Ένα βρώμικο παιχνίδι που το είπαν Χρηματιστήριο. Το άρθρο που ακολουθεί είναι αξιόλογο και μας βοηθάει στο να κατανοήσουμε το παιχνίδι που είχε παιχθεί εις βάρος μας από κάποια άρρωστα μυαλά. Πιάνει κέντρο όσον αφορά το τι πράγματι έχει γίνει και πως μας εκμεταλλεύονταν μέχρι τώρα. Είμαι αναγκασμένος να μιλάω σε αόριστο χρόνο γιατί πρέπει να καταλάβουμε ότι από εδώ και πέρα αυτοί οι άρρωστοι τύποι δεν πρόκειτε να ξανακάνουν κακό σε κανέναν άνθρωπο. Όλα αυτά τελειώνουν όπως τελειώνει και το χρηματιστήριο και το swift και οι οίκοι αξιολόγησης…. Αυτό όμως που θα τελειώσει μια και καλή είναι ο λάθος τρόπος σκέψης όλων μας.
γράφει ο Καταχανάς (Γ. Μεταξάς)
Χρηματιστήριο! Ο… «Ναός» του χρήματος! Το κτήριο μέσα στο οποίο κάποιοι θησαυρίζουν και κάποιοι χάνουν τα πάντα! Το κτήριο μέσα στο οποίο επιχειρήσεις αποθεώνονται ή εξαφανίζονται από το χάρτη! Ενας «νόμιμος» τζόγος όπου οι «μυημένοι» κερδίζουν και οι «αμύητοι» γίνονται τα κορόιδα των «μυημένων»! Μία καλοστημένη απάτη, που λειτουργεί με κανόνες Casino: η μάνα κερδίζει πάντα!
Τι δουλειά όμως έχουν οι χώρες να βρίσκονται εισηγμένες στο χρηματιστήριο; Τι τις συνδέει με το «ναό» του χρήματος; Πρόκειται για ένα καλοστημένο κόλπο, κάποιου αρρωστημένου εγκεφάλου που τρελαίνεται με το να παίζει με τις τύχες των λαών. Ποιος βρίσκεται πίσω από αυτό; Η κλασσική ατάκα «ακολούθησε το χρήμα», μας δίνει την απάντηση!
Ποιος είναι εκείνος που πάντα κερδίζει, ακόμα κι όταν η οικονομία μίας χώρας καταρρέει; Ο μεγαλύτερος τραπεζίτης παγκοσμίως: ο Οίκος Rothschild!
Γιατί; Γιατί απλά, αυτός διοργανώνει την όποια οικονομική κατάρρευση μίας χώρας. Οπως για παράδειγμα οι χώρες της Αφρικής! Η οικονομική διάλυση χωρών όπως η Ναμίμπια, το Ζαΐρ, η Αγκόλα, η Μποτσουάνα, η Νότιος Αφρική κλπ, ευνοούν τον Οίκο Rothschild καθώς πρόκειται για χώρες με τεράστια κοιτάσματα χρυσού, διαμαντιών και πολύτιμων λίθων. Οι «μεσάζοντες» του Οίκου, αγοράζουν αντί πινακίου φακής τα πολύτιμα ορυκτά, μη επιτρέποντας σε αυτές τις χώρες να έχουν δικαιώματα σε αυτά.
Το αποτέλεσμα είναι πως χώρες που θα μπορούσαν να είναι πάμπλουτες ελέγχοντας τον ορυκτό τους πλούτο, βρίσκονται στην ανέχεια. Οι λαοί τους πεινάνε, γίνονται πόλεμοι για νερό και τροφή, αλλά από την άλλη οι κυβερνώντες τους πλουτίζουν και ζουν πλουσιοπάροχα, με την «ευγενική χορηγία» του Οίκου Rothschild προκειμένου να μη διεκδικούν τα αυτονόητα: αυτοδιάθεση και αυτοκυριαρχία.
Κι όσο για το λαό… αυτός είναι αναλώσιμος. Η μόρφωση γίνεται σχεδόν απαγορευτική, ώστε να μη μαθαίνουν τα παιδιά για επαναστάσεις και δικαιώματα, διότι αυτό θα ήταν πολύ κακό για τα συμφέροντα του Οίκου. Και σε αυτό το πλαίσιο, εμφανίζεται το κόλπο του χρηματιστηρίου.
