Η ομιλία του Τσόρτσιλ για το «Σιδηρούν Παραπέτασμα» και η αρχή ενός ψυχρού πολέμου που έμελλε να φέρει τεράστιες εξελίξεις και τραγικά γεγονότα στον πλανήτη.. Ήταν το ξεκίνημα του ψυχρού πολέμου μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας(Σοβιετικής Ένωσης).. Πριν συνεχίσω με το άρθρο θα κάνω κάποιες σημειώσεις που εύχομαι να σας βοηθήσουν να το διαβάσετε με ..άλλο μάτι…
Σημείωση Αναξίμανδρου. – Έχω πει πολλές φορές ότι πάντα ένας ψυχρός πόλεμος εξυπηρετεί αυτούς που τον στήνουν.. Μάλιστα εξυπηρετεί όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές και δίνει τροφή στις μυστικές υπηρεσίες τους αλλά και ευκαιρία να δρουν υπόγεια και να δημιουργούν καταστάσεις προς όφελος πάντα κάποιων αόρατων και σκοτεινών κέντρων εξουσίας.. Αυτά τα κέντρα εξουσίας χρησιμοποιούν κάθε ψυχρό πόλεμο που δημιουργούν για να κατακτήσουν και να κερδίσουν, όπως εννοείται και να ελέγξουν την κοινή γνώμη..
Το να έχουν μαζί τους την κοινή γνώμη ήταν πάντα από τα ουκ άνευ των παγκοσμιοποιητών.. Και ο απλός κόσμος όταν πειστεί για έναν εχθρό θα πάει με όλες του τις δυνάμεις και την ψυχή να τον πολεμήσει, εκφράζοντας τα πατριωτικά του αισθήματα.. Ταυτόχρονα όπως είπα, οι μυστικές υπηρεσίες κάνουν πάρτι… Θα ήθελα όμως να τονίσω και κάτι ακόμα πολύ πιο σημαντικό… Το ποιοι κρύβονταν από πάντα πίσω από αυτούς τους ψυχρούς πολέμους..
Ήταν πάντα οι ίδιοι.. Οι μπροστινοί αυτών που είχαν κατακτήσει τον πλανήτη και δημιούργησαν όλους τους πολέμους και τις αναταραχές παντού.. Ήταν το ίδιο το Βασίλειο της Αγγλίας το οποίο χρηματοδοτούμενο από τους χαζάρους Ροθτσάιλντ και την παρέα τους, είχε κατακτήσει και ήλεγχε ένα μεγάλο ποσοστό χωρών ειδικά τις Ηνωμένες πολιτείες… Ο εκάστοτε βασιλιάς της Αγγλίας ως γενικός κύριος ταχυδρομείων, ήταν ο αφέντης του κόσμου… Οι ίδιοι ήταν και πίσω από την Ρωσία.. Έχοντας στείλει εκεί τους Μπολσεβίκους και έχοντας δολοφονήσει τους Τσάρους, την είχαν κατακτήσει και αυτήν…
Πριν διαβάσετε λοιπόν το άρθρο που ακολουθεί καλό είναι να έχετε στο μυαλό σας αυτήν την λεπτομέρεια.. Και έτσι να συνειδητοποιήσετε το πόσο στημένα ήταν όλα και πως ουσιαστικά και οι δυο αντιμαχόμενες πλευρές αυτού του πολέμου ήταν τσιράκια στο ίδιο αφεντικό και είχαν κοινά συμφέροντα… Εις βάρος βέβαια των λαών.. Κάτι που δεν συμβαίνει τώρα μεταξύ Μπάιντεν και Πούτιν, εφόσον ο Ρώσος πρόεδρος πολεμάει καθαρά την σατανική κάστα των παγκοσμιοποιητών ενώ ο Μπάιντεν είναι επίσης καθαρά ένα τσιράκι της..
γράφει ο Scott Ritter
Στις 5 Μαρτίου 1946, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ έφτασε στη μικρή πόλη Φούλτον του Μιζούρι.
