20.5 C
Αθήνα
Πέμπτη, 28 Μαρτίου 2024, 11:00
ΙΣΤΟΡΙΑ

To μεγαλείο των αρχαίων ελληνικών πλοίων.

H NAYTIΛΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ. ΓΡΑΦΕΙ Η ΕΛΕΝΗ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ. Η Τεσσαρακοντήρης τού Πτολεμαίου.(τέλη τού 3ου αιώνα π.μ.ε)Ένα ακόμη Eλληνικό παγκόσμιο ρεκόρ τής αρχαιότητας! Σύμφωνα με τον αρχαίο συγγραφέα, Αθηναίο, το μεγαλύτερο πολεμικό πλοίο τής αρχαιότητας, μιά τεσσαρακοντήρης, κατασκευάστηκε για τον Πτολεμαίο Δ’. Είχε μήκος 126 μέτρα και πλάτος 17 μέτρα. Η πλώρη υψωνόταν 21 μέτρα πάνω από την επιφάνεια τής θάλασσας και διέθετε επτά πολιορκητικούς κριούς. To μεγαλείο των αρχαίων ελληνικών πλοίων.

Τα κουπιά των πρώτων σειρών είχαν μήκος 17 μέτρα, είχαν όμως στα άκρα τους βαρίδια και έτσι μπορούσαν να τα χειριστούν εύκολα οι κωπηλάτες. Τέσσερα κουπιά μήκους 13,5 μέτρων τα χειρίζονταν τέσσερις άνθρωποι που έδιναν τη διεύθυνση τού πλοίου. Το πλοίο είχε διπλή πλώρη και διπλή πρύμνη. Στο παρθενικό του μεγάλο ταξίδι ήταν επανδρωμένο με 4.000 κωπηλάτες και 2.850 ναύτες. Η εγκατάσταση όπου χτίστηκε το πλοίο είχε κατασκευαστεί με την ξυλεία που θα χρειαζόταν για την κατασκευή 55 κανονικών πλοίων…. το πλοίο του Πτολεμαίου ήταν ένα =>ΚΑΤΑΜΑΡΑΝ.

Αυτό υποδεικνύει η διπλή πρύμνη και οι τέσσερις πηδαλιούχοι. Τετρακόσια (400) χρόνια αργότερα, ο Πλούταρχος γράφει πως αυτό το τεράστιο πλοίο, δεν το θαύμαζαν μόνο για την ομορφιά του αλλά και για την ταχύτητα και την απόδοσή του! Η τεσσαρακοντήρης δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ σε ναυμαχία και ήταν κυρίως τουριστική ατραξιόν…. Που είστε Φοίνικες, που είστε Βίκινγκς, που είστε οι δήθεν θαλασσοκράτορες;;; Που είναι το ναυτικό σας, που είναι η ναυτική σας υπεροχή;;; Ειδικά τού λαού τής ερήμου …. ;;;;;

Έτσι, ναυπηγήθηκε το μεγαλύτερο πλοίο όλων των εποχών τής αρχαιότητας, ένα απολύτως κολοσσιαίο κατασκεύασμα, σε σχήμα πλοίου! Γι’ αυτό το μοναδικό ναυπηγικό και τεχνολογικό κατόρθωμα κανείς δεν μιλάει, ενώ δαπανώνται τεράστια χρηματικά ποσά από τον διεθνή Σιωνι@μό, για να καταδειχθεί ότι ένας εδαφολογικός σχηματισμός που προκλήθηκε κατόπιν σεισμού σε μία κορυφή τού όρους Αραράτ, αντιστοιχεί ΔΗΘΕΝ προς την μαούνα τού Νώε, όταν είναι γνωστό ότι οι Εβραίοι τής εποχής εκείνης ήταν βοσκοί και ζούσαν μακριά από την θάλασσα, μη έχοντες την παραμικρή εμπειρία για την ναυπήγηση, ούτε βάρκας.

