Christine Anderson: Η ΕΕ το μόνο που θέλει είναι να καταστρέψει την Ευρώπη, έγινε μια κοινωνία «που μισεί τον εαυτό της». Τι πλαίσιο χρειάζεστε για να ζητήσετε τη γενοκτονία ενός λαού; Δεν τίθεται θέμα. Δεν χρειάζεστε κανένα πλαίσιο. Δεν ήταν σε θέση να το κάνουν αυτό, οπότε γεννιέται το ερώτημα γιατί; Ακολουθεί η συνέντευξη που έδωσε στο epochtv η Christine Anderson..
Μιλούσατε για την πανδημία του κορωνοϊού και όλα τα δρακόντεια μέτρα που σχετίζονται με αυτήν. λέτε για μια επίλεκτη υποεπιτροπή για την πανδημία του κορωνοϊού που διενεργεί έρευνα. Παρόμοια δραστηριότητα υπάρχει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, καθώς και στην Πρωτοβουλία Ευρωπαίων Πολιτών, η οποία επισημάνατε ότι σημειώνει πράγματι κάποια πρόοδο. Πες μου σε παρακαλώ γι’ αυτό.
Κα Άντερσον: Πρώτα απ’ όλα, δημιουργήθηκε μια επιτροπή στο κοινοβούλιο της ΕΕ [Ευρωπαϊκής Ένωσης]. Δυστυχώς δεν ήταν εξεταστική επιτροπή. Ήταν απλώς μια ειδική επιτροπή, επομένως δεν είχαμε αρμοδιότητες για να υποχρεώσουμε πραγματικά κάποιον να εμφανιστεί στην επιτροπή. Ο Albert Bourla, ο διευθύνων σύμβουλος της Pfizer, και η Ursula von der Leyen, η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, επέλεξαν να μην τιμήσουν το αίτημά μας και δεν εμφανίστηκαν. Ο τίτλος της επιτροπής ήταν, «Μαθήματα που αντλήθηκαν από τον Covid». Το θέμα είναι ότι δεν τους ενδιέφερε να δουν πού έκαναν λάθος. Ήταν εντάξει για αυτούς να παραβιάζουμε τα θεμελιώδη δικαιώματα και να τα παραβιάζουμε; Όχι. Αυτό που στην πραγματικότητα προσπαθούσαν να κοιτάξουν και αυτό που ρώτησαν ήταν: “Πως δεν καταφέραμε να πείσουμε τους ανθρώπους να κάνουν αυτό που θέλαμε να κάνουν;”
Αυτό μόνο τους ένοιαζε. Μπορείτε να δείτε από την έκθεση που βγήκε από αυτήν την επιτροπή και τα ευρήματά της, παρά όλα τα ψέματα που αποκαλύψαμε, και παρά όλες τις αφηγήσεις που εξυπηρετούσαν μόνο έναν σκοπό – αυτό ήταν να σπάσουν τους ανθρώπους και να τους εξαναγκάσουν να συμμορφωθούν. Επανέλαβαν κάθε ψέμα σε εκείνη την έκθεση. Με αυτήν την Πρωτοβουλία Ευρωπαίων Πολιτών που αναφέρατε, πρόκειται για επτά γενναίους πολίτες. Απλώς αποφάσισαν ότι δεν θα το ανεχτούν άλλο αυτό, τουλάχιστον όχι χωρίς να το παλέψουν, και αυτό έκαναν. Είναι ένα μέσο που παρέχει η Επιτροπή της ΕΕ στους πολίτες.
Αυτή είναι η κάπως απελπισμένη προσπάθειά τους να διατηρήσουν την πρόσοψη της δημοκρατίας. Χρειάζεστε επτά πολίτες από επτά διαφορετικά κράτη μέλη και μπορούν να υποβάλουν αναφορά στην Επιτροπή της ΕΕ. Τα εμπόδια που πρέπει να αντιμετωπίσουν είναι αρκετά υψηλά. Πρώτα πρέπει να το υποβάλουν, μετά η Επιτροπή της ΕΕ το εξετάζει και μετά μπορούν να αποφασίσουν: «Δεν θα το δεχτούμε ή θα το δεχθούμε, ή θα χτυπήσουμε μέλη του». Μετά πρέπει να μαζέψουν ένα εκατομμύριο υπογραφές. Μόλις γίνουν όλα αυτά, το μόνο που θα δικαιούνται αυτοί οι επτά πολίτες, και το μόνο που υποχρεούται να κάνει η επιτροπή, είναι να παρουσιάσουν την υπόθεσή τους. Αυτό είναι. Η Επιτροπή της ΕΕ δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα. Δεν είναι υποχρεωμένοι να ενεργήσουν για αυτό.
