ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΙΔΙΩΝ.. Τα παιδιά είναι εξαιρετικά δεκτικά στις ενέργειες του περιβάλλοντός τους ως μωρά μέχρι την ηλικία των έξι περίπου ετών… και ως εκ τούτου, τα παιδιά είναι πολύ ευαίσθητα στον Υποσυνείδητο Προγραμματισμό…
Στις πρώιμες αναπτυξιακές φάσεις της παιδικής ηλικίας, οι νευρώνες-καθρέφτες αναπτύσσουν ιδιότητες που μιμούνται την επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά των γονιών του και του περιβάλλοντος. Ένας νευρώνας καθρέφτης*[1] είναι ένα νευρικό κύτταρο που πυροδοτείται όταν το άτομο παρατηρεί μια ενέργεια που εκτελείται από άλλο άτομο. Αυτό σημαίνει ότι ένα παιδί παρακολουθώντας τη συμπεριφορά του γονέα ή του κηδεμόνα του, στην πραγματικότητα βάζει ίχνη για το ίδιο νευρωνικό μοτίβο δράσης, μέσω των πληροφοριών που μεταφέρονται στις νευρικές του παρορμήσεις. Έτσι, κατά τη φάση της βιο-πνευματικής ανάπτυξης του παιδιού, τίθεται μια ισχυρή βάση για τις πεποιθήσεις και τις συμπεριφορές που διαμορφώνονται σε αυτό το άτομο στο μέλλον, όταν ενηλικιωθεί.
Τα μωρά και τα παιδιά έχουν φυσικά πολύ πιο αργή συχνότητα εγκεφαλικών κυμάτων από τους ενήλικες και έτσι αναπτύσσεται πρώτα η σωστή λειτουργία του εγκεφάλου και οι αισθητηριακές ικανότητες που σχετίζονται με την πυροδότηση των κατοπτρικών νευρώνων και τα συναισθήματα Ενσυναίσθησης.
Υπάρχει μια ατζέντα για να διαταραχθεί ο δεσμός μητέρας-παιδιού από τη γέννηση έως τα έξι χρόνια, καθώς η αρνητική ατζέντα παρεμβαίνει στον υγιή σχηματισμό των δεσμών αγάπης που καλλιεργούν ενσυναίσθητες συνδέσεις και τρέφουν συναισθήματα, προστασίας και ασφάλειας. Ένας στοργικός ενήλικας στη ζωή ενός παιδιού είναι ο πιο σημαντικός παράγοντας για να βοηθήσει αυτό το παιδί να χτίσει ΙΣΧΥΡΗ ΑΝΘΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ για να αντιμετωπίσει τις αντιξοότητες και να γίνει ένα καλά προσαρμοσμένο και υγιές άτομο στην κοινωνία.
Τα παιδιά είναι πολύ πιο ανοιχτά με φυσική υψηλή αισθητηριακή ικανότητα, διαίσθηση, δημιουργικότητα και φαντασία προτού αρχίσουν να διαμορφώνονται κοινωνικά σε τρισδιάστατες επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές του αριστερού εγκεφάλου από το σχολείο, την οικογένεια και τα μέσα ενημέρωσης, καθώς και τον αντίκτυπο από μια σειρά χημικών και τοξικών περιβαλλοντικών εκθέσεων…
Πολλά παιδιά κλείνουν τις ικανότητες της Διαισθητικής Ενσυναίσθησης όταν μπαίνουν για πρώτη φορά στο σχολείο και συνειδητοποιούν ότι αυτές οι ικανότητες δεν γίνονται αποδεκτές από τους ενήλικες γύρω τους. Αυτό είναι ένα κρίσιμο ζήτημα για την κατανόηση του γεγονότος ότι οι μαθημένες πεποιθήσεις προγραμματίζονται υποσυνείδητα πριν ο εγκέφαλος αναπτυχθεί σωστά για να σκέφτεται κριτικά και να αμφισβητεί τον νοητικό προγραμματισμό που λαμβάνει χώρα.
