Σωκράτης Γκιόλιας – 15 χρόνια μετά: Στις 19/7/2010 ξεκίνησαν να δολοφονούν την ελεύθερη Ελλάδα, δολοφονώντας έναν μπλόγκερ… Και από τότε έχουν δολοφονήσει την ελευθερία της έκφρασης, την ανάδειξη της αλήθειας, οποιαδήποτε φωνή που αντιδρά και αντιστέκεται στις μαύρες ατζέντες τους… Και η επίθεση αυτή κατά της ελεύθερης γνώμης και των εναλλακτικών μέσων ενημέρωσης, συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας, με τεράστιο προσωπικό κόστος σε όσους αποφάσισαν κάποια στιγμή να αντισταθούν σε αυτό το καθεστώς…
Ένα καθεστώς που μπορούμε καθαρά πλέον να το χαρακτηρίσουμε ως άντρο της διαφθοράς, της μαφίας, του εγκλήματος, του μαύρου χρήματος, της διαπλοκής, του βολέματος, της κλεψιάς, της λαμογιάς, της προδοσίας, της απολυταρχίας, του ψέματος, της εκμετάλλευσης… Μια Λερναία Ύδρα που ο Ηρακλής όταν ξανάρθει θα έχει πάρα πολλά κεφάλια να κόψει…
Η «σκοτεινή» εκτέλεση του Σωκράτη Γκιόλια
Ο Σωκράτης Γκιόλιας, ήταν παιδί πολύτεκνης οικογένειας. Είχε γεννηθεί στη Γερμανία στις 13 Φεβρουαρίου 1973 και η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα, όπου και μεγάλωσε. Τελείωσε το Εργαστήρι Δημοσιογραφίας και από την ηλικία των 19 ετών, έκανε την πρώτη του προσπάθεια να μπει στο δημοσιογραφικό επάγγελμα με πρακτική στο ραδιόφωνο του ΑΝΤ1.
Το 1992 είχε μια συνάντηση που θα του άλλαζε τη ζωή. Γνωρίστηκε με τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο από τον οποίο ζήτησε να τον προσλάβει να δουλέψει στον «Κίτρινο Τύπο» που τότε προβαλλόταν από το New Channel. Η συνεργασία ανάμεσα στους δυο ξεκίνησε και αργότερα ο Γκιόλιας ανέλαβε την αρχισυνταξία των εκπομπών «Ζούγκλα» και «Κίτρινος Τύπος». Έμεινε εκεί έως το 2008, οπότε και διαφωνώντας με τον παρουσιαστή, αποχώρησε.
Στην πραγματικότητα αυτή η διαφωνία είχε και δυο άλλες πτυχές. Η μία ήταν το δημοφιλές τότε blog troktiko αλλά και η εφημερίδα «Πρώτο Θέμα». Η «κόντρα» ανάμεσα σε Μάκη Τριανταφυλλόπου και Θέμο Αναστασιάδη ουσιαστικά ανάγκασε τον Γκιόλια να επιλέξει πλευρά και αυτή ήταν του Θέμου Αναστασιάδη.
Στη συνέχεια (από το 2008) ο Γκιόλιας έγινε σύμβουλος επικοινωνίας στο γραφείο του επιχειρηματία Δημήτρη Κοντομηνά και γενικός διευθυντής του ραδιοφωνικού σταθμού «Θέμα 9,89» από το 2009. Όλη αυτή η πορεία, ωστόσο, σταμάτησε με άγριο και αιματηρό τρόπο το πρωί της 19ης Ιουλίου 2010.
Σύμφωνα με τα όσα έγιναν γνωστά, περίπου στις 5:30 το πρωί εκείνη την ημέρας ένας άγνωστος χτύπησε το κουδούνι του Σωκράτη Γκιόλια στην πολυκατοικία που έμενε με την οικογένειά του στην Ηλιούπολη και του είπε πως κάποιος προσπαθεί να του κλέψει το αυτοκίνητο.
