Το «Παιδί των Άστρων» που ο Πυθαγόρας ήρθε σε επαφή μαζί του… Το ότι η Ελληνική ιστορία κρύβει πολλά και μεγάλα μυστικά για την ανθρώπινη κοσμοθέαση, δεν θα το αναλύσουμε εδώ, αλλά θα το εκλάβουμε ως δεδομένο. Όπως δεδομένο είναι και το ότι μας έχουν κρύψει σχεδόν τα πάντα από την Ελληνική ιστορία, που είναι η ίδια η ιστορία του ανθρώπου εδώ στον πλανήτη. Όλα όμως θα βγούνε στην επιφάνεια και θα μας εξηγήσουν τα πάντα όσον αφορά το ποιοι είμαστε, από που ερχόμαστε, ποιες οι πραγματικές μας δυνατότητες και ποια η αποστολή μας.
Γράφει ο Σπύρος Μακρής
Ελλάδα, 6ος αιώνας π.Χ. Μια μέρα, ο Μνήσαρχος, ο πατέρας του φιλόσοφου και μαθηματικού Πυθαγόρα, επέστρεφε στο σπίτι όταν στην διαδρομή του συνάντησε ένα νήπιο μόνο του, που έδινε την εντύπωση του εγκαταλελειμμένου. Ήταν ξαπλωμένο κάτω από μια μεγάλη φουντωτή λεύκα.
Ο Μνήσαρχος παραξενεύτηκε με αυτό που έβλεπε μπροστά του. Στάθηκε λοιπόν και χάζευε το παιδί, έτσι που ήταν πεσμένο ανάσκελα και κοίταζε κατάματα τον ήλιο, ψηλά στον ουρανό, χωρίς να τρεμοπαίζουν τα βλέφαρά του. Είχε μάλιστα στο στόμα του ένα μικρό και λεπτό καλάμι, σαν αυλό. Ο πατέρας του Πυθαγόρα δεν έκρυψε το θαυμασμό του, σαν το είδε να τρέφεται με τις δροσοσταλίδες που έσταζαν από τη λεύκα. Στη συνέχεια πήρε το παιδί μαζί του, πιστεύοντας πως η γέννησή του ήταν κατά κάποιον τρόπο θεϊκή. Το ονόμασε Αστραίο.
Όπως αναφέρει στο History Channel, ο Jonathan Young, ψυχολόγος και ιδρυτής-επιμελητής των Joseph Campbell Archives. η ονομασία του παιδιού που τρεφόταν από τις δροσοσταλίδες, ως Αστραίος, κυριολεκτικά σημαίνει star child, αστροπαίδι. Ένας άλλος όρος που χρησιμοποιείται είναι παιδιά των άστρων και αστρόσποροι. Ουσιαστικά, εδώ έχουμε ένα πρώιμο παράδειγμα ενός “μαγικού” παιδιού.
Σύμφωνα με τον Βίο του Πυθαγόρα, από τον Πορφύριο, ο Μνήσαρχος, υιοθέτησε το παιδί. Το μεγάλωσε με τον Πυθαγόρα και τους δύο αδελφούς του. Έτσι έγινε μέλος της οικογένειάς τους. Όπως καταγράφηκε από τον Αντώνιο Διογένη, ο Μνήσαρχος έδωσε το παιδί στον Πυθαγόρα ως βοηθό και μαθητευόμενο.
Αν και ο Πυθαγόρας θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα μαθηματικά μυαλά της ιστορίας, ορισμένοι που ασχολούνται με την θεωρία των Αρχαίων Αστροναυτών, πιστεύουν ότι μπορεί να έχει λάβει προηγμένες γνώσεις από το συγκεκριμένο αγόρι, τον Αστραίο. Πιστεύεται ότι ο Αστραίος στάλθηκε στην Γη για να διδάξει ή να εμπνεύσει τον Πυθαγόρα, οπότε κάπως έτσι οι μαθηματικές έννοιες που εισήγαγε έγιναν θεμελιώδεις στον αρχαίο κόσμο μέχρι και σήμερα. Και δεν είναι το μόνο παράξενο από την ζωή του Πυθαγόρα, καθώς λέγεται ότι ήρθε σε επαφή με έναν ακόμα ταξιδιώτη “από αλλού”. Εδώ ανοίγουμε μια παρένθεση….