Με αυτόν τον τρόπο υποκλέβουν ΚΑΙ την ναυτική τεχνολογική υπεροχή μας, στις θάλασσες. Με ένα πιασάρικο: ”τον βοήθησε ο θεός”, ακυρώνουν χιλιάδων ετών θαλασσινής/ναυτικής υπεροχής μας, βάση υπερ-τεχνογνωσίας των προγόνων μας Ελλήνων! Τελικά, οι ασχολούμενοι επιστήμονες με την <<απόδειξη>> ότι η πλοιόσχημη καθίζηση στο Αραράτ, ήταν η κιβωτός, χρησιμοποιώντας ηλεκτρονικούς υπολογιστές και άλλον σύγχρονο εξοπλισμό, ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΑΝ το μοντέλο τής κιβωτού, που θυμίζει… σύγχρονο κρουαζιερόπλοιο.

Τώρα, μήπως ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ… γιατί;;;;; Με τέτοια αφελέστατα μυθολογήματα προσπαθεί ο Σ@ωνισμός να υπονομεύσει τον Ελληνισμό, τις ιδέες τού οποίου έχει ιδιοποιηθεί ασυστόλως, ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ ότι είχε προηγηθεί τής δήθεν κιβωτού τού Νώε, η λάρνακα τού Δευκαλίωνα, η οποία είχε κατασκευασθεί για την διάσωση τού λαού από τον κατακλυσμό, τού γνωστού κατακλυσμού τού Δευκαλίωνος, και η οποία είχε επικαθήσει σε κορυφή τού Παρνασσού. ‘Όμως, ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ το ναυτικό Ελληνικό επίτευγμα διδάσκεται στα σχολεία, οι μαθητές μαθαίνουν όμως τα πάντα περί ΔΗΘΕΝ κιβωτούς.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ: ΕΝΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ : Ο «Ελληνοχριστιανικός Πολιτισμός»

Και αυτό συμβαίνει βέβαια γιατί στο υπουργείο Παιδείας έχουν κατσικωθεί τα παιδίά του Κ.Ι.Σ.= Κεντρικό Ι@ραηλιτικό Συμβ@ύλιο, το υπεύθυνο …. για την μαθησιακή, σχολική διδακτέα ύλη, εν Ελλάδι. ΚΑΙ Η ΝΕΜΕΣΙΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΜΕΙΛΙΚΤΗ.”

ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΔΩΣΕ Η ΕΛΕΝΗ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΤΗΝ ΣΚΥΤΑΛΗ, ΠΑΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΑΥΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΤΕΡΑΣΤΙΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ. ΤΑ ΕΙΔΗ ΤΩΝ ΠΛΟΙΩΝ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ. ΚΑΙ ΜΟΛΙΣ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΚΑΙ ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΤΙΣ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΕΣ, ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΑΚΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΧΟΝΤΡΟ ΔΟΥΛΕΜΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΦΑΕΙ ΩΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ. ΠΑΜΕ ΛΟΙΠΟΝ.

To μεγαλείο των αρχαίων ελληνικών πλοίων.

Ματιά στο παρελθόν. Εφευρετικοί και καινοτόμοι, οι πρόγονοί μας προσάρμοσαν τις κατασκευές των πλοίων τους ώστε να εξυπηρετήσουν εμπορικούς ή πολεμικούς σκοπούς.

γράφει ο Κρασανακης Αδαμαντιος

ΤΑ ΚΩΠΗΛΑΤΑ ΠΛΟΙΑ (ΚΟΝΤΟΡΟΙ)
Αρχικά, όπως είδαμε πιο πριν, τα πλοία ήσαν μόνο με κουπιά (κόντορους, κοντάρι ) και με μια σειρά 

από κάθε πλευρά, οι καλούμενες μονήρεις. Αργότερα, μετά τα τρωικά, έγιναν πλοία με δυο σει-ρές, οι καλούμενες διήρεις (τα πλοία αυτά είχαν δυο καταστρώματα) και τέλος με τρεις σειρές, οι

καλούμενες τριήρεις (τα πλοία αυτά είχαν τρία καταστρώματα). Η ναυς με μια μόνο σειρά κου-πιών από κάθε πλευρά είχε είτε δυο μόνο κουπιά, όπως οι σημερινές μικρές βάρκες, είτε τέσσερα, έξι, οκτώ…. Δημιουργήθηκαν, αυτό όμως έγινε μετά τα τρωικά, πλοία που είχαν ακόμη και 25 κου-πιά από κάθε πλευρά, σύνολο πενήντα, οι καλούμενες από αυτό και πεντηκόνταροι.

