Τι κρύβεται πραγματικά πίσω από την απειλή του Μπάιντεν να στείλει Αμερικανούς να πολεμήσουν τη Ρωσία; Ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών κατάφερε και πάλι με τις δηλώσεις του να προκαλέσει σάλο. Μιλώντας στο Κογκρέσο, ο Τζο Μπάιντεν ανέφερε την πιθανότητα Αμερικανικά στρατεύματα να πολεμήσουν ρωσικά στρατεύματα. Με αποτέλεσμα να προκαλέσει μεγάλη ανησυχία ειδικά στους Αμερικάνους πολίτες που σε μεγάλο ποσοστό έχουν τεθεί κατά οποιουδήποτε πολέμου… Γιατί όμως το έκανε αυτό;;; Ήταν μια ακόμα από τις χαζομάρες του στις οποίες μας έχει συνηθίσει;;; Ή εδώ παίζεται ένα παιχνίδι;;;
Ο Μπάιντεν, φυσικά, όπως έχουμε όλοι δει, έχει επανειλημμένα προβλήματα στο να παραμείνει στο σενάριο ή να κρατήσει τις σκέψεις του, με αποτέλεσμα να πέφτει σε ντροπιαστικές γκάφες, όπως αποκαλώντας την Αντιπρόεδρό του Καμάλα Χάρις «μεγάλη πρόεδρο»… ή όταν μπέρδεψε την Ουκρανία με το Ιράν.. Ή όπως μπορείτε να δείτε πως Ο νυσταγμένος Μπάιντεν κτύπησε και πάλι: «Ο πεζοναύτης μου έχει κωδικό για να ανατινάξει τον κόσμο»
Ωστόσο, σε αυτή την περίπτωση, ο λόγος του ήταν εύλογα συνεκτικός. Η δήλωσή του ήταν σκόπιμη, και μάλιστα την επανέλαβε για να βεβαιωθεί ότι το κοινό του εκτιμούσε πλήρως τη βαρύτητα της.
Δεν είναι περίεργο που ανασήκωσε τα φρύδια. Ένας πόλεμος μεταξύ Αμερικής και Ρωσίας, θα περιλάμβανε τις δύο μεγαλύτερες – με διαφορά – από τις εννέα πυρηνικές δυνάμεις του κόσμου. Και άλλοι, όπως η Μεγάλη Βρετανία ή η Κίνα, για παράδειγμα, θα μπορούσαν επίσης να παρασυρθούν επειδή μια τέτοια σύγκρουση θα μετατρεπόταν εύκολα σε παγκόσμιο πόλεμο. Ακόμη και τα συμβατικά οπλοστάσια της Ουάσιγκτον και της Μόσχας θα εγγυώνταν την καταστροφή, τουλάχιστον στην Ευρώπη και πιθανώς και αλλού.
Ωστόσο, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε το πλαίσιο των παρατηρήσεων του Μπάιντεν και να είμαστε ακριβείς σχετικά με το τι είπε – και τι δεν είπε.
Σχετικά με το πλαίσιο, ο Αμερικανός πρόεδρος βρίσκεται σε άμυνα, όχι τόσο εναντίον της Ρωσίας όσο κατά των Ρεπουμπλικανών. Αρνούνται σταθερά να εγκρίνουν ένα νομοσχέδιο δαπανών που είναι ως επί το πλείστον μέσο μεταφοράς ακόμη μιας τεράστιας 61 δισεκατομμυρίων $ βοήθειας στην Ουκρανία. Αυτό έρχεται να προστεθεί σε ένα τρέχον – από τον Οκτώβριο – σύνολο 116 δισεκατομμυρίων $ που έχει ήδη εγκριθεί από το Αμερικανικό Κογκρέσο ως απάντηση στον πόλεμο στην Ουκρανία.
