Η φασιστική ιστορία του ΝΑΤΟ.. Ένα άρθρο που αποδεικνύει πάρα πολλά σε όσους θέλουν πραγματικά να δουν.. Σίγουρα το πρώτο που αποδεικνύει είναι ο σκοτεινός ρόλος της Ατλαντικής Συμμαχίας… Όχι ότι δεν τον ξέραμε αλλά καλά είναι να τα βρίσκουμε μαζεμένα κάποια πράγματα και να τα αρχειοθετούμε για μελλοντική χρήση(κάτι που σας συνιστώ).. Το δεύτερο που αποδεικνύει όμως είναι ακόμα πιο σοβαρό γιατί μας δείχνει ότι το πάλαι ποτέ Ισχυρό ΝΑΤΟ, τώρα παραπαίει, έχοντας χάσει μεγάλο μέρος της δύναμης του, όσον αφορά τον στρατιωτικό τομέα, αλλά και τον οικονομικό..
Τα τελευταία χρόνια το ΝΑΤΟ – ουσιαστικά οι ΗΠΑ και η Δυτική Ευρώπη – έχει αποκαλύψει τις φασιστικές του ρίζες με πολλαπλές επεμβάσεις σε τέσσερις ηπείρους. Τα κράτη του ΝΑΤΟ υποστήριξαν φασιστικά πραξικοπήματα στη Βενεζουέλα, την Ονδούρα και τη Βολιβία, επέβαλαν αποκλεισμούς σε δεκάδες έθνη, υποδαύλισαν τη θρησκευτική τρομοκρατία της Αλ Κάιντα/ISIS/Μπόκο Χαράμ για να αποσταθεροποιήσουν τη Λιβύη, το Ιράκ, τη Συρία και τη Νιγηρία και τώρα εξοπλίζουν ανοιχτούς νεοναζί στην Ουκρανία.
Όλα αυτά φαίνεται να έρχονται σε αντίθεση με την έντονα προωθούμενη αυτοεικόνα των κρατών του ΝΑΤΟ: ως πρότυπα φιλελευθερισμού και δημοκρατικών αξιών, κάνοντας μάλιστα διαλέξεις σε άλλες χώρες για το θέμα αυτό. Ισχυρίζονται ότι πολέμησαν τόσο τον φασισμό όσο και τον κομμουνισμό. Ωστόσο, ήταν ο ευρωπαϊκός και βορειοαμερικανικός ιμπεριαλισμός και αποικιοκρατία που έθεσαν τα θεμέλια για τον φασισμό του 20ου αιώνα.
Από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο – μια τεράστια σύγκρουση που στοίχισε τη ζωή σε περισσότερα από 70 εκατομμύρια ανθρώπους – τόσο η Ουάσιγκτον όσο και οι Δυτικοευρωπαίοι κατέβαλαν μεγάλες προσπάθειες για να αποκρύψουν τη συμβολή και τις θυσίες τόσο της Σοβιετικής Ένωσης (κυρίως της Ρωσίας) όσο και της Κίνας, των εθνών που έχασαν τις περισσότερες ζωές στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο από οποιοδήποτε άλλο.
Πράγματι, το 2019 το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έφτασε στο σημείο να κατηγορήσει τόσο την ΕΣΣΔ υπό τον Ιωσήφ Στάλιν, όσο και τη ναζιστική Γερμανία υπό τον Αδόλφο Χίτλερ, ως συνυπεύθυνες για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το εν λόγω ψήφισμα υποστήριζε ότι «ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος … ξεκίνησε ως άμεσο αποτέλεσμα της περιβόητης ναζιστικο-σοβιετικής συνθήκης μη επίθεσης της 23ης Αυγούστου 1939».
Αν όχι εντελώς κυνικό, αυτό ήταν μια εξαιρετική αυτοεξαπάτηση και το αποκορύφωμα μιας μακράς εκστρατείας όπου οι σοσιαλιστές ηγέτες Στάλιν και Μάο Τσετούνγκ παρουσιάζονταν, επί δεκαετίες, ως ηθικά ισοδύναμα του δυτικοευρωπαίου φασίστα Αδόλφου Χίτλερ.