ΤΑ ΙΣΤΙΟΦΟΡΑ ΠΛΟΙΑ
Τα ιστιοφόρα, όπως είδαμε πιο πριν, επινοήθηκαν επί Μίνωα από τον Αθηναίο μηχανικό Δαίδαλο. Ο Δαίδαλος και ο Ίκαρος, λέει ο Παυσανίας («Ελλάδος Περιήγησις, Βοιωτικά», 11), έφυγαν από την Κρήτη με δυο μικρά πλοία που πρόσθεσαν σ’ αυτά πανιά, για να αναπτύξουν ταχύτητα προκειμένου να διαφύγουν το πολεμικό ναυτικό του Μίνωα που μέχρι τότε δεν χρησιμοποιούσε πανιά.
Σημειώνεται ότι τα πολεμικά πλοία, ακόμη και όταν είχαν επινοηθεί τα πανιά, δεν έφεραν ιστία, α-φενός για να αποφύγουν το βάρος των κονταριών όπου στηρίζονται τα πανιά και αφετέρου για να είναι πιο ευέλικτα. Τα πολεμικά πλοία έβαλαν ιστία μόνο όταν επινοήθηκαν οι διήρεις

Στην τοιχογραφία αυτή, η οποία χρονολογείται περίπου στα 1650 π.Χ. και είναι μινωικής τεχνοτροπίας, απεικονίζεται μία νηοπομπή 14 διαφορετικών σε μέγεθοςκωπήλατων πλοίων, μεταξύ δύο λιμανιών. Η ως άνω τοιχογραφία ανακαλύφθηκε από τον καθηγητή Μαρινάτο το 1972, στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης (Θή-ρας). Τα πολεμικά πλοία είχαν έμβολο, για εμβολισμό των εχθρικών πλοίων και μακρόστενο σχήμα, για να διασχίζουν με ευκολία τη θάλασσα. Επίσης ήταν κωπήλατα και βοηθητικά είχαν τα πανιά, επειδή στις μάχες απαιτούνται ειδικές κινήσεις (ταχύτητες και ελιγμοί).

Τα εμπορικά πλοία ήταν αρκετά πιο μεγάλα από τα πολεμικά, ώστε να χωρούν πολύ εμπόρευμα και λίγους κωπηλάτες, ώστε να μην απαιτείται μεγάλο κόσμος (διατροφή, μισθοί κ.τ.λ.), όμως με πολύ μεγάλα πανιά, ώστε όταν φυσά αέρας να μη απαιτείται η κουραστική κωπηλασία. Τα κατεξοχήν εμπορικά πλοία, οι στρογγύλαι νήες, είχαν την πλώρη και την πρύμνη ψηλές και στρογγυλεμένες και το αμπάρι ευρύχωρο. Τον 7ο αιώνα π.Χ., τα πλοία αυτά απέκτησαν μεγάλα ι-στία και βοηθητικά κουπιά -αυξάνοντας έτσι την ταχύτητά τους- και εφοδιάστηκαν με άγκυρα. Το σκαρί τους παρέμεινε το ίδιο και στις επόμενες εποχές. Τα κατεξοχήν εμπορικά πλοία ονομάζονταν ολκάδες και ο Αριστοτέλης αργότερα τα παρομοίασε με μεγάλα έντομα που είχαν μικροσκοπικά φτερά.

Οι ναυμαχίες την αρχαία εποχή ομοίαζαν προς τειχομαχίες στις οποίες συμμετείχαν όλα τα μέλη του πληρώματος με εκηβόλα, αλλά και αγχέμαχα όπλα. Το «ναυμάχον δόρυ» ήταν μακρύτερο του συνηθισμένου δι’ ευνόητους λόγους. Οι Έλληνες πεζοί, από τους Μινωικούς τουλάχιστον χρόνους, ήσαν εξοπλισμένοι με μακρά δόρατα, μήκους τουλάχιστον 3,5 μέτρων (=σάρισες). Οι αρχαίοι ένο-πλοι Έλληνες, οι καλούμενοι οπλίτες. ήσαν και απλοί πεζοί στρατιώτες και πεζοναύτες. Μέχρι το 16ο αι. μ.Χ. οι ναυμαχίες γινόταν με τη χρησιμοποίηση κυρίως των εμβόλων των πλοίων και με την εκτέλεση διαφόρων ελιγμών.

