Η ΕΦΕΥΡΕΣΗ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ. ΝΑ ΓΕΛΑΣΟΥΜΕ Ή ΝΑ ΚΛΆΨΟΥΜΕ;;;; ΤΙ ΙΠΠΟΚΡΆΤΗΣ ΚΑΙ ΚΟΥΡΟΥΦΕΞΑΛΑ ,, ΤΩΡΑ ΓΕΝΙΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΕΦΕΥΡΈΤΕΣ ΤΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ. !!!!!! ΜΑΘΗΤΗΣ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΑΝΑΚΆΛΥΨΕ ΟΤΙ ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,ΤΟ ΡΙΓΑΝΈΛΑΙΟ ΕΧΕΙ ΑΝΤΙΒΑΚΤΗΡΙΔΙΑΚΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΔΡΆΣΗ !!!!!! ΜΠΡΑΒΟ !!!! ΔΙΆΝΟΙΑ Ο ΜΙΚΡΟΣ (ΒΑΡΑΤΕ ΠΑΛΑΜΑΚΙΑ)… ΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΦΥΛΑΚΤΙΚΟΙ ΓΙΑΤΙ ΧΡΕΙΆΖΕΤΑΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΕΡΕΥΝΑ !!!! ΑΝΤΕ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΣΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΕΦΕΥΡΈΤΗ ΚΑΙ ΝΟΜΠΕΛ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΕΦΕΥΡΕΣΗΣ ΜΕ ΑΥΤΗΝ ΤΟΥ ΤΗΝ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ !!!!
Αρχαία Ελλάδα
Οι πρώτοι λαοί που χρησιμοποίησαν τη ρίγανη και το ριγανέλαιο θεραπευτικά ήταν οι αρχαίοι Έλληνες, περίπου από τον 4ο–5ο αιώνα π.Χ. Ο Ιπποκράτης (460–370 π.Χ.), ο «πατέρας της ιατρικής», ανέφερε τη ρίγανη ως φάρμακο για αναπνευστικές και πεπτικές παθήσεις και ως αντισηπτικό. Ο Αριστοτέλης και αργότερα ο Διοσκουρίδης (1ος αιώνας μ.Χ.), ο μεγάλος φαρμακοβοτανολόγος της αρχαιότητας, περιέγραψαν τη ρίγανη στο έργο «Περί Ύλης Ιατρικής» ως θερμαντική, απολυμαντική και αναλγητική ουσία. Ο Διοσκουρίδης μάλιστα έκανε λόγο για «ἄγριον ὀρίγανον» και τη χρήση του ελαίου της για πληγές και δερματικά προβλήματα.
Αρχαία Ρώμη
Οι Ρωμαίοι συνέχισαν την ελληνική παράδοση. Χρησιμοποιούσαν το ριγανέλαιο σε αλοιφές για τραύματα, στην αρωματοποιία, αλλά και στην κουζίνα για συντήρηση τροφών λόγω των αντιμικροβιακών του ιδιοτήτων.
Αρχαία Αίγυπτος
Υπάρχουν επίσης ενδείξεις ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι χρησιμοποιούσαν παρόμοια αρωματικά έλαια από ρίγανη ή συγγενή φυτά για ταριχεύσεις και αντισηπτικούς σκοπούς, ήδη από το 2.000 π.Χ. — όμως αυτό βασίζεται σε βοτανικές συγκρίσεις και όχι άμεση αναφορά στο σημερινό είδος Origanum vulgare.
