Η επιστροφή του Τραμπ και οι πιθανές επιπτώσεις της στον πόλεμο της Ουκρανίας, στο ΝΑΤΟ και στην Ευρώπη.. Ο Ντόναλντ Τραμπ επέστρεψε στην πολιτική σκηνή των ΗΠΑ σε μια εποχή που ο κόσμος είναι μπλεγμένος σε ενεργές και πιθανές κρίσεις σε πολλαπλά μέτωπα. Ο γενοκτονικός πόλεμος στη Γάζα και η παρατεταμένη σύγκρουση στην Ουκρανία ξεχωρίζουν ως πιεστικές προκλήσεις, απομεινάρια της εποχής του Τζο Μπάιντεν.
Εν τω μεταξύ, οι εντάσεις μεταξύ των εχθρών της Κίνας και των Ηνωμένων Πολιτειών για την Ταϊβάν παραμένουν σε λεπτή και επισφαλή κατάσταση. Σε γενικές γραμμές, η αμερικανική εξωτερική πολιτική μπορεί να χωριστεί σε δύο μεγάλες σχολές σκέψης. Ο πρώτος είναι οι «διεθνιστές», που πρεσβεύουν την ενεργό εμπλοκή της χώρας στα παγκόσμια και διεθνή ζητήματα.
Αυτή η ομάδα βλέπει την επέμβαση των ΗΠΑ σε διάφορες περιοχές παγκοσμίως ως καθήκον και στρατηγική αναγκαιότητα. Αυτή η προοπτική ενθαρρύνει το σχηματισμό συνασπισμών και συμμαχιών για την προώθηση των αμερικανικών ηγεμονικών συμφερόντων, ενώ μοιράζεται το κόστος της εξωτερικής πολιτικής με τα έθνη εταίρους. Απόδειξη αυτής της προσέγγισης μπορεί να φανεί στις στρατηγικές σχέσεις της χώρας με την Ιαπωνία και την Ινδία, τις πρόσφατες κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα και τις ευρύτερες συμμαχίες της με τις αναδυόμενες παγκόσμιες δυνάμεις.
Τα προσεκτικά χορογραφημένα έργα όπως το «War on Terror» ή το «Export of Democracy» αποτελούν παράδειγμα αυτής της διαστρεβλωμένης κοσμοθεωρίας που είναι ριζωμένη στην αμερικανική εξωτερική πολιτική.
Αντίθετα, οι «απομονωτιστές» καταλαμβάνουν το αντίθετο άκρο του φάσματος της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ.
Αυτή η προοπτική βρίσκει τις ρίζες της στο Δόγμα Μονρό και ασπάζεται κυρίως από τους συντηρητικούς των ΗΠΑ. Η απομονωτική ιδεολογία έδωσε αφορμή για το σύνθημα «Πρώτα η Αμερική», το οποίο απέκτησε σημαντική έλξη, ειδικά κατά την προηγούμενη διακυβέρνηση Τραμπ.
Μερικές φορές συνυφασμένος με μια μερκαντιλιστική προοπτική, όπως φάνηκε εμφανώς κατά τη διάρκεια της θητείας του Τραμπ, ο απομονωτισμός δίνει έμφαση στις εγχώριες προτεραιότητες και την ενέργεια.
Ενώ αυτή η προσέγγιση στοχεύει στη μεγιστοποίηση των εθνικών συμφερόντων στην εξωτερική πολιτική, αποφεύγει να επιβαρύνει με πρόσθετο κόστος που σχετίζεται με διεθνείς δεσμεύσεις
Οι απομονωτιστές χαρακτηρίζονται από την απροθυμία τους να διατηρήσουν συμμαχίες και συνασπισμούς, που συχνά οδηγεί σε αποδυνάμωση ή αποσύνθεση των εταιρικών σχέσεων της Αμερικής στο εξωτερικό.
Κατά την εποχή του Τραμπ, αυτή η προσέγγιση έγινε εμφανής καθώς οι ΗΠΑ απεμπλακούν από πολλές διεθνείς υποχρεώσεις, ευνοώντας τις διμερείς συμφωνίες και τη διπλωματία συναλλαγών έναντι της πολυμερούς συνεργασίας.
Κατά τη διάρκεια της προηγούμενης προεδρίας του Τραμπ, ζητούσε συχνά οικονομικές συνεισφορές από άλλες χώρες με αντάλλαγμα την παροχή ασφάλειας.
Η απομονωτική στάση στις Ηνωμένες Πολιτείες, σε αντίθεση με τη διεθνιστική προσέγγιση, απορρίπτει θεμελιωδώς τη διεθνή συνεργασία, τις συμμαχίες και την υποστήριξη άλλων εθνών.
Κατά τη διάρκεια της πρώτης διακυβέρνησης Τραμπ, οι αυξανόμενες διαιρέσεις μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης έγιναν όλο και πιο εμφανείς, με αποκορύφωμα τις απειλές για αποχώρηση από τη συνθήκη στρατιωτικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ.
Ο Τραμπ υποστήριξε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είχαν καμία υποχρέωση να διασφαλίσουν την ασφάλεια άλλων εθνών στο ΝΑΤΟ χωρίς να λάβουν την κατάλληλη αποζημίωση.
