Τι δεν καταλαβαίνουμε; Το χρονικό των αλλεπάλληλων προαναγγελιών της Αρμαγεδδωνικής προκλήσεως… Το σχέδιο των Σιωνιστών και η παγίδευση των Αράβων….
Όλοι οι βασικοί συμμετέχοντες στην Ισραηλινοαραβική σύγκρουση δεν είναι παρά μαριονέτες
γράφει ο Διονύσης Κλαδάς (Μποτίλια στο Πέλαγος)
1. ΣΚΛΗΡΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΑΠΟΔΙΔΟΝΤΑΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΧΑΡΤΕΣ
Άνωθεν εικονίζονται οι φάσεις τού εποικισμού τής Παλαιστίνης, αρχικά μέσω αγοράς γής από τούς Οθωμανούς κατακτητές μέχρι την δεύτερη δεκαετία τού περασμένου αιώνα, και στην συνέχεια μέσω τρομοκρατικών ενεργειών ενάντια στούς άγγλους αποικιοκράτες, αφού αυτή προηγουμένως είχαν ενθαρρύνει με κάθε μέσο τον εποικισμό των Εβραίων στην Παλαιστίνη, όπως παρίσταται στο πρώτο εικονίδιο. Στο δεύτερο εικονίδιο παρίσταται η περιοχή τού κράτους τού ισραήλ και των περιοχών που παρέμειναν στούς Παλαιστίνιους με απόφαση τού ΟΗΕ τού 1947. Ήδη σε αυτήν την απεικόνηση φαίνεται ευκρινώς η συνωμοσία τής στοχευμένης ασταθούς ισορροπίας, που επέβαλαν στο μόρφωμά τους οι διεθνείς δυνάστες.
Ενώ προηγουμένως η Εβραϊκή παρουσία ήταν περιορισμένη στην βορειοδυτική περιοχή και σε μικρό τμήμα τής βορεονατολικής Παλαιστίνης, στην κυριαρχία τού ισραήλ κατανέμενεται τεχνιέντως επί πλέον και όλη η κεντρική και νότια περιοχή τής Παλαιστίνης, αφήνοντας στην κυριαρχία των Παλαιστινίων τρεις περιοχές, που δεν επικοινωνούσαν μεταξύ τους. Αυτή η εμφανώς μη λειτουργική «ρύθμιση», εκτός ότι υποχρέωνε τούς Παλαιστίνιους να επικοινωνούν μεταξύ τους μόνον με άδεια τού ισραηλ, αποκόβοντας διοικητικά δεσμούς αιώνων, έθετε και τον θεμέλιο λίθο τής προαποφασισμένης εδαφικής συρρίκνωσής τους, μέχρι την ολοκληρωτική εξουθένωση τής διοικητικής τους αυτονομίας.
Το σχέδιο εδαφικού κατακερματισμού τής Παλαιστίνης, η οποία βρισκόταν τότε υπό βρετανική κυριαρχία πρότεινε τη δημιουργία δύο κρατών, ενός αραβικού και ενός εβραϊκού, ενώ η Ιερουσαλήμ θα αποτελούσε ξεχωριστό κράτος υπό την διοίκηση του ΟΗΕ. Αυτό το σχέδιο διχοτόμησης έγινε αποδεκτό από τους εκπροσώπους των Εβραίων, αλλά απορρίφθηκε από τους εκπροσώπους των Αράβων. Αμέσως αφότου ο ΟΗΕ ενέκρινε το σχέδιο, υπό την ονομασία Ψήφισμα 181, στην περιοχή ξέσπασε πόλεμος και το σχέδιο δεν εφαρμόστηκε. Την επομένη της ίδρυσης τού κράτους τού ισραήλ, γειτονικές αραβικές χώρες εισέβαλαν στην επικράτεια της Παλαιστίνης και έτσι ξεκίνησε ο πρώτος Αραβοισραηλινός πόλεμος, με στόχο τη δημιουργία μιας αραβικής Παλαιστίνης, με αποτέλεσμα περίπου 750.000 Παλαιστίνιοι να αναγσθούν να να γίνουν πρόσφυγες..
Αργότερα, στις 22 Σεπτεμβρίου 1948 ιδρύθηκε η Πανπαλαιστινιακή Κυβέρνηση από τον Αραβικό Σύνδεσμο, η οποία ορίστηκε να κυβερνήσει το Προτεκτοράτο(;) τής Παλαίνης. Το τρίτο εικονίδιο δείχνει τις περιοχές που απέμειναν στους Παλαιστίνιους το 1969. Το τέταρτο εικονίδιο δείχνει τα εναπομείναντα ψιχία Παλαιστιανικής παρουσίας υπό σιωνιστικό εγκλωβισμό το 2000. Έκτοτε, οι επικισμοί με τον βίαιο εκτοπισμό των Παλαιστινίων συνεχίζονται ακάθεκτοι περεταίρω.
Ο παρακάτω χάρτης της ομάδας του Political Geography Now, που καταγράφει τις αλλαγές στις χώρες, τα σύνορα, καθώς και τον εδαφικό έλεγχο σε ζώνες συγκρούσεων και σε αμφισβητούμενες περιοχές, απεικονίζει ΤΗΝ ΤΡΑΓΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΟΣΩΝ ΑΦΗΣΕ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΗ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2023 Η ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΒΟΛΗ ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗΣ. ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΨΙΧΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΠΕΡΙΠΟΥ ΤΙΠΟΤΕ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΧΕΔΟΝ ΚΑΘΟΛΟΥ. Τα στοιχεία βασίζονται στο Γραφείο των Ηνωμένων Εθνών για τον Συντονισμό Ανθρωπιστικών Υποθέσεων.
https://www.polgeonow.com/2023/10/before-israel-ground-invasion-map-gaza-hamas.html
Ενώ τα φερέφωνα τού Αρμαγεδωνισμού στην Ελλάδα, επιχειρούν στην ξεδιάντροπη προπαγάνδα τους να προβάλλουν σκόπιμα χάρτες, που απεικονίζουν τα δεδομένα μόνον μέχρι το 1967, όπως γίνεται σε πρόσφατο άρθρο που θα επανέλθω στην συνέχεια. Λυπάμαι, διότι με τον αρθρογράφο «Θανάση Κ.» μιλούσαμε την εποχή που αυτή η σελίδα ήταν στο ξεκίνημά της, μετά από την σύνδεση που έκανε ο αποθανών εξαιρετικός αγωνιστής και φίλος Νίκος Στεφανής, όταν ακόμη αυτός ο αρθρογράφος υποστήριζε αντιιμπεραλιστικές θέσεις και σχολιάζαμε τότε στην σελίδα τού μακαρίτη Βασίλη Ζήση Antinews…
Όμως, «πίσω έχει αχλάδα την ουρά». Η απροσμέτρητη επιθετικότητα τού ισραήλ, αλλά και τού υποχείριου τής «ισλαμικής αδελφότητας» στην Παλαιστίνη οδήγησαν τούς Κινέζους πριν μερικές ημέρες να δημοσιεύσουν χάρτη των χωρών τής περιοχής, όπου λείπουν τα ονόματα τού μορφωμάτων τόσο τού ισραηλινού, όσο και τού Παλαιστινακού μορφώματος. Από ότι φαίνεται, κάποιοι φροντίζουν να επιδείξουν, ότι οι στοχεύσεις κάποιων πολύ ισχυρών δυνάμεων στην διεθνή γεωπολιτική, αμφισβητούν τις μεθοδεύσεις τού αρμαγεδωνισμού.
Σήμερα, που γράφονεται η παρουσίαση, είναι μια σημαδιακή ημέρα. Σαν σήμερα (4 Νοεμβρίου) το 1995 δολοφονήθηκε στιςται ο Γιτζάκ Ράμπιν, o ισραηλινός πρωθυπουργός που ήθελε ειρήνη με την Παλαιστίνη. Ο ισραηλινός πρωθυπουργός, Γιτζάκ Ράμπιν έπεσε νεκρός στην προσπάθειά του να φέρει την ειρήνη μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης. Ο θάνατός του τερμάτισε τη συμφωνία του Όσλο και μαζί του χάθηκε κάθε ελπίδα για συνέχιση αυτής τής πορείας .
2. ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ. Ο ΠΟΝΗΡΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΠΡΟΩΘΗΣΗΣ ΤΟΥ ΑΡΜΑΓΕΔΩΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΠΑΓΙΔΕΥΣΗ ΤΩΝ ΑΡΑΒΩΝ ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΡΕΙΑ 75 ΕΤΩΝ.
