23.4 C
Αθήνα
Πέμπτη, 28 Μαρτίου 2024, 16:25
ΑΠΟΨΕΙΣΡΟΗ ΤΩΝ ΑΡΘΡΩΝΥΓΕΙΑ

Ένα πολύ δυνατό δοκίμιο από μια δασκάλα του Καναδά μας αποκαλύπτει το έγκλημα που συντελέστηκε εναντίον των παιδιών.

Ένα πολύ δυνατό δοκίμιο από μια δασκάλα του Καναδά μας αποκαλύπτει το έγκλημα που συντελέστηκε εναντίον των παιδιών. Τα παιδιά δεν είναι καλά μας λέει. Οι μαθητές μου διδάχτηκαν να θεωρούν τους εαυτούς τους φορείς ασθενειών. Αυτό έχει αλλάξει ριζικά την κατανόησή τους για τον εαυτό τους. Καθώς πλησιάζουμε στον τρίτο χρόνο αυτής της πανδημίας, έχει γίνει οδυνηρά σαφές ότι τα αυστηρά μέτρα που λάβαμε για τον μετριασμό του ιού είχαν κάθε είδους ανεπιθύμητες συνέπειες. Για την ψυχική υγεία. Για την οικονομία. Για τις πόλεις μας. Και, ειδικά, όπως δείχνει το δυνατό δοκίμιο της Stacey, για τα παιδιά μας. Πάμε να δούμε αυτό το πολύ δοκίμιο από την παιδαγωγό αυτήν.

Γράφει η Stacey Lance μητέρα και παιδαγωγός

Είμαι περήφανη που είμαι δάσκαλος. Έχω εργαστεί στο καναδικό δημόσιο σχολικό σύστημα τα τελευταία 15 χρόνια, κυρίως σε επίπεδο γυμνασίου, διδάσκοντας ήθη και ηθική. Δεν ισχυρίζομαι ότι είμαι γιατρός ή ειδικός στην ιολογία. Υπάρχουν πολλά που δεν ξέρω. Περνάω όμως τις μέρες μου με τα νιάτα μας και μου λένε πολλά για τη ζωή τους. Και θέλω να σας πω τι ακούω και τι βλέπω.

Από την αρχή της πανδημίας, όταν το σχολείο μας ήταν εντελώς απομακρυσμένο, ήταν προφανές για μένα ότι η απώλεια της ανθρώπινης σύνδεσης θα ήταν επιζήμια για την ανάπτυξη των μαθητών μας. Γινόταν επίσης ολοένα και πιο σαφές ότι η απάντηση στην πανδημία θα είχε τεράστιες συνέπειες για τους μαθητές που βρίσκονταν ήδη στο δρόμο της μακροπρόθεσμης αποδέσμευσης, αλλάζοντας δυνητικά τη ζωή τους οριστικά. 

Τα δεδομένα για την απώλεια μάθησης  και την κρίση ψυχικής υγείας  είναι καταστροφικά. Παραβλέπεται η βαθιά ντροπή που νιώθουν οι νέοι: Οι μαθητές μας διδάχτηκαν να θεωρούν τα σχολεία τους ως κόμβους μόλυνσης και τους εαυτούς τους ως φορείς ασθενειών. Αυτό έχει αλλάξει ριζικά την κατανόησή τους για τον εαυτό τους.

Όταν τελικά επιστρέψαμε στην τάξη τον Σεπτέμβριο του 2020, ήμουν αισιόδοξη, παρόλο που πηγαίναμε μακριά για εβδομάδες, μερικές φορές μήνες, όποτε αυξάνονταν τα κρούσματα. Όμως τα πράγματα δεν επέστρεψαν ποτέ στο φυσιολογικό.

