Εγκαταλελειμμένα παιδιά μιας ψεύτικης πανδημίας.. Η αγωνία είναι εξασφαλισμένη όταν επικρατεί η διαφθορά.. Αν και αυξάνονται σταθερά τα τελευταία δέκα χρόνια, οι ανθρωποκτονίες παιδιών αυξήθηκαν απότομα κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Οι φόνοι, όχι οι ασθένειες ή τα αυτοκινητιστικά ατυχήματα, είναι η κύρια αιτία παιδικών θανάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες και τώρα επιδεινώνεται από περιττούς και περιοριστικούς επίσημους κανονισμούς.
Οι αφύσικοι περιορισμοί και η απομόνωση ευθύνονται επίσης σε μεγάλο βαθμό για τη συχνότητα της εφηβικής αυτοκτονίας. Οι αναφορές επιβεβαιώνουν ότι η πανδημία της COVID-19 έχει αυξήσει δραματικά τον αριθμό των εφήβων που αυτοκτονούν.
Ο αυτοτραυματισμός είναι το απόλυτο μέτρο απελπισίας. Αυτοί που προκάλεσαν και προώθησαν τα παράλογα lockdowns και τις καραντίνες της πανδημίας είναι υπεύθυνοι και υπαίτιοι για αυτήν την τραγική εξέλιξη.
Εγκαταλελειμμένα παιδιά μιας ψεύτικης πανδημίας – *του David Marks*
Καθώς πλησίαζε το σκοτεινό σύννεφο μιας δυσοίωνης πανδημίας, η πιθανή απειλή επιδεινώθηκε από παραβιασμένα ιατρικά ιδρύματα και τη διπροσωπία των κυβερνήσεων και των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Οι αρχές όπλισαν την απάντησή τους χωρίς πλήρη αξιολόγηση των κινδύνων ή των στόχων. Οι αβάσιμοι φόβοι και οι κενές διαβεβαιώσεις έριξαν λάδι στη φωτιά μιας ήδη υπάρχουσας διαταραχής.
Το άγχος και ο τρόμος υποκινήθηκαν για να δικαιολογήσουν την εκμετάλλευση του κοινού. Λόγω κρυφών σχεδίων, η προέλευση του ιού είχε συγκαλυφθεί. Με τη χειραγώγηση των στατιστικών στοιχείων, λίγα είναι γνωστά για την πραγματική λοιμογόνο δράση ενός παθογόνου που έχει κατηγορηθεί για την ανεξέλεγκτη ταλαιπωρία.
Οι φαρμακευτικοί γίγαντες επενέβησαν γρήγορα και ισχυρίστηκαν ευκαιριακά ότι θα παρείχαν ό,τι χρειαζόταν για την εξάλειψη της εξάπλωσης και των κινδύνων ενός φονικού ιού. Για να εδραιώσουν τη θέση τους στο μάρκετινγκ, βασίστηκαν και επανέλαβαν την αβάσιμη, ευρέως διαδεδομένη συμβατική σοφία ότι η σύγχρονη επιστήμη και η βιοϊατρική έχουν τη μόνη σωτηρία για τον μετριασμό μιας καταστροφής για την ανθρώπινη υγεία.
Στο ίδιο βήμα, οι πληρεξούσιοι της Big Pharma προώθησαν μια ψευδή αφήγηση που υπερέβαλε τον κίνδυνο της οδυνηρής ασθένειας και του θανάτου. Οι συμμαχικές δυνάμεις στην πολιτική και τις εταιρικές ειδήσεις επέμειναν ότι οι εντολές και τα lockdown ήταν απολύτως απαραίτητα μέχρι να κατασκευαστεί και να διανεμηθεί ένα νέο εμβόλιο.
