Ανατινάζοντας τον μύθο της Ισπανικής Γρίπης.. Πρέπει να κατανοήσουμε σωστά την επαληθεύσιμη προέλευση του γεγονότος και ποιον/ποιους εξυπηρετεί η ψευδής αφήγηση…
Όποιος ελέγχει το παρελθόν ελέγχει το μέλλον. Αυτός που ελέγχει το παρόν ελέγχει το παρελθόν.
Τζορτζ Όργουελ, “1984”
Πληκτρολογήστε “Ισπανική πανδημία γρίπης του 1918” σε οποιαδήποτε μηχανή αναζήτησης ή κατευθυνθείτε στην τοπική βιβλιοθήκη σας για να ερευνήσετε ιστορικές αναφορές σχετικά με το θέμα και θα λάβετε αναπόφευκτα και καθολικά μια ιστορία που έχει κάπως έτσι:
Η πανδημία της ισπανικής γρίπης του 1918-1919 ήταν η πιο θανατηφόρα πανδημία στην παγκόσμια ιστορία, μολύνοντας περίπου 500 εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο -περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού- και προκαλώντας έως και 50 εκατομμύρια θανάτους, συμπεριλαμβανομένων περίπου 650.000 θανάτων μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες . Η ασθένεια, που προκλήθηκε από μια νέα παραλλαγή του ιού της γρίπης, μεταδόθηκε εν μέρει από τις μετακινήσεις στρατευμάτων κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Χωρίς εμβόλια ή αποτελεσματικές θεραπείες, η πανδημία προκάλεσε τεράστια κοινωνική αναστάτωση: Σχολεία, θέατρα, εκκλησίες και επιχειρήσεις αναγκάστηκαν να κλείσουν, οι πολίτες έλαβαν εντολή να φορούν μάσκες και πτώματα ήταν στοιβαγμένα σε αυτοσχέδια νεκροτομεία πριν ο ιός τερματίσει τη θανατηφόρα παγκόσμια πορεία του στις αρχές του 1920.
Οι συμβατικές εξηγήσεις που βρίσκονται στην τυπική βιβλιογραφία είναι επιπόλαιες, ομοιόμορφες και στερούνται ιατροδικαστικής ανάλυσης των αιτιακών παραγόντων για αυτό το κατακλυσμικό ιστορικό γεγονός.
Η απαθανατισμένη ιστορία της “ισπανικής γρίπης” (που ονομάστηκε λανθασμένα έτσι) χρησιμοποιείται τακτικά ως δαμόκλειος σπάθη και ως δικαιολογία για κάθε είδους κυβερνητικές αντιδράσεις στην πολιτική υγείας – “Αν δεν κάνουμε το X, μπορεί να δούμε ξανά τη φρίκη της ισπανικής γρίπης“.
Η ιστορία ενός υποτιθέμενου παθογόνου που σαρώνει σε όλη την υδρόγειο και προκαλεί ένα γεγονός μαζικού θανάτου έχει ριζώσει στη δημόσια ψυχή μέσω της επανάληψης των γενεών και είναι πλέον άκριτα αποδεκτή, παρά τις πολυάριθμες ανεξήγητες ανωμαλίες στην επίσημη αφήγηση.
Όταν κοιτάξουμε χωρίς προκαθορισμένα συναισθήματα, ολόκληρη η ιστορία αυτής της κατακλυσμικής καταστροφής για την υγεία που προκαλείται από κάποιο μικροσκοπικό υπερ-μικρόβιο φαίνεται μάλλον παράλογη.
Όταν εξεταστεί στο πλαίσιο της καταστροφής που προκλήθηκε από τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο, με φόντο μια εκκολαπτόμενη Φαρμακευτική/Χημική Βιομηχανία σε αναζήτηση του λόγου ύπαρξής της, αυτή η πρωταρχική ανθρώπινη καταστροφή αναπτύσσει μια λογική συνοχή που αψηφά τις τυπικές υποθέσεις της μολυσματικής νόσου.
Αυτή η ταχέως αναπτυσσόμενη επιστημονική και ιατρική βιομηχανία, που συγκροτήθηκε από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο, στάθηκε σε ευθεία αντίθεση με την έρευνα που διερεύνησε τη σχέση κοινωνικών παραγόντων με την υγεία και τις ασθένειες. Αντίθετα, οι πόροι θα εστιάζονταν μόνο στη χημεία, την παθολογία, τη βακτηριολογία, τη φυσιολογία και τη φαρμακολογία, αγνοώντας τον αντίκτυπο του ψυχικού, συναισθηματικού, κοινωνικού, οικονομικού και φυσικού περιβάλλοντος στις ασθένειες και την υγεία.
Οι συνθήκες του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου
Το όρυγμα ήταν ένα φρικτό θέαμα. Οι νεκροί ήταν απλωμένοι στη μια πλευρά, ο ένας πάνω στον άλλο σε ύψος έξι ποδιών. Τότε σκέφτηκα ότι δεν έπρεπε ποτέ να βγάλω από τα ρουθούνια μου την περίεργη αποκρουστική μυρωδιά του ατμού του ζεστού ανθρώπινου αίματος που θερμαίνεται από τον ήλιο. Θα προτιμούσα να είχα μυρίσει αέριο εκατό φορές. Ποτέ δεν μπορώ να περιγράψω αυτή την αμυδρή, απαίσια, φρικτή μυρωδιά που πολλές φορές παραλίγο να με ξεκάνει εντελώς.