Τα «μεγάλα κεφάλια» σκέφτηκαν το εξής απλό: αφού στο χρηματιστήριο μπορούμε και παίζουμε με την τύχη μίας επιχείρησης, γιατί να μην παίξουμε και με την τύχη μίας χώρας;
Είναι μία χώρα επιχείρηση;
Ας δούμε κατ’ αρχάς, ποιοι είναι οι βασικοί πυλώνες της οικονομίας μίας χώρας. Δηλαδή, από που εξαρτάται το εισόδημά της:
- Γεωργία
- Βιομηχανία
- Τουρισμός
- Ορυκτός πλούτος
- Εξαγωγές
Για να υπάρξουν εξαγωγές όμως, σημαίνει ότι η χώρα έχει κάποιο πλεόνασμα το οποίο μπορεί να διαθέσει σε άλλες χώρες. Αυτό βέβαια ισχύει σε ιδανικές κοινωνίες. Στις σημερινές, δεν είναι απαραίτητο το πλεόνασμα. Μία χώρα μπορεί να εισάγει προϊόντα ακόμα κι αν αυτά τα προϊόντα τα έχει σε αφθονία. Αυτό είναι το παιχνίδι της παγκόσμιας αγοράς.
Για να εισαχθεί μία εταιρεία στο χρηματιστήριο, είναι απαραίτητο να πουλάει κάτι. Δεν έχει σημασία εάν αυτό το «κάτι» είναι προϊόν ή υπηρεσίες. Για παράδειγμα, η Tesla πουλάει προϊόντα υψηλής τεχνολογίας, ενώ το Facebook πουλάει υπηρεσίες διαδικτύου και κοινωνικής δικτύωσης. Ωστόσο και οι δύο είναι εισηγμένες στο χρηματιστήριο. Σημασία έχει να υπάρχουν έσοδα και έξοδα.
Οι χώρες λοιπόν, παρουσιάζουν έσοδα και έξοδα. Ο αγροτικός τομέας (συμπεριλαμβάνω την κτηνοτροφία και την πτηνοτροφία), παράγει αγροτικά προϊόντα. Ο βιομηχανικός παράγει με τη σειρά του διαφόρων ειδών προϊόντα, είτε προς κατανάλωση (τρόφιμα), είτε προς χρήση (οχήματα, ρούχα κλπ). Ο τουρισμός επί της ουσίας δεν παράγει κάτι. Ομως δίνει έσοδα σε μία χώρα. Είναι ένα ιδιαίτερο είδος παροχής υπηρεσιών.
Τέλος, ο ορυκτός πλούτος, παράγει διάφορα προϊόντα ευρείας κατανάλωσης, ή εξειδικευμένης κατανάλωσης. Για παράδειγμα, το πετρέλαιο είναι ένα είδος ευρείας κατανάλωσης. Στον αντίποδα, το ουράνιο ή τα λεγόμενα «εξωτικά μέταλλα», είναι προϊόντα εξειδικευμένης κατανάλωσης (πυρηνικές βόμβες, πυρηνικά εργοστάσια, διαστημική τεχνολογία). Επομένως φέρνουν έξοδα εξόρυξης και έσοδα πώλησης.
Εάν το δούμε με μία ιδιαίτερη ματιά, μία χώρα είναι μία επιχείρηση που παράγει όλα τα παραπάνω. Συνεπώς, θα μπορούσε δυνητικά να βρίσκεται στο χρηματιστήριο. Μόνο που υπάρχει ένα πρόβλημα. Οι χώρες ΔΕΝ είναι Ανώνυμες Εταιρείες, ούτε Ομόρυθμες Εταιρείες, ούτε Ετερόρυθμες Εταιρείες κλπ. Οι χώρες είναι Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου! Κι αυτή είναι μία ορολογία, που δεν επιτρέπει την εισαγωγή μίας χώρας σε οποιοδήποτε χρηματιστήριο, για τον οποιοδήποτε λόγο.
