Το κρυφό κόστος της σύγχρονης ιατρικής: Μια κριτική ματιά στο «Τι θα γινόταν αν η ιατρική εξαφανιζόταν;» Να μια καλή ερώτηση που είμαι σίγουρος έχει απασχολήσει αρκετούς από εσάς, ειδικά μετά την εκπαίδευση που δεχτήκαμε εξαιτίας της ψευδοπανδημίας και των μέτρων που εφαρμόστηκαν στους ανθρώπους παρά τη θέληση τους… Και μάλιστα εν μέσω έρευνας στις ΗΠΑ όσον αφορά την επικινδυνότητα των εμβολίων γενικά, αλλά αι των χημικών φαρμάκων.. Πάμε να δούμε το σκεπτικό και τα συμπεράσματα δικά σας…
- Το βιβλίο «Τι θα γινόταν αν η ιατρική εξαφανιζόταν;» υποστηρίζει ότι η σύγχρονη ιατρική μπορεί να προκαλέσει περισσότερο κακό παρά καλό, επικαλούμενο στατιστικά στοιχεία των ΗΠΑ για τις ανεπιθύμητες ενέργειες φαρμάκων (106.000 θάνατοι ετησίως), τις νοσοκομειακές λοιμώξεις (88.000 θάνατοι) και τα ιατρικά λάθη, τα οποία συνολικά αντιπροσωπεύουν ~11% των θανάτων στις ΗΠΑ.
- Παρά το γεγονός ότι η υγειονομική περίθαλψη καταναλώνει το 15% του ΑΕΠ των ΗΠΑ, οι συγγραφείς ισχυρίζονται ότι η εξαφάνισή της ενδέχεται να μην επιδεινώσει τα ποσοστά ασθένειας ή θνησιμότητας, επισημαίνοντας ανεπάρκειες όπως περιττές χειρουργικές επεμβάσεις και προληπτικές εξετάσεις με υψηλά ποσοστά ψευδώς θετικών αποτελεσμάτων.
- Μελέτες δείχνουν ότι τα εικονικά φάρμακα συχνά ανταγωνίζονται τα συμβατικά φάρμακα σε αποτελεσματικότητα, ενώ το 40% των Αμερικανών χρησιμοποιεί εναλλακτική ιατρική – μια βιομηχανία 21 δισεκατομμυρίων δολαρίων – αντανακλώντας βαθύ σκεπτικισμό απέναντι στην παραδοσιακή υγειονομική περίθαλψη.
- Οι συγγραφείς ασκούν κριτική στην αναγωγιστική, μηχανιστική προσέγγιση της ιατρικής, η οποία αγνοεί πολιτισμικούς και συμπεριφορικούς παράγοντες, οδηγώντας σε κατακερματισμένη φροντίδα. Υποστηρίζουν μοντέλα δημόσιας υγείας που δίνουν προτεραιότητα στην πρόληψη έναντι της θεραπείας.
- Αντί να καταργήσει την ιατρική, το βιβλίο προωθεί μια ολιστική, ολοκληρωμένη φροντίδα που μειώνει τη βλάβη, αντιμετωπίζει τις ανισότητες και εξισορροπεί την καινοτομία με τον σκεπτικισμό για τη δημιουργία ενός πιο αποτελεσματικού συστήματος υγειονομικής περίθαλψης.
Στο προκλητικό τους βιβλίο με τίτλο « Τι θα γινόταν αν η Ιατρική Εξαφανιζόταν; », οι κοινωνιολόγοι Gerald E. Markle και Frances B. McCrea αμφισβητούν τις θεμελιώδεις υποθέσεις της δυτικής ιατρικής. Παρουσιάζουν ένα πειστικό επιχείρημα ότι η απουσία της μπορεί να μην είναι η καταστροφή που πολλοί υποθέτουν. Το βιβλίο διερευνά τις εκτεταμένες επιπτώσεις ενός κόσμου χωρίς γιατρούς, νοσοκομεία ή φαρμακευτικά προϊόντα – όχι μόνο οικονομικά, αλλά και από άποψη δημόσιας υγείας και ατομικής ευημερίας. Το επιχείρημά τους βασίζεται σε εντυπωσιακά στατιστικά στοιχεία και σε παραγνωρισμένες πραγματικότητες που υποδηλώνουν ότι η σύγχρονη ιατρική μπορεί, στην πραγματικότητα, να προκαλέσει περισσότερο κακό παρά καλό.
Από οικονομικής άποψης, η υγειονομική περίθαλψη είναι ένα μεγαθήριο, που αντιπροσωπεύει περίπου το 15% του ΑΕΠ των ΗΠΑ και απασχολεί εκατομμύρια. Ωστόσο, ο McCrea ισχυρίζεται προκλητικά ότι η εξαφάνιση της ιατρικής θα είχε μικρό αντίκτυπο στα ποσοστά ασθένειας και θνησιμότητας.
Αυτός ο ισχυρισμός υποστηρίζεται από ανησυχητικά δεδομένα. Τα σωστά συνταγογραφούμενα φάρμακα προκαλούν δύο εκατομμύρια σοβαρές ανεπιθύμητες ενέργειες ετησίως, οδηγώντας σε 106.000 θανάτους – καθιστώντας τα την πέμπτη κύρια αιτία θνησιμότητας στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Οι νοσοκομειακές λοιμώξεις στοιχίζουν τη ζωή σε άλλες 88.000 ανθρώπους, ενώ τα ιατρικά λάθη και οι περιττές χειρουργικές επεμβάσεις συμβάλλουν σε δεκάδες χιλιάδες ακόμη. Συνολικά, αυτοί οι θάνατοι που προκαλούνται από φάρμακα αντιπροσωπεύουν περίπου το 11% όλων των θανάτων – ένα ποσοστό που επιβάλλει την αντιμετώπιση των αδυναμιών του συστήματος.
