Ένα μήνυμα από το παρελθόν είναι το κείμενο που ακολουθεί. Το ανακάλυψα ενώ έψαχνα κάποια παλιά γραπτά και αρχεία που έχω κρατήσει. Είναι γραμμένο πριν από τέσσερα χρόνια και αποφάσισα να το αναδείξω λόγω των κωδικών που περιέχει και της συμβολικής υπογραφής. Δεν είναι για όλους αυτό το μήνυμα. Απευθύνεται σε “ειδικούς” αναγνώστες. Έπρεπε όμως να βγει.
Φυλακή, αιχμάλωτος απ’ την λάθος ερμηνεία μιας παραχωρημένης ελευθερίας, μιας υποχρεωτικής ελευθερίας, ελευθερία σαν εκκρεμοδικία, χωρίς δικαιώματα, σκελετωμένης, να πένεται ρακένδυτη. Περπατούσα ξυπόλυτος στο ποτάμι των έγκλειστων ψυχών, δεν μπορούσα να βρω καμιά λογική εξήγηση για την κατάσταση, ο φόβος είναι κακός σύμβουλος…
αν η συμπεριφορά μου δεν θεωρείται υποδειγματική απ’ τους δεσμοφύλακες της ελευθερίας…;
αν ανακαλέσουν την διαπίστευση της εδώ παρουσίας μου…;
τότε θα μπορούσε να συμβεί τ’ οτιδήποτε, ο φόβος θα με καθήλωνε και θα με οδηγούσε στην υποταγή.
Επίκτητα συναισθήματα γεμάτος και μια μοναξιά κατά δική μου, θα μ’ αναζητούσε κανείς…;
Μέσα από ποια σύνορα ; μήπως τα παλιά κλείσουν ;
Διορθώνω τον ψυχικό μου συχνοτικό πομποδέκτη, με σπασμένη κεραία, μικρές αποδράσεις πέρα απ’ τα σύρματα με ‘καναν να ξεχνιέμαι. Προλαβαίνω το ένα λάθος μετά το άλλο, πάλι με ανιχνεύουν…
αναζητώ στις αναμνήσεις μου απάντηση και σωτηρία, εξαγνισμός σε δοσμένο χρόνο, πρέπει να δείχνω πως υποτάσσομαι για να εξευμενίσω τους άγνωστους δεσμοφύλακες, στήνω παγίδες για να τους αποκαλύψω, αλλά ο αόρατος εχθρός σαν μέσα από τεχνητή ομίχλη δείχνει να ελέγχει τα πάντα κι αυτός ο φόβος σαν γνώριμος φονιάς παραφυλάει να μου επιτεθεί, να επιστρέψει, τους διδάσκουν την παραπλάνηση, προσπαθεί να με καθηλώσει ο εσωτερικός μου χωροφύλακας, ο διορισμένος απ’ την παιδεία των νεανικών μου χρόνων.
Στον προαυλισμό ίσως μια σύμπτωση να μου ζητούσε υπομονή, ένα μυστικό χαρτάκι μόνο για απομνημόνευση, ένα εισιτήριο για πολύχρονο ταξίδι.
Σίγουρα γίνεται έλεγχος των ενεργειών μου σε συχνοτικό πεδίο.
Ένα κρυφό φύλλο αδείας απουσίας αν ξέκλεβα θα ‘χα κάνει ένα βήμα στο σχέδιο, μια προσφορά χωρίς μερομήνια, εκεί όπου υπάρχουν επιτρεπόμενες και μη επιτρεπόμενες ενέργειες, στις δεύτερες ανήκουν εκείνες με τις οποίες μπορείς να ανακαλύψεις τον εαυτό σου και να επικοινωνήσεις ουσιαστικά με τους άλλους, αλλά εκείνοι, ‘’οι αόρατοι’’, ελέγχουν τι φεύγει και τι δεν φεύγει απ’ τον πνευματικό υπολογιστή, τον δικό τους νου, αγορασμένο όμως με δικά μας χρήματα.
Ενημέρωση και εντολές μέσα από «συμπτώσεις».
Μόνο λίγες κρυμμένες λέξεις στον στόχο, μόνο οι ακίνδυνες ενασχολήσεις.
Πρέπει να δείχνω «ένα βιομηχανικό δίποδο», ένα ακόμα κατασκεύασμα που καθιστά τη φυσική μου παρουσία περιττή, τώρα μπορούν να κάνουν ότι θέλουν επ’ ονόματί μου, χωρίς να χρειάζονται εμένα,
κι εγώ ; το ενέχυρο…! Το σκιάχτρο…! Ο αχυράνθρωπος…!