Περίπου επτά μήνες νωρίτερα, ο Τσόρτσιλ είχε καταψηφιστεί από το αξίωμα του πρωθυπουργού που κατείχε για τα πέντε πιο ταραχώδη χρόνια στην ιστορία της Μεγάλης Βρετανίας, κατά τη διάρκεια των οποίων το Ηνωμένο Βασίλειο συνέβαλε στην ήττα της ναζιστικής Γερμανίας. Ο Τσόρτσιλ συνοδευόταν από τον Χάρι Τρούμαν, τον πρώην γερουσιαστή του Μιζούρι, ο οποίος είχε διατελέσει αντιπρόεδρος του προέδρου Φραγκλίνου Ρούσβελτ μέχρι που ο θάνατος του Ρούσβελτ στις 12 Απριλίου 1945 τον ώθησε στον ρόλο του αρχιστράτηγου της Αμερικής. Ο Τρούμαν είχε κανονίσει για τον Τσόρτσιλ να λάβει τιμητικό πτυχίο από το Κολέγιο Westminster, μετά το οποίο ο διάσημος φλύαρος Άγγλος πολιτικός θα εκφωνούσε ομιλία.
Τα κίνητρα του Αμερικανού προέδρου ήταν διττά. Πρώτον, επεδίωξε να αναπτερώσει το πεσμένο ηθικό ενός συμμάχου κατά τη διάρκεια του πολέμου, τον οποίο είχε συναντήσει μόνο φευγαλέα στη σύνοδο κορυφής στο Πότσνταμ της Γερμανίας, τον Ιούλιο-Αύγουστο του 1945, μετά την παράδοση της ναζιστικής Γερμανίας. Ο Τσόρτσιλ είχε φτάσει στο Πότσνταμ αποπροσανατολισμένος από την προοπτική να καταψηφιστεί.
Ήταν σε βαθιά κατάθλιψη, αρνούμενος να διαβάσει τα έγγραφα ενημέρωσης που είχε ετοιμάσει το επιτελείο του γι’ αυτόν, με αποτέλεσμα να παρατείνει τον διάλογο με τους ομολόγους του και να αποσυντονίζεται. Οι φόβοι του Τσόρτσιλ έγιναν πραγματικότητα όταν, ενώ η διάσκεψη βρισκόταν ακόμη σε εξέλιξη, ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των βρετανικών εκλογών: ο Τσόρτσιλ είχε ηττηθεί και τη θέση του στη διάσκεψη πήρε ο νέος βρετανός πρωθυπουργός Κλέμεντ Άτλι.
Ο Τσώρτσιλ δεν πήρε καλά την ήττα, βυθίστηκε περισσότερο στην κατάθλιψη καθώς η υγεία του τον εγκατέλειψε, αφήνοντάς τον να παλεύει να βρει τη θέση του στον κόσμο. Έκανε διακοπές στη Γαλλία, όπου περνούσε ώρες ζωγραφικής. Όταν επέστρεψε στη Μεγάλη Βρετανία, ο Τσόρτσιλ ασχολήθηκε με τα πολεμικά του απομνημονεύματα. Παρά την ήττα του ως πρωθυπουργός, ο Τσόρτσιλ παρέμεινε μέλος του Κοινοβουλίου και ως τέτοιος ήταν ηγέτης της αντιπολίτευσης. Η πολιτική ήταν στο αίμα του, και τελικά ο πρώην πρωθυπουργός άρχισε να ασχολείται εκ νέου με τις υποθέσεις του έθνους του, γεγονός που περιελάμβανε την κριτική ματιά στις μεταπολεμικές σχέσεις με τη Σοβιετική Ένωση, της οποίας τον τότε ηγέτη, Ιωσήφ Στάλιν, ο Τσόρτσιλ δεν εμπιστευόταν ανοιχτά.
Την εποχή που ο Τρούμαν απηύθυνε την πρόσκλησή του στον Τσόρτσιλ, η αμερικανική πολιτική απέναντι στον σύμμαχό της κατά τη διάρκεια του πολέμου, τη Σοβιετική Ένωση, βρισκόταν σε εξέλιξη. Η άρνηση του Στάλιν να συμμετάσχει στη μεταπολεμική οικονομία με κυρίαρχο το δολάριο, η οποία περιγραφόταν στη συμφωνία του Μπρέτον Γουντς το 1944, θεωρήθηκε από πολλούς ως θετική απόδειξη των αντιδυτικών διαθέσεων της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτή η στάση, σε συνδυασμό με την αγωνία για τη σοβιετική μεταπολεμική πολιτική στην Πολωνία, την οποία τόσο ο Τρούμαν όσο και ο Τσώρτσιλ θεωρούσαν ως παραβίαση των συμφωνιών που είχαν επιτευχθεί κατά τη διάρκεια των συνόδων κορυφής της Γιάλτας και του Πότσνταμ, είχε οδηγήσει σε ένα συνολικό περιβάλλον δυσπιστίας και αποδέσμευσης.