Η αντίθεση για την αποδέσμευση περισσότερης χρηματοδότησης έχει περισσότερους από έναν λόγους. Οι Ρεπουμπλικάνοι είναι ξεκάθαροι για το γεγονός ότι χρησιμοποιούν το αίτημα της κυβέρνησης ως μόχλευση. Θέλουν παραχωρήσεις στις ιδέες τους σχετικά με τη σκλήρυνση των συνόρων της Αμερικής ενάντια στη μετανάστευση. Δεδομένου ότι ο Λευκός Οίκος δεν θα παίζει μπάλα, οι Ρεπουμπλικάνοι δεν θα συνεργάζονται πλέον για χρήματα για την Ουκρανία. Υπό αυτή την έννοια, αυτό είναι απλώς καθημερινή πολιτική: σκληρό παζάρι θα μπορούσαμε να πούμε, που καλύπτεται από υπερβολική ρητορική.
Αλλά αυτό σηματοδοτεί μια σημαντική αλλαγή. Ο πόλεμος αντιπροσώπων της Δύσης στην Ουκρανία συνήθιζε να εξαιρείται από την πολιτική, ιδεολογικά ανυψωμένος σε ένα επίπεδο σχεδόν θρησκευτικής σημασίας. Αυτές οι μέρες πέρασαν όμως και μάλιστα για τα καλά. Οι Ρεπουμπλικάνοι ξεκάθαρα φοβούνται ότι δεν θα υπάρξει εκλογικός αντίκτυπος για την αντιμετώπιση αυτού του ζητήματος ως απλώς άλλο ένα διαπραγματευτικό χαρτί. Και έχουν δίκιο. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν φθίνουσα υποστήριξη για τον πόλεμο μεταξύ των Αμερικανών ψηφοφόρων. Ακόμη και τον Αύγουστο, μια πλειοψηφία είχε ήδη αρνηθεί να δαπανηθούν περισσότερα χρήματα σε αυτό. Μεταξύ ειδικά των Ρεπουμπλικανών ψηφοφόρων, αυτή η θέση είναι κυρίαρχη.
Δεν είναι περίεργο που ο Πρόεδρος της Ουκρανίας Βλαντιμίρ Ζελένσκι ακύρωσε την ήδη προγραμματισμένη μέσω τηλεδιάσκεψης εμφάνισή του ενώπιον του Κογκρέσου. Δεν αντιμετωπίζεται πλέον ως ξεχωριστός και οι εκκλήσεις του δεν θα είχαν καμία διαφορά, αφήνοντάς του τίποτα άλλο παρά πρόσθετη δημόσια ταπείνωση.
Ταυτόχρονα, ο υποβιβασμός του πολέμου με πληρεξούσια από ένα είδος ιερού πολέμου για τις δυτικές «αξίες» (όποιες κι αν είναι αυτές ) σε ένα εμπορεύσιμο αντικείμενο δεν θα μπορούσε να συμβεί χωρίς την αποτυχία της Ουκρανίας και των χορηγών της στο πεδίο της μάχης. Η αδιαλλαξία των Ρεπουμπλικανών και η κλιμακούμενη ρητορική του Μπάιντεν είναι το αποτέλεσμα μιας πραγματικής, ρεαλιστικής και πλέον ανοιχτά παραδεκτής αίσθησης ότι αυτό είναι πιθανό να είναι μια χαμένη υπόθεση.
Αυτό μας φέρνει πίσω στο ερώτημα τι ακριβώς είπε ο Αμερικανός πρόεδρος. Ουσιαστικά έχει αποδώσει δύο βασικά σημεία. Η μία ήταν η αβάσιμη, αν και δημοφιλής, εικασία του –που παρουσιάζεται με τη συνηθισμένη ατάκα ως βεβαιότητα– ότι αν η Ρωσία κερδίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία, αναπόφευκτα θα συνεχίσει να επιτίθεται σε άλλες χώρες. Και δεδομένου ότι ο Μπάιντεν υποθέτει επίσης ότι οι μελλοντικοί στόχοι της Μόσχας θα περιλαμβάνουν κράτη μέλη του ΝΑΤΟ – σαφώς στην Ανατολική Ευρώπη, ειδικότερα – κατέληξε στο συμπέρασμα ότι μια τέτοια ρωσική επίθεση θα πυροδοτούσε την υποχρέωση της Αμερικής να πολεμήσει απευθείας τη Ρωσία.