Οι μάχες στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο διήρκεσαν από τον Ιούλιο του 1914 έως τον Νοέμβριο του 1918 και έλαβαν χώρα σε όλη την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή, την Αφρική, τον Ειρηνικό και μέρη της Ασίας, με αποτέλεσμα έναν από τους πιο θανατηφόρους πολέμους στην ιστορία.
Πολλαπλά διακριτικά και βάναυσα χαρακτηριστικά του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου μετέτρεψαν τις συνθήκες της καθημερινής ζωής σε ένα περιβάλλον όπου ο θάνατος, η καταστροφή και η αχαλίνωτη ασθένεια έγιναν φυσιολογικά χαρακτηριστικά της ζωής για εκατομμύρια ανθρώπους, ιδιαίτερα για τους νέους που συμμετείχαν στις βίαιες μάχες.
Ένα χαρακτηριστικό του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν η εκτεταμένη χρήση ζώων, όπως άλογα, μουλάρια και καμήλες. Η μεταφορά τόσο μεγάλου αριθμού ζώων στο πεδίο της μάχης συνεπαγόταν ένα κολοσσιαίο έργο εφοδιαστικής και μαζικής μεταφοράς.
Μόνο οι ΗΠΑ μετέφεραν περίπου 1 εκατομμύριο ζώα στον Ατλαντικό Ωκεανό σε βάρκες με φρικτό αερισμό. Αυτά τα ζώα ταξίδευαν μεγάλες αποστάσεις σε περιβάλλον υψηλής υγρασίας και ήταν υποσιτισμένα – πολλά χάθηκαν από τις κακουχίες και τις στερήσεις αυτού του θαλάσσιου ταξιδιού μεγάλης απόστασης. Ο θάνατος των ζώων κατά τη μεταφορά θα γινόταν γνωστός ως “η γρίπη της ναυτιλίας”.
Τα στρατεύματα που μεταφέρονταν στα ίδια πλοία υπέφεραν από τις ίδιες αγχωτικές και ανθυγιεινές συνθήκες.
Ένα άλλο διακριτό και σοβαρό χαρακτηριστικό του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν ο πόλεμος χαρακωμάτων, στον οποίο οι στρατιώτες ζούσαν τη ζωή τους σε έναν κόσμο λάσπης, θανάτου και απόγνωσης. Οι στρατιώτες στα χαρακώματα ζούσαν σε ένα συνεχώς κρύο και υγρό περιβάλλον, τρώγοντας κονσέρβες και πίνοντας βρώμικο νερό για να επιβιώσουν. Τα ίδια τα χαρακώματα ήταν ανθυγιεινοί σκουπιδότοποι με κιβώτια πυρομαχικών, άδεια φυσίγγια, λερωμένους επιδέσμους, μπάλες θραυσμάτων, θραύσματα οστών και διάφορα υπολείμματα πολέμου.
Οι στρατιώτες που πολεμούσαν σε κοντινή απόσταση σε αυτές τις ανθυγιεινές συνθήκες υπέφεραν συνήθως από ασθένειες όπως η δυσεντερία, η χολέρα και ο τυφοειδής πυρετός. Οι στρατιώτες στα χαρακώματα μαστίζονταν από πονόλαιμο, κρυολόγημα, γρίπη, ρούχα μολυσμένα με ψείρες που προκαλούσαν “πυρετό της τάφρου” και τύφο και υπέφεραν από εξάντληση και πληγές ως τακτικές πτυχές της ζωής τους.
Παγιδευμένοι ουσιαστικά στα χαρακώματα για μεγάλες χρονικές περιόδους, υπό σχεδόν συνεχή βομβαρδισμό, πολλοί στρατιώτες υπέφεραν από διαταραχή μετατραυματικού στρες (PTSD). Η σωματική και ψυχική υγεία των στρατιωτών επηρεάστηκε σοβαρά από αυτές τις συνθήκες, ενώ οι ιατρικές εγκαταστάσεις ήταν μακριά από τις πρώτες γραμμές και η υποστήριξη ψυχικής υγείας δεν υπήρχε. Οι καταστροφικές συνέπειες του πολέμου στην ανθρώπινη ψυχή και το σώμα θα δημιουργούσαν συνθήκες που θα ενθάρρυναν την άμεση και διαρκή κατάρρευση όλων των πτυχών της ανθρώπινης κατάστασης.
Τα χαρακώματα στο Δυτικό Μέτωπο θα γίνονταν δηλητηριώδεις λάκκοι, καθώς οι στρατιώτες έπεσαν θύματα επιθέσεων με αέριο ήδη από το 1915.
Πόλεμος χημικών/αερίων
Όταν τελείωσε η επίθεση με αέρια και ακούγονταν όλα καθαρά, αποφάσισα να βγω για μια ανάσα καθαρού αέρα και να δω τι συνέβαινε. Αλλά δεν πίστευα στα μάτια μου όταν κοίταξα κατά μήκος της όχθης. Η όχθη ήταν απολύτως καλυμμένη με πτώματα ανδρών που είχαν υποστεί τα αέρια. Πρέπει να ήταν πάνω από 1.000 από αυτούς. Και κάτω στο ρέμα, λίγο πιο πέρα κατά μήκος της όχθης του καναλιού, το ρέμα ήταν επίσης γεμάτο σώματα.
Ίσως στην κορυφή της λίστας των συντριπτικών επιθέσεων σε βιολογικά και περιβαλλοντικά συστήματα που σχετίζονται με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο βρισκόταν ο νέος ριζοσπαστικός πόλεμος με χημικά και αέρια, που χρησιμοποιήθηκε εκτενώς από όλες τις δυνάμεις στο ευρωπαϊκό πολεμικό θέατρο.