Όταν ήμασταν σωματικά στο σχολείο, ένιωθα ότι δεν υπήρχε πλέον ζωή στο κτίριο. Ίσως ήταν οι μάσκες που το έκαναν να μην ήθελε κανείς να ασχοληθεί με τα μαθήματα, ούτε καν να μιλήσει για το πώς πέρασε το Σαββατοκύριακο του. Ήταν κρύο και άψυχο. Δεν επιτρεπόταν στους μαθητές μου να συγκεντρωθούν στις αίθουσες ή να συνομιλήσουν μεταξύ των τάξεων. Ακόμα δεν επιτρέπεται. Οι αθλητικές εκδηλώσεις, οι σύλλογοι και η αποφοίτηση ακυρώθηκαν. Αυτά μπορεί να ακούγονται σαν μικρά πράγματα, αλλά αυτές οι απώλειες ήταν τεράστια υπόθεση για τους μαθητές. Αυτές είναι τελετουργίες που δεν μπορούν να επινοηθούν. 

Στην τάξη μου, η μαθησιακή απώλεια είναι αισθητή. Οι μαθητές μου δεν μπορούν να συγκεντρωθούν και δεν κάνουν τη δουλειά που τους αναθέτω. Έχουν πολύ λιγότερα κίνητρα σε σύγκριση με πριν από την έναρξη της πανδημίας. Μερικοί από τους μαθητές μου επέλεξαν να μην επιστρέψουν καθόλου, είτε λόγω φόβου για τον ιό, είτε επειδή είναι εξασθενημένοι από το κοινωνικό άγχος. Και τώρα έχουν την επιλογή να κάνουν εικονική εκπαίδευση από το σπίτι.

Ένα από τα αγαπημένα μου έργα που αναθέτω κάθε χρόνο στους μαθητές μου της 10ης τάξης, είναι η σε βάθος έρευνα για οποιαδήποτε κουλτούρα που τους ενδιαφέρει. Κορυφώνεται σε μια μέρα παρουσιάσεων. Τους ενθαρρύνω να φέρνουν μουσική, σκηνικά, φαγητό – ό,τι χρειάζονται για να βυθίσουν τους συμμαθητές μου στη συγκεκριμένη κουλτούρα τους. Πολλοί μαθητές μου κάνουν παρουσιάσεις για τη δική τους κληρονομιά. 

Πριν από μερικά χρόνια, μια μαθήτριά μου, μια Σύρια πρόσφυγας, είπε την ιστορία της για το πώς κατέληξε στον Καναδά. Έφερε παραδοσιακά συριακά φαγητά, λιχουδιές που ο μπαμπάς της είχε ξενυχτήσει μαγειρεύοντας. Ήταν μια από τις καλύτερες μέρες που μπορώ να θυμηθώ. Ήταν περήφανη που μοιράστηκε την ιστορία της – είχε παλέψει με τη νοσταλγία – και οι συμμαθητές της πήραν ένα μάθημα ενσυναίσθησης. Τώρα, οι μαθητές μου απλώς ετοιμάζουν μια παρουσίαση και μου τη στέλνουν με email ξεχωριστά.  

Οι μεγαλύτεροι μαθητές μου (τάξεις 11 και 12) δεν έχουν καν ένα διάλειμμα για μεσημεριανό γεύμα και αναμένεται να έρθουν στο σχολείο, να πάνε στο μάθημα για πεντέμισι ώρες και μετά να πάνε σπίτι τους. Τα παιδιά στην 9η και 10η τάξη πρέπει να κοιτούν μπροστά στην τάξη ενώ τρώνε μεσημεριανό γεύμα κατά τη διάρκεια της δεύτερης τάξης τους. Οι μαθητές μου συνήθιζαν να τρώνε στις αίθουσες ή στην καφετέρια. Τώρα αυτό απαγορεύεται. Τα μικρότερα παιδιά αναμένεται να ακολουθούν τον κανόνα «σβήνουν τη μάσκα, οι φωνές σβήνουν» και αναγκάζονται να φορούν τις μάσκες τους έξω, όπου μπορούν να παίζουν μόνο με άλλα παιδιά στην τάξη τους. Φυσικά, εκτός σχολείου, τα παιδιά πηγαίνουν στα εστιατόρια με τις οικογένειές τους και το ένα στο σπίτι του άλλου, κάνοντας τους κανόνες στο σχολείο να φαίνονται τιμωρητικοί και παράλογοι.