Μια ομιλία που εκφώνησε ο Ιωσήφ Στάλιν στις 9 Φεβρουαρίου 1946 προκάλεσε σοκ στο αμερικανικό κοινό, με αφορμή τις αναφορές των μέσων ενημέρωσης που κατακεραύνωσαν την παρουσίαση ως «πολεμική», παρά το γεγονός ότι αφορούσε σχεδόν αποκλειστικά εσωτερικά ζητήματα. Ένας Αμερικανός διπλωμάτης στη Μόσχα, ο Τζορτζ Κένναν, αρχικά απέκρουσε την ομιλία του Στάλιν ως ομιλία ρουτίνας. Ωστόσο, όταν έλαβε οδηγίες από το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών να παράσχει μια πιο λεπτομερή ανάλυση της ομιλίας και των όσων έλεγε για τη σοβιετική στάση απέναντι στη Δύση, ο Κένναν προχώρησε στη σύνταξη μιας έκθεσης 8.000 λέξεων, η οποία έγινε γνωστή ως «το μακρύ τηλεγράφημα».
Το «μακρύ τηλεγράφημα» απεστάλη στις 22 Φεβρουαρίου και σύντομα έγινε το θέμα της συζήτησης στην Ουάσινγκτον. Ο Τσώρτσιλ βρισκόταν στις Ηνωμένες Πολιτείες για διακοπές στη Φλόριντα όταν γράφτηκε το μήνυμα του Κένναν και στη συνέχεια προσκλήθηκε να ταξιδέψει στο Καπιτώλιο των ΗΠΑ για να επισκεφθεί τον Τρούμαν, προτού μεταβεί στο Φούλτον του Μιζούρι. Απομονώθηκε από τον Αμερικανό πρόεδρο και τον υπουργό Εξωτερικών του, Τζέιμς Φ. Μπερνς, για να συζητήσουν τα θέματα που θα παρουσίαζε ο Τσόρτσιλ στην ομιλία του.
Τόσο ο Τρούμαν όσο και ο Μπερνς ήταν ευαίσθητοι στις ιδιοτροπίες της αμερικανικής κοινής γνώμης, η οποία δεν είχε ακόμη στραφεί εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης και του ηγέτη της, τον οποίο πολλοί Αμερικανοί εξακολουθούσαν να θεωρούν σύμμαχο. Προσκαλώντας τον Τσόρτσιλ να μιλήσει στο Φούλτον, ο Τρούμαν ήλπιζε να χρησιμοποιήσει τις ρητορικές ικανότητες του διάσημου Άγγλου προς όφελός του και να συμβάλει στη διαμόρφωση της αμερικανικής στάσης όσον αφορά την ανάγκη μιας πιο συγκρουσιακής στάσης απέναντι στη Σοβιετική Ένωση.
Ο Τσόρτσιλ δεν απογοήτευσε. Σε μια ομιλία που τιτλοφόρησε «Τα νήματα της ειρήνης», ο Τσώρτσιλ περιέγραψε το όραμά του για τη μεταπολεμική πραγματικότητα, όπου οι ΗΠΑ και η Βρετανική Κοινοπολιτεία θα απολάμβαναν μια «ειδική σχέση», σχεδιασμένη να καθοδηγήσει τη διεθνή κοινότητα στην αντιμετώπιση της αυξανόμενης απειλής που συνιστούσε η Σοβιετική Ένωση. Με χαρακτηριστικό τρόπο, ο Τσόρτσιλ επινόησε λέξεις που αποτύπωναν παραστατικά τα συναισθήματά του, συμπεριλαμβανομένης της ακόλουθης πρότασης: «Από το Στέτιν στη Βαλτική μέχρι την Τεργέστη στην Αδριατική, ένα σιδηρούν παραπέτασμα έχει κατέβει σε όλη την ήπειρο», η οποία εισήγαγε τον όρο «σιδηρούν παραπέτασμα» στο λεξικό του αμερικανικού λόγου σχετικά με τη Σοβιετική Ένωση.