Τα παρακάτω αποσπάσματα προέρχονται από τα Leavenworth Papers, “Chemical Warfare in World War 1: The American Experience, 1917-1918”. Αυτό το μακροσκελές έγγραφο παρέχει πληροφορίες για την ευρεία χρήση του χημικού πολέμου και ζωντανές αναφορές των καταστροφικών του επιπτώσεων:
Τα πολεμικά αέρια [sic] και οι χημικές ουσίες ομαδοποιήθηκαν ανάλογα με τις επιπτώσεις τους στο ανθρώπινο σώμα. Το πιο ευρέως χρησιμοποιούμενο και από τις δύο πλευρές, αυτό που είχε τις πιο βλαβερές και θανατηφόρες συνέπειες, ήταν το αέριο μουστάρδας. Λέγεται ότι ευθύνεται για 1.205.655 μη θανατηφόρους τραυματισμούς και 91.198 θανάτους.
Μιλώντας αυστηρά, το αέριο μουστάρδας δεν είναι αέριο, αλλά υγρό, το οποίο εξατμίζεται αργά σε κανονικές θερμοκρασίες περιβάλλοντος.
“Το άτομο δεν ένιωθε καμία ενόχληση όταν εκτίθονταν στο αέριο, αλλά ώρες αργότερα, θα αισθανόταν πνιγμό, σοβαρό κάψιμο και φουσκάλες του βλεννογόνου. Το αέριο μουστάρδας διείσδυε σε όλους τους τύπους “προστατευτικών” ενδυμάτων και ήταν εξαιρετικά ανθεκτικό με την πάροδο του χρόνου στο περιβάλλον – στο χώμα, στα φύλλα και στα χόρτα”.
“Με τη χρήση βαρέος πυροβολικού, οι στρατιώτες δεν χρειαζόταν να βασίζονται στην κατεύθυνση του ανέμου για να παραδώσουν σωστά το ωφέλιμο φορτίο ή να βασίζονται σε “απευθείας χτυπήματα” για να είναι αποτελεσματικοί. Για παράδειγμα, τον Μάιο του 1916 άρχισαν να χρησιμοποιούν κοχύλια γεμάτα με διφωσγένιο, ένα ισχυρό ερεθιστικό των πνευμόνων”.
“Μέχρι τον Ιούλιο του 1917 και οι δύο πλευρές χρησιμοποιούσαν τρία διαφορετικά μείγματα φωσγενίου, διφωσγενίου και διφαινυλοχλωροσίνης, μια σκόνη χλωρίου με σκόνη αρσενικού. Σε δοκιμές πεδίου, η σκόνη αρσενικού αποδείχθηκε εξαιρετικά αποτελεσματική, επειδή διείσδυσε σε όλους τους τύπους φίλτρων που χρησιμοποιούνται στις υποτυπώδεις μάσκες. Αλλά ήταν ο “Κίτρινος Σταυρός” (το αέριο μουστάρδας) που έδωσε στους Γερμανούς ένα ξεχωριστό πλεονέκτημα στον χημικό πόλεμο. Όταν το αέριο μουστάρδας συνδυάστηκε με εκρηκτικά, εξαπλώθηκε σε μεγάλες περιοχές και παρέμεινε στον αέρα για μεγάλο χρονικό διάστημα”.
Όπως σημειώνεται στα έγγραφα Leavenworth, οι προσπάθειες για προσωπική προστασία ήταν ονομαστικές και αναποτελεσματικές, με αποτέλεσμα μεγάλους αριθμούς θυμάτων και μαζικές δηλητηριάσεις:
Στις 6 Απριλίου 1917, όταν οι ΗΠΑ κήρυξαν τον πόλεμο στη Γερμανία, ο στρατός όχι μόνο δεν είχε αμυντικό εξοπλισμό για χημικό πόλεμο, αλλά δεν είχε επίσης συγκεκριμένα σχέδια για την ανάπτυξη ή την κατασκευή μάσκας αερίων ή οποιουδήποτε άλλου αμυντικού εξοπλισμού.
Αν και είναι αδύνατο να εκτιμηθεί με ακρίβεια η συνολική ποσότητα δηλητηριωδών αερίων και τοξικών χημικών ουσιών που χρησιμοποιήθηκαν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής ηπείρου βομβαρδίστηκε και κορέστηκε για τρία χρόνια με μεγάλες δόσεις αυτών των τοξικών και ανθεκτικών ενώσεων.
Μια παράξενη μπλε γρίπη
Ένα από τα συχνά αναφερόμενα συμπτώματα της ισπανικής γρίπης, διαφορετικό από όλες τις άλλες γρίπες πριν και μετά, ήταν ένας περίεργος μπλε-γκρι αποχρωματισμός του δέρματος. Σημειώθηκε ότι καθώς οι πνεύμονες των θυμάτων γέμιζαν με υγρό, το δέρμα τους θα γινόταν γκριζωπό-μπλε.
Όταν εξετάστηκαν πτώματα και καταγράφηκαν τα αίτια του θανάτου, τα θύματα που πέθαναν ξαφνικά και είχαν μπλε-μωβ αποχρωματισμό στα χείλη ή στο δέρμα τους καταγράφηκαν αυτόματα ως “νεκρά από ισπανική γρίπη”.
Ένα άλλο μοναδικό χαρακτηριστικό του κλινικού προφίλ αυτής της γρίπης ήταν το πώς τα θύματα θα μπορούσαν να πεθάνουν μέσα σε ώρες ή ημέρες από την εμφάνιση συμπτωμάτων, με τους πνεύμονές τους να γεμίζουν με υγρό, προκαλώντας ασφυξία.