Λιγότερο εμπρηστικές αναφορές προέβλεπαν ότι υπήρχε ένα αναδυόμενο ισχυρό στέλεχος της γρίπης και ότι μπορεί να είναι επικίνδυνο για τους ηλικιωμένους ή για εκείνους με προϋπάρχουσες ασθένειες. Ως απάντηση σε αυτή τη διαχειρίσιμη παγκόσμια κρίση υγείας, το κοινό εξαπατήθηκε νομίζοντας ότι βρισκόταν σε μεγάλο κίνδυνο και ότι η μόνη αποτελεσματική λύση ήταν η ταχεία ανάπτυξη μη δοκιμασμένης βιοτεχνολογίας.
Ανησυχητικά, τα πραγματικά χρήσιμα προληπτικά μέτρα περιφρονήθηκαν και τα αξιόπιστα διορθωτικά μέτρα κρίθηκαν άχρηστα και η πρόσβαση σε αυτά απαγορεύτηκε.
Αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία εξέδωσαν παράλογα, εχθρικά και καταστροφικά διατάγματα που θα αντηχούν για γενιές. Ακόμη και όταν αποκαλύπτονται λεπτομέρειες για τις αποτυχίες, οι υπεύθυνοι απορρίπτουν τις καταστροφικές συνέπειες των αναποτελεσματικών αντιμέτρων τους.
Η καταστροφή της COVID-19 έχει αποκαλύψει τον βαθμό στον οποίο οι κακόβουλες τακτικές οδηγούν σε αστάθεια και βλάβη. Πουθενά αυτή η επίδραση δεν είναι πιο έντονη από ό,τι στα παιδιά. Η εμπειρία τους τα τελευταία χρόνια παρέχει ένα παράθυρο στη δυσλειτουργική κατάσταση της ανθρωπότητας.
Στοχεύοντας τους ευάλωτους
Γονείς, ερευνητές και ψυχοθεραπευτές συνειδητοποίησαν γρήγορα πώς βλάπτονταν τα παιδιά από τα lockdown, τις μάσκες και το κλείσιμο των σχολείων.
Οι επιζήμιες πολιτικές επηρέασαν σοβαρά τη βασική ανάγκη για λεκτική και μη λεκτική αλληλεπίδραση. Πολλά μικρά παιδιά δεν μιλούν λόγω των καλυμμένων προσώπων που τα περιβάλλουν. Οι ενήλικες, τα σχολικά συστήματα και οι κυβερνήσεις έχουν χτυπήσει μια γενιά περιορίζοντας την αναπνοή και την ουσιαστική επικοινωνία τους.
Οι καταναγκαστικές επιταγές που προκαλούν φόβο, με ταυτόχρονη απομόνωση και αποξένωση, επιτάχυναν την υποβάθμιση ενός σκληρού περιβάλλοντος, όπου η ατομικότητα αποθαρρύνεται ή αποφεύγεται. Τα αυθαίρετα μέτρα ενίσχυσαν μια τάση που είχε ήδη προκαλέσει συναισθηματική βλάβη.
Η άσχημη, αντικοινωνική συμπεριφορά κλιμακώνεται εδώ και χρόνια. Η ντροπή και ο εκφοβισμός έχουν κανονικοποιηθεί, παρά τις προσπάθειες καταστολής τους. Στην προσπάθεια προσαρμογής της συμπεριφοράς για χάρη της καταπολέμησης ενός ιού, ο εκφοβισμός έγινε αποδεκτός για την επιβολή κανόνων και περιορισμών και τελικά, υποβολή σε πειραματικό εμβολιαστικό σχήμα.
Αυτή η τρέλα έγινε ευρέως ανεκτή και επιβλήθηκε με αχαλίνωτη δογματική πεποίθηση. Με μια διαφανή επίδειξη σεβασμού, τα μέσα ενημέρωσης συνέχισαν να απηχούν την προδιαγεγραμμένη αφήγηση, απαιτώντας υπακοή χωρίς ηθικές σκέψεις. Ο στόχος ήταν η δημόσια κατήχηση, που επιβλήθηκε εύκολα μέσω ενός τεράστιου και επεμβατικού τεχνολογικού δικτύου.
