πρώιμη χορήγηση IFN-α2b συσχετίστηκε με μειωμένη ενδονοσοκομειακή θνησιμότητα. Ωστόσο, η καθυστερημένη θεραπεία με IFN αύξησε τη θνησιμότητα και καθυστέρησε την ανάρρωση, αποκαλύπτοντας ότι η έγκαιρη χορήγηση της θεραπείας με ιντερφερόνη είναι απαραίτητη για μια ευνοϊκή ανταπόκριση (Wang et al., 2020a).

Ένας εκπληκτικός αριθμός ατόμων έχει εξουδετερωτικά αυτοαντισώματα έναντι των IFN τύπου Ι, αν και η υποκείμενη αιτιολογία αυτού του φαινομένου δεν είναι κατανοητή. Μια μελέτη που χρησιμοποίησε διαχρονικό προφίλ πάνω από 600.000 μονοπύρηνων κυττάρων περιφερικού αίματος και αλληλουχία μεταγραφών από 54 ασθενείς με COVID-19 και 26 άτομα ελέγχου διαπίστωσε αξιοσημείωτη έλλειψη γονιδιακών αποκρίσεων διεγερμένων από τις IFN τύπου Ι σε μυελοειδή κύτταρα ασθενών με κρίσιμη νόσο (van der Wijst et al., 2021). Εξουδετερωτικά αυτοαντισώματα έναντι των IFN τύπου Ι βρέθηκαν στο 19% των ασθενών με κρίσιμη νόσο, στο 6% των ασθενών με σοβαρή νόσο και στο 0% των ασθενών με μέτρια νόσο.

Μια άλλη μελέτη με έδρα τη Μαδρίτη της Ισπανίας αποκάλυψε ότι το 10% των ασθενών με σοβαρή νόσο COVID-19 είχαν αυτοάνοσα αντισώματα έναντι των IFN τύπου Ι (Troya et al., 2021). Μια μελέτη με πολλούς συγγραφείς που εδρεύει στη Γαλλία διαπίστωσε ότι η θνησιμότητα από COVID-19 ήταν σημαντικά συχνότερη σε ασθενείς με εξουδετερωτικά αυτοαντισώματα έναντι της ιντερφερόνης τύπου Ι από εκείνους που δεν είχαν εξουδετερωτικά αντισώματα (55% έναντι 23%) (Chauvineau – Grenier et al., 2022). Τέλος, οι Stertz και Hale (2021) σημειώνουν ότι, είτε οφείλεται σε αυτοαντισώματα είτε ίσως σε πολυμορφισμούς απώλειας λειτουργίας που σχετίζονται με γονίδια του συστήματος της ιντερφερόνης, οι ανεπάρκειες στην παραγωγή ιντερφερόνης σχετίζονται με το 15% όλων των απειλητικών για τη ζωή περιπτώσεων COVID-19.

6. Οι στρατηγικές μεθυλίωσης για την κυτταρική διατήρηση παραλείπονται γενικά από τα mRNA του εμβολίου;

Η μεθυλίωση των mRNA έχει επινοηθεί εξελικτικά για τον έλεγχο της μετάφρασης των μεταγράφων και, επομένως, της έκφρασης των γονιδίων μέσω ενός πολύπλοκου καταιγισμού πρωτεϊνών μεθυλιωτών (writers), απομεθυλιωτών (eraser) και αναγνωστών. Η μεθυλίωση της αδενοσίνης είναι η πιο άφθονη επιμεταγραφική τροποποίηση του mRNA και λαμβάνει χώρα σε πολλαπλές θέσεις σε όλο το μόριο του mRNA (Zaccara et al., 2019).

