Απόφαση καταπέλτης για τα Funds από Δικαστή στην Κόρινθο.. Πρόκειται πράγματι για απόφαση με εξαιρετική μείζονα πρόταση και θεμελιωμένο συλλογισμό. Διότι οριοθετεί με τρόπο σαφή το νομοθετικό πλαίσιο και κρίνει τη νομιμοποίηση στην ορθή της βάση. Και ο Δικαστής αποδεικνύει ότι στην πράξη οι τράπεζες και οι επενδυτές χρησιμοποιούν τον Ν. 3156 για τα φορολογικά και χρηματοδοτικά οφέλη που τους παρέχει και εφαρμόζουν αναλογικά τον Ν. 4354 μόνο όπου τους συμφέρει… Και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο δηλαδή..
Κάτι για πρώτη φορά πάει πολύ καλά όσον αφορά την Δικαιοσύνη και ειλικρινά δεν θα μπορούσα να μην το παραδεχτώ ειδικά από εδώ που ξέρετε πολύ καλά πόσα άπλυτα της έχω βγάλει στην φόρα.. Όμως το καλό πρέπει να τονίζεται και να διαδίδεται.. Και ποιος ξέρει;; Μπορεί αυτή η απόφαση να είναι η αρχή ενός πολύ καταστροφικού για το τραπεζικό καθεστώς Ντόμινο..
Στέλιος Καραμανώλης – Στην Κόρινθο υπάρχει και υπηρετεί ένας Πρωτοδίκης, κ. Χρήστος Λαγανάς λέγεται ο οποίος με ένα σκεπτικό και μια τέλεια επιστημονική ανάλυση (20 και πλέον σελίδων) κατέδειξε για ποιους λόγους οι διαχειρίστριες εταιρείες δεν νομιμοποιούνται σύμφωνα με τις διατάξεις του ν 3156/2003, αφού ο νόμος αυτός δεν τους παρέχει το δικαίωμα να ενεργούν διαδικαστικές πράξεις και να παρίστανται ως μη δικαιούχοι διάδικοι ενώπιον των δικαστηρίων.
Προσωπικά δεν έχω ξαναδεί απόφαση με τέτοια νομική αρτιότητα , με τέτοια ερμηνεία των διατάξεων με τόση βιβλιογραφία και νομολογία.. Και το καλύτερο όλων; Ερήμην ΤΩΝ ΑΝΑΚΟΠΤΟΝΤΩΝ που σημαίνει ότι ούτε ενστάσεις αι αντίθετοι ισχυρισμοί κατατέθηκαν εκ μέρους τους με τις προτάσεις τους..
Απλά εξέτασε αυτεπαγγέλτως την νομιμοποίηση της προσθέτως αυτοτελώς παρεμβαίνουσας διαχειρίστριας της εταιρείας ειδικού σκοπού που παρέστη στην δίκη και απέρριψε ως νόμω αβάσιμη τη πρόσθετη παρέμβαση της..
Προσωπικά θεωρώ αμφίβολο ακόμα και η Ολομέλεια ΑΠ να μπορέσει να επιχειρηματολογήσει αντίθετα από αυτήν την απόφαση.. Εύγε στον Δικαστή, που μελέτησε κατανόησε πλήρως το ρυθμιστικό πεδίο και τον σκοπό των δύο αυτών νόμων 3156/03 και 4354/15 ,
Όσο για την βιβλιογραφία; Δεν έχω λόγια Τα σέβη μου κ. Anna Plevri που μέσω του επιστημονικού σας έργου συμβάλλατε και εσείς και άλλοι φυσικά εγνωσμένου κύρους νομικοί. διδάσκαλοι και συγγραφείς στην έκδοση αυτής της αποφάσεως..
Πάρτε μια γεύση από την οικονομοτεχνική ανάλυση του σκεπτικού της απόφασης
… Ειδικότερα, όταν μια εταιρεία επιλέξει να χρηματοδοτηθεί μέσω της ενεργοποίησης του μηχανισμού της τιτλοποίησης απαιτήσεων, διάφοροι οίκοι αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας (risk rating agencies) αναλαμβάνουν να αξιολογήσουν τις ομολογίες που εκδίδονται. Αν και εκ πρώτης όψεως θα ανέμενε κανείς ότι η αξιολόγηση αφορά στην αξιολόγηση των ίδιων των τίτλων, στην πραγματικότητα αντικείμενο αξιολόγησης κατά τη διαδικασία της τιτλοποίησης είναι η ποιότητα των οικείων απαιτήσεων και εντεύθεν η ικανότητα τους να παράξουν ροές πληρωμών.
Σε μία τιτλοποίηση, δηλαδή, δεν αξιολογείται η φερεγγυότητα της μεταβιβάζουσας το χαρτοφυλάκιο αναφοράς εταιρείας, αλλά η φερεγγυότητα των απαιτήσεων που αυτή διατηρεί έναντι των οφειλετών – αντισυμβαλλόμενων της (Α. Κουλορίδας, ό.π., σελ. 1019), οι οποίες και συνιστούν την πηγή αποπληρωμής των τίτλων που εκδίδονται. Κατά κανόνα, οι οίκοι αξιολόγησης εμπλέκονται στη διαδικασία της τιτλοποίησης με πρωτοβουλία της μεταβιβάζουσας εταιρείας.
