Δεν υπάρχει ο θάνατος σύμφωνα με την Κβαντομηχανική.. Η κβαντομηχανική προτείνει ότι ο θάνατος δεν υπάρχει.. Η ιδέα της κβαντικής αθανασίας έχει γίνει για άλλη μια φορά το επίκεντρο της προσοχής μεταξύ επιστημόνων και φιλοσόφων. Αυτή η ιδέα, η οποία προτάθηκε για πρώτη φορά στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και αναπτύχθηκε περαιτέρω στο έργο του φυσικού Max Tegmark, υποδηλώνει ότι ο θάνατος μπορεί να μην είναι το τέλος.
Σύμφωνα με τη θεωρία της κβαντικής αθανασίας, κάθε φορά που συναντάμε τον θάνατο, η συνείδησή μας «πηδά» σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου συνεχίζουμε να ζούμε. Αυτή η ιδέα βασίζεται στην ερμηνεία πολλών κόσμων (MWI) της κβαντικής μηχανικής, που προτάθηκε από τον Hugh Everett το 1957. Το MWI υποθέτει ότι όλα τα πιθανά αποτελέσματα κβαντικών γεγονότων συμβαίνουν σε άπειρο αριθμό παράλληλων συμπάντων.
Η ερμηνεία της Κοπεγχάγης, που διατυπώθηκε από τους Werner Heisenberg και Niels Bohr, δηλώνει ότι τα κβαντικά σωματίδια υπάρχουν σε όλες τις πιθανές καταστάσεις μέχρι τη στιγμή της μέτρησης, όταν «επιλέγουν» μία κατάσταση. Αντίθετα, το MWI δηλώνει ότι κάθε διάσταση κάνει το σύμπαν να διακλαδίζεται σε νέες εκδόσεις, καθεμία από τις οποίες πραγματοποιεί ένα από τα πιθανά αποτελέσματα.
Φανταστείτε ότι βρίσκεστε μπροστά σε μια επιλογή: να μπείτε σε ένα κατάστημα ή να περάστε από εκεί. Στον κόσμο του MWI, όταν κάνεις μια επιλογή, το σύμπαν «σχίζεται» και σε μια εκδοχή μπαίνεις στο κατάστημα και σε μια άλλη συνεχίζεις τον δρόμο σου. Έτσι, κάθε επιλογή, κάθε γεγονός δημιουργεί ένα νέο σύμπαν όπου ένα από τα πιθανά αποτελέσματα πραγματοποιείται.
Η κβαντική αθανασία είναι μόνο μία από τις πολλές εκπληκτικές συνέπειες του MWI. Οι υποστηρικτές αυτής της θεωρίας υποστηρίζουν ότι ο θάνατος σε ένα σύμπαν έχει ως αποτέλεσμα η συνείδησή μας να συνεχίσει να υπάρχει σε ένα άλλο, όπου δεν πεθάναμε. Αυτή η υπόθεση ανοίγει την πόρτα σε έναν άπειρο αριθμό «ζωών» σε έναν άπειρο αριθμό συμπάντων.
Ωστόσο, παρά τις συναρπαστικές προοπτικές, η κβαντική αθανασία παραμένει μια καθαρά θεωρητική έννοια. Μέχρι σήμερα, οι επιστήμονες δεν έχουν παράσχει πειστικά στοιχεία που να υποστηρίζουν την πραγματικότητα αυτής της ιδέας. Επιπλέον, ακόμα κι αν υπάρχει η κβαντική αθανασία, δεν προσφέρει λύση στο πρόβλημα της φυσικής γήρανσης και φθοράς.
Τελικά, η κβαντική αθανασία παραμένει μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και αμφιλεγόμενες ιδέες στη σύγχρονη φυσική. Μας κάνει να σκεφτόμαστε τη φύση της πραγματικότητας, τη συνείδηση και τον ίδιο τον θάνατο. Ίσως μια μέρα η επιστήμη θα μπορέσει να δώσει απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, αλλά προς το παρόν μπορούμε μόνο να χτίσουμε υποθέσεις και να ονειρευόμαστε την αθανασία.