Σύνοψη
Περίοδος – Λαός – Χρήσεις
~2000 π.Χ. Αιγύπτιοι Αντισηπτικές, τελετουργικές (πιθανώς σε έλαια ταρίχευσης)
~500 π.Χ. Έλληνες (Ιπποκράτης, Θεόφραστος) Αντισηπτικό, για λοιμώξεις, πεπτικά προβλήματα
1ος αι. μ.Χ. Ρωμαίοι & Διοσκουρίδης Φάρμακο, αλοιφή, συντήρηση τροφών
Μεσαίωνας Βυζαντινοί & Ευρωπαίοι βοτανολόγοι Επανεισαγωγή σε φαρμακοποιίες και μοναστηριακή ιατρική
Συμπέρασμα
Η θεραπευτική χρήση του ριγανελαίου ξεκίνησε από την αρχαία Ελλάδα, τουλάχιστον 2.500 χρόνια πριν, και μεταδόθηκε σε Ρώμη και Ευρώπη μέσω των ελληνικών ιατρικών γνώσεων.
—
1. Ιπποκράτης (5ος αι. π.Χ.)
Απόσπασμα: «Ἡ δὲ ὀρίγανος θερμαίνει καὶ ἰσχύει τοὺς ἔνδον, χρῆται δὲ αὐτῇ πρὸς βήχα καὶ φλέγματα καὶ ἐπὶ τοῖς ἐκ τοῦ στομάχου πόνους.»
Μετάφραση: «Η ρίγανη θερμαίνει και ενδυναμώνει τα εσωτερικά όργανα· χρησιμοποιείται για τον βήχα, τα φλέγματα και τους πόνους του στομάχου.»
Πηγή: Ιπποκράτους, Περί Διαίτης Βʼ και Περί Τροφῆς (αναφορές σε θεραπευτικά βότανα και αρωματικά φυτά).
Σημασία: Ο Ιπποκράτης θεωρούσε τη ρίγανη θερμαντικό και αντισηπτικό βότανο που βοηθούσε σε αναπνευστικά και πεπτικά προβλήματα, κάτι που συμφωνεί με τις σημερινές αντιμικροβιακές και αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες του ριγανελαίου.
—
2. Διοσκουρίδης (1ος αι. μ.Χ.)
Απόσπασμα από το έργο Περὶ ὕλης ἰατρικῆς (Βιβλίο Γ΄, κεφ. 29): «Ἡ ὀρίγανος ἡ ἡμέρα καὶ ἡ ἄγρια τὴν αὐτὴν δύναμιν ἔχουσιν· θερμαίνουσι, ξηραίνουσι, καὶ τὰς πληγὰς ἐπιστήσασαι καθαίρουσιν· ἐπιχρισθεῖσα γὰρ ἰᾶται ἕλκη καὶ ἕρπητας· πίεται δὲ καὶ πρὸς βήχα καὶ πλευρίτιδα.»
Μετάφραση: «Η ήμερη και η άγρια ρίγανη έχουν την ίδια δύναμη· θερμαίνουν, ξηραίνουν και καθαρίζουν τις πληγές· όταν εφαρμοστεί επάνω τους, θεραπεύει έλκη και έρπητες· όταν ληφθεί εσωτερικά, ωφελεί σε βήχα και πλευρίτιδα.»
Πηγή: Διοσκουρίδης, Περί Ύλης Ιατρικής (De Materia Medica, Book III, ch. 29).
Σημασία:
Ο Διοσκουρίδης περιγράφει τη φαρμακολογική δράση της ρίγανης και του ελαίου της, αναφέροντας αντισηπτική, αντιφλεγμονώδη και θεραπευτική δράση για δερματικά, αναπνευστικά και πεπτικά προβλήματα. Αυτό είναι ουσιαστικά η πρώτη γραπτή περιγραφή των ιδιοτήτων του ριγανελαίου.
—
3. Μεταγενέστερες αναφορές
Ο Γαληνός (2ος αι. μ.Χ.) επαναλαμβάνει τη χρήση της ρίγανης «ἐπὶ τοῖς ἕλκεσι καὶ ταῖς ῥινικῇς ἀποφράξεσι», δηλαδή για πληγές και ρινικές φλεγμονές.
Στα βυζαντινά ιατροσοφικά κείμενα η ρίγανη αναφέρεται συχνά ως «τοῦ στομάχου ἄριστον» και ως βότανο «ἐπ᾿ ἀέρι καὶ ψύχει».