Ενώ αυτά τα εξαιρετικά συμπτώματα δεν ταιριάζουν στο κλασικό κλινικό προφίλ της γρίπης, ταιριάζουν με τις περιγραφές του χημικού πολέμου κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Μαρτυρίες μαρτύρων για επιθέσεις με χημικά περιγράφουν Γάλλους στρατιώτες, “που σκοντάφτουν στο πεδίο της μάχης τυφλωμένοι, βήχουν, το στήθος φουσκώνει, πρόσωπα με ένα άσχημο μωβ χρώμα, χείλη αμίλητα από την αγωνία”.
Μια άλλη αναφορά από έναν Βρετανό στρατιώτη περιέγραφε επιζώντες από επίθεση με δηλητηριώδη αέρια: “Το δέρμα εδώ ήταν ένα γαλαζωπό γκρι, η έκφραση πιο ανήσυχη και στενοχωρημένη, με τα μάτια να κοιτάζουν επίμονα και τα βλέφαρα μισόκλειστα. Η αναπνοή ήταν εξαιρετικά επίπονη και θορυβώδης, με συχνές προσπάθειες αποβολής άφθονων ποσοτήτων ανθεκτικού κιτρινοπράσινου αφρώδους υγρού που απειλούσε να τους πνίξει και μέσω του οποίου εισέπνεαν και εξέπνεαν αέρα μέσα και έξω από τους πνεύμονές τους με ένα γουργούρισμα”.
Μια ασυνήθιστη γρίπη που σκοτώνει νέους και δυνατούς και δεν ακουμπά τους ηλικιωμένους
Η ασθένεια που παραδοσιακά χαρακτηρίζεται ως “γρίπη” έχει ιστορικά σημειωθεί ότι τοποθετεί ορισμένες ομάδες σε υψηλότερο κίνδυνο να αναπτύξουν σοβαρές επιπλοκές εάν προσβληθούν. Στην κορυφή αυτής της λίστας, όπως και με τις περισσότερες ασθένειες, βρίσκονται οι ηλικιωμένοι. Παραδόξως, αυτό δεν συνέβη με την ισπανική γρίπη.
Μοναδική σε όλη την επιδημιολογική ιστορία, η ισπανική γρίπη λέγεται ότι έχει ένα “άνευ προηγουμένου πρότυπο θνησιμότητας ανάλογα με την ηλικία, στο οποίο οι νεαροί ενήλικες διέτρεχαν εξαιρετικά υψηλό κίνδυνο θανάτου, χαρακτηριστικό που δεν παρατηρήθηκε σε κρούσματα γρίπης πριν ή μετά”.
Το προφίλ θνησιμότητας της επιδημίας του 1918 ήταν διαφορετικό από πολλές απόψεις. Το πρότυπο θνησιμότητας για αυτή τη γρίπη ήταν ριζικά διαφορετικό από τα παραδοσιακά πρότυπα σχήματος U, που σημαίνει υψηλή θνησιμότητα στους πολύ νέους και πολύ ηλικιωμένους και χαμηλή θνησιμότητα στους μεταξύ των 2 αυτών ηλικιακών ομάδων, όπως φαίνεται σε όλα τα προηγούμενα κρούσματα γρίπης.
Σε αντίθεση με τα προηγούμενα πρότυπα θνησιμότητας από γρίπη, η ισπανική γρίπη παρήγαγε ένα περίεργο ηλικιακό προφίλ θνησιμότητας σε σχήμα W, που σημαίνει ότι οι ηλικιακές ομάδες 15–24, 25–34 και 35–44 παρουσίασαν τα υψηλότερα ποσοστά θνησιμότητας.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι τα ποσοστά θνησιμότητας των ανδρών από τη γρίπη το 1918 υπερέβαιναν κατά πολύ τα ποσοστά θνησιμότητας των γυναικών μεταξύ των ενηλίκων.
Αυτό απεικόνιζε ένα άνευ προηγουμένου πρότυπο θνησιμότητας ανάλογα με την ηλικία, στο οποίο τα νεαρά ενήλικα αρσενικά διέτρεχαν εξαιρετικά υψηλό κίνδυνο θανάτου, ένα χαρακτηριστικό που δεν παρατηρήθηκε σε κρούσματα γρίπης πριν ή μετά.
Οι νεαροί άνδρες που επλήγησαν περισσότερο από αυτή την φαινομενική ασθένεια ήταν σε μεγάλο βαθμό ακριβώς αυτοί που συμμετείχαν στις μάχες του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου. “Το πρώτο από τα τρία κύματα έπληξε στρατιώτες στη Γαλλία στις αρχές του 1918. Αλλά η γρίπη γρήγορα εξαπλώθηκε από εκεί, σε δύο διαδοχικά και πολύ πιο επιθετικά κύματα, σε άρρωστους στρατιώτες και πολίτες σχεδόν παντού“.
Οι εξηγήσεις για αυτές τις ασυνήθιστες αποκλίσεις από όλο το γνωστό ιατρικό ιστορικό ήταν επιπόλαιες, ανεπαρκώς επεξηγημένες και συνήθως συνοδεύονταν από δικαιολογίες, πχ. “Οι ηλικιωμένοι μπορεί να είχαν αποκτήσει ανοσία από την έκθεση σε προηγούμενο ξέσπασμα γρίπης” ή “Η μικρότερη από την προβλεπόμενη θνησιμότητα στους ηλικιωμένους θα μπορούσε να αποδοθεί στην έκθεση του 19ου αιώνα είτε σε επικρατούντες τότε ιούς της γρίπης Α που περιέχουν επιφανειακές πρωτεΐνες Η1, ή Ν1”.
