Εάν ο Ρώσος αυτοκράτορας είχε εκτελέσει τον Λένιν, η Ιωνία και ο Πόντος θα ήταν ακόμα Ελληνικά. Αν κάτι πρόκειτε σίγουρα να αλλάξει σύντομα, αυτό είναι η ιστορία. Θα αποκαλυφτούν αλήθειες που θα συγκλονίσουν τον κόσμο. Μια από αυτές είναι και η κατάληψη της εξουσίας στην Ρωσία από τους Μπολσεβίκους. Η οποία έφερε αλυσιδωτές αντιδράσεις σε όλον τον πλανήτη, αλλά ειδικά στην Ελλάδα και τους Έλληνες.
Οι Μπολσεβίκοι ήταν εντεταλμένοι δολοφόνοι αυτών που σήμερα ονομάζουμε Σιών, καμπάλ, Ιλλουμινάτι και δεν συμμαζεύεται. Από την άλλη οι Τσάροι ήταν οι θεματοφύλακες των Ελληνικών καταπιστευμάτων που δεν θα ήταν καθόλου υπερβολικό να πούμε πως ήταν ο πλούτος όλου του πλανήτη. Από την Ρωσία ο Καποδίστριας έφερε τα χρήματα και τον χρυσό που χρειαζόταν για να ιδρύσει το Ελληνικό Έθνος, να ανοίξει την Ελληνική τράπεζα στην Αίγινα και να κόψει τον Φοίνικα, εγγυημένο σε χρυσό. Και δεν τα δανείστηκε από τους Τσάρους αυτά τα χρήματα, αλλά τα πήρε από τα Ελληνικά καταπιστεύματα.
Όταν λοιπόν οι Μπολσεβίκοι κατακρεούργησαν τους Τσάρους και κατέλαβαν την εξουσία στην Ρωσία, ξεκινούσε το σχέδιο της Σιών για την τελική κατάκτηση του κόσμου, μέσω της κατάκτησης και της διαχείρισης από τότε του Ελληνικού πλούτου οποίος έτρεχε ως παρακαταθήκη από τον Φίλιππο τον Β’ και την εθνοσυνέλευση της Κορίνθου. Και δεν έφτανε μόνο αυτό, αλλά με δόλο και μέσω της δικής τους Τράπεζας Ανατολής, έκλεψαν τον χρυσό των Ελλήνων της Ιωνίας και του Πόντου, σφαγιάζοντας τους στην συνέχεια με τον Κεμάλ, ο οποίος είχε την πολύτιμη για αυτόν βοήθεια από 10000 Τσετσένους που του είχαν δανείσει οι Μπολσεβίκοι…
Τη συνέχεια την ξέρουμε… Με τον Ελληνικό χρυσό, άνοιξαν την Φέντεραλ στις ΗΠΑ, την HSBC, και πολλές ακόμα δικές τους τράπεζες, δημιούργησαν πολέμους και καταστροφές στην ανθρωπότητα και επέβαλλαν την αριστερά ως ένα πολύ σημαντικό δεκανίκι τους με το οποίο εφάρμοσαν το διαίρει και βασίλευε σε όλα σχεδόν τα κράτη του πλανήτη. (ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ “ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΟ ΔΕΚΑΝΙΚΙ ΤΗΣ ΣΙΩΝ“). Επίσης μπορούμε τώρα να κατανοήσουμε τον ρόλο που έπαιξαν όλοι οι προ Πούτιν Πρόεδροι της Ρωσίας και την συνεργασία που είχαν με την καμπάλ, άσχετα εάν είχαν δείξει ότι επρόκειτο για έναν ψυχρό πόλεμο μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας….
Πάμε όμως να δούμε την ιστορία και το πως οι Μπολσεβίκοι κατέκτησαν την Ρωσία… Και ας βγάλουμε τα δικά μας συμπεράσματα για το τι θα είχε γίνει εάν δεν τα είχαν καταφέρει τότε….
Νικόλαος Αναξίμανδρος: Συγγραφέας- ερευνητής. Ακολουθείστε με στα social media
Του Philip Gilbert
Η Ρωσική Αυτοκρατορία γνώρισε μια έκρηξη τρομοκρατικής δραστηριότητας κατά τη διάρκεια της βασιλείας του αυτοκράτορα Νικολάου Β’ (1894-1917), μια περίοδο μεταβαλλόμενων εποχών και πολιτικών αναταραχών, όταν πάνω από 17.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν από επαναστάτες εξτρεμιστές[1].
Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1890, η θανατική ποινή για φόνο στη Ρωσική Αυτοκρατορία εκτελούνταν σπάνια, αντίθετα επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 10 έως 15 ετών με σκληρή εργασία. Ωστόσο, η θανατική ποινή εξακολουθούσε να επιβάλλεται για προδοσία. Για παράδειγμα, την άνοιξη του 1887, ο Alexander Ilyich Ulyanov (1866-1887) εκτελέστηκε με απαγχονισμό για συνωμοσία για τη δολοφονία του αυτοκράτορα Αλέξανδρου Γ’.
Η θανατική ποινή στην τσαρική Ρωσία εκείνη την εποχή εφαρμοζόταν μόνο σε ακραίες περιπτώσεις σοβαρών κρατικών εγκλημάτων και μόνο μετά από μακροχρόνιες νομικές διαδικασίες, οι οποίες συχνά στο τέλος αθώωναν ακόμη και εκείνους των οποίων η ενοχή ήταν προφανής.
Η εκτέλεση του Αλέξανδρου, ωστόσο, οδήγησε τον μικρότερο αδερφό του Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνοφ (Βλαντιμίρ Λένιν) να συνεχίσει τον ρωσικό επαναστατικό αγώνα όλο και πιο ένθερμα. Ο Βλαντιμίρ ήταν ήδη ενεργός στην πολιτική πριν από τη σύλληψη του μεγαλύτερου αδελφού του. Ο Λένιν θυμόταν επίσης πώς η οικογένειά του είχε αποτραπεί από φιλελεύθερους κύκλους στο Σιμπίρσκ μετά τη σύλληψη του αδελφού του.
Οποιοδήποτε μέλος της οικογένειας είχε σχέση με τρομοκράτη σπάνια διώχτηκε από τις αρχές. Ως αποτέλεσμα, το φθινόπωρο του 1887, ο Βλαντιμίρ Ουλιάνοφ εισήλθε στη Νομική Σχολή του Αυτοκρατορικού Πανεπιστημίου του Καζάν, όπου άρχισε να οργανώνει αντικυβερνητικές συναντήσεις.
Για αυτό τον έδιωξαν από το πανεπιστήμιο και τον έστειλαν στην εξορία. Αντί να σταλεί σε μια από τις σκληρές ποινικές αποικίες στη Σαχαλίνη, το Σολόβκι ή το Μαγκαντάν, ο μελλοντικός ηγέτης των Μπολσεβίκων εξορίστηκε στην άνεση του κτήματος Kokushkino, που χρησίμευε ως θερινή κατοικία της οικογένειάς του κατά την παιδική ηλικία του Λένιν.
Τον Σεπτέμβριο του 1889, η οικογένεια Ουλιάνοφ μετακόμισε στην πόλη Σαμάρα, όπου ο Λένιν εργάστηκε αρχικά ως νομικός βοηθός σε περιφερειακό δικαστήριο και στη συνέχεια ως τοπικός δικηγόρος. Στη συνέχεια έδωσε εξετάσεις εξωτερικά από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αγίας Πετρούπολης, όπου απέκτησε το ισοδύναμο πτυχίου πρώτης τάξεως με άριστα.
Μετά την αποφοίτησή του, ωστόσο, ο Λένιν συνέχισε την επαναστατική του ατζέντα. Γιατί λοιπόν η τσαρική αστυνομία δεν πήρε πιο σοβαρά τις επαναστατικές δραστηριότητες του Λένιν; Δυστυχώς, όσοι υπηρέτησαν για την προστασία του Αυτοκράτορα συνέχισαν να υποτιμούν τη σημασία και την αυξανόμενη επιρροή του Λένιν.
Όπως αποδείχτηκε, ο Λένιν θεωρούνταν μικρά γόνοι, οι πράκτορες του Τσάρου δεν τον έβλεπαν τόσο απειλητικό. Δεν θεωρούνταν τρομοκράτης, επομένως οι αρχές δεν του έδωσαν σημασία, καθώς ήταν απασχολημένοι με τους Σοσιαλεπαναστάτες και τους αναρχικούς. Μεταξύ αυτών ήταν οι βομβιστές και οι αναρχικοί της Narodnaya Volya[2].
Η κυβέρνηση ήταν περισσότερο απασχολημένη με τις απειλές από τους Savinkovs, τους Figners, τους Chernovs, τους Spiridonov, τους Bakunins και τους Kropotkins—αυτούς που σχεδίαζαν τη δολοφονία βασικών κυβερνητικών στελεχών στη Ρωσική Αυτοκρατορία. Αλλά ακόμη και πολλοί από αυτούς γλίτωσαν από την εκτέλεση και αντ’ αυτού εξορίστηκαν σε σκληρή εργασία.
Λίγα χρόνια αργότερα, ο Λένιν οργάνωσε μια συμμαχία αγώνα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης, κρατώντας παθιασμένες ομιλίες στους εργάτες και γράφοντας αντικυβερνητικά φυλλάδια.
Στη συνέχεια οι αρχές ειδοποίησαν, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα τη σύλληψη του Λένιν, και στάλθηκαν σε φυλακή της Αγίας Πετρούπολης για ένα χρόνο. Εδώ, φυσικά ανακρίνεται, αλλά οι δεσμοφύλακές του δεν τον βασανίζουν ούτε ξυλοκοπούν τις ομολογίες του, ούτε λιμοκτονούν.
Ο χρόνος του στη φυλακή [συμπεριλαμβανομένης της εξορίας του στη Σιβηρία] χρησίμευσε ως το τέλειο χωνευτήρι για την επαναστατική του ατζέντα. Δεκάδες βιβλία του μεταφέρθηκαν στη φυλακή και ήταν εδώ που ο Λένιν έγραψε το μεγαλύτερο μέρος της Ανάπτυξης του Καπιταλισμού στη Ρωσία. Εκδόθηκε το 1899 με το ψευδώνυμο «Vladimir Ilyin». Καθιέρωσε τη φήμη του ως μεγάλου μαρξιστή θεωρητικού. Επιπλέον, έγινε τακτικός συνεργάτης σε μαρξιστικά περιοδικά.
Ο Λένιν ζήτησε κρατικό επίδομα, το οποίο του χορηγήθηκε και πλήρωσε για τις ανάγκες του. Επιπλέον, η μάλλον πλούσια μητέρα του Μαρία Αλεξάντροβνα Ουλιάνοβα (1835-1916), η οποία στα νιάτα της υπηρετούσε ως κουμπάρα στην Αυτοκρατορική Αυλή, έστειλε στον γιο της ό,τι ζητούσε.
Η ζωή του Λένιν στην εξορία δημιούργησε τον ιδανικό τρόπο ζωής για έναν επαναστάτη: καθαρό αέρα, υγιεινό φαγητό, άφθονο κρέας, γάλα, λαχανικά και κυνήγι. Οι καθημερινές του διαδρομές δεν απαιτούσαν καθήκοντα, καμία υπηρεσία. Ήταν στην εξορία που θεραπεύτηκε από τη γαστρική του νόσο, την οποία έπασχε από τα νιάτα του.
Ο Βλαντιμίρ Ίλιτς, η σύζυγός του και η πεθερά του δεν καταπονήθηκαν κατά τη διάρκεια της εξορίας τους: μια νεαρή αγρότισσα πληρωνόταν 2,5 ρούβλια το μήνα για να καθαρίζει, να μαγειρεύει και να εκτελεί άλλες οικιακές εργασίες.