Ως εκ τούτου, η εταιρεία που επιθυμεί να χρηματοδοτηθεί έχει και κίνητρο να αναδείξει την ποιότητα των απαιτήσεων που διαθέτει στο χαρτοφυλάκιο της. Μεταξύ δε της αξιολόγησης του τίτλου και του ύψους του επιτοκίου που καταβάλλεται υφίσταται αντιστρόφως ανάλογη σχέση, με συνέπεια η εταιρεία να επιδιώκει την υψηλότερη δυνατή αξιολόγηση για τους τίτλους της, έτσι ώστε η χρηματοδότηση της να είναι όσο το δυνατόν λιγότερο δαπανηρή.
Επομένως, η διαδικασία επιλογής των απαιτήσεων είναι κρίσιμη και για την αξιολόγηση που θα λάβουν οι τίτλοι όταν εκδοθούν και η οποία θα καθορίσει εν πολλοίς το κόστος της χρηματοδότησης, υπό την έννοια ότι οι πιο ριψοκίνδυνοι τίτλοι θα οδηγήσουν σε μεγαλύτερο επιτόκιο, κάτι που προφανώς η επιχείρηση που έχει ανάγκη την χρηματοδότηση επιθυμεί να αποφύγει.
Αντιθέτως, όσο πιο ποιοτικές είναι οι απαιτήσεις (δηλαδή ικανές να δημιουργήσουν ροές πληρωμών), τόσο μικρότερο επιτόκιο θα προσφέρουν και οι ομολογίες, με αποτέλεσμα η εταιρεία ειδικού σκοπού να μπορέσει να εκδώσει περισσότερους τίτλους και κατά συνέπεια να αντλήσει περισσότερα κεφάλαια, τα οποία, δεδομένου ότι αποτελούν το τίμημα της πώλησης, θα καταλήξουν στην μεταβιβάζουσα εταιρεία (Θ. Κουλουριάνος, ό.π., σελ. 182, Π. Γεωργάκη, Η ευθύνη του εκχωρητή απαίτησης κατά τα άρθρα 467-468 ΑΚ, έκδ. 2022, σελ. 4).
Η τιτλοποίηση καθίσταται πραγματικά αποτελεσματική και συμφέρουσα όταν το κόστος των κεφαλαίων -που αντανακλάται στο επιτόκιο που θα πληρώνεται στις ομολογίες- είναι μικρότερο απ’ ό,τι εάν η χρηματοδοτούμενη εταιρία προσέφευγε σε άλλης μορφής χρηματοδότησης. Για τη δε μεταβιβάζουσα εταιρεία, η πώληση των τιτλοποιούμενων απαιτήσεων με όσο το δυνατόν υψηλότερο τίμημα, συνεπάγεται χρηματοδότηση με χαμηλό κόστος (Θ. Κουλουριάνος, ό.π., σελ. 182 – 183).
Αντιθέτως, κατά τον χρόνο θέσπισης του Ν. 4354/2015, ο ποιοτικός χαρακτήρας των μεταβιβαζόμενων απαιτήσεων ήταν δεδομένος. Και αυτό, διότι το εν λόγω νομοθέτημα αφορούσε (κατά τον χρόνο εισαγωγής του στην έννομη τάξη) σε απαιτήσεις από μη εξυπηρετούμενα δάνεια, δηλαδή σε απαιτήσεις εξ ορισμού επισφαλείς.
Για την οριοθέτηση δε της κρίσιμης έννοιας του «μη εξυπηρετούμενου δανείου» (Non-Performing Loan – NPL), επηρεασμένος προφανώς από τον ενοποιημένο πανευρωπαϊκά ορισμό των μη εξυπηρετούμενων δανείων που δίδεται στην παρ. AFm2, 7.101 του Κανονισμού (EE) 549/2013 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 21-05-2013 για το ευρωπαϊκό σύστημα εθνικών και περιφερειακών λογαριασμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο εθνικός νομοθέτης υιοθέτησε στην πρωτόλεια εκδοχή του νομοθετήματος του, καταρχάς, το ποσοτικό κριτήριο της ύπαρξης ληξιπρόθεσμης οφειλής άνω των ενενήντα (90) ημερών (άρθρο 3 παρ. 1), ενώ κατ’ εξαίρεση, παρεχόταν η δυνατότητα διάθεσης κανονικά εξυπηρετούμενων απαιτήσεων, μόνο όμως υπό την προϋπόθεση ότι αυτές θα μεταβιβάζονταν εντός ομάδας εξυπηρετούμενες απαιτήσεις κατά του ίδιου οφειλέτη (άρθρο 3 παρ^Π).
Εντούτοις, υπό το πρίσμα αφενός της διάταξης της παρ. 145 Του Παραρτήματος V του Εκτελεστικού Κανονισμού EE 680/2014 «Εξυπηρετούμενα Ανοίγματα», με την οποία διευρύνθηκε ο ορισμός των NPLs και προκρίθηκε η χρήση του όρου «Μη Εξυπηρετούμενα Ανοίγματα» (Non-Performing Exposures – NPEs), στα οποία υπάγονται πλέον και εκείνα όπου θεωρείται ότι ο οφειλέτης δεν είναι πιθανό να εκπληρώσει πλήρως τις πιστωτικές του υποχρεώσεις χωρίς τη ρευστοποίηση των εξασφαλίσεων…
Ολόκληρη η απόφαση 214/2022 καταπέλτης Ε Δ Ω