Μετά την επινόηση των ιστίων για την κίνηση των πλοίων και αργότερα του ατμού και των πυρο-βόλων όπλων είχε ως αποτέλεσμα οι αποστάσεις μεταξύ των εμπολέμων πλοίων να αυξάνονται. Νέες μορφές ναυμαχίας δημιουργήθηκαν με την τελειοποίηση της τορπίλης και την ανάπτυξη των αεροπλανοφόρων σε συνδυασμό με τη χρησιμοποίηση κατευθυνόμενων πυραύλων και πυρηνικών όπλων.

Η ΔΙΗΡΗΣ
Η διήρης ήταν πλοίο με δύο σειρές κουπιών σε κάθε πλευρά αντί μια που είχε η πεντηκόντορος ή τριών που είχε η τριήρης. Η διήρης αποτελεί τον ενδιάμεσο κρίκο εξέλιξης από την πεντηκόντορο προς τα μεταγενέστερα σκάφη. Είχαν κατασκευαστεί διήρεις με τριάντα ή με πενήντα κουπιά και οι διαστάσεις των πλοίων αυτών κυμαίνονται στα 18 μ. μήκος, 3-3,60 μ. πλάτος, εκτόπισμα 22 τόνοι και μήκος κουπιών 4-6 μ.

Η ΤΡΙΗΡΗΣ
Κατά τον 8 – 5ο αι. π.Χ. χρησιμοποιήθηκε ευρύτερα ένα νέο πολεμικό πλοίο, η καλούμενη τριή-ρης, με τρεις σειρές κουπιών – απ΄όπου και το όνομά του. Στην επάνω σειρά – κατάστρωμα καθό-ντουσαν οι θρανίτες, στη μεσαία οι ζυγίτες και στην κάτω οι θαλαμίτες. Για να είναι γρήγορες και ευκίνητες οι Τριήρεις, από τη μια εκτός από τους κωπηλάτες χρησιμοποιούσαν και πανιά, όταν οι άνεμοι ήταν ευνοϊκοί και έτσι ξεκουράζονταν και το πλήρωμα και από την άλλη δεν είχαν μεγάλους χώρους αποθήκευσης νερού και τροφίμων και γι αυτό το λόγο τους ακολουθούσαν εμπορικά σκά-φη, γεμάτα με τρόφιμα και εφόδια. Η τριήρης είχε στην της έμβολο ως επιθετικό όπλο, το οποίοήταν κατασκευασμένο από ξύλο με επένδυση χαλκού και το οποίο, με κατάλληλους χειρισμούς, δημιουργούσε ρήγματα στα αντίπαλα πλοία.

Οι τριήρεις είχαν εκτός από τις τρεις σειρές κωπηλατών σε διαφορετικό επίπεδο και έναν ή δύο ι-στούς. Υπολογίζεται ότι η ανώτατη ταχύτητα των τριήρεων έφτανε στα 8-12 μίλια ανά ώρα, έφε-ραν πλήρη εξαρτισμό ιστιοπλοΐας, είχαν συνολικό μήκος περίπου 38 μ. με 5,20 μ. πλάτος, βύθι-σμα 1,50 μ. και εκτόπισμα 70 περίπου τόνοι. Η αναλογία του πλάτους προς μήκος ήταν περίπου 1 προς 10. Υπήρχαν διάφοροι τύποι Τριήρων, ανάλογα με την πόλη προέλευσής τους και τη χρήση τους. Έτσι έχουμε εκτός από τις γνωστές Αθηναϊκές, τις Κορινθιακές, Ροδιακές, Μηλιακές κ.α.

Οι τριήρεις ξεκινούσαν με την Ανατολή του ήλιου και αγκυροβολούσαν με τη Δύση, καθώς τα σκά-φη αυτά δεν μπορούσαν να φιλοξενήσουν κουκέτες, μαγειρεία κ.α. (μόνο νερό υπήρχε για τους ε-πιβαίνοντες). Σε μακρινές πολεμικές εχθροπραξίες οι τριήρεις αγκυροβολούσαν καθημερινά σε α-πάνεμα λιμάνια και όρμους, ενώ οι επιβαίνοντες τροφοδοτούνταν από άλλα συνοδευτικά – εφοδια-στικά πλοία. Την κυβέρνηση της Τριήρους ασκούσε ο τριήραρχος με τη βοήθεια 5 αξιωματικών και 4 υπαξιωματικών. Στο σκάφος επέβαιναν και οι επιβάτες (πολεμιστές).

