Η λογοκρισία της επιστήμης κατά την “εποχή της COVID-19”.. Όλοι οι αμερόληπτοι επιστήμονες που βίωσαν διάφορες μορφές λογοκρισίας θα πρέπει να εμφανιστούν και να αποκαλύψουν τις εμπειρίες τους. Η λογοκρισία της επιστήμης πρέπει να σταματήσει!
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας της COVID-19, πολλά κυβερνητικά ιδρύματα εφάρμοσαν πολιτικές και ανέθεσαν ιατρικές θεραπείες ισχυριζόμενα ότι τέτοιες αποφάσεις βασίζονταν στην επιστήμη. Κατά τη γνώμη μου, δεν υπήρξε ποτέ μεγαλύτερη κατάχρηση του όρου “επιστήμη” στην ιστορία της ανθρωπότητας. Για παράδειγμα, θυμηθείτε τη δήλωση της Janine Small (Πρόεδρος των Διεθνών Αναπτυγμένων Αγορών για την Pfizer), όταν ο Rob Roos (ευρωβουλευτής από την Ολλανδία), αμφισβήτησε εάν το εμβόλιο της Pfizer είχε δοκιμαστεί ως προς την αποφυγή της μετάδοσης του ιού πριν εισέλθει στην αγορά, κατά τη διάρκεια μιας ακρόασης στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 10 Οκτωβρίου 2022. Η Janine Small απάντησε: “Έπρεπε να κινηθούμε πραγματικά με την ταχύτητα της επιστήμης, για να καταλάβουμε πραγματικά τι συμβαίνει στην αγορά”.
Είναι σημαντικό να προσέξουμε το πώς η κα. Small χρησιμοποίησε τη γλώσσα. Η δήλωση “για να κατανοήσουμε πραγματικά τι συμβαίνει στην αγορά” υποδηλώνει ότι η Pfizer ανησυχούσε περισσότερο για την αγορά (δηλαδή την οικονομική πτυχή), παρά για την αποτελεσματικότητα του προϊόντος της. Κατά συνέπεια, χρησιμοποίησε ακατάλληλα τη λέξη “επιστήμη”, κάνοντας κατάχρηση της σημασίας της για να νομιμοποιήσει τη βιασύνη της Pfizer να εισαγάγει το προϊόν της στην αγορά.
Ο όρος “επιστήμη” έχει χρησιμοποιηθεί αμέτρητες φορές σε παρόμοιες περιπτώσεις. Η παγκόσμια απάντηση στο ξέσπασμα ήταν ισχυρή και μονολιθική, επιβάλλοντας lockdown και προωθώντας τον αδιάκριτο μαζικό εμβολιασμό στο όνομα της “επιστήμης”, ενώ φίμωσε πλήρως, λογοκρίνοντας και κηλιδώνοντας τις επιστημονικές απόψεις που αμφισβητούσαν τέτοια μέτρα. Οι υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων ισχυρίστηκαν ότι ακολουθούσαν τη “γενική συναίνεση” για να σταματήσουν την εξάπλωση του ιού και να προστατεύσουν τους ανθρώπους. Ωστόσο, μόνο η μία πλευρά της επιστημονικής γνώμης έχει εκφραστεί, ενώ η άλλη έχει λογοκριθεί πλήρως, ανεξάρτητα από την ακεραιότητα και την αξιοπιστία της. Τότε, αν δεν συμφωνούν όλα τα μέρη, πώς μπορούμε να μιλάμε για “γενική συναίνεση”;
Στην πραγματικότητα, η επιστημονική μέθοδος βασίζεται άρρηκτα στην ανταλλαγή ιδεών και στην εποικοδομητική συζήτηση. Ένα διάσημο και χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η συζήτηση μεταξύ του Camillo Golgi και του Santiago Ramon y Cajal (Εικόνα 1) στις αρχές του 20ου αιώνα, οι οποίοι παρόλο που είχαν αντίθετες απόψεις, ήταν οι δύο κύριοι επιστήμονες που αποκάλυψαν τη μορφολογική οργάνωση του φλοιού της παρεγκεφαλίδας και για τη συνεισφορά τους μοιράστηκαν το Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής το 1906 [1].
Από τον Δεκέμβριο του 2019, οι επιστήμονες που τόλμησαν να αμφισβητήσουν το mainstream αφήγημα έχουν υποβληθεί σε διάφορες μορφές λογοκρισίας. Για παράδειγμα, ο Βρετανός μαθηματικός καθηγητής Norman Fenton, ο οποίος έχει μια αξιοσημείωτη ακαδημαϊκή καριέρα, έχει αντιμετωπίσει πολλές μορφές φίμωσης καθ’ όλη τη διάρκεια της πανδημίας και έτσι περιέγραψε τα “Πέντε στάδια ακαδημαϊκής λογοκρισίας για όσους αμφισβητούν την αφήγηση” [2, 3]. Εφόσον η ελευθερία του λόγου και η γόνιμη επιστημονική συζήτηση βρίσκονται σε σοβαρό κίνδυνο, πιστεύω ακράδαντα ότι η επιστημονική κοινότητα πρέπει να ακολουθήσει το θαρραλέο παράδειγμα του καθηγητή Fenton και να καταγγείλει δημόσια τη λογοκρισία της επιστήμης. Ως εκ τούτου, αποφάσισα να μοιραστώ την προσωπική μου εμπειρία γράφοντας αυτό το άρθρο.
Τα ιστοπαθολογικά ευρήματα από πολλές πειστικές επιστημονικές δημοσιεύσεις καταδεικνύουν ότι τα γενετικά εμβόλια κατά του SARS-CoV-2 εμφανίζουν μια κατανομή εκτός στόχου σε τερματικά διαφοροποιημένους ιστούς που είναι ευάλωτοι σε σοβαρή συμπτωματική βλάβη [4-9]. Αυτοί περιλαμβάνουν την καρδιά και τον εγκέφαλο, οι οποίοι μπορεί να προκαλέσουν in situ παραγωγή πρωτεΐνης ακίδας που πυροδοτεί μια ισχυρή αυτοανοσολογική φλεγμονώδη απόκριση. Τέτοιες φλεγμονώδεις αποκρίσεις μπορεί να οδηγήσουν στον τραγικό θάνατο μικρών παιδιών, όπως φαίνεται στη μελέτη των Nushida et al., η οποία περιγράφει την περίπτωση ενός κοριτσιού 14 ετών από την Ιαπωνία που πέθανε δύο ημέρες μετά τη λήψη της τρίτης δόσης του εμβολίου των Pfizer/BioNTech [8]. Δεδομένου ότι δεν υπήρχε προηγούμενη λοίμωξη, αλλεργία ή έκθεση σε οποιαδήποτε άλλη φαρμακευτική τοξικότητα, ο ασθενής διαγνώστηκε με πολυοργανική φλεγμονή μετά τον εμβολιασμό. Τα ιστοπαθολογικά ευρήματα έδειξαν ξεκάθαρα διήθηση Τ-λεμφοκυττάρων και μακροφάγων στους πνεύμονες, στο περικάρδιο, στο μυοκάρδιο, στο ήπαρ, στα νεφρά, στο στομάχι, στο δωδεκαδάκτυλο, στην ουροδόχο κύστη και στο διάφραγμα.
Τον Δεκέμβριο του 2022, μαζί με τον Δρ. Peter McCullough συγκεντρώσαμε μια διεθνή και πολυεπιστημονική ομάδα επαγγελματιών υγείας και ερευνητών, συμπεριλαμβανομένων καρδιολόγων, παθολόγων, ιστοπαθολόγων, ογκολόγων, μικροβιολόγων, μοριακών και δομικών βιολόγων, προκειμένου να αξιολογήσουμε το κρίσιμο ζήτημα της σύνθεσης της πρωτεΐνης ακίδας σε ιστούς εκτός στόχου και για τη διερεύνηση των πιθανών συνεπειών της προκύπτουσας αυτοάνοσης βλάβης [10]. Με βάση τα ιστοπαθολογικά στοιχεία, στην εργασία μας εγείρουμε μεγάλες ανησυχίες σχετικά με την ασφάλεια του εμβολιασμού, ειδικά για νεότερες ηλικιακές ομάδες και φυσικά άνοσους που έχουν αμελητέα θεωρητικά οφέλη από τον εμβολιασμό. Προκειμένου να αποφευχθεί η απώλεια πρόσθετων ζωών, η εργασία μας στοχεύει να επιστήσει την προσοχή των επιστημονικών και ρυθμιστικών κοινοτήτων στην απόλυτη αναγκαιότητα για μελέτες βιοκατανομής, καθώς και για ορθολογικές αξιολογήσεις βλάβης-οφέλους ανά ηλικιακή ομάδα.