Αυτή η παραπλάνηση έκανε χρήση ψευδών ισχυρισμών ότι ο Στάλιν και ο Μάο είχαν υποκινήσει λιμούς που σκότωσαν πολλά εκατομμύρια ανθρώπους. Στην πραγματικότητα, οι λιμοί τόσο στην Ουκρανία όσο και στην Κίνα ήταν οι τελευταίοι σε έναν μακρύ κύκλο λιμών της προ-σοσιαλιστικής εποχής. Ο Αμερικανός ιστορικός Grover Furr έχει καταρρίψει τον μύθο ότι ο λιμός του ουκρανικού «Ολοντόμορ» ήταν μια σκόπιμη πράξη του Στάλιν.
Ομοίως, ο ισχυρισμός ότι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν το «άμεσο αποτέλεσμα» του σοβιετικογερμανικού «συμφώνου μη επίθεσης» είναι ένα απόλυτο ψέμα. Υπήρχαν πολλές παρόμοιες ευρωπαϊκές συμφωνίες με τη ναζιστική Γερμανία πριν από αυτό, και αρκετές ήταν πιο ουσιαστικές.
Η αγγλογερμανική ναυτική συμφωνία του 1935, για παράδειγμα, βοήθησε τη Γερμανία να ανοικοδομήσει τον στόλο της, ενώ η Βρετανία, η Γαλλία και η Ιταλία παραχώρησαν τις αξιώσεις του Βερολίνου για μέρος της Τσεχοσλοβακίας, στο Σύμφωνο του Μονάχου του 1938. Στη συνέχεια, υπήρχαν οι ενεργές φασιστικές συνεργασίες μεταξύ Γερμανίας, Ισπανίας και Ιταλίας, συμπεριλαμβανομένου του ιταλογερμανικού συμφώνου του χάλυβα.
Πίνακας 1: Βασικές ευρωπαϊκές συμφωνίες με τη ναζιστική Γερμανία
1933, 20 Ιουλίου
Κονκορδάτο με το Βατικανό
Αμοιβαία αναγνώριση και μη παρέμβαση
https://www.concordatwatch.eu/reichskonkordat-1933-full-text–k1211
1933, 25 Αυγούστου
Συμφωνία της Χαβάρα με τους Γερμανοεβραίους σιωνιστές
Συμφωνία για τη μεταφορά κεφαλαίων και ανθρώπων στην Παλαιστίνη
https://www.jewishvirtuallibrary.org/haavara
1934, 26 Ιανουαρίου
Γερμανοπολωνικό σύμφωνο μη επίθεσης
Για να εξασφαλιστεί ότι η Πολωνία δεν θα υπογράψει στρατιωτική συμμαχία με τη Γαλλία. https://avalon.law.yale.edu/wwii/blbk01.asp
1935, 18 Ιουνίου
Αγγλογερμανική ναυτική συμφωνία
Η Βρετανία συμφώνησε να επεκτείνει η Γερμανία το ναυτικό της στο 35% του μεγέθους του βρετανικού. https://carolynyeager.net/anglo-german-naval-agreement-june-18-1935
1936, Ιούλιος
Η ναζιστική Γερμανία βοηθά τους φασίστες στην Ισπανία
Ο Χίτλερ έστειλε αεροπορικές και τεθωρακισμένες μονάδες για να βοηθήσει τον στρατηγό Φράνκο. https://spartacuseducational.com/SPgermany.htm
1936
Συμφωνία Ρώμης-Βερολίνου για τον Άξονα
Ιταλογερμανική φασιστική και αντικομμουνιστική συμμαχία. https://www.globalsecurity.org/military/world/int/axis.htm
1936, Οκτώβριος-Νοέμβριος
Σύμφωνο κατά της Κομιντέρνας
Αντικομμουνιστική συνθήκη, που ξεκίνησε από τη ναζιστική Γερμανία και την Ιαπωνία το 1936 και στην οποία αργότερα προσχώρησαν 9 ευρωπαϊκά κράτη: Ιταλία, Ουγγαρία, Ισπανία, Βουλγαρία, Κροατία, Δανία, Φινλανδία, Ρουμανία και Σλοβακία.