Μια βασική μεθυλίωση της αδενοσίνης “N6-μεθυλαδενοσίνη (m6A)” ειδικά στο 5′ UTR των mRNAs ρυθμίζει τη φυσιολογία των φυσιολογικών κυττάρων, τη φλεγμονώδη απόκριση και την εξέλιξη του καρκίνου. Ο ρόλος και οι μηχανισμοί της m6A στις ανθρώπινες ασθένειες είναι εκτεταμένοι και καλύπτονται άριστα σε άλλες εκτενείς ανασκοπήσεις (Yang et al., 2020 – Knuckles and Bühler, 2018). Πρωταρχικά, ο μοριακός εμβολιασμός SARS-CoV-2 προκαλεί συνθήκες κυτταρικού στρες, όπως περιγράφεται από την αυξημένη σηματοδότηση NF-κB μετά τον εμβολιασμό (Liu et al., 2021 – Koo et al., 2010).

Υπό συνθήκες κυτταρικού στρες, οι οποίες μπορεί να προκληθούν από μια ιογενή λοίμωξη ή από καταστάσεις ασθενειών όπως ο καρκίνος, το m6A μεσολαβεί ώστε τα mRNAs να υποστούν μετάφραση κατά προτίμηση με τρόπο που δεν εξαρτάται από το κάλυμμα (Meyer et al., 2015). Όπως συζητήθηκε προηγουμένως, αυτό είναι αντίθετο με τον αντίκτυπο του εμβολιασμού των mRNA SARS-CoV-2, ο οποίος οδηγεί τα κύτταρα προς μια cap-εξαρτώμενη μετάφραση. Επιπλέον, υπό διαφοροποιημένες συνθήκες κυτταρικού στρες, υπάρχει μια συντριπτική επαγωγή της προσθήκης m6A σε όλο το μεταγραφικό σώμα, η οποία προκαλεί αυξημένο αριθμό mRNAs που διαθέτουν 5′UTRs εμπλουτισμένα με m6A (Meyer et al., 2015).

Ο ευκαρυωτικός παράγοντας έναρξης της μετάφρασης 4E (eIF4E) είναι η αρχική πρωτεΐνη πρόσδεσης του καλύμματος του mRNA που κατευθύνει τα ριβοσώματα στη δομή του καλύμματος των mRNA, προκειμένου να ξεκινήσει η μετάφραση σε πρωτεΐνη. Η εξάρτηση από την εξαρτώμενη από το καπάκι μετάφραση των mRNA εμβολίων θα καταναλώσει ένα πλεόνασμα διαθεσιμότητας του eIF4E που απαιτείται για τη μετάφραση ενός αφύσικα υψηλού αριθμού συνθετικών mRNA. Ωστόσο, η ανεξάρτητη από το κάλυμμα μετάφραση πραγματοποιείται χωρίς να απαιτείται η δέσμευση του eIF4E στον eIF4F.

Ο ανταγωνισμός για τα ριβοσώματα θα μετατοπιστεί προς την κατεύθυνση της ανεξάρτητης από το καπάκι μετάφρασης των μεταγράφων, καθώς τα mRNA που υφίστανται ανεξάρτητη από το κάλλυμα μετάφραση είναι εξοπλισμένα, εκτός από τις εσωτερικές θέσεις εισόδου στο ριβόσωμα (IRES), με ειδικά μοτίβα πρόσδεσης που προσδένονται σε παράγοντες που προσλαμβάνουν ενεργά τα mRNA στα ριβοσώματα cap-independent translational enhancers (CITEs) (Shatsky et al., 2018).

Επιπλέον, αυτό σημαίνει επίσης ότι ο eIF4E, ο οποίος είναι ένας ισχυρός ρυθμιστής ογκογονιδίων και ρυθμιστής του κυτταρικού πολλαπλασιασμού, θα διατηρήσει τις δραστηριότητές του μέσω αυτού του ανταγωνισμού για αφύσικα παρατεταμένο χρονικό διάστημα, προσπαθώντας να εξισορροπήσει τον ανταγωνισμό μεταξύ των mRNA με ισχυρό κάλυμμα στα εμβόλια και των mRNA που περιέχουν IRES (Kyriakopoulos and McCullough, 2021 – Svitkin et al., 2005). Αυτού του είδους οι συνθήκες έχουν ως αποτέλεσμα τη δυσλειτουργία των συν-μεταγραφικών τροποποιήσεων του mRNA m6A και συνδέονται σοβαρά με τη μοριακή εξέλιξη διαφόρων καρκίνων (Han and Choe, 2020), καθώς και με τη δημιουργία προδιαθεσικών συνθηκών για επακόλουθες ιογενείς λοιμώξεις (Svitkin et al., 2005).

