Ο πόλεμος στη Γάζα δεν έχει τελειώσει, αλλά το Ισραήλ έχει ήδη χάσει.. Το ισραηλινό καθεστώς έχει χάσει τον πολεμικό του πόλεμο στη Γάζα, τη Δυτική Όχθη, τον Λίβανο, τη Συρία και την Υεμένη. Ναι, πραγματικά. Μπορεί να μην φαίνεται έτσι, αλλά η ήττα είναι πραγματική και βαθιά ριζωμένη στο μέλλον του Ισραήλ.
Επιτρέψτε μου πρώτα να υποστηρίξω την «νίκη» του Ισραήλ: Από την εισβολή τους στη Γάζα το 2023, οι Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις αναφέρουν λιγότερους από 800 στρατιώτες νεκρούς, ενώ με τη σειρά τους σκοτώνουν δεκάδες – ίσως εκατοντάδες – χιλιάδες, κυρίως άμαχους Παλαιστίνιους Άραβες (και 250 ή περισσότερους ενοχλητικούς δημοσιογράφους).
Από την αρχή… Έχουν εδραιώσει την ικανότητά τους να επιτίθενται σε οποιοδήποτε σημείο της Γάζας κατά βούληση, οδηγώντας έναν εκτοπισμένο, πεινασμένο πληθυσμό πέρα δώθε πάνω σε σωρούς από πτώματα, ενώ παράλληλα καταλαμβάνουν περισσότερη γη στη Δυτική Όχθη και τη Συρία, εκκαθαρίζουν τα οχυρά της Χεζμπολάχ στον Λίβανο, ανταλλάσσουν πυραυλικές επιθέσεις με τους Χούτι της Υεμένης, και μάλιστα βγαίνουν σχετικά αλώβητοι, αν όχι ιδιαίτερα επιτυχημένοι, σε έναν διαλείποντα πόλεμο με το Ιράν.
Κορυφαίοι αξιωματούχοι του ισραηλινού καθεστώτος δηλώνουν με σιγουριά ότι η εθνοκάθαρση της Γάζας και η προσάρτηση της Δυτικής Όχθης είναι αναπόφευκτες.
Ναι, αυτό ακούγεται μάλλον σαν πολλαπλές «νίκες», που έχουν επιτευχθεί και που εκκρεμούν.
Αλλά αυτές οι νίκες δεν ήρθαν από το πουθενά. Κατέστησαν δυνατές δεκαετίες μαζικής οικονομικής, στρατιωτικής και διπλωματικής υποστήριξης από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ναι, και άλλα καθεστώτα επίσης, αλλά οι περισσότεροι από αυτούς τους «συμμάχους» κινούνται ήδη προς την αντίθετη κατεύθυνση — διακόπτοντας τις πωλήσεις όπλων, αναγνωρίζοντας ένα παλαιστινιακό κράτος και επιβάλλοντας κυρώσεις σε Ισραηλινούς εγκληματίες πολέμου.
Γρήγορα καταλήγει η κατάσταση στη σχέση ΗΠΑ-Ισραήλ «χωρίς φως της ημέρας μεταξύ μας», σύμφωνα με την οποία ο πρώτος ξοδεύει ετησίως δισεκατομμύρια δολάρια και, όταν του ζητείται άμεση στρατιωτική βοήθεια, στο δεύτερο δεν τίθενται ερωτήσεις (ο νόμος των ΗΠΑ «εγγυάται» στο Ισραήλ ένα «Ποιοτικό Στρατιωτικό Πλεονέκτημα»), ενώ χρησιμοποιεί τη δική του δύναμη κυρώσεων και το βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για να προστατεύσει τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου και τους Φίλους του από τις συνέπειες των πράξεών τους.
Αυτή η σχέση πλησιάζει στο τέλος της.
Στα τέλη Αυγούστου, μια δημοσκόπηση της Quinnipiac διαπίστωσε ότι το 50% των Αμερικανών χαρακτηρίζει πλέον τις επιχειρήσεις του Ισραήλ στη Γάζα ως γενοκτονία και ότι το 60% (7% των Ρεπουμπλικανών, 75% των Δημοκρατικών και 66% των ανεξάρτητων) αντιτίθενται στη συνεχιζόμενη στρατιωτική βοήθεια προς το Ισραήλ, τουλάχιστον όσο συνεχίζεται η γενοκτονία.
Οι επιπτώσεις της αλλαγής της αμερικανικής στάσης απέναντι στο Ισραήλ μπορεί να μην γίνουν άμεσα αισθητές, αλλά το αποτέλεσμα είναι πιο «αναπόφευκτο» από τις φαντασιώσεις των επεκτατιστών Ισραηλινών πολιτικών.
Στην εγχώρια πολιτική, η Κοινωνική Ασφάλιση ονομάζεται μερικές φορές πολιτική «τρίτη ράγα» — αν την αγγίξεις, πεθαίνεις.
Η «ειδική σχέση» με το Ισραήλ απολάμβανε το ίδιο καθεστώς στις εξωτερικές υποθέσεις για δεκαετίες λόγω ενός καλά χρηματοδοτούμενου λόμπι. Αμερικανοί πολιτικοί που δεν ήθελαν να χάσουν τις προκριματικές εκλογές για την επανεκλογή τους από αντιπάλους που χρηματοδοτούνταν από λόμπι, ψήφιζαν ευσυνείδητα υπέρ κάθε ισραηλινής απαίτησης για βοήθεια (συνήθως μετά από τελετουργικές ευκαιρίες φωτογραφίας στο Τείχος των Δακρύων της κατεχόμενης Ιερουσαλήμ).
Αυτή η τρίτη σιδηροδρομική γραμμή χάνει γρήγορα την τάση της. Και παρατηρούμε τώρα ότι τα νυν και τα μελλοντικά μέλη του Κογκρέσου αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι ένας όρκος πίστης σε μια ξένη δύναμη δεν είναι πλέον η απόλυτη απαίτηση που ήταν παλιά.
Και χωρίς την Υπερδύναμη ΗΠΑ να υποστηρίζει αδιαμφισβήτητα κάθε τους κίνηση, τα επεκτατικά σχέδια των Ισραηλινών θα αποτύχουν γρήγορα.
