Μπορεί ο Εβραϊκός Στρατός Κατοχής να αντέξει έναν Νέο Επίγειο Πόλεμο; Τα μηνύματα του Benjamin Netanyahu έφτασαν στον αρχηγό του επιτελείου Herzi Halevi μετά την απόλυση του υπουργού Άμυνας Yoav Galant, δηλώνοντας ότι θα απολυόταν εάν διατηρούσε τη θέση του να αρνηθεί να συνεχίσει τον χερσαίο πόλεμο με την αιτιολογία ότι ό,τι μπορούσε να γίνει είχε επιτευχθεί και ότι αυτό που απέμεινε ήταν δύσκολο να επιτευχθεί..
Και επειδή και οι δύο ξέρουν ότι αυτό που είχε επιτευχθεί ήταν η καταστροφή των σπιτιών και των υποδομών και η δολοφονίες αμάχων και ότι η αντίσταση είχε αναλάβει να σκοτώσει όσο το δυνατόν περισσότερους αξιωματικούς και στρατιώτες των επιτιθέμενων δυνάμεων και να καταστρέψει τα οχήματά τους και να τους αποτρέψει από το να παραμείνουν, και όχι όπως θέλει ο επικεφαλής του Κόμματος Δυνάμεων να ισχυρίζεται ότι το δόγμα μάχης των στρατών κατοχής είναι να μην καταλαμβάνουμε, ας μας εξηγήσει γιατί η κατοχή παρέμεινε για σχεδόν είκοσι χρόνια στο λιβανέζικο έδαφος μέχρι που αναγκάστηκε να φύγει και ας εξηγήσει στην πορεία πώς ο στρατός κατοχής θα αναγκάσει την αντίσταση να απομακρυνθεί πέρα από το Λιτάνι αν δεν τοποθετηθεί στα εδάφη που καταλαμβάνει και μείνει στο Λιτάνι ως κατοχή…
Αλλά ο Νετανιάχου γνωρίζει ότι ο στρατός απέτυχε να ολοκληρώσει την αποστολή και θέλει να συνεχίσει να προσπαθεί. Επειδή ο Χαλέβι γνωρίζει ότι ο στρατός δεν μπορεί να ολοκληρώσει την αποστολή επαναλαμβάνοντας την προσπάθεια, αρνήθηκε να συνεχίσει τη χερσαία επιχείρηση με βάση μια επιστημονική αρχή που λέει ότι η επανάληψη του ίδιου πειράματος με τις ίδιες συνθήκες, συστατικά και συνθήκες θα οδηγήσει στο ίδιο αποτέλεσμα.
Ο Halevi συμφώνησε πρόσφατα από την ανησυχία του να παραμείνει στην εξουσία, γνωρίζοντας ότι οι συνθήκες έχουν αλλάξει και ότι αυτό που φαινόταν δυνατό να επιτευχθεί στην αρχή της χερσαίας επιχείρησης έγινε αδύνατο μετά το πείραμα, και ότι ο στρατός που ήρθε εξαντλημένος από τη Γάζα είναι ανίκανος να αντιμετωπίσει τους πολύ δυνατούς μαχητές που το περιμένουν…
Επίσης να μην ξεχνάμε και τη Γάζα μετά τις μάχες που έδωσε εκεί ο Ισραηλινός στρατός και στις οποίες έχασε πολλούς από τους στρατιώτες και τους αξιωματικούς του, όπως και το ηθικό του, και ότι η αποκατάσταση που έγινε στις στρατιωτικές μονάδες έγινε με εφεδρικά στοιχεία που είναι λιγότερο αποτελεσματικά και επιδέξια και έχουν λιγότερο μαχητικό πνεύμα από αυτούς των οποίων οι θέσεις εκκενώθηκαν λόγω θανάτου ή τραυματισμού.
Ο Χαλέβι εκθέτει τον στρατό σε κινδύνους που υπερβαίνουν την ικανότητά του να αντέξει, και σε ένα τέλος που μπορεί να τον οδηγήσει σε διάλυση… και ίσως χρειάζεται έναν στοχαστή όπως ο Δρ Geagea για να πείσει τους ηττημένους αξιωματικούς και στρατιώτες του ότι έχουν κερδίσει… υπάρχει ανάγκη ηθικής καθοδήγησης στον στρατό που φαίνεται να είναι κενός ψυχικά!
Μεταξύ του πολέμου του 2006 και του πολέμου του 2024
Η σύγκριση είναι συχνά ένας κρίσιμος παράγοντας στον επιστημονικό συλλογισμό, ειδικά όταν περιλαμβάνει την αξιολόγηση παρόμοιων στοιχείων σε διαφορετικά πλαίσια και την παρατήρηση της κίνησης και των τάσεων τους σε δύο ή περισσότερες περιπτώσεις. Αυτό ισχύει στη φυσική, τη βιολογία, τις φυσικές επιστήμες και την αστρονομία — καθώς και στην πολιτική και τον πόλεμο.