Το φαινόμενο placebo υπονομεύει περαιτέρω την εμπιστοσύνη στις συμβατικές θεραπείες. Μελέτες αποκαλύπτουν ότι τα placebo μπορούν να ανταγωνιστούν την αποτελεσματικότητα των πραγματικών φαρμάκων, εγείροντας ερωτήματα σχετικά με την πραγματική αναγκαιότητα πολλών φαρμάκων.
Εν τω μεταξύ, η εναλλακτική ιατρική – την οποία αγκαλιάζει πάνω από το 40% των Αμερικανών – αντιπροσωπεύει μια βιομηχανία 21 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Αυτό υποδηλώνει εκτεταμένο σκεπτικισμό απέναντι στην παραδοσιακή υγειονομική περίθαλψη.
Οι Markle και McCrea υποστηρίζουν ότι η δημόσια υγεία – που επικεντρώνεται στην πρόληψη σε ολόκληρο τον πληθυσμό και όχι στην ατομική θεραπεία – προσφέρει ένα πιο αποτελεσματικό μοντέλο, ένα μοντέλο που δεν εμπλέκεται τόσο στις παγίδες του ιατροβιομηχανικού συμπλέγματος.
Οι συγγραφείς αναλύουν τις βασικές παραδοχές του ιατρικού μοντέλου, εκθέτοντας την αναγωγική του άποψη για την υγεία ως απλή απουσία ασθένειας, τη διχοτομία νου-σώματος και τη μηχανιστική του προσέγγιση στο ανθρώπινο σώμα. Αυτές οι αρχές, υποστηρίζουν, αγνοούν πολιτισμικούς και συμπεριφορικούς παράγοντες – οδηγώντας σε κατακερματισμένη και συχνά αναποτελεσματική φροντίδα.
Οι γιατροί πρωτοβάθμιας περίθαλψης, οι φύλακες αυτού του συστήματος, αφιερώνουν κατά μέσο όρο μόλις 19 λεπτά ανά ασθενή – διακόπτοντας συχνά εντός 22 δευτερολέπτων. Οι τακτικές εξετάσεις, όπως οι μαστογραφίες και οι εξετάσεις ειδικού προστατικού αντιγόνου, συχνά δίνουν ψευδώς θετικά αποτελέσματα, τροφοδοτώντας περιττές διαδικασίες χωρίς να βελτιώνουν τα αποτελέσματα. Για παράδειγμα, τα ποσοστά θνησιμότητας από καρκίνο του μαστού έχουν παραμείνει αμετάβλητα από το 1930, παρά τις προόδους στον έλεγχο και τη θεραπεία.
Οι χειρουργικές επεμβάσεις δεν τα πάνε καλύτερα. Πολλές επεμβάσεις – καισαρικές τομές, υστερεκτομές και καρδιακές επεμβάσεις – εκτελούνται άσκοπα, με μελέτες να δείχνουν ότι οι εικονικές χειρουργικές επεμβάσεις μπορούν να είναι εξίσου αποτελεσματικές με τις πραγματικές. Ενώ σώζει ζωές σε κρίσιμες περιπτώσεις, η επείγουσα ιατρική αγωνίζεται υπό το βάρος των συστημικών ανισοτήτων – αφήνοντας τους ανασφάλιστους και τους περιθωριοποιημένους να εξαρτώνται από ένα υπερφορτωμένο δίχτυ ασφαλείας.
Το κεντρικό ερώτημα του βιβλίου δεν αφορά τόσο την υπεράσπιση της κατάργησής της όσο την αποκάλυψη των αντιφάσεων της. Η ιατρική σώζει ζωές αλλά και τις θέτει σε κίνδυνο. Ευδοκιμεί ως οικονομική δύναμη, ενώ παραπαίει ως επιτακτική ανάγκη δημόσιας υγείας.
Το έργο των Markle και McCrea προτρέπει σε μια παραδειγματική μετατόπιση προς την ολιστική, ολοκληρωμένη φροντίδα που δίνει προτεραιότητα στην πρόληψη και αναγνωρίζει τα όρια της παρέμβασης. Η κριτική τους αποτελεί έκκληση για επαναπροσδιορισμό της υγειονομικής περίθαλψης – μιας υγειονομικής περίθαλψης που εξισορροπεί τον σκεπτικισμό με την ελπίδα και την παράδοση με την καινοτομία, στην επιδίωξη ενός πιο υγιούς μέλλοντος.
Τελικά, το βιβλίο «Τι θα γινόταν αν η Ιατρική Εξαφανιζόταν;» αποτελεί καταλύτη για διάλογο, προκαλώντας τους αναγνώστες να αντιμετωπίσουν άβολες αλήθειες σχετικά με τους θεσμούς στους οποίους εμπιστευόμαστε τη ζωή μας. Δεν απαιτεί το τέλος της ιατρικής, αλλά μάλλον την εξέλιξή της προς ένα σύστημα που θεραπεύει περισσότερο παρά βλάπτει .
Προσωπικά δεν μπορώ να πω με σιγουριά τι θα γινόταν αν η ιατρική εξαφανιζόταν… Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι Ο ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ ΘΑ ΕΠΑΙΡΝΕ ΤΑ ΠΤΥΧΙΑ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ.