Ο υποσυνείδητος προγραμματισμός ξεκινά από την πρώιμη παιδική ηλικία όταν ο εγκέφαλός μας δεν είναι πλήρως ανεπτυγμένος, αλλά αντίθετα είναι πολύ εντάξει στις τακτικές κοινωνικής μηχανικής που τονίζουν περαιτέρω τις αρνητικές συνθήκες που προκαλούν το τοξικό στρες και τους δυστυχισμένους ανθρώπους. Η Αρνητική Ατζέντα (της NAA) έχει πλήρη επίγνωση της δύναμης του υποσυνείδητου προγραμματισμού σε νεαρούς και μη ανεπτυγμένους εγκεφάλους και στοχεύει στα παιδιά όσο το δυνατόν νωρίτερα για να αποκτήσει (η Αρνητική ατζέντα) τον έλεγχο αυτού του ατόμου καθ ‘όλη τη διάρκεια της ζωής του.
Έτσι, ΡΥΘΜΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΝΗΛΙΚΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΣΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ να συμπεριλάβουν την «περιποίηση» μικρών παιδιών ως βασική στρατηγική για εξαπάτηση.. Τα παιδιά είναι ιδιαίτερα ανοιχτά στον υποσυνείδητο προγραμματισμό που περιέχεται σε κινούμενα σχέδια, βιβλία, ταινίες και άλλα μέσα προσανατολισμένα προς τα παιδιά που παρέχονται από ενήλικες ή σε εκπαιδευτικό υλικό. Ο προγραμματισμός παιδιών μέσω της χρήσης υποσυνείδητου, χρησιμοποιείται με σκοπό να μειώσει τις αναστολές του παιδιού όσον αφορά τις σεξουαλικές συμπεριφορές, και αυτές οι τακτικές χρησιμοποιούνται συνήθως από τα αρπακτικά για να ομαλοποιήσουν τη σεξουαλική κακοποίηση και να παρασύρουν ανηλίκους στην πορνεία και την πορνογραφία…
Όταν τα παιδιά γίνονται μάρτυρες τραυματικών γεγονότων όπως βία, κακοποίηση και θάνατο, είτε στην τηλεόραση είτε στους δρόμους, εξελίσσεται εύκολα σε επίπεδα τραυματικού στρες που εκτροχιάζουν τη μελλοντική ανάπτυξη του εγκεφάλου και προγραμματίζουν αρνητικές υποσυνείδητες πεποιθήσεις που μπορούν να αξιοποιηθούν περαιτέρω… Όταν τα παιδιά (και οι ενήλικες ακόμη), εκτίθενται σε επαναλαμβανόμενες εικόνες κακοποίησης, σεξ ή βίας, οι νευρικές συνδέσεις που σχηματίζονται στον εγκέφαλο, δημιουργούν αυτόματες αντιδράσεις για φόβο, άγχος, παρορμητικότητα και μια σειρά από ψυχικές διαταραχές που αυξάνονται γρήγορα με κάθε έκθεση…
Αυτοί οι τύποι αρνητικών συσχετισμών συνδέονται με συστήματα πεποιθήσεων που λειτουργούν ως Υποσυνείδητος Προγραμματισμός που ελέγχουν τις ζωές μας και είναι ο πρωταρχικός λόγος για τον οποίο πολλοί ενήλικες ΣΑΜΠΟΤΑΡΟΥΝ ΣΥΝΕΧΩΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ, γίνονται εθισμένοι ή παίζουν καταστροφικά αρχέτυπα θυματοποίησης και “Μαθημένης Ανημπόριας”*[2].
Εφόσον ο υποσυνείδητος προγραμματισμός εκτελεί αρνητικές σκέψεις ή συστήματα ψευδών πεποιθήσεων στο Συνειδητό Νου, εμποδίζει αποτελεσματικά τις ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΑΦΥΠΝΙΣΗΣ και εμποδίζει την ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ, η οποία θα εξέφραζε πιο συνεκτικές και θετικές συμπεριφορές. Παιδιά που είναι προγραμματισμένα σε μια αρνητική αυτοεικόνα και χαμηλή αυτοεκτίμηση, εθιστική προσωπικότητα, προγραμματισμό θύματος – θύτη, που πιστεύουν ότι είναι ανήμποροι να αλλάξουν οτιδήποτε επειδή δεν έχουν σημασία, ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΟΙ ΕΝΗΛΙΚΕΣ ΓΙΑ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ ΚΑΙ ΕΛΕΓΧΟ.
Έτσι, αυτές οι ομάδες ανθρώπων που δεν γνωρίζουν, είναι που διοικούνται από τις παρορμήσεις του Υποσυνείδητου Νου τους που συνεχίζουν να τροφοδοτούν τις συλλογικές υποσυνείδητες εκπομπές προγραμματισμού που προορίζονται για Σκλαβιά Μαζικής Συνείδησης.
Μέχρι να είμαστε πρόθυμοι να δούμε καταστροφικές συμπεριφορές που προκαλούνται από τους κρυμμένους φόβους μας, μπορούμε εύκολα να προβάλλουμε ή να μεταφέρουμε τους φόβους μας σε άλλους ανθρώπους, ειδικά μέσω των ασυνείδητων παρορμήσεων μας ή των αρνητικών εκρήξεων του Εγώ… Αυτό δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο ψυχικής και συναισθηματικής στασιμότητας, καθιστώντας δύσκολη την αλλαγή, τη μεταμόρφωση και την εξέλιξη πέρα από τους προσωπικούς περιορισμούς.
Οι γονείς και οι δάσκαλοι που είναι οι ενήλικες και οι φροντιστές που βοηθούν στην καθοδήγηση των παιδιών, μπορεί να χρειαστεί να αναγνωρίσουν ότι οι συναισθηματικές και κοινωνικές δεξιότητες που επιδεικνύουν στις σχέσεις τους, θα είναι το παράδειγμα που δίνεται στα νέα και αναπτυσσόμενα μυαλά. ΘΑ ΜΙΜΗΘΟΥΝ ΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥΣ.
ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ*.
Οι δεξιότητες πρέπει να διδαχθούν στα παιδιά από νωρίς, για να τα βοηθήσουν να χειριστούν τις συγκρούσεις και να κάνουν πιο θετικές επιλογές σχετικά με την προσωπική και κοινωνική τους συμπεριφορά, αναγνωρίζοντας τα δικά τους συναισθήματα. Τα παιδιά που είναι προικισμένα με γονείς που τους διδάσκουν τη ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ και τη συναισθηματική αυτορύθμιση, θα χειραγωγηθούν πολύ λιγότερο ως ενήλικες.
* ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΡΡΥΘΜΙΣΗ ή ρύθμιση του συναισθήματος είναι η ικανότητα να ανταποκρίνεται κανείς στις συνεχείς απαιτήσεις των εμπειριών ζωής με ένα εύρος συναισθημάτων με ισορροπημένο τρόπο που είναι πνευματικά υγιής και υποστηρικτικός για το άτομο… σκοπός είναι να μειωθούν ή να εξαλειφθούν οι αυτότραυματικές συμπεριφορές – αποτέλεσμα της έλλειψης ελέγχου παρορμήσεων. Η συναισθηματική αυτορρύθμιση σχετίζεται άμεσα με την αύξηση της συναισθηματικής ικανότητας και της Συνοχής…
Ένα παιδί στη μήτρα… τα νεογέννητα και τα νήπια αποτυπώνουν από όλους τους ανθρώπους και τις ενεργητικές συνέπειες των γεγονότων στα οποία εκτίθενται… Είναι μύθος να πιστεύουμε ότι τα μωρά δεν θυμούνται τραυματικά γεγονότα ή έχουν αναμνήσεις, όλες οι εμπειρίες του παιδιού από τη μήτρα είναι καταγεγραμμένες στο υποσυνείδητό τους και αυτό το περιεχόμενο θα είναι μαζί τους σε όλη τους τη ζωή…
υποσημειώσεις / επεξηγήσεις
*[1] Νευρώνες Καθρέφτες
Ένας νευρώνας καθρέφτης είναι ένα νευρικό κύτταρο που πυροδοτείται όταν το άτομο παρατηρεί μια ενέργεια που εκτελείται από άλλο άτομο. Οι νευρώνες που πυροδοτούνται ως απάντηση στο να δουν τις ενέργειες που γίνονται από το σώμα κάποιου άλλου ονομάζονται νευρώνες καθρέφτη. Επομένως, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι ενώ παρατηρούμε τη συμπεριφορά κάποιου άλλου, νευρικά κύτταρα ή νευρώνες μέσα μας, πυροδοτούν παρόμοια σύνολα νευρωνικών συνδέσεων στο σώμα μας, οι οποίες αντικατοπτρίζουν αυτές που πυροδοτούνται στο άτομο που παρατηρούμε.
