ΕΚΕΙ… ΣΤΟ ΕΓΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ … Περπατούσαν βαριά, ανάμεσα στα ψηλά και ακίνητα βράχια, δίχως να αφήνουν ίχνη… ώσπου έφτασαν μπροστά της… Μία από τις δύο λευκοφορεμένες γυναίκες στάθηκε ακριβώς μπρος στην Κασταλία κρήνη… εκεί, στο κέντρο της Γης… αργά έσκυψε και γέμισε τις παλάμες της με το κρυστάλλινο νερό… ύστερα ήπιε με σεβασμό και κατάνυξη…
…άνοιξε με προσοχή το δισάκι της και έβγαλε από μέσα τρία γλυκίσματα που είχε παρασκευάσει η ίδια για να τα προσφέρει στις θεότητες που θα άνοιγαν τον δρόμο επικοινωνίας… ένα για την ΕΣΤΙΑ… … ένα για την ΘΕΜΙΔΑ… … ένα για τη ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ…
… (δλδ) την προστασία του ΠΥΡΟΣ… … την ΑΚΡΙΒΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ που χρειαζόταν… … και τέλος να ΘΥΜΗΘΕΙ το όνειρο που θα έβλεπε και θα της αποκάλυπτε την θεραπεία της…
Μα και βέβαια δε λησμόνησε ποτέ τους τρόπους της… … ξεκίνησε την ικεσία… … «ΚΙΚΛΗΣΚΩ ΣΕ, ΜΑΚΑΡ, ΤΑΝΥΣΙΠΤΡΕ, ΟΥΛΕ ΟΝΕΙΡΕ, ΆΓΓΕΛΕ ΜΕΛΛΟΝΤΟΙ…»…
… … … …. ……. ……… ……
Ο κρύος άνεμος που κατέβαινε από τις μαγικές και Ιερές κορυφές του Παρνασσού, την έκαναν να ανατριχιάσει… … έσφιξε με τα χέρια της το χοντρό χιτώνα πάνω της και κατευθύνθηκε στο σημείο που της υπέδειξε η δεύτερη γυναίκα… για ΕΓΚΟΙΜΗΣΗ … … αμέσως στο σημείο άπλωσε φύλλα δάφνης και σιγά σιγά ξάπλωσε… ύστερα τυλίχτηκε με το λευκό σκέπασμά της… …
Μια ανησυχία όμως δεν την άφηνε να χαλαρώσει πλήρως… … καθώς μονολογούσε: «δεν έβλαψα… δεν πίκρανα κανέναν… δεν προκάλεσα πόνο… δεν κακομίλησα… είμαι έτοιμη άραγε ? Γιατί ο πατέρας μου είπε να μην φοβηθώ… να μην ταραχθώ… να μην εγκαταλείψω ? “θα φορέσεις σιδερένια παπούτσια” μου είπε… το θυμάμαι καλά… όμως έχω ανάγκη να θεραπευτώ και δεν μπορώ να κάνω πίσω» !!
… …. …… ……. ……
Η ώρα περνούσε βασανιστικά αργά… … ο ύπνος αργούσε… … σε λίγο θα χάραζε η καινούρια μέρα… … απογοητευμένη άφησε τις περιττές πια σκέψεις να φύγουν από κοντά της… ……
… “θα πρέπει να αποχωρήσεις τώρα και να ακολουθήσεις πιστά αυτά που θα ακούσεις, αν θέλεις να ιαθείς”… της είπε ένας λευκοφορεμένος άνδρας που στεκόταν μπροστά της… …
… Έκπληκτη, ανασηκώθηκε λίγο και τον κοίταξε καλά… … πόσο λαμπερός ήταν… … ο άνδρας τότε άρχισε να της μιλά ήρεμα και κατανοητά… Τελειώνοντας της έγνεψε : «και τώρα γύρνα στην πόλη σου και πράξε όπως σου εδόθη»… και την άγγιξε απαλά στη κεφαλή της… …
… … ……. ……. …… … ……
«Ινώ μου, ξύπνησες κόρη μου» ?
«Μα… Πατέρα δεν κοιμήθηκα… δεν μπόρεσα να κοιμηθώ… … μα που είναι … έφυγε» ?
«Ποιος κόρη μου ? δεν είναι κανείς εδώ… όνειρο έβλεπες… πες μου, σου μίλησε ο Θεός» ?
Η κοπέλα δεν απάντησε αμέσως… μόνο χαμογέλασε και ευχαρίστησε από καρδιάς τον λευκοφορεμένο άνδρα που την επισκέφτηκε το ξημέρωμα… εκεί… στο Εγκοιμητήριο των Δελφών…
Δεν χρειάστηκε να ρωτήσει το όνομα του άνδρα… ΗΞΕΡΕ ΠΩΣ ΗΤΑΝ Ο ΘΕΟΣ !!
Από John Dela