Όταν ήμουν έφηβος είχα ρωτήσει τον πατέρα μου, για ποιόν λόγο έγινε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος. Τότε αυτός μού απάντησε, ότι εάν θέλω να κατανοήσω τις αιτίες ενός πράγματος, που επιβάλλουν κάποιοι που έχουν ισχύ, αρκεί να εξετάσω τα αποτελέσματα. Τον πατέρα μου δεν απασχολούσε η πολιτική και ποτέ δεν διατύπωσε πολιτικές αντιλήψεις. Πίστευε, ότι η επιλογή του, να ακολουθήσει την εργασία ως ναυτικός, τον είχε απαλλάξει από την εξαναγκαστική στράτευση στον εμφύλιο, που επέσυρε μόνον καταστροφές, και θεωρούσε την πολιτική ουδετερότητα φρόνιμη στάση, αν και το βάθος τής συγκρουσιακής ιδιοσυγκρασίας του, τον οδήγησε σε σύγκρουση σε ένα μεμονωμένο ζήτημα με την δικτατορία, με αποτέλεσμα για ένα διάστημα να τού επιβάλλουν ντε φάκτο επαγγελματικό αποκλεισμό, χωρίς να μπορεί να βρει μπάρκο. Έχοντας όμως παρατηρήσει πολύ προσεκτικά τη βρωμιά στα λιμάνια ανά την υφήλιο, ήταν σε θέση να αξιολογεί όπως λίγοι πράγματα κάτω από την επιφάνεια.
Ο αρμαγεδώνας δεν αποτελεί μόνον άκρως ουσιαστικό στοιχείο τού σχεδιασμού των σκιών, που αποσκοπεί στην διαμόρφωση τής όλης πορείας τής ανθρωπότητος, αλλά είναι το τελικό κορύφωμα αυτού τού σχεδιασμού. Η ίδρυση τού “ισραήλ” συνεπάγεται ως εκ τούτου την πλέον σημαντική φάση, που καθορίζει ο κυρίαρχος άξονας τού γενικού σχεδίου. Ο όρος είναι βιβλικός και εισήλθε στην πολιτική ως σκόπιμη στρέβλωση τού περιεχομένου του, αποκαλύπτοντας ταυτοχρόνως εμμέσως αλλά σαφώς την τον κενρικό στόχο τού όλου σχεδίου. Ο όρος ΙΣ – ΡΑ – ΗΛ ερμηνεύεται ως συνθετικός των όρων “ίρις”, που σημαίνει την κόρη τού οφθαλμού, τού όρου “Ρα”, που είναι το κατ’ εξοχήν όνομα τής καθιέρωσης τού Ηλίου ως μονοθεϊστικής λατρείας, ενώ το “ελ”, σημαίνει στα Εβραϊκά θείος και στα Ελληνικά λαμπρός, ρίζα που απαντάται και στο όνομα Έλλην.
Σύμφωνα με τούς εξηγητές τής Βίβλου Ισραήλ είναι αυτός, που βλέπει τον Ένα και Μοναδικό Θεό. Πρόκειται για μια ακραία δωρεά τής Χάριτος, αλλά αυτοί που στρεβλώνουν αυτόν τον όρο επικοινωνούν με τον χώρο των ακαθάρτων και δηλώνουν, πέραν τής νοητικής εκμετάλλευσης με την υποτιθέμενη ψευδή προσκόλλησή τους στην βίβλο, ότι βρίσκονται στο υψηλότατο άκρον μιας ανώτατης ομοταξίας μυημένων, η οποία διαθέτει “θεοπτία”, βλέπουν δηλαδή τούς εκπεσόντες, ερχόμενοι σε αποκτρφιστική επαφή μαζί τους και είναι οι πρώτοι τη τάξει εντολοδόχοι τους.
Επειδή η επιβολή τού αρμαγεδώνος, ως απόληξη τού γενικού σχεδίου (master plan) έχει ως κεντρικό μοχλό επιβολής το “ισραήλ”, όσα αφορούν την επιβολή τού μορφώματος αυτού και την πρακτική του σε βάρος των Αράβων, αλλά και ολόκληρης τής υφηλίου (καθότι οι ισραηλινοί ενέχονται στην ενίσχυση τού διεθνούς εγκλήματος, όπως η εκπαίδευση των εκτελεστών τού καρτέλ των ναρκωτικών στην Κολομβία και διοχέτευση των πρώτων υλών για την κατασκευή οξικού ανυδρίτη στα σκόπια, με τον οποίον μετατρέπεται το όπιο σε ηρωίνη) σε μια περίοδο 75 ετών, αποτελούν σημαντικότατο παράγοντα, που αφορά τον κεντρικό άξονα των γενικών σχεδιασμών τής καμπάλ. Από αυτό το δεδομένο προκύπτουν κάποια πολύ βασικά συμπεράσματα.
Ένα σχέδιο ιδιαζούσης σημασίας, μπορεί να εξειδικεύεται στην πορεία επιβολής του σε επί μέρους ειδικές συνιστώσες, σύμφωνα με τις εκάστοτε σκοπιμότητες και αναγκαιότητες των στιγμών, οι οποίες να έχουν πολυσύνθετες, ή και δαιδαλώδεις εκφάνσεις.
Πλην όμως, η κεντρική στρατηγικής υφής σύλληψη στην εκπόνηση αυτού τού σχεδίου, οφείλει να είναι ΑΚΡΩΣ ΑΠΛΗ. Διότι, όταν ακολουθείται μια σύνθετη πορεία στην επίτευξη ενός στόχου, αυτή μπορεί να ξεστρατήσει και οδηγηθεί σε αδιέξοδα. Άρα απαιτείται εκ των προτέρων η σχολαστικότατη εμμονή παραμονής σε ένα κεντρικό άξονα, ο οποίος επιβάλλεται να είναι απλούστατος στην σύλληψή του, ενώ χαρακτηρίζεται από υπέρμετρη δολιότητα. Επί πλέον είναι αναγκαίο και σκόπιμο αυτός ο απλός, στοιχειώδης και βασικός άξονας τού σχεδιασμού, να πλαισιώνεται στην πορεία από ένα πολύπλοκο πλέγμα επί μέρους βημάτων, που ενώ φαίνεται εξωτερικά ότι αυτά έχουν συγκυριακό χαρακτήρα, εντάσσονται οργανικά με αυστηρότητα στον κεντρικό άξονα, με τρόπο ώστε να τον επικαλύπτουν πλήρως, στοχεύοντας να τον καταστήσουν μη εντοπίσιμο.
Έτσι προκαλείται η εντύπωση, ότι οι όλες εξελίξεις διέπονται από χαοτικό χαρακτήρα. Σε αυτά τα πλαίσια οι δράση κάποιου πρωταγωνιστικού κέντρου, προκαλεί αντιδράσεις των ανταγωνιστών του και στην συνέχεια αυτές οι αντιδράσεις αποτελούν αντανάπαλιν την βάση τής επιλογής νέων δράσεων από τούς προηγούμενους πρωταγωνιστές, ως απάντηση στις αντιδράσεις των αντιπάλων τους. Με αυτό τον τρόπο υποβάλλεται η ψευδής εντύπωση ενός κύκλου δράσεων τού ενός και αντιδράσεων τού άλλου σε αυτές, όπου η όλη εξέλιξη δεν μπορεί, παρά εξ αρχής να έχει αστάθμητο χαρακτήρα.
Πλην όμως η υφή τού στρατηγικού σχεδίου είναι τέτοια, που οι δράσεις των πρωταγωνιστών, διαμορφώνουν με στοχευμένο και εκ των προτέρων σχεδιασμένο και σταθμισμένο τρόπο τις αντιδράσεις των αντιπάλων, οι οποίοι αντιδρούν με τον τρόπο που έχουν προσχεδιάσει οι προηγούμενοι. Έτσι αυτοί παρελκύονται σε ένα φαύλο κύκλο δράσης αντίδρασης, με τρόπο, που αυτοί καθίστανται απόλυτα υποχείρια τής πρακτικής των αντιπάλων τους, έχοντας την ψευδαίσθηση, ότι προβάλλουν αντίσταση με κάθε παρεχόμενο τρόπο και μέσον.
Πρόκειται για ένα παμπόνηρο τρόπο παγίδευσης τού θύματος, όπου κάθε βήμα που αναπτύσσει το θύμα, το φέρνει πιο κοντά στην τελική του καταστροφή. Αυτόν τον δόλιο χαρακτήρα έχει ο κεντρικός άξονας τού σιωνιστικού σχεδιασμού. Και είναι με τέτοιο τρόπο οργανωμένος, ώστε η όλη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή να φαίνεται, ότι δήθεν υπόκειται σε συγκυριακούς παράγοντες, που ρυθμίζονται από τις επί μέρους διαθέσεις των όποιων εκάστοτε μεμονωμένων πολιτικών, ή επιτελείων συμμετέχουν στην πορεία τής διελκυστίνδας, ενώ δεν είναι αυστηρά πρακαθορισμένα μόνον η αρχή, η μέση και το τέλος τής σύγκρουσης, αλλά και κάθε ενδιάμεσο στάδιό της.