Καθώς τα «μεγάλα κεφάλια» δεν μπορούσαν για κανέναν λόγο να παραβλέψουν αυτήν τη δυσκολία, αλλά από την άλλη δεν μπορούσαν ούτε να χάσουν την ευκαιρία του τεράστιου πλούτου, έκαναν το εξής «μαγικό»: βάφτισαν τις χώρες «Ανώνυμες Εταιρείες» και τις εισήγαγαν στο χρηματιστήριο. Ωστόσο, στους χρηματιστηριακούς φακέλους των χωρών, φαίνεται επί της ουσίας ότι ο τίτλος «Ανώνυμη Εταιρεία» είναι ένας εικονικός τίτλος του Νομικού Προσώπου Δημοσίου Δικαίου που αποκαλείται πχ ΗΠΑ, Γερμανία, Ελλάδα, Ιταλία κοκ. Ετσι στο χρηματιστήριο εμφανίζεται ο τίτλος πχ «Ελλάς ΑΕ», «Ιταλία ΑΕ», «ΗΠΑ ΑΕ» κοκ.
Ο τζόγος εις βάρος των λαών
Ως εταιρεία πλέον η κάθε χώρα, παρουσιάζει έναν «κύκλο εργασιών». Ο κύκλος εργασιών προέρχεται από την αγορά και πώληση παντός είδους αγαθού. Ουσιαστικά προέρχεται από τα έσοδα και τα έξοδα μίας χώρας. Επίσης, για να υπάρχει μία εταιρεία στο χρηματιστήριο, κάποιος θα πρέπει να αξιολογήσει την αξία της επιχείρησης. Αυτή υπολογίζεται με βάση το προσφερόμενο προϊόν, τα υλικά παραγωγής, τα μηχανήματα και τέλος με τις κτιριακές εγκαταστάσεις.
Κάπως έτσι γίνεται και με τις χώρες. Ενας Οίκος Αξιολόγησης, καταγράφει την παραγωγή με βάση τα πέντε βασικά που αναφέραμε παραπάνω, αλλά και με βάση τον ισολογισμό. Έτσι υπολογίζεται η αξία μίας χώρας. Αυτή η αξία ορίζεται ως «εγγύηση» και λαμβάνει τον όρο «καταπίστευμα».
Ωστόσο, μία επιχείρηση αξιολογείται και με το μέγεθος του προσωπικού που διαθέτει. Αλλιώς αξιολογείται μία επιχείρηση με 200 άτομα προσωπικό και αλλιώς με 5.000 άτομα. Το ίδιο συμβαίνει και με μία χώρα. Εδώ όμως υπάρχει μία λεπτομέρεια.
Μία χώρα, έχει έναν αριθμό ατόμων τα οποία αποκαλούνται «παραγωγική δύναμη». Δηλαδή τα άτομα τα οποία μπορούν να εργαστούν (επομένως μπορούν να παράγουν). Ταυτόχρονα όμως έχει και τη μη παραγωγική δύναμη, κάτι που δεν έχουν οι εταιρείες. Η μη παραγωγική δύναμη μίας χώρας, αποτελείται από ανήλικους, άτομα με αναπηρία τέτοια που τους καθιστά ανίκανους προς εργασία και συνταξιούχους.
Με εμπορικούς όρους, θα λέγαμε ότι οι παραγωγικές τάξεις αποτελούν το «ενεργητικό» μίας χώρας και οι μη παραγωγικές το «παθητικό». Φαντάζομαι ότι τώρα, καταλαβαίνετε για ποιο λόγο οι χώρες κοιτάνε να «ξεφορτωθούν» όσους αποτελούν το «παθητικό» τους. Ολα είναι θέμα κέρδους!
Οι χώρες όμως έχουν και μία άλλη διαφορά σε σχέση με τις εταιρείες, την οποία θα προσπαθήσω να την εξηγήσω με ένα παράδειγμα, για να γίνει κατανοητό.
Ας πούμε ότι έχουμε ως εταιρεία του παραδείγματος τη Samsung. Η Samsung, δραστηριοποιείται σε διάφορους τομείς, όπως είναι τα κινητά τηλέφωνα, οι τηλεοράσεις, οι οικιακές συσκευές και άλλα. Δηλαδή, έχει διαφορετικά τμήματα. Ολα όμως τα τμήματα μαζί, αποτελούν ένα σύνολο που ονομάζεται Samsung. Δηλαδή, όλα φέρουν το σήμα κατατεθέν της εν λόγω εταιρείας. Επομένως, στο χρηματιστήριο, δε θα δούμε άλλο όνομα, παρά μόνο το γενικό τίτλο «Samsung».
Μια χώρα όμως, δεν έχει αυτήν την «πολυτέλεια». Αυτό οφείλεται στις ιδιότητες εταιρείες οι οποίες υπάρχουν. Αφού αναφέραμε τη Samsung, ας μείνουμε λίγο σε αυτό το όνομα, για να δείξουμε τη διαφορά.
