Η Ρωσία έχει πλήρη επίγνωση της ιδιαίτερης ευθύνης της για τη διατήρηση της ασφάλειας στον κόσμο τόσο σε παγκόσμιο όσο και σε περιφερειακό επίπεδο και είναι αποφασισμένη να δράσει από κοινού με όλα τα ενδιαφερόμενα κράτη για την αντιμετώπιση των κοινών προκλήσεων. Η Ρωσία θα εργαστεί για να προβλέψει και να προλάβει τα γεγονότα και θα παραμείνει προετοιμασμένη για κάθε σενάριο στις παγκόσμιες υποθέσεις”. Ακολουθεί ένα ενδιαφέρον άρθρο από τον Διόδοτο. Πάμε να το διαβάσουμε.
του Mike Whitney (The Unz Review)
“Είμαι πεπεισμένος ότι έχουμε φτάσει στην αποφασιστική στιγμή που πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά την αρχιτεκτονική της παγκόσμιας ασφάλειας. Και πρέπει να προχωρήσουμε αναζητώντας μια λογική ισορροπία μεταξύ των συμφερόντων όλων των συμμετεχόντων στον διεθνή διάλογο”. Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, Διάσκεψη του Μονάχου για την ασφάλεια, 2007
Πόσα γνωρίζετε για την κρίση στην Ουκρανία; Δείτε αν μπορείτε να απαντήσετε σε αυτές τις 7 ερωτήσεις.
Ερώτηση 1- Η προσπάθεια της κυβέρνησης Μπάιντεν να εντάξει την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ παραβιάζει συμφωνίες που έχουν υπογράψει οι ΗΠΑ στο παρελθόν;
1-Ναι
2-Όχι
Η απάντηση είναι “Ναι”. Στην Κωνσταντινούπολη (1999) και στην Αστάνα (2010), οι ΗΠΑ και οι άλλες 56 χώρες του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) υπέγραψαν έγγραφα “που περιείχαν αλληλένδετες αρχές για να διασφαλίσουν το αδιαίρετο της ασφάλειας”.
Τι σημαίνει αυτό;
Σημαίνει ότι τα μέρη της συμφωνίας πρέπει να απέχουν από κάθε ενέργεια που θα μπορούσε να επηρεάσει τα συμφέροντα ασφαλείας των άλλων μελών. Σημαίνει ότι τα μέρη δεν μπορούν να τοποθετούν στρατιωτικές βάσεις και πυραυλικές εγκαταστάσεις σε τοποθεσίες που αποτελούν απειλή για τα άλλα μέλη. Σημαίνει ότι τα μέρη πρέπει να απέχουν από τη χρήση των αντίστοιχων εδαφών τους για την πραγματοποίηση ή την υποβοήθηση ένοπλης επίθεσης κατά άλλων μελών. Σημαίνει ότι τα μέρη απαγορεύεται να ενεργούν κατά τρόπο που αντιβαίνει στις αρχές που ορίζονται στη συνθήκη. Σημαίνει ότι η Ουκρανία δεν μπορεί να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ εάν η συμμετοχή της αποτελεί απειλή για τη ρωσική ασφάλεια.
Είναι κάτι από αυτά δύσκολο να κατανοηθεί;
Όχι, είναι απολύτως σαφές.
Έτσι, όταν ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ ισχυρίζεται ότι “κάθε έθνος έχει το δικαίωμα να επιλέγει τις δικές του ρυθμίσεις ασφαλείας”, είναι σκόπιμα παραπλανητικός. Ο Στόλτενμπεργκ γνωρίζει ότι τόσο το ΝΑΤΟ όσο και οι Ηνωμένες Πολιτείες συμφώνησαν ότι “ΔΕΝ θα ενισχύσουν τη δική τους ασφάλεια εις βάρος της ασφάλειας των άλλων”. Γνωρίζει επίσης ότι το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ είναι νομικά υποχρεωμένοι να ενεργούν σύμφωνα με τις συμφωνίες που υπέγραψαν στο παρελθόν.
Φυσικά, η Ρωσία αμφισβητεί την Ουάσινγκτον σε αυτό το θέμα. Να τι δήλωσε ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ σε συνέντευξη Τύπου την περασμένη εβδομάδα:
“Σήμερα, στέλνουμε επίσημο αίτημα στους συναδέλφους μας στις χώρες της Συμμαχίας και του ΟΑΣΕ μέσω του Υπουργείου Εξωτερικών με το πιεστικό αίτημα να εξηγήσουν πώς σκοπεύουν να εκπληρώσουν τη δέσμευση να μην ενισχύσουν την ασφάλειά τους εις βάρος της ασφάλειας των άλλων… Αυτό θα υπονομεύσει πραγματικά τις σχέσεις με τη Ρωσική Ομοσπονδία, καθώς θα αποτελεί κατάφωρη παραβίαση των υποχρεώσεων που έχουν αναλάβει οι πρόεδροι των ΗΠΑ και άλλων κρατών μελών της Συμμαχίας”.