Στη συνέχεια εξετάζουμε τον αντίκτυπο της προερχόμενης από τον εμβολιασμό mRNA γλυκοπρωτεΐνης αιχμής SARS-CoV-2 στο κυτταρικό σύστημα IFN μέσω μαζικής παραγωγής εξωσωμάτων.

7. Εξωσώματα και MicroRNAs

Ένα σημαντικό δίκτυο επικοινωνίας μεταξύ των κυττάρων αποτελείται από εξωκυτταρικά κυστίδια (EVs) που απελευθερώνονται συνεχώς από ένα κύτταρο και αργότερα προσλαμβάνονται από ένα άλλο κύτταρο, το οποίο μπορεί να βρίσκεται σε ένα απομακρυσμένο όργανο. Τα μικρά κυστίδια γνωστά ως εξωσώματα, που σχηματίζονται μέσα στα ενδοσώματα, είναι παρόμοια σε μέγεθος με τους ιούς και απελευθερώνονται μέσω εξωκυττάρωσης στον εξωκυττάριο χώρο για να κυκλοφορήσουν στη συνέχεια σε όλο το σώμα (Yoshikawa et al., 2019). Τα εξωσώματα μπορούν να μεταφέρουν μια ποικίλη συλλογή βιολογικά ενεργών μορίων, συμπεριλαμβανομένων mRNA, microRNAs (miRNAs), πρωτεϊνών και λιπιδίων (Ratajczak and Ratajczak, 2016). Κατά τη διάρκεια μιας ιογενούς λοίμωξης, τα μολυσμένα κύτταρα εκκρίνουν μεγάλες ποσότητες εξωσωμάτων που λειτουργούν ως δίκτυο επικοινωνίας μεταξύ των κυττάρων για την ενορχήστρωση της απόκρισης στη λοίμωξη (Chahar et al., 2015).

Σε μια συλλογική προσπάθεια μιας ομάδας ερευνητών από την Αριζόνα και το Κονέκτικατ, διαπιστώθηκε ότι τα άτομα που εμβολιάστηκαν με τα εμβόλια mRNA απέκτησαν κυκλοφορούντα εξωσώματα που περιείχαν τη γλυκοπρωτεΐνη SARS-CoV-2 spike από την 14η ημέρα μετά τον εμβολιασμό (Bansal et al., 2021). Διαπίστωσαν επίσης ότι δεν υπήρχαν κυκλοφορούντα αντισώματα έναντι της γλυκοπρωτεΐνης spike δεκατέσσερις ημέρες μετά το πρώτο εμβόλιο. Μετά το δεύτερο εμβόλιο, ωστόσο, ο αριθμός των κυκλοφορούντων εξωσωμάτων που περιείχαν γλυκοπρωτεΐνη spike αυξήθηκε έως και κατά 12 φορές.

Επιπλέον, τα αντισώματα εμφανίστηκαν για πρώτη φορά την 14η ημέρα. Τα εξωσώματα παρουσίαζαν στην επιφάνειά τους γλυκοπρωτεΐνη spike, η οποία, όπως υποστήριξαν οι συγγραφείς, διευκόλυνε την παραγωγή αντισωμάτων. Όταν τα ποντίκια εκτέθηκαν σε εξωσώματα που προέρχονταν από εμβολιασμένους ανθρώπους, ανέπτυξαν αντισώματα έναντι της γλυκοπρωτεΐνης spike. Είναι ενδιαφέρον ότι, μετά τη μέγιστη έκφραση, ο αριθμός των κυκλοφορούντων εξωσωμάτων που περιείχαν γλυκοπρωτεΐνη spike μειώθηκε με την πάροδο του χρόνου, σε συνδυασμό με τη μείωση του επιπέδου των αντισωμάτων έναντι της γλυκοπρωτεΐνης spike.