Μία άλλη προσπάθεια στην εξήγηση αυτού του μυστηρίου θνησιμότητας πρότεινε, “η δυσανάλογη αύξηση στη συχνότητα των δευτερογενών βακτηριακών πνευμονιών σε υγιείς νεαρούς ενήλικες μπορεί να είναι μια πρόσθετη εκδήλωση ιικής μολυσματικότητας που σχετίζεται με διαφορικές ανοσοαποκρίσεις του ξενιστή”.
Χωρίς να έχουν δοθεί ποτέ οριστικές εξηγήσεις, ορισμένοι ειδικοί θα παραδεχτούν ότι “η ακραία λοιμογόνος δύναμη του κύματος του φθινοπώρου δεν έχει εξηγηθεί ποτέ”, ενώ υπονοούν πλαγίως ότι “Μπορεί να εμπλέκονται τόσο η φύση του ίδιου του ιού, όσο και οι συνοδευτικές βακτηριακές πνευμονίες”.
Το 2008 ερευνητές στο Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας (NIH) κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η βακτηριακή πνευμονία ήταν ο δολοφόνος στο 92% των αυτοψιών όσων πέθαναν από τη λεγόμενη “ισπανική γρίπη” μεταξύ 1918 και 1919. Η έρευνά τους εξέτασε 8.398 αυτοψίες από 15 χώρες. Σχεδόν όλες οι εξετάσεις πνευμονικού ιστού έδειξαν “επιτακτική ιστολογική ένδειξη σοβαρής οξείας βακτηριακής πνευμονίας, είτε ως κυρίαρχη παθολογία, είτε σε συνδυασμό με υποκείμενα παθολογικά χαρακτηριστικά που πιστεύεται τώρα ότι συνδέονται με τη μόλυνση από τον ιό της γρίπης”, συμπεριλαμβανομένης της βλάβης στο βρογχικό επιθήλιο.
Αγνοημένες σε αυτή την αφθονία εικασιών, οι έρευνες και οι εικασίες ήταν οι συγκεκριμένες πραγματικότητες των μαζικών ποσοτήτων τοξινών, στρεσογόνων παραγόντων και ασταμάτητων βιολογικών επιθέσεων που αντιμετωπίζει σε καθημερινή βάση η ομάδα που χτυπήθηκε περισσότερο από αυτή τη μυστηριώδη γρίπη.
Ανεξάρτητα από το πόσο προφανές ήταν ότι τα θύματα αυτής της υποτιθέμενης ασθένειας δέχονταν τις πιο βίαιες επιθέσεις με πολλούς τρόπους, οι επίσημες αρχές επέτρεψαν να θεωρηθεί μόνο “το παθογόνο” ως η εξήγηση για αυτές τις ασθένειες και τους θανάτους.
Η Στρατιωτική Εκστρατεία Εμβολίων
Όπως όλοι γνωρίζουν, ο κόσμος δεν έχει δει ποτέ ένα τέτοιο όργιο ανοσοποίησης και εμβολιασμού κάθε περιγραφής, όπως αυτό που επιβλήθηκε από γιατρούς του στρατοπέδου στους στρατιώτες του [Πρώτου] Παγκοσμίου Πολέμου.
Annie Riley Hale, “The Medical Voodoo“
Μεταξύ 21 Ιανουαρίου και 4 Ιουνίου 1918, ο Δρ. Frederick L. Gates ανέφερε ένα πείραμα στο οποίο στρατιώτες στο στρατόπεδο Funston που βρισκόταν στο Fort Riley στο Κάνσας έλαβαν τρεις δόσεις εμβολίου για τη βακτηριακή μηνιγγίτιδα.
Το Fort Riley ήταν ένα τεράστιο συγκρότημα που φιλοξενούσε 26.000 άντρες, ένα μέρος όπου οι στρατιώτες παραπονέθηκαν για “ψυχρούς χειμώνες, καταιγιστικά καλοκαίρια και εκτυφλωτικές καταιγίδες σκόνης”.
Δίπλα στους στρατιώτες ζούσαν χιλιάδες άλογα και μουλάρια, που παρήγαγαν εννέα τόνους κοπριάς κάθε μήνα. Η μέθοδος απόρριψης της κοπριάς ήταν η καύση της, στέλνοντας την καιόμενη κοπριά στον άνεμο…
Ενώ είναι υπό συζήτηση, το Fort Riley θεωρείται από “επίσημες” πηγές ως η πιο πιθανή τοποθεσία προέλευσης της ιστορικής “πανδημίας γρίπης” του 1918, που αργότερα ονομάστηκε “Ισπανική Γρίπη”.
Τα πειραματικά εμβόλια που δόθηκαν στους στρατιώτες ήταν δόσεις ενός ορού εμβολίου που προερχόταν από άλογα. Το εμβόλιο που χρησιμοποιήθηκε κατασκευάστηκε στο εργαστήριο του Ινστιτούτου Ροκφέλερ.
Αμέσως μετά, το εμβόλιο θα προσφερόταν από τον Χειρουργό του Τμήματος στο ευρύτερο στρατόπεδο.
Το πρωί της 4ης Μαρτίου, ο στρατιώτης Άλμπερτ Γκίτσελ του στρατού των ΗΠΑ αναφέρθηκε στο νοσοκομείο στο Φορτ Ράιλι του Κάνσας, “παραπονούμενος για συμπτώματα που μοιάζουν με το κρυολόγημα, του πονόλαιμου, του πυρετού και του πονοκεφάλου”.
Ακριβώς πίσω του ήρθε ο δεκανέας Lee W. Drake εκφράζοντας παρόμοια παράπονα.
Μέχρι το μεσημέρι, ο χειρουργός του στρατοπέδου Edward R. Schreiner είχε πάνω από 100 άρρωστους άνδρες στα χέρια του και όλοι προφανώς έπασχαν από την ίδια ασθένεια.