Θα ήθελα να τονίσω ότι μια τέτοια μελέτη δεν είναι μια γνώμη ή ένα άρθρο υπόθεσης, αλλά είναι μια ανασκόπηση βασισμένη σε τεκμήρια σταθερών επιστημονικών δεδομένων (δημοσιευμένα σε επιστημονικά περιοδικά με κριτές), γραμμένα και αναθεωρημένα από 10 διεθνείς επαγγελματίες υγείας και ερευνητές, μερικοί από τους οποίους έχουν εξαιρετική καριέρα και πολύ υψηλούς δείκτες H. Επιπλέον, τα ιστοπαθολογικά δείγματα αντιπροσωπεύουν ισχυρά στοιχεία στα οποία το αποτέλεσμα είναι σαφώς ορατό, όχι μια “αφηρημένη επιστήμη” επιρρεπής σε υποκειμενική ερμηνεία. Δεδομένων των προαναφερθέντων γεγονότων και λαμβάνοντας υπόψη ότι ολόκληρος ο κόσμος αντιμετωπίζει μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης για την υγεία (και επομένως απαιτούνται όλες οι διαθέσιμες πληροφορίες), το λογικό αποτέλεσμα θα ήταν να δημοσιευθεί το άρθρο το συντομότερο δυνατό, έτσι ώστε η επιστημονική κοινότητα να ενημερωθεί εγκαίρως και θα μπορούσε να είχε ξεκινήσει συζήτηση. Δεν ήταν έτσι όμως τα πράγματα.
Το χειρόγραφο έχει υποβληθεί πολλές φορές από τις 30 Ιανουαρίου 2023, την ημερομηνία της πρώτης υποβολής στο BMJ (Εικόνα 2), αλλά πάντα απορρίπτονταν από τους εκδότες, χωρίς ποτέ να το στείλουν στους κριτές.
Συνολικά, το άρθρο έχει υποβληθεί 10 φορές στα ακόλουθα περιοδικά:
- BMJ (https://www.bmj.com) στις 30 Ιανουαρίου 2023.
- International Journal of Epidemiology (https://academic.oup.com/ije) στις 12 Φεβρουαρίου 2023.
- Journal of Microbiology, Immunology and Infection (https://www.sciencedirect.com/journal/journal-of-microbiology-immunology-and-infection) στις 15 Φεβρουαρίου 2023.
- Vaccines (https://www.mdpi.com/journal/vaccines) στις 24 Φεβρουαρίου 2023.
- Biomedicines (https://www.mdpi.com/journal/biomedicines) την 1η Μαρτίου 2023.
- International Journal of Molecular Sciences (https://www.mdpi.com/journal/ijms) στις 13 Μαρτίου 2023.
- PeerJ (https://peerj.com) στις 22 Μαρτίου 2023.
- F1000research (https://f1000research.com) στις 23 Απριλίου 2023.
- Journal of Autoimmunity (https://www.sciencedirect.com/journal/journal-of-autoimmunity) στις 9 Μαΐου 2023.
- Autoimmunity (https://www.tandfonline.com/journals/iaut20) στις 22 Μαΐου 2023.
Θέλω να τονίσω ξανά ότι το χειρόγραφο δεν έχει σταλεί ποτέ στους κριτές πριν από την υποβολή στο περιοδικό Autoimmunity, όπου τελικά έγινε δεκτό για δημοσίευση στις 10 Σεπτεμβρίου 2023 (Εικόνα 3). Με άλλα λόγια, το χειρόγραφο έγινε δεκτό για δημοσίευση την πρώτη φορά που του επιτράπηκε να περάσει από τη διαδικασία αναθεώρησης.
Κατά τη διάρκεια όλων των προαναφερθέντων υποβολών, υπήρξαν μερικά γελοία γεγονότα που αξίζουν ιδιαίτερης αναφοράς. Για παράδειγμα, το περιοδικό Vaccines απέρριψε την εργασία παρά το γεγονός ότι στις 3 Φεβρουαρίου 2023, ο Δρ. Peter A. McCullough έλαβε μια επίσημη πρόσκληση να υποβάλει μια εργασία για το Ειδικό Τεύχος με τίτλο: “Τρέχουσα κατανόηση της ανοσολογικής απόκρισης μετά τον εμβολιασμό για την COVID-19” (Εικόνα 4).