Τα εξωσώματα υπάρχουν ως μέρος του μηχανισμού διάσπασης του mRNA σε στενή συσχέτιση υπό συνθήκες στρες με τα κοκκία στρες (SGs) και τα σωμάτια P (PBs) (Decker and Parker, 2012– Kothandan et al., 2020). Υπό συνθήκες μετάφρασης που προκαλείται από εμβόλιο-mRNA, η οποία θα μπορούσε να ονομαστεί “υπερβολική εξάρτηση από την εξαρτώμενη από το στέλεχος μετάφραση”, υπάρχει προφανής αντίσταση στην προώθηση και τη συναρμολόγηση του μεγάλου συμπλόκου αποκάλυψης (Kyriakopoulos and McCullough, 2021) και, επομένως, αντίσταση στις φυσιολογικές διαδικασίες αποσύνθεσης του mRNA (Decker and Parker, 2012). Αυτό θα σήμαινε ότι παραλείπεται η τύχη συγκεκριμένων συνθετικών mRNA, η οποία διαφορετικά θα καθοριζόταν από την κοινή κυτταρική στρατηγική για τον κύκλο εργασιών του mRNA που περιλαμβάνει τις αγγελιοφόρες ριβονουκλεϊνικές πρωτεΐνες (mRNPs) (Borbolis and Syntichaki, 2015).

Επιπλέον, υπό συνθήκες υπερβολικής εξάρτησης από την εξαρτώμενη από το στέλεχος μετάφραση από τα συνθετικά mRNA στα εμβόλια SARS-CoV-2 (Kyriakopoulos and McCullough, 2021), πολλά εγγενή mRNA που κατέχουν στη δομή τους σημαντικές IRES και ειδικές μεθυλιώσεις (m6A) θα επιλέξουν ευνοϊκά την ανεξάρτητη από το στέλεχος μετάφραση, η οποία συνδέεται στενά με μηχανισμούς ελέγχου της ποιότητας της αποσύνθεσης του mRNA (Han and Choe, 2020). Υπό αυτή την έννοια, τα σημαντικά αποαδενυλιωμένα προϊόντα mRNA καθώς και τα προϊόντα που προέρχονται από το μεταβολισμό του mRNA (αποσύνθεση) συνδέονται άμεσα με τα φορτία των εξωσωμάτων (Borbolis and Syntichaki, 2015).

Ένα παράδειγμα σχέσης εξάρτησης από την εξαρτώμενη από το στέλεχος μετάφραση περιγράφεται στην οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία των Τ-κυττάρων (T-ALL). Λόγω της υπερλειτουργίας του μηχανικού στόχου της ραπαμυκίνης C (mTORC)-1 στην T-ALL, τα κύτταρα οδηγούνται πλήρως προς την εξαρτώμενη από το καπάκι μετάφραση (Girardi and De Keersmaecker, 2015). Μια ανάλογη κατάσταση περιγράφεται από τους Kyriakopoulos και McCullough (2021).

Ακόμα και σε αυτή την εξαιρετικά επιθετική καρκινική κατάσταση, κατά την αναστολή της εξαρτώμενης από το κάλυμμα μετάφρασης στα κύτταρα T-ALL, παρατηρείται μια ταχεία επιστροφή στην ανεξάρτητη από το κάλυμμα μετάφραση (Girardi and De Keersmaecker, 2015). Παρομοίως, μια μόλυνση από τον ιό picornavirus (Jang et al., 1990) οδηγεί τα κύτταρα σε cap-ανεξάρτητη μετάφραση λόγω της αναστολής των συστατικών του συμπλόκου eIF4F και του πλουραλισμού των IRES στο ιικό RNA.