Η ομιλία για το Σιδηρούν Παραπέτασμα, όπως έγινε στη συνέχεια γνωστή, ήταν μια καθοριστική στιγμή στην ιστορία και έχει γίνει γνωστή ως το γεγονός που καθόρισε την έναρξη αυτού που έγινε γνωστό ως Ψυχρός Πόλεμος, ένας υπαρξιακός αγώνας που καθοριζόταν περισσότερο από την ιδεολογία παρά από τη δύναμη των όπλων μεταξύ ενός δυτικού κόσμου που καθοδηγούνταν από την «ειδική σχέση» μεταξύ των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας, και εκείνων των χωρών που βρίσκονταν πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα και έπεφταν υπό την κυριαρχία της Σοβιετικής Ένωσης.
Ο Τρούμαν χρησιμοποίησε τα θέματα που εκτέθηκαν στην ομιλία του Τσόρτσιλ και στο «μακρύ τηλεγράφημα» του Κένναν για να διαμορφώσει μια επίσημη πολιτική γνωστή ως Δόγμα Τρούμαν, η οποία ανακοινώθηκε στο Κογκρέσο των ΗΠΑ στις 12 Μαρτίου 1947 – σχεδόν ένα χρόνο μετά την ομιλία-ορόσημο του Τσόρτσιλ. Η πολιτική αυτή ανακοίνωσε ως πρωταρχικό στόχο της αμερικανικής πολιτικής τον περιορισμό της σοβιετικής ισχύος και επιρροής σε όλο τον κόσμο.
Και έτσι ξεκίνησε ο Ψυχρός Πόλεμος, που γεννήθηκε από τη συμβολή της κατάθλιψης του ενός και της αναποφασιστικότητας του άλλου. Η ειρωνεία, ωστόσο, είναι ότι η επιθετική πολιτική της ανάσχεσης, που βασιζόταν στη στρατιωτική ισχύ, δεν ήταν κάτι που υποστήριζε ο Κένναν όταν έγραφε το «μακρύ τηλεγράφημα». Ο Κένναν δεν πίστευε ότι η Σοβιετική Ένωση ήταν ούτε επεκτατική ούτε μιλιταριστική στην προσέγγισή της προς τη Δύση και τρομοκρατήθηκε όταν το Δόγμα Τρούμαν έγινε πολιτική.
Η πολιτική διαδρομή που είδε το «μακρύ τηλεγράφημα» να μετατρέπεται στο θεμελιώδες δόγμα της αμερικανικής πολιτικής ανάσχεσης, ωστόσο, πέρασε από το Φούλτον του Μιζούρι, όπου τα λόγια της ιστορικής ομιλίας του Ουίνστον Τσόρτσιλ λειτούργησαν ως ιδεολογική σφυρηλάτηση, μετατρέποντας την αβεβαιότητα του Τρούμαν για την κατάσταση των σχέσεων με τον πρώην σύμμαχό του στον πόλεμο σε μια σθεναρή αποφασιστικότητα να αντιμετωπίσει τη σοβιετική ισχύ, η οποία, χάρη στον Τσόρτσιλ, θεωρήθηκε στη συνέχεια απειλή για τη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια.
Σήμερα, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους βρίσκονται στο μεταίχμιο ενός νέου «Ψυχρού Πολέμου» με τη Ρωσία. Σε αντίθεση με τον αρχικό, ο οποίος γεννήθηκε από τη σύζευξη μεταξύ της κατάθλιψης του Τσώρτσιλ και της αναποφασιστικότητας του Τρούμαν, η οποία διαστρέβλωσε τους διανοητικούς στοχασμούς ενός Αμερικανού διπλωμάτη σε ένα δόγμα παγκόσμιας αντιπαράθεσης, ο σημερινός Ψυχρός Πόλεμος είναι το υποπροϊόν εσκεμμένων ενεργειών εκείνων στη λεγόμενη «συλλογική Δύση» που επιδιώκουν να κρατήσουν τον μεταπολεμικό κόσμο που διαμορφώθηκε από τις πολιτικές ανάσχεσης που καθόρισαν τον Ψυχρό Πόλεμο, αναβιώνοντας τους ίδιους παράλογους φόβους που είχαν δημιουργηθεί επί Τρούμαν.