Είναι ανήσυχοι και καταθλιπτικοί. Οι μαθητές είναι τώρα τρομοκρατημένοι με την προοπτική να ξεχωρίσουν, να σταθούν μπροστά στην τάξη και να μιλήσουν. Και πολλοί από τους μαθητές μου φαίνεται να έχουν βρει άνεση πίσω από τις μάσκες τους. Νιώθουν εκτεθειμένοι όταν οι συνομήλικοί τους μπορούν να δουν ολόκληρο το πρόσωπό τους. 

Γύρω σε αυτή την εποχή του χρόνου, αρχίζουμε να προγραμματίζουμε για τον χορό, που θα γίνει τον Ιούνιο. Συνήθως, οι μαθητές μου θα συζητούσαν ήδη συνεχώς για το ποιος ρωτάει ποιος, τι σχεδιάζουν να φορέσουν και πόσο ενθουσιασμένοι είναι. Φέτος, δεν το έχουν συζητήσει σχεδόν καθόλου. Όταν το κάνουν, μου λένε ότι δεν θέλουν να ανατρέψουν τις ελπίδες τους, αφού υποθέτουν ότι θα ακυρωθεί όπως έγινε τα τελευταία δύο χρόνια. 

Είναι η ίδια συμφωνία με τα πανεπιστήμια. Οι μαθητές μου λένε, «Αν και το πανεπιστήμιο πρόκειται να είναι ακριβώς έτσι, τότε ποιο είναι το νόημα;» Έχω τα δικά μου παιδιά, μια κόρη εννέα ετών και έναν επτάχρονο γιο, που έχουν περάσει σχεδόν το ένα τρίτο της ζωής τους σε lockdown. Έχουν συνηθίσει τόσο πολύ στις ακυρώσεις που δεν νιώθουν καν απογοητευμένοι πια. 

Νομίζω ότι όλοι οι μαθητές μου είναι θυμωμένοι σε κάποιο βαθμό, αλλά το ακούω περισσότερο από τα παιδιά που είναι αθλητές. Τους είπαν ότι αν έκαναν το εμβόλιο, όλα θα επέστρεφαν στο φυσιολογικό και θα μπορούσαν να επιστρέψουν στο παγοδρόμιο ή στο γήπεδο. Ορισμένα αθλήματα επέστρεψαν για λίγο, αλλά, από τα Χριστούγεννα, λόγω του πρόσφατου κύματος κρουσμάτων Covid-19, τα αθλήματα συλλόγων και πανεπιστημίων ακυρώθηκαν για άλλη μια φορά. Πολλοί από τους αθλητές χάνουν την ευκαιρία να τους δουν οι προπονητές και να λάβουν υποτροφίες. 

Προσπαθώ να αφιερώνω χρόνο στην αρχή του μαθήματος για να ρωτήσω τα παιδιά μου πώς τα πάνε. Πρόσφατα, ένας από τους μαθητές μου της 11ης τάξης σήκωσε το χέρι του και είπε ότι δεν τα πάει καλά, ότι δεν θέλει να συνεχίσει να ζει έτσι, αλλά ότι ξέρει ότι κανείς δεν έρχεται να τους σώσει. Τα άλλα παιδιά έγνεψαν όλα καταφατικά. Νιώθουν ότι τους λένε ψέματα — και δεν μπορώ να τους κατηγορήσω.

Αυτό που είναι πιο ανησυχητικό για μένα είναι ότι νιώθουν βαθιά ανησυχία και ντροπή για την προοπτική να παραβιάσουν τους κανόνες.