Στον άνθρωπο, υπάρχει πληθώρα κυρίως ασυμπτωματικών λοιμώξεων από picornavirus όπως ο ιός Safford με ορολογικό επιπολασμό άνω του 90% σε μικρά παιδιά και ενήλικες (Zoll et al., 2009). Σε κάθε περίπτωση, είτε πρόκειται για ένα αποπτωτικό συμβάν λόγω μιας κατάστασης που μοιάζει με στρες (Rusk, 2008) είτε για ένα καρκινωματώδες αποτέλεσμα που οφείλεται σε mRNA-cap (De Paolis et al., 2021), τα επίπεδα των miRNA θα είναι αυξημένα λόγω της αυξημένης επιτρωματικής λειτουργίας και της ενισχυμένης αποσύνθεσης του mRNA. Λόγω της υψηλής απαίτησης για γονιδιακή έκφραση, υψηλά επίπεδα ορισμένων miRNA αναμένεται να περιέχονται στα εξωσώματα μέσω των σωμάτων P (Yu et al., 2016).

Επίσης, υπό συνθήκες συντριπτικής παραγωγής της γλυκοπρωτεΐνης ακίδας SARS-CoV-2 λόγω του μοριακού εμβολιασμού SARS-CoV-2, θα ήταν φυσικά αναμενόμενο ότι ένα σημαντικό ποσοστό των υπερβολικά άφθονων ενδοκυτταρικών γλυκοπρωτεϊνών ακίδας θα εξάγεται επίσης μέσω φορτίων εξωσωμάτων (Wei et al., 2021).

Οι Mishra και Banerjea (2021) διερεύνησαν τον ρόλο των εξωσωμάτων στην κυτταρική απόκριση των διαμολυσμένων με spike SARS-CoV-2 κυττάρων. Στην περίληψη έγραψαν:

” Υποστηρίζουμε ότι το γονιδιακό προϊόν του SARS-CoV-2, Spike, είναι σε θέση να τροποποιεί το εξωσωματικό φορτίο του ξενιστή, το οποίο μεταφέρεται σε απομακρυσμένους μη μολυσμένους ιστούς και όργανα και μπορεί να ξεκινήσει έναν καταστροφικό ανοσολογικό καταιγισμό εντός του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος (ΚΝΣ)”.

Τα πειράματά τους περιλάμβαναν την καλλιέργεια ανθρώπινων κυττάρων HEK293T σε καλλιέργεια και την έκθεσή τους σε πλασμίδια του γονιδίου spike του SARS-CoV-2, τα οποία προκάλεσαν τη σύνθεση της γλυκοπρωτεΐνης spike εντός των κυττάρων. Διαπίστωσαν πειραματικά ότι τα κύτταρα αυτά απελευθέρωσαν άφθονα εξωσώματα που φιλοξενούσαν τη γλυκοπρωτεΐνη spike μαζί με συγκεκριμένα microRNAs. Στη συνέχεια συνέλεξαν τα εξωσώματα και τα μετέφεραν σε κυτταρική καλλιέργεια ανθρώπινης μικρογλοίας (τα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος που κατοικούν στον εγκέφαλο).

Έδειξαν ότι η μικρογλοία προσλάμβανε εύκολα τα εξωσώματα και ανταποκρίθηκε στα microRNAs ξεκινώντας μια οξεία φλεγμονώδη αντίδραση. Ο ρόλος της μικρογλοίας στην πρόκληση νευροφλεγμονής σε διάφορες ιογενείς ασθένειες, όπως ο ιός της ανθρώπινης ανοσοανεπάρκειας (HIV), ο ιός της ιαπωνικής εγκεφαλίτιδας (JEV) και ο δάγκειος πυρετός, είναι καλά τεκμηριωμένος. Πρότειναν ότι η επικοινωνία κυττάρων-κυττάρων σε μεγάλες αποστάσεις μέσω εξωσωμάτων θα μπορούσε να είναι ο μηχανισμός με τον οποίο τα νευρολογικά συμπτώματα εκδηλώνονται σε σοβαρές περιπτώσεις COVID-19.

