Μας Δηλητηριάζουν! Η τρομακτική ατζέντα της Διάσκεψης του ΟΗΕ για τον έλεγχο των πληθυσμών με τοξικό νερό! Θα ήταν πολύ καλό για εμάς τους ανθρώπους να αρχίσουμε να αμφισβητούμε τις αφηγήσεις που έρχονται από τα κέντρα εξουσίας, ειδικά όταν έρχονται τυλιγμένες με τον μανδύα της παγκόσμιας συνεργασίας και του κοινού καλού
Τον Μάρτιο του 2023, ο κόσμος γνώρισε μια κομβική στιγμή στην ιστορία. Η Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το νερό, που συνδιοργανώθηκε από την Ολλανδία και το Τατζικιστάν, συγκλήθηκε στη Νέα Υόρκη. Αυτό το γεγονός, το πρώτο του είδους του εδώ και σχεδόν μισό αιώνα από την εναρκτήρια διάσκεψη στην Αργεντινή το 1977, δεν ήταν απλώς μια ακόμη διπλωματική συγκέντρωση. Ήταν ένα ξεκάθαρο κάλεσμα, μια έντονη υπενθύμιση της κλιμακούμενης παγκόσμιας κρίσης του νερού που απειλεί να εκτροχιάσει την ίδια μας την ύπαρξη.
Ο Henk Ovink και ο Sulton Rahimzoda, οι Ειδικοί Απεσταλμένοι για τις Διεθνείς Υποθέσεις Υδάτων για το Βασίλειο της Ολλανδίας και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας του Τατζικιστάν αντίστοιχα, οραματίστηκαν αυτή τη διάσκεψη ως μια στιγμή ορόσημο, παρόμοια με τη Συμφωνία του Παρισιού για τη δράση για το κλίμα. Αλλά κάτω από αυτό το καπλαμά περιβαλλοντικής διαχείρισης και παγκόσμιας συνεργασίας κρύβεται μια αφήγηση πολύ πιο ανησυχητική.
Η παραδοχή των Ηνωμένων Εθνών στον ιστότοπο τους παρουσιάζει μια ζοφερή εικόνα: η πρόοδός μας στους στόχους που σχετίζονται με το νερό είναι ανησυχητικά εκτός τροχιάς, θέτοντας σε κίνδυνο ολόκληρη την ατζέντα για τη βιώσιμη ανάπτυξη. Ονόμασαν το έργο τους «Ενώνοντας τον κόσμο για το νερό», αλλά τι συνεπάγεται αυτή η ενότητα; Είναι μια γνήσια προσπάθεια επίλυσης μιας παγκόσμιας κρίσης ή υπάρχει κάποιο απώτερο κίνητρο;
Το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF), μια εβδομάδα πριν από τη διάσκεψη, δημοσίευσε ένα άρθρο των Ovink και Rahimzoda, φαινομενικά για να ευαισθητοποιήσει. Ωστόσο, μια συνέντευξη Τύπου του WEF που πραγματοποιήθηκε έξι μήνες νωρίτερα κατά τη διάρκεια της ετήσιας συνάντησής του το 2022 αποκαλύπτει μια εκπληκτική αλήθεια. Η έναρξη της Παγκόσμιας Επιτροπής για την Οικονομία του Νερού δεν αφορούσε μόνο την εκτίμηση και τη διαχείριση του νερού ως «κοινό αγαθό». Αυτός ο όρος, «κοινό καλό», είναι ένας ευφημισμός φορτωμένος με ιστορικές αποσκευές.
Η έννοια του «κοινού καλού» υπήρξε ένα εργαλείο κοινωνικού ελέγχου, που χρησιμοποιήθηκε σε διάφορες ιδεολογίες όπως ο σοσιαλισμός, ο φασισμός, ο ναζισμός και ο κομμουνισμός. Είναι μια αρχή που δίνει προτεραιότητα στις συλλογικές ανάγκες έναντι των ατομικών δικαιωμάτων, οδηγώντας συχνά στην καταπίεση των προσωπικών ελευθεριών υπό το πρόσχημα του κοινωνικού οφέλους. Ο Χέρμαν Γκέρινγκ, ένας εξέχων ναζί πολιτικός, δήλωσε κάποτε, «το κοινό καλό προηγείται του ιδιωτικού αγαθού». Αυτή η ιδεολογία, όπου μια άρχουσα τάξη υπαγορεύει τι είναι καλό για την κοινωνία, υπήρξε πρόσχημα για μερικά από τα πιο καταπιεστικά καθεστώτα στην ιστορία.