1938, 30 Σεπτεμβρίου
Σύμφωνο του Μονάχου
Η Βρετανία, η Γαλλία και η Ιταλία παραχωρούν τις διεκδικήσεις της Γερμανίας για τη Σουδητία (Τσεχία). https://www.britannica.com/event/Munich-Agreement
1939, 22 Μαΐου
Σύμφωνο του χάλυβα
Ενοποιεί την ιταλογερμανική συμφωνία του 1936.
https://ww2db.com/battle_spec.php?battle_id=228
1939, 7 Ιουνίου
Γερμανο-Λατβικό Σύμφωνο μη επίθεσης
Επιδίωκε την ειρήνη με τη ναζιστική Γερμανία.
https://www.jstor.org/stable/43211534
1939, 24 Ιουλίου
Γερμανο-Εσθονικό Σύμφωνο μη επίθεσης
Επιδίωκε ειρήνη με τη ναζιστική Γερμανία.
https://www.jstor.org/stable/43211534
1939, 23 Αυγούστου
Σύμφωνο μη επίθεσης ΕΣΣΔ (Μολότοφ-Ρίμπεντροπ)
Επιδίωκε ειρήνη με τη ναζιστική Γερμανία, πρωτόκολλο που καθόριζε σφαίρες επιρροής.
https://universalium.en-academic.com/239707/German-Soviet_Nonaggression_Pact
Τι είναι ο φασισμός; Ο όρος χρησιμοποιείται πολύ συχνά, αλλά έχει πραγματική σημασία. Δεν μπορούμε να παγιδευτούμε από συγκεκριμένες ιστορίες του φασισμού του 20ού αιώνα – πρέπει να προσδιορίσουμε τα εννοιολογικά στοιχεία.
Ο φασισμός είναι ένα έντονα στρατιωτικοποιημένο, αντιδημοκρατικό και ρατσιστικό-αποικιακό καθεστώς που εμπλέκεται με μια ιδιωτική, καπιταλιστική ολιγαρχία. Ενώ ο πρωτογενής φασισμός είναι ένα αυτοκρατορικό σχέδιο, υπάρχει επίσης υποδεέστερος φασισμός σε πρώην αποικίες όπως η Βραζιλία και η Χιλή, ο οποίος ενσωματώνεται στην εκάστοτε αυτοκρατορική δύναμη. Τα φασιστικά καθεστώτα είναι ιδιαίτερα εχθρικά προς τα σοσιαλιστικά και ανεξάρτητα κράτη και λαούς. Διαφέρουν από τα ακροδεξιά καθεστώτα μόνο στο ότι συντρίβουν ανοιχτά κάθε επίφαση κοινωνικής και πολιτικής δημοκρατίας. Οι αυτοκρατορικές κουλτούρες και επεμβάσεις, οι οποίες πάντα και παντού αναιρούν τη δυνατότητα τοπικής δημοκρατίας ή λογοδοσίας, είναι εγγενώς φασιστικές και παραμένουν στη ρίζα του σύγχρονου φασισμού.
Ο φασισμός του ΝΑΤΟ οικοδομήθηκε από την αυτοκρατορική και αποικιακή ιστορία πολλών (αλλά όχι όλων) των ευρωπαϊκών κρατών, όπου η συντριβή των τοπικών κοινοτήτων και εθνών δικαιολογούνταν από κατασκευασμένες θεωρίες φυλής και φυλετικής ανωτερότητας. Η άρνηση αυτής της αποικιοκρατικής-φασιστικής ιστορίας έχει οδηγήσει σε προτάσεις ότι, όπως το έθεσε ένα ρωσικό ντοκιμαντέρ, η άνοδος του Χίτλερ ήταν «κάτι άτυπο για τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες- το δόγμα του Φύρερ περί ανώτερων και κατώτερων φυλών μάλλον εμφανίστηκε από το πουθενά στην Ευρώπη λόγω μιας άτυχης τροπής των γεγονότων».