Σε περαιτέρω διερεύνηση, οι συγγραφείς εντόπισαν δύο microRNAs που υπήρχαν σε υψηλές συγκεντρώσεις στα εξωσώματα: miR-148a και miR-590. Πρότειναν έναν ειδικό μηχανισμό με τον οποίο αυτά τα δύο microRNAs θα διέκοπταν ειδικά τη σηματοδότηση της ιντερφερόνης τύπου Ι, μέσω της καταστολής δύο κρίσιμων πρωτεϊνών που ελέγχουν το μονοπάτι: της ειδικής πεπτιδάσης της ουβικουιτίνης 33 (USP33) και του IRF9. Τα φωσφορυλιωμένα ετεροδιμερή STAT1 και STAT2 απαιτούν τον IRF9 προκειμένου να δεσμεύσουν τα στοιχεία απόκρισης που διεγείρονται από την IFN και, επομένως, ο IRF9 διαδραματίζει ουσιαστικό ρόλο στη σηματοδοτική απόκριση.

Οι συγγραφείς έδειξαν πειραματικά ότι η μικρογλοία που εκτέθηκε στα εξωσώματα που εξήχθησαν από την καλλιέργεια HEK293 είχε 50% μείωση της κυτταρικής έκφρασης του USP33 και 60% μείωση του IRF9. Διαπίστωσαν περαιτέρω ότι ο miR-148a μπλοκάρει ειδικά το USP33 και ο miR-590 μπλοκάρει ειδικά τον IRF9. Ο USP33 απομακρύνει την ουβικουιτίνη από τον IRF9 και με τον τρόπο αυτό τον προστατεύει από την αποικοδόμηση. Έτσι, τα δύο microRNA συνωμοτούν από κοινού για να παρεμβαίνουν στον IRF9, μπλοκάροντας έτσι την απόκριση του υποδοχέα στις ιντερφερόνες τύπου Ι.

Μια μελέτη των de Gonzalo-Calvo et al. (2021) εξέτασε το προφίλ των microRNA στο αίμα των ασθενών με COVID-19 και την ποσοτική τους διακύμανση με βάση τη σοβαρότητα της νόσου. Διαπιστώθηκε ότι πολλαπλά miRNAs ρυθμίζονται προς τα πάνω και προς τα κάτω. Μεταξύ αυτών ήταν το miR-148a-3p, ο πρόδρομος του οδηγού σκέλους του miR-148a. Ωστόσο, το ίδιο το miR-148a δεν ήταν μεταξύ των microRNAs που καταγράφηκαν ως υπερβολικά ή ανεπαρκή στη μελέτη τους, όπως και το miR-590. Από αυτά τα ευρήματα φαίνεται ότι οι miR148a και miR-590 και οι φλεγμονώδεις επιδράσεις τους είναι μοναδικές στην επαγόμενη από τον εμβολιασμό παραγωγή γλυκοπρωτεϊνών αιχμής SARS-CoV-2.

Μελέτες με ιχνηθέτες έχουν δείξει ότι, μετά την έγχυση στον μυ του βραχίονα, το mRNA στα εμβόλια mRNA μεταφέρεται στο λεμφικό σύστημα από τα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος και τελικά συσσωρεύεται στον σπλήνα σε υψηλές συγκεντρώσεις (Bahl et al., 2017). Άλλες μελέτες έχουν δείξει ότι τα στρεσαρισμένα ανοσοκύτταρα στα βλαστικά κέντρα του σπλήνα απελευθερώνουν μεγάλες ποσότητες εξωσωμάτων που ταξιδεύουν στους πυρήνες του εγκεφαλικού στελέχους κατά μήκος του πνευμονογαστρικού νεύρου (όπως εξετάζεται στο Seneff and Nigh (2021)).

Το πνευμονογαστρικό νεύρο είναι το 10ο κρανιακό νεύρο και εισέρχεται στο στέλεχος του εγκεφάλου κοντά στο λάρυγγα. Το ανώτερο και το επαναλαμβανόμενο λαρυγγικό νεύρο είναι κλάδοι του πνευμονογαστρικού που νευρώνουν δομές που εμπλέκονται στην κατάποση και την ομιλία. Οι βλάβες σε αυτά τα νεύρα προκαλούν παράλυση των φωνητικών χορδών που συνδέεται με δυσκολία στην κατάποση (δυσφαγία) δυσκολία στην ομιλία (δυσφωνία) και/ή δύσπνοια (δύσπνοια) (Gould et al., 2019– Erman et al., 2009). Θα επανέλθουμε σε αυτές τις συγκεκριμένες παθολογίες στην ανασκόπηση των δεδομένων VAERS που ακολουθεί.