Ενα παράρτημα της Samsung, βρίσκεται στην Ελλάδα για παράδειγμα. Η εταιρεία, πληρώνει στο κράτος κάποιον φόρο που της αναλογεί. Ομως, το εργατικό δυναμικό της Samsung, δεν αποτελεί εργατικό δυναμικό της Ελλάδας, άσχετα εάν πληρώνει φόρο για την εργασία που καταβάλλει. Αυτό το εργατικό δυναμικό ανήκει αποκλειστικά στη Samsung. Οχι στη χώρα. Για τη χώρα, είναι απλώς ένα έσοδο και τίποτα παραπάνω.
Μα τότε, θα ρωτήσει κάποιος, ποιος ανήκει στο εργατικό δυναμικό μίας χώρας; Είναι απλό: οι δημόσιοι υπάλληλοι! Κανείς άλλος!
Οι δημόσιοι υπάλληλοι αποτελούν το μοναδικό παραγωγικό δυναμικό μίας χώρας. Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, αποτελούν το μέσο είσπραξης εσόδων, μέσω της κατανάλωσης αγαθών αφού πληρώνουν ΦΠΑ, μέσω της καταβολής ποσών στα δημόσια ταμεία (ασφαλιστικές εισφορές) και της φορολογίας.
Οσο περισσότερο είναι το παραγωγικό δυναμικό μίας χώρας, τόσο αυξάνει και η αξία της στα διεθνή χρηματιστήρια. Αυτός είναι και ο λόγος που όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις κοίταζαν ν’ αυξάνουν τους δημόσιους υπαλλήλους με κάθε μέσο, ακόμα κι αν έβαζαν «αχρείαστο» προσωπικό.
Σε ποιον δημόσιο τομέα δεν αύξησαν το προσωπικό αλλά προσπάθησαν να το μειώσουν; Στα νοσοκομεία. Γιατί; Γιατί τα νοσοκομεία δημιουργούν «παθητικό» για την οικονομία μίας χώρας. Αυτό οφείλεται στο κόστος των αναλωσίμων υλικών που παρέχει ένα δημόσιο νοσοκομείο σε κάποιον ασθενή, σε αντίθεση με τα ιδιωτικά νοσοκομεία όπου ο ασθενής πληρώνει τα πάντα.
Η απάτη των Οίκων Αξιολόγησης
Από τη στιγμή που μία χώρα εισάγεται στο χρηματιστήριο, βρίσκεται στο έλεος των Οίκων Αξιολόγησης, οι οποίοι αξιολογούν την κάθε χώρα όπως ακριβώς αξιολογούν την κάθε εταιρεία: σύμφωνα με τα συμφέροντα του Οίκου Rothschild, αφού αυτόν υπηρετούν.
Οι τρεις μεγάλοι οργανισμοί αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας είναι οι S&P Global Ratings (S&P), Moody’s και Fitch Group . Οι S&P και Moody’s εδρεύουν στις ΗΠΑ, ενώ η Fitch έχει διπλά κεντρικά γραφεία στη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο και ελέγχεται από τη Hearst.
Στην S&P Global Ratings (πρώην Standard and Poor’s), πρόεδρος είναι ο Douglas Peterson, ο οποίος είναι συμπρόεδρος στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Klaus Schwab, συγγραφέα του γνωστού μας «Great Reset»! Περιττό να αναφέρουμε σε ποιον λογοδοτεί ο Schwab, καθώς είναι σε όλους πλέον γνωστό…
Ο Οίκος Αξιολόγησης Moody’s από την άλλη, είναι θυγατρική της Moody’s Corporation και διαθέτει μία πλειάδα εταιρειών, άλλες εξ ολοκλήρου κι άλλες με συμμετοχή. Πρόεδρος της εταιρείας είναι ο Rob Fauber, ο οποίος ήταν στέλεχος της Citi στην οποία ανήκει η Citibank του Οίκου Rothschild και σπούδασε στο Cornell University το οποίο χρηματοδοτείται από το Open Society Foundations του πολύ οικείου πλέον George Soros!