Στην πραγματικότητα, ο φασισμός της ναζιστικής Γερμανίας είχε βαθιές ρίζες στην ευρωπαϊκή αποικιακή ιστορία και κουλτούρα. Όπως επισημαίνεται στο βιβλίο του Gerwin Strobl «The Germanic Isle«, ο ίδιος ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν μεγάλος θαυμαστής της «αδίστακτης» Βρετανικής Αυτοκρατορίας και ονειρευόταν τέτοια επιτεύγματα. Από την πλευρά τους, οι ΗΠΑ οικοδόμησαν μύθους «ελευθερίας», ενώ παράλληλα λειτουργούσαν τη μεγαλύτερη οικονομία δουλείας στην ιστορία της ανθρωπότητας. Όπως είπε ο μεγάλος Λατινοαμερικανός ηγέτης της αντίστασης Σιμόν Μπολίβαρ πριν από δύο αιώνες, «οι Ηνωμένες Πολιτείες φαίνεται ότι είναι προορισμένες από την Πρόνοια να μαστίζουν την Αμερική με δυστυχία στο όνομα της ελευθερίας».
Πέρα από τον ευρωπαϊκό «κατευνασμό» της ναζιστικής Γερμανίας υπήρξε ενεργή ευρωπαϊκή και βορειοαμερικανική συνεργασία με τους φασίστες πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Πρώτα απ’ όλα η Αγγλογερμανική Ναυτική Συμφωνία του 1935 βοήθησε στον επανεξοπλισμό της ναζιστικής Γερμανίας, σπάζοντας τα όρια της Συνθήκης των Βερσαλλιών του 1919 για τα γερμανικά πλοία και υποβρύχια, αλλά προσποιούμενη ότι το γερμανικό ναυτικό ήταν ένα κλάσμα του βρετανικού. Στη συνέχεια, αρκετές βορειοαμερικανικές εταιρείες, κυρίως η General Motors, η Ford και η IBM, επένδυσαν άμεσα στην οικονομία, τις υποδομές και τον στρατό του ναζιστικού καθεστώτος. Υπήρχαν πολλοί σημαίνοντες Βορειοαμερικανοί και Βρετανοί θαυμαστές των Ναζί. Στα πρόθυρα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, Βρετανοί τραπεζίτες διοχέτευσαν χρυσό τρίτων (Τσέχων) στις ελεγχόμενες από τους Ναζί τράπεζες.
Η Ford βοήθησε τη ναζιστική πολεμική μηχανή πριν και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μέσω των εργοστασίων αυτοκινήτων της στη Γερμανία και στην κατεχόμενη Γαλλία του Βισύ. Χρησιμοποίησε τη γερμανική εργασία σκλάβων από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, αν και η εταιρεία παραπονέθηκε αργότερα ότι δεν είχε κανέναν έλεγχο σε αυτά τα εργασιακά καθεστώτα. Ενώ η εταιρεία Ford αγωνιζόταν να ξεφύγει από αυτούς τους ισχυρισμούς, Πολωνοί αξιωματούχοι και πρώην κρατούμενοι κατονόμασαν τη Ford ως «μία από τις 500 εταιρείες που είχαν δεσμούς με [την εργασία σκλάβων από το ναζιστικό στρατόπεδο θανάτου] το Άουσβιτς». Η ΙΒΜ, μια εταιρεία του «New Deal» που ήταν κοντά στη διοίκηση Ρούσβελτ, επένδυσε επίσης στη ναζιστική Γερμανία κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930 και μέχρι τα πρώτα χρόνια του πολέμου, βοηθώντας στη δημιουργία ναζιστικών πληροφοριακών συστημάτων.
Οι Ελβετοί πούλησαν εκατομμύρια σε όπλα στους Ναζί, τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Παρά τα προσχήματα ουδετερότητας, μεταξύ 1940 και 1944, «το 84% των ελβετικών εξαγωγών πυρομαχικών πήγε σε χώρες του Άξονα». Ωστόσο, σύμφωνα με τον ερευνητή Bradford Snell, «η General Motors ήταν πολύ πιο σημαντική για τη ναζιστική πολεμική μηχανή από ό,τι η Ελβετία … Η GM ήταν αναπόσπαστο μέρος της γερμανικής πολεμικής προσπάθειας».
Οι βορειοαμερικανικές και ευρωπαϊκές επενδύσεις και η συνεργασία με τους Ναζί συνεχίστηκαν και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μια πτυχή αυτού ήταν η επιθυμία να συμμετάσχουν σε αυτό που ήταν, μεταξύ 1940 και 1942, «μια θεαματική επενδυτική έκρηξη, που κατευθύνθηκε κυρίως προς τη διεύρυνση της βιομηχανικής βάσης για τον πόλεμο». Χωρίς αμφιβολία, αυτό ενθάρρυνε τη Ford και τη GM να συνεχίσουν να συνεργάζονται με τον Χίτλερ.