Ποιος ήταν ο Αρχαίος Αστροναύτης που Συνάντησε ο Πυθαγόρας
Ο θεός Απόλλωνας είναι γνωστός για την ασύγκριτη ευστοχία του στη τοξοβολία· τα βέλη του δεν αστοχούν ποτέ. Αυτή του την ικανότητα χρησιμοποίησε για να εκδικηθεί τους Κύκλωπες τους οποίους θεώρησε ως υπαίτιους για το θάνατο του υιού του Ασκληπιού. Με μεγάλη επιδεξιότητα στόχευσε με το τόξο του και με ένα και μοναδικό βέλος σκότωσε όλους τους Κύκλωπες.
Μετά από το φονικό, το βέλος πέταξε μόνο του(;) και κρύφθηκε στο ναό του Απόλλωνος στη χώρα των Υπερβορείων. Αυτό το ιπτάμενο βέλος χάρισε ο θεός στον Υπερβόρειο ιερέα Άβαρι πάνω στο οποίο μεταφέρθηκε για το ταξίδι του από την Υπερβορεία στην Δήλο.
Ο Άβαρις επισκέφθηκε τον πλανήτη μας στην εποχή του Πυθαγόρα, με τον οποίο είχε και επαφή και σε αυτό το γεγονός εντοπίζεται η καταγωγή του Πυθαγόρα, αλλά και του δασκάλου του Φερεκύδη, στους Υπερβόρειους. Η σχέση άλλωστε του Πυθαγόρα με τον Υπερβόρειο Απόλλωνα διαφαίνεται όταν ο Άβαρις συνάντησε τον Πυθαγόρα και τον «νόμισε» για τον ίδιο τον θεό «…για τον θεό του οποίου ήταν ιερέας..» αναφέρει σχετικά ο Ιάμβλιχος, στα κείμενα του οποίου μπορούμε επίσης να διαβάσουμε:
«Αυτοί λοιπόν θεωρούν ότι αυτή είναι η πίστη των δικών τους αντιλήψεων, γιατί ο πρώτος που διακήρυξε αυτά δεν ήταν κανείς τυχαίος, αλλά ο θεός, και ένα από τα Ακούσματα είναι αυτό: ποιος είσαι Πυθαγόρα. Επειδή ισχυρίζονται πως ήταν ο Απόλλωνας ο Υπερβόρειος. Αποδείξεις δε αυτού είναι ότι σε αγώνα αφού σηκώθηκε, έδειξε το μηρό του χρυσό και τον Άβαρι τον Υπερβόρειο φιλοξενούσε και πήρε από αυτόν ένα ακόντιο (βέλος) με το οποίο αυτός ταξίδευε μέσα στον αιθέρα».
Και αλλού:
«(Ο Άβαρις) χάρισε στον Πυθαγόρα ένα βέλος το οποίο κρατούσε όταν βγήκε από το ιερό. Αυτό θα ήταν χρήσιμο σε αυτόν για όσες δυσκολίες θα συνέβαιναν κατά την τόσο μεγάλη περιπλάνηση. Πάνω σε αυτό λοιπόν ιππεύοντας θα μπορούσε να διαβεί τα αδιάβατα.».
Επίσης: «Αιθεροβάτης είναι το επίθετο του Άβαρι, γιατί σε αυτόν δωρήθηκε ακόντιο (βέλος) από τον Υπερβόρειο Απόλλωνα και μεταφερόμενος πάνω σε αυτό… διάβαινε τα αδιάβατα, βαδίζοντας, κατά κάποιον τρόπο, στον αέρα, πράγμα το οποίο υπέθεσαν μερικοί ότι είχε κάνει και ο Πυθαγόρας…». απόσπασμα από clubs.pathfinder.gr
Ο Άβαρις θρυλείται ότι ήταν ένας από τους υπερβορείους ιερείς του Απόλλωνος, ο οποίος τον προέτρεψε να επισκεφθεί την Ελλάδα. Κατά τους νεοπλατωνικούς, και ιδιαίτερα στο έργο «Περί του Πυθαγορείου βίου», ο Ιάμβλιχος τον αποκαλεί Σκύθη, που ήλθε από τους υπερβορείους όντας άπειρος της ελληνικής παιδείας, αμύητος και προχωρημένος στην ηλικία.