κ. Jekielek: Ωστόσο, φαίνεστε ενθουσιασμένη με αυτό.
Κα Άντερσον: Απολύτως, ναι. Επειδή, είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να αυξηθεί η ευαισθητοποίηση. Ο κόσμος θα βγει στους δρόμους για να συγκεντρώσει αυτές τις υπογραφές. Υπάρχουν συζητήσεις σε εξέλιξη, επομένως είναι απλώς ένας ακόμη τρόπος διάδοσης της αλήθειας. Ναι, ελπίζουμε ότι θα αυξήσει την ευαισθητοποίηση. Ελπίζουμε ότι με όλη αυτή τη συζήτηση για την παραχώρηση κυβερνητικών εξουσιών στον ΠΟΥ, θα μπορέσουμε πραγματικά να το σταματήσουμε.
κ. Jekielek: Οι άνθρωποι φαντάζονται ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο λειτουργεί όπως θα έκανε η ομοσπονδιακή κυβέρνηση στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά στην πραγματικότητα λειτουργεί πολύ διαφορετικά. Δώστε μας μια εικόνα αυτής της πραγματικότητας.
Κα Άντερσον: Τα θεσμικά όργανα της ΕΕ, με τον τρόπο με τον οποίο είναι δομημένα και με τον τρόπο που αλληλεπιδρούν, δεν είναι μόνο αντιδημοκρατικά, είναι καθαρά ολοκληρωτικά. Επιπλέον, δεν είναι απο λάθος που έκαναν. Έτσι το σχεδίασαν. Το πιο σημαντικό ζήτημα εδώ είναι ο καταμερισμός της εξουσίας. Αυτό είναι μια θεμελιώδης αρχή σε κάθε δημοκρατία. Μοιράζετε τις εξουσίες. Δεν είναι όμως στο κοινοβούλιο ή τα θεσμικά όργανα της ΕΕ. Ας πούμε ότι η γερμανική κυβέρνηση ήθελε να ψηφίσει έναν νόμο.
Εάν η Μπούντεσταγκ, η οποία είναι η δημοκρατικά εκλεγμένη εκπροσώπηση του γερμανικού λαού, έλεγε: “Όχι, δεν θα το κάνουμε. Δεν θα το ψηφίσουμε. Δεν το θέλουμε αυτό”, η ιστορία τελείωνε αμέσως εκεί. Αλλά τώρα, το μόνο που πρέπει να κάνει η γερμανική κυβέρνηση είναι να λάβει λίγο πολύ αυτόν τον νόμο και να τον φέρει στα θεσμικά όργανα της ΕΕ. Στο συμβούλιο, το οποίο σε επίπεδο ΕΕ είναι στην πραγματικότητα αυτό που νομοθετεί. Δεν υπάρχει κατανομή εξουσίας. Πέρασαν τον ίδιο νόμο που απέτυχαν να ψηφίσουν στη Μπούντεσταγκ στο συμβούλιο επειδή τον ψηφίζουν οι ίδιοι εκεί και μετά πρέπει να επανέλθει.
Πρέπει να τεθεί σε νόμο στα εθνικά κράτη μέλη. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με τη δημοκρατία. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, όλες οι αποφάσεις στο συμβούλιο έπρεπε να λαμβάνονται ομόφωνα και προσπαθούν να απαλλαγούν από αυτό. Και πάλι, ας πούμε ότι η γερμανική κυβέρνηση θέλει να περάσει νόμο. Η Bundestag λέει «Όχι», οπότε ταξιδεύουν στις Βρυξέλλες. Ακόμα κι αν ο εκάστοτε υπουργός ψηφίσει όχι για αυτό, αν δεν είναι στην πλειοψηφία, τότε απλώς θα καταψηφιστεί και ο νόμος θα ψηφιστεί ούτως ή άλλως. Τι σημαίνει αυτό για τον γερμανικό λαό; Δεν μπορούν να απομακρύνουν τον υπουργό τους, γιατί έκανε ό,τι ήθελαν, είπε «όχι». Οι άλλοι υπουργοί που ψήφισαν αυτόν τον νόμο, δεν τους ψήφισαν ποτέ.