Όλοι οι βασικοί συμμετέχοντες στην Ισραηλινοαραβική σύγκρουση δεν είναι παρά μαριονέτες, άλλοι εκούσια και άλλοι χωρίς την θέλησή τους, προσδεδεμένοι σε μια αόρατη χείρα που κινεί τα νήματα. Αυτή η αόρατη χείρα βρίσκεται υπέρ άνω των σιωνιστών και των Αράβων ηγετών κάθε μορφής, αλλά επίσης και υπεράνω των όποιων κατά καιρούς κυβερνήσεων χωρών, ισχυρών και μη, τού πλανήτη. Επειδή ο άξονας τού σχεδιασμού αυτού είναι πολύ απλός, απαιτείται οι εκπονητές του να είναι απροσμέτρητα ύπουλοι και υποχθόνιοι, χωρίς όμως να χρειάζεται να είναι αυτοί ιδιαίτερα ευφυείς, ή να ανήκουν σε κάποιες ικανές δεξαμενές σκέψης. Σε τέτοιου είδους δεξαμενές σκέψεις, τα μέλη των οποίων είναι ικανότατοι “ειδικοί” διαφόρων τομέων, που διαμορφώνουν την κοινωνική μηχανική, ανατίθεται η εκπόνηση των επί μέρους σχεδιασμών και με τρόπο πάντοτε, που αυτές να επικαλύπτουν αποκρύβοντας τον κεντρικό άξονα.
Εννοείται, ότι αυτή την αόρατη χείρα δεν μπορεί παρά να αποτελεί ένα ανώτατο ιερατείο. Και επειδή σε επίπεδο μάστερ πλαν δεν είναι δυνατόν να πουλήσει κάποιος ούτε λεμόνια, εάν δεν γνωρίζει και δεν μπορεί να χειρίζεται την κατ’ εξοχήν μαθηματική γλώσσα που είναι η Ελληνική, προκύπτει ότι αυτοί είναι το ελληνόφωνο ιερατείο τής λερναίας ύδρας. Δεν είναι τυχαίο, ότι ο πρώτος πρόεδρος τού ισραήλ, μπεν γκουριόν γνώριζε άριστα Ελληνικά, Ούτε είναι τυχαίο, ότι ο πατέρας τής Βικτόρια Νούλαντ έζησε πολλά χρόνια στην Ελλάδα και έχει συγγράψει κάποια βιβλία για τον Ελληνικό πολιτισμό, ενώ ο αδελφός τής, που ανήκει σε συγγενή με την δική της δεξαμενή σκέψης, γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα χρόνια του στην Ελλάδα. Μια γλώσσα, που μαθαίνεται σε νηπιακή ηλικία, διαμορφώνει με καθοριστικό τρόπο κάποιες εγκεφαλικές λειτουργίες, που σχετίζονται με την νόηση και όχι μόνον.
Μέσα από αυτό το πρίσμα, ακολουθεί μια σύντομη παράθεση και αποτίμηση τής Ισραηλινοαραβικής σύγκρουσης, στην πορεία τού οποίας, τόσο τα κοράκια, όσο και οι περιστερές που έλαβαν ενεργό μέρος, δεν ήσαν στην ουσία παρά εγκλωβισμένα θύματα στην ξόβεργα ενός τρομερά ύπουλου, αλλά και ικανότατου στην εκπόνηση απάνθρωπων στοχεύσεων ιερατικού επιτελείου ελληνοφώνων.
Τόσο τα θύματα, που έπεσαν στην λακκούβα τής πώρωσης, με αποτέλεσμα ο εγκλωβισμός των παρορμήσεών τους σε όρια ξέφρενου μίσους, να τούς μετατρέψει σε υποχείρια διεκπεραίωσης ειδεχθών πράξεων και μαζικών καταστροφών, που αποτελούν εγκλήματα σε βάρος τής ανθρωπότητος, όσο όμως και κάποιοι, που ξεκίνησαν ως γεράκια τού ισραηλινού στρατού και στην πορεία τα αδιέξοδα των πράξεών τους τούς οδήγησαν να αναθεωρήσουν την συμπεριφορά τους και να γίνουν πρωτοπόροι στην προώθηση κάποιων ειρηνευτικών συνομιλιών, όπως ο Γίτσακ Ραμπίν, ήταν εκ των προτέρων κάθε επιλογή τους, άσχετα των δικών τους αγνών ή δόλιων προαιρέσεων, ενταγμένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια στον γενικό άξονα ενός σατανικού σχεδιασμού, βάσει συγκεκριμένου προγράμματος.
Το ίδιο ισχύει και εκείνους τούς αποφασισμένους μαχητές τού Παλαιστινιακού λαού, που θυσίασαν τα πάντα για την προώθηση τής δίκαιης υπόθεσης τού λαού τους. Τραγικές φυσιογνωμίες, όπως ο Γιασίρ Αραφάτ, που στάθηκαν πρωτοπόροι στην οργάνωση τής Παλαιστινιακής Αντίστασης, εγκλωβίστηκαν στις πρόσκαιρες σκοπιμότητες τής κάθε επί μέρους φάσης των ζοφερών εξελίξεων, χωρίς να μπορέσουν να αναγνωρίσουν τον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό των εχθρών. Έτσι, κάθε βήμα τους, παρά τις ηρωικές προσπάθειες και την ανυποχώρητη αποφασιστικότητά τους, τούς οδήγησε από την μια ήττα στην επόμενη, οδηγώντας στην σε δόσεις γενοκτονία των Παλαιστινίων.
Το ίδιο ισχύει επίσης και για όλους ανεξαιρέτως τούς ηγέτες των Αραβικών χωρών, που είτε εμφορούμενοι από ιδιοτέλεια συνέπραξαν κατά περιόδους με τον σιωνισμό, αποδεχόμενοι την καραμέλα, που αυτός τούς έριχνε, όπως συνέβη με τον βασιλικό οίκο τής Ιορδανίας και την κυβέρνηση τής Αιγύπτου το 1949, είτε προέβαιναν σε πολεμικές συγκρούσεις με τον σιωνισμό, που και αυτές οδήγησαν από την μια ήττα στην επόμενη, όπως συνέβη το 1967 και το 1973, ακριβώς επειδή αυτοί οι ηγέτες ουδέποτε κατανόησαν τα σχέδια αυτής τής σύγκρουσης σε βάθος, ώστε να μπορέσουν να αναπτύξουν μια ουσιαστική και αποτελεσματική αντιμετώπισή τους.
Ακόμη και οι συμφωνίες ειρήνης, που υπέγραψαν ηγέτες Αραβικών χωρών, όπως ο Σαντάτ τής Αιγύπτου, οι οποίες φάνηκε εξωτερικά να ελαφρύνουν και να βελτιώνουν την θέση των Παλαιστινίων στην κατεχόμενη γη τους, στην ουσία τούς έσπρωχναν ακόμη βαθύτερα στην άβυσσο τού κεντρικού σχεδιασμού, αυτών που κινούν τα νήματα πίσω από τον σιωνισμό. Ο άξονας τού κεντρικού σχεδίου στηριζόταν στην λογική μια με το καρότο και μια με τον βούρδουλα. Όσο όμως προσφερόταν το καρότο στούς Παλαιστίνιους, ο στόχος τους ήταν, όπως θα δειχθεί στην συνέχεια, να τούς φέρουν πιο κοντά στον βούρδουλα, ούτως ώστε το επόμενο αδυσώπητο κτύπημά του να διαρρήξει μια ακόμη μεγαλύτερη πληγή στο ματωμένο σώμα τους, επιβάλλοντας το επόμενο βήμα τής γενοκτονίας και τής εθνοκάθαρσης.
Δεν είναι καθόλου υπερβολικός ο ισχυρισμός, ότι το σατανικό σχέδιο που εφαρμόζεται βλάπτει εξ ίσου τόσο τούς Παλαιστίνιους, όσο και τούς Εβραίους. Οι μεγάλοι χαμένοι αυτής τής διαδικασίας είναι οι ίδιοι οι σιωνιστές. Δεν είναι τυχαίο, ότι κάποιοι διεθνώς επώνυμοι ένθερμοι υποστηρικτές τού σιωνισμού, αφού μετανάστευσαν στο ισραήλ μετά την ίδρυσή τού, σύντομα τούς οδήγησαν όσα έζησαν εκεί να καταγγείλουν το μόρφωμα αυτό, ως μη σχετιζόμενο με τα πραγματικά συμφέροντα των Εβραίων και να σηκωθούν να φύγουν. Χτυπητό παράδειγμα τέτοιων περιπτώσεων αποτελεί η φιλόσοφος Hannah Arendt, η οποία εξακολουθεί να χαίρει μεγάλης εκτίμησης σε κύκλους Ελλήνων μη συμβατικών αριστερών, καθώς και το ισραήλ πλασαρίστηκε αρχικά ως “αριστερό” μόρφωμα, με αυτοδιοικούμενα κιμπούτς, που είχαν γίνει στην κλεμμένη γη βίαια εκτοπισμένων Παλαιστινίων, από τις τρομοκρατικές συμμορίες τής χαγκάνα.