Σύμφωνα με τους ειδικούς, το πλήρωμά της τριήρους περιλάμβανε περίπου 300 άτομα (ναύτες) από τα οποία οι «θρανίτες» (= οι κωπηλάτες» που κάθονταν στο θρόνο) ανέρχονταν στους 62, οι «ζυγίτες» (οι κωπηλάτες που βρισκόταν σε ζυγούς) στους 54 και οι «θαλαμίτες» (οι κωπηλάτες που βρισκόταν στο κατώτερο μέρος του πλοίου, στο ύψος του τριηράρχου) στους 54. Υπήρχαν ακόμη οι πολεμιστές (18 – 30 άτομα), το ναυτικό προσωπικό (20 – 30 άτομα), ο κυβερνήτης, που είχε την ανώτερη εξουσία (τριηράρχης), ο κελευστής και ο πρωράτης που εκτελούσε καθήκοντα ναύκληρου και υπάρχου. Κατ’ άλλους συνολικό πλήρωμα της τριήρους ήταν 210-216 άνδρες, από τους οποί-ους οι 172 περίπου κωπηλάτες, 86 ανά πλευρά, κατανεμημένοι σε τρεις σειρές (τους «Θαλαμίτες», τους «Ζυγίτες» και τους «Θρανίτες»).

Οι Τριήρεις ήταν το αριστούργημα της αρχαίας ελληνικής ναυπηγικής, ένα πρωτοποριακό πλοίο για την εποχή του, που συνέβαλε όχι μόνο στη προστασία της Ελλάδας από τους εχθρούς της, αλλά και στη δημιουργία και διάδοση του Ελληνικού πολιτισμού. Στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, το 480 π.X. για παράδειγμα, οι Ελληνικές ευέλικτες και γρήγορες τριήρεις εξουδετέρωσαν τα βαρύτερα και πιο δυσκίνητα Περσικά και Φοινικικά καράβια με συνέπεια αφενός η Ευρώπη να αποφύγει το βαρ-βαρισμό και αφετέρου η Μεσόγειο και να γίνει “Ελληνική θάλασσα”.

Η ΑΘΗΝΑΙΚΗ ΤΡΙΗΡΗΣ
Η Αθηναϊκή Τριήρης, σύμφωνα με την πλειοψηφία των μελετητών, είχε μήκος 36 μ., πλάτος 5μ., ύψος από την ίσαλο 1,80 μ. και βύθισμα 1,20 μ. Το εκτόπισμά της ήταν 70 έως 80 τόνοι. Είχε 200 άνδρες πλήρωμα, από τους οποίους 170 κωπηλάτες – ερέτες. Κάθε κωπηλάτης – ερέτης τραβούσε μόνο ένα κουπί, μήκους 4,40 μ. Το πλήρωμα συμπλήρωναν, ο τριήραρχος που ασκούσε την ανώ-τερη εποπτεία του πλοίου, ο κυβερνήτης υπεύθυνος ναυτιλίας, ο πρωρεύς που ήταν υπεύθυνος στην πλώρη, ο κελευστής υπεύθυνος του πληρώματος, δύο τριήραρχοι, ο αυλητής που έδινε το ρυθμό κωπηλασίας με τον αυλό του, 13 ναύτες για άλλες δουλειές, εκτός κωπηλασίας, και τέλος 10 πολεμιστές με βαρύ οπλισμό. Η ταχύτητα των Τριηρών έφτανε τους 6-7 κόμβους, ενώ σε περί-πτωση ναυμαχίας και για ορισμένο χρονικό διάστημα άγγιζε τους 10 κόμβους. ΠΗΓΗ