Στη συνέντευξη Τύπου του WEF, ο Alem Tedeneke και οι συμπρόεδροι της Επιτροπής, μεταξύ των οποίων η καθηγήτρια Mariana Mazzucato, ο καθηγητής Johan Rockström και ο Tharman Shanmugaratnam, Πρόεδρος της Σιγκαπούρης, παρουσίασαν την έκθεσή τους «Turning the Tide – A Call to Collective Action». Υποστήριξαν με τόλμη ότι αυτή η έκθεση θα αναμόρφωσε την προσέγγισή μας στη διαχείριση του νερού στον 21ο αιώνα. Αλλά η υποκείμενη αφήγηση ήταν πολύ πιο ύπουλη.
Οι δηλώσεις της Mazzucato στο συνέδριο ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτικές. Έκανε παραλληλισμούς μεταξύ της παγκόσμιας κρίσης του νερού και της κρίσης του Covid και του κλίματος, υποδεικνύοντας ένα μοτίβο παγκόσμιων απειλών που χρησιμοποιούνται για τη συγκέντρωση συλλογικής δράσης. Το συμπέρασμα ήταν σαφές: αυτές οι κρίσεις αξιοποιούνται για να προωθήσουν μια παγκόσμια ατζέντα υπό το λάβαρο του «κοινού καλού».
Αυτή η στρατηγική δεν είναι νέα. Ο Alexander King, Πρόεδρος της Λέσχης της Ρώμης από το 1984 έως το 1990, στο βιβλίο του «Η Πρώτη Παγκόσμια Επανάσταση» το 1991, συζήτησε την ανάγκη για έναν νέο εχθρό για να ενώσει την ανθρωπότητα. Πρότεινε ότι παγκόσμιες απειλές όπως η ρύπανση, η υπερθέρμανση του πλανήτη, η έλλειψη νερού και ο λιμός θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν αυτόν τον σκοπό. Αυτές οι κρίσεις, υποστήριξε, απαιτούν παγκόσμια αλληλεγγύη, αλλά επίσης κινδυνεύουμε να μπερδέψουμε τα συμπτώματα για αιτίες. Είναι, στην ουσία, ανθρωπογενείς και μπορούν να επιλυθούν μόνο μέσω αλλαγής της ανθρώπινης συμπεριφοράς και νοοτροπιών.
Η Διάσκεψη του ΟΗΕ για το νερό, λοιπόν, δεν αφορά μόνο την αντιμετώπιση ενός κρίσιμου περιβαλλοντικού ζητήματος. Εάν αυτό όντως υφίσταται, που πολύ αμφιβάλουμε… Είναι μέρος μιας ευρύτερης αφήγησης, που χρησιμοποιεί παγκόσμιες κρίσεις για να εδραιώσει την εξουσία και τον έλεγχο υπό το πρόσχημα της επίλυσης αυτών των προβλημάτων. Η παγκόσμια κρίση του νερού, όπως ο Covid και οι κλιματικές κρίσεις πριν από αυτήν, τοποθετούνται ως ο επόμενος «κοινός εχθρός» που θα συσπειρώσει τον κόσμο κάτω από μια ενοποιημένη, αλλά δυνητικά χειραγωγική ατζέντα.
Οι συνέπειες αυτού είναι βαθιές και εκτεταμένες. Δεν είναι μόνο η διαχείριση ενός πολύτιμου πόρου. Έχει να κάνει με το ποιος ελέγχει αυτόν τον πόρο και για ποιο σκοπό. Η αφήγηση που περιστρέφεται γύρω από την παγκόσμια κρίση του νερού είναι μια κορυφαία κατηγορία χειραγώγησης, χρησιμοποιώντας γνήσιες περιβαλλοντικές ανησυχίες για την προώθηση μιας ευρύτερης ατζέντας ελέγχου και συμμόρφωσης.
Ως πολίτες του κόσμου, πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση. Πρέπει να αμφισβητήσουμε τις αφηγήσεις που μας παρουσιάζονται, ειδικά όταν έρχονται τυλιγμένες με τον μανδύα της παγκόσμιας συνεργασίας και του κοινού καλού. Η Διάσκεψη του ΟΗΕ για το νερό είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Πίσω από την ευγενή του πρόσοψη κρύβεται ένας περίπλοκος ιστός από παιχνίδια εξουσίας και κρυφές ατζέντες. Είναι μια υπενθύμιση ότι στον κόσμο της παγκόσμιας πολιτικής και των περιβαλλοντικών κρίσεων, τίποτα δεν είναι ποτέ τόσο απλό όσο φαίνεται.