Πλησίασε, λοιπόν, τον Πυθαγόρα, για να μάθει την ελληνική φιλοσοφία. Ο Πυθαγόρας τότε, για να τον μυήσει στα ποικίλα πυθαγόρεια θεωρήματα, δεν εφάρμοσε την παιδαγωγική μέθοδο αλλά την πενταετή σιωπή και τις άλλες δοκιμασίες, αλλά σε σύντομο χρονικό διάστημα του δίδαξε τα βιβλία «Περί Φύσεως» και «Περί Θεών».
Ο Άβαρις – συνεχίζει το κείμενο, τονίζοντας κι επαναλαμβάνοντας την υπερβόρεια καταγωγή του – ήταν γέρος και πολύ σοφός. Είχε έλθει στην Ελλάδα κι εκείνη την εποχή επέστρεφε στην πατρίδα του. Περιπλανήθηκε όμως και ο δρόμος τον έφερε στην Ιταλία, που είδε τον Πυθαγόρα και διαπίστωσε ότι δεν υπάρχει κανείς άλλος άνθρωπος όμοιος με αυτόν. Χάρισε δε στον Πυθαγόρα ένα οιστό (βέλος), το οποίο είχε ο Άβαρις και το κρατούσε από την ώρα που έφυγε από τη χώρα του.
Ο Άβαρις είχε χρησιμοποιήσει αυτό το βέλος γιατί, ιππεύοντας αυτό, μπορούσε να περάσει όλες τις δυσκολίες, που θα συναντούσε κατά τη μεγάλη του περιπλάνηση. Πάνω σ’ αυτό λοιπόν μπορούσε να διαβεί τα αδιάβατα, δηλαδή ποταμούς, λίμνες, βάλτους, όρη. Ο Πυθαγόρας, λέει ο Ιάμβλιχος (Πυθ. Β 91), δέχθηκε το βέλος ως κάτι το φυσικό, σαν να το περίμενε, χωρίς καθόλου να παραξενευτεί ούτε να τον ρωτήσει για ποιο λόγο του το έδωσε, αλλά πήρε παράμερα τον Άβαρι και του έδειξε το μηρό του, που ήταν χρυσός, δίνοντάς του δείγμα ότι δεν έκανε λάθος.
Στη συνέχεια απαρίθμησε ο Πυθαγόρας στον Άβαρι ένα ένα όλα όσα βρίσκονται μέσα στο ιερό του Υπεβορείου Απόλλωνος, κι αυτός τον διαβεβαίωσε ότι όλα ήταν ακριβώς έτσι. Επίσης τον παρακάλεσε να μείνει στην Ιταλία και να διδάσκει όσους συναντούσε. Έτσι λοιπόν έμεινε κοντά στον Πυθαγόρα, που του δίδαξε με συντομία φυσιολογία και, αντί της οιωνοσκοπίας με τις θυσίες, του παρέδωσε την πρόγνωση διά των αριθμών, επειδή πίστευε ότι αυτή είναι η περισσότερο καθαρή. Και άλλες ασκήσεις του πνεύματος, τις πλέον πρέπουσες, παρέδωσε στον Άβαρι.
Εκτός της πυθαγόρειας φιλοσοφίας ο Άβαρις μυήθηκε και στην ορφική φιλοσοφία. Ο Ορφέας, γιος της Καλλιόπης, που η μητέρα του τον είχε μυήσει στο Πάγγαιον όρος, δίδαξε και τον Πυθαγόρα και του έμαθε ότι ο αριθμός είναι η ορισμένη ουσία των θεών και ότι διαμέσου των αριθμών γίνεται πρόγνωση θαυμαστή των μελλόντων να συμβούν.
Με τη σειρά του ο Πυθαγόρας όλα αυτά τα δίδαξε στον Άβαρι και του έμαθε ότι, αντί να μαντεύει με αίμα και σφαγή, η ασφαλέστερη γνώση είναι μέσω των αριθμών, «του δίδαξε μια τέλεια γνώση όλης της αλήθειας, που είχε συναχθεί μέσω της αριθμητικής επιστήμης» (Πυθ. Β 146). Τον Άβαρι, κατά τον θρύλο, ποτέ δεν τον είδαν ούτε να πίνει ούτε να τρώει τίποτα.
Κάποτε ο Φάλαρις, ο πιο σκληρός από τους τυράννους των πόλεων της Μεγάλης Ελλάδας, συνέλαβε αιχμάλωτο τον Άβαρι και τον Πυθαγόρα, γιατί τους είδε να συνομιλούν και γιατί ο Άβαρις, αντί να θαυμάζει τον τύραννο, θαύμαζε τον Πυθαγόρα, και του έκανε πολλές ερωτήσεις, προπάντων ιερής φύσης, όπως για παράδειγμα ποιά είναι η πρόνοια των θεών για τους ανθρώπους, τί σχέση έχουν τα αγάλματα και αν πρέπει να λατρεύονται, τί είναι τα ουράνια σώματα και αυτά που περιστρέφονται γύρω από τη γη, και πολλά άλλα.
Ο Πυθαγόρας συνέχιζε να διδάσκει τον Άβαρι ότι όλα τα πράγματα εξαρτιούνται και κυβερνιούνται από τη δύναμη του θεού, και ότι η δύναμη της ψυχής εξουσιάζει την ελευθερία της θέλησης. Συνέχισε δε να συζητάει διεξοδικά για την τέλεια ενέργεια του λογικού και του νου, για την παρρησία του λόγου, την τυραννία, την τύχη, την αδικία, την ανθρώπινη πλεονεξία, και κατέληξε ότι όλα τα εγκόσμια είναι χωρίς καμιά αξία. Μετά του έδωσε μια θεία συμβουλή για τον άριστο βίο κι έκανε σύγκριση με τον διεφθαρμένο βίο, του φανέρωσε ότι οι ασθένειες και οι άλλες βαριές συμφορές του σώματος είναι καρποί της ακολασίας. Του αποκάλυψε τη διάκριση μεταξύ εκείνων που προέρχονται από το πεπρωμένο και την ειμαρμένη και εκείνων που γίνονται από το νου.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, λοιπόν, ο Άβαρις μυήθηκε στην πυθαγόρεια φιλοσοφία κι έμαθε τα κυριότερα δόγματά της, και πρέπει να ήταν ένας από τους σπουδαιότερους πυθαγόρειους. Οι θρύλοι και οι πηγές δεν λένε αν ξαναγύρισε στη χώρα, απ’ όπου κατέβηκε, για να αναμεταδώσει τη φιλοσοφία που διδάχθηκε. Το πιθανότερο θα ήταν να ξαναγύρισε και να μετέδωσε σ’ αυτούς την πυθαγόρεια φιλοσοφία, και ιδιαίτερα το δόγμα περί αθανασίας της ψυχής, για το οποίο οι Σκύθες ήταν γνωστοί στην αρχαιότητα (Πυθ. Β 173). Της Βούλας Λαμπροπούλου, Καθηγήτριας Πανεπιστημίου Αθηνών
Απόσπασμα από εδώ: mythagogia. Κλείνει η παρένθεση…..
Νικόλαος Αναξίμανδρος: Συγγραφέας- ερευνητής. Ακολουθείστε με στα social media
Εδώ, λοιπόν, αν τα λάβουμε όλα αυτά υπόψιν μας ως μια σοβαρή ιστορία και όχι απλά σαν ένα μύθο, σε συνδυασμό με την θεωρία των Αρχαίων Αστροναυτών, έχουμε μια περίεργη αφήγηση για κάποιο νήπιο που ονομάστηκε “αστροπαίδι”, του οποίου η γέννηση είναι πραγματικά ένα μυστήριο και που μεγαλώνοντας ανέπτυξε και εκδήλωσε τις γνώσεις που είχε μέσα του και τις πέρασε στον Πυθαγόρα. Αν δεχτούμε αυτή την εκδοχή, τότε ο Αστραίος ήταν, ίσως, ένα από τα πρώτα εξωγήινα παιδιά, ένα παιδί των άστρων, που στάλθηκαν στον πλανήτη Γη.
Άραγε, θα μπορούσε αυτό το παράξενο παιδί να έχει διδάξει ένα από τα μεγαλύτερα μυαλά του αρχαίου κόσμου; Και λαμβάνοντας υπόψη γενικά τις ιστορίες των αρχαίων Ελλήνων που περιγράφουν ισχυρά όντα που κατέβηκαν από τον ουρανό, είναι δυνατόν, όπως υποδηλώνουν οι ερευνητές της θεωρίας των Αρχαίων Αστροναυτών, ότι ο Αστραίος ήταν ένας απόγονος των θεών – εν μέρει ανθρώπινος και εν μέρει θεϊκός;
Πολλοί αρχαίοι πολιτισμοί, μεταξύ των οποίων οι αρχαίοι Έλληνες και οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, καθώς και πολλοί άλλοι, περιγράφουν πώς μερικά παιδιά γεννήθηκαν από ανθρώπους αλλά με την συμβολή θεών. Κατά πόσο είναι πιθανό, αυτά τα παιδιά, ή αστρόσποροι, να αποτελούν μια νέα φυλή ανθρώπων, όπως αρκετοί θεωρούν; Είναι πραγματικά η ιστορία του Αστραίου μια πρώιμη αφήγηση ενός star child; Και αν τέτοια παιδιά υπήρχαν και άλλα, εδώ στη Γη σε όλη την ιστορία μας, ποια είναι η πηγή της ανώτερης νοημοσύνης και των ανεξήγητων ικανοτήτων τους;
Ο Bret Oldham, συγγραφέας του Children of the Greys, αναφέρει πως η επιστήμη μας λέει ότι εκτός από το DNA διπλής έλικας, υπάρχουν επιπλέον 10 αιθερικοί κλώνοι DNA που, όμως, είναι αδρανείς στους ανθρώπους και έκτοτε έχει καταγραφεί ιστορικά, όπως άλλωστε υποστηρίζεται ότι στην πρώτη δεκαετία της νέας χιλιετίας που διανύουμε, γεννήθηκε ο πρώτος άνθρωπος με τρίτη έλικα στο DNA του(Σημείωση Αναξίμανδρου: Εννοείτε εδώ ότι γεννήθηκε με ενεργοποιημένη την τρίτη έλικα και όχι με μια έλικα παραπάνω). Είναι πολύ πιθανό οι εξωγήινοι δημιουργοί να μας έχουν σχεδιάσει με αυτόν τον τρόπο, οπότε ορισμένα άτομα επιλέγονται διαχρονικά για να ξυπνήσουν αυτά τα αδρανή σκέλη προκειμένου να βοηθήσουν την ανθρωπότητα να προχωρήσει.
Στη συνέχεια μπορείτε να παρακολουθήσετε το πολύ ενδιαφέρον σχετικό βίντεο από το History Channel με τίτλο: Ancient Aliens: Star Children of Ancient Greece (Season 7) | History
“ΣΠΑΜΕ ΤΟ ΜΑΤΡΙΞ” ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΠΙΤΙ. Ένα εγχειρίδιο αφύπνισης… ΤΩΡΑ ΜΕ ΜΕΓΆΛΗ ΈΚΠΤΩΣΗ… Εάν ενδιαφέρεσαι για την απόκτηση του, επικοινώνησε μαζί μου μέσω του mail nikolaosgeor@gmail.com