ΜΥΚΗΝΑΙΚΟ ΕΙΚΟΣΑΚΟΠΟ

Την 7η χιλιετία π.χ. Πελασγοί κατασκεύασαν µικρά πλεούµενα αρχίζοντας να εξερευνούν τα παράλια και τα νησιά, το άγνωστο, το καινούργιο. Τρανή απόδειξη αυτού είναι η µεταφορά Οψιανού (το ατσάλι της εποχής) από την νήσο της Μήλου στο Φράχθι Αργολίδος για να κατασκευάσουν διάφορα κοπτικά εργαλεία. Είναι η πρώτη προσπάθεια ανθρώπου να διασχίσει τη θάλασσα κάνοντας και εµπόριο. Η ναυτική ιστορία έχει ήδη αρχίσει.
Το Αιγαίο, το Ιόνιο, ο Εύξεινος πόντος και η υπόλοιπη Μεσόγειος άρχισαν να διασχίζονται από διαφόρων τύπου αυτοσχέδια καράβια επανδρωµένα µε τολµηρούς και θαρραλέους ναυτικούς εξερευνώντας άγνωστες περιοχές δηµιουργώντας αποικίες, ιδρύοντας πόλεις, µεταφέροντας ανθρώπους, ζώα και όλων των ειδών εµπορεύµατα.

Τα καράβια που κατασκεύαζαν ήταν ανάλογα µε τις απαιτήσεις τους και το γούστο του κάθε ναυπηγού.
Αρχικώς δεν υπήρχε διαχωρισµός σε εµπορικά ή πολεµικά. Ήταν µεταφορικά γενικής χρήσης. Ξεχώριζαν από το µέγεθός τους (χοντρά, κοντά, µακρουλά) από τον αριθµό κουπιών (δέκα, είκοσι, τριάντα, πενήντα µέχρι και εκατόν είκοσι) και µετέπειτα από τις σειρές κωπηλατών δηλαδή διήρης, τριήρης (αρκετούς αιώνες αργότερα).

Ο Όµηρος αναφέρει καράβια µε εκατόν είκοσι κουπιά, που θεωρούµε ότι ήταν διήρης διότι εξήντα κουπιά σε µια πλευρά σε σειρά θα ήταν ένα µακρύ µη λειτουργικό και δυσκίνητο καράβι, άρα πρέπει να είχε τριάντα κουπιά ανά σειρά, µε δύο σειρές σε κάθε πλευρά. ∆ηµοφιλέστερα εκείνης της εποχής ήταν αυτά που είχαν από 20 έως και 50 κουπιά. Τα αναφέρει ως «µαύρα καράβια», 1180 τον αριθµό που ξεκίνησαν για την Τροία από την Αυλίδα. Ακόµα µας αναφέρει ότι µερικά είχαν την πλώρη και την πρύµη βαµµένες µπλε. Μυκηναϊκά αγγεία µας δείχνουν πλοία µε
πρώιµο ξύλινο έµβολο καθώς και παραστάσεις πουλιών επάνω στις πλώρες.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ: Η ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ ΝΑΖΑΡΕΤ. ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ.

Η ΠΕΝΤΗΚΟΤΟΡΟΣ ΤΟΥ ΠΥΘΕΑ ΤΟΥ ΜΑΣΣΑΛΙΩΤΗ

Τον τέταρτο αιώνα π.Χ. ο Πυθέας ο Μασσαλιώτης κατ’ εντολή του δήµου της Μασσαλίας ταξίδεψε µε µια πεντηκόντορο ανοιχτής θαλάσσης επανδρωµένη µε έµπειρο πλήρωµα, για να βρουν και να αγοράζουν µέταλλα, όπως κασσίτερο, ήλεκτρο, που δύσκολα βρισκόταν στην Ελλάδα. ∆ιέπλευσε το Γιβραλτάρ και ακολουθώντας τις Ιβηρικές και Γαλλικές ακτές έφτασε στο Βελέριον (Κορνουάλη) και στο Κάντιον (Κεντ). ∆ιέσχισε όλη την ανατολική
πλευρά της Βρετανίας και το εξερευνητικό ταξίδι συνεχίστηκε προς βορρά όπου ανακάλυψε το νησί Θούλη που ήταν δέκα φορές πιο µεγάλο από τη Βρετανία, όπως έγραφε στο βιβλίο του “περί Ωκεανού”. Κάπου εκεί άρχιζε η “πεπηγυία θάλασσα” δηλαδή ο παγωµένος Ωκεανός.

Ο Πυθέας είχε φτάσει στο ύψος του αρκτικού κύκλου και είδε τον ήλιο που δεν έδυε ποτέ. Στη Θούλη (πιθανόν Ισλανδία), βρήκε ανθρώπους, οι οποίοι κατοικούσαν και ζούσαν κάτω από σκληρές συνθήκες. Βορειότερα ο τόπος ήταν ακατοίκητος, εξαιτίας του ψύχους. Επιστρέφοντας στον περίπλου της Βρετανίας, κατέληξε από δυτικά στο
Ντόβερ, χαρτογραφώντας την. Από τις ακτές της χώρας των Κελτών έφτασε στο στόµιο του Ρήνου, κοντά στο Ρότερνταµ. Από εκεί έπλεε κατά µήκος της Ολλανδικής και Γερµανικής ακτογραµµής.