κ. Jekielek: Βασικά, δεν έχουν προσφυγή.
Κα Άντερσον: Καμία προσφυγή, ακριβώς. Αυτό σημαίνει ότι τα έθνη τα κυβερνούν άλλα έθνη.
κ. Jekielek: Οι άνθρωποι που είναι κατά της ΕΕ στην Πολωνία θα πουν, “Είναι η Γερμανία και ίσως η Γαλλία που διευθύνουν πραγματικά την παράσταση”. Δεν είναι όμως πραγματικά η Γερμανία;
Κα Άντερσον: Πρέπει να ρίξουμε μια ματιά σε αυτό. Τι σημαίνει αυτό όταν οι άνθρωποι λένε ότι η Γερμανία διευθύνει το σόου ή η Γαλλία διευθύνει το σόου; Στην Ευρώπη, θα έχετε πολλούς ανθρώπους να λένε, “Αμερικανοί διευθύνουν το σόου”. Μιλάμε για γερμανικό λαό ή μιλάμε για τη γερμανική κυβέρνηση; Μιλάμε για τον γαλλικό λαό ή τη γαλλική κυβέρνηση; Μιλάμε για τον αμερικανικό λαό ή την αμερικανική κυβέρνηση; Σε αυτό το σημείο, δεν είναι πια οι άνθρωποι που αποφασίζουν. Ο λαός δεν έχει εξουσία. Έχουν οι κυβερνήσεις, αλλά φαίνεται να είναι μαριονέτες. Δεν είναι ο αμερικανικός λαός, δεν είναι ο γερμανικός λαός, γιατί οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο κάθονται λίγο πολύ στην ίδια βάρκα. Αντιμετωπίζουμε τις ίδιες δυνάμεις που προσπαθούν να παραβιάσουν τα δικαιώματά μας και προσπαθούν να αφαιρέσουν τις δημοκρατικές μας αρχές. Αυτό είναι που αντιμετωπίζουμε.
κ. Jekielek: Πριν ασχοληθείτε με την πολιτική, ήσασταν στην πραγματικότητα μια μαμά που έμενε στο σπίτι. Πρώτα απ ‘όλα, τι σας παρακίνησε να ασχοληθείτε; Ήρθατε με την ιδέα ότι η ΕΕ δεν ήταν ένα μέρος που θέλατε.
Κα Άντερσον: Πάντα με ενδιέφερε η πολιτική, ακόμη και ως παιδί. Θυμάμαι ότι ήμουν επτά ή οκτώ χρονών και συνήθιζα να παρακολουθώ αυτές τις συζητήσεις στην Bundestag. Απλώς μου άρεσε ο τρόπος που πηγαινοερχόντουσαν, και υπήρξαν σοβαροί λέκτορες. Απλώς με γοήτευσε να παρουσιάζουν τα επιχειρήματα τους. Θυμάμαι επίσης όταν ήμουν εννιά ή δέκα χρονών, μέναμε κοντά στα ανατολικά γερμανικά σύνορα, οπότε παίρναμε τα τηλεοπτικά τους σήματα. Θρησκευτικά, παρακολουθούσα το The Black Channel κάθε Δευτέρα βράδυ που προέβαινε στις οκτώ και τέταρτο. Ήταν λίγο πολύ σκηνές στη Δυτική Γερμανία και τις σχολίαζαν.
Για παράδειγμα, γινόταν ένα φεστιβάλ και ο κόσμος στεκόταν στην ουρά για να πάρει ένα bratwurst. Ακόμη και στη Δυτική Γερμανία, οι άνθρωποι στέκονταν στην ουρά για φαγητό και μπορεί να μην έφτανε για να το πάρουν.Ήταν τόσο συναρπαστικό ακόμα και τότε, το πώς μπορούσες να πάρεις γεγονότα και να τα περιγράψεις με τέτοιο τρόπο που να ταιριάζει με την αφήγησή σου. Στη συνέχεια, υπήρξε η κρίση των subprime στις Ηνωμένες Πολιτείες το 2007 και οι καταστροφικές επιπτώσεις που είχε σε όλες τις οικονομίες σε όλο τον κόσμο. Είπα, “Τι συμβαίνει;” Κάναμε μια μικρή έρευνα. Τα παιδιά ήταν σε μια ηλικία που δεν χρειαζόταν να κάνω τα πάντα για αυτά πια. Μόλις αρχίσετε να κατεβαίνετε αυτήν την τρύπα του κουνελιού, δεν υπάρχει επιστροφή.