Ο άτυχος δημοσιογράφος, προφανώς μέσα στον ύπνο του δεν το πολυσκέφτηκε (ίσως εκεί και να πόνταραν και οι δράστες) και αφού είδε από το θυροτηλέφωνο ότι ο άνδρας ήταν ντυμένος αστυνομικός κατέβηκε στην είσοδο. Λίγες στιγμές αργότερα ο δημοσιογράφος σωριαζόταν νεκρός. Ο ιατροδικαστής που τον εξέτασε είπε πως δέχθηκε 13 σφαίρες! Πάμε να διαβάσουμε μαζί το κείμενο που ακολουθεί…
Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης
Είναι κοινή παραδοχή ότι η πατρίδα μας σήμερα βουλιάζει στον υπόκοσμο της διαφθοράς και της μαφίας. Και σκέφτομαι ότι ίσως οι αναλυτές του μέλλοντος που θα ζουν σε μια καλύτερη Ελλάδα από εμάς, να ερευνήσουν κάποτε το πώς ξεκίνησε να ξετυλίγεται αυτό το κουβάρι του σημερινού ξεπεσμού. Ποιοι ήταν οι πρώτοι πεσόντες υπέρ δημοκρατίας, υπέρ ελευθερογνωμίας και ελευθεροτυπίας. Ποια ήταν τα πρώτα μνήματα που άρχισαν να σφραγίζουν μέσα τους τη φωνή της ελεύθερης Ελλάδας. Τη φωνή της συνείδησης, της καταγγελίας, της διαφωνίας, της αντισυστημικής γνώμης, της ορθής ενημέρωσης. Της δημοσιογραφίας υπέρ του λαού και όχι υπέρ των αφεντικών. Αυτή τη φωνή που σήμερα έχει λιγοστέψει να ακούγεται όσο ποτέ.
Και ψάχνοντας τα κιτάπια των περασμένων δεκαετιών οι ερευνητές θα συναντήσουν τα πρώτα θύματα που δολοφονήθηκαν για μια ανένδοτη αλήθεια, ώστε να στρωθεί ο δρόμος για το ψέμα και την ανομία. Κι εκεί μοιραία θα σταθούν και σε μια μαύρη σελίδα με ημερομηνία 19 Ιουλίου του 2010. Η μέρα που 17 σφαίρες ήχησαν δυνατότερα με τον ξερό κρότο τους, από την αδέσμευτη φωνή του Σωκράτη Γκιόλια. Η μέρα που η ελληνική δημοσιογραφία δολοφονήθηκε εν ψυχρώ. Η μέρα που οι άνομοι έστειλαν προς πάσα κατεύθυνση το πρώτο μήνυμα ότι το να πράττεις ελεύθερα ισοδυναμεί με θανατική καταδίκη. Ένα μήνυμα που τότε ήταν θρασύδειλο και σήμερα κοντεύει να γίνει αξίωμα.
Δεκαπέντε χρόνια συμπληρώθηκαν από τότε. Στο νοητό κοιμητήριο της ελεύθερης Ελλάδας αυξήθηκαν γεωμετρικά τα παραπονεμένα μνήματα, όσο αυξήθηκε η σήψη και ο ευτελισμός της ανθρώπινης ζωής έναντι της εξουσίας. Κάθε μορφής εξουσίας, θεμιτής ή αθέμιτης. Ποικίλουν οι δράστες, ποικίλουν οι ηθικοί αυτουργοί, ποικίλουν τα σκοτεινά συμφέροντα, αλλά πάντως όλα αυτά τα εγκλήματα έχουν κοινό παρονομαστή τη συγκάλυψη. Από έναν σκιώδη μηχανισμό που αλληλοεξαρτάται όπως το ένα καρκινικό κύτταρο που συνδέεται με το άλλο, κι όλα μαζί καταστρέφουν τους υγιείς ιστούς της κοινωνίας. Και αν σήμερα η ελευθερία της γνώμης είναι ημιθανής, η δολοφονία του Σωκράτη ήταν απ’ τα πρώτα προειδοποιητικά σημάδια αυτής της νοσηρής εξέλιξης.