Μετά το 1939-40, όταν η ναζιστική Γερμανία είχε εισβάλει σε μεγάλο μέρος της δυτικής Ευρώπης, το Βερολίνο βασίστηκε στην υποστήριξη πολλών ευρωπαϊκών φασιστικών και δωσιλογικών κρατών, καθώς και εθελοντών πολιτών. Παράλληλα με τη συμμαχία της με τη φασιστική Ιταλία, η ναζιστική Γερμανία μπορούσε να υπολογίζει στην υποστήριξη της φασιστικής Ισπανίας, παρά την υποτιθέμενη πολιτική ουδετερότητας του στρατηγού Φράνκο.
Στη συνέχεια, υπήρχαν τα φιλοφασιστικά κρατίδια που δημιούργησαν οι Ναζί, η Γαλλία του Βισύ και το καθεστώς Κουίσλινγκ στη Νορβηγία. Οι Γερμανοί δημιούργησαν πολλαπλά τμήματα των SS, με δεκάδες χιλιάδες πρόθυμους φιλοφασίστες εθελοντές, στην Ολλανδία, την Κροατία και την Αλβανία. Η Γαλλία του Βισύ υπό τον ήρωα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου στρατάρχη Πετέν θέσπισε έναν ρατσιστικό αντιεβραϊκό νόμο (Statut des Juifs), ο οποίος κατέστησε τους Εβραίους πολίτες δεύτερης κατηγορίας στη Γαλλία και έτσι πιο εύκολα υποκείμενους στις ναζιστικές αρπαγές. Το φασιστικό καθεστώς του Vidkun Quisling ενθάρρυνε ομοίως τη συμμετοχή στα τοπικά τμήματα των SS, βοήθησε στην απέλαση Εβραίων και εκτέλεσε Νορβηγούς πατριώτες.
Ο Δανός βασιλιάς Κρίστιαν Χ μπορεί να ήταν φιλικός με την εβραϊκή κοινότητα, αλλά δεν αντιστάθηκε στους Ναζί. Συχνά υποστηρίζεται ψευδώς ότι ο βασιλιάς Κρίστιαν «φόρεσε το Αστέρι του Δαβίδ σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τους Δανούς Εβραίους». Αυτό είναι εντελώς ψευδές. Στην πραγματικότητα, το καθεστώς της Δανίας αντιτάχθηκε στις αντιστασιακές δραστηριότητες και μοιραζόταν πληροφορίες με τους Ναζί. Ένας από τους παράγοντες αυτής της συνεργασίας ήταν ότι η Δανία ήταν «τεχνικά σύμμαχος της Γερμανίας«. Κάτω από πίεση, είχε υπογράψει το Σύμφωνο κατά της Κομιντέρνας. Παρά τις μεγάλες προσπάθειες να απολυμανθεί αυτή η ιστορία, το 2005 ο Δανός πρωθυπουργός Ράσμουσεν ζήτησε συγγνώμη εκ μέρους της Δανίας για την έκδοση μειονοτικών και αντιστασιακών στη ναζιστική Γερμανία, πολλοί από τους οποίους στάλθηκαν στο θάνατο.
Σημαντική συνεργασία με τους Ναζί έλαβε χώρα σε όλα τα κράτη της Βαλτικής: Η Λετονία, η Λιθουανία και η Εσθονία διέθεταν όλα τμήματα των Waffen SS. Αυτά, μαζί με τους υπερεθνικιστές συνεργάτες των Ναζί στην Ουκρανία, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στις τοπικές σφαγές κομμουνιστών, Εβραίων και Τσιγγάνων.