Πλείστοι όσοι πρώην υποστηρικτές τού σιωνισμού τον καταγγέλλουν πλέον με σωρεία βίντεο που κατακλύζουν το διαδίκτυο. Φτάνει η άπειρη παράνοια, που χαρακτηρίζει την πρόσφατη δήλωση ιασραηλινού “υπουργού” για ανάγκη ρίψης πυρηνικής βόμβας στην Γάζα, για να κατανοήσει την απέραντη αυτοκαταστροφική μανία, που έχει επιφέρει ο σιωνισμός σε όσους είναι ενταγμένοι σε αυτόν. Πρόκειται στην κυριολεξία για ένα όργιο αιμοσταγών ζόμπι, που ξαμολύθηκαν από τα έγκατα τής κολάσεως τού αρμαγεδωνικού σχεδιασμού. Αλλά και ο ίδιος ο βενιαμίν νετανγιάχου, που προωθήθηκε διευθυντής τής ορχήστρας των βρυκολάκων μέσω τής στοχευμένης δολοφονίας τού αγαπημένου αδελφού του, δεν μπόρεσε να ξεφύγει το πεπρωμένο, παρόλα τα μέτρα που έλαβε αυτός εναντίον.
Κράτησε τον γιο του μακρυά από τις πολεμικές συγκρούσεις στις ΗΠΑ, για να μην βιώσει ξανά ένα τόσο βαρύ ψυχολογικό στραπάτσο, όπως συνέβη με τον θάνατο τού αδελφού του. Ο νετανγιάχου δεν είναι παρά ένα τρομοκρατημένο αγρίμι, που παρ’ όλες τις απειλές σφίγγει με τα χέρια του το κεφάλι, για να αποφύγει την Νέμεση τού πεπρωμένου. ΟΜΩΣ Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΝ ΑΝΤΑΠΟΔΟΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΣΩΠΗΤΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΕΧΕΤΑΙ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ. Έτσι πρόσφατα σκοτώθηκε ο ανεψιός του Yair Eido Netanyahu στις επιθέσεις στην Γάζα.
«Σκοτώθηκε στη Γάζα ο ανιψιός του Νετανιάχου διοικητής των ελεύθερων σκοπευτών, ο καλύτερος sniper των Ισραηλινών!»
Τρέχουν για να ξεφύγουν από τις συνέπειες των προηγούμενων επιλογών τους στελέχη τού ισραηλινού στρατού. Δυο στρατηγοί τής αεροπορίες και 250 άλλοι στρατιωτικοί παραιτήθηκαν μετά την έναρξη των επιδρομών στην Γάζα.
Εμφυλιακό διασπαστικό κλίμα στην κοινωνία και στο Πολεμικό Συμβούλιο!
Μέσα στην αύξουσα πτώση τής προηγούμενης στήριξης στο Ισραήλ από επωνύμους και την διογκούμενη διπλωματική απομόνωση από χώρες όπως η Χιλή, η Κολομβία, και η Βολιβία, που διέκοψαν διπλωματικὲς σχέσεις μὲ τὸ «ισραήλ», ἐνῶ ἡΒενεζουέλα τὸ ἔχει κάνει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς χρονιάς, η κορυφή τού παγόβουνου δεν είναι η καταδίκη τού ισραήλ από την Katherine Jolly, γνωστή υποστηρίκτρια τού σιωνισμού, αλλά απο τον BARACK OBAMA. Ο λεγάμενος, αντιλαμβανόμενος την επερχόμενη καταδίκη του από την επέλαση των Αντιδυνάμεων εναντίον τής καμπάλ, δεν δίστασε, προφανώς για να μετατρέψει μια πιθανότατη καταδίκη εις θάνατον σε ισόβια, προέβη σε καταδίκη τής εισβολής τού Ισραήλ στην Γάζα.
3. ΣΥΝΤΟΜΗ ΧΡΟΝΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΜΙΑΣ ΥΠΟΧΘΟΝΙΑΣ ΠΑΓΙΔΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΠΑΝΤΩΝ
Σε αυτό το κεφάλαιο δεν θα γίνει μνεία των αντίστοιχων ζυμώσεων που έλαβαν χώρα στα πλαίσια τής Οθωμανικής αυτοκρατορίας και τής τουρκίας στο παρελθόν σε σχέση με το ισραήλ. Όπως έχει προαναγγελθεί, αυτή η αναφορά θα γίνει σε ειδικό κεφάλαιο που θα ακολουθήσει, διότι πέραν τής ιστορικής ενσωμάτωσης αυτής τής ψηφίδας, ώστε να αποκατασταθεί τουλάχιστον το πλήρες περίγραμμα τής συνολικής εικόνας, προωθείται στα Ελλαδικά μέσα συστηματικά μια εσφαλμένη καμπάνια, που ενώ εξωτερικά στοχεύει δήθεν στην καταδίκη τής τουρκίας μετά τις δηλώσεις τού ερντογκάν ενάντια στην εισβολή στην Γάζα, αυτό που εξυπηρετεί εκ των πραγμάτων, και δυστυχώς κάποιες φορές με υπόγειο και δόλιο τρόπο, είναι το βαθμιαίο σπρώξιμο τής Ελλάδας στην αρμαγεδωνική τσουλήθρα.
Ενώ η χούντα των Αθηνών συμμετέχει ήδη με δυο πλοία στον ναυτικό αποκλεισμό τής Γάζας, στα πέριξ έχουν καταφθάσει δεκάδες πολεμικά πλοία τής τουρκίας. Πέραν ότι κάποια αεροδρόμια στην χώρα, έχουν μετατραπεί ενδιάμεσα σε βασικές εξέδρες ανεφοδιασμού τού ισραήλ με όπλα, οπότε είναι φανερή η εμπολοκή της, με τρόπο, που αξίζει να σημειωθεί, ότι αρνήθηκε να κάνει ο δικτάτωρ Γεώργιος Παπαδόπουλος, με αποτέλεσμα τον παραμερισμό του. Δεν θα υπεισέλθω ακόμη σε ζοφερούς κινδύνους, που εικάζω ότι ολισθαίνει η χώρα, αλλά και δεν αποκρύπτω, ότι κατά την εκτίμηση μου, κάποιοι αδιαφορούν τελείως, εάν η Ελλάς διαθέτει στο επόμενο μέλλον μόνον ψαράδικα σε ένα μολυσμένο με ραδιενέργεια πέλαγος. Αυτός ο εντοπισμός δεν συνεπάγεται παραινέσεις, για να επιδειχθεί υποχωρητικότητα και ενδοτισμός σε αναμφίβολα υφιστάμενες απειλές. Πλην όμως η έννοια τής άμυνας, οφείλει να συνδέεται άμεσα με την έννοια τής στρατηγικής.
Στην διάρκεια τής σύγκρουσης τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τούς Αγγλογάλλους οι Παλαιστίνιοι είχαν συμμαχήσει με τούς δεύτερους και συμμετείχαν στις πολεμικές συγκρούσεις. Οι Αγγλογάλλοι είχαν υποσχεθεί τότε στους Παλαιστινίους ως ανταμοιβή τής συμμετοχής τους την ίδρυση ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους μετά την λήξη τού πολέμου. Όταν όμως υπόσχονται οι ύαινες δαχτυλίδι αρραβώνος, πρόκειται για θηλιά στον λαιμό. Έτσι, μετά την λήξη τού πολέμου, παρέπεμψαν οι λεγάμενοι το ζήτημα τής Παλαιστίνης στην νεοϊδρυθείσα “κοινωνία των εθνών”, που ήταν πρόδρομος τού ΟΗΕ και βρισκόταν υπό πλήρη έλεγχο των δυτικών.
Αυτός ο οργανισμός ποδηγέτησης των εθνών όρισε να περιέλθει η Παλαιστίνη υπό Αγγλική αρμοστεία. Εάν αναλογιστεί κάποιος το περιεχόμενο των όρων “αγγλική” και “αρμοστεία” αμέσως καθίσταται προφανής η ένταξη αυτής τής επιλογής στον άξονα τού γενικού σχεδίου τής αοράτου χειρός, που αναφέρθηκε προηγουμένως. Ενώ σε άλλες χώρες, που ήταν υπόδουλες στην Οθωμανική αυτοκρατορία, όπως το Ιράκ, η Αίγυπτος και η Συρία, παραχωρήθηκε το δικαίωμα συγκρότησης κρατικής οντότητος, ο όρος “αρμοστεία” δεν σημαίνει χώρα, αλλά χώρο υπό στρατιωτική επιτήρηση ξένων, προαλείφοντας τις ζοφερές εξελίξεις που κλιμακώθηκαν στην συνέχεια.
