Η αποτυχία και η νομική ακυρότητα των Ηνωμένων Εθνών.. Πίσω από την εμφάνιση ενός αναποτελεσματικού καθολικού οργάνου ειρήνης βρίσκεται η πραγματικότητα ενός οργάνου για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό στον κόσμο.
Πιστεύω ότι, κατ’ αρχήν, πως ένας διακυβερνητικός οργανισμός που έχει ως στόχο την προώθηση της ειρήνης και την αύξηση της ευημερίας και της ποιότητας ζωής των ανθρώπων, θα πρέπει απαραίτητα και υποχρεωτικά, να συντάσσεται με την τιμωρία της αναποτελεσματικότητας, της μεροληψίας και κυρίως της μη ουδετερότητας μέσω της συμμετοχής, ενδεχομένως, όλων των πρόθυμων εθνών του κόσμου, ή, τουλάχιστον, όσο το δυνατόν περισσότερων. Χωρίς κανέναν επιζήμιο αποκλεισμό. Και μόνο σε περιόδους ειρήνης.
Εμπόδιο σε αυτή τη συμμετοχή αντιπροσωπεύει η ύπαρξη εθνών χωρίς κυριαρχία, αποικίες και προτεκτοράτα. Όπως συμβαίνει με όλα εκείνα τα αφρικανικά και ασιατικά έθνη που το 1945 ήταν ακόμη βρετανικές και γαλλικές αποικίες. Όπως επίσης και η περίπτωση των τυπικά ελεύθερων και ανεξάρτητων εθνών αλλά ουσιαστικά με περιορισμένη κυριαρχία.
Όπως έχει γίνει μεταξύ άλλων στη Γερμανία, την Ιαπωνία και την Ιταλία από το 1945 μέχρι σήμερα.
Και θα ήταν πολύ σωστό για αυτά τα έθνη με περιορισμένη κυριαρχία (από τις ΗΠΑ) να καταγγείλουν δημόσια και επίσημα αυτόν τον όρο στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών. Αλλά τι να πω, ίσως όλοι οι ηγέτες τους να είναι μαριονέτες των ΗΠΑ.
Είμαι πεπεισμένος ότι το καταστατικό ενός διακυβερνητικού οργανισμού με στόχο την προώθηση της ειρήνης και την αύξηση της ευημερίας και της ποιότητας ζωής των ανθρώπων πρέπει να περιλαμβάνει όλα τα υπάρχοντα έθνη.
Και ότι σε περίπτωση απουσίας ενός ή περισσότερων εθνών από τις προπαρασκευαστικές εργασίες για την κατάρτιση του καταστατικού αυτού του οργανισμού, ασφαλώς τα ψηφίσματα αυτής της συνθήκης δεν μπορούν να είναι δεσμευτικά για τα έθνη που αποκλείονται ή ακόμη και απλώς απουσιάζουν από τη συμμετοχή σε τέτοιες εργασίες.
Με άλλα λόγια, το διεθνές δίκαιο δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι δεσμευτικό όχι μόνο για όσους δεν το έχουν υπογράψει αλλά και για τα κράτη που δεν είχαν την ευκαιρία να συμμετάσχουν στη σύνταξη του καταστατικού του διακυβερνητικού οργανισμού που είναι υπεύθυνος για τους σκοπούς που ορίζονται παραπάνω.
Επιπλέον, είναι προφανές ότι μια συνθήκη που στόχος της είναι η προώθηση της ειρήνης και η αύξηση της ευημερίας και της ποιότητας ζωής των ανθρώπων πρέπει, τονίζω, να είναι ουδέτερη και αμερόληπτη, δεν μπορεί ποτέ για κανένα λόγο να είναι προκατειλημμένη.
Επιπλέον, όλες αυτές οι απολύτως δημοκρατικές και λογικές αρχές που διατυπώνω επειδή προκύπτουν από τον ηθικό, πολιτικό προβληματισμό και την προσωπική μου έρευνα αναγνωρίστηκαν επίσης από τη Σύμβαση της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών (VCLT) της 23ης Μαΐου 1969.
Για όλους αυτούς τους λόγους πιστεύω ότι η συνθήκη καθιερώσεως του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών στις 25 Απριλίου 1945 είναι άκυρη.
Κυρίως επειδή εκείνη την εποχή, όπως είπα σιωπηρά παραπάνω, η ηπειρωτική Ευρώπη και η Ιαπωνία εξακολουθούσαν να βρίσκονται σε πόλεμο ή/και απλώς κατεστραμμένες από τον πόλεμο, αιχμάλωτοι αιχμαλώτων, στη δίνη της πείνας, κάτω από την εισβολή ξένων στρατών και με τους πολίτες τους χωρίς ελευθερία, συχνά θύματα κομματικής βίας και τρομοκρατημένοι από αυτούς, στη συνέχεια υπό διαδικασία εκκαθαρίσεων και αργότερα αποναζισμού, και σε ορισμένες περιπτώσεις να καταλήγουν σε άστεγους πρόσφυγες.
ΚΟΙΝΗ ΔΗΛΩΣΗ ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ, ΤΟΥ ΗΝΩΜΕΝΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΒΟΡΕΙΟΥ ΙΡΛΑΝΔΙΑΣ, ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΩΝ, ΚΙΝΑ, ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ, ΒΕΛΓΙΟ, ΚΑΝΑΔΑ, ΕΛ ΣΑΛΒΑΔΟΡ, ΕΛΛΑΔΑ, ΓΟΥΑΤΕΜΑΛΑ, ΑΪΤΗ, ΟΝΔΟΥΡΑ, ΙΝΔΙΑ, ΛΟΥΞΕΜΒΟΥΡΓΟ, ΟΛΛΑΝΔΙΑ, ΝΕΑ ΖΗΛΑΝΔΙΑ, ΝΙΚΑΡΑΓΟΥΑ, ΝΟΡΒΗΓΙΑ, ΠΑΝΑΜΑ, ΠΟΛΩΝΙΑ, ΝΟΤΙΑ ΑΦΡΙΚΗ, ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ
Η Κυβέρνηση που υπογράφει το παρόν,
Έχοντας προσυπογράψει ένα κοινό πρόγραμμα σκοπών και αρχών που ενσωματώνονται στην Κοινή Δήλωση του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και του Πρωθυπουργού της Μεγάλης Βρετανίας της 14ης Αυγούστου 1941, γνωστή ως Χάρτης του Ατλαντικού,
Το να είναι πεπεισμένοι ότι η πλήρης νίκη επί των εχθρών τους είναι απαραίτητη για την υπεράσπιση της ζωής, της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας και της θρησκευτικής ελευθερίας, και για τη διατήρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δικαιοσύνης στα εδάφη τους καθώς και σε άλλες χώρες, και ότι τώρα συμμετέχουν σε έναν κοινό αγώνα ενάντια άγριες και βάναυσες δυνάμεις που επιδιώκουν να υποτάξουν τον κόσμο…
ΔΗΛΩΝΩ:
(1) Κάθε Κυβέρνηση δεσμεύεται να χρησιμοποιήσει όλους τους πόρους της, στρατιωτικούς ή οικονομικούς, εναντίον εκείνων των μελών του Τριμερούς Συμφώνου και των υποστηρικτών του με τους οποίους αυτή η κυβέρνηση βρίσκεται σε πόλεμο.
(2) Κάθε Κυβέρνηση δεσμεύεται να συνεργαστεί με τις Κυβερνήσεις που υπέγραψαν το παρόν και να μην συνάψει χωριστή ανακωχή ή ειρήνη με τους εχθρούς. Η προαναφερθείσα δήλωση μπορεί να τηρηθεί από άλλα έθνη που παρέχουν, ή που μπορεί να παρέχουν υλική βοήθεια και συνεισφορά στον αγώνα για τη νίκη επί του χιτλερισμού.»
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Franklyn Delano Roosevelt ήταν ο δημιουργός των Ηνωμένων Εθνών, επικρίνοντας την Κοινωνία των Εθνών επειδή ήταν υπερβολικά δημοκρατική και εκπροσωπούσε τα συμφέροντα πάρα πολλών εθνών.
Ο Πρόεδρος είπε στον Σοβιετικό Υπουργό Εξωτερικών Βιάτσεσλαβ Μολότοφ ότι «δεν μπορούσε να φανταστεί έναν οργανισμό με πάρα πολλά κράτη για να ικανοποιεί, επομένως ήταν και θα ήταν αποτυχία».
Η πρότασή του, το 1941, ήταν να δημιουργηθεί ένα νέο διεθνές όργανο που θα διευθύνεται από μια κηδεμονία των μεγάλων δυνάμεων που «επέβλεπε» τα μικρότερα έθνη, ως ανήλικοι προς προστασία.
Ο Πρόεδρος Franklyn Delano Roosevelt συνέλαβε το σχέδιο σύμφωνα με το οποίο οι εκπρόσωποι του Ηνωμένου Βασιλείου, των Ηνωμένων Πολιτειών, της Σοβιετικής Ένωσης και της Κίνας θα κυβερνούσαν τους πάντες.
Τους αποκάλεσε Τέσσερις μπάτσους, Τέσσερις Σερίφηδες ή Τέσσερις Μεγάλοι. Αλλά μέσω αυτής της πολύ σημειοσιολογικής επιλογής, καταδεικνύει την επίγνωσή του να παραδώσει σε αυτές τις τέσσερις δυνάμεις το μονοπώλιο στη χρήση βίας σε παγκόσμιο επίπεδο.
Αυτή της συστηματικής κατάχρησης εξουσίας σε παγκόσμια κλίμακα.
Το προνόμιο της εκπροσώπησης στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών (ΣΑΗΕ) θα επεκταθεί αργότερα και στη Γαλλία (οι νικητές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου + Κίνα: 5 μόνιμα μέλη. Αργότερα το προνόμιο θα επεκταθεί σε άλλα 10 εκλεγμένα μέλη σε διετή βάση από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών. Αλλά ουσιαστικά αυτοί που πραγματικά μετρούν είναι τα μόνιμα μέλη των Ηνωμένων Εθνών. Το μονοπώλιο της παγκόσμιας εξουσίας!