Μεταξύ 1941 και 1944, εκατοντάδες χιλιάδες σφαγιάστηκαν στην Ουκρανία, πολλοί από τους τοπικούς υπερεθνικιστές συνεργάτες των Ναζί, όπως ο Stepan Bandera. Ο Ρώσος ιστορικός Λεβ Σίμκιν λέει: «Στην πράξη, το Ολοκαύτωμα των Εβραίων άρχισε στην Ουκρανία», με την εισβολή της Σοβιετικής Ένωσης τον Ιούνιο του 1941. Οι μαζικές δολοφονίες συνδέθηκαν με την παρανοϊκή άποψη του Χίτλερ για τους επικίνδυνους Εβραίους Μπολσεβίκους. Οι μαζικές δολοφονίες των Εβραίων στο Κίεβο, το Λβοφ, τη Χερσώνα και άλλα μέρη της Ουκρανίας έχουν χαρτογραφηθεί καλά. Αυτές είναι μερικές από τις τοποθεσίες των σημερινών ρωσικών συγκρούσεων με τους νεοναζί της Ουκρανίας. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το μεγαλύτερο μέρος του προπολεμικού εβραϊκού πληθυσμού της Ουκρανίας, περίπου 1,5 εκατομμύριο, «αφανίστηκε«.
Ακαδημαϊκές μελέτες έχουν δείξει μια «μαζική συμμετοχή των υπηκόων της Βαλτικής στη δολοφονία των Εβραίων στο Ολοκαύτωμα». Πολλές δεκάδες χιλιάδες Εβραίοι δολοφονήθηκαν στη Λετονία, τη Λιθουανία και την Εσθονία, μεγάλο μέρος από αυτούς από ντόπια χέρια. Υπήρξε έντονη αντίδραση στην αποκάλυψη αυτής της άσχημης ιστορίας της φασιστικής συνεργασίας. Η Λιθουανία, για παράδειγμα, λέγεται ότι θέλει να κρύψει την «άσχημη ιστορία της ναζιστικής συνεργασίας» κατηγορώντας Εβραίους αντάρτες για εγκλήματα πολέμου.
Σε όλη την Ευρώπη, υπήρξε μεγάλη συμμετοχή στη φασιστική σφαγή. Στην Ουγγαρία, ο ναζιστής ηγέτης Άντολφ Άιχμαν λέγεται ότι «βασιζόταν στη συνεργασία των ουγγρικών αρχών» για την απέλαση περισσότερων από 400.000 Ούγγρων Εβραίων στα στρατόπεδα θανάτου.
Όλα αυτά υπογραμμίζουν το γεγονός ότι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, από την ευρωπαϊκή και τη βορειοαμερικανική πλευρά, δεν ήταν κατά βάση ένας αγώνας κατά του φασισμού, παρόλο που τα κράτη αυτά πολέμησαν έναν φασιστικό «Άξονα». Ο πόλεμος ήταν περισσότερο ένας ανταγωνισμός μεταξύ αυτοκρατορικών μπλοκ, με τον υπό τον Χίτλερ συνασπισμό να είναι αποφασισμένος να αποικίσει τον «ζωτικό χώρο» (lebensraum) στα ανατολικά. Ο αγώνας των πατριωτών στην ανατολική Ευρώπη και τη Ρωσία, καθώς και μεγάλο μέρος της δυτικής αντίστασης, ήταν σίγουρα αντιφασιστικός. Αυτοί που ηγούνταν των δυτικών κρατών, ωστόσο, δεν ήταν ιδεαλιστές.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι ΗΠΑ επεδίωξαν αμέσως να επωφεληθούν από τη ναζιστική επιστήμη και τεχνολογία στον επακόλουθο «ψυχρό πόλεμο» εναντίον του αναδυόμενου σοσιαλιστικού μπλοκ. Οι συμμαχικές δυνάμεις συνέτριψαν τις αντιφασιστικές δυνάμεις στην Ελλάδα και κατέλαβαν στρατιωτικά τη δυτική Γερμανία. Η Σοβιετική Ένωση, από την πλευρά της, φρόντισε να κυριαρχήσει στους στενούς της γείτονες, οι οποίοι ήταν πιο βαθιά συνυφασμένοι με τους φασιστικούς εχθρούς της: ιδίως τα κράτη της Βαλτικής, την Ουκρανία και την ανατολική Γερμανία.