Ο Πυθέας εκεί, συνάντησε ανθρώπους από το γερµανικό φύλο των Τευτόνων και υπήρξε ο πρώτος που µίλησε γι’ αυτούς στην ιστορία. Έµαθε όµως ότι είχε πλησιάσει τον τόπο παραγωγής του ήλεκτρου, του πολύτιµου υλικού, από το οποίο τα καλλιτεχνικά εργαστήρια της Μεσογείου έφτιαχναν κοµψοτεχνήµατα. Του είπαν ότι το ήλεκτρο το έβγαλαν τα κύµατα της θάλασσας σ’ ένα µεγάλο νησί, απ’ όπου οι ντόπιοι το µάζευαν, το µετέφεραν στην
ηπειρωτική χώρα και το πουλούσαν στους εµπόρους του Νότου.

Από εκεί ταξίδεψε στην Βαλτική κι έκανε τον περίπλου των Βαλτικών και Σκανδιναβικών παράλιων. Η Μασσαλία είχε γεννήσει κι άλλους τολµηρούς θαλασσοπόρους. Ο Πυθέας όµως ήταν ο µόνος Έλληνας κατά την αρχαιότητα που ταξίδεψε τόσο κοντά στο βόρειο πόλο και κατέγραψε µε ακρίβεια τις νέες χώρες του Βορρά και τον Παγωµένο
Ωκεανό. Τόσο επαναστατικές ήταν οι νέες γνώσεις, ώστε ορισµένοι µεταγενέστεροι ζωγράφοι να αντιµετωπίσουν τον άθλο του Πυθέα µε καχυποψία. Σε δύο συγγράµµατα, «περί Ωκεανού» και «Γης περίοδος», περιέγραψε τις ταξιδιωτικές εµπειρίες του, παραθέτοντας φυσικά και τους σχετικούς χάρτες.

∆υστυχώς οι µεταγενέστεροι συγγραφείς τον κακοµεταχειρίσθηκαν όσο µπόρεσαν µε αποτέλεσµα οι πληροφορίες που έχουµε γι’ αυτόν να είναι αντιφατικές, φαίνεται όµως ότι έφτασε στην Αγγλία, τη Νορβηγία, την Ισλανδία, τη Βαλτική και τη Βόρειο Θάλασσα. Οι επιστηµονικές του παρατηρήσεις έγιναν αργότερα αποδεκτές ακόµα κι’ απ’ τους αρνητές του. Ο Πυθέας όµως πλήρωσε το φόρο που πληρώνουν όλοι εκείνοι που ήρθαν πριν απ’ την εποχή τους. Χαρακτηριστικά είναι όσα έγραψε ένας σύγχρονος συγγραφέας: “Αν καταρτίσουµε ένα κατάλογο από πέντε – έξη εξερευνητές που έκαναν τα πιο πολλά για ν’ ανακαλύψουν τα µυστήρια στη γύρω φύση, τότε ο Πυθέας µε το Μαγγελάνο και τον Κούκ ασφαλώς θα πρέπει να βρίσκονται σ’ αυτόν”.

ΠΕΝΗΝΤΑΚΟΝΤΟΡΟΣ ΑΡΓΩ Η Αργώ στην ελληνική µυθολογία ήταν το πλοίο στο οποίο επιβιβάστηκαν οι Αργοναύτες µε σκοπό να µεταβούν στην Κολχίδα και να πάρουν το χρυσόµαλλο δέρας . Πήρε το όνοµά της από τον κατασκευαστή της Άργο, γιο του Φρίξου και της Χαλκιόπης. Η Αργώ περιγράφεται ως το γρηγορότερο και το πιο στέρεο σκάφος της εποχής. Επιπλέον ήταν εξαιρετικά ελαφρύ ώστε να παρέχει τη δυνατότητα µεταφοράς του
στη στεριά από το πλήρωµά του. Κάποιες πιο λεπτοµερείς πηγές προσδιορίζουν το µήκος του πλοίου στα 50-60 µέτρα και το βύθισµά του περίπου 1 µέτρο.

Κυβερνήτης του πλοίου ήταν ο Τίφυς. Αναφέρεται επίσης ότι η θεά Αθηνά (ή η Ήρα) τοποθέτησε στην πλώρη του πλοίου ένα κλαδί από τη δωδωναία ∆ρυ. Αυτό είχε µαντικές ιδιότητες, µιλούσε µε ανθρώπινη λαλιά και προειδοποιούσε τους Αργοναύτες για τους αναµενόµενους κινδύνους. Η χωρητικότητα του σκάφους αποτελεί ένα σηµείο, στο οποίο παρατηρούνται σηµαντικές αποκλίσεις µεταξύ των διαφόρων αφηγήσεων. Κάποιες πηγές αναφέρουν θέσεις για εξήντα κωπηλάτες, άλλες για πενήντα (πεντηκοντήρης) και άλλες για λιγότερους.

Μετά το πέρας της εκστρατείας οι Αργοναύτες αφιέρωσαν το πλοίο τους στο ναό του Ποσειδώνα στον Ισθµό. Με βάση το µύθο η Αργώ συνδέεται και µε το τέλος του Ιάσωνα. Σε µεγάλη ηλικία έπειτα από υπόδειξη της Μήδειας έκατσε στην πρύµνη της Αργούς για να αναπαυθεί. Σε αυτή τη θέση βρήκε τραγικό θάνατο εξαιτίας της πτώσης ενός δοκαριού του πλοίου, στο οποίο ήταν πλέον έντονα τα σηµάδια του χρόνου. Η Αργώ µεταφέρθηκε αργότερα στον ουρανό και µετασχηµατίσθηκε στον οµώνυµο αστερισµό. Υπήρχε µάλιστα µία παράδοση ότι τµήµα του πλοίου µεταφέρθηκε στηΡώµη και εκτιθόταν µέχρι το 100 µ.Χ.

ΣΤΑΜΑΤΑΩ ΕΔΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΣΑΣ ΠΑΡΑΘΕΣΩ 100 ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΕ ΤΑ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΝΑΥΠΗΓΙΚΗ. ΚΑΠΟΙΟΙ ΟΜΩΣ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΠΡΟΜΟΤΡΟΥΝ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ (ΒΛΕΠΕ ΦΟΙΝΙΚΕΣ) ΩΣ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΣ ΤΩΝ ΘΑΛΑΣΣΩΝ. ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΠΑΩ ΚΑΙ ΣΤΟ ΟΤΙ ΑΥΤΟΙ ΜΑΣ ΕΔΩΣΑΝ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ, ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΒΛΑΚΕΙΑ ΠΟΥ ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ ΠΟΤΕ…..

ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΩ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟ. ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΕΦΕΡΑ ΤΗΝ ΑΡΓΩ, ΟΦΕΙΛΩ ΝΑ ΤΟΝΙΣΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΟΠΩΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ Η ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΕΙΠΑΝ ΟΤΙ ΗΤΑΝ. Η ΑΡΓΩ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΑΠΟΣΤΟΛΗ. ΚΑΙ ΔΙΑΔΡΑΜΑΤΙΣΤΗΚΕ ΚΑΙ ΕΔΩ ΣΤΗΝ ΓΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ. ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΤΗΣ ΑΡΓΩ ΗΤΑΝ ΔΙΑΣΤΗΜΟΠΛΟΙΟ. ΚΑΙ Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΑΚΟΜΑ. ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΟΜΩΣ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ. ΤΙ ΛΕΤΕ; ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΥΠΕΡΟΧΟ ΑΥΤΟ;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ: ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΑΤΛΑΝΤΕΣ: ΔΙΟΓΕΝΕΙΣ ΚΑΙ ΚΡΟΝΙΟΙ. ΕΝΑΣ ΑΙΩΝΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΣ

Advertisement
Advertisement

Σχετικές αναρτήσεις

ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ   2 ..  ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΣ

ΑΠΟΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΕΝΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΠΟΥ ΚΑΙΝΕ Β’ ΜΕΡΟΣ

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΣ

Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ Εφιάλτης του Ελληνισμού – Απόρρητα έγγραφα αποδεικνύουν ποιος είναι

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΣ