«H Δύση…ανακάλυψε τώρα τη Ρωσία! Άνοιξαν βιβλία και διάβασαν; Απίστευτο!» … Διαβάστε το κείμενο που ακολουθεί και στο τέλος κάποιες σημαντικές παρατηρήσεις δικές μου….
– γράφει ο Πύρινος Λόγιος
Πώς η Δύση ανακάλυψε ό,τι ήξερε ήδη ο ρωσικός λαός: Εργασιοκρατία, μηχανική επιμονή και βιομηχανική πειθαρχία και γιατί ο δρόμος προς την κλιμάκωση στην Ουκρανία πέρασε από την Ουάσιγκτον! Η μεγάλη «έκπληξη» των δυτικών αναλυτών ότι η Ρωσία αντέχει παρά τις κυρώσεις – άντε ρε, ανακαλυψατε στο τέλος την…Αμερική; Σώωωπα – δεν είναι απλά προϊόν πλήρους βλακείας, χειρότερα – είναι προϊόν ιστορικής αμνησίας!
Σας πληροφορώ λοιπόν εγώ, ο …”ψεκασμένος καθηγητάκος” όπως με έχετε αποκάλεσει όταν έγραφα το άρθρο μου «Είναι η Ρωσία ηλίθιε! Γι’ αυτό και θα νικήσει!» πως η Ρωσία, υπήρξε πάντα η χώρα της υπέρβασης: Εκεί όπου η καταστροφή γίνεται ευκαιρία και η ταπείνωση μετατρέπεται σε αντοχή. Αυτό που αποκαλούν σήμερα οι της από δω πλευράς (της λογικής δηλαδή) «ρωσικό θαύμα» δεν είναι τίποτε άλλο από την επιστροφή μιας παλιάς, βαθιάς βιομηχανικής και πνευματικής πειθαρχίας! Αυτής που η Δύση έχασε κυριολεκτικά μέσα στα “πλαστικά” της ιδεώδη. “Πλαστικό” φαγητό, “πλαστικά” λόγια, “πλαστικές” ταινίες, “πλαστικά” βιβλία που τα ονόμασαν “Βest Sellers”.
Aσφαλώς, αγαπητοί μου Έλληνες συμπατριώτες και …ανάδελφοι “συνάδελφοι”, προφανώς ΔΕΝ ξέρετε ότι κάποτε, πριν ενάμισι αιώνα περίπου, οι ΗΠΑ και η Ρωσική Αυτοκρατορία, υπάρξαν όχι μόνο φίλοι και συνεργάτες, αλλά κάτι πολύ περισσότερο: Υπήρξαν ΣΥΜΜΑΧΟΙ!
Ας ανοίξουμε λοιπόν και πάλι τα βιβλία αυτής της υπέροχης Μάνας που ονομάζεται Ιστορία, για να δούμε το παρελθόν ξανά, μιας και το παρόν αποδεικνύεται ανιστόρητο, ηλίθιο, κακεντρεχές και προπαντώς …νεοεποχίτικο που σημαίνει πρακτικά, ότι “ο άνθρωπος σήμερα είναι Θεός”! Ναί, ε; Σοβαρά; Για να δούμε τι λεει το…παρελθον!
Από το φως της φιλίας στη σκιά του Ψυχρού Πολέμου
Ήταν φθινόπωρο του 1863, όταν οι κάτοικοι της Νέας Υόρκης ξύπνησαν από τον ήχο κανονιών. Όχι δεν ήταν κανονιές πολέμου, ήταν κανονιές χαιρετισμού!
Οι ρωσικές μοίρες είχαν αγκυροβολήσει στο λιμάνι ως πράξη φιλίας προς την Αμερική του Λίνκολν. Ο Τσάρος Αλέξανδρος Β’, μισητός εχθρός της βρετανικής ηγεμονίας, έστελνε μήνυμα αλληλεγγύης στην μεγάλη Ένωση που απαλλάχθηκε κι απ’ το τελευταίο ίχνος (οι Άγγλοι είχαν βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό τους Νότιους στον Εμφύλιο) των Βρετανών.