Οι ΗΠΑ ξεκίνησαν ένα σχέδιο μυστικής στρατολόγησης ναζιστών επιστημόνων για την πολεμική τους μηχανή. Η βορειοαμερικανική χρήση του Γερμανού ειδικού στους πυραύλους Βέρνερ φον Μπράουν αναφέρεται συχνά σε σχέση με το ειρηνικό διαστημικό πρόγραμμα Απόλλων. Ωστόσο, ο φον Μπράουν ήταν αξιωματικός των Ες Ες που είχε επιλέξει με το χέρι του εργάτες-σκλάβους από στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο αμερικανικός στρατός τον ήθελε για την τεχνογνωσία του στους πυραύλους και τους πυραύλους. Στη μυστική αλλά πλέον διαβόητη «Επιχείρηση συνδετήρας» χιλιάδες ναζιστές επιστήμονες στρατολογήθηκαν και τους δόθηκε ασφαλές καταφύγιο στις ΗΠΑ, για την αξία τους στην οικοδόμηση του αμερικανικού στρατού. Το Πεντάγωνο ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για την ανάπτυξη από τους Ναζί ενός «ολόκληρου οπλοστασίου νευροπαραλυτικών ουσιών» και για τις εργασίες του Χίτλερ για την ανάπτυξη «ενός όπλου κατά της βουβωνικής πανώλης».
Για όλα τα μετέπειτα παράπονά τους για τα άλλα κράτη που κατείχαν όπλα μαζικής καταστροφής (ΟΜΚ), ο στρατός των ΗΠΑ ήθελε κάθε τύπο ΟΜΚ στη διάθεσή του. Και ήταν διατεθειμένοι να τα χρησιμοποιήσουν εναντίον αμάχων, όπως έδειξαν οι βιολογικές και χημικές επιθέσεις τους στην Κορέα και στο Βιετνάμ, και όπως έδειξαν οι αχρείαστες και φρικτές πυρηνικές επιθέσεις «επίδειξης» εναντίον των αμάχων ιαπωνικών πόλεων της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. Δάσκαλοι της διγλωσσίας, και με το δόγμα της «εύλογης άρνησης«, οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ κρύβουν τις δικές τους φρικαλεότητες όσο το δυνατόν περισσότερο.
Αναδυόμενη ως κυρίαρχη δύναμη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Ουάσιγκτον, η οποία είχε χρησιμοποιήσει φασιστικές τακτικές – εισβολές, πραξικοπήματα, βρώμικους πολέμους – για να επέμβει στις περισσότερες άλλες χώρες της αμερικανικής ηπείρου, άρχισε να χρησιμοποιεί τις ίδιες μεθόδους και σε άλλες ηπείρους. Έτσι, ο τρομερός πόλεμος στην Κορέα οδήγησε σε μια μόνιμη στρατιωτική κατοχή των ΗΠΑ στο νότιο τμήμα της χερσονήσου, η δημοκρατική κυβέρνηση του Ιράν ανατράπηκε και αντικαταστάθηκε από μια δικτατορία το 1953 και ο επόμενος τρομερός «αντικομμουνιστικός» πόλεμος των ΗΠΑ εναντίον του λαού του Βιετνάμ απέτυχε, μόνο αφού είχαν σφαγιαστεί εκατομμύρια άνθρωποι.
Στον 21ο αιώνα, η Ουάσινγκτον υποστήριξε πολλαπλές απόπειρες πραξικοπήματος κατά της Βενεζουέλας, του μεγαλύτερου παραγωγού πετρελαίου στην αμερικανική ήπειρο και ιστορικά σημαντικού για την τροφοδοσία της πολεμικής μηχανής των ΗΠΑ. Το 2002 οι πραξικοπηματίες που υποστηρίχθηκαν από τις ΗΠΑ και την Ισπανία απήγαγαν τον εκλεγμένο πρόεδρο Ούγκο Τσάβες, ισχυρίστηκαν ψευδώς ότι είχε παραιτηθεί, έσκισαν το σύνταγμα, έδιωξαν την εκλεγμένη Εθνοσυνέλευση και ανακοίνωσαν τον επικεφαλής του Εμπορικού Επιμελητηρίου Πέδρο Καρμόνα ως πρόεδρο. Ο Καρμόνα άντεξε μόνο δύο ημέρες, αλλά ακολούθησαν πολλαπλές απόπειρες πραξικοπήματος. Αυτό ήταν καθαρός φασισμός. Η Βενεζουέλα αποφάσισε ότι ένα ισχυρό κράτος, με μια μεγάλη πολιτοφυλακή, ήταν απαραίτητο για να υπερασπιστεί τον εαυτό της από τον αδυσώπητο φασισμό που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ.