Και εδώ είναι μια παρόμοια δήλωση του Ρώσου πρέσβη Ανατόλι Αντόνοφ την Τρίτη:
“Οι Ηνωμένες Πολιτείες επικεντρώνονται στο δικαίωμα των κρατών να επιλέγουν συμμαχίες, το οποίο κατοχυρώνεται στις διακηρύξεις των συνόδων κορυφής του ΟΑΣΕ στην Κωνσταντινούπολη (1999) και στην Αστάνα (2010). Ταυτόχρονα, αγνοούν το γεγονός ότι τα συγκεκριμένα έγγραφα εξαρτούν αυτό το δικαίωμα από την υποχρέωση να μην ενισχύει την ασφάλειά του εις βάρος της ασφάλειας των άλλων. Το κύριο πρόβλημα είναι ότι οι χώρες του ΝΑΤΟ ενισχύουν την ασφάλειά τους αποδυναμώνοντας τη Ρωσία. Δεν συμφωνούμε με μια τέτοια προσέγγιση”. (Tass)
Bottom line: Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ αποποιούνται τις υποχρεώσεις τους για να επιτύχουν τους γεωπολιτικούς τους στόχους. Δεν αποτελεί έκπληξη,
κανείς στα δυτικά μέσα ενημέρωσης δεν έχει αναφερθεί σε αυτό το θέμα, παρόλο που υπάρχουν αδιαμφισβήτητα στοιχεία που υποστηρίζουν τη ρωσική θέση.
Ερώτηση 2- Η κυβέρνηση Μπάιντεν ασκεί πιέσεις στον Ουκρανό πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι για να υπερβάλει την πιθανότητα ρωσικής εισβολής, προκειμένου να τροφοδοτήσει την υστερία της κοινής γνώμης και να εντείνει το μίσος για τη Ρωσία;
1- Σωστό
2- Λάθος
Αυτό είναι “Σωστό”. Την Πέμπτη, ανώτεροι Ουκρανοί αξιωματούχοι δήλωσαν στο CNN ότι μια κλήση μεταξύ του Ζελένσκι και του Μπάιντεν “δεν πήγε καλά”. Είπαν ότι ο Μπάιντεν ισχυρίστηκε “ότι μια ρωσική επίθεση μπορεί να είναι επικείμενη, λέγοντας ότι μια εισβολή είναι πλέον σχεδόν σίγουρη”. Ο Ζελένσκι, ωστόσο, διέψευσε τον ισχυρισμό λέγοντας ότι η απειλή από τη Ρωσία παραμένει “επικίνδυνη αλλά διφορούμενη” και “δεν είναι βέβαιο ότι θα πραγματοποιηθεί επίθεση”.
“Έχουμε τανκς στους δρόμους;” ρώτησε ο Ζελένσκι. “Όχι. Όταν διαβάζετε τα μέσα ενημέρωσης, έχετε την εικόνα ότι έχουμε στρατεύματα στην πόλη, οι άνθρωποι φεύγουν… Δεν είναι έτσι”.
Ο Ουκρανός πρόεδρος προέτρεψε επίσης τον Μπάιντεν να “ηρεμήσει τα μηνύματα…. Δεν βλέπουμε μια κλιμάκωση μεγαλύτερη από” την περσινή χρονιά. Αργότερα πρόσθεσε ότι “αντιμετωπίζει τον κίνδυνο με ψυχραιμία”.
Οι προσπάθειες του Ζελένσκι να υποβαθμίσει τις υπερβολικές αναφορές στα μέσα ενημέρωσης, επιβεβαιώνουν ότι η σημερινή “ατμόσφαιρα κρίσης” είναι σε μεγάλο βαθμό επινόηση των δυτικών μέσων ενημέρωσης. Με αυτόν τον τρόπο, η κάλυψη μοιάζει πολύ με την κατασκευασμένη φάρσα “Russiagate”.
Ερώτηση 3- Η Ουκρανία βρίσκεται σε κατάσταση κρίσης από το υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ πραξικόπημα του 2014. Έχουν καταλήξει τα αντιμαχόμενα μέρη σε έναν τρόπο τερματισμού της σύγκρουσης;
1- Ναι
2- Όχι
Η απάντηση είναι “Ναι”, το έχουν κάνει. Η συμφωνία του Μινσκ υπεγράφη τον Φεβρουάριο του 2015. Δυστυχώς, η ουκρανική κυβέρνηση δεν έχει κάνει καμία προσπάθεια να συμμορφωθεί με τους όρους της συνθήκης.
“Της υπογραφής προηγήθηκε η σύνοδος κορυφής των ηγετών της Ουκρανίας, της Ρωσίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας, οι οποίοι συμφώνησαν σε μια δέσμη μέτρων για την ανακούφιση του πολέμου στο Ντονμπάς”. Με άλλα λόγια, όλοι συμφώνησαν ότι τα μέτρα αυτά θα τερματίσουν τις μάχες και θα φέρουν το τέλος της σύγκρουσης.
Και οι δύο πλευρές συμφώνησαν σε κατάπαυση του πυρός, απόσυρση στρατευμάτων και στρατιωτικού εξοπλισμού από την εμπόλεμη ζώνη και αναγνώριση της de facto αυτονομίας (ή αλλιώς “ειδικό καθεστώς”) της περιοχής του Ντονμπάς. Θα ακολουθούσε γενικός αφοπλισμός και αποκατάσταση του ουκρανικού ελέγχου στα ρωσικά σύνορά της.