Φυσικά, οι ειδικοί τουλάχιστον γνωρίζουν ότι ακόμη και το διάσημο Άρθρο Πέντε του ΝΑΤΟ δεν είναι το έναυσμα που πολλοί πιστεύουν ότι είναι. Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με την επιστολή της συνθήκης του ΝΑΤΟ, τα κράτη μέλη δεν χρειάζεται αυτόματα να πάνε σε πόλεμο όταν ένα άλλο κράτος μέλος δέχεται επίθεση. Αλλά είναι πολιτικό γεγονός ότι η αξιοπιστία του ΝΑΤΟ στον πραγματικό κόσμο βασίζεται στην ιδέα ότι τα μέλη του θα υπερασπίζονται το ένα το άλλο στρατιωτικά και χωρίς δισταγμό.
Ως εκ τούτου, η προειδοποίηση του Μπάιντεν ότι εάν η Ουκρανία χάσει, η Αμερική και η Ρωσία θα μπορούσαν να καταλήξουν σε πόλεμο, αφορά αλλά και δεν αφορά την Ουκρανία. Είναι, επειδή η επικείμενη ήττα της Ουκρανίας είναι το έναυσμά της και όχι γιατί ο Μπάιντεν θα επιδιώξει να κάνει μια μάχη για την Ουκρανία. Αντίθετα, όχι μόνο κατέστησε σαφές ποιον ισχυρίζεται ότι η Ουάσιγκτον είναι έτοιμη να υπερασπιστεί πηγαίνοντας σε πόλεμο με τη Μόσχα, αλλά και ποιον δεν θα υπερασπιστεί με αυτόν τον τρόπο, δηλαδή την Ουκρανία.
Για το Κίεβο, αυτό πρέπει να είναι πικρό. Ήταν όμως προβλέψιμο. Το καθεστώς Ζελένσκι επέτρεψε στη Δύση, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, να χρησιμοποιήσει τη Ουκρανία ως πιόνι – αρκετά καλό για να αιμορραγεί, αλλά όχι αρκετά καλό για να γίνει μέλος της λέσχης. Αυτό που είπε ο Μπάιντεν είναι απλώς μια περίληψη αυτού του θλιβερού, σκληρού και ταπεινωτικού γεγονότος. Σε άλλες εποχές, ο Ζελένσκι θα είχε μόνο ένα τιμητικό πράγμα να κάνει. Μάλλον θα πάει για μια χρυσή εξορία. Ή θα τον φάνε με άλλον τρόπο..
Επιφανειακά, ο Αμερικανός πρόεδρος φαίνεται να προσπαθεί ακόμα να αποτρέψει την ήττα της Ουκρανίας. Αλλά αυτό είναι παραπλανητικό, για δύο λόγους. Η ομιλία του Μπάιντεν μπορεί να ακούγεται σαν μια προσπάθεια πίεσης στους επίμονους Ρεπουμπλικάνους να απελευθερώσουν επιτέλους τα χρήματα για να σώσουν τη μέρα. Όμως, στην πραγματικότητα, είναι πιο πιθανό ο πρόεδρος ή οι γύρω του να γνωρίζουν ότι η μέρα δεν μπορεί να σωθεί πλέον. Ως εκ τούτου, στην πραγματικότητα, αυτή η προειδοποίηση είναι μια πρώιμη κίνηση στο παιχνίδι ευθυνών. Μόλις ηττηθεί η Ουκρανία, η ερώτηση «ποιος έχασε την Ουκρανία» θα δηλητηριάσει την αμερικανική πολιτική, ίσως, ανάλογα με τον ακριβή χρόνο αυτής της ήττας, ακόμη και κατά τη διάρκεια των προεδρικών εκλογών.
