Τι θέλεις πιότερο, μόνο τον παλμό του χρέους να νοιώσεις απ’ την καρδιά και το ταξίδι αρχινάει σε δρομολόϊ με το νου οδηγό στο τελευταίο αρχέγονο όνειρο, θα βρεθούμε πάλι στην αρχή, στο ΠΡΙΝ. Μην χαθείς μέσα στη καταιγίδα σε κόσμους άλλους, ανάστροφους….. Ένα κείμενο απ’ το παρελθόν και απ’ το μέλλον… Ένα κείμενο γεμάτο κωδικούς τους οποίους ακόμα και αν δεν καταφέρετε να αποκωδικοποιήσετε, προσπαθείστε να νοιώσετε τις δονήσεις που δημιουργούν… και να αφουγκραστείτε…. τι χρειάζεται ο πραγματικός Άνθρωπος για μια και μοναδική Αλήθεια πέρα απ’ το πριν και την ενθύμηση του χρέους στον εαυτό του, πως δηλαδή να πλύνει τις πληγές απ’ τη μόλυνση αυτού του πλαστού και νοθευμένου κόσμου.
Γράφει ο Γεώργιος Τσοπανίδης
Πριν το ταξίδι στο τελευταίο λυκαυγές, στη μουσική απ’ τις νότες των ψυχών πάνω απ’ το πεντάγραμμο ηλιακών νοητικών αχτίνων στη σύναξη αρχικής ανατολής.
Πριν την απόδραση από στρεβλή συγκίνηση σε πλαστικά πρόσωπα, στην παράσταση με τα προσωπεία.
Πριν την έκφραση της προσωπικότητας του λάθους, αλλά της απόδρασης από το λάθος. Πρώτη ομορφιά που γεννάει μέσα της το εμείς και την τελευταία έξοδο του εγώ, χωρίς να σημαίνει, αλλά να είναι.
Πριν την έμπνευση που γεννιέται όταν η σύμπτωση αγγίζει την προσφορά των λίγων με μια απλωμένη παλάμη, ζητιάνα μέσα σε τόσο δα μικρές λέξεις, σαν στίχο σε κρυστάλλινη σφαίρα στο πρώτο χάραμα.
Πριν από γιγάντιες υπάρξεις καβάλα σε περσικά χαλιά να πολεμούν μεταξύ τους χωρίς χρόνο μέσα από κλεμμένη πύλη, πριν την αυγή του ανθρώπου σε νέα εποχή.
Πριν από σκοτεινές δυνάμεις να παλεύουν με δίκαιους θεούς, εκεί όπου το φως αντιμάχεται την αλαζονεία και η νέμεσης αιώνια και ίδια: διαμελισμός και Βιβλική εξορία.
Πριν τα σύρματα, τα καλώδια και οι σιδερένιοι σωλήνες να περνούν πάνω από μαύρα σύννεφα, κουβαλητές της μόλυνσης, αγωγιάτες του άδικου.
Πριν την δίνη των πολλών με νου έτοιμο σε στρόβιλο εργαστηρίου και πριν την θύμηση σε παζάρι κοινής λογικής.
Πριν να φοβηθείς στο τράνταγμα σχισμένου βράχου, στην βροντή απ’ το αστροπελέκι της αλήθειας.
Τι θέλεις πιότερο, μόνο τον παλμό του χρέους να νοιώσεις απ’ την καρδιά και το ταξίδι αρχινάει σε δρομολόϊ με το νου οδηγό στο τελευταίο αρχέγονο όνειρο, θα βρεθούμε πάλι στην αρχή, στο ΠΡΙΝ. Μην χαθείς μέσα στη καταιγίδα σε κόσμους άλλους, ανάστροφους…