Με την πάροδο των ετών, ο Πούτιν έχει ζητήσει επανειλημμένα την πλήρη εφαρμογή του Μινσκ, αλλά το Κίεβο αρνείται πεισματικά. Παρόλο που η ουκρανική κυβέρνηση έχει υπογράψει τη συμφωνία, είναι αποφασισμένη να εντείνει τις εχθροπραξίες και να παρατείνει τον πόλεμο.
Την Τετάρτη, 2 Φεβρουαρίου, οι ουκρανικές αρχές έδειξαν για άλλη μια φορά την αντίθεσή τους στη συμφωνηθείσα διευθέτηση. Σύμφωνα με αναφορές στα ρωσικά μέσα ενημέρωσης:
“Ο Ουκρανός υπουργός Εξωτερικών Ντμίτρι Κουλέμπα …απέκλεισε την παροχή ειδικού καθεστώτος και δικαιώματος βέτο στο Ντονμπάς…
“Καμία ουκρανική περιφέρεια δεν θα έχει δικαίωμα εξουσίας για εθνικές κρατικές αποφάσεις. Αυτό έχει τεθεί σε πέτρα! Δεν θα υπάρξει ειδικό καθεστώς, όπως το φαντάζεται η Ρωσία, ούτε δικαίωμα ψήφου”, είπε”. (Tass News Service)
Λάβετε υπόψη ότι δεν υπάρχει συμφωνία του Μινσκ χωρίς την πρόβλεψη για “ειδικό καθεστώς”, η οποία ισοδυναμεί με de facto παραχώρηση αυτονομίας στους ρωσόφωνους κατοίκους των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ. Το ειδικό καθεστώς είναι η συγκολλητική ουσία που συγκρατεί τη συμφωνία, καθώς διασφαλίζει στους κατοίκους αυτών των επαρχιών ότι δεν θα διώκονται αυθαίρετα και άγρια από εχθρικά στοιχεία της κυβέρνησης. Έτσι, όταν ο υπουργός Εξωτερικών αποκλείει το ειδικό καθεστώς, στην ουσία αφαιρεί τον ακρογωνιαίο λίθο πάνω στον οποίο στηρίζεται ολόκληρη η συνθήκη.
Η δήλωση του Ουκρανού ΥΠΕΞ συντάχθηκε από αξιωματούχους του Στέιτ Ντιπάρτμεντ των ΗΠΑ;
Πιθανώς. Εξάλλου, μια ενωμένη, ευημερούσα Ουκρανία σε ειρήνη με τους γείτονές της δεν ταιριάζει με τις αυτοκρατορικές φιλοδοξίες της Ουάσινγκτον. Αυτό που θέλει η κυβέρνηση Μπάιντεν είναι ένα διασπασμένο, χρεοκοπημένο αποτυχημένο κράτος που σπαράσσεται από εθνοτικές έχθρες και μπορεί εύκολα να χειραγωγηθεί από πολιτικούς ξένους που βλέπουν την Ουκρανία ως βασικό μέρος της γεωπολιτικής τους στρατηγικής.
Η Ουάσινγκτον δεν επιδιώκει τον τερματισμό των εχθροπραξιών. Η Ουάσινγκτον θέλει να διαιωνίσει το status quo.
Ερώτηση 4- Περίμενε ο Πούτιν ότι οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ θα αντιμετώπιζαν σοβαρά τις ανησυχίες της Ρωσίας για την ασφάλειά της;
1- Ναι
2- Όχι
Η απάντηση είναι “Όχι, δεν το περίμενε”. Όπως είπε ο παρατηρητής του Κρεμλίνου Ray McGovern σε ένα πρόσφατο άρθρο του:
“Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι ο Πούτιν πίστευε πραγματικά ότι θα μπορούσε να πείσει τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να υπογράψουν ένα έγγραφο που θα περιόριζε τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ. Όχι λιγότερο απίστευτη είναι η ευρέως διαδεδομένη εντύπωση… στα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης, ότι ο Πούτιν σχεδίαζε να εκμεταλλευτεί μια αναμενόμενη δυτική απόρριψη για να “δικαιολογήσει” ένα στρατιωτικό χτύπημα στην Ουκρανία”. (“Will Putin Accept Half a Loaf”, Ray McGovern, antiwar.com)
Ο McGovern έχει δίκιο και στις δύο περιπτώσεις. Ο Πούτιν έχει πάνω από 20ετή εμπειρία στις συναλλαγές με τις ΗΠΑ. Σίγουρα, γνώριζε ότι η Ουάσιγκτον δεν πρόκειται ποτέ να “υποχωρήσει” ή να συνθηκολογήσει με τις απαιτήσεις ενός αντιπάλου, ιδιαίτερα ενός αντιπάλου που βρίσκεται στην κορυφή της “λίστας εχθρών” της την τελευταία δεκαετία. Άλλωστε, όπως επισημαίνει ο ΜακΓκόβερν, υπάρχει μηδενική πιθανότητα να γίνει σύντομα δεκτή η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ. Ακόμα και ο “Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν… αναγνώρισε αυτό το γεγονός όταν γνωμοδότησε: “Η πιθανότητα να ενταχθεί η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ στο εγγύς μέλλον δεν είναι πολύ πιθανή”.
Όσον αφορά τις “ανησυχίες της Ρωσίας για την ασφάλεια”, είναι και θεμιτές και επείγουσες. Ο Πούτιν δεν μπορεί να επιτρέψει την ανάπτυξη πυρηνικών όπλων σε τοποθεσίες στη Ρουμανία και την Πολωνία, όπου απέχουν μόλις μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα από τους στόχους τους στη γειτονική Ρωσία. Πρέπει να βρει έναν τρόπο να πείσει την Ουάσιγκτον ότι αυτή η κατάφωρη παραβίαση της περιφερειακής ασφάλειας (και των προηγούμενων δεσμεύσεων) δεν είναι πραγματικά προς το συμφέρον κανενός και ότι αν το πρόβλημα δεν μπορεί να επιλυθεί μέσω ειρηνικών διαπραγματεύσεων, η Ρωσία θα αναγκαστεί να ακολουθήσει άλλες επιλογές.
Ερώτηση 5- Χρησιμοποιεί η Ρωσία τον θόρυβο για την Ουκρανία για να παρασύρει την Ουάσιγκτον σε διαπραγματεύσεις για τις αμερικανικές πυραυλικές εγκαταστάσεις στη Ρουμανία και την Πολωνία;
1- Ναι
2- Όχι
Η απάντηση είναι “Ναι”. Η ανάλυση του McGovern φαίνεται να υποδηλώνει ότι οι Ρώσοι ανησυχούν περισσότερο για τις πυραυλικές εγκαταστάσεις παρά για την Ουκρανία, και για καλό λόγο. Εδώ είναι το απόσπασμα από τον Πούτιν (προς τα ανώτατα στελέχη του) που υπογραμμίζει τον επείγοντα χαρακτήρα της κατάστασης:
“Είναι εξαιρετικά ανησυχητικό το γεγονός ότι … οι εκτοξευτές Mk 41, οι οποίοι βρίσκονται στη Ρουμανία και πρόκειται να αναπτυχθούν στην Πολωνία, είναι προσαρμοσμένοι για την εκτόξευση πυραύλων κρούσης Tomahawk. Αν αυτή η υποδομή συνεχίσει να προχωρά και αν τα πυραυλικά συστήματα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ αναπτυχθούν στην Ουκρανία, ο χρόνος πτήσης τους προς τη Μόσχα θα είναι μόλις 7-10 λεπτά, ή ακόμη και πέντε λεπτά για τα υπερηχητικά συστήματα.
“Αυτή είναι μια τεράστια πρόκληση για εμάς, για την ασφάλειά μας”.
Είναι σαφές ότι ο Πούτιν ανησυχεί για αυτές τις εξελίξεις, αν και πολλοί Αμερικανοί τις ακούνε για πρώτη φορά. Πριν από έξι χρόνια, ο Πούτιν έκανε την υπόθεση της εγκατάλειψης της αντιπυραυλικής άμυνας σε μια καθηλωτική παρουσίαση που έκανε σε επιλεγμένα μέλη του Τύπου, τα οποία ουσιαστικά “εξαφάνισαν” τα σχόλιά του από το Διαδίκτυο. Τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης δεν ανέφεραν ποτέ τη δήλωσή του. Ακολουθεί ένα μέρος των όσων είπε:
“Μόλις το σύστημα αντιπυραυλικής άμυνας τεθεί σε λειτουργία, θα λειτουργήσει αυτόματα με το σύνολο των πυρηνικών δυνατοτήτων των Ηνωμένων Πολιτειών. Θα αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της πυρηνικής ικανότητας των ΗΠΑ. Για πρώτη φορά στην ιστορία θα υπάρχουν στοιχεία της πυρηνικής ικανότητας των ΗΠΑ στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Αυτό απλά αλλάζει ολόκληρη τη διαμόρφωση της διεθνούς ασφάλειας….. Φυσικά, πρέπει να ανταποκριθούμε σε αυτό”.
Όπως είπαμε νωρίτερα, η προειδοποίηση του Πούτιν δεν εμφανίστηκε ποτέ στα δυτικά μέσα ενημέρωσης. Ακόμα κι έτσι όμως, το λεγόμενο σύστημα “αντιπυραυλικής άμυνας” της Αμερικής αποτελεί σαφή κίνδυνο για την εθνική ασφάλεια της Ρωσίας. Ενσωματώνει το πυρηνικό σύστημα των Ηνωμένων Πολιτειών (συμπεριλαμβανομένων των διαστημικών επιχειρήσεων) με συστήματα που βρίσκονται εντός της παραδοσιακής σφαίρας επιρροής της Ρωσίας. Δίνει επίσης στην Ουάσινγκτον ένα πλεονέκτημα σε μια ικανότητα πρώτου πλήγματος, η οποία είναι η καμπάνα του θανάτου για τη ρωσική ασφάλεια.
Σε απάντηση αυτών των εξελίξεων, η Ρωσία δημιούργησε ένα εντελώς νέο καθεστώς πυρηνικών όπλων και υπερσύγχρονων υπερηχητικών διηπειρωτικών πυραύλων Avangard. Αυτό, με τη σειρά του, έχει αποκαταστήσει την ουσιαστική ισορροπία ισχύος μεταξύ των δύο εθνών, αλλά θέτει επίσης τις βάσεις για έναν ακόμη άγριο γύρο ανάπτυξης όπλων που θα μπορούσε να εντείνει τις εχθροπραξίες και να οδηγήσει σε αναζωπύρωση του Ψυχρού Πολέμου.
