ΟΣΟ ΨΆΧΝΕΙΣ ΤΟ ΚΟΜΜΆΤΙ ΠΟΥ ΣΟΥ ΛΕΊΠΕΙ…ΣΕ ΨΑΧΝΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ… Κάθε πόνος που βίωνες άνοιγε και μια χαραμάδα….που το φως υπομονετικά την ευκαιρία αυτήν περίμενε… Και κάποια στιγμή τελείωσαν όλα…ο κύκλος έκλεισε … το φως σου νίκησε κάθε σκοτάδι ..και βίωσε ειρήνη…..ΕΙΡΉΝΗ…. Εν περίοδο ειρήνης αναδύονται τα πιο όμορφα και αληθινά συναισθήματα…. Και έτσι η ψυχή θα ΕΝΘΥΜΗΘΕΙ…. Έναν κόσμο αλλιώτικο από αυτόν…με άπλετο φως, αγάπη γεμάτο από ψυχές … Δεν ήταν μόνη…όχι, δεν ήταν μόνη…
Γράφει η Αρτέμιδα Ελαφηβόλος
Έψαχνε…. έψαχνε το κομμάτι της ψυχής που της έλειπε… Ίσα που είχε αρχίσει να συνειδητοποιεί τον κόσμο στον οποίο είχε έρθει… Και όμως είχε ακόμη μνήμες θολές από έναν άλλον κόσμο που έμοιαζε με όνειρο…τον κόσμο της ΑΓΆΠΗΣ…. Θυμόταν…. θυμόταν την πτώση, το πέρασμα και την αποστολή της… είχε επιλέξει την μήτρα που θα την κυοφορούσε…. γνώριζε το πρώτο φωτεινό βλέμμα που θα αντίκριζε … κι όμως δεν ήθελε να γεννηθεί… Δεν ήθελε να αποχωριστεί το ύδωρ της κοιλίας …δεν ήθελε να κοπεί ο ομφάλιος λώρος με την εκεί ζωή…. Μαχαίρι…. Ανάσες…Δ άκρυα…
Ήρθε στον κόσμο και τα ξέχασε όλα…. Απαράβατος νόμος η λήθη… Αν θυμόταν από πού ήρθε δεν θα μπορούσε να φέρεις εις πέρας την αποστολή της…ίσως να μην ξεκινούσε καν…αν είχε γνώση της ασχήμιας που θα αντίκρυζε .. Πάλευε για χρόνια με χτικιά και με δαίμονες…με ερινύες και σειρήνες ……
Κάθε πόνος που βίωνε άνοιγε και μια χαραμάδα….που το φως υπομονετικά την ευκαιρία αυτήν περίμενε… Και κάποια στιγμή τελείωσαν όλα…ο κύκλος έκλεισε … το φως της νίκησε κάθε σκοτάδι ..και βίωσε ειρήνη…..ΕΙΡΉΝΗ…. Εν περίοδο ειρήνης αναδύονται τα πιο όμορφα και αληθινά συναισθήματα…. Και έτσι η ψυχή ΕΝΘΥΜΗΘΕΙ…. Έναν κόσμο αλλιώτικο από αυτόν…με άπλετο φως, αγάπη γεμάτο από ψυχές … Δεν ήταν μόνη…όχι, δεν ήταν μόνη…
Ξεκίνησε να μαζεύει τα κομμάτια της….και να χαϊδεύει τις πληγές της…να μοιράζει φως για να ενθυμηθούν κι άλλες… σκεπτόμενη πόσο πιο όμορφη θα γινόταν ή ζωή εδώ. Και κάθε μέρα γινόταν πιο άτρωτη και δυνατή…είχε συλλέξει την γνώση, τη σοφία και τις αρετές που απαιτούνταν ώστε να προχωρήσει…και προχώρησε…
Μα…στις πιο ήρεμες στιγμές της ένιωθε ένα μικρό κενό …. ήταν εκείνο το κομμάτι που της έλειπε…ΟΣΟ ΨΆΧΝΕΙΣ ΤΟ ΚΟΜΜΆΤΙ ΠΟΥ ΣΟΥ ΛΕΊΠΕΙ…ΣΕ ΨΑΧΝΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ….Αφιερωμένο σε όλες τις φωτεινές ψυχές που ήρθαν εδώ να μοιράσουν το φως του και να αλλάξουν τον κόσμο…Την αγάπη μου αδέρφια μου Χρυσή Ανατολή… Αρτέμιδα.”
Ένα υπέροχο κείμενο από την Αρτέμιδα, που μας συγκίνησε και μας ταξίδεψε, αναδεικνύοντας κάτι πολύ σπουδαίο. Δεν βρεθήκαμε τυχαία εδώ. Απλά ήρθαμε και ενσαρκωθήκαμε ξανά για να τελειώσουμε την αποστολή μας. Συμφωνήσαμε να έρθουμε σε αυτήν τη μάχη των μαχών.