Πάντα ψήφιζα το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα και το ελευθεριακό κόμμα, γιατί στην γερμανία έχετε δικαίωμα για δύο ψήφους. Το έκανα αυτό μέχρι το 2005, αλλά το 2009 δεν μπορούσα πλέον να τους ψηφίσω. Ψήφισα άκυρο. Αυτή η πολιτική έλλειψη στέγης που έζησα, δεν θα πίστευα ποτέ ότι θα με έπιανε, αλλά συνέβη. Το να μην ξέρω πια από ποιον αντιπροσωπεύομαι και να μην ξέρω πια ποια θα ήταν η φωνή μου στην πολιτική, ήταν πραγματικά ένα φρικτό συναίσθημα. Το 2013, άκουσα στην τηλεόραση ότι ιδρύεται ένα νέο κόμμα και είπε, “Τι είναι αυτό; Σκεπτικιστές της ΕΕ και ευρωσκεπτικιστές; “Έκλεισα την τηλεόραση και ερεύνησα το κόμμα. Συμπλήρωσα μια αίτηση για ένταξη και μπήκα στο κόμμα. Ήταν στην πραγματικότητα μια πράξη καθαρής αυτοάμυνας, να γίνω μέλος ενός κόμματος και να εμπλακώ η ίδια. Επειδή δεν μπορούσα πλέον να εμπιστευτώ τους ανθρώπους που εμπιστευόμουν να το κάνουν αυτό για μένα.
κ. Jekielek: Το AfD [Εναλλακτική για τη Γερμανία] χαρακτηρίζεται πολύ συχνά, σίγουρα στην Αμερική και σε πολλά μέσα ενημέρωσης στην Ευρώπη, ως ακροδεξιό κόμμα. Αλλά δεν είναι αυτό που βρήκατε στην έρευνά σας. Εξηγήστε εν συντομία, τι είναι στην πραγματικότητα το AfD;
Κα Άντερσον: Το AfD δεν είναι ακροδεξιό. Απλώς μέχρι τώρα είχαμε δίκιο και ο κόσμος αρχίζει να το αντιλαμβάνεται. Οποιοδήποτε κόμμα ασκεί κριτική στην κυβέρνηση, αμφισβητεί το αφήγημα ή αμφισβητεί την ορθότητα της πολιτικής, θεωρείται ακροδεξιό, ή ακόμα και ναζιστικό για να γίνονται αρνητικές παρερμηνείες. Μόλις αρχίσετε να συνηγορείτε υπέρ του λαού, που είναι δουλειά του εκλεγμένου αντιπροσώπου, θα πρέπει να εναντιωθείτε και στους παγκοσμιοποιητές μισανθρωπιστές. Υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων. Μετά θα σου πετάξουν ό,τι έχουν για να εμποδίσουν τον κόσμο να σε ακούσει. Έτσι λειτουργεί η προπαγάνδα. Όταν κοιτάτε το πρόγραμμα του κόμματός μου, δεν διαφέρει και πολύ απο το πρόγραμμα των Χριστιανοδημοκρατών, του πρώην συντηρητικού κόμματος στη Γερμανία. Απλώς κολλήσαμε στις πεποιθήσεις μας και στις θέσεις τους πριν από 10, 15 και 20 χρόνια.
κ. Jekielek: Ο Elon Musk έκανε δημοφιλή αυτό το γραφικό σε ένα σημείο, το οποίο έδειξε ότι έμεινε σε ένα μέρος καθώς η Αριστερά μετατοπίστηκε στην πραγματικά σε άκρα Αριστερά. Αυτό νομίζεις ότι συνέβη εδώ;
Κα Άντερσον: Ναι. Βλέποντας τους Χριστιανοδημοκράτες στη Γερμανία και την καγκελάριο Μέρκελ, επικεφαλής αυτού του κόμματος, ποιος θα πίστευε ότι το πρώην συντηρητικό κόμμα θα έκλεβε τα θέματα από τους Πράσινους; Ήταν εκείνο το κόμμα που έκλεισε όλους τους πυρηνικούς σταθμούς στη Γερμανία, εξαιτίας κάτι που συνέβη στην άλλη άκρη του κόσμου. Τα γερμανικά πυρηνικά εργοστάσια ήταν κορυφαία όσον αφορά την ασφάλεια, τις εγκαταστάσεις και όλα τα πράγματα γιατί φροντίσαμε να είναι ασφαλή. Τώρα, τα κλείσαμε, λόγω κάτι που συνέβη στην άλλη άκρη του κόσμου. Τώρα αγοράζουμε την πυρηνική ενέργεια από τη Γαλλία και την Πολωνία, οι οποίες δεν πληρούν τα πρότυπα ασφαλείας που είχαν οι γερμανικοί πυρηνικοί σταθμοί. Το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα στην πραγματικότητα, είναι σαν να ανέλαβαν αυτό που υποστήριζαν οι Πράσινοι. Αλλά αυτό που λένε για το κόμμα μου, προφανώς έχουμε μετακινηθεί μια βαθμίδα παραπάνω προς τη Δεξιά. Έχουμε κινηθεί προς τα Δεξιά πολλές φορές, υποθέτω ότι θα ξαναβγαίναμε στην αριστερή πλευρά. Είναι τρελό, αλλά είναι μια αφήγηση. Έχει να κάνει με τη δυσφήμιση και προσπαθεί να κάνει τον κόσμο να μην μας ακούει. Περί αυτού πρόκειται.
κ. Jekielek: Ποια θα λέγατε ότι είναι η πιο αμφιλεγόμενη θέση πλατφόρμας του AfD;
Κα Άντερσον: Από πού να ξεκινήσω; Μας επικρίνουν για τη στάση μας απέναντι στη μετανάστευση, που στην πραγματικότητα δεν είναι μετανάστευση. Είναι παράνομη εισβολή σε αυτό το σημείο. Εδώ μιλάμε για εκατομμύρια και εκατομμύρια ανθρώπους. Μας καυτηριάζουν γι’ αυτό και λένε ότι όλα είναι ρατσιστικά. Έπειτα, υπάρχει η τρέλα της ατζέντας των τρανσέξουαλ, οπότε είναι σχεδόν ίδια η κατηγορία όποια κι αν είναι η αφήγηση. Απλά κοιτάμε τα ανθρώπινα όντα όπως είναι. Πρέπει να διασφαλίσουμε ότι το περιβάλλον μας, ο κόσμος μας και οι κοινωνίες μας είναι για τους ανθρώπους όπως είναι. Αυτό είναι σχεδόν πάντα το πρόβλημα με την Αριστερά. Σκέφτονται αυτή την ουτοπία, αυτόν τον τέλειο κόσμο, που στην πραγματικότητα είναι μια δυστοπία και το βλέπουμε να συμβαίνει. το ανθρώπινο ον δεν ταιριάζει σε αυτή την ουτοπία, οπότε πρέπει να αλλάξουν τον άνθρωπο για να τον φέρουν στα μέτρα τους και αυτό κάνουν. Πρέπει να δημιουργήσουν αυτό το νέο ανθρώπινο ον που θα ταιριάζει στην ουτοπία που ονειρεύονται.
κ. Jekielek: Καθώς μιλάτε για αυτό, ο διανθρωπισμός έρχεται στο μυαλό μου.
Κα Άντερσον: Στην πραγματικότητα, δεν χρειάζεται καν να πάτε εκεί, είναι απλώς κάτι πολύ βασικό. Γίνεται όλη αυτή η συζήτηση πχ για την ξενοφοβία. Οι άνθρωποι που φοβούνται τους ξένους είναι συνώνυμο με τους ρατσιστές. Από που προέκυψε αυτό; Βλέποντας αυτό, στην ουσία μεγαλώνουμε και μαθαίνουμε στα παιδιά μας να φοβούνται τους ξένους. Γιατί το κάνουμε αυτό; Να προστατεύσουμε τα παιδιά μας, γιατί τα παιδιά μας δεν έχουν τα μέσα να διακρίνουν αν αυτό το άτομο είναι καλό ή αν θέλει να με βλάψει. Καθώς μεγαλώνουν, μαθαίνουν πώς να ξεχωρίζουν και μαθαίνουν πώς να διαβάζουν πρόσωπα. Αλλά αυτό δεν ισχύει όταν μιλάμε για ανθρώπους που προέρχονται από άλλους πολιτισμούς.