Ταυτόχρονα, φοβούμενη την απώλεια του κυρίαρχου ρόλου της στον κόσμο, η Ουάσινγκτον εξαπέλυσε πολλαπλούς πολέμους στη Μέση Ανατολή, σε μάταιες προσπάθειες να περιορίσει την αυξανόμενη επιρροή του Ιράν, της μετασοβιετικής Ρωσίας και της Κίνας. Οι πόλεμοι κατά της Παλαιστίνης, του Αφγανιστάν, του Ιράκ, του Λιβάνου, της Λιβύης, της Συρίας και της Υεμένης δεν αποτελούν αντικείμενο αυτού του άρθρου. Ωστόσο, θα πρέπει να παρατηρήσουμε τη χρήση από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ μαζικών στρατών πληρεξουσίων, τύπου Αλ Κάιντα και ISIS, εμποτισμένων με σεχταριστική σαουδαραβική ιδεολογία, σε όλη την περιοχή της Δυτικής Ασίας και στην Αφρική, με τη μορφή της «Μπόκο Χαράμ».
Στον πόλεμο αντιποίνων της Ρωσίας το 2022 κατά της Ουκρανίας -που προκλήθηκε από έναν πόλεμο μετά το 2014 κατά του ρωσόφωνου πληθυσμού της ανατολικής Ουκρανίας και από μια στρατιωτική ενίσχυση του ΝΑΤΟ, με σκοπό την αποσταθεροποίηση και την αποδυνάμωση της Ρωσίας- βλέπουμε έναν συνδυασμό της φασιστικής μεθόδου των ΗΠΑ και της παλαιότερης ευρωπαϊκής αποικιοκρατικής νοοτροπίας. Οι ΗΠΑ διατηρούν τη διγλωσσία τους περί «ελευθερίας», ενώ οι Ευρωπαίοι μιλούν για κατώτερες ανθρώπινες τάξεις. Στην Ουκρανία, υπερεθνικιστές όπως το Azov και το Right Sektor περιγράφουν τους εαυτούς τους ως ναζί που θέλουν να σκοτώσουν Ρώσους, Εβραίους και Πολωνούς. Το ΝΑΤΟ και τα ενσωματωμένα μέσα ενημέρωσης προσπαθούν να κρύψουν αυτή την άσχημη πραγματικότητα.
Η Γερμανίδα και αξιωματούχος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Φλόρενς Γκάουμπ, για παράδειγμα, χρησιμοποιεί ρατσιστική ρητορική για να αποανθρωποποιήσει τους Ρώσους: «Ακόμα και αν οι Ρώσοι μοιάζουν Ευρωπαίοι, δεν είναι Ευρωπαίοι, με την πολιτιστική έννοια. Σκέφτονται διαφορετικά για τη βία ή τον θάνατο. Δεν έχουν καμία αντίληψη για μια φιλελεύθερη, μεταμοντέρνα ζωή, μια αντίληψη για τη ζωή που κάθε άτομο μπορεί να επιλέξει. Αντίθετα, η ζωή μπορεί απλώς να τελειώσει νωρίς με τον θάνατο«. Οι επικριτές αποκάλεσαν αυτό μια πολύ γερμανική επιστροφή στη ναζιστική αντίληψη των «Untermenschen» ή κατώτερων φυλών.
Ο φασισμός του 21ου αιώνα προέκυψε υπό νέες συνθήκες, αλλά φέρει τα βασικά στοιχεία του σχεδίου του 20ού αιώνα: ένα αυτοκρατορικό, βαριά στρατιωτικοποιημένο, βαθιά αντιδημοκρατικό και ρατσιστικό-αποικιακό καθεστώς ενσωματωμένο σε μια ιδιωτική, καπιταλιστική ολιγαρχία. Γεννάει έναν υποδεέστερο φασισμό, εξίσου δηλητηριώδη με τον γονέα του: ένα παγκόσμιο αυτοκρατορικό σχέδιο που παραμένει ο βασικός εχθρός όλων των δημοκρατικών λαών.
Διαβάστε επίσης – ΝΟΜΟΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11
Μετάφραση από το πρωτότυπο: Καταχανάς (Γ. Μεταξάς) από Kanenazori
Πηγή: Almayadeen