Η κβαντική φυσική, ο κλάδος της φυσικής που μελετά τη συμπεριφορά των σωματιδίων σε υποατομικό επίπεδο, έχει από καιρό προβληματίσει τόσο τους επιστήμονες όσο και τους λαϊκούς ανθρώπους.
Οι έννοιες και οι θεωρίες της συχνά έρχονται σε αντίθεση με τους νόμους της κλασικής φυσικής.
Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες πτυχές της κβαντικής φυσικής είναι η δυνατότητά της να ρίξει φως στη φύση της συνείδησης και τη σύνδεσή της με την έννοια του θανάτου. Ας ρίξουμε μια γρήγορη ματιά στην αδυναμία του θανάτου σύμφωνα με την κβαντική φυσική και τις επιπτώσεις της στην κατανόησή μας για τη ζωή, τον θάνατο και τη συνείδηση.
Η κβαντική αθανασία είναι ένα πείραμα σκέψης που βασίζεται στην Ερμηνεία πολλών Κόσμων (MWI) της κβαντικής μηχανικής που προτάθηκε από τον φυσικό Hugh Everett III το 1957. Το MWI προτείνει ότι κάθε φορά που συμβαίνει ένα κβαντικό γεγονός, το σύμπαν χωρίζεται σε πολλούς κλάδους, δημιουργώντας παράλληλες πραγματικότητες. Σε κάθε έναν από αυτούς τους κλάδους υπάρχει διαφορετική έκβαση της εκδήλωσης. Επομένως, υπάρχουν αμέτρητα παράλληλα σύμπαντα με εναλλακτικές εκδοχές του εαυτού μας.
Σύμφωνα με την έννοια της κβαντικής αθανασίας, όταν ένα άτομο πεθαίνει σε ένα σύμπαν, αυτός και η συνείδησή του συνεχίζουν να υπάρχουν σε ένα άλλο, όπου βίωσε αυτό το μοιραίο γεγονός. Αυτή η έννοια υπονοεί ότι η υποκειμενική μας εμπειρία της ζωής είναι αιώνια, αφού η συνείδησή μας περνά ομαλά από το ένα παράλληλο σύμπαν στο άλλο.
Ο ρόλος του παρατηρητή στην κβαντομηχανική
Ο ρόλος του παρατηρητή στην κβαντική μηχανική περιπλέκει περαιτέρω τη σχέση μεταξύ συνείδησης και πραγματικότητας. Σύμφωνα με την ερμηνεία της Κοπεγχάγης, μια ευρέως αποδεκτή άποψη της κβαντικής μηχανικής, τα σωματίδια υπάρχουν σε μια υπέρθεση καταστάσεων μέχρι να παρατηρηθούν. Μετά την έναρξη της παρατήρησης, η κυματική συνάρτηση καταρρέει και το σωματίδιο παίρνει μια ορισμένη θέση. Αυτή η ερμηνεία υποδηλώνει ότι η συνείδησή μας παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της πραγματικότητας, γιατί μέχρι να παρατηρήσουμε, τίποτα δεν συμβαίνει.
φωτο–Απεικόνιση του πλήθους των κόσμων.
Εάν η συνείδησή μας επηρεάζει τη συμπεριφορά του σύμπαντος, αυτό εγείρει ερωτήματα σχετικά με τη φύση του θανάτου. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο ρόλος του παρατηρητή στην κβαντική μηχανική υπονοεί ότι η συνείδησή μας μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει μετά τον φυσικό θάνατο, επιμένοντας σε άλλες μορφές ή εναλλακτικές πραγματικότητες.
Προκλήσεις και αντιφάσεις της κβαντικής αθανασίας
Η κβαντική αθανασία είναι μια αμφιλεγόμενη και εικαστική έννοια και πολλοί επιστήμονες υποστηρίζουν την εγκυρότητά της. Οι επικριτές επισημαίνουν ότι το MWI είναι μόνο μια ερμηνεία της κβαντικής μηχανικής, ενώ άλλες ερμηνείες δεν υποστηρίζουν την ιδέα των παράλληλων συμπάντων ή της κβαντικής αθανασίας.