Ο Μπάιντεν απλώς προετοιμάζει το έδαφος για να κατηγορήσει τους Ρεπουμπλικάνους για το αποτέλεσμα της αλαζονικής πολιτικής υψηλού κινδύνου της κυβέρνησής του. Θα λειτουργήσει αυτό; Μάλλον όχι έξω από τους δημοκρατικούς κύκλους αληθινών πιστών.
Και μετά, τελευταίο και ίσως όχι το λιγότερο, υπάρχει ένα μήνυμα προς τους ΝΑΤΟ της Ουάσιγκτον «εταίρους» στην Ευρώπη. “Ναι”, εκτελείται, “είμαστε έτοιμοι να χάσουμε τον πόλεμο μεσολάβησης εναντίον της Ρωσίας. ναι, όλα πήγαν στραβά, από τις οικονομικές κυρώσεις (που έκαναν τη Ρωσία ισχυρότερη αντί για πιο αδύναμη) μέχρι τη στρατιωτική υποστήριξη (που έδειξε στη Μόσχα ότι και τα δυτικά τανκς «καίγονται», με τους λακωνικούς όρους του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν). και ναι, έχουμε υπερεκταθεί και αποκαλύψαμε πόσο αδύναμοι είμαστε πραγματικά με κάθε δυνατό τρόπο. Αλλά παρακαλώ μην ανησυχείτε. Εάν η κατάσταση το επιβάλει, εσείς(Ισραήλ) –σε αντίθεση με την Ουκρανία– εξακολουθείτε να είστε ασφαλείς γιατί –σε αντίθεση με την Ουκρανία– βρίσκεστε μέσα στο κλαμπ. Για εσάς, θα πολεμούσαμε πραγματικά.”
Το μήνυμα, μόλις φανερώθηκε. Ακόμη και με τους δικούς του όρους, μυρίζει απόγνωση και μπλόφα. Και αν δεν είναι μπλόφα, τότε αποκαλύπτει πως: Μην ανησυχείτε. Αν δεχτείτε επίθεση, θα γίνει Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος.
Η πραγματικότητα είναι ότι το στοίχημα της Δύσης στην Ουκρανία έχει προκαλέσει ανεπανόρθωτη ζημιά – στη Δύση (εκτός από την Ουκρανία, φυσικά). Το ΝΑΤΟ έχει επιφέρει ένα συντριπτικό και πιθανώς διαρκές πλήγμα στη δική του αξιοπιστία. Η πραγματική ελπίδα της Δύσης –και πραγματικά της Ευρώπης και του κόσμου– δεν βρίσκεται στα αμερικανικά λόγια περί αποφασιστικότητας. Ρωτήστε στο Κίεβο: τροφοδοτήθηκαν με το ίδιο “μαζί σας μέχρι το τέλος“ σενάριο;;; Και το Άρθρο 5 δεν μπορεί να βασιστεί για να κάνει τη διαφορά, επειδή οι ΗΠΑ θα συμβουλεύονται μόνο το δικό τους – συνήθως άστοχο – συμφέρον και οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ(οι υποτελείς, πραγματικά) θα ήταν αφελείς να βασιστούν σε αυτό.
Το Βερολίνο μπορεί ακόμη να φαίνεται πως θα ακολουθήσει και το Παρίσι, για παράδειγμα, αλλά όχι τόσο πολύ. Όχι, η πραγματική ελπίδα του κόσμου βρίσκεται στο πόσο ανόητη είναι η υπόθεση του Μπάιντεν. Η Μόσχα θα ήταν ανόητο να επιτίθεται στο ένα ευρωπαϊκό κράτος μέλος του ΝΑΤΟ μετά το άλλο. Και σε αντίθεση με τη Δύση, η Ρωσία δεν έχει δώσει κανένα σημάδι ότι είναι ανόητη. Είναι, με άλλα λόγια, ο ορθολογισμός της Ρωσίας στον οποίο θα πρέπει να βασιστεί μια ηττημένη από πληρεξούσιο ΝΑΤΟ-Ευρώπη. Δεν είναι ειρωνικό;;;