Και το “αγγλική” σημαίνει, ότι επιβλήθηκαν ως τοποτηρητές αυτοί, που με την διακήρυξη τού υπουργού εξωτερικών τής Αγγλίας Arthur Balfour έθεσαν πρώτοι επίσημα την πρόθεση ίδρυσης κράτους τού ισραήλ. Ειρήσθω εν παρόδω, ότι ο λεγάμενος είχε στείλει τον γιο του κατά την διάρκεια τού μεσοπολέμου στο Άγιον Όρος, όπου αυτός έγινε μοναχός. Στην συνέχεια ο “περίφημος” “πάτερ Δημήτριος” ορίσθηκε εφημέριος στο ναϊδριο “Ευαγγελίστρια”, που βρισκόταν στην περίβολο τού νοσοκομείου “Ευαγγελισμός” και υπό αυτήν την ιδιότητα εξομολογούσε όλη την αφρόκρεμα τής πολιτικής καμαρίλας, που κατοικοέδρευε στο Κολωνάκι και διοχέτευε τα απόκρυφά της στις αγγλικές μυστικές υπηρεσίες.
Όταν προωθήθηκαν στην Αθήνα από την Μέση Ανατολή τα στρατεύματα τού σκόμπυ, για να αιματοκυλίσουν τον Δεκέμβριο τού 44 τον λαό τής Αθήνας, θέτοντας τον θεμέλιο λίθο για την εμφύλια σύγκρουση, τότε ο “πάτερ Δημήτριος”, ή κατά κόσμον Ιωσήφ Μπάλφουρ, πέταξε τα ράσα, για να φορέσει την στολή τού άγγλου ταγματάρχη και να συμμετέχει στο μακελειό των άοπλων διαδηλωτών στην Πλατεία Συντάγματος. Άρα αναφερόμαστε για μια φαμελιά πολύ άγρια χωμένη στα συνωμοτικά καταγώγια τής εποχής.
Οι πολεμικές επιχειρήσεις κατά την διάρκεια τού 1ου ΠΠ. συνοδεύτηκαν από διαπραγματεύσεις μυστικής διπλωματίας μεταξύ των αγγλογάλλων για την νομή των περιοχών τής Μέσης Ανατολής, που ανήκαν προηγουμένως στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Όταν χαράκτηκαν τα σύνορα των χωρών που θα προέκυπταν με χάρακα επί χάρτου, στην γαλλική κυριαρχία επιμερίστηκε η βόρεια περιοχή, που περιλάμβανε την νότιο Ανατολία και την Μοσούλη, ενώ η περιοχή γύρω από την Βαγδάτη και την Βασόρα επιμερίστηκαν στους άγγλους. Ανάμεσα στις δυο περιοχές κείται η Παλαιστίνη. Η απόφαση των αγγλογάλων να τεθεί αυτή υπό διεθνή έλεγχο, συνέβη εμφανώς με εντολή τής αοράτου χειρός, που έλεγχε την Αντάτ.
Η επιστολή τού Άρθουρ Μπάλφουρ το 1917 προς τον Walter Rotchild, που ήταν πρόεδρος της βουλής των λόρδων, που διακήρυσσε την απόφαση τού υπουργικού συμβουλίου, ότι στηρίζει τα σχέδια των σιωνιστών για ίδρυση Εβραϊκού κράτους στον χώρο τής Παλαιστίνης, συνέπεσε χρονικά με την διανομή τής σύνολης περιοχής. Καθίσταται προφανές, ότι στα πλαίσια τής διανομής των χωρών τής Μέσης Ανατολής μετά τον 1ο ΠΠ. η Παλαιστίνη είχε καταχωρηθεί από την αόρατο χείρα στους σιωνιστές.
Βάσει αυτών προκύπτει το εξής εύλογο ερώτημα: Εφόσον ο διακήρυξη Μπάλφουρ καθορίζει απερίφραστα το “πού θα κάτσει η μπάλα” τής γεωπολιτικής ρουλέτας των ισχυρών, όσο αφορά την Παλαιστίνη μετά το πέρας τού 1.ΠΠ., για ποιόν λόγο δεν παραχώρησαν τότε συγκεκριμένα και παστρικά το δικαίωμα τής ίδρυσης κρατικής οντότητος στους σιωνιστές, στα πλαίσια τής ίδρυσης των νέων κρατών στην ΜΑ., αλλά περίμεναν 31 ολόκληρα χρόνια μέχρι να γίνει αυτό; Για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα, θα αποτιμηθούν στην συνέχεια όσα εκτυλίχθηκαν στον χώρο τής Παλαιστίνης στο διάστημα αυτών των ετών, μέσα από το πρίσμα τής συνωμοσιολογίας, δηλαδή τής αποκατάστασης των ιστορικών γεγονότων σε ρεαλιστική βάση.
Ήδη από την εποχή τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είχε ξεκινήσει με πατρονάρισμα τού σιωνισμού η εγκατάσταση Εβραίων στην Παλαιστίνη. Η παραχώρηση γης γινόταν μέσω αγοράς από τούς Οθωμανούς τοπικούς άρχοντες. Ο σουλτάνος Αβδούλ Χαμίτ ΙΙ είχε προβεί σε συνεννόηση με τον πρόεδρο τού σιωνιστικού συμβουλίου Theodor Herzl και είχε συμφωνήσει στην στήριξη των σιωνιστικών σχεδίων.
Ενώ τα στοιχεία, που παρατίθενται σε αυτόν τον σύνδεσμο ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, ο τίτλος του είναι παραπλανητικός, προβάλλοντας τον ισχυρισμό, ότι ο εν τέλει ιδρυτής τού κράτους του ισραήλ είναι η τουρκία. Παρόλο ότι το άρθρο αυτό αναφέρει σημαντικά στοιχεία, αυτά αποτελούν την μισή αλήθεια, δεδομένου ότι στους νεότουρκους, που ανέτρεψαν τον σουλτάνο, είχαν ενσωματωθεί λειτουργικά αχθοφόροι τού σιωνισμού, ενώ ο Κεμαλισμός ήταν μόρφωμα που έστησε αμειγώς ο σιωνισμός. Άρα είναι λάθος να αποδίδεται στον Αβδούλ Χαμίτ ΙΙ μονόπλευρα η ίδρυση τού “κράτους” τού “ισραήλ”, πέραν τής σημαντικής βοήθειας, που αυτός παρείχε στον σιωνισμό. Στο θέμα αυτό όμως θα γίνει διεξοδικότερη επισκόπηση στο ιδιαίτερο κεφάλαιο για τον ρόλο της τουρκίας.
Μεταξύ τής λήξης τού 1ου ΠΠ. και τού 1948, που ιδρύθηκε το μόρφωμα, παρεμβάλλονται ο μεσοπόλεμος και ο Β.ΠΠ.. Θα μπορούσε ως εκ τούτου να εξαχθεί το συμπέρασμα, ότι αυτή η περίοδος μεταξύ τής Διακήρυξης Μπάλφουρ και τής ίδρυσης τού μορφώματος ήταν για τα σχέδια τής αοράτου χειρός απαραίτητη, ώστε με τις βάναυσες διώξεις, που υπέστησαν οι Εβραίοι από τον εθνικοσοσιαλισμό, να υποχρεωθεί η πλειοψηφία των λεγόμενων “ασσιμιλιστών”, εκείνων δηλαδή που προηγουμένως δεν στήριζαν τα σχέδια μετάβασης στην Παλαιστίνη των σιωνιστών και αποτελούσαν την συντριπτική πλειοψηφία μεταξύ των Εβραίων, αλλά προτιμούσαν να παραμείνουν στις χώρες διαμονής τους, να μεταστραφούν με άκρως βίαιο τρόπο. Αυτό το συμπέρασμα αποτελεί μόνον την μια εκ των δυο στοχεύσεων που κιλιμακώθηκαν, δεδομένου ότι υπήρχε και μια δεύτερη.
Για να επληθεί ένας μαζικός εποικισμός υπάρχουν δυο προϋποθέσεις. Η πρώτη είναι να υπάρχουν οι έποικοι. Αυτό όμως δεν επαρκεί, διότι η δεύτερη προϋπόθεση είναι να εκδιωχθούν από τις εστίες τους οι δικαιούχοι, τις οποίες θα κατασχέσουν οι έποικοι. Για την επίτευξη τού δεύτερου στόχου στάθηκε μοχλός η αγγλική πολιτική, μέσω τής αρμοστείας που είχε επιβληθεί στην Παλαιστίνη, διεκπεραιώντας ένα πολύ ύπουλο και υποχθόνιο ρόλο. Για την κλιμάκωση αυτού τού σκοπού δεν δίστασαν οι άγγλοι ιθύνοντες να οδηγήσουν στον θάνατο συνειδητά και βάσει σχεδίου εκατοντάδες άγγλους στρατιωτικούς και τις οικογένειές τους, που ήσαν άμαχοι, με εκατόμβες αίματος. Αυτόν τον σχεδιασμό ουδέποτε κατανόησαν, ούτε οι άγγλοι, που στάθηκαν υποχείρια τής πολιτικής των κυβερνήσεων τής χώρας τους, ούτε οι Παλαιστίνιοι, που δέχτηκαν στο πετσί τους αυτήν την συνωμοσία, αλλά ούτε και οι Αραβικές χώρες, που ουδέποτε ασχολήθηκαν σοβαρά με την αποτίμηση όσων συνέβησαν, ώστε να δομήσουν μια σώφρων πολιτική, για την εύστοχη αντιμετώπιση των προκλήσεων.