Αντίθετα, κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης Μπάιντεν, υπήρξε μια αξιοσημείωτη σύγκλιση μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης, κυρίως λόγω της «ειδικής επιχείρησης» της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022 γεφύρωσε περαιτέρω τα κενά στον Ειρηνικό. Η ευθυγράμμιση μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης βάθυνε σημαντικά καθώς ενώθηκαν σε αντίθεση με τον θεωρούμενο «εχθρό στη Μόσχα».
Ο συνεχιζόμενος ισραηλινός γενοκτονικός πόλεμος στη Γάζα, η πλήρης υποστήριξη του κινήματος αντίστασης της Χεζμπολάχ για την Παλαιστίνη και ο ευρύτερος Άξονας της Αντίστασης έχουν εισαγάγει νέα δυναμική.
Επιπλέον, οι στρατιωτικές επιχειρήσεις αντιποίνων του Ιράν με στόχο την καρδιά της Σιωνιστικής οντότητας σε δύο περιπτώσεις έχουν δημιουργήσει περαιτέρω περιπλοκές στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.
Η Ευρώπη, η οποία είχε ήδη κατηγοριοποιήσει το Ιράν ως αντίπαλο στον πόλεμο της Ουκρανίας με το ψεύτικο πρόσχημα ότι προμήθευε εξοπλισμό στη Ρωσία, υιοθέτησε για άλλη μια φορά μια αυστηρότερη και πιο εχθρική στάση απέναντι στην Ισλαμική Δημοκρατία.
Σαφές παράδειγμα αυτού είναι η κοινή δήλωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των χωρών του Περσικού Κόλπου, όπου η Ευρώπη κατηγορεί ρητά και για πρώτη φορά το Ιράν ότι «κατέχει» τα τρία νησιά που ανήκουν στο Ιράν.
Αυτός ο αβάσιμος ισχυρισμός αγνοεί όλα τα τεκμηριωμένα στοιχεία που επιβεβαιώνουν την κυριαρχία του Ιράν στα νησιά Abu Musa, Greater Tunb και Lesser Tunb.
Φαίνεται ότι, σε αντίθεση με την πρώτη κυβέρνηση Τραμπ, που είδε την εμφάνιση σημαντικών ρήξεων μεταξύ Ευρώπης και Ηνωμένων Πολιτειών, αυτές οι διαιρέσεις μπορεί να είναι λιγότερο έντονες στο μέλλον λόγω εξωτερικών παραγόντων όπως αυτοί που αναφέρθηκαν παραπάνω.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πιθανό να παραμερίσουν τις διαφορές τους, τουλάχιστον προσωρινά, μέχρι να επιλυθούν οι κρίσεις του ουκρανικού πολέμου και της γενοκτονίας στη Γάζα.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ενδέχεται να υιοθετήσουν μια ρητορική αλλά μη εποικοδομητική πολιτική. Στήριξη αυτής της πρόβλεψης είναι οι πρόσφατες προσπάθειες της Ευρωπαϊκής Ένωσης να ενεργοποιήσει τον μηχανισμό snapback κατά του Ιράν σε συνεργασία με τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Δείτε ποιοι είναι οι άρχοντες του πλανήτη στο λινκ: https://www.youtube.com/watch?v=XBMA0Fc9bC4
Ο μηχανισμός snapback είναι μια νομική διάταξη για την επαναφορά των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που καταργήθηκαν μετά τη συμφωνία για το Κοινό Συνολικό Σχέδιο Δράσης (JCPOA).
Φαίνεται ότι οι Ευρωπαίοι μπορεί να έχουν παραβλέψει το γεγονός ότι ο Τραμπ αποχώρησε μονομερώς από τη συμφωνία. Είχε περιγράψει περίφημα τη συμφωνία ως «μια φρικτή μονόπλευρη συμφωνία που δεν έπρεπε ποτέ μα ποτέ να είχε γίνει» και πρόσθεσε, «[δεν] έφερε ηρεμία, δεν έφερε ειρήνη και δεν θα γίνει ποτέ».
Ως αποτέλεσμα, αναμένεται ότι η πολιτική του Τραμπ έναντι του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη δεύτερη κυβέρνηση θα είναι πιο ήπια και συνεπής από ό,τι κατά την πρώτη του θητεία.
Επιπλέον, είναι πολύ εύλογο ότι μια δεύτερη κυβέρνηση Τραμπ θα μπορούσε να επιδιώξει μια συμφωνία με τη Ρωσία για την αντιμετώπιση του ουκρανικού πολέμου – κάτι που δεν συνέβη υπό τον Μπάιντεν από τότε που υποστήριξε επιθετικά τον πόλεμο πληρεξουσίων του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Εάν μια τέτοια συμφωνία υλοποιηθεί, θα μπορούσε να υπάρξει ελπίδα για το τέλος του πολέμου μεσοπρόθεσμα. Ενώ τα διατλαντικά κενά μπορεί να επιμένουν, οι κοινοί αντίπαλοι θα μπορούσαν να ωθήσουν την Ουάσιγκτον και την Ευρώπη πιο κοντά.