Ερώτηση 6- Γιατί η Ουάσιγκτον είναι τόσο εχθρική προς τη Ρωσία; Αποτελεί η Ρωσία απειλή για τους μακροπρόθεσμους στρατηγικούς στόχους των Ηνωμένων Πολιτειών;
1- Ναι
2- Όχι
Η απάντηση είναι “Ναι”, το κάνει. Στην πραγματικότητα, η Ρωσία έχει γίνει το μεγαλύτερο εμπόδιο στο φιλόδοξο σχέδιο της Ουάσινγκτον για προβολή ισχύος σε ολόκληρη την Κεντρική Ασία, προκειμένου να επωφεληθεί από την εκρηκτική ανάπτυξη της περιοχής. Ο Πούτιν έχει ματαιώσει αυτή τη στρατηγική ενισχύοντας τη ρωσική οικονομία και ανασυγκροτώντας την άμυνα των εθνών. Μην ξεχνάτε ότι το σχέδιο των παγκοσμιοποιητών για τη Ρωσία ήταν η δημιουργία ενός κατακερματισμένου, ομοσπονδιοποιημένου συστήματος που θα άνοιγε τους τεράστιους πόρους της στην ξένη εκμετάλλευση, ενώ παράλληλα θα αποδυνάμωνε το κέντρο της πολιτικής εξουσίας στη Μόσχα. Να πώς το συνόψισε ο ειδικός σε θέματα εξωτερικής πολιτικής Zbigniew Brzezinski σε ένα άρθρο με τίτλο “Μια γεωστρατηγική για την Ευρασία”:
“Δεδομένου του μεγέθους και της ποικιλομορφίας (της Ρωσίας), ένα αποκεντρωμένο πολιτικό σύστημα και η οικονομία της ελεύθερης αγοράς θα ήταν πιο πιθανό να απελευθερώσουν το δημιουργικό δυναμικό του ρωσικού λαού και τους τεράστιους φυσικούς πόρους της Ρωσίας. Μια χαλαρά συνομοσπονδιακή Ρωσία – αποτελούμενη από μια ευρωπαϊκή Ρωσία, μια Σιβηρική Δημοκρατία και μια Δημοκρατία της Άπω Ανατολής – θα ήταν επίσης ευκολότερο να καλλιεργήσει στενότερες οικονομικές σχέσεις με τους γείτονές της. Κάθε ένα από τα συνομοσπονδιακά δικαιώματα θα μπορούσε να αξιοποιήσει το τοπικό δημιουργικό δυναμικό του, το οποίο καταπνίγεται εδώ και αιώνες από το βαρύ γραφειοκρατικό χέρι της Μόσχας. Με τη σειρά της, μια αποκεντρωμένη Ρωσία θα ήταν λιγότερο ευάλωτη στην αυτοκρατορική κινητοποίηση”. (Zbigniew Brzezinski, “A Geostrategy for Eurasia”, Foreign Affairs, 1997)
Φυσικά, η μετασχηματιστική επίδραση του Πούτιν στη ρωσική οικονομία (και την άμυνα) εκτροχίασε πλήρως το σχέδιο του Μπρεζίνσκι. Έχει επίσης μπλοκάρει το σχέδιο της Ουάσινγκτον για “στροφή προς την Ασία”, το οποίο συνοψίστηκε από την πρώην υπουργό Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον σε ομιλία της το 2011. Ακολουθούν μερικά από όσα είπε:
“Το μέλλον της πολιτικής θα κριθεί στην Ασία, όχι στο Αφγανιστάν ή το Ιράκ, και οι Ηνωμένες Πολιτείες θα βρίσκονται ακριβώς στο κέντρο της δράσης….. Ένα από τα σημαντικότερα καθήκοντα της αμερικανικής κρατικής τεχνικής κατά την επόμενη δεκαετία θα είναι επομένως να κλειδώσει μια σημαντικά αυξημένη επένδυση – διπλωματική, οικονομική, στρατηγική και άλλη – στην περιοχή της Ασίας-Ειρηνικού…
Η αξιοποίηση της ανάπτυξης και του δυναμισμού της Ασίας αποτελεί κεντρικό σημείο των αμερικανικών οικονομικών και στρατηγικών συμφερόντων και βασική προτεραιότητα για τον Πρόεδρο Ομπάμα. Οι ανοικτές αγορές στην Ασία παρέχουν στις Ηνωμένες Πολιτείες πρωτοφανείς ευκαιρίες για επενδύσεις, εμπόριο και πρόσβαση σε τεχνολογία αιχμής…..Οι αμερικανικές επιχειρήσεις (πρέπει) να αξιοποιήσουν την τεράστια και αυξανόμενη καταναλωτική βάση της Ασίας…
Η περιοχή παράγει ήδη περισσότερο από το ήμισυ της παγκόσμιας παραγωγής και σχεδόν το ήμισυ του παγκόσμιου εμπορίου. Καθώς προσπαθούμε να επιτύχουμε τον στόχο του Προέδρου Ομπάμα για διπλασιασμό των εξαγωγών μέχρι το 2015, αναζητούμε ευκαιρίες για να κάνουμε ακόμη περισσότερες επιχειρήσεις στην Ασία”. (“America’s Pacific Century”, Secretary of State Hillary Clinton”, Foreign Policy Magazine, 2011)
Αυτό που μπορούμε να συμπεράνουμε από αυτό το απόσπασμα είναι ότι οι σχεδιαστές της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ προέβλεπαν ότι η περικύκλωση, η αποδυνάμωση και η τελική διάλυση της Ρωσικής Ομοσπονδίας θα επέτρεπε στις στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ να εξαπλωθούν σε όλη την Κεντρική Ασία (“σφυρηλατώντας μια ευρεία στρατιωτική παρουσία”), καθιστώντας δυνατό τον έλεγχο της ανάπτυξης της Κίνας, ώστε οι δυτικές εταιρείες να αναλάβουν κυρίαρχη θέση στην περιοχή. Πρόκειται για αυτό που ο Κλίντον ανέφερε αβίαστα ως “επανεξισορρόπηση”, δηλαδή την υποτιθέμενη ανάδειξη των δυτικών εταιρειών σε κύριους παίκτες στην πολυπληθέστερη και πιο ευημερούσα περιοχή του κόσμου. Μέχρι στιγμής, ο Πούτιν έχει αποτρέψει την υλοποίηση αυτού του σχεδίου.