Οι άγγλοι μετά την Διακήρυξη Μπάλφουρ εφάρμοσαν στα πλαίσια τής αρμοστείας μια έντονη στήριξη και παρότρυνση των Ευραϊκών εποικισμών. Πλην όμως αυτή η ευνοϊκή πολιτική άλλαξε άρδην στα μέσα τής δεκαετίας τού ’30, οπότε άρχισαν να προβάλλουν προσκώματα και εμπόδια στον εποικισμό. Ενώ όλες οι ιστορικές προσεγγίσεις εντοπίζουν και αναφέρουν αυτήν την διαδικασία, ουδείς αποτολμά να την ερμηνεύσει. Για ποιον λόγο άλλαξαν άρδην την στάση τους οι άγγλοι αρμοστές στο ζήτημα τού εποικισμού; Μήπως δεν ήσαν αυτοί, που με την Διακύρηξη Μπάλφουρ παρείχαν τα πρώτα εχέγγεια για την μετανάστευση στην Παλαιστίνη από άλλα μέρη, παρέχοντας τους την προοπτική να αποκτήσουν δικό τους κράτος; Ή μήπως ενδιαμέσως είχε μειωθεί η επιρροή τού σιωνισμού στην Αγγλία;
Και μάλιστα στην φάση, που οι Εβραίοι υφίσταντο σφοδρό κατατρεγμό, πογκρόμ και διώξεις από τούς ναζί, η ανάγκη να φύγουν από τις χώρες που υφίσταντο διωγμούς, ενώ οι ναζιστές είχαν καταλάβει ένα σωρό χώρες, όπου υπήρχαν μεγάλες Εβραϊκές κοινότητες, ήταν γι’ αυτούς η βασική διέξοδος σωτηρίας. Επί πλέον οι Σύμμαχοι είχαν έντονη στρατιωτική παρουσία στην Μέση Ανατολή, που θα τούς εξασφάλιζε προστασία από τα ναζιστικά στίφη. Έτσι, μια την μια μεριά υπήρχαν τότε Εβραίοι, που ποθούσαν ζωτικά την μετανάστευση στην Παλαιστίνη και από την άλλη οι άγγλοι αρμοστές την εμπόδιζαν. Πρόκειται για ένα φαινόμενο, που είναι αδύνατον να ερμηνευθεί με την τρέχουσα λογική, από όσους δεν έχουν εμβαθύνει με προσήλωση στην συνωμοσιολογία.
Για την αντιμετώπιση τής αδιαλλαξίας τής αρμοστείας οι σιωνιστές φρόντισαν να συσταθεί και να δράσει εναντίον των άγγλων μια τρομοκρατική οργάνωση με την επωνυμία “ιργκούν”. Καθίσταται προφανές, ότι κάποιοι έκριναν σκόπιμο, να ριζοσπαστικοποιηθούν, να οπλιστούν και να εφαρμόσουν ανεξέλεγκτη μαζική βία οι έποικοι. Μόνον η βόμβα, που τοποθετήθηκε στο ξενοδοχείο King David στις 22 Ιουλίου 1946, όπου διέμεναν σχεδόν αποκλειστικά άγγλοι στρατιωτικοί και οι οικογένειές τους κόστισε την ζωή σε 30 ανθρώπους, ενώ τραυματίστηκαν περισσότεροι από 100.
Η εφαρμογή τής απλής λογικής καθιστά αυτονόητο το συμπέρασμα, ότι για να ενδώσουν οι άγγλοι στην στην διαδικασία να επιτρέπεται ο εποικισμός, δεν χρειαζόταν η παραμικρή βία. Ούτως ή άλλως, οι σιωνιστές όργωναν πάντοτε εξασκώντας ισχυρότατη επιρροή μέσα στο κατεστημένο τής αγγλίας. Μια σύντομη εντολή από την αόρατο χείρα θα ήταν υπεραρκετή, για να κάνει η αγγλική κυβέρνηση, ότι αυτοί επιθυμούν. Άρα η αναγκαιότητα να οπλισθούν οι έποικοι και να ριζώσει μέσα τους ο βάκιλος τής βίας, εξυπηρετούσε κάποιες άλλες, τελείως διαφορετικές σκοπιμότητες. Η βία που εξασκήθηκε σε βάρος των Παλαιστινίων, με στόχο να τούς αποσπάσουν την γη τους, ήταν απροσμέτρητη.
Έντεχνα φρόντισαν οι σκιές, που κινούν τα νήματα τής επιβολής βίας, η οργάνωση των εποίκων, που άσκησε υπέρμετρη βία εκτοπίζοντας τούς Παλαιστινίους από την γη τους, να είναι οργανωτικά διαχωρισμένη από την “ιργκούν” και να έχει την επωνυμία “χαγκάνα”. Πλην όμως ο καθείς μπορεί να συμπεράνει, ότι από την σκοπιά τής κοινωνικής μηχανικής, πρόκειται για σχέση στοχευμένης ψυχολογικής προπαρασκευής. Το όλο μόρφωμα στήθηκε με μοχλό το “Ολοκαύτωμα” και έκανε κατά κόρον χρήση αυτού τού αφηγήματος. Έτσι, κρίθηκε σκόπιμο, αυτοί, που μακέλεψαν αθώους, άοπλους και ανοργάνωτους Παλαιστινίους, να αποκτήσουν το ψευδεπίγραφο φωτοστέφανο τού δήθεν αντάρτη, που αγωνίζεται ενάντια στην ξένη κατοχή.
Η οργανωτική σύμφυση μεταξύ ιργκούν και χαγκάνα καταγράφεται και από την διάσπαση τής πρώτης το 1937. Τότε περίπου 1.500-2.000 άνθρωποι, σχεδόν τα μισά μέλη της Ιργκούν, συμπεριλαμβανομένου του ανώτερου επιτελείου διοίκησης, των μελών της περιφερειακής επιτροπής, μαζί με τα περισσότερα από τα όπλα της Ιργκούν, επέστρεψαν στη Χαγκάνα.
4. Η ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΜΟΡΦΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΑΡΑΒΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
Πριν υπεισέλθω στα καθέκαστα τής Ισραηλινοαραβικής σύγκρουσης από την ίδρυση τού μορφώματος το 1948 μέχρι το 1967 στις 11 Ιουνίου, που έληξε ο λεγόμενος “πόλεμος των έξι ημερών”, οφείλω να θέσω εκ νέου ένα στοιχειώδες μεν, αλλά εξαιρέτως βασικό ερώτημα, όχι από συνωμοσιολογικής σκοπίάς, αλλά με βάση την πιο απλή λογική, που αποκαλύπτει την ουσία τής όλης διελκυστίνδας στην περιοχή τής Παλαιστίνης μέχρι σήμερα. Αυτό το ερώτημα, ρητορικής υφής, μια και για όποιον δεν επιθυμεί να κρύβεται πίσω από δάκτυλό του, η απάντηση προκύπτει αυτομάτως, εστιάζεται στα αποτελέσματα αυτού τού πολέμου των έξι ημερών. Η κατά κράτος νίκη τού ισραήλ σε βάρος των τεσσάρων χωρών που πολέμησαν εναντίον του τότε (Συρία, Ιορδανία, Ιρακ, Αίγυπτος) είχε εξασφαλίσει στους όποιους ιθύνοντες αυτού τού κρατιδίου, άσχετα εάν αυτοί είναι οι σιωνιστές, οι ισραηλινοί, ο “ταλαίπωρος Εβραϊκός λαός που επιτέλους βρήκε πατρίδα”, ή η Μαρία η Πενταγιότισα από τα Σεπόλια τής νοτίου Ουγκάντας, επέκταση, που ανταποκρινόταν πλήρως στα όρια τού λεγόμενου “μεγάλου ισραήλ”, ή, σύμφωνα με τον όρο των σιωνιστών “eretz israel“.