Αυτό σημαίνει ότι ένα άτομο που παρακολουθεί τη συμπεριφορά ενός άλλου ως παρατηρητής, εκτελεί στην πραγματικότητα το ίδιο μοτίβο δράσης, μέσω των πληροφοριών που μεταφέρονται στις νευρικές του παρορμήσεις. Στις πρώιμες αναπτυξιακές φάσεις της παιδικής ηλικίας, οι νευρώνες-καθρέφτες αναπτύσσουν ιδιότητες καθρέφτη μέσω του παιδιού που μιμείται την επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά των γονιών του και του περιβάλλοντος. Σε ορισμένα αυτιστικά παιδιά, η Βιο-Νευρολογική απόκριση εκδηλώνεται μέσω της χαμηλότερης λειτουργίας των νευρώνων καθρέφτη… Η αποσύνδεση της νευρικής δραστηριότητας με τους κατοπτρικούς νευρώνες βλάπτει τη συναισθηματική ανάπτυξη. Αυτό περιορίζει τη διασύνδεση των κοινών συναισθημάτων που εμφανίζονται στον ανθρώπινο δεσμό, γεγονός που αφαιρεί ή περιορίζει τα συναισθήματα Ενσυναίσθησης…
Ένα άτομο που έχει ΕΠΙγνωση του εαυτού του μπορεί να συλλογιστεί τη βαθιά σημασία που έχουν οι νευρώνες του καθρέφτη σε σχέση με τα αυξανόμενα κοινά συναισθήματα Ενσυναίσθησης και αντιστρόφως, τον αντίκτυπο των αρνητικών μοτίβων σκέψης που ρυθμίζονται εύκολα στα ομαδικά συστήματα Mind Control στον πλανήτη…
*[2] Μαθημένη Ανικανότητα
Από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο , οι Ελεγκτές (Cabal / Κλίκα) έχουν χρησιμοποιήσει τον προγραμματισμό Μαθημένη Ανικανότητα (Learned Helplessness) στις μεθόδους Κοινωνικής Μηχανικής τους, προκειμένου να υβριδοποιηθούν ως “Σιωπηλό όπλο” (Silent Weapon) για βιολογικό πόλεμο. Αυτό το όπλο εκτελείται εναντίον του παγκόσμιου ανθρώπινου πληθυσμού χωρίς την επίγνωση ή τη συγκατάθεσή του…
Ένας κύριος στόχος αυτών των επιθετικών προγραμμάτων Κοινωνικής Μηχανικής είναι να ρυθμίσουν τη μαθημένη ανικανότητα στο κοινό. Η μαθημένη ανικανότητα είναι μια τυπική συμπεριφορά ανθρώπου ή ζώου που εμφανίζεται όταν ένα ον υπομένει επανειλημμένα επώδυνα και αρνητικά ερεθίσματα, τα οποία δεν μπορεί να ξεφύγει ή να αποφύγει… Αφού κορεστεί επανειλημμένα σε οδυνηρές και αρνητικές εμπειρίες, το άτομο συχνά αποτυγχάνει να μάθει, αποτυγχάνει να επιχειρήσει μεθόδους διαφυγής ή αποφυγής σε νέες καταστάσεις όπου μια τέτοια απάντηση θα ήταν πιθανότατα αποτελεσματική.
Με άλλα λόγια, το άτομο έχει μάθει ότι είναι αβοήθητο σε καταστάσεις όπου υπάρχει παρουσία επώδυνου και αρνητικού ερεθίσματος και έχει αποδεχθεί ότι έχει χάσει τον πλήρη έλεγχο, και έτσι σταματά να προσπαθεί να κάνει οτιδήποτε για να το αλλάξει.