Για ποιο λόγο μια ανασκόπηση στερεών ιστοπαθολογικών ευρημάτων που αναφέρουν αυτοάνοσες φλεγμονώδεις αντιδράσεις που προκαλούνται από τα γενετικά εμβόλια για την COVID-19, που γράφτηκε από 10 διεθνείς ιατρικούς επαγγελματίες και ερευνητές και υποβλήθηκε μετά από επίσημη πρόσκληση, κρίθηκε ως “μη κατάλληλη” για ένα ειδικό τεύχος με θέμα: “Τρέχουσα κατανόηση της ανοσολογικής απόκρισης μετά τον εμβολιασμό για την COVID-19”;!
Ένα άλλο γελοίο παράδειγμα ήταν η υποβολή στο περιοδικό PeerJ. Υποβάλαμε το χειρόγραφο στις 22 Μαρτίου 2023 και σχεδόν ένα μήνα αργότερα έλαβα την επιστολή απόρριψης με ημερομηνία 17 Απριλίου 2023, στην οποία έγραφε: “Δυστυχώς κανένας από τους Ακαδημαϊκούς Συντάκτες της Συντακτικής μας Επιτροπής δεν έχει συμφωνήσει να χειριστεί την εργασία σας” (Εικόνα 5).
Τουλάχιστον ήταν ειλικρινείς παραδεχόμενοι ότι κανένας από τους ακαδημαϊκούς συντάκτες στη συντακτική επιτροπή δεν είχε συμφωνήσει να χειριστεί την μελέτη…
Όλοι όσοι εργάζονται σε αυτόν τον τομέα γνωρίζουν ότι η διαδικασία υποβολής μπορεί να είναι χρονοβόρα, αλλά συνήθως το βήμα που διαρκεί περισσότερο είναι η διαδικασία αναθεώρησης, η οποία ξεκινά όταν ο εκδότης δέχεται να εξετάσει ένα χειρόγραφο για δημοσίευση και το στέλνει στους κριτές. Εάν η επιστήμη του χειρογράφου ήταν κακή ή το θέμα δεν ήταν κατάλληλο για το περιοδικό, γιατί το PeerJ δεν το απέρριψε αμέσως μετά την υποβολή; Γιατί η υποβολή παρέμεινε σε εκκρεμότητα για σχεδόν ένα μήνα και γιατί κανένας από τους ακαδημαϊκούς συντάκτες δεν συμφώνησε να χειριστεί την εργασία; Έχετε κάποιες θεωρίες για το γιατί;
Έχω την αίσθηση ότι θα είχαμε δημοσιεύσει το έγγραφο μέσα σε λίγες εβδομάδες, αν το βασικό σημείο του χειρογράφου ήταν ότι τα γενετικά εμβόλια κατά της COVID-19 είναι “ασφαλή και αποτελεσματικά”.
Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο σε αυτήν την ιστορία, εκτός από τις διακρίσεις και τη λεπτή μορφή λογοκρισίας, είναι η απόκρυψη των επιστημονικών δεδομένων που έρχονται σε σύγκρουση με την κυρίαρχη αφήγηση. Αναρωτιέμαι πόσες μελέτες που θα μπορούσαν να ρίξουν φως στους μηχανισμούς που κρύβονται πίσω από τις επιπτώσεις των γενετικών εμβολίων για την COVID-19 στον οργανισμό αναστέλλονται ή καθυστερούν. Πόσοι επιστήμονες που έλαβαν αποτελέσματα που έρχονται σε αντίθεση με την αφήγηση έχουν βιώσει παρόμοιες (ή και χειρότερες) εμπειρίες;
Αυτά τα γεγονότα θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην ερμηνεία ορισμένων ανεξήγητων αντιφάσεων που βρέθηκαν σε αρκετά άρθρα που δημοσιεύθηκαν κατά την “εποχή της COVID-19”. Κατά τη γνώμη μου, ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του φαινομένου αντιπροσωπεύεται από την εργασία με τίτλο “Βιοκατανομή των mRNA εμβολίων για την COVID-19 στο ανθρώπινο μητρικό γάλα” από τους Hanna et al., 2023 [11]. Στην εργασία οι συγγραφείς αναφέρουν ξεκάθαρα: “Τα ευρήματά μας αποδεικνύουν ότι το mRNA του εμβολίου για την COVID-19 δεν περιορίζεται στο σημείο της ένεσης, αλλά εξαπλώνεται συστημικά και συσκευάζεται σε BM EVs. Ωστόσο, καθώς υπάρχουν μόνο ίχνη και απουσιάζει μια σαφής μεταφραστική δραστηριότητα, πιστεύουμε ότι ο θηλασμός μετά τον εμβολιασμό είναι ασφαλής, ειδικά 48 ώρες μετά τον εμβολιασμό. Ωστόσο, δεδομένου ότι η ελάχιστη δόση του εμβολίου mRNA για την πρόκληση ανοσολογικής αντίδρασης σε βρέφη <6 μηνών είναι άγνωστη, ένας διάλογος μεταξύ μιας θηλάζουσας μητέρας και του παρόχου υγειονομικής περίθαλψής της θα πρέπει να εξετάσει τις εκτιμήσεις οφέλους/κινδύνου του θηλασμού τις πρώτες δύο ημέρες μετά τον μητρικό εμβολιασμό” (Εικόνα 6).
Οι συγγραφείς δηλώνουν ότι πιστεύουν ότι ο θηλασμός μετά τον εμβολιασμό είναι ασφαλής (για μια τόσο εύθραυστη ομάδα όπως οι μητέρες που θηλάζουν και κατά συνέπεια, ακόμη και για τα βρέφη τους), παρά το γεγονός ότι τα ευρήματά τους δείχνουν ότι το mRNA του εμβολίου για την COVID-19 δεν περιορίζεται στο σημείο της ένεσης, αλλά εξαπλώνεται συστημικά (επομένως, τα πιθανά σημεία συσσώρευσης είναι άγνωστα). Πώς μπορεί ένας επιστήμονας να δηλώσει εκ των προτέρων ότι ο εμβολιασμός είναι ασφαλής λόγω του γεγονότος ότι “υπάρχουν μόνο ίχνη”, λαμβάνοντας υπόψη ότι “η ελάχιστη δόση εμβολίου mRNA για την πρόκληση ανοσολογικής αντίδρασης σε βρέφη <6 μηνών είναι άγνωστη”; Αυτές οι προτάσεις είναι αντιφατικές.
Προσωπικά, δεν μπορώ να βρω καμία ερμηνεία μιας τέτοιας αντίφασης, εκτός από το να ευχαριστήσει τον εκδότη (ή τους κριτές) δηλώνοντας ότι τα εμβόλια είναι ασφαλή (ανεξάρτητα από τα εξαιρετικά ανησυχητικά ευρήματα), προκειμένου να αποτραπεί η απόρριψη του άρθρου. Κατά συνέπεια, για να επεκταθούν οι σχετικές πληροφορίες από τα άρθρα που δημοσιεύτηκαν κατά την “εποχή της COVID-19”, κάποιος πρέπει να βασιστεί μόνο στα ακατέργαστα δεδομένα, φιλτράροντας όλες τις “διπλωματικές” προτάσεις που στοχεύουν να πείσουν για την κυρίαρχη αφήγηση.
Είναι επιτακτική ανάγκη να μπει ένα τέλος στη λογοκρισία των επιστημόνων και στις διακρίσεις κατά των επιστημονικών δεδομένων. Εάν το σκεπτικό πίσω από αυτά είναι στέρεο, όλα τα επιστημονικά ευρήματα, οι εκθέσεις, οι απόψεις και οι γνώμες θα πρέπει να λαμβάνονται εξίσου υπόψη για δημοσίευση και θα πρέπει να αξιολογούνται αντικειμενικά από τους κριτές. Ως εκ τούτου, ενθαρρύνω όλους τους αμερόληπτους επιστήμονες που βίωσαν διαφορετικές μορφές λογοκρισίας, φίμωσης και διακρίσεων να εκθέσουν δυνατά τις εμπειρίες τους, επειδή οι πυλώνες της επιστήμης διατρέχουν σοβαρό κίνδυνο.
ΥΓ: Θα ήθελα να εκφράσω την ειλικρινή μου ευγνωμοσύνη και τα συγχαρητήριά μου στη Συντακτική Ομάδα του περιοδικού Autoimmunity για την αμερόληπτη στάση τους απέναντι στην επιστήμη.