Δεν γνωρίζουμε τις παραδόσεις τους ή πώς βλέπουν κάποια πράγματα. Το να φοβάσαι τους ξένους είναι στην πραγματικότητα ένας μηχανισμός επιβίωσης. Αυτό δεν είναι κάτι κακό. Όχι, έτσι διασφαλίστηκε ότι θα επιζούσε το ανθρώπινο γένος, γιατί αλλιώς θα είχαμε εξαφανιστεί. Μπορείς πραγματικά να κατηγορήσεις μια μητέρα που αγαπά το δικό της παιδί περισσότερο από το παιδί του γείτονα; Φυσικά και δεν μπορείς. Αυτό σημαίνει ότι μισεί το παιδί του γείτονα; Όχι, δεν είναι λογικό αυτό. Σημαίνει ότι δεν θα ταΐσεις το παιδί του γείτονα αν το έχει ανάγκη; Όχι, δεν σημαίνει καθόλου αυτό. Μπορεί να γίνει μια επιλογή: «Το παιδί μου θα επιβιώσει ή το παιδί του γείτονα;» Φυσικά, πάντα θα διαλέξεις το δικό σου παιδί. Αν αυτό δεν ήταν συγχωνευμένο με το DNA και το ένστικτό μας, τότε θα είχαμε εξαφανιστεί εδώ και πολλά χρόνια. Αυτά είναι απλώς πολύ βασικά πράγματα για τα ανθρώπινα όντα. Αλλά ναι, προσπαθούν να τα αλλάξουν και να τα ονομάσουν ρατσιστικά.
κ. Jekielek: Το AfD και όλο και περισσότεροι άνθρωποι στη Γερμανία έχουν κατηγορηθεί ως ξενοφοβικοί. Υπήρξε αυτή η τεράστια εισροή από την υποσαχάρια Αφρική, εκατομμύρια και εκατομμύρια άνθρωποι. Η ανησυχία είναι ότι εάν αυτοί οι άνθρωποι δεν αφομοιωθούν με τον πολιτισμό, αυτό μπορεί να δημιουργήσει τεράστιο πρόβλημα. Υπάρχουν αυτές οι τεράστιες διαδηλώσεις για την ελεύθερη Παλαιστίνη που βλέπουμε από τις 7 Οκτωβρίου. Στο Λονδίνο υπήρχαν μισό εκατομμύριο άνθρωποι. Τι πιστεύετε γι ‘αυτό;
Κα Άντερσον: Είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον να το βλέπουμε αυτό, γιατί όλοι οι εκλεγμένοι αξιωματούχοι και οι πολιτικοί λένε τώρα, “Τι; Εισαγάγαμε αντισημιτισμό”. Σκέφτηκα, “Νομίζεις;” Αυτό συνέβαινε και τώρα το βλέπουν. Είναι σχεδόν αναστατωμένοι με αυτό. «Πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό;» Εάν εισάγετε εκατομμύρια και εκατομμύρια ανθρώπους από πολιτισμούς που έχουν βαθιά ριζωμένο αντισημιτισμό, αυτό θα λάβετε. Αυτό ακριβώς θα πάρεις. Στη Γερμανία, το περιστρέφουν ήδη με τρόπο για να μεταφέρουν την ευθύνη μακριά από εκείνους που στην πραγματικότητα βγαίνουν στους δρόμους. Προσπαθούν να μεταθέσουν την ευθύνη, να τους αφαιρέσουν το δικαίωμα και να κατηγορήσουν για άλλη μια φορά τις δυτικές κοινωνίες. Στη Γερμανία, σκέφτηκαν αυτό το αφήγημα, “Δεν είναι ο αντισημιτισμός τους. Είναι ο αντισημιτισμός μας γιατί δεν καταφέραμε να τους ενσωματώσουμε.” Σοβαρά, έτσι το περιστρέφεις τώρα;
κ. Τζέκιελεκ: Έγινε προσπάθεια ενσωμάτωσης; Στον Καναδά και την Αμερική, με αυτήν την ιδέα της πολυπολιτισμικότητας, θεωρούνταν ρατσιστικό και να το σκεφτόμαστε ακόμη. Πώς θα μπορούσατε να προσπαθήσετε να τους αφομοιώσετε με τον δυτικό πολιτισμό;
Κα Άντερσον: Πρώτα απ’ όλα, για αυτούς που πρέπει να ενσωματώσει μια κοινωνία, προαπαιτούμενο θα ήταν οι άνθρωποι να θέλουν να ενσωματωθούν. Στη δεκαετία του ’60 και του ’70 ερχόταν πολλοί Τούρκοι. Ήθελαν να δουλέψουν στη Γερμανία και δούλευαν στη Γερμανία. Η ιδέα ήταν ότι θα έρχονταν και θα έμεναν για λίγο, θα δούλευαν και μετά θα επέστρεφαν. Αλλά αυτό δεν συνέβη. Τώρα, είναι σχεδόν σαν να έχουμε δύο παράλληλες κοινωνίες. Πέρα από όλα αυτά, μαθαίνουμε να μισούμε τον δικό μας τρόπο ζωής και να μισούμε τον πολιτισμό μας. Γιατί κάποιος να θέλει να ενσωματωθεί σε μια κοινωνία που μισεί τον εαυτό της; Είναι τρελό και παράλογο. Στο βωμό της διαφορετικότητας και της ανθρωπιάς, στην πραγματικότητα καταστρέφουμε τις ελεύθερες κοινωνίες μας.