πρέπει να κινούμαι σαν φλογίτσα, χωρίς σκιά. Κάποτε σε μια σταγόνα χρόνου, ένα πιστοποιητικό γέννησης, μια ληξιαρχική πράξη σαν επικήρυξη, μια ανακοίνωση για το νέο προϊόν, για κείνους τα πάντα είναι προσχεδιασμένα, ενώ για μένα πρωτόγνωρα, φαίνεται να ‘ναι παντελώς αδύνατον να αντιμετωπίσω αυτόν τον μηχανισμό που θέριεψε μπροστά μου, αποκτηνώθηκε. Μια αόρατη ακτίνα που κατακαίει το αθώο δάσος.
Με βλέπουν, με ακούν παντού, κάθε κλικ κι ένα ηλεκτρονικό ίχνος κι εγώ που δεν μπορώ άραγε να κάνω τίποτα για να το διαψεύσω. Ή μπορώ ;
Έχουν κλέψει ακόμα και τις σκέψεις μου. Σκέπτομαι χωρίς θόρυβο μην και μ’ ακούσουν. Μια ρωγμή, μια πύλη γυρεύω κι επαναφορά σ’ ένα σχέδιο αρχικής διαδρομής που θα αμφισβητούσε το τελευταίο σύνορο εικονικής πραγματικότητας.
Μια τέτοια πύλη στην στρέβλωση του χρόνου να περάσω και να γυρέψω δρόμους που δεν έχουν περπατηθεί κι από κει να ψάξω να βρω τις παλιές ταμπέλες των κατευθυνόμενων συναισθημάτων, εκεί πού «πίστευα» και έστριψα λάθος, εγώ, εσύ και τόσοι άλλοι.
Να σκεφτώ σαν να ’ναι τα πάντα αναστρέψιμα, σαν να μπορούν να ξεκινήσουν όλα και πάλι απ’ την αρχή, νέο αζιμούθιο σε αρχαίο αστρολάβο. Θα τα καταφέρω δεν θα χαθώ ξανά.
Δεν θέλω ούτε για μια στιγμή να σκεφτείς πως δεν έψαξα μέσα στο ψέμα, στο πλαστό και να θυμάσαι φανταστικέ μου «φίλε» πως η αλήθεια μας βρίσκεται στην ψυχή αυτών που θα μείνουν μέχρι το τέλος της παράστασης, αυτών που θα ζήσουν και το εἰκὸς καὶ τὸ ἀναγκαῖον.
Τίποτα πλέον δεν είναι τόσο ισχυρό όσο η θέληση μου γι αυτό, για την θεραπεία έστω για μια στιγμή στην μνήμη σε άχρονο τοπίο,
στην ανάκληση τίποτα δεν είναι ψεύτικο, όλα θ’ αποκαλυφθούν, μην τρομάξεις.
Τι κι αν φαίνεται με τρόπους που δεν φαντάζουν αληθινοί, είναι γιατί ως αληθινό ορίζουμε μόνο ότι έχουμε την εμπειρία να το αγγίξουμε και την ευκαιρία πρόσκαιρα ίσως για να το καταλάβουμε.
Υπάρχει όμως και το «άλλο» κι ‘ναι εδώ, δίπλα μας, έξω από το «επίπεδο γήινο όνειρο», χωρίς ξένη επιρροή απ’ τα συναισθήματα των άλλων κρατουμένων.
Η απρόσκοπτη και χωρίς άλλοθι σύμπτωση της ροής της νόησης…,
εκεί είναι το εναλλακτικό σχέδιο σαν συνάντηση με την μέθεξη στην λίμνη της γνώσης, η επιτομή μιας κοσμογονικής αποκάλυψης ανάμεσα από θλιβερά φαντάσματα ζυγισμένου ποιμνίου προς σφαγή.
Ζητώ την περιφρόνηση των ορίων κάθε φορά του δήθεν πραγματικού, να χαράξω των αλλονών την ζήση την πλαστή μέσα απ’ τους κωδικούς των λέξεων.
Μια σταγόνα ιδρώτας στα βλέφαρα δεν θα ‘ναι ικανή για ν’ αστοχήσω στην τελευταία «βολή», ο αόρατος είναι πλέον ορατός, χωρίς τρέμουλο στα φοβικά ακροδάχτυλα. Η υπομονή μέγιστη δασκάλα χρόνους πολλούς, για την συνάντηση του «αόρατου» με το σταυρόνημα της αληθινής δικής μου νοητικής διόπτρας. Οι κανόνες, τα μέτρα ασφαλείας των ψυχών ποτέ δεν έκαναν λάθος, σε καμιά αναμέτρηση, άνοιξε και κοίταξε έξω, μέσα ποτέ δεν είναι ήταν αυτό που φαίνεται…!
Νέοι αστερισμοί, γράμματα και αριθμοί, σύμβολα σαν κατευθυντήριες ακτίνες που καίνε τα παλιά σύνορα,
που ξέρεις, ίσως και να δεις την ανατολή σε όλα τα σημεία του ορίζοντα.
Ήταν ένα μήνυμα από το παρελθόν.
Διαβάστε – Απασφαλίζει τα πραγματικά του όπλα ο Πούτιν. Αυτά που όλοι γνωρίζουν και τρέμουν.
