Όπως μόνοι μας ζωγραφίζουμε τις αλυσίδες μας, έτσι και μόνοι μας τις σβήνουμε.. Έχουμε πεισθεί ότι είμαστε πολύ σφικτά αλυσοδεμένοι, με αποτέλεσμα να μην προσπαθούμε καν να απελευθερωθούμε… Έχουμε πεισθεί για την μεγάλη δύναμη και την βιαιότητα αυτού που μας αλυσόδεσε, χωρίς καν να μπορούμε να αντιληφθούμε ότι η κυριαρχία του επάνω μας, ακριβώς σε αυτό βασίζεται… Στην απόφαση μας να μην προσπαθήσουμε καν… Στη σκέψη πως είμαστε και θα είμαστε αλυσοδεμένοι μέχρι να φύγουμε από αυτό το πεδίο.. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;;;
Είμαστε όντως αλυσοδεμένοι;;; Μήπως τελικά οι αλυσίδες αυτές υφίστανται μόνον στο μυαλό μας;; Στο υποσυνείδητο μας;;; Μήπως το κλουβί στο οποίο έχουμε μάθει να ζούμε έχει τελικά ανοικτή την πόρτα και εμείς ούτε που σκεφτόμαστε να το τσεκάρουμε αυτό;;; Μήπως αντίθετα να έπρεπε να το έχουμε αντιληφθεί και να προσπαθούσαμε να κάναμε άλλη μια προσπάθεια να πετάξουμε προς την ελευθερία;;;
Δυστυχώς όλο αυτό έχει να κάνει ατομικά με τον καθένα από εμάς… Δεν είναι κάτι που εφαρμόζεται όπως κάποια συνταγή μαγειρικής.. Κάθε ένας μας είναι και μια ξεχωριστή προσωπικότητα, έχοντας τα δικά του βιώματα και προσλαμβάνουσες από την καθημερινότητα του.. Και θα πρέπει να το διαχειριστεί ο ίδιος αυτό για τον εαυτό του… Δεν είναι κάτι που μαθαίνεται.. Είναι το σπουδαιότερο που μπορούμε και θα έπρεπε να αντιληφθούμε… Πόσοι όμως είμαστε έτοιμοι να το κάνουμε;;;
Θεωρώ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟΙ είμαστε γενναίοι. Είμαστε δειλοί. Φοβόμαστε μην απολυθούμε , μην πεινάσουμε , μην κουραστούμε , μην ταλαιπωρηθούμε. Και περιμένουμε από τους άλλους να δράσουν και να επαναστατήσουν για εμάς… Η φράση δε που επικρατεί είναι: «Εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;;;;» … Όμως είπαμε είναι ατομική ευθύνη και η αφύπνιση και η ελευθερία… Πως να το κάνουμε λοιπόν εφόσον έτσι είναι…
Όταν δεν είσαι διατεθειμένος να ξεβολευτείς, καμία ελπίδα δεν μπορεί να υπάρξει για σένα… Και θα στριμώξουν και άλλο τα πράγματα να είστε σίγουροι.. Ίσως να είναι μια ελπίδα αυτή μήπως κάποιοι ακόμα συνειδητοποιήσουν τι παίζεται και ξυπνήσουν, αλλά δεν σας κρύβω ότι προσωπικά δεν τρέφω και τις καλύτερες σκέψεις επάνω σε αυτό… Είπαμε πρέπει κάποιος να έχει αποφασίσει να ξεβολευτεί, αν θέλει να κόψει τις αλυσίδες του με το καθεστώς… Πόσοι λοιπόν είμαστε έτοιμοι να το κάνουμε;;;
Πόσοι έχουμε πραγματικά εκπαιδευτεί για να το πετύχουμε;;; Πάμε να δούμε τι μας λέει ο Μάνος Δανέζης…
Μάνος Δανέζης: «… Και τώρα τι κάνουμε;»
“Πολλοί φίλοι διαβάζοντας την προηγούμενη ανάρτησή μου διατύπωσαν δικαιολογημένα (εμμέσως ή αμέσως) το ερώτημα
Την απάντηση (ακόμα μια φορά) μας την δίνει ένα απόσπασμα (μια ιστοριούλα) από το βιβλίο του Jorge Bucay με τίτλο «Να σου πω μια ιστορία» η οποία αναφέρεται στον «Αλυσοδεμένο Ελέφαντα»
Ο Αλυσοδεμένος Ελέφαντας …
……«Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του…
Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος. Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του. Ωστόσο, το ξύλο ήταν αληθινά μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος.
Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δέντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει. Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο. Μα τι τον κρατάει; Γιατί δεν το σκάει;
Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα ότι κάποιος είχε ανακαλύψει την απάντηση.
Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν σ΄ ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός. Τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευτερωθεί. Μα, παρ΄ όλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφέρει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του.
… Ώσπου μια μέρα, το ζώο παραδέχτηκε την αδυναμία του και υποτάχθηκε στη μοίρα του.
Αυτός ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής. Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του. Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση. Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του…”
Όλοι είμαστε λίγο-πολύ σαν τον ελέφαντα του τσίρκου. Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία. Ζούμε πιστεύοντας ότι δεν μπορούμε να κάνουμε ένα σωρό πράγματα, απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν είμαστε μικροί, προσπαθήσαμε και δεν τα καταφέραμε.
Πάθαμε τότε το ίδιο με τον ελέφαντα. Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα:
“Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω”.
Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις ακόμα μια φορά με όλη σου την ψυχή… Με όλη σου την ψυχή!”
