Ζήση σε νεκρό χρόνο, σε βαγόνια χωρίς φρένα, ένα εισιτήριο άλλο περασμένο απ’ τον ελεγκτή του σκότους.. Ακολουθεί ένα κείμενο για την διαλεύκανση των συνειρμών μέσα απ’ τα δεμένα μάτια της απότομης λύπης αλλά και απ’ το καθάριο βλέμμα της ψυχής που θρηνεί για το άδικο μερτικό στους ανθρώπους αυτής της θυσίας στα Τέμπη.
Στο τοπίο της θλίψης μην χαθείς, πέτα μακριά το μαντήλι του αποχαιρετισμού, άστο να φτερουγίσει, εκείνο ξέρει τον προορισμό, εκείνοι που ταξίδεψαν με νέους χάρτες πατάνε στα ίδια χνάρια του ιχνηλάτη της αποστολής τους, εκείνοι θα‘ ρθουν πάλι στην Αρχή για να βρεθούμε στο ακρόπρωρο της απόλυτης Αλήθειας..
Γράφει ο Γεώργιος Τσοπανίδης
“Ζήση σε νεκρό χρόνο, σε βαγόνια χωρίς φρένα, ένα εισιτήριο άλλο περασμένο απ’ τον ελεγκτή του σκότους, εκεί που περνιούνται τα σύνορα των διαστάσεων βαδίζοντας προς την είσοδο του χάους, σαν μόνος στο τίποτα, στο απόβραδο να σε πολιορκούν αναρίθμητες γλώσσες φωτιάς και η οθόνη του μυαλού να προβάλει αναμνήσεις κι ερωτήματα.
Πέρα απ’ το όριο, μια πλαστή κοινή λογική, χωρίς φως εκείνος ο «κλειδούχος χωρίς πρόσωπο». Εντεταλμένος σε ροή αφαιμαξομετάγγισης στάθηκε δίπλα στο βωμό της θυσίας, σ’ έβαλε ένα σκαλοπάτι κάτω, πάλι ένα βήμα πίσω, θόλωσε η εξήγηση του καλού, του δίκαιου, μονοπάτι στο απροχώρητο κι όλα σκόρπισαν και γίνανε οδύνη.
Αχτίνες που φύγαν, αριθμοί που καίγονται μέσα σε πυροκλαστικό κύμα, οι σκέψεις χωρίς λόγο και αιτία χαρακώνουν τη λησμοσύνη της ώρας μέσα σε διαδραστική σιωπή. Ψυχές που γίναν μνήμες ακούγονται σαν σιωπηλά ουρλιαχτά και η μάχη προς το φως είναι πλέον συγκεντρωτική, οι λέξεις κωδικοί σε στόχους, το όραμα τροφοδοτείται από το μάγμα του πυρήνα σε νέους παλμούς και συχνότητες από λαμπρούς ήλιους μέσα στην αρμονία για την ισόρροπη απόδοση δικαίου.
Σαν σκιά στην απόδραση, ο ηθοποιός στέκει στην εξουσιαστική αλαζονεία του τίποτα, ένα πρελούδιο πριν ακόμα την παράσταση για την επόμενη θυσία, κρυμμένος πίσω από πληρωμένους καθρέφτες, σου δείχνει τι θέλει ν’ αποφασίσει για ‘σένα… ξανά, και να που το άψυχο σκοτεινό παρελθόν διαλευκαίνεται, ένας μίτος που ξετυλίγεται πάνω σε καθάριες ράγες, ένας μηχανοδηγός απ’ το μέλλον οδηγεί σε καταδίκη τους φόβους και τις σκιές κι ένας συμπαντικός δικαστής καταδικάζει το άδικο.
Βαθιές πληγές, χαράγματα γίνανε σωρός και τρικυμία στην ψυχή, ‘γιναν δεδομένα σαν φορτίο ύπαρξης, σε μια στιγμή, χωρίς χρόνο. Η ερμηνεία όμως στ’ όνειρο είναι η χαρτογράφηση ενός νου, συμπαντικού, το φως μέσα απ’ τα μάτια στρατολογημένων νέων αγγέλων. Στο τοπίο της θλίψης μην χαθείς, πέτα μακριά το μαντήλι του αποχαιρετισμού, άστο να φτερουγίσει, εκείνο ξέρει τον προορισμό, εκείνοι που ταξίδεψαν με νέους χάρτες πατάνε στα ίδια χνάρια του ιχνηλάτη της αποστολής τους, εκείνοι θα ‘ρθουν πάλι στην Αρχή για να βρεθούμε στο ακρόπρωρο της απόλυτης Αλήθειας..”
Προτείνω να διαβάσετε ξανά και ξανά αυτό το κείμενο και κάθε φορά θα σας αποκαλύπτονται καινούρια πράγματα και νέες δονήσεις.. Δώστε μεγάλη σημασία στην τελευταία παράγραφο, που είναι συγκλονιστική… Και είναι μια μεγάλη απόδειξη αλλά και προτροπή ταυτόχρονα του τρόπου σκέψης που μας οδηγεί στο Φως.. Εξαιρετικά αφιερωμένο στις ψυχές που χάθηκαν προσωρινά από αυτό το πεδίο..