Επιπλέον, δεν υπάρχουν ακόμη άμεσες πειραματικές ενδείξεις για την ύπαρξη παράλληλων συμπάντων ή τη διατήρηση της συνείδησης μετά το θάνατο. Μέχρι να βρεθούν τέτοια στοιχεία, η έννοια της κβαντικής αθανασίας θα παραμείνει μια ενδιαφέρουσα αλλά αναπόδεικτη ιδέα.
Μια ενδιαφέρουσα τομή της κβαντικής φυσικής και της φύσης της πραγματικότητας
Η αδυναμία [μη δυνατότητα] του θανάτου σύμφωνα με την κβαντική φυσική είναι μια ενδιαφέρουσα και προβληματική έννοια που αμφισβητεί την κατανόησή μας για τη ζωή, τον θάνατο και τη φύση της πραγματικότητας. Ενώ η ιδέα της κβαντικής αθανασίας παραμένει ένα εικαστικό και αμφιλεγόμενο θέμα, υπογραμμίζει τη συναρπαστική διασταύρωση της κβαντικής μηχανικής και της συνείδησης.
Καθώς συνεχίζουμε να εξερευνούμε τα μυστήρια του κβαντικού πεδίου και να αναπτύσσουμε νέες θεωρίες και ερμηνείες, μπορούμε να ανακαλύψουμε αλήθειες που θα αλλάξουν εντελώς την κατανόησή μας για την ύπαρξη και το Σύμπαν. Εν τω μεταξύ, η έννοια της κβαντικής αθανασίας χρησιμεύει ως υπενθύμιση των απεριόριστων δυνατοτήτων και της απίστευτης πολυπλοκότητας του Σύμπαντος, καλώντας μας να σκεφτούμε τη φύση της πραγματικότητας και τη θέση μας σε αυτήν.
Η έννοια της κβαντικής αθανασίας έχει προσελκύσει για άλλη μια φορά την προσοχή επιστημόνων και φιλοσόφων. Προτάθηκε για πρώτη φορά στα τέλη της δεκαετίας του 1980 από τον φυσικό Max Tegmark και υποδηλώνει ότι ο θάνατος δεν είναι το τελικό τέλος της ζωής.
Σύμφωνα με τη θεωρία της κβαντικής αθανασίας, όταν συναντάμε τον θάνατο, η συνείδησή μας «πηδά» σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου συνεχίζουμε να ζούμε.
Αυτή η ιδέα βασίζεται στην ερμηνεία πολλών κόσμων (MWI) της κβαντικής μηχανικής, που προτάθηκε από τον Hugh Everett το 1957. Το MWI υποθέτει ότι όλα τα πιθανά αποτελέσματα των κβαντικών γεγονότων πραγματοποιούνται σε έναν άπειρο αριθμό παράλληλων συμπάντων.
Αντίθετα, η ερμηνεία της Κοπεγχάγης, που διατυπώθηκε από τους Werner Heisenberg και Niels Bohr, αναφέρει ότι τα κβαντικά σωματίδια υπάρχουν σε όλες τις πιθανές καταστάσεις μέχρι τη στιγμή της μέτρησης, όταν «επιλέγουν» μία κατάσταση.
Η κβαντική αθανασία είναι μία από τις πολλές εκπληκτικές συνέπειες του MMI. Οι υποστηρικτές αυτής της θεωρίας υποστηρίζουν ότι ο θάνατος σε ένα σύμπαν οδηγεί στο γεγονός ότι η συνείδησή μας συνεχίζει να υπάρχει σε ένα άλλο, όπου δεν πεθάναμε. Αυτή η υπόθεση ανοίγει την πιθανότητα ενός άπειρου αριθμού «ζωών» σε έναν άπειρο αριθμό συμπάντων.
πηγές