Τώρα, πέρα από αυτό που μπορεί ακατάλληλα να φαίνεται ότι είναι η συγγνώμη μου για το Τριμερές Σύμφωνο και/ή τον Χιτλερισμό, που δεν προορίζεται ως κριτική μου.
«Κάθε κυβέρνηση δεσμεύεται να χρησιμοποιήσει όλους τους πόρους της, στρατιωτικούς ή οικονομικούς, εναντίον εκείνων των μελών του Τριμερούς Συμφώνου και των υποστηρικτών του με τους οποίους αυτή η κυβέρνηση βρίσκεται σε πόλεμο.
Κάθε Κυβέρνηση δεσμεύεται να συνεργαστεί με την κυβέρνηση που υπέγραψε το παρόν και να μην συνάψει χωριστή ανακωχή ή ειρήνη με τους εχθρούς.
Η προαναφερθείσα δήλωση μπορεί να τηρηθεί από άλλα έθνη που παρέχουν, ή που μπορεί να παρέχουν υλική βοήθεια και συνεισφορά στον αγώνα για τη νίκη επί του χιτλερισμού».
Ζητώ ταπεινά και ευγενικά τον αναγνώστη, από απόλυτα δημοκρατική και φιλελεύθερη σκοπιά, εάν το περιεχόμενο της παραπάνω δήλωσης μοιάζει με συστατική πράξη ενός διακυβερνητικού οργανισμού με στόχο την προώθηση της ειρήνης και την αύξηση της ευημερίας και της ποιότητας ζωής των ανθρώπινα όντα ή ενός στρατιωτικού συνασπισμού που τείνει να εξαλείψει τρεις σημαντικούς παίκτες από το παιχνίδι των μεγάλων δυνάμεων προς όφελος των νικητών.
Ο νικητής τα παίρνει όλα!
Σε έναν κόσμο που εξακολουθεί να κυριαρχείται από την αποικιοκρατία (1945) με τα αποικιακά λάφυρα των ηττημένων χωρών.
Τότε ξαναρωτάω είναι αυτή μια ουδέτερη συνθήκη και όχι κομματική, ούτε προκατειλημμένη, αλλά καταρτισμένη με την ευρύτερη και πιθανώς πλήρη συμμετοχή όλων των εθνών του κόσμου με στόχο την προώθηση της ειρήνης και την αύξηση της ευημερίας και της ποιότητας της ζωής των ανθρώπων?
Όχι μόνο η ηπειρωτική Ευρώπη ήταν ακόμα ένα πεδίο μάχης κατεστραμμένο από τον πόλεμο και τους βομβαρδισμούς στις 25 Απριλίου 1945, αλλά στην Ιαπωνία ο πόλεμος βρισκόταν ακόμα στο αποκορύφωμά του, καθιστώντας αδύνατο όχι μόνο για εκείνους που αποκαλούνταν εχθροί αλλά και για οποιαδήποτε ενδεχόμενη κυβέρνηση της αντιπολίτευσης. Πόσο αποκλειστική και μη περιεκτική ήταν αυτή η επιλογή της ίδρυσης των Ηνωμένων Εθνών χωρίς όχι μόνο τη Γερμανία, την Ιταλία και την Ιαπωνία αλλά και χωρίς όλη την Ηπειρωτική Ευρώπη;
Και τι γίνεται με τον αποκλεισμό της Γαλλίας, η οποία επίσης βρισκόταν σε πόλεμο εναντίον της Τριμερούς που συμμάχησε με το Ηνωμένο Βασίλειο, τις ΗΠΑ και την ΕΣΣΔ; Η Γαλλία που αντιπροσώπευε τότε και όλες τις γαλλόφωνες αποικίες της Αφρικής και της Νοτιοανατολικής Ασίας!
Τα Ηνωμένα Έθνη?
Κατά τη γνώμη μου, είναι ο μεγαλύτερος μυστήριος στον κόσμο, μια ληστεία της κυριαρχίας και του πλούτου σε βάρος πολλών ευρωπαϊκών και αφρικανικών εθνών, μια εγκληματική κατάχρηση εξουσίας καλυμμένη από ψεύτικες καλές προθέσεις που, μέσα από το φακό της τρομερής προπαγάνδας, φαινόταν για εμάς, αντίθετα, να είναι απλώς μια αναποτελεσματική εγγύηση για τη διασφάλιση της ειρήνης. Στην πραγματικότητα, τα Ηνωμένα Έθνη είναι το όργανο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στον κόσμο.
Μέχρι που η σκληρή πραγματικότητα της αποτυχημένης αποστολής του μας ξύπνησε από ένα όνειρο, κάνοντάς μας να δούμε καθαρά αυτό που έπρεπε να είχαμε δει εδώ και πολύ καιρό.
Από Κλαούντιο Ρέστα
Ο Κλαούντιο Ρέστα γεννήθηκε στη Γένοβα της Ιταλίας το 1958, είναι πολίτης του κόσμου (Σπινόζα), φιλόσοφος και διεπιστημονικός ειδικός, και καλλιτέχνης.