Τέλος η Hearst! Η Hearst στην οποία ανήκει ο Οίκος Αξιολόγησης Fitch, είναι ιδιοκτήτης εφημερίδων, περιοδικών, τηλεοπτικών καναλιών και τηλεοπτικών σταθμών, συμπεριλαμβανομένων των San Francisco Chronicle , Houston Chronicle , Cosmopolitan και Esquire . Κατέχει το 50% του ομίλου καλωδιακών δικτύων A&E Networks και το 20% του ομίλου αθλητικών καλωδιακών δικτύων ESPN , και τα δύο σε συνεργασία με την The Walt Disney Company . Πρόεδρος είναι ο Jordan Wertlieb ο οποίος είναι και αντιπρόεδρος των θυγατρικών του NBC… Τι περισσότερο να γράψω για να δείξουμε ότι κι αυτός υπακούει στον George Soros, ο οποίος είναι το δεξί χέρι του Οίκου Rothschild;
Αυτοί οι τρεις μεγάλοι Οίκοι Αξιολόγησης, είναι εκείνοι οι οποίοι αξιολογούν τις χώρες. Κι εδώ, με τις αξιολογήσεις τους, παίζεται ένα μεγάλο κτηματομεσιτικό παιχνίδι!
Ο Bill Gates το τελευταίο διάστημα, αγοράζει περιοχές στην Τουρκία σαν τρελός. Το ίδιο κι ο George Soros στα Σκόπια! Αλλοι «μεγιστάνες» αγοράζουν σε χώρες που έχουν χαμηλή πιστοληπτική αξιολόγηση, όπως η Τουρκία, η Ελλάδα κοκ. Γιατί;
Οι τρεις παραπάνω Οίκοι, φρόντισαν να γκρεμίσουν την πιστοληπτική αξία κάποιων χωρών. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να πέσουν κατακόρυφα οι τιμές στην κτηματομεσιτική αγορά. Επομένως, αγοράζουν για δεκάρες, περιοχές που αργότερα θα πουλήσουν πολύ ακριβά! Υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι το σχέδιό τους θα πετύχει!
Το σχέδιό τους είναι η αλλαγή πολιτικού σκηνικού παγκοσμίως. Για να το εφαρμόσουν, θα πρέπει όλος ο πλανήτης να «χρωστάει» χρήματα! Οπως ξέρουμε, όλες οι χώρες έχουν χρέη! Πού; Στον Rothschild! Πώς; Χάρη στους Οίκους Αξιολόγησης! Ουσιαστικά, μιλάμε για πλασματικά χρέη, που στόχο έχουν την εξαθλίωση και κατά συνέπεια υποδούλωση των λαών.
Η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, σημαίνει αλλαγή στον τρόπο κυβέρνησης. Ενα νέο είδος «δημοκρατίας» που αφαιρεί εξ ολοκλήρου την εθνική κυριαρχία και μετατρέπει τα κράτη σε Πολιτείες (βλ. ΗΠΑ και Αυστραλία) ή σε Περιφέρειες, οι οποίες όμως θα έχουν ΕΝΑ κέντρο εξουσίας. Ετσι, ενώ το κέντρο εξουσίας των ΗΠΑ βρίσκεται στην Washington DC, το κέντρο εξουσίας της Ευρώπης θα βρίσκεται στις Βρυξέλλες. Η κάθε χώρα της Ευρώπης θα αποτελεί μία Περιφέρεια όπου οι πολίτες θα εκλέγουν τον Περιφερειάρχη τους (σήμερα αποκαλείται πρωθυπουργός) και οι Περιφερειάρχες θα εκλέγουν τον Διοικητή.
Ας μην ξεχνάμε ότι στις ΗΠΑ δε μιλάνε για Κυβέρνηση, αλλά για Διοίκηση. Είναι η Διοίκηση Biden κι όχι η Κυβέρνηση Biden. Γιατί απλά ο Διοικητής δεν κυβερνάει. Ελέγχει και εκτελεί εντολές, οι οποίες έρχονται από την πραγματική κυβέρνηση σχεδόν ολοκλήρου του πλανήτη, ήτοι τον Οίκο Rothschild!
Ετσι, οι Οίκοι Αξιολόγησης φρόντισαν ώστε οι χώρες να εξαρτώνται από τις τράπεζες. Οι τράπεζες ελέγχονται από τον Οίκο Rothschild, και οι λαοί είναι έρμαια των δικών του αποφάσεων… Μαγικό;
Το άρθρο το βρήκαμε στο kanenazori.com