Σύντομα επετράπη στον Λένιν να ζήσει στο Pskov, λίγο αργότερα του επετράπη να ταξιδέψει στη Ρωσία. Η αστυνομία δεν έβλεπε κανένα λόγο να μην εκδώσει ξένο διαβατήριο στον μελλοντικό ηγέτη της επανάστασης.
Ο Λένιν έκανε επανειλημμένα αντικυβερνητικές συναντήσεις, έκανε ανατρεπτικές δραστηριότητες κατά του τσαρισμού, έγραφε φυλλάδια και κείμενα για μαρξιστικά περιοδικά, αντί να σαπίσει στη φυλακή ή να εκτελεστεί.
Ένας άλλος λόγος που ο Λένιν γλίτωσε από πιο σκληρές ποινές, ακόμη και την εκτέλεση, ήταν το μάθημα που πήρε από τον μεγαλύτερο αδερφό του. Ο Βλαντιμίρ Ίλιτς ήταν πονηρός και πανούργος, χωρίς να αφήνει ποτέ ίχνη από τις δραστηριότητές του, για να μην λερώσει τα χέρια του ή τον εμπλέξει σε οποιαδήποτε παράνομη δραστηριότητα.
Αυτό θα τον εξυπηρετούσε καλά το καλοκαίρι του 1918, όταν διέταξε τη δολοφονία του αυτοκράτορα Νικολάου Β’, της συζύγου του και των πέντε παιδιών τους. Ο Λένιν δεν ήθελε το όνομά του να συνδεθεί με τη δολοφονία του Τσάρου ή της οικογένειάς του, ιδιαίτερα των πέντε παιδιών του – τα τελευταία από τα οποία ήταν αθώα για οποιαδήποτε πολιτική
Ο Λένιν και οι Μπολσεβίκοι δεν έφεραν στην πραγματικότητα μια πρωταρχική απειλή, ούτε ήταν ο Λένιν που έβαλε τέλος στον τσαρισμό, ο τελευταίος ήταν αυτός της Προσωρινής Κυβέρνησης. Οι Μπολσεβίκοι κέρδισαν την εξουσία μετά την ανατροπή της κυβέρνησης Κερένσκι τον Οκτώβριο του 1917. Μόλις κατέλαβε την εξουσία, ο Λένιν έδωσε επιβράβευση στα μέλη της Ρωσικής Αυτοκρατορικής Οικογένειας.
Μέχρι σήμερα, πολλοί ιστορικοί πιστεύουν ότι η εντολή να σκοτωθεί ο τελευταίος Τσάρος της Ρωσίας προήλθε απευθείας από τον ίδιο τον Λένιν. Επιπλέον, διέταξε να σκοτωθούν όλα τα εναπομείναντα μέλη της Αυτοκρατορικής Οικογένειας, από φόβο ότι τυχόν επιζώντες θα ήταν φάρος για την αποκατάσταση της μοναρχίας. Αυτές οι ενέργειες του απέκτησαν έτσι τον τίτλο του «τρομοκράτη»!
Ένα ερώτημα παραμένει λοιπόν: εάν ο Νικόλαος Β’ είχε εκτελέσει τον Λένιν, θα είχε γλιτώσει τον Τσάρο και την οικογένειά του από τη βίαιη και φρικτή δολοφονία που υπέστησαν το 1918;
πηγή του άρθρου veteranstoday
μετάφραση από το πρωτότυπο Νικόλαος Αναξίμανδρος
“ΣΠΑΜΕ ΤΟ ΜΑΤΡΙΞ” ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΠΙΤΙ. Ένα εγχειρίδιο αφύπνισης… ΤΩΡΑ ΜΕ ΜΕΓΆΛΗ ΈΚΠΤΩΣΗ… Εάν ενδιαφέρεσαι για την απόκτηση του, επικοινώνησε μαζί μου μέσω του mail nikolaosgeor@gmail.com