Ο ισραηλινός στρατός είχε καταλάβει τότε, εκτός από τις περιοχές τις Παλαιστίνης που είχε προσαρτήσει προηγουμένως, επιπρόσθετα την Γάζα, την Δυτική Όχθη συμεριλαμβανομένης και τής Ανατολικής Ιερουσαλήμ, την χερσόνησο τού Σινά και τα Υψίπεδα τού Γκολάν, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των Παλαιστινίων είχε ήδη εκτοπισθεί προ πολλού. Και καθότι εξ όσων γνωρίζω, η Αλάσκα και το Κογκό δεν περιλαμβάνονται στα σχέδια τού “μεγάλου ισραήλ”, εφόσον οι λεγάμενοι είχαν τότε υπό την κατοχή τους όλα όσα πρόβλεπε το πρόγραμμα, τουτέστιν είχαν την γάτα στο σακί, για ποιον λόγο έλαβε χώρα το όλο αλισβερίσι 56 ολόκληρων ετών, με ένα τρομερό φαύλο κύκλο αίματος, πολεμικών συγκρούσεων, εξεγέρσεων, αιματηρή καταστολή αυτών των εξεγέρσεων, ανελέητους βομβαρδισμούς αμάχων, ειρηνευτικές συνομιλίες, παραχωρήσεις εδαφών στους Παλαιστίνιους και εκ νέου εκτοπισμό τους από όσα προηγουμένως τους παραχωρήθηκαν και ούτω καθ’ εξής;
Εφόσον έχει κάποιος το μαχαίρι και το πεπόνι και είναι ο μόνος που διαθέτει την δυνατότητα να εξασκεί βία μέσα στο οικόπεδο, έχοντας εκδιώξει μακρυά σε άλλες χώρες τούς δικαιούχους του, ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗ ΜΙΛΑΜΕ ΕΝ ΕΤΕΙ 2023; Κανονικά ο γάμος έπρεπε να έχει λήξει προ πολλού. Καθότι και η γιορτή έγινε και το φαγοπότι ολοκληρώθηκε και η νύφη γκαστρώθηκε (για να ξεγεννήσει στην συνέχεια τέρας) η μαμή εισέπραξε μέχρι και τον ΦΠΑ, μέχρι που στην συνέχεια η νύφη πουλήθηκε σε συμμορίες ζητιάνων, για να μαζεύει φραγκοδίφραγκα, εκεί που αραπίνες μαύρες ερωτιάρες, με μπουζούκια κι όμορφες κιθάρες παίζουν αχταρμά.
ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΛΟΓΟ ΕΠΕΤΡΕΨΑΝ ΟΙ ΣΙΩΝΙΣΤΕΣ ΜΕ ΤΙΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΤΟΥ ΟΣΛΟ ΤΟ 1991 ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΟΠΟΙΗΜΕΝΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΥΝΗΣΙΑ, ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΚΑΤΑΛΗΞΕΙ ΕΚΕΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΕΡΙΦΟΡΑ, ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ ΤΟ 1948 ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑΣ ΣΤΗΝ ΙΟΡΔΑΝΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΚΔΙΩΞΗ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΣΤΟΝ ΛΙΒΑΝΟ, ΟΠΟΥ ΚΑΤΕΣΦΑΓΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΙΩΝΙΣΤΕΣ, ΠΡΙΝ ΜΕΤΑΒΟΥΝ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΣΤΗΝ ΤΥΝΗΣΙΑ;
Για ποιον λόγο τόση ταλαιπωρία και μετακίνηση πέρα δώθε, τόσο αίμα, τόσες σφαγές, για να τούς πούνε μετά οι σιωνιστές, “εντάξει ρε παιδιά, δεν χάθηκε ο κόσμος, μπορείτε να επιστρέψετε, ελάτε να φτιάξετε και σεις ένα κρατιδιάκι στην Γάζα και την Δυτική Όχθη σαν άνθρωποι. Εξ άλλου αυτά δεν σάς είχε δώσει ο ΟΗΕ το 1948;”. Ή με άλλα λόγια, “Εμείς σάς αγαπάμε, ελάτε πίσω να σάς κάνουμε κιμά, τώρα που έχετε φύγει ποιον θα τυραννάμε, ποιον θα φυλακίζουμε, ποιον θα απομονώνουμε, ποιον θα βομβαρδίζουμε και με ποιον θα πολεμάμε;”.
Η απάντηση, στο ερώτημα που τέθηκε είναι απλή. Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΟΥ ΣΧΕΔΙΑΣΤΗΚΕ ΝΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΤΟΝ ΑΡΜΑΓΕΔΩΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΜΟΝΟΝ ΜΕ ΣΥΝΕΧΕΣ ΑΙΜΑ. Και τα όσα σχετίζονται με εκτοπισμούς και εθνοκαθάρσεις, που βιώνουμε σήμερα, δεν αποτελούν τελικούς στόχους, αλλά είναι καραμπόλες σε ένα στημένο μπιλιάρδο, όπου οι πράσινη τσόχα αποτελείται από ειρηνευτικές συνομιλίες και η στέκα είναι από ξύλο ποιότητος, που προέρχεται από τον πάγκο τού χασάπη. Και το ερώτημα που θέτω είναι τελείως άλλο. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΘΕΣΕ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΕΠΑΝΩ ΣΤΟ ΠΛΟΙΟ ΤΩΝ ΤΡΕΛΩΝ, ΠΟΥ ΔΙΑΓΡΑΦΕΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΑ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΕΜΦΑΝΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΡΜΑΓΕΔΩΝΑ;
Βεβαίως, θα μπορούσα να παραθέσω τα βασικά σημεία αυτών των εξελίξεων. Ειλικρινά όμως δεν γνωρίζω τι νόημα έχει να κλαδεύουμε γλαδιόλες, όταν το δάσος έχει πάρει φωτιά. Και για ποιον λόγο να το κάνω αυτό; Για να αποδομήσω το σιωνιστικό αφήγημα, όταν πλέον η μια χώρα μετά την άλλη διακόπτει τις διπλωμετικές σχέσεις με το ισραήλ, εξοβελίζοντας το μόρφωμα στα αζήτητα τής διεθνούς κοινότητας και θέτοντάς το έξω από τον έστω δήθεν πολιτισμένο κόσμο; Ή όταν η ολομέλεια τού ΟΗΕ απαιτεί άμεση κατάπαυση τού πυρός στην Γάζα, ενώσω οι κανίβαλοι βρυχώνται, ότι θα ρίξουν πυρηνικά και ότι “θα φτάσουν ως το τέλος”;
Πλην όμως θεωρώ, ότι είναι παρ’ όλα αυτά σκόπιμη μια αναφορά σε κάποια ζητήματα, που έχουν επικρατήσει μυθεύματα στην κοινή γνώμη, σχετικά με τήν υποτιθέμενη “παντοδυναμία” των ισραηλινών, ξεκινώντας από το δεδομένο, ότι μια σχετικά μικρή χώρα, με σχετικά μικρό πληθυσμό, κατάφερε σε χρόνο ρεκόρ, να εξουδετερώσει τέσσερις κατά πολύ πολυπληθέστερες χώρες, που διέθεταν στρατούς με πολύ περισσότερες εκατοντάδες χιλιάδες, από ότι οι ισραηλινοί. Και αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός, ΟΤΙ ΣΕ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ Ο ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΤΑΤΡΟΠΩΝΕ ΚΑΙ ΜΙΑ ΧΩΡΑ, ΠΡΙΝ ΣΤΡΑΦΕΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΤΗΣ ΕΠΟΜΕΝΗΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΤΟΤΡΟΠΩΣΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΝ ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΠΟΜΕΝΗΣ ΗΜΕΡΑΣ. ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΤΙΣ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΑΜΕΣΑ ΑΛΛΟΙ ΣΤΡΑΤΟΙ ΤΩΝ ΣΥΜΜΑΧΩΝ ΧΩΡΩΝ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ.
Θα συμπέραινε από αυτό το δεδομένο κάποιος, όμως τελείως εσφαλμένα, ότι οι στρατιωτικοί τού ισραήλ ήσαν ατρόμητοι λέοντες, που κανένας νορμάλ στρατός δεν ήταν εις θέσιν να τούς προβάλλει την ελάχιστη αντίσταση. Έτσι πλάστηκε σκόπιμα το μύθευμα τού “αήττητου στρατού τού ισραήλ”, ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΜΙΑ ΣΚΕΤΗ ΜΟΥΦΑ. Τα μαζικά μέσα αναπαράγουν σε μια πορεία μεγαλύτερη των 50 ετών, την εικόνα Αράβων στρατιωτών, που εγκατέλειπαν στο μέτωπο τον οπλισμό τους και το έβαζαν στα πόδια. Είναι γεμάτο το διαδίκτυο με βιντεοσκοπήσεις, στις οποίες δηλώνουν κομπάζοντας με άκρατο ξιπασμό πρώην στελέχη τού ισραηλινού στρατού, ότι ο πόλεμος των έξι ημερών “ήταν γι αυτούς περίπατος”.
ΠΛΗΝ ΟΜΩΣ ΟΥΔΕΙΣ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΕΝΔΕΛΕΧΩΣ ΣΤΗΝ ΡΥΠΑΡΗ ΠΑΓΙΔΑ ΠΟΥ ΕΣΤΗΣΑΝ ΟΙ ΔΥΤΙΚΟΙ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΑΡΑΒΩΝ, η οποία σε συνδυασμό με την εξαγορά αράβων χαφιέδων από τις μυστικές υπηρεσίες τού ισραήλ, οδήγησαν στην πικρή ήττα τους. Δεν ήταν “ο μικρός Δαυίδ, που νίκησε τον μεγάλο Γολιάθ”, αλλά οι υπερεθνικές τεράστιες πλάτες που τον στήριζαν με άκρα δολιότητα, καθώς και ο σιωνιστικός δόλος, που από την εποχή τού μωλόχ έχει αναχθεί σε “επιστήμη” τού μίσους.