Η Νέα Υόρκη γέμισε σημαίες, πλήθη χαιρετούσαν τους Ρώσους ναύτες, και για λίγο ο Ατλαντικός δεν χώριζε δύο λαούς, τους ένωνε.
Η Ιστορία, τότε, έγραψε μια σιωπηλή υπόσχεση φιλίας — που αργότερα θα προδιδόταν.
Η φιλία Ρώσων και Αμερικανών στον 19ο αιώνα είχε κάτι το σχεδόν προφητικό. Δύο μεγάλα έθνη, χωρισμένα από ωκεανούς αλλά ενωμένα από την ίδια αίσθηση προορισμού. Και όμως, μέσα σε πενήντα μόλις χρόνια, αυτή η αλληλοεκτίμηση θα μεταμορφωνόταν σε βαθύτατη καχυποψία.
Η Ρωσία του Τσάρου Αλέξανδρου Β΄ είχε στείλει στόλους φιλίας στην Αμερική. Η Ρωσία του Λένιν θα έστελνε “επαναστάσεις λαϊκές”. Η Αμερική του Λίνκολν είχε δεχθεί τους Ρώσους με χειροκροτήματα. Η Αμερική του Γούντροου Ουίλσον θα συμμετείχε, λίγες δεκαετίες αργότερα, στην επέμβαση εναντίον των μπολσεβίκων στον ρωσικό Εμφύλιο.
Κάπως έτσι σφραγίστηκε το τέλος της εποχής των χειραψιών και άρχισε η εποχή των σκιών.
Η Οκτωβριανή Επανάσταση, ήταν το μεγάλο σεισμικό ρήγμα. Για πρώτη φορά, οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετώπιζαν μια δύναμη που δεν διαφωνούσε απλώς μαζί τους, αλλά πρότεινε αντίστροφο σύμπαν αξιών, όπου το κεφάλαιο ήταν εχθρός, η θρησκεία εργαλείο καταπίεσης, και η Ιστορία όργανο της πάλης.
Ο ρώσικος μαρξισμός και ο αμερικανικός καπιταλισμός έγιναν δύο διαφορετικές θρησκείες, με ιερατεία, σύμβολα και τελετουργίες. Η αντιπαλότητα δεν ήταν πια για εδάφη, ήταν για το δικαίωμα να ορίσεις τι σημαίνει «άνθρωπος».
Από εκεί και πέρα, κάθε συμμαχία, ακόμα και η κοινή νίκη στον Β΄ Παγκόσμιο, θα έμοιαζε με παύση πυρός ανάμεσα σε δύο προφητείες που δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν.
Οι δεκαετίες του “ψύχους”
Ο Χρόνος της Ανατροπής ήταν το 1917. Η Οκτωβριανή Επανάσταση και η εμφάνιση του ρώσικου (σοβιετικού) κράτους δημιούργησαν ιδεολογικό χάσμα με τη Δύση. Ένας νέος τύπος κράτους, με διεθνιστικές επιδιώξεις, προβλήθηκε ως απειλή για τα status quo των Αμερικανών.
Η μετέπειτα επέμβαση δυνάμεων στον Ρωσικό Εμφύλιο, οι αμοιβαίες καχυποψίες και οι συμμαχίες του B΄ Παγκοσμίου δημιούργησαν το έδαφος για τον μακρύ Ψυχρό Πόλεμο, οι πρώην «σύντροφοι» έγιναν ανταγωνιστές σε επίπεδο στρατηγικής, τεχνολογίας και επιρροών. Αυτή η μετατόπιση ήταν ριζική. Όχι απλώς πολιτική, αλλά πολιτισμική και ακαδημαϊκή.