Ο υπερβολικός χρόνος που αφιερώνεται σε “έξυπνα” τηλέφωνα και υπολογιστές έχει συμβάλει σημαντικά στην αποσταθεροποίηση της κοινωνίας. Δεν είναι η ψηφιακή οθόνη από μόνη της που βλάπτει την ανάπτυξη του παιδιού. Οι δισδιάστατες εικόνες δίνουν την ψευδαίσθηση της αξιόπιστης οικειότητας, αλλά παρέχουν μόνο μια ψευδή αίσθηση επαφής με τους άλλους. Η έλλειψη άμεσης αλληλεπίδρασης προκαλεί συχνά συναισθήματα ανεπάρκειας και μειωμένης αυτοεκτίμησης.
Τα παιδιά συχνά τοποθετούνται μπροστά σε μια οθόνη πριν μπορέσουν να μιλήσουν, ξεκινώντας μια δια βίου συνήθη ανάγκη. Οι έφηβοι συζητούν ασταμάτητα ή δημοσιεύουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οι ενήλικες σπάνια περνούν μια μέρα χωρίς την επίδραση ψευδαισθήσεων ή πληροφοριών που αποσπούν την προσοχή από μια ηλεκτρονική οθόνη.
Λόγω της εθιστικής φύσης των συσκευών επικοινωνίας, οι δυνατότητές τους για πώληση προϊόντων και διάδοση ψευδών είναι απεριόριστες. Χωρίς κανένα σημάδι βασικών προτύπων αλήθειας – ένα τσουνάμι από δημοσιεύσεις, promos, tweets, ομιλίες, οδηγίες και προειδοποιήσεις – όλα επέμεναν ότι η πανδημία ήταν μια τεράστια υπαρξιακή απειλή. Αυτό το τρομερό μήνυμα επαναλήφθηκε παντού για να διασφαλιστεί η συμμόρφωση: οι δικτατορικοί κανόνες πρέπει να τηρούνται αυστηρά από όλους, χωρίς αμφιβολίες ή ερωτήσεις.
Η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων ήταν ήδη προϊδεασμένοι και ευάλωτοι σε αυτές τις τυραννικές αυτοδικαιωτικές δηλώσεις. Η ρητορική και η επιβεβλημένη απομόνωση προκάλεσαν μεγαλύτερο βαθμό διαχωρισμού μεταξύ μας. Έχει εδραιωθεί μια ατμόσφαιρα συναίνεσης, υποστηρίζοντας την εσφαλμένη αντίληψη ότι τα άτομα δεν έχουν τον έλεγχο της μοίρας τους, επιτρέποντας περαιτέρω κατάχρηση και εξαπάτηση. Αποκομμένοι από τη φύση και τη δημιουργικότητα, οι συμμορφούμενοι πληθυσμοί έχασαν κάθε κοινή λογική υπό τον αντίκτυπο των γελοίων εντολών και των αντιπαραγωγικών περιορισμών.
Οι γονείς αποσπάστηκαν από το να είναι κηδεμόνες και η πρόσοψη μιας υπερβολικής παγκόσμιας κρίσης τους παρέσυρε στο να θυματοποιήσουν τους απογόνους τους. Η συνεχής έκδηλη προθυμία να απορρίψουμε ή να αγνοήσουμε την περιττή ταλαιπωρία των παιδιών αποκαλύπτει μια ριζική απομάκρυνση από το φυσικό ένστικτο και την ευαισθησία. Οι παράλογες και ανήθικες αντιδράσεις στην πανδημία συνεχίζουν να τροφοδοτούν μια καταστροφική κατάσταση.
Τα αποτελέσματα του ιού δεν ανταγωνίζονται τη ζημιά που προκαλούν οι άνθρωποι στα μικρά τους.
Προσθήκη του τραυματισμού στην προσβολή
Καθώς η απειλή μιας θανατηφόρας ασθένειας επισκίασε κάθε κανονικότητα, πολλά βρέφη και νήπια ένιωσαν διαισθητικά την αποσύνδεση και τον κίνδυνο – αντικατοπτρίζοντας την προσωπικότητα των γονιών τους – αντικατοπτρίζοντας την απογοήτευση και τον φόβο απέναντι σε ένα απειλητικό μέλλον.
Τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν γιατί η ζωή τους άλλαξε βαθιά, ιδιαίτερα όταν η πραγματικότητα του κινδύνου δεν ήταν ξεκάθαρη ή παρούσα. Έχουν διαταχθεί να υπακούουν σε διατάγματα που έχουν αλλάξει τη συμπεριφορά τους μέσα στα σπίτια και τις κοινότητες. Οι νέοι εξακολουθούν να αισθάνονται ανίσχυροι, ενώ η μόνη πραγματική απειλή για αυτούς ήταν μια σειρά περιοριστικών μέτρων που θα μπορούσαν να αυξηθούν ξανά ανά πάσα στιγμή. Είναι κατάλληλα μπερδεμένοι και φοβισμένοι για ένα περιβάλλον που είναι τρομερά εκτός ισορροπίας.
Τις προηγούμενες δεκαετίες, ένας άνευ προηγουμένου αριθμός νέων αναγνώρισαν ότι υπήρχαν σε μία πραγματικότητα όπου μεγάλο μέρος της χαράς της αλληλεπίδρασης είχε ήδη συντριβεί. Με τους περιορισμούς της πανδημίας στην ελευθερία, πολλά παιδιά αναρωτήθηκαν αν θα έβρισκαν ποτέ ένα ασφαλές μέρος μέσα στο κύμα των απειλητικών κινδύνων. Καθώς τα κατασταλτικά μέτρα τους περιέβαλαν, συμπεριλαμβανομένων των φυσικών φραγμών, της κοινωνικής απόστασης και του κλεισίματος των σχολείων, πλήττονταν όλο και περισσότερο από την αδυναμία να αναπτύξουν ή να διατηρήσουν φιλίες.
Ο περιορισμός και η απομόνωση είναι καταστροφικά ψυχολογικά δεινά που έχουν επιβληθεί στα παιδιά. Ο υπερβολικός και εμμονικός έλεγχος οδηγεί σε άγχος, κατάθλιψη και αντικοινωνική συμπεριφορά. Η αυταρχική ρύθμιση, είτε από γονείς, δασκάλους ή κυβερνήσεις, προκαλεί αποδυνάμωση, η οποία επιδεινώνει τόσο την επιθετική, όσο και την αυτοκαταστροφική συμπεριφορά. Οι συνέπειες από αυτό το τεταμένο κλίμα μόλις αρχίζουν να διαπερνούν τον κόσμο, αποκαλύπτοντας περαιτέρω τις αποτυχίες των πολιτικών και των πρωτοκόλλων.
Αν και αυξάνονται σταθερά τα τελευταία δέκα χρόνια, οι ανθρωποκτονίες παιδιών αυξήθηκαν απότομα κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Οι φόνοι, όχι οι ασθένειες ή τα αυτοκινητιστικά ατυχήματα, είναι η κύρια αιτία παιδικών θανάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες και τώρα επιδεινώνεται από περιττούς και περιοριστικούς επίσημους κανονισμούς.
Οι αφύσικοι περιορισμοί και η απομόνωση ευθύνονται επίσης σε μεγάλο βαθμό για τη συχνότητα της εφηβικής αυτοκτονίας. Οι αναφορές επιβεβαιώνουν ότι η πανδημία της COVID-19 έχει αυξήσει δραματικά τον αριθμό των εφήβων που αυτοκτονούν.
Ο αυτοτραυματισμός είναι το απόλυτο μέτρο απελπισίας. Αυτοί που προκάλεσαν και προώθησαν τα παράλογα lockdowns και τις καραντίνες της πανδημίας είναι υπεύθυνοι και υπαίτιοι για αυτήν την τραγική εξέλιξη. Εγκαταλελειμμένα παιδιά μιας ψεύτικης πανδημίας…