Αντίθετα, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους έχουν εκτροχιάσει το σχέδιο του Πούτιν για μια Μεγάλη Ευρώπη που θα εκτείνεται από τη Λισαβόνα μέχρι το Βλαδιβοστόκ. Ιδού πώς το συνόψισε ο Πούτιν σε μια ομιλία του το 2012:
“Η Ρωσία αποτελεί αναφαίρετο και οργανικό μέρος της Μεγάλης Ευρώπης και του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Οι πολίτες μας θεωρούν τους εαυτούς τους Ευρωπαίους… Γι’ αυτό η Ρωσία προτείνει να κινηθούμε προς τη δημιουργία ενός κοινού οικονομικού χώρου από τον Ατλαντικό έως τον Ειρηνικό Ωκεανό, μιας κοινότητας που αναφέρεται από Ρώσους εμπειρογνώμονες ως “Ένωση της Ευρώπης”, η οποία θα ενισχύσει το δυναμικό της Ρωσίας στην οικονομική στροφή της προς τη “νέα Ασία””.
Εκείνη την εποχή, ο Πούτιν απέτυχε να συνειδητοποιήσει ότι η Ουάσινγκτον θα έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να εμποδίσει την περαιτέρω ενοποίηση αντιλαμβανόμενη ότι η οικονομική “εναρμόνιση” της Ευρώπης και της Ασίας (με τη μορφή μιας ζώνης ελεύθερου εμπορίου) αποτελούσε υπαρξιακή απειλή για το “μονοπολικό” παγκόσμιο μοντέλο. Ιδού πώς το συνόψισε ο πολιτικός αναλυτής Jack Rasmus σε άρθρο του στο Counterpunch:
“Πίσω από τις κυρώσεις κρύβεται ο στόχος των ΗΠΑ να εκδιώξουν τη Ρωσία από την ευρωπαϊκή οικονομία. Η Ευρώπη είχε γίνει υπερβολικά ολοκληρωμένη και εξαρτημένη από τη Ρωσία. Όχι μόνο το φυσικό αέριο και οι πρώτες ύλες της, αλλά και οι εμπορικές σχέσεις και οι ροές χρηματικών κεφαλαίων είχαν εμβαθύνει σε πολλά μέτωπα μεταξύ της Ρωσίας και της Ευρώπης γενικότερα πριν από την κρίση στην Ουκρανία, η οποία παρείχε την κάλυψη για την επιβολή των κυρώσεων.
Η αυξανόμενη οικονομική ολοκλήρωση της Ρωσίας με την Ευρώπη απειλούσε τα μακροπρόθεσμα οικονομικά συμφέροντα των καπιταλιστών των ΗΠΑ. Στρατηγικά, το πραξικόπημα που προκάλεσαν οι ΗΠΑ στην Ουκρανία μπορεί να θεωρηθεί, επομένως, ως ένα μέσο με το οποίο θα προκαλούνταν η ρωσική στρατιωτική επέμβαση, δηλαδή ένα αναγκαίο γεγονός προκειμένου να εμβαθύνουν και να επεκταθούν οι οικονομικές κυρώσεις που θα διέκοπταν τελικά μακροπρόθεσμα τους αυξανόμενους οικονομικούς δεσμούς μεταξύ Ευρώπης και Ρωσίας. Αυτή η αποκοπή με τη σειρά της όχι μόνο θα εξασφάλιζε ότι τα οικονομικά συμφέροντα των ΗΠΑ θα παρέμεναν κυρίαρχα στην Ευρώπη, αλλά θα άνοιγε και νέες ευκαιρίες για την αποκόμιση κερδών για τα αμερικανικά συμφέροντα στην Ευρώπη και την Ουκρανία επίσης…”. (The Global Currency Wars, Jack Rasmus, CounterPunch)
Η Χίλαρι Κλίντον έφτασε στο σημείο να ισχυριστεί ότι η προσπάθεια του Πούτιν να δημιουργήσει μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου που θα εκτείνεται στις ηπείρους ήταν στην πραγματικότητα μια προσπάθεια “επανασοβιετοποίησης της περιοχής”… “Ας μην κάνουμε κανένα λάθος”, είπε. “Γνωρίζουμε ποιος είναι ο στόχος και προσπαθούμε να βρούμε αποτελεσματικούς τρόπους για να τον επιβραδύνουμε ή να τον αποτρέψουμε”.