Μετά το 1945, η αλληλεγγύη του Στάλινγκραντ και της Νορμανδίας έδωσε τη θέση της στο σιδερένιο παραπέτασμα. Ο κόσμος κόπηκε στα δύο. Από τη μια πλευρά η μπούρδα του «ελεύθερου κόσμου», από την άλλη η επίσης τεράστια μπούρδα, ο «σοσιαλιστικός παράδεισος». Κι ανάμεσα σε αυτές τις δύο…μπούρδες, οι οποίες είχαν βγεί μέσα από τα σκοτεινά υπόγεια όπου κρύβονταν το μεγάλο Ιερατείο των “Ιλλουμινάτων” που ήλεγχαν οι ελίτ των Εβραίων, οι Ασκεναζί Εβραίοι, εκατομμύρια άνθρωποι που πίστεψαν και στους δύο και προδόθηκαν και από τους δύο.
Η Μόσχα και η Ουάσιγκτον οικοδόμησαν έναν διπλό καθρέφτη φόβου. Ό,τι έκανε η μία, το έκανε και η άλλη, με λίγο μεγαλύτερη ένταση.
Αν η Αμερική εκτόξευε δορυφόρο επικοινωνίας, η Σοβιετική Ένωση έστελνε άνθρωπο στο διάστημα.
Αν η Ρωσία έστηνε πυραύλους στην Κούβα, οι ΗΠΑ περικύκλωναν τον κόσμο με βάσεις.
Το διακύβευμα δεν ήταν η επιβίωση, αλλά το ποιος θα παραμείνει φορέας της «Αλήθειας».
Από τότε και μέχρι τώρα, το διακύβευμα αυτό παραμένει μεν το ίδιο, αλλά με τη συμβολή αυτή τη φορά του Ιερατείου των “Πεφωτισμένων”, που θέλει διακαώς να επιβάλλει σε όλον τον πλανήτη, αυτό ακριβώς που είχε επιβάλλει στη τσαρική Ρωσία αλλά με άλλο πρόσωπο. Την τεχνολογική σκλαβιά με τη προβιά ενός ιδιότυπου σοσιαλισμού. Αν κερδίσει η Αμερική, ο πλανήτης γίνεται …μια ανθρώπινη μάζα.
Αν κερδίσει η Ρωσία, κερδίζει η ελευθερία του ανθρώπου και η αρχέγονη ικανότητα του να ρυθμίζει αυτός τη τυχη του.
Η «εξαφάνιση» της τεχνικής μνήμης στη Δύση και το γνωσιολογικό κενό στις ΗΠΑ απέναντι στη Ρωσία
Το κενό αυτό σίγουρα δεν ήρθε από άγνοια ή από κακόβουλη στάση. Ήρθε από θεσμική παραμέληση.
Η Δύση —και ειδικά το τεχνο-βιομηχανικό της οικοσύστημα— πέρασε τις τελευταίες δεκαετίες από μεγάλα μετασχηματιστικά κύματα: Παγκοσμιοποίηση της παραγωγής, εξωτερική ανάθεση (offshoring), απο επένδυση σε βαριά βιομηχανία και ένα είδος «επιστημονικού αποκομισμού» προς τα πανεπιστήμια. Το αποτέλεσμα; Πολλή θεωρίακαι λιγότερη μαζική εφαρμογή.
Όταν χρειάστηκε γρήγορη, μαζική παραγωγή κρίσιμων υλικών και τεχνολογιών, οι χώρες που διατήρησαν ή επανέφεραν την ικανότητα αυτή — όπως η Ρωσία κατά περίπτωση — απέδωσαν καλύτερα στο πεδίο της πρακτικής. Κι αυτό δεν είναι απλώς ιδεολογία είναι κατά κάποιο τρόπο, εργοστασιακή μνήμη.
Καθώς οι δύο πλευρές έκτιζαν τοίχους, έκτιζαν και αγνοία σαφώς. Αυτό όμως συνέβαινε όχι τόσο στη Ρωσία, όπου στα πανεπιστήμια της – ειδικά σε αυτό της Μόσχας – υπήρχε και υπάρχει ασφαλώς ακόμη ειδική έδρα “Αμερικάνικών και δυτικών Σπουδών”, όσο στην Αμερική όπου ακόμη και σήμερα, βασιλεύει η “αριστερίλα” που χαράσσουν ως γραμμή οι δυτικοί “διανοητές” της “συμπερίληψης” και τελευταίως, της Woke Agenda.
Στα αμερικανικά πανεπιστήμια, η ρωσική Ιστορία περιορίστηκε σε λίγα σεμινάρια. Οι περισσότεροι φοιτητές των διεθνών σχέσεων, μάθαιναν περισσότερα για τη Γαλλική Επανάσταση παρά για τον Μέγα Πέτρο ή τη μεταρρύθμιση του Στάλιν.
Οι Ρώσοι, από την πλευρά τους, έβλεπαν την Αμερική μέσα από τα φίλτρα της αμερικάνικης προπαγάνδας: Mια χώρα «παρακμάζουσας ηθικής», που έτρωγε τα παιδιά της στο όνομα της ελευθερίας.
Έτσι γεννήθηκε το πιο επικίνδυνο είδος άγνοιας: η εκλεπτυσμένη γνώση.Αυτή που νομίζει πως ξέρει, αλλά στην πραγματικότητα αγνοεί.Και πάνω σ’ αυτήν την άγνοια οικοδομήθηκαν δόγματα, στρατηγικές και εχθρότητες που διαρκούν μέχρι σήμερα.
Ο Ψυχρός Πόλεμος δεν ήταν μόνο αγώνας εξοπλισμών· ήταν και αγώνας νοήματος. Οι Αμερικανοί έβλεπαν τους Ρώσους ως σκιά του ολοκληρωτισμού και οι Ρώσοι έβλεπαν τους Αμερικανούς ως απειλή της ψυχής τους.
Και πίσω από τις σημαίες, τα συνθήματα και τις παραστάσεις, υπήρχε η ίδια ανθρώπινη αγωνία: Ποιος κόσμος θα επιβιώσει όταν οι βόμβες δεν αφήνουν κανέναν νικητή;
Η Δύση αναρωτιέται πώς η Ρωσία αντέχει, όπως τότε αναρωτιόταν πώς οι Ρώσοι επιβίωσαν του Λένιν, του Στάλιν, των αποκλεισμών, των χειμώνων, των πολέμων.
Η απάντηση είναι απλή, σχεδόν βιβλική θα έλεγα. Οι Ρώσοι επιβιώνουν επειδή έχουν μάθει να υπομένουν και να εργάζονται σιωπηλά. Τόσο απλά, τόσο καθαρά!
Η Ρωσία του 21ου αιώνα, ό,τι κι αν πιστεύει κανείς γι’ αυτήν, δεν ξέχασε την τέχνη της επιμονής. Κι αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό την καθιστά αίνιγμα για τους Δυτικούς, που έχουν μάθει να αντικαθιστούν την πειθαρχία με τη διαχείριση, και την υπομονή με την …επικοινωνία! Κάνω λάθος αγαπητοί “συνάδελφοι” διανοητές και σχιζοφρενοδυτικόφρονες; Απάντηση δε θα πάρω απλώς προχωρώ.
Ο Νέος Ανταγωνισμός – Ρωσία και Δύση στο πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα
Οι αιώνες άλλαξαν, τα σύνορα μετακινήθηκαν, τα σύμβολα έλιωσαν σαν παλιές σφραγίδες πάνω στη φωτιά της Ιστορίας κι όμως, η ίδια σύγκρουση μένει. Δεν είναι πια μάχη για εδάφη, ούτε καν για επιρροές. Είναι σύγκρουση κοσμοαντίληψης.
Από τη μια, μια Ρωσία που επιστρέφει στις ρίζες της δημιουργίας, της τεχνικής, του μόχθου· κι από την άλλη, μια Δύση που έχασε την πίστη της στο πραγματικό και προσπαθεί να το αντικαταστήσει με ψηφιακές αυταπάτες.
Η σύγχρονη Δύση –ιδίως η Αμερική– δεν παράγει πια. Επενδύει στη διαχείριση εικόνων. Ελέγχει τα μέσα, τους αλγόριθμους, τις ροές πληροφορίας και πολλές φορές εκφράζει και την θέληση να ελέγξει και την ίδια την πληροφορία.
Ζει μάλλον σε ένα θέατρο τεχνητής ευφυΐας, όπου η φήμη αξίζει περισσότερο από το αποτέλεσμα και η «ορθή άποψη» περισσότερο από την αλήθεια. Στο χρηματοπιστωτικό και τεχνολογικό της οικοσύστημα, η ύλη έχει χάσει την αξία της. Η παραγωγή αντικαταστάθηκε από τον δανεισμό, η εργασία από τη διαφήμιση, ο πολίτης από το δεδομένο.
Αυτό δεν είναι πολιτισμός. Είναι μια νέα θρησκεία χωρίς Θεό, όπου οι ιερείς ονομάζονται «επενδυτές» και το Ευαγγέλιο γράφεται σε PowerPoint.
Από την άλλη πλευρά, η Ρωσία δεν υπόσχεται ελευθερία, υπόσχεται πραγματικότητα. Στην αυτοκρατορική της ψυχή υπάρχει ακόμη η ιδέα ότι η ισχύς πηγάζει από τη γη, από το μέταλλο, από τον ιδρώτα του τεχνίτη, από την αυστηρή πειθαρχία που σμιλεύει τον χαρακτήρα.
Η νέα Ρωσία που αναδύεται μετά το 2022, με την οικονομία της να στρέφεται εντός των ορίων και των τειχών, θυμίζει μεν κάτι από τα εργοστάσια του Γκόρκι και τις λαμαρίνες του σοβιετικού ρεαλισμού, αλλά με τεχνολογία αιχμής, με drone, με πυραύλους που φτιάχνονται όχι για προπαγάνδα αλλά για επιβίωση.
Στον πυρήνα της υπάρχει κάτι που η Δύση φοβάται σαν τα…κρίματα της: Η πίστη στη δημιουργία μέσω της πειθαρχίας. Η Ρωσία δεν προσπαθεί να πείσει, προσπαθεί να αντέξει. Και αυτό είναι πιο επικίνδυνο για κάθε σύστημα που βασίζεται στην εντύπωση και όχι στο έργο.
Για πρώτη φορά μετά από αιώνες, ο παγκόσμιος Νότος, η Ασία, η Αφρική, η Λατινική Αμερική κοιτάζουν όχι προς την Ουάσιγκτον, αλλά προς τη Μόσχα, το Πεκίνο, το Νέο Δελχί. Όχι γιατί αγαπούν τα καθεστώτα τους, αλλά γιατί αναγνωρίζουν κάτι που η Δύση απώλεσε. Την πίστη στον κόπο και στο έθνος.
Η Δύση, εξουθενωμένη από την ενοχή και την αυτοκριτική της, βλέπει παντού «απειλές», αλλά στην πραγματικότητα, βλέπει τον καθρέφτη της.
Αυτό που η Ρωσία ονομάζει «πατρίδα», η Δύση το βαφτίζει «εθνικισμό». Αυτό που η Ρωσία ονομάζει «παράδοση», η Δύση το χαρακτηρίζει «σκοταδισμό».
Και κάπως έτσι, ο πολιτισμός που πίστευε πως θα διδάξει τα πάντα στον κόσμο, κατέληξε να μη γνωρίζει καν ποιος είναι.
Ο ανταγωνισμός σήμερα, δεν είναι απλώς γεωπολιτικός. Όποιος το πιστεύει αυτό, βρίσκεται σε…άλλο πλανήτη. Είναι κατά βάση θεολογικός και μάλιστα με την πιο καθαρή έννοια.
Γιατί πίσω από τους χάρτες, τα συμφέροντα και τα ενεργειακά κοιτάσματα, δεν συγκρούονται μόνο στρατο, συγκρούονται κοσμοθεωρίες περί Θεού και ανθρώπου.
Η Ρωσία, στη νέα της ιστορική αυτοσυνειδησία, δεν πολεμά για την ισχύ αλλά για τη σώφρονα τάξη του κόσμου. Προβάλλει την Ορθοδοξία ως την τελευταία αυθεντική πνευματική δύναμη που συνδέει τον ουρανό με τη γη, το πρόσωπο με την κοινότητα, την ελευθερία με την ευθύνη. Στα μάτια της Μόσχας, ο άνθρωπος δεν είναι απλώς παραγωγικό ή καταναλωτικό ον, αλλά εικόνα Θεού που καλείται να μεταμορφώσει την ύλη, όχι να τη λατρεύσει.
Απέναντι, οι Ουκρανοί ηγέτες της σημερινής Δύσης έχουν υποκύψει σε μια εκκλησιαστική σχιζοφρένεια. Η χώρα σπαράσσεται ανάμεσα στην Ουνία (τον παπικό συγκρητισμό που φορά ράσο για να προωθεί πολιτική υποτέλεια) και στον Παπισμό, που από αιώνες αποκόπηκε από την αλήθεια της Εκκλησίας και μετατράπηκε σε μηχανισμό παγκόσμιας ηθικολογίας και γνωστικισμού.
Η ίδια η Ουκρανία, αντί να γίνει γέφυρα πίστης, έγινε εργαλείο διωγμού της Ορθοδοξίας, με εκκλησίες να καταλαμβάνονται, ιερείς να συλλαμβάνονται, και τον σταυρό να αντικαθίσταται από τη σημαία της ΝΑΤΟϊκής προπαγάνδας.
Αυτό δεν είναι θρησκευτικό επεισόδιο, είναι πνευματική εκστρατεία. Η Ορθοδοξία στέκει πάλι στο στόχαστρο, όπως στα χρόνια της Άλωσης, όπως στην Εικονομαχία, όπως πάντοτε όταν το φως της αλήθειας ενοχλεί τους εμπόρους του Ναού.
Στην ίδια πνευματική γραμμή –όχι ταυτόσημη αλλά συγγενική– κινούνται και άλλοι πολιτισμοί που αντιστέκονται στην αποϊεροποίηση του κόσμου:
Η Κίνα, με την κοσμολογία της ισορροπίας και της ενότητας ουρανού–ανθρώπου, η Ινδία, με την αντίληψη της αιώνιας τάξης (dharma) ως θεϊκού νόμου και το Ισλάμ, που παρά τις αντιφάσεις του, διατηρεί μια πίστη στην απόλυτη υπεροχή του Θείου επί της ύλης.
Όλοι αυτοί, καθένας με τη δική του παράδοση, αρνούνται τον δυτικό πειρασμό να υποκαταστήσει τον Θεό με την αγορά, την επιστήμη με την ψευδοσωτηρία της τεχνητής νοημοσύνης, τον άνθρωπο με το δεδομένο. Κι έτσι, χωρίς να το έχουν προσυμφωνήσει, σχηματίζουν το αντίπαλο μέτωπο της Ιστορίας, δηλαδή το μέτωπο όσων ακόμη πιστεύουν ότι η ψυχή δεν είναι software, ότι η Ιστορία δεν είναι τυχαία, ότι το Κακό υπάρχει και πρέπει να ονομάζεται.
Η Δύση, αντίθετα, έχει θεοποιήσει το άτομο σε σημείο παραφροσύνης. Ο άνθρωπος έγινε άθροισμα επιθυμιών, ένα ψηφιακό φάντασμα που κάθε πρωί ανανεώνει το «προφίλ» του στο Facebook ή στο Instagram ή όποου αλλού συναλλάσσεται, όπως με την ίδια λογική αλλάζει ένδυμα, νομίζοντας πως φτιάχνει «προσωπική ταυτότητα».
Η λατρεία του Εγώ, της διαρκούς αυτοπροβολής, του «δικαιώματος να επαναπροσδιορίζεσαι», όλα αυτά δεν είναι ελευθερία, κάθε άλλο. Είναι αντίχριστη εκδοχή δημιουργίας, χωρίς Δημιουργό.
Και αυτό το πνεύμα έχει καταλάβει όχι μόνο τα μέσα, αλλά και τις Εκκλησίες της Δύσης, που εδώ και δεκαετίες κηρύττουν έναν Θεό ακίνδυνο, άφυλο και χρήσιμο, κατάλληλο για διπλωματικές συνόδους και καμπάνιες εταιρικής κοινωνικής ευθύνης.
Αυτός είναι ο νέος παγκόσμιος πόλεμος. Όχι των εθνών, αλλά των θεολογιών.
Κι όπως άλλοτε η Ρωσία, στάθηκε φραγμός στην επέλαση των Ναπολεόντειων στρατευμάτων και στην καύχηση του Χίτλερ, έτσι και τώρα στέκει — όχι ως τέλειο κράτος, αλλά ως τελευταίο ανάχωμα της πίστης σε έναν κόσμο που έχει ξεχάσει να προσεύχεται…
Ο Θεός μαζί μας και…τα καλύτερα έρχονται!
Αυτά μας γράφει ο Πύρινος Λόγιος και τον ευχαριστούμε… Το κείμενο το βρήκαμε στον Διόδοτο…
Εμείς απλά να προσθέσουμε κάτι πολύ σημαντικό.. Αυτοί που κατέλαβαν το 1917 τη Ρωσία, ήταν ακριβώς οι ίδιοι που είχαν καταλάβει και τις ΗΠΑ με το άνοιγμα της Φέντεραλ το 1913… Οι Μπολσεβίκοι λοιπόν που έφαγαν τους Τσάρους στη Ρωσία, κινούνταν κάτω από τις διαταγές των ίδιων που σκλάβωναν εκείνα τα χρόνια και ήλεγχαν τις ΗΠΑ… Πολύ σημαντικό να το κατανοήσετε αυτό… Ό,τι ακολούθησε λοιπόν , σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε από τα ίδια σκοτεινά κέντρα εξουσίας… Ακόμα και ο ίδιος ο ψυχρός πόλεμος μεταξύ των δυο χωρών…
Και θα μου πει κάποιος… Μα γιατί αφού ήλεγχαν και τις δυο υπερδυνάμεις δεν τις ένωσαν αλλά αντίθετα τις έκαναν εχθρούς μεταξύ τους;;; Είναι πολύ πιο απλό από ότι φαίνεται παιδιά.. Για να δικαιολογήσουν όλα τα εγκλήματα τους και εναντίον αυτών των δυο χωρών, αλλά και εναντίον όλου του πλανήτη… Ένας ψυχρός πόλεμος δικαιολογεί πολλά εγκλήματα.. Όπως επίσης δικαιολογεί και πολύ μαύρο χρήμα, ρεμούλες, μίζες, και κυρίως εξοπλισμό… Με αποτέλεσμα οι δικές τους βιομηχανίες πολέμου να θησαυρίζουν…
Από την άλλη, όποιος δεν τους έκανε μέσα στις ΗΠΑ, τον έτρωγαν και τα έριχναν στους Ρώσους.. Και τούμπαλιν οι Ρώσοι τα έριχναν στους Αμερικάνους.. Όμως είπαμε.. Από πίσω κρύβονταν τα ίδια συμφέροντα… οι ίδιοι σκοτεινοί μη-άνθρωποι που σκοπό τους έβαλαν να ελέγξουν όλη την ανθρωπότητα… Αν το ξεδιαλύνετε αυτό στο μυαλό σας, όλα θα εξηγηθούν με τη μια μέσα σας…