Δεκαπέντε χρόνια πέρασαν και ούτε ένα επιπλέον στοιχείο δεν έχει προστεθεί για τη διαλεύκανση της υπόθεσης. Ούτε ένας φάκελος δεν έχει ανασυρθεί από τα αραχνιασμένα συρτάρια. Ούτε μισή συγγνώμη δεν έχει προφερθεί από τον Χρυσοχοΐδη και τους προκατόχους του για τη σκανδαλώδη απραξία τους. Ούτε μισό δράμι ντροπής δεν έχουν δείξει μπροστά στις ευρωπαϊκές καταγγελίες για τις δολοφονίες δημοσιογράφων στην Ελλάδα. Ακινησία, αδιαφάνεια και ένοχη σιωπή. Το κράτος δικαίου γίνεται καθηλωμένος βάλτος όπου δεν σαλεύει τίποτα στην επιφάνεια, παρά μόνο ό,τι δεν κοστίζει στους λασπωμένους.
Κάθε τέτοια μέρα είμαστε με την ίδια πικρή γεύση της αδικίας να στέκεται σαν κόμπος βαρύς στο λαιμό. Μνημονεύουμε τον Σωκράτη για όσα ήταν και πενθούμε για όσα δεν πρόλαβε να γίνει. Εξοργιζόμαστε γιατί ζούμε σε μια τριτοκοσμική χώρα που η ιστορία της ελεύθερης δημοσιογραφίας γράφεται όλο και λιγότερο με μελάνι κι όλο περισσότερο με αίμα. Αίμα από σφαίρες κατά παραγγελία, αίμα από αποκλεισμούς, αίμα από απειλές, αίμα από διώξεις, αίμα από τραμπουκισμούς. Οι πρακτικές διαφέρουν, αλλά η ελευθερογνωμία το ίδιο αιμορραγεί και σήμερα κοντεύει να ξεματώσει.
Χορτάριασε το κοιμητήριο των πεσόντων υπέρ αλήθειας. Γέμισε με ζιζάνια συσκότισης. Η δημοκρατία δεν τους επισκέφθηκε ποτέ. Η δικαιοσύνη δεν περνάει ούτε απ’ έξω. Η πολιτική αισχύνη έχει ενταφιαστεί προ πολλού, σε άλλο τόπο, ζοφερό. Τα καντηλάκια των αδικοχαμένων σιγοκαίνε αναμένοντας την Ανάσταση. Αλλά πρεσβεύουν συνάμα και για την εθνική ανάταση. Για εκείνη την ευλογημένη μέρα που με ένα νεύμα του Θεού όλες αυτές οι σιγανές φλόγες θα φουντώσουν από το οξυγόνο της αλήθειας, θα γίνουν πύρινος ποταμός που θα εξαγνίσει το καθεστώς της αδικίας.
Θα έρθει αυτή η μέρα. Είναι βέβαιο, όσο βέβαιο είναι το πείσμα της ιστορίας να γιατρεύει τις πληγές της αργά ή γρήγορα. Δεκαπέντε χρόνια οι ένοχοι μπορεί να διαφεύγουν, αλλά τα μαρτυρικά μνήματα δεν μετρούν το άδικο σε χρόνια. Το μετρούν σε στεφάνια. Το εναποθέτουν στον άχρονο Θεό που γνωρίζει πώς να ευεργετήσει τους πενθούντες και πώς να ξεσκεπάσει τους κύκλους των ανόμων. Τόσες προσευχές είναι αδύνατον να μην ανθίσουν. Τόσο βαρύς ουρανός, είναι αδύνατον να μη μιλήσει. Θα βρει τον τρόπο και τον χρόνο.
Σε μια καλύτερη Ελλάδα από τη σημερινή, η Δικαιοσύνη θα μας πει ολόκληρη την ιστορία του Σωκράτη…
το κείμενο του Ελευθέριου Ανδρώνη το είδαμε στο diodotos-k-t.blogspot.com