Αλλά ο κόσμος ήταν διαφορετικός κατά τη διάρκεια του αρχικού Ψυχρού Πολέμου, ο οποίος καθοριζόταν από δύο διαφορετικές προσεγγίσεις για τις παγκόσμιες σχέσεις, οι οποίες διαμορφώνονταν ανάλογα με το ποια πλευρά του σιδηρού παραπετάσματος της Εκκλησίας βρισκόταν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους μπόρεσαν να επικρατήσουν για διάφορους λόγους, συμπεριλαμβανομένης της ικανότητάς τους να σπέρνουν τη διαφωνία στις τάξεις του σοβιετοκρατούμενου ανατολικού μπλοκ, σπέρνοντας σφήνα μεταξύ της Μόσχας και του Πεκίνου και υπονομεύοντας τη σοβιετική επιρροή και τον έλεγχο της Ανατολικής Ευρώπης.
Σήμερα, ο κόσμος δεν ορίζεται από μια διπολική πραγματικότητα Δύση εναντίον Ανατολής, αλλά μάλλον από μια πιο σύνθετη και εξαιρετικά διαφοροποιημένη πολυπολικότητα, όπου η συνεχιζόμενη προσκόλληση των Ηνωμένων Πολιτειών στις νοοτροπίες του Ψυχρού Πολέμου τις θέτει σε μειονεκτική θέση όταν αντιμετωπίζουν έναν κόσμο που έχει, ως επί το πλείστον, ξεπεράσει τους περιορισμούς που επιβάλλει οποιαδήποτε διατύπωση ενός Σιδηρού Παραπετάσματος.
Πράγματι, ο συνεχιζόμενος εναγκαλισμός της Αμερικής με τις εκκλησιαστικές αντιλήψεις έχει μετατρέψει το «Σιδηρούν Παραπέτασμα» σε μια αυτοεπιβαλλόμενη φυλακή, απομονώνοντας τις Ηνωμένες Πολιτείες από μια αυξανόμενη παγκόσμια πραγματικότητα, όπου η αμερικανική μοναδικότητα, ενισχυμένη από μια «ειδική σχέση» με το Ηνωμένο Βασίλειο, δεν είναι πλέον κυρίαρχη. Οι Βρετανοί σταμάτησαν να είναι σημαντικοί εδώ και χρόνια, και η γοητεία της Αμερικής ως της «λαμπρής πόλης στο λόφο» έχει προ πολλού ξεθωριάσει.
Η υπόθεση του αρχικού Ψυχρού Πολέμου βασίστηκε σε μια λανθασμένη αντίληψη για τις κακόβουλες σοβιετικές προθέσεις, την αντίληψη ότι ο Ιωσήφ Στάλιν εδραίωνε την εξουσία του πίσω από ένα ιδεολογικό Σιδηρούν Παραπέτασμα, μέχρις ότου μπορέσει να βγει έξω και να φέρει την υπόλοιπη Ευρώπη, και κατ’ επέκταση τον κόσμο, υπό την κυριαρχία του. Σήμερα, μπορεί κανείς να δει τον απόηχο αυτής της νοοτροπίας του Ψυχρού Πολέμου στον τρόπο με τον οποίο οι λεγόμενοι «ειδικοί της Ρωσίας», όπως ο Michael McFaul και η Fiona Hill, διατυπώνουν τις πολιτικές και τη στάση της σύγχρονης Ρωσίας και του ηγέτη της, του προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν.
Ακριβώς όπως η αρνητική σοβιετική αντίδραση στις παγκόσμιες οικονομικές συνταγές της συμφωνίας του Bretton Woods οδήγησε στην παρερμηνεία των σοβιετικών προθέσεων από τον George Kennan, η ρωσική αντίδραση στην επέκταση του ΝΑΤΟ στα σύνορά της παρερμηνεύεται ομοίως – σκόπιμα – από τον McFaul, τον Hill και άλλους ως ένδειξη ρωσικής επιθετικότητας.