κ. Jekielek: Σε πολλές δυτικές δημοκρατίες αυτή τη στιγμή, πολλοί άνθρωποι έχουν σοκαριστεί από το επίπεδο του ακραίου αντισημιτισμού που έχει επιδειχθεί, σε σημείο να υποστηρίζει τη γενοκτονία και τον θάνατο. Υποστηρίζετε ότι αυτό είναι αποτέλεσμα της μη ύπαρξης πολιτικών αφομοίωσης; Αυτό προσπαθώ να καταλάβω.
Κα Άντερσον: Είναι κάτι περισσότερο από το να μην μπορείς να αφομοιώσεις ορισμένες πληθυσμιακές ομάδες. Απλώς έγινε μια ακρόαση στη Γερουσία ή στο Κογκρέσο και τους έγινε μια απλή ερώτηση: «Η έκκληση για γενοκτονία των Εβραίων παραβιάζει τον κανονισμό; Θα θεωρηθεί ρητορική μίσους;» Οι εκπρόσωποι αυτών των πανεπιστημίων δεν ήταν σε θέση να πουν απλώς «ναι» όπως θα έκαναν στο παρελθόν. Έλεγαν: «Εξαρτάται από το πλαίσιο». Είναι μια απόφαση που εξαρτάται από το πλαίσιο;
Τι πλαίσιο χρειάζεστε για να ζητήσετε τη γενοκτονία ενός λαού; Δεν τίθεται θέμα. Δεν χρειάζεστε κανένα πλαίσιο. Δεν ήταν σε θέση να το κάνουν αυτό, οπότε γεννιέται το ερώτημα γιατί; Μπορεί να είναι ισλαμοφοβία. Αυτοί που δεν είναι ικανοί να θεωρήσουν την έκκληση για γενοκτονία των Εβραίων ως παρενόχληση, είναι αυτοί που φοβούνται το Ισλάμ, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά τι είναι ικανοί να κάνουν οι εκπρόσωποι του Ισλάμ. Θυμάστε το γαλλικό περιοδικό Charlie Hebdo; Το είχαμε και στη Δανία. Υπήρχαν σημαίες που έκαιγαν παντού γιατί κάποιος τόλμησε να βρει κάποιον χαρακτήρα για τον Μωάμεθ. Αυτοί είναι οι ισλαμοφοβικοί, οι αληθινοί ισλαμοφοβικοί.
κ. Jekielek: Το να ρίχνεις μια ολόκληρη κουβέρτα στο σύνολο της θρησκείας είναι πάρα πολύ. Αυτό λες;
Κα Άντερσον: Είναι η ιδεολογία που παλεύω, δεν είναι μόνο μουσουλμάνοι. Θέλουν απλώς να ζήσουν τη ζωή τους. Είναι σαν να επιστρέψαμε στα σταδιακά βήματα. Πρώτα, βάζεις την κόρη σου κάτω από ένα κασκόλ, μετά είναι νικάμπ, μετά χιτζάμπ και μετά ένα κομμάτι που κινείται. Το βλέπουμε αυτό στις δυτικές δημοκρατίες στην πραγματικότητα, ειδικά στην Ευρώπη. Δείτε περισσότερα