Τα έφηβα κορίτσια είναι διαβόητα συμπονετικά. Βλέπω ότι πολλοί από τους μαθητές μου, αλλά κυρίως οι γυναίκες, νιώθουν βαρύ φορτίο ευθύνης. Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, μια από τις πιο έξυπνες μαθήτριές μου στη 12η δημοτικού μου εκμυστηρεύτηκε ότι φοβόταν να βγάλει τη μάσκα της. Μου είπε ότι δεν ήθελε να αρρωστήσει κανέναν ή να σκοτώσει κανέναν. Ανησυχούσε ότι θα θεωρούνταν υπεύθυνη για τον θάνατο κάποιου. 

Τι να της πω; Ότι 23 παιδιά έχουν πεθάνει από τον Covid στον Καναδά καθ’ όλη τη διάρκεια της πανδημίας και είναι πολύ πιο πιθανό να σκοτωθεί κάποιος που οδηγεί αυτοκίνητο από το να πεθάνει ένα παιδί από κόβιντ; Ότι τα παιδιά στη Σκανδιναβία, τη Σουηδία και την Ολλανδία σε μεγάλο βαθμό δεν έπρεπε να φορούν μάσκες στο σχολείο και δεν έχουν δει κρούσματα εξ αιτίας αυτού; Ότι οι μάσκες δεν είναι μια μαγική ασπίδα κατά του ιού και ότι ακόμα κι αν τον μεταδώσει σε μια συμμαθήτριά της, ο κίνδυνος να αρρωστήσουν σοβαρά είναι μικρός; 

Θέλω να της πω ότι μπορεί να βγάλει τη μάσκα της και να συναναστραφεί με τους φίλους της χωρίς να ανησυχεί. Αλλά αναμένεται να επιβάλω τους κανόνες.  

Στην αρχή της πανδημίας, οι ενήλικες ντρόπιαζαν τα παιδιά που ήθελαν να παίξουν στο πάρκο ή να κάνουν παρέα με τους φίλους τους. Ακούγαμε συνέχεια, «Θα πάνε καλά. Είναι ανθεκτικοί.» Είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι, από τη φύση τους, είναι πολύ ανθεκτικοί. Αλλά και σπάνε. Και οι μαθητές μου σπάνε. Κάποια παιδιά έχουν ήδη σπάσει.

Όταν δούμε την πανδημία του Covid-19 μέσα από το φακό της ιστορίας, πιστεύω ότι θα φανεί ότι προδώσαμε τα παιδιά μας. Οι κίνδυνοι αυτής της πανδημίας δεν αφορούσαν ποτέ τα παιδιά, αλλά αναγκάστηκαν να σηκώσουν το βάρος της. Είναι αρκετά. Είναι καιρός να επιστρέψουμε στην κανονική ζωή και να βάλουμε τέλος στις γραφειοκρατικές πολιτικές που δεν κάνουν την κοινωνία ασφαλέστερη, αλλά θυσιάζουν την ψυχική, συναισθηματική και σωματική υγεία των παιδιών μας. 

Τα παιδιά μας χρειάζονται τη ζωή στην υψηλότερη ένταση. Και το χρειάζονται τώρα.

Διαβάστε επίσης: Καταγγελία: Οι Υπηρεσίες Δημόσιας Υγείας Των ΗΠΑ Δεν «Ακολουθούν Την Επιστήμη»

πηγή του άρθρου

Μετάφραση από το πρωτότυπο Νικόλαος Αναξίμανδρος

Advertisement

Σχετικές αναρτήσεις

Η Βασιλική Οικογένεια και η Εμπορία Παιδιών.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΣ

3 πολύ ασυνήθιστα πράγματα που συμβαίνουν στους ουρανούς αυτή τη στιγμή

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΣ

Την υπόγεια μάχη κέρδισε η Συμμαχία

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΣ