Η εξομάλυνση της απάτης και ο πραγματικός κίνδυνος της εποχής μας: Η αλήθεια που χάνει πια την αξία της! Η εμπιστοσύνη έχει καταρρεύσει στον δημόσιο διάλογο. Τα ψέματα έχουν ομαλοποιηθεί. Τώρα θερίζουμε τη συγκομιδή της απάτης. Τα ψέματα δεν γίνονται απλώς ανεκτά, αλλά είναι η προεπιλεγμένη προσέγγιση για έναν εικονικό κόσμο με λιγότερα βάσανα.
Σε διεθνές επίπεδο, οργανισμοί όπως τα Ηνωμένα Έθνη, η Παγκόσμια Τράπεζα, η G20 και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας μας ωθούν να εγκαταλείψουμε τα βασικά δικαιώματά μας και να τους παραδώσουμε τον πλούτο μας με ισχυρισμούς για απειλές που μπορούν αναμφίβολα να αποδειχθούν ψευδείς.
Ωστόσο, το τρομακτικό μέρος είναι όταν η αλήθεια χάνει την αξία της. Όπως μας έχει διδάξει η ιστορία, η περιφρόνηση της αλήθειας μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνες συνέπειες.
Του David Bell όπως δημοσιεύτηκε από το Brownstone Institute
Οι περισσότεροι άνθρωποι, σε γενικές γραμμές, περίμεναν πάντοτε να ακούσουν την αλήθεια, ή κάποια όψη της, στην καθημερινή ζωή. Γενικά αυτό ήταν ένας κανόνας που ζητούσαμε ο ένας από τον άλλον, αλλά και από τα δημόσια μέσα ενημέρωσης και τις αρχές, όπως κυβερνήσεις ή διεθνείς φορείς που έχουν συσταθεί φαινομενικά προς όφελός μας. Η κοινωνία δεν μπορεί να λειτουργήσει με συνεκτικό και σταθερό τρόπο χωρίς την αλήθεια, αυτό που απαιτεί ένας μέσος άνθρωπος είναι να έχει εμπιστοσύνη στους άλλους.
Για να πλοηγηθούμε στην πολυπλοκότητα της ύπαρξης, γενικά αναζητούμε καθοδήγηση σε ορισμένες αξιόπιστες πηγές, ελευθερώνοντας χρόνο για να εξετάσουμε τις πιο αμφισβητήσιμες. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι πάντα ήξεραν ότι όλα ήταν απάτη, αλλά κάνουν λάθος, καθώς δεν ήταν (και ακόμα δεν είναι).
Υπήρχαν πάντα ψεύτες, εκστρατείες για παραπλάνηση και προπαγάνδα για να μας οδηγήσουν στην ένωση ή στο διχασμό, αλλά υπήρχε πάντα ένας πυρήνας μέσα στην κοινωνία που είχε ορισμένους αποδεκτούς κανόνες και πρότυπα που θεωρητικά έπρεπε να ακολουθούνται. Ένα είδος άγκυρας. Η αλήθεια είναι άφθαρτη αλλά το καλώδιο που μας συνδέει με αυτήν, διασφαλίζοντας την ροή της, έχει κοπεί. και η κοινωνία παρασύρεται.
Αυτό πραγματικά έσπασε τα τελευταία τέσσερα ή πέντε χρόνια. Ήμασταν ήδη σε μπελάδες, αλλά τώρα ο δημόσιος λόγος έχει σπάσει. Ίσως χάλασε όταν οι κυβερνήσεις που εκλέχθηκαν για να εκπροσωπήσουν τον λαό χρησιμοποίησαν ανοιχτά συμπεριφορική ψυχολογία για να πουν ψέματα στην εκλογική τους περιφέρεια σε μια τεράστια κλίμακα που δεν είχαμε ξαναδεί.
Συνεργάστηκαν για να κάνουν τους λαούς να αποδεχτούν πράγματα που λογικά δεν θα έπρεπε να το κάνουν. αποδέχτηκαν απαγορεύσεις οικογενειακών κηδειών, κάλυπταν τα πρόσωπα δημόσια ή αποδέχτηκαν την αστυνομική βία και την απομόνωση, την εγκατάλειψη των ηλικιωμένων. Τα μέσα ενημέρωσης, οι επαγγελματίες υγείας, οι πολιτικοί και οι διασημότητες συμμετείχαν σε αυτό. Σχεδόν όλα τα μεγάλα κοινωνικά ιδρύματά. Και αυτά τα ψέματα συνεχίζονται, διευρύνονται και δυστυχώς έχουν γίνει ο κανόνας.
Τώρα θερίζουμε τη συγκομιδή της αναλήθειας. Τα μέσα ενημέρωσης μπορούν ανοιχτά να αρνηθούν όσα είπαν ή δημοσίευσαν μόλις κάποιους μήνες νωρίτερα σχετικά με κάποια έρευνα ή την αποτελεσματικότητα ενός υποχρεωτικού εμβολίου.
Ένα ολόκληρο πολιτικό κόμμα μπορεί να αλλάξει σχεδόν από τη μια μέρα στην άλλη την πολιτική του και αυτό να γίνεται ανεκτό. Άνθρωποι που πληρώνονται ως «ελεγκτές γεγονότων» διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα για να εφεύρουν νέα γεγονότα και να κρύψουν την αλήθεια, χωρίς ιδιαίτερη διαφάνεια. Γιγαντιαίες εταιρείες λογισμικού επιμελούνται πληροφορίες, φιλτράροντας αλήθειες που έρχονται σε αντίθεση με τις εξαγγελίες διεθνών οργανισμών που βρίσκονται σε σύγκρουση. Η εξουσία έχει εκτοπίσει την ακεραιότητα της αλλα είναι και πιο δυνατή απο ποτέ.
Σε διεθνές επίπεδο, οργανισμοί όπως τα Ηνωμένα Έθνη, η Παγκόσμια Τράπεζα, η G20 και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας μας ωθούν να εγκαταλείψουμε τα βασικά δικαιώματά μας και να παραδώσουμε τον πλούτο μας στους νέους αφέντες, με ισχυρισμούς και απειλές που μπορούν αναμφίβολα να αποδειχθούν ψευδείς . Οι πληρωμένοι ηγέτες, ενισχύουν τα μαζικά ψεύδη προς όφελος των φίλων τους χωρίς να το κρύβουν ιδιαίτερα. Οι καθημερινές πλάνες έχουν γίνει ο κανόνας στον οποίο τα ίδια μέσα είναι συνένοχα χωρίς να το κρύβουν.
Το τρομακτικό μέρος δεν είναι τα ψέματα, που είναι μια φυσιολογική πτυχή της ανθρωπότητας, αλλά η ευρεία αδιαφορία για την αλήθεια. Τα ψέματα μπορεί να σταθούν για λίγο σε έναν λαό και σε θεσμούς διαβρωμένους που δεν εκτιμούν την αλήθεια, αλλά τελικά θα αποτύχουν καθώς εκτίθενται. Όταν όμως η αλήθεια χάνει την αξία της, όταν δεν είναι πλέον καν προτεραιότητα για την πολιτική ή τη δημοσιογραφία, τότε μπορεί να μην υπάρξει ποτέ ανάκαμψη.
Βρισκόμαστε σε μια απίστευτα επικίνδυνη εποχή, γιατί τα ψέματα όχι απλώς γίνονται ανεκτά, αλλά είναι πλέον η προεπιλεγμένη προσέγγιση, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, και αυτό που κάποια εναλλακτικά μέσα περιμέναμε να πέσει φως πάνω τους, τελικά τα έχει αγκαλιάσει το σκοτάδι.
Η ιστορία το έχει δει στο παρελθόν αλλά σε μικρότερη κλίμακα. Στη Γερμανία, ένας τρόπος διοίκησης της κοινωνίας βασισμένος αποκλειστικά στην αποδοχή των ψεμάτων οδήγησε στη μαζική σφαγή εκατομμυρίων, από άτομα των οποίων οι αναπηρίες θεωρούνταν βάρος για την πλειοψηφία, μέχρι άτομα με συγκεκριμένο σεξουαλικό προσανατολισμό, έως ολόκληρες εθνοτικές ομάδες.
Ήταν απλοί άνθρωποι σαν εμάς που χρησίμευσαν για τη διευκόλυνση και την εφαρμογή αυτής της σφαγής. Ένας καταιγισμός ψεμάτων τους αποπροσανατολίζει, επιτρέποντάς τους ανθρώπους να αποχωριστούν τη συνείδησή τους ή την συμπόνοια και την καλοσύνη τους. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και σήμερα αλλα με αντίστροφο τρόπο.
Η θλιβερή αλήθεια είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος του κακού, γίνεται από ανθρώπους που ποτέ δεν αποφασίζουν αν θέλουν να είναι καλοί ή κακοί.
Και επιπλέον :
Το ιδανικό υποκείμενο της ολοκληρωτικής διακυβέρνησης δεν είναι ο πεπεισμένος ναζί ή ο πεπεισμένος κομμουνιστής, αλλά άνθρωποι για τους οποίους η διάκριση μεταξύ ενός φανταστικού γεγονότος και η διάκριση μεταξύ αλήθειας και ψέματος (δηλαδή, τα πρότυπα της σκέψης) που δεν υπάρχουν πλέον.
Αλλά αυτή η παθητικότητα του «λαού» δεν είναι απαραίτητα αναπόφευκτη, ούτε ισχύει για το κοινωνικό σύνολο. Είμαστε όλοι ικανοί να εφαρμόσουμε την τυραννία, αλλά αυτό δεν αφαιρεί την ικανότητά μας να επιμένουμε στην ισότητα (ή, για να χρησιμοποιήσουμε την αναλογία της σε αυτό το πλαίσιο, που είναι η ελευθερία).
Στη Σοβιετική Ένωση, το καθεστώς του Στάλιν έπεσε με το θάνατό του. Αλλά τώρα βρισκόμαστε σε ένα μέρος όπου ο δικτάτορας που καταβροχθίζει τα πάντα είναι ένας συνασπισμός φασιστικών συμφερόντων αρκετά ευρύς ώστε να είναι απροσδιόριστος και ανθεκτικός στο θάνατο οποιουδήποτε από τα μέλη του. Σε μια άλλη μετάφραση αυτό θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως αποδοχή της διαπλοκής ή καταπτωσης αξιών μιας κοινωνίας.
Αν και η φεουδαρχία είναι εδώ και πολύ καιρό, βρισκόμαστε τώρα σε αχαρτογράφητο έδαφος, αντιμετωπίζοντας μια συρροή συμφερόντων σε παγκόσμια κλίμακα χωρίς προφανή αντίθεση. Χρίζουν εθνικούς ηγέτες από τη Νέα Ζηλανδία έως τη Βόρεια Αμερική έως τις Πολιτείες της Αφρικής και την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους ελέγχουν ό,τι ακούμε και διαβάζουμε στη συνέχεια γι’ αυτούς είναι σχεδιασμένα απο τους ιδιους.
Μόνο εμείς μπορούμε να πάρουμε θέση. Διαφορετικά, εμείς – η ανθρωπότητα – απλώς θα χάσουμε. Αλλά η λήψη θέσης είναι στην ικανότητα όλων μας. Θα μπορούσαμε πρώτα να αναγνωρίσουμε πού βρισκόμαστε. Τότε θα μπορούσαμε να πάρουμε σκληρές αποφάσεις και να διακινδυνεύσουμε να γίνουμε παρίες υποστηρίζοντας ανθρώπους που εμείς οι ίδιοι θεωρούμε ότι λένε την αλήθεια και να αρνηθούμε απολύτως την υποστήριξη σε αυτούς που δεν την λένε.
Τότε θα γίνουμε πραγματικά αντιδημοφιλείς κάνοντάς το αυτό, τόσο αντιδημοφιλείς όσο εκείνοι που προστάτευαν τους γείτονες αντί να τους καταδίδουν ή που αρνήθηκαν να σηκώσουν το χέρι ή αντίστοιχα το μικρό κόκκινο βιβλίο του κομμουνισμού.
Συκοφαντήθηκαν, χλευάστηκαν απο τα μέσα ενημέρωσης που αποκαλούσαν παράσιτα.
Θα μπορούσαμε να κάνουμε συζητήσεις σε χώρους εργασίας, με φίλους και συγγενείς, και μπορεί να είναι οι τελευταίες συζητήσεις που θα αποδεχτούν. Και μπορούμε να το κάνουμε μέσω του τρόπου με τον οποίο ψηφίζουμε, κάτι που μπορεί να σημαίνει ρήξη με όλα όσα είχαμε κάποτε ισχυριστεί ότι ήταν αδιαμφισβήτητα. Όλα αυτά που πιστεύαμε ότι υπερασπιζόμασταν και που μας είχαν επιβεβαιώσει τα επιλεγμένα μέσα ενημέρωσης. Στο τέλος δεν θα έχουμε προσωπική ανταμοιβή – αυτό δεν συλλέγει likes και followers. Αλλά είναι το μικρό τίμημα που πρέπει να θυσιάσουμε.
Μπορούμε απο την άλλη να εξαγοράσουμε τις πλάνες, να μην παιδεύουμε το μυαλό μας, να αποδεχτούμε ότι το παρελθόν δεν συνέβη ποτέ και να βρεθούμε στο μαξιλάρι της εξαπάτησης που μας παρέχουν τα μέσα ενημέρωσης. Μπορούμε να αποδεχτούμε την αξιολόγηση των ψεύτων και να ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους σε σχέση με τα δικά μας μάτια και αυτιά. Η «αλήθεια» αυτή μπορεί να γίνει αντικείμενο της ευκολίας μας, του τι θα προτιμούσαν οι φίλοι και οι συνάδελφοί μας.
Μπορούμε όλοι να συμμετάσχουμε στη φάρσα, να αποδεχθούμε την άνεση της αφανούς αυταπάτης και να προσποιηθούμε ότι ζούμε τη ζωή όπως πάντα. Αλλά το κόστος θα είναι πως μια μέρα, θα αντικρύσουμε μια βαθιά τρύπα που έχουμε σκάψει για εμάς και τα παιδιά μας και που πια θα είναι πολύ δύσκολο να κλείσει.
Στην πολιτική, στη δημόσια υγεία, στις διεθνείς σχέσεις και στην ιστορία, οι καλύτερες στιγμές ήταν πάντα όταν η αλήθεια εκτιμούνταν πάνω απ’ όλα, όσο ατελώς κι αν εφαρμοζόταν. Αυτό που προσφέρουν τα ΜΜΕ, οι κυβερνήσεις και οι άδειοι φλοιοί που τους κατευθύνουν τώρα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.
Ας ελπίσουμε ότι θα μας απωθήσει αρκετά ώστε να αναλάβουμε τους απαραίτητους κινδύνους. Μην μείνετε ασφαλείς. Φτάστε σε ένα μέρος που είναι ακριβώς το αντίθετο της ασφαλειας. Το φως υπερνικά το σκοτάδι αλλά είναι επίσης πολύ δύσκολο να κρυφτείς. Ένα πολύ σκοτεινό μέλλον μπορεί να αποφευχθεί, αλλά όχι κρατώντας το κρυφό.
Μη φοβάσαι πως θα σε αντιμετωπίσουν φίλοι, συγγενείς, σύντροφοι. Ο αγώνας αν δεν έχει προσωπικό κόστος δεν είναι αγώνας.