Η αναφορά Γκέιτς εξιστορούσε σχεδόν άμεσες ασθένειες που υπέστησαν τα στρατεύματα με την ένεση:
“Η προσεκτική έρευνα σε μεμονωμένες περιπτώσεις συχνά προκάλεσε την πληροφορία ότι οι άνδρες που παραπονέθηκαν για τις επιπτώσεις του εμβολιασμού έπασχαν από ήπια κόρυζα, βρογχίτιδα κλπ., τη στιγμή της ένεσης”.
“Μερικές φορές η αντίδραση ξεκινούσε από μια αίσθηση ρίγους ή ψύχους και αρκετοί άνδρες παραπονέθηκαν για πυρετό ή αισθήσεις πυρετού κατά τη διάρκεια της επόμενης νύχτας. Ακολούθησαν σε συχνότητα η ναυτία (περιστασιακά έμετος), η ζάλη και οι γενικοί “πόνοι” στις αρθρώσεις και τους μύες, οι οποίοι σε λίγες περιπτώσεις εντοπίστηκαν ιδιαίτερα στον αυχένα ή την οσφυϊκή περιοχή, προκαλώντας δυσκαμψία στον αυχένα ή δύσκαμπτη πλάτη. Μερικές ενέσεις ακολουθήθηκαν από διάρροια”.
“Οι αντιδράσεις, λοιπόν, κατά καιρούς προσομοίωσαν την έναρξη της επιδημικής μηνιγγίτιδας και αρκετοί εμβολιασμένοι άνδρες στάλθηκαν ως ύποπτοι στο Νοσοκομείο Βάσης για διάγνωση”.
Το Ινστιτούτο Ροκφέλερ δήλωσε θριαμβευτικά ότι είχαν διαμορφώσει τρία διαφορετικά είδη αυτών που αποκαλούσαν “θεραπευτικούς ορούς” και ότι αυτοί οι οροί, αντιμηνιγγιτιδοκοκκικοί, αντιπνευμονιοκοκκικοί Τύπου Ι και αντιδυσεντερικοί (πολυσθενείς), κατασκευάζονταν σε μεγάλες ποσότητες.
Η χρήση αυτών των πειραματικών ενέσεων δεν ήταν μοναδική για τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως σημειώνει το Ινστιτούτο Ροκφέλερ, το οποίο καυχιόταν ότι προτού οι Ηνωμένες Πολιτείες εισέλθουν στον πόλεμο, “άρχισαν ξανά την παρασκευή αντιμηνιγγιτιδοκοκκικού ορού, προκειμένου να ικανοποιήσουν τα αιτήματα από την Αγγλία, τη Γαλλία, το Βέλγιο, την Ιταλία και άλλες χώρες”.
Περί της Ηλεκτρομαγνητικής Δηλητηρίασης και των Πειραμάτων Rosenau
Στο πρωτοποριακό βιβλίο του Arthur Firstenberg, “The Invisible Rainbow꞉ A History Of Electricity And Life”, εξετάζει τις επιπτώσεις του ηλεκτρισμού και την αλληλεπίδρασή του με τους ζωντανούς οργανισμούς.
Η θεμελιώδης εργασία του Firstenberg προτείνει ότι ένα ευρύ φάσμα ασθενειών και μεταβολικών διαταραχών μπορούν να αποδοθούν σε εκθέσεις σε παλμικά και εναλλασσόμενα ηλεκτρομαγνητικά πεδία στο περιβάλλον, που παρεμβαίνουν στα ηλεκτρικά ρεύματα που χρησιμοποιούνται από τα βιολογικά μας συστήματα.
Ένα ξεχωριστό χαρακτηριστικό του τέλους του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ου αιώνα ήταν η μαζική ηλεκτροδότηση των αστικών περιοχών. Αυτή η περίοδος είδε την εμφάνιση των πρώτων αδέσποτων ρευμάτων στα οποία εκτέθηκαν τα ζωντανά όντα και είδε την αρχική εμφάνιση ασθενειών, όπως η νευρασθένεια.
Κάποιοι έχουν προτείνει ότι αυτό το πρόγραμμα μαζικής ηλεκτροδότησης, που επιταχύνθηκε κατά τη διάρκεια του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου καθώς οι κυβερνήσεις εγκατέστησαν κεραίες που δημιουργούσαν ισχυρά ραδιοφωνικά σήματα, ήταν ένας ακόμη παράγοντας που συνέβαλε στις αναρίθμητες ασθένειες που επηρέασαν τους στρατιώτες κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.
Το 1918 ερευνητές της Υπηρεσίας Δημόσιας Υγείας και του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ διεξήγαγαν πειράματα σε ανθρώπους, προκειμένου να προσδιορίσουν την αιτία της ισπανικής γρίπης και τον λόγο για τις εξαιρετικές μεταδοτικές της ιδιότητες.
Ο Milton J. Rosenau επέβλεψε αυτήν τη μελέτη ορόσημο, “Πειράματα για τον προσδιορισμό του τρόπου εξάπλωσης της γρίπης”, η οποία δημοσιεύτηκε στο Journal of the American Medical Association το 1919.
Τα πειράματα διεξήχθησαν στο Gallops Island, τον σταθμό καραντίνας στο λιμάνι της Βοστώνης.
Παραθέτοντας απευθείας από τη μελέτη:
“Το πείραμα ξεκίνησε με 100 εθελοντές από το Πολεμικό Ναυτικό που δεν είχαν ιστορικό γρίπης. Ο Rosenau ήταν ο πρώτος που ανέφερε τα πειράματα που έγιναν στο νησί Gallops τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο του 1918.
Οι πρώτοι του εθελοντές έλαβαν πρώτα ένα στέλεχος και μετά διάφορα στελέχη του βακίλλου του Pfeiffer με σπρέι και μπατονέτα στη μύτη και το λαιμό τους και μετά στα μάτια τους. Όταν αυτή η διαδικασία απέτυχε να προκαλέσει ασθένεια, άλλοι εμβολιάστηκαν με μείγματα άλλων οργανισμών που απομονώθηκαν από το λαιμό και τη μύτη των ασθενών με γρίπη.
Στη συνέχεια, ορισμένοι εθελοντές έλαβαν ενέσεις αίματος από ασθενείς με γρίπη. Τέλος, 13 από τους εθελοντές μεταφέρθηκαν σε θάλαμο γρίπης και εκτέθηκαν σε 10 ασθενείς με γρίπη ο καθένας.
Κάθε εθελοντής έπρεπε να σφίξει τα χέρια με κάθε ασθενή, να μιλήσει μαζί του από κοντά και να του επιτρέψει να βήξει απευθείας στο πρόσωπό του.
Κανένας από τους εθελοντές σε αυτά τα πειράματα δεν εμφάνισε γρίπη. Ο Rosenau ήταν ξεκάθαρα μπερδεμένος και προειδοποίησε να μην εξάγουμε συμπεράσματα από αρνητικά αποτελέσματα”.
Στο άρθρο του JAMA ο Rosenau κατέληξε:
Στην πραγματικότητα, μπήκαμε στο ξέσπασμα με την ιδέα ότι γνωρίζαμε την αιτία της νόσου και ήμασταν αρκετά σίγουροι ότι γνωρίζαμε πώς μεταδόθηκε από άτομο σε άτομο. Ίσως, αν έχουμε μάθει κάτι, είναι ότι δεν είμαστε και πολύ σίγουροι για το τι γνωρίζουμε για την ασθένεια.
Μια συνοδευτική μελέτη που έγινε την ίδια στιγμή στο Angel Island στο Σαν Φρανσίσκο παρήγαγε παρόμοια αρνητικά αποτελέσματα. Και οι δύο μελέτες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι αυτό που θεωρήθηκε ως μια από τις πιο μεταδοτικές ασθένειες στην ιστορία δεν μπορούσε να μεταδοθεί υπό πειραματικές συνθήκες.
Εκτός από την αμφισβήτηση της ορθοδοξίας της μετάδοσης, τα αποτελέσματα των πειραμάτων του Rosenau αποκηρύσσουν έναν ακόμη πυλώνα του μύθου της ισπανικής γρίπης.
Συμπέρασμα
Η ιστορία τρόμου της ισπανικής γρίπης έχει φυτευτεί στη συλλογική συνείδηση και λίγοι έχουν αφιερώσει χρόνο για να επιθεωρήσουν την αλήθεια της. Όταν έρχεται στην προσοχή μας, η ιστορία μεταδίδεται πάντα ως μια αποκαλυπτική καταστροφή για την υγεία, που προκαλείται από ένα απόκοσμο και θανατηφόρο μικρόβιο και αυτό γίνεται αποδεκτό ως αδιαμφισβήτητη αλήθεια.
Ενώ οι συζητήσεις γύρω από το περιθώριο επιτρέπονται, αυτές έρχονται με ένα άρρητο συμβόλαιο ότι πρέπει να παραμείνει μια αδήριτη πίστη στις θεμελιώδεις “αλήθειες” του επικρατούντος αφηγήματος.
- Πόσους πραγματικά σκότωσε “αυτό”; Ήταν 20 εκατομμύρια; Ήταν 50 εκατομμύρια;
- Από πού προήλθε “αυτό”; Από αμερικανική στρατιωτική βάση; Από τη Γαλλία; Από την Κίνα;
- Πώς ακριβώς διαδόθηκε “αυτό” τόσο ευρέως και γρήγορα; Μετακινήθηκε “αυτό” στον πληθυσμό μέσω των ταξιδιών με τρένο; Οφειλόταν σε μαζικές στρατιωτικές κινήσεις;
- Τι ήταν τόσο μοναδικό και θανατηφόρο σε αυτό το παθογόνο; Ενισχύθηκε “αυτό” με νέα θανατηφόρα χαρακτηριστικά; Ήταν η αντιγονική σύνθεση ιδιαίτερα λοιμογόνος;
Αυτού του είδους οι ερωτήσεις επιτρέπονται και, στο 2024, μας είναι πολύ γνωστές, έτσι;
Αυτό που δεν επιτρέπεται είναι να αμφισβητηθούν οι βασικές υποθέσεις αυτού του ιστορικού γεγονότος που κλόνισε τη γη – ακόμα κι αν αυτές οι υποθέσεις αψηφούν κάθε λογική.
Αυτό που κατηγορηματικά δεν πρέπει να αμφισβητηθεί είναι ότι “αυτό” πράγματι υπήρξε. Αυτό που απαιτεί η καθιερωμένη τάξη είναι ότι όλες οι άλλες εύλογες εξηγήσεις απορρίπτονται από την αρχή.
Αυτό που δεν πρέπει να ληφθεί υπόψη είναι η πιθανότητα αυτή η τραγωδία να έχει χαρακτηριστεί εντελώς εσφαλμένα.
Έτσι, εάν όχι ένα μοναδικό παθογόνο που εξαπλώθηκε σαν πυρκαγιά σε όλο τον κόσμο, τι σκότωσε όλους αυτούς τους ανθρώπους;
Μια ματιά στα βιβλία ιστορίας και στις στατιστικές δείχνει ότι οι επιδημίες ανέκαθεν αναπτύχθηκαν εκεί όπου τα ανθρώπινα βιολογικά συστήματα είχαν αποδυναμωθεί, κυρίως λόγω έλλειψης τροφής και νερού, κακών συνθηκών υγιεινής, τοξικής υπερφόρτωσης και τεράστιων κοινωνικών στρεσογόνων παραγόντων. Αυτή η περιγραφή ορίζει τον κόσμο του 1918 και τις κοινωνικές συνθήκες του “Μεγάλου Πολέμου”.
Η αποδόμηση αυτών των κοινωνικών συνθηκών οδηγεί σε μερικά βαθιά ερωτήματα γύρω από την καθιερωμένη ιστορία της ισπανικής γρίπης.
- Πώς έγινε και αυτή και μόνο αυτή η γρίπη έστησε ενέδρα σε νέους υγιείς ενήλικες και όχι σε μικρά παιδιά και σε μεγαλύτερους ενήλικες με πιο αδύναμα συστήματα;
- Πώς έγινε και αυτή και μόνο αυτή η γρίπη έκανε τα πρόσωπα των ανθρώπων μπλε, τα χείλη τους μωβ και έκανε τους ανθρώπους να καταρρεύσουν μέσα σε λίγες ώρες, ακόμη και να πεθάνουν την ίδια μέρα;
- Είναι τόσο παρατραβηγμένο να πιστεύουμε ότι χιλιάδες τόνοι πολεμικών χημικών, όπως αέριο χλώριο, φωσγένιο, αέριο μουστάρδας και τριάντα άλλες χημικές ουσίες που απελευθερώνονταν στο περιβάλλον κατά τη διάρκεια τριών ετών καθημερινών εκρήξεων, θα δημιουργούσαν τις συνθήκες που θα οδηγούσαν σε βιολογική κατάρρευση και μαζικούς θανάτους, τόσο βραχυπρόθεσμα, όσο και μακροπρόθεσμα;
- Τι γίνεται με την εκπαίδευση για χημικό πόλεμο και την έκθεση σε αυτά τα χημικά και τη ζημιά που υπέστησαν αυτοί οι άνδρες ως αποτέλεσμα αυτής της έκθεσης ακόμη και πριν προσγειωθούν στο πεδίο της μάχης;
- Είναι πραγματικά αμφιλεγόμενη πεποίθηση το ότι χιλιάδες τόνοι εκρηκτικών που χρησιμοποιούνται για να στείλουν εκατομμύρια λίβρες τοξικών υγρών και δηλητηριωδών αερίων στον αέρα σε μια ολόκληρη ήπειρο θα δημιουργούσαν ένα περιβάλλον που θα προκαλούσε μαζικές απώλειες;
- Είναι αναθεωρητική ιστορία να θέτεις βασικές ερωτήσεις σχετικά με το πόσο συχνά οι στρατιώτες μπορούσαν να κάνουν μπάνιο και να αλλάξουν ρούχα για να απομακρύνουν τα τοξικά υπολείμματα από το σώμα τους;
- Είναι παράλογο να επισημάνουμε ότι τα χημικά υπολείμματα παραμένουν στους πνεύμονες και στο περιβάλλον για παρατεταμένες περιόδους και θα προκαλέσουν αναπόφευκτα θανατηφόρα αποτελέσματα;
- Δεν θα ήταν λογικό να εξετάσουμε ζητήματα θαλάσσιων μεταφορών για στρατιώτες, ζώα και αγαθά κατά τη διάρκεια του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου, όπου οι στρατιώτες στριμώχνονταν σε πλοία μαζί με πολλά άλογα και μουλάρια με πολύ υγρασία, φρικτές συνθήκες υγιεινής, επαχθείς διατροφικές ελλείψεις, περιορισμένες υγειονομικές αποθήκες για ανθρώπινα και ζωικά απόβλητα; Αυτές οι καταστάσεις δεν θα ήταν μια εγγυημένη συνταγή για ασθένειες, συμπεριλαμβανομένων των αναπνευστικών προβλημάτων;
- Είναι πραγματικά τραβηγμένο να προτείνουμε ότι η χρήση εκατομμυρίων στρατιωτών σε ακατέργαστες πειραματικές εκστρατείες μαζικού εμβολιασμού μπορεί να είχε επιζήμια, ακόμη και θανατηφόρα, αποτελέσματα για τα υποκείμενα;
- Είναι πραγματικά τόσο φανταστικό να αναφέρουμε ότι οι κοινωνικά και οικονομικά κατεστραμμένες πόλεις σε φυσικά κατεστραμμένες περιοχές σε όλη την Ευρώπη θα δημιουργούσαν τις τέλειες συνθήκες για ασθένειες;
- Απαγορεύεται να ρωτήσουμε πώς τελείωσε η “παγκόσμια πανδημία” και γιατί η υποτιθέμενη ασθένεια εξαφανίστηκε “μυστηριωδώς” την ίδια στιγμή που τελείωσε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος;
- Είναι πραγματικά παράλογο να υποστηρίξουμε ότι η κύρια αιτία θανάτων που αποδίδονται στην ισπανική γρίπη ήταν όλα τα πράγματα που σχετίζονται με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και όχι ένα παθογόνο;
Τώρα, περισσότερο από ποτέ, είναι σημαντικό να επιδιώξουμε αυτά τα ερωτήματα, να έχουμε γνώση αυτής της ιστορίας και να κατανοήσουμε σωστά την επαληθεύσιμη προέλευση του γεγονότος και ποιον/ποιους εξυπηρετεί η ψευδής αφήγηση…