Τα κύτταρα HEK293 προήλθαν αρχικά από καλλιέργειες που ελήφθησαν από το νεφρό ενός ανθρώπινου εμβρύου πριν από αρκετές δεκαετίες και αθανατίστηκαν μέσω μόλυνσης με DNA αδενοϊού. Παρόλο που εξήχθησαν από το νεφρό, τα κύτταρα δείχνουν μέσω του προφίλ έκφρασης των πρωτεϊνών τους ότι είναι πιθανό να είναι νευρωνικής προέλευσης (Shaw et al., 2002). Αυτό υποδηλώνει ότι οι νευρώνες του πνευμονογαστρικού νεύρου θα ανταποκρίνονταν παρόμοια στη γλυκοπρωτεΐνη ακίδας SARS-CoV-2. Έτσι, τα διαθέσιμα στοιχεία υποδηλώνουν έντονα ότι η ενδογενώς παραγόμενη γλυκοπρωτεΐνη SARS-CoV-2 spike δημιουργεί ένα διαφορετικό προφίλ microRNA από ό,τι η φυσική μόλυνση με SARS-CoV-2, και οι διαφορές αυτές συνεπάγονται ένα δυνητικά ευρύ φάσμα επιβλαβών επιδράσεων.

Ένα κεντρικό σημείο της ανάλυσής μας παρακάτω είναι η σημαντική διάκριση μεταξύ της επίδρασης του εμβολιασμού και της φυσικής λοίμωξης στην IFN τύπου Ι. Ενώ ο εμβολιασμός καταστέλλει ενεργά την παραγωγή της, η φυσική λοίμωξη προάγει την παραγωγή IFN τύπου Ι πολύ νωρίς στον κύκλο της νόσου. Τα άτομα με προϋπάρχουσες παθήσεις συχνά παρουσιάζουν μειωμένη σηματοδότηση της IFN τύπου Ι, η οποία οδηγεί σε πιο σοβαρή, κρίσιμη, ακόμη και θανατηφόρα COVID-19. Εάν η εξασθένιση που προκαλείται από το εμβόλιο διατηρείται καθώς τα επίπεδα αντισωμάτων μειώνονται με την πάροδο του χρόνου, αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια κατάσταση όπου το εμβόλιο προκαλεί πιο σοβαρή εκδήλωση της νόσου από ό,τι θα συνέβαινε αν δεν υπήρχε το εμβόλιο.

Μια άλλη αναμενόμενη συνέπεια της καταστολής της IFN τύπου Ι θα ήταν η επανενεργοποίηση προϋπαρχουσών, χρόνιων ιογενών λοιμώξεων, όπως περιγράφεται στην Ενότητα 9.

ΤΕΛΟΣ ΠΡΩΤΟΥ ΜΕΡΟΥΣ… ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΜΕ ΣΟΒΑΡΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΩΝ ΕΒΟΛΙΩΝ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ. ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ.

Επισκεφτείτε το κανάλι μου στο youtube αν ψάχνετε πραγματικά να βρείτε την αλήθεια… Η Ενημέρωση που δεν θα ακούσετε ποτέ από τα κυρίαρχα ΜΜΕ… Υποστηρίξτε αυτόν τον αγώνα με την εγγραφή, τα κόσμια σχόλια και τα λάικ σας…

Advertisement

Σχετικές αναρτήσεις

Ανασκόπηση πολιτικής: Η φύση των γεγονότων της εποχής της Covid

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΣ

Ήταν πολλά τα χρήματα…

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΣ

Πόσο η Big Pharma αρρωσταίνει τους υγιείς ανθρώπους και αυτό το αποκαλεί φάρμακο! – (Ντοκιμαντέρ)

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΣ