Το βιβλίο της Marcia Angell «The Truth About the Drug Companies» εκθέτει πώς η Big Pharma επιλέγει τα κέρδη έναντι της δημόσιας υγείας..
- Το βιβλίο της Marcia Angell εκθέτει πώς η φαρμακευτική βιομηχανία έχει μετατραπεί σε έναν εξαιρετικά κερδοφόρο τομέα, που συχνά δίνει προτεραιότητα στα κέρδη έναντι της δημόσιας υγείας.
- Ο νόμος Bayh-Dole του 1980 επέτρεψε στις φαρμακευτικές εταιρείες να κατοχυρώνουν με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας και να επωφελούνται από δημόσια χρηματοδοτούμενη έρευνα, δημιουργώντας ένα σύστημα όπου το κοινό αναλαμβάνει το κόστος της έρευνας ενώ οι εταιρείες αποκομίζουν οικονομικά οφέλη.
- Οι φαρμακευτικές εταιρείες ξοδεύουν σημαντικά περισσότερα για το μάρκετινγκ και τη διοίκηση παρά για έρευνα και ανάπτυξη (Ε&Α), με σχεδόν το 77 τοις εκατό των εγκεκριμένων από τον FDA φαρμάκων να είναι φάρμακα “εμένα” που δεν προσφέρουν κανένα σημαντικό θεραπευτικό πλεονέκτημα.
- Ο νόμος περί τελών χρηστών συνταγογραφούμενων φαρμάκων του 1992 δημιούργησε σύγκρουση συμφερόντων, οδηγώντας σε ταχύτερες και λιγότερο αυστηρές εγκρίσεις φαρμάκων, με αποτέλεσμα ανησυχίες για την ασφάλεια και ανακλήσεις
- Η Angell συνηγορεί υπέρ της λογοδοσίας και των μεταρρυθμίσεων για τη διασφάλιση προσιτών, αποτελεσματικών φαρμάκων, τονίζοντας την ανάγκη για ισορροπία μεταξύ των κερδών του κλάδου και της δημόσιας υγείας.
Στο βιβλίο της «The Truth About the Drug Companies: How They Deceive Us and What to Do About It», η Marcia Angell εκθέτει τη μεταμόρφωση της φαρμακευτικής βιομηχανίας σε έναν τζάγκερ με γνώμονα τα κέρδη , συχνά σε βάρος της δημόσιας υγείας. Ο κλάδος, κάποτε ένας μέτριος παίκτης, έγινε μια οικονομική δύναμη στη δεκαετία του 1980, χάρη σε έναν συνδυασμό μεταβαλλόμενης στάσης του κοινού και κυβερνητικών πολιτικών που ευνοούσαν τα εταιρικά συμφέροντα. Σήμερα, είναι ένας από τους πιο κερδοφόρους τομείς στις Ηνωμένες Πολιτείες. Όμως, η επιτυχία του συνεπάγεται σημαντικό κόστος για τους καταναλωτές και το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης.
Το σημείο καμπής για τη φαρμακευτική βιομηχανία ήρθε το 1980, όταν ο νόμος Bayh-Dole επέτρεψε σε πανεπιστήμια και μικρές επιχειρήσεις να κατοχυρώσουν ευρεσιτεχνίες για ανακαλύψεις από έρευνα που χρηματοδοτήθηκε από τους φορολογούμενους που διεξήχθη από τα Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας. Αυτό έδωσε τη δυνατότητα στις φαρμακευτικές εταιρείες να αδειοδοτήσουν αυτές τις καινοτομίες, ιδιωτικοποιώντας ουσιαστικά την έρευνα που χρηματοδοτείται από το δημόσιο.
Ενώ αυτό ήταν ένα όφελος για τα φαρμακευτικά κέρδη, δημιούργησε ένα σύστημα όπου το κοινό επωμίζεται το κόστος της έρευνας ενώ οι εταιρείες καρπώνονται τα οικονομικά οφέλη. Για παράδειγμα, το αντικαρκινικό φάρμακο Taxol – που αναπτύχθηκε με 183 φορολογικά δολάρια – απέφερε δισεκατομμύρια για την Bristol-Myers Squibb. Εν τω μεταξύ, το κοινό έλαβε μόνο 35 εκατομμύρια δολάρια σε δικαιώματα.
Παρά τους ισχυρισμούς του κλάδου ότι δίνει προτεραιότητα στην έρευνα και ανάπτυξη (R&D), η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Ένα σημαντικό μέρος των φαρμακευτικών προϋπολογισμών διατίθεται για το μάρκετινγκ και τη διοίκηση, συμπεριλαμβανομένων των διαφημίσεων, των προαγωγών και των μισθών των στελεχών. Το 1990, το 36 τοις εκατό των εσόδων από τις πωλήσεις κατευθύνθηκε σε αυτά τα έξοδα — περισσότερο από το διπλάσιο του ποσού που δαπανήθηκε για έρευνα και ανάπτυξη.
Επιπλέον, πολλά «νέα» φάρμακα δεν είναι καινοτόμες ανακαλύψεις, αλλά φάρμακα «εμένα» που είναι σχεδόν πανομοιότυπα με τα υπάρχοντα φάρμακα. Μεταξύ 1998 και 2002, το 77 τοις εκατό των φαρμάκων που εγκρίθηκαν από τον Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA) ανήκαν σε αυτήν την κατηγορία, προσφέροντας ελάχιστα έως καθόλου θεραπευτικά πλεονεκτήματα σε σχέση με παλαιότερες, φθηνότερες εναλλακτικές λύσεις. Αυτά τα φάρμακα είναι κερδοφόρα επειδή απαιτούν ελάχιστες επενδύσεις Ε&Α και διατίθενται επιθετικά στην αγορά ως ανώτερα, παρά την έλλειψη στοιχείων που να υποστηρίζουν τέτοιους ισχυρισμούς.
Η επιείκεια του FDA: Πολύ υψηλή τιμή για τη δημόσια υγεία
Η FDA, η οποία έχει επιφορτιστεί με τη διασφάλιση της ασφάλειας και της αποτελεσματικότητας των φαρμάκων, έχει επίσης τεθεί σε κίνδυνο. Ο νόμος περί τελών χρηστών συνταγογραφούμενων φαρμάκων του 1992 επέτρεψε στις φαρμακευτικές εταιρείες να πληρώνουν τέλη για κριτικές φαρμάκων, δημιουργώντας σύγκρουση συμφερόντων.
Ως αποτέλεσμα, η FDA έχει γίνει πιο επιεικής, εγκρίνοντας φάρμακα πιο γρήγορα και με λιγότερο αυστηρά στοιχεία. Αυτό οδήγησε στην έγκριση φαρμάκων που αργότερα αποσύρονται για λόγους ασφαλείας, θέτοντας σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία.
Το υψηλό κόστος των συνταγογραφούμενων φαρμάκων παραμένει ένα πιεστικό ζήτημα για τους καταναλωτές. Πολλοί Αμερικανοί στρέφονται στον Καναδά, όπου οι τιμές είναι σημαντικά χαμηλότερες, αλλά αυτή η πρακτική είναι παράνομη και αντιτίθεται σθεναρά από τη βιομηχανία.
Οι φαρμακευτικές εταιρείες υποστηρίζουν ότι τα υψηλά κέρδη των ΗΠΑ είναι απαραίτητα για τη χρηματοδότηση της Ε&Α, αλλά τα δεδομένα λένε μια διαφορετική ιστορία. Ο κλάδος ξοδεύει πολύ περισσότερα στο μάρκετινγκ παρά στην καινοτομία, και η ρύθμιση των τιμών σε άλλες χώρες δεν έχει καταπνίξει την ικανότητά τους να αναπτύσσουν νέα φάρμακα.
Η Angell καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η φαρμακοβιομηχανία πρέπει να επιλέξει μεταξύ της προτεραιότητας των κερδών και της εξυπηρέτησης της δημόσιας υγείας. Οι καταναλωτές και οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής πρέπει να απαιτήσουν λογοδοσία και να πιέσουν για μεταρρυθμίσεις που διασφαλίζουν οικονομικά προσιτά, αποτελεσματικά φάρμακα.
Το διακύβευμα είναι μεγάλο: Είναι η υγεία και η οικονομική ευημερία των ανθρώπων που κρέμονται στην ισορροπία. Ρίχνοντας φως στις πρακτικές του κλάδου, το βιβλίο του Angell χρησιμεύει ως έκκληση για δράση για ένα πιο δίκαιο και ηθικό σύστημα υγειονομικής περίθαλψης.
Παρακολουθήστε αυτό το βίντεο για το βιβλίο της Marcia Angell, “The Truth About the Drug Companies: How They Deceive Us and What to Do About It”, όπου εκθέτει την ατζέντα της Big Pharma με γνώμονα τα κέρδη.
