Ηλεκτρικά αυτοκίνητα … Η πραγματικότητα δεν είναι τόσο ιδανική… Ένα ενδιαφέρον κείμενο το οποίο θεωρώ πως με σωστά επιχειρήματα αναιρεί όλα τα περί της ιδανικότητας των ηλεκτρικών αυτοκινήτων και μας προδιαθέτει στο ότι κάποιοι έχουν βαλθεί τελικά να μας τρελάνουν προσπαθώντας να βαφτίσουν το άσπρο μαύρο για ιδίον όφελος..
Γράφει ο Στέφανος Γ. Μπεχράκης – μηχανολόγος μηχανικός
Οι μπαταρίες δεν δημιουργούν ηλεκτρισμό, αλλά αποθηκεύουν ηλεκτρική ενέργεια που παράγεται αλλού, ειδικά μέσω άνθρακα, ουρανίου, φυσικών σταθμών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας ή πετρελαιοκινητριών.
Άρα ο ισχυρισμός ότι το ηλεκτρικό αυτοκίνητο είναι όχημα μηδενικών εκπομπών δεν ισχύει καθόλου, γιατί η ηλεκτρική ενέργεια που παράγεται προέρχεται από σταθμούς παραγωγής ενέργειας και πολλοί από αυτούς καίνε άνθρακα ή αέριο.
Δηλαδή το 40% σήμερα ;;;;;; των ηλεκτρικών αυτοκινήτων στο δρόμο έχουν βάση τον άνθρακα.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
Όσοι είναι ενθουσιασμένοι με τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα και την πράσινη επανάσταση θα πρέπει να ρίξουν μια πιο προσεκτική ματιά στις μπαταρίες, αλλά και τις ανεμογεννήτριες και τα ηλιακά πάν
Μια τυπική μπαταρία ηλεκτρικού αυτοκινήτου ζυγίζει 450 κιλά, περίπου στο μέγεθος βαλίτσας. Περιέχει 11 κιλά λιθίου, 27 κιλά νικέλιο, 20 κιλά μαγγάνιο, 14 κιλά κοβάλτιο, 90 κιλά χαλκό και 180 κιλά αλουμινίου, χάλυβα και πλαστικό. Υπάρχουν πάνω από 6.000 μεμονωμένα κύτταρα ιόντων λιθίου μέσα.
Για να φτιάξετε κάθε μπαταρία BEV, θα χρειαστεί να επεξεργαστείτε 11.000 κιλά αλάτι για το λίθιο, 15.000 κιλά ορυκτό για το κοβάλτιο, 2.270 κιλά ρητίνη για το νικέλιο και 11.000 κιλά ορυκτό χαλκού.
Συνολικά, πρέπει να μεταφέρεις 225.000 κιλά χώματος για μία μπαταρία.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα με τα ηλιακά συστήματα είναι τα χημικά που χρησιμοποιούνται για τη μετατροπή του πυριτικού σε χαλίκι που χρησιμοποιείται για τα πάνελ.
Για να παράγεται αρκετό καθαρό πυρίτιο, πρέπει να υποστεί επεξεργασία με υδροχλωρικό οξύ, θειικό οξύ, φθόριο, τριχλωροαιθάνιο και ακετόνη.
Επιπλέον, χρειάζονται γάλιο, αρσενίδιο, δισελενίδιο χαλκού-ινδιογαλίου και τελλουριούχο κάδμιο, τα οποία είναι επίσης ιδιαίτερα τοξικά.
Η σκόνη σιλικόνης αποτελεί κίνδυνο για τους εργαζόμενους και τα πλακάκια δεν μπορούν να ανακυκλωθούν.
Οι ανεμογεννήτριες δεν είναι υπέρ-ultra όσον αφορά το κόστος και την καταστροφή του περιβάλλοντος.
Κάθε ανεμόμυλος ζυγίζει 1.688 τόνους (το ισοδύναμο του βάρους των 23 σπιτιών) και περιέχει 1300 τόνους σκυρόδεμα, 295 τόνους χάλυβα, 48 τόνους σιδήρου, 24 τόνους υαλονήματος και τις σπάνιες περιοχές που δύσκολα αποκτήθηκαν Νεοδύμιο, Πρασεοδύμιο και Δυπροσίου.
Κάθε ένα από τα τρία φτυάρια ζυγίζει 40.000 κιλά και έχει διάρκεια ζωής 15 έως 20 χρόνια, μετά από τα οποία πρέπει να αντικατασταθούν. Δεν μπορούμε να ανακυκλώσουμε χρησιμοποιημένα πτερύγια.
Σίγουρα, αυτές οι τεχνολογίες μπορεί να έχουν τη θέση τους, αλλά πρέπει να κοιτάξουμε πέρα από τον μύθο της ελεύθερης μετάδοσης. Το “Going Green” μπορεί να ακούγεται σαν ουτοπικό ιδανικό, αλλά αν κοιτάξετε το κρυφό και ενσωματωμένο κόστος με ρεαλιστικό, αμερόληπτο τρόπο, θα διαπιστώσετε ότι το “Going Green”, σήμερα, κάνει μεγαλύτερη ζημιά στο περιβάλλον της Γης από ό,τι φαίνεται.
Δεν είμαι κατά της εξόρυξης, των ηλεκτρικών οχημάτων, της αιολικής ενέργειας ή της ηλιακής Αλλά η πραγματικότητα δεν είναι τόσο ιδανική.
Στέφανος Μπεχράκης
Όλα τα περί “πράσινης ενέργειας” και “προστασία του περιβάλλοντος” είναι ωραιοποιημένοι λόγοι.. Πράσινη ανάπτυξη όπως λέμε πράσινα άλογα…