Η κύρια διαφορά μεταξύ του παρόντος και του παρελθόντος είναι το γεγονός ότι, παρά την ελαττωματική διανοητική της βάση, η αρχική πολιτική ανάσχεσης απέφυγε επιμελώς τη μετάβαση του Ψυχρού Πολέμου σε μια «θερμή» σύγκρουση. Σήμερα, ενώ οι ιστορικοί και οι αναλυτές της επικαιρότητας συζητούν κατά πόσον η τρέχουσα κατάσταση των πραγμάτων μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας μπορεί να χαρακτηριστεί ως νέος Ψυχρός Πόλεμος, οι επιθετικές πολιτικές που βασίζονται στην ανάσχεση και εκδηλώνονται με την επέκταση του ΝΑΤΟ έχουν μετατραπεί από τον περιορισμό της Ρωσίας σε ήττα της Ρωσίας.
Ως εκ τούτου, η ρωσο-ουκρανική σύγκρουση που προέκυψε από αυτή την επιθετική επέκταση του ΝΑΤΟ έχει μετατραπεί σε έναν πληρεξούσιο «θερμό πόλεμο» μεταξύ της Ρωσίας και της συμμαχίας του ΝΑΤΟ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με ό,τι είχε συμβεί κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Ως εκ τούτου, η σημερινή κατάσταση των αμερικανο-ρωσικών σχέσεων δεν ορίζεται από ανταγωνιστικές ιδεολογίες, αλλά μάλλον από πολιτική ωμής βίας, όπου η μία πλευρά (οι ΗΠΑ) επιδιώκει τη φυσική καταστροφή της άλλης (της Ρωσίας).
Αυτή είναι η κληρονομιά της περίφημης ομιλίας του Τσόρτσιλ, όπου η ρητορική του Ψυχρού Πολέμου έχει μετατραπεί σε σύγκρουση μετά τον Ψυχρό Πόλεμο. Τα μόνα καλά νέα είναι ότι η ισχύς και το κύρος των ΗΠΑ σήμερα δεν είναι παρά μια σκιά αυτού που ήταν όταν ξεκίνησε ο Ψυχρός Πόλεμος. Τότε, η γοητεία της αμερικανικής δημοκρατίας που προωθούνταν με τη χρήση της παγκόσμιας οικονομίας του Μπρέτον Γουντς, η οποία ενισχυόταν από το δολάριο και κυριαρχείτο από το δολάριο, ήταν πραγματική. Σήμερα, η αμερικανική δημοκρατία έχει αποκαλυφθεί ως ένα ελαττωματικό όνειρο που, με πολλούς τρόπους, εκδηλώνεται ως εφιάλτης. Το «Σιδηρούν Παραπέτασμα» έχει μετατραπεί σε μια αμερικανική «ζώνη σκουριάς», όπου η υπόσχεση του παρελθόντος απέτυχε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες του παρόντος.
Το γεγονός είναι ότι δεν θα υπάρξει «Ψυχρός Πόλεμος 2.0», για τον απλούστατο λόγο ότι ο κόσμος δεν θα το επιτρέψει. Αντί να επιτρέψει μια σύγχρονη παραλλαγή του εκκλησιαστικού ιδεολογικού χάσματος που οραματίστηκε στην ομιλία του στο Σιδηρούν Παραπέτασμα, η διεθνής κοινότητα φαίνεται να προτιμά να επιλύσει τις διαφορές μεταξύ της Ρωσίας και της συλλογικής Δύσης με έναν πιο μελετητικό τρόπο, επιλέγοντας τον συμβιβασμό αντί της σύγκρουσης.
Το μόνο που χρειάζεται είναι η συλλογική Δύση υπό την ηγεσία των ΗΠΑ να αναγνωρίσει την πραγματικότητα του σημερινού κόσμου και να εγκαταλείψει τα προσχήματα της ψυχροπολεμικής στάσης που βασίζεται στην ελαττωματική και ξεπερασμένη ομιλία του Ουίνστον Τσόρτσιλ. Δυστυχώς, η συνεχιζόμενη τραγωδία που εκτυλίσσεται σήμερα στην Ουκρανία αποτελεί θετική απόδειξη ότι μια τέτοια συνειδητοποίηση δεν έχει ακόμη επιτευχθεί. Οι συνέπειες αυτής της αποτυχίας είναι πραγματικές και ουσιαστικές και ωθούν τις αμερικανορωσικές σχέσεις σε μια τροχιά που παρακάμπτει τις λεπτότητες της ανάσχεσης του Ψυχρού Πολέμου και οδηγεί στη φρίκη των συγκρούσεων του Θερμού Πολέμου.
Μετάφραση από το πρωτότυπο: Καταχανάς (Γ. Μεταξάς)
Sputnik