Το τέλος αυτής τής αποστολής θα είναι πολύ όμορφο. Και τα όμορφα πράγματα μπορούν να συμβαίνουν μέσα μας μόνο χωρίς προσπάθεια, ποτέ με εσωτερικούς διωγμούς, ποτέ με εσωτερικές διαμάχες, ποτέ με θυμό και αγανάκτηση, ποτέ με πόλεμο, ποτέ με κατά μέτωπο καταπολέμηση των όσων μας ενοχλούν. Αρκεί να επικαλούμαστε αυτό που μας λυτρώνει, όποιο και αν είναι αυτό για τον καθέναν.
Όσο ψάχνεις το κομμάτι που σου λείπει σε ψάχνει και αυτό. Την στιγμή που συναντηθείτε θα είναι όλα μαγικά και θα κατανοήσεις την αποστολή σου. Τότε θα δεις καθαρά ποια είναι η αποστολή σου. Και θα ξέρεις ακριβώς τι θα κάνεις και πως θα το κάνεις. Θα έχουν βγει μπροστά σου όλες οι πληροφορίες και δυνατότητες που τώρα βρίσκονται στον υποθάλαμο. Τότε θα πεις με όλη σου την δύναμη πως άξιζε τον κόπο και όλον τον πόνο που βίωσες μέχρι τότε. Γιατί μέσα από τον πόνο θα έχεις πάρει τα σπουδαιότερα μαθήματα.
“Πρέπει να στραγγίξεις πολύ σκοτάδι για να βγάλεις λίγο φως….. Πρέπει να ανακατέψεις πολλά αστέρια για να φτιάξεις λίγη φαντασία….. Πρέπει να απελευθερώσεις πολλά ποτάμια για να δεις λίγα όνειρα.. Πρέπει να δραπετεύσεις απο πολλές φυλακές για να βρεις λίγη ελευθερία….. Πρέπει να δοκιμάσεις πολύ πόνο για να νιώσεις λίγη αγάπη…..” Arrita Krypte
Όταν ο Οδυσσέας επέστρεψε στην Ιθάκη…
Αυτό που ήθελε ήταν να πάρει πίσω τον κόσμο του, τον κόσμο που του είχαν στερήσει οι παρασιτικοί μνηστήρες. Όμως, δεν βιάζεται, δεν δρα παρορμητικά. Διατηρεί την ανωνυμία του και μεταμορφωμένος σε ζητιάνο από την Αθηνά, πηγαίνει στο παλάτι ώστε να ελέγξει την κατάσταση και να πάρει τις πληροφορίες που θέλει, υπομένοντας καρτερικά τις προσβολές και την χλεύη των μνηστήρων.
ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ, ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΤΟΧΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΣΤΕΙΡΑ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ. Γι αυτό τον λόγο άλλωστε, είναι ο αγαπημένος της θεάς Αθηνάς, της θεάς που αντιπροσωπεύει τη ΝΟΗΣΗ, τη ΣΟΦΙΑ, τη ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ. Της θεάς που μελετά τον εχθρό και τον πολεμά με τα ίδια του τα όπλα.
Ο ισχυρότερος αντίπαλός του είναι ο ΑΝΤΙΝΟΟΣ. Δηλαδή ο αντινούς που πολεμά μέσα μας τον ορθό νου και τη σοφία μας, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να σκεφτούμε καθαρά και να χειραγωγούμαστε εύκολα. Ο επόμενος είναι ο ΕΥΡΥΜΑΧΟΣ. Αυτός που παλεύει χρησιμοποιώντας κάθε μέσο, κάθε τρόπο, με εύρος, ο δεινός και αδίστακτος μαχητής, χωρίς αρχές και ηθικούς φραγμούς.
Στη συνέχεια, ο ΑΜΦΙΝΟΜΟΣ. Αυτός που ερμηνεύει το νόμο κατά το δοκούν, τον διαστρεβλώνει. Και αμέσως μετά, ο ΑΓΕΛΑΟΣ. Ο λαοπλάνος, αυτός που άγει τον λαό, που τον παρασύρει με την βοήθεια του ΑΝΤΙΝΟΟΥ. Που τον μετατρέπει σε κατευθυνόμενη αγέλη.
Κι ο Αντίνοος, είναι αυτός που πρέπει να πεθάνει πρώτος. Ο Οδυσσέας τον σκοτώνει ρίχνοντας του το βέλος στον λαιμό, το όργανο της ομιλίας, δηλαδή της επικοινωνίας που την χρησιμοποιεί ενάντια στην νόηση των ανθρώπων. Εχουμε ξεχάσει τη ΣΟΦΊΑ του ΟΔΥΣΣΈΑ.. Ώρα να την αναζητήσουμε.
Διαβάστε – ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΩΝ ΛΙΓΩΝ