Αυτό βοηθά να εξηγήσουμε γιατί οι ΗΠΑ έχουν κάνει τόσα πολλά για να εμποδίσουν τον NordStream να μεταφέρει φυσικό αέριο από τη Ρωσία στη Γερμανία. Ο αγωγός δημιουργεί οικονομικές αγκυλώσεις που θα ενισχύσουν περαιτέρω τις σχέσεις ΕΕ-Ρωσίας, ενώ θα υπονομεύσουν την περιφερειακή πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ. Αμερικανοί αξιωματούχοι ανησυχούν ότι η ενίσχυση των δεσμών μεταξύ Μόσχας και Ευρώπης θα μπορούσε τελικά να οδηγήσει στην εγκατάλειψη του δολαρίου ΗΠΑ, γεγονός που θα τερμάτιζε τον υψηλότατο ρόλο του ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα. Στην πραγματικότητα, είναι πολύ πιθανό ότι η Ουάσινγκτον επινόησε την παρούσα κρίση στην Ουκρανία με τη ρητή πρόθεση να σαμποτάρει το NordStream, το οποίο εξακολουθεί να βρίσκεται σε εκκρεμότητα λόγω της αδιάκοπης ανάμειξης των ΗΠΑ.
Φαίνεται ότι ο πρωταρχικός στόχος της αμερικανικής πολιτικής στην Ουκρανία είναι να σταματήσει η περαιτέρω οικονομική ολοκλήρωση της Ασίας και της Ευρώπης. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θέλουν να ελέγχουν τη ροή της ενέργειας από την Ανατολή προς τη Δύση, θέλουν να δημιουργήσουν έναν de facto σταθμό διοδίων μεταξύ των ηπείρων, θέλουν να διασφαλίσουν ότι οι συναλλαγές αυτές θα γίνονται σε δολάρια ΗΠΑ και θα ανακυκλώνονται σε αμερικανικά ομόλογα, και θέλουν να τοποθετηθούν ανάμεσα στις δύο πιο ευημερούσες αγορές του επόμενου αιώνα. Η Ουκρανία είναι μια κρίσιμη γέφυρα που συνδέει την ΕΕ με την Κεντρική Ασία. Η Ουάσινγκτον σκοπεύει να ελέγξει αυτή τη γέφυρα ώστε να συνεχίσει να προβάλλει τη δύναμή της προς τα ανατολικά.
Ερώτηση 7- Τι θέλει ο Πούτιν;
Ο Πούτιν ήταν απολύτως διαφανής σχετικά με το τι θεωρεί εθνικά συμφέροντα της Ρωσίας, στην πραγματικότητα, όλα είναι ξεκάθαρα διατυπωμένα σε ένα επίσημο κρατικό έγγραφο του 2013 με τίτλο “Έννοια της εξωτερικής πολιτικής της Ρωσικής Ομοσπονδίας”. Αυτό το σύντομο απόσπασμα επαναλαμβάνει αυτό που ο Πούτιν έχει πει δημοσίως πολλές φορές στο παρελθόν.
“Η Ρωσία επιθυμεί “ένα σταθερό και βιώσιμο σύστημα διεθνών σχέσεων βασισμένο στο διεθνές δίκαιο και στις αρχές της ισότητας, του αμοιβαίου σεβασμού και της μη ανάμειξης στις εσωτερικές υποθέσεις των κρατών. Το σύστημα στοχεύει στην παροχή αξιόπιστης και ισότιμης ασφάλειας για κάθε μέλος της διεθνούς κοινότητας στον πολιτικό, στρατιωτικό, οικονομικό, πληροφοριακό, ανθρωπιστικό και άλλο τομέα”.
Εδώ είναι το άσπρο και το μαύρο.. Οι απόψεις του Πούτιν σχετικά με την παγκόσμια ασφάλεια διαμορφώνονται σε μεγάλο βαθμό από την κατανόηση της ρωσικής ιστορίας και την αντιμετώπισή του με την παρορμητική και αυταρχική εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών, η οποία προσπερνά με ευκολία τους όποιους διεθνείς νόμους ή συνθήκες εμποδίζουν την ικανότητα της Ουάσινγκτον να επιβάλλει μονομερώς τη θέλησή της όπου και όποτε επιλέξει. Αντίθετα, ο Πούτιν υποστηρίζει ένα σύστημα “βασισμένο σε κανόνες” που υπερασπίζεται τα συμφέροντα ασφαλείας όλων των εθνών ισότιμα και χωρίς προκαταλήψεις. Ακολουθούν περισσότερα από το ίδιο έγγραφο:
“Το σημερινό στάδιο της παγκόσμιας ανάπτυξης χαρακτηρίζεται από βαθιές αλλαγές στο γεωπολιτικό τοπίο που προκλήθηκαν ή επιταχύνθηκαν σε μεγάλο βαθμό από την παγκόσμια χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση. Οι διεθνείς σχέσεις βρίσκονται σε διαδικασία μετάβασης, η ουσία της οποίας είναι η δημιουργία ενός πολυκεντρικού συστήματος διεθνών σχέσεων. Η διαδικασία αυτή δεν είναι εύκολη. Συνοδεύεται από αυξημένες οικονομικές και πολιτικές αναταράξεις σε παγκόσμιο και περιφερειακό επίπεδο. Οι διεθνείς σχέσεις γίνονται όλο και πιο πολύπλοκες και απρόβλεπτες.