Απογοητευμένοι οι Παλαιστίνιοι από την αθέτηση τής υπόσχεσης των άγγλων, να τους δοθεί η δυνατότητα ίδρυσης κρατικής οντότητος, ανέπτυξαν ένοπλη αντίσταση κατά την διάρκεια των ετών 1936 – 1939, ζητώντας την λήξη τής αρμοστείας και των κλιμακούμενων σιωνιστικών εποικισμών. Το 1880, όταν ξεκίνησε ο σιωνισμός, οι Εβραίοι στην Παλαιστίνη ήσαν μόλις 20.000, ενώ οι Άραβες ήσαν 450.000. Το 1987, όταν έλαβε χώρα το ιδρυτικό σιωνιστικό συνέδριο, ο αριθμός των Εβραίων είχε ανέλθει σε ποσοστό 8% τού πληθυσμού στην Παλαιστίνη, ενώ το 1923, που καταργήθηκε η Οθωμανική αυτοκρατορία ήσαν περίπου 200.000.
Η συνεχείς εποικισμοί οδήγησαν σε ένα πλήθος 630.000 Εβραϊκής παρουσίας το 1947, πριν την ίδρυση τού μορφώματος, ενώ ο πληθυσμός των Παλαιστινίων ήταν 1.300.000. Οι Εβραίοι κατείχαν τότε το 7% τής συνολικής έκτασης. Μετά την ίδρυση τού μορφώματος τούς παραχωρήθηκε το 56%, το οποίον περιλάμβανε ΟΛΗ την εύφορη γη. Αξίζει να αναφερθεί, ότι η γη τής Παλαιστίνης είναι αρρώσιμη μόνον στο βόρειο τμήμα, που παραχωρήθηκε στους Εβραίους.
Η τότε κοσμοκράτειρα είχε όλη την δύναμη πυρός, ώστε να πνίξει στο αίμα τις εξεγέρσεις των ετών 1936 – 1939. 5.000 Παλαιστίνιοι θανατώθηκαν, ενώ ένα καθεστώς δριμείας καταστολής απέτρεψε την επανάληψή τους. Δυστυχώς όμως, οι Παλαιστίνιοι δεν μπόρεσαν να προβλέψουν, ότι αυτή η εκδήλωση ένοπλης αντίστασης πρόσφερε το αναγκαίο επιχείρημα στις δυνάμεις κατοχής, να εφαρμόσουν μια πολύ ύπουλη “παραχώρηση” προς τούς Παλαιστινίους, που αποδείχθηκε συνειδητή παγίδα, τοποθετώντας τον θεμέλιο λίθο τού αίματος και τής βίας, που συνεχίζονται διογκούμενα μέχρι σήμερα.
Ως δήθεν παραχώρηση προς τούς εξεγερθέντες Παλαιστίνιους απαγόρευσε το 1939 η αρμοστεία την περαιτέρω μετανάστευση Εβραίων στην Παλαιστίνη. Ακριβώς στην φάση, που είχαν κορυφωθεί οι διώξεις των Εβραίων από τούς ναζιστές στην Ευρώπη, αυτή η πρακτική είχε μοιραία αποτελέσματα, διότι οδήγησε στο να οπλιστούν οι σιωνιστές και να οργανώσουν τρομοκρατικές ομάδες, όπως προηγήθηκε σχετική αναφορά.
Όταν ιδρύθηκε το μόρφωμα το 1948 προσφυγοποιήθηκαν ατάκα και επί τόπου 700.000 Παλαιστίνιοι, που εκδιώχθηκαν βίαια από τις εστίες τους με ακραία βίαιο τρόπο. Η χαγκάνα είχε προβεί σε μια άνευ προηγουμένου εξάσκηση βίας σε βάρος Παλαιστινίων. Σε ένα από τα βίντεο ανεξάρτητης παραγωγής, που έχουν ενσωματωθεί στην ανάρτηση, υπάρχουν φωτογραφίες, που δείχνουν ομάδα τής χαγκάνα να υποχρεώνει Παλαιστίνιο φούρναρη, να ρίξει μέσα στον φούρνο τον γιο του, με την απειλή να σκοτώσουν τον ίδιο και την οικογένειά του, εάν αρνηθεί να το κάνει.
Είναι απορίας άξιον μέχρι πού έφθασε σαν αποτέλεσμα τής νοητικής χειραγώγησης και ψυχολογικής πώρωσης η κτηνωδία και η θηριωδία “ανθρώπων”, που μόλις πριν λίγα χρόνια οι μανάδες και οι πατεράδες τους είχαν ριχτεί στους φούρνους τού Άουσβιτς και τής Τρεμπλίνκα από τούς εθνικοσοσιαλιστές. Ήταν επόμενο, ότι μέσα σε μια τέτοια διαδικασία είχαν κατανοήσει οι ιθύνοντες των γύρω Αραβικών χωρών, ότι το μόρφωμα ήταν φίδι στον κόρφο τους, που η επιθετικότητά του, μέσα από την προπαγάνδα περί “μεγάλου ισραήλ” ήταν αναμενόμενο προσεχώς να στραφεί ενάντια προς απροσδιόριστες κατευθύνσεις.
Έτσι το 1948 πέντε γειτονικές χώρες, η Συρία, ο Λίβανος, η Ιορδανία, το Ιράκ και η Αίγυπτος επιτέθηκαν στρατιωτικά εναντίον τού σιωνιστικού μορφώματος. Όμως φάνηκε εξ αρχής, ότι αυτή η επίθεση σε καμία περίπτωση δεν έγινε με σκοπό την υπεράσπιση των δικαίων τού Παλαιστινιακού λαού, αλλά στόχευε να δείξει στους σιωνιστές, ότι πρέπει να βάλλουν κάποια όρια στις επεκτατικές τους διαθέσεις. Το μόρφωμα ήταν το απότοκο τέκνο των δυτικών δυνάμεων και οι άρχουσες κλίκες των αραβικών χωρών εξοπλιζόντουσαν στρατιωτικά από αυτές τις δυνάμεις, ώστε να μπορούν να επιβάλλουν την κυριαρχία τους στο εσωτερικό τους, σε βάρος των λαών αυτών των χωρών. Ειδικά οι αληταμπουράδες των βασιλικών οίκων, τού Φαρούκ στην Αίγυπτο και των χασεμιτών στην Ιορδανία ήσαν μονοσήμαντα προσκολλημένοι στο βυζί των δυτικών.
Ήδη από το 1928 η ισλαμική αδελφότητα αμφισβητούσε έντονα την κυριαρχία τους στον ιδεολογικό τομέα και στην πορεία προέκυψαν εξ άλλου κινήματα τού Αραβικού εθνικισμού μέσα από τον στρατό των χωρών αυτών, ώστε να ανατρέψουν τα λακέδικα φιλοδυτικά καθεστώτα, αλλά και για να περιορίσουν τον ανερχόμενο θρησκευτικό φανατισμό, όπως έγινε στην Αίγυπτο, στο Ιράκ και στην Λιβύη. Έτσι, πολύ σύντομα μετά από την στρατιωτική επίθεση τού 1948 η ρεμούλα των βασιλιάδων τής χλιδής στην Αίγυπτο και την Ιορδανία, πέρασαν σε απροκάλυπτη συμπαιγνία με το σιωνιστικό μόρφωμα, αποσπώντας ως λεία τις περιοχές, που είχαν δοθεί στους Παλαιστίνιους.
Η Αίγυπτος προσάρτησε την Γάζα και η Ιορδανία την Δυτική όχθη σε αγαστή συνεννόηση με τούς σιωνιστές. ΟΠΟΤΕ ΠΡΟKΥΠΤΕΙ, ΟΤΙ Η ΑΡΑΒΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ 1948 ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΑΡΑ ΜΙΑ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ ΤΩΝ ΑΡΑΒΙΚΩΝ ΧΩΡΩΝ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ, ΠΟΥ ΕΘΕΣΕ ΤΕΛΟΣ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΝ ΣΠΕΡΜΑΤΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΝΑ ΣΧΗΜΑΤΙΣΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΕΝΑ ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΜΕΝΟ ΚΡΑΤΙΔΙΑΚΙ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ. Η αόρατος χειρ είχε πετύχει, εκμεταλλευόμενη την ρυπαρότητα και το ξεπούλημα των Αραβικών καθεστώτων τής τότε εποχής, να ναρκοθετήσει βάναυσα για μια ακόμη φορά τα δίκαια των Παλαιστινίων, επιβάλλοντας την επόμενη φάση στα σχέδια τού αρμαγεδωνισμού.
Ακολουθεί το Πέμπτο Μέρος
Πηγή: Μποτίλια στο Πέλαγος