Η ικανότητα της Δύσης να κυριαρχεί στην παγκόσμια οικονομία και πολιτική συνεχίζει να μειώνεται. Το παγκόσμιο δυναμικό ισχύος και ανάπτυξης είναι πλέον πιο διασκορπισμένο και μετατοπίζεται προς την Ανατολή, κυρίως στην περιοχή της Ασίας και του Ειρηνικού. Η εμφάνιση νέων παγκόσμιων οικονομικών και πολιτικών παραγόντων με τις δυτικές χώρες να προσπαθούν να διατηρήσουν τις παραδοσιακές τους θέσεις ενισχύει τον παγκόσμιο ανταγωνισμό, ο οποίος εκδηλώνεται με αυξανόμενη αστάθεια στις διεθνείς σχέσεις…..
Με την τάση για αποκέντρωση του παγκόσμιου συστήματος διακυβέρνησης, η περιφερειακή διακυβέρνηση αναδεικνύεται ως βάση για το πολυκεντρικό μοντέλο του κόσμου (με τον ΟΗΕ να αποτελεί ένα άλλο θεμέλιο), αντανακλώντας την ποικιλομορφία και την ποικιλία του κόσμου. Τα νέα κέντρα οικονομικής ανάπτυξης και πολιτικής ισχύος αναλαμβάνουν όλο και περισσότερο την ευθύνη για τις αντίστοιχες περιοχές τους. Η περιφερειακή ολοκλήρωση γίνεται ένα αποτελεσματικό μέσο για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας των συμμετεχόντων κρατών…..
Η Ρωσία έχει πλήρη επίγνωση της ιδιαίτερης ευθύνης της για τη διατήρηση της ασφάλειας στον κόσμο τόσο σε παγκόσμιο όσο και σε περιφερειακό επίπεδο και είναι αποφασισμένη να δράσει από κοινού με όλα τα ενδιαφερόμενα κράτη για την αντιμετώπιση των κοινών προκλήσεων. Η Ρωσία θα εργαστεί για να προβλέψει και να προλάβει τα γεγονότα και θα παραμείνει προετοιμασμένη για κάθε σενάριο στις παγκόσμιες υποθέσεις”. (“Έννοια της εξωτερικής πολιτικής της Ρωσικής Ομοσπονδίας”, Υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσικής Ομοσπονδίας)
Πρόκειται για μια σύντομη αλλά αρκετά ακριβή περιγραφή της πρόσφατης ιστορίας. Ναι, η χρηματοπιστωτική κρίση άφησε τις ΗΠΑ οικονομικά κουτσουρεμένες με τις αγορές μετοχών να στηρίζονται τεχνητά με μαζικές ενέσεις ρευστότητας από τις Κεντρικές Τράπεζες, ενώ ο πληθωρισμός συνεχίζει να ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά και το Εθνικό Χρέος εκρήγνυται σε ένα εντυπωσιακό ποσό 30 τρισεκατομμυρίων δολαρίων σε κόκκινο μελάνι. Αυτά δεν είναι σημάδια δύναμης, είναι σημάδια αδυναμίας, ανικανότητας και διαφθοράς. Και ακόμη και αυτό δεν είναι η συνολική εικόνα.
Ενώ η Ουάσινγκτον συνεχίζει τις αντιπαραγωγικές συγκρούσεις της στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Συρία και τη Λιβύη, άλλα κέντρα εξουσίας ενισχύονται σταδιακά δημιουργώντας ένα “πολυκεντρικό σύστημα διεθνών σχέσεων” που αναπόφευκτα θα αντικαταστήσει τη μονοπολική παγκόσμια τάξη, ενώ θα επιταχύνει το ρυθμό παρακμής της Αμερικής.
Επί του παρόντος, οι ΗΠΑ έχουν εμπλακεί στο μάταιο έργο της προσπάθειας να γυρίσουν το ρολόι πίσω στην εποχή μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ο κόσμος ήταν σε ερείπια και η Αμερική ήταν το μοναδικό παιχνίδι στην πόλη. Η προσπάθεια αυτή έχει πάρει μια νέα και πιο ανησυχητική διάσταση, καθώς απελπισμένοι πολιτικοί και οι χειριστές τους προκαλούν απερίσκεπτα την πυρηνικά εξοπλισμένη Ρωσία για ένα κομμάτι γης που δεν έχει κανένα ζωτικό στρατηγικό ενδιαφέρον για τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Μπορούμε μόνο να ελπίζουμε ότι θα επικρατήσει ψυχραιμία. Τελικά, αυτό που επιθυμεί ο Πούτιν είναι μια ειρηνική μετάβαση από την τρέχουσα παρωχημένη και δυσλειτουργική τάξη πραγμάτων σε ένα νέο σύστημα που θα παρέχει καλύτερα αξιόπιστη και ισότιμη ασφάλεια για όλα τα μέλη της διεθνούς κοινότητας. Πιστεύουμε ότι αυτός είναι ένας στόχος που αξίζει να επιδιωχθεί.
Διαβάστε – Η αντίσταση στην “ελίτ” γίνεται mainstream. Εμείς εναντίον Αυτών
Πηγή diodotos-k-t.blogspot.com