Η συνεχιζόμενη σύγκρουση που εκτείνεται σε διάστημα ενός έτους μεταξύ της λιβανικής αντίστασης και του στρατού κατοχής δεν συγκρίνεται με τις συγκρούσεις πριν από την αποχώρηση του ισραηλινού στρατού από τον νότιο Λίβανο. Τότε, η αντίσταση διεξήγαγε έναν ανταρτοπόλεμο που κράτησε χρόνια για να εξουθενώσει έναν κατοχικό στρατό και να αναγκάσει την αποχώρησή του. Αυτό το είδος σύγκρουσης ήταν παρόμοιο με άλλους αγώνες ανταρτών που πολέμησαν διάφορα κινήματα αντίστασης παγκοσμίως ενάντια σε ισχυρότερους στρατούς, όπως ο Στρατός των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, ο Σοβιετικός Στρατός στο Αφγανιστάν και αργότερα ο Στρατός των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν.
Αντίθετα, ο σημερινός πόλεμος είναι μια συμβατική αναμέτρηση στην οποία η αντίσταση αμύνεται πίσω από τα σύνορα του Λιβάνου, με στόχο να αποτρέψει την προέλαση του στρατού κατοχής. Αυτός ο τύπος σύγκρουσης είναι σπάνιος στην ιστορία των κινημάτων αντίστασης και είναι ακόμη πιο ασυνήθιστο για μια δύναμη αντίστασης να προσπαθεί να πετύχει τη νίκη εναντίον ενός εκπαιδευμένου και καλά εξοπλισμένου τακτικού στρατού με πλήρη αεροπορική υπεροχή και εξαιρετική δύναμη πυρός.
Ωστόσο, σύμφωνα με επιστημονικά πρότυπα σύγκρισης, ο πόλεμος του Ιουλίου του 2006 χρησιμεύει ως ιδανικό μοντέλο για τη σύγκριση μιας σύγκρουσης μεταξύ των ίδιων δύο δυνάμεων στο ίδιο έδαφος και υπό παρόμοιες συνθήκες. Και οι δύο πλευρές προσπάθησαν, μεταξύ 2006 και 2023, να μάθουν από την προηγούμενη εμπειρία τους για να βελτιώσουν την απόδοσή τους και να αυξήσουν τις πιθανότητές τους για νίκη.
Η πρωταρχική πρόοδος του στρατού κατοχής φαίνεται να είναι στη σφαίρα πληροφοριών και ασφάλειας, όπως φαίνεται στα χτυπήματα που σχεδίασε και εκτέλεσε κατά της αντίστασης, των ηγετών της, των υποδομών και των περιοχών βάσης από τις 17 έως τις 27 Σεπτεμβρίου 2024. Χρησιμεύσει δε ως αποφασιστικό χτύπημα για την εξάλειψη της ικανότητας της αντίστασης να συνεχίσει να εκτοξεύει πυραύλους και να βλάψει την ικανότητά της να εμπλακεί σε μάχες εδάφους, γιατί είναι βέβαιο πως και οι δύο εξαρτώνται από την επιβίωση ή κατάρρευση της δομής διοίκησης και ελέγχου.
Ο έντονος πόνος και οι σημαντικές ζημιές από αυτά τα χτυπήματα ασφαλείας κλόνισαν αναμφίβολα τη δομή της αντίστασης, διαβρώνοντας την εμπιστοσύνη στη δύναμη και τις δυνατότητές της. Ωστόσο, αυτές οι επιπτώσεις ήταν προσωρινές. Τα γεγονότα σύντομα έδειξαν ότι η αντίσταση ανέκτησε την παρουσία και τη δύναμή της, αποκαθιστώντας την εμπιστοσύνη μεταξύ των υποστηρικτών της τόσο σε εσωτερικό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Στην πραγματικότητα, ο θαυμασμός για την απόδοσή τους πιθανότατα αυξήθηκε, ειδικά δεδομένου του τι πέτυχε παρά αυτές τις επιχειρήσεις.
Όσον αφορά τα τρωτά σημεία που έγιναν εμφανή στον πόλεμο του Ιουλίου του 2006, φαίνεται ότι οι προσπάθειες του στρατού κατοχής δεν πέτυχαν να καλύψουν τα κενά που αποκαλύφθηκαν τότε. Το εσωτερικό μέτωπο έχει εμφανιστεί και πάλι εύθραυστο, με τους βόρειους εποίκους να επιλέγουν να φύγουν αντί να ακολουθήσουν το σχέδιο Πολιτικής Άμυνας, το οποίο τους καλούσε να παραμείνουν σε οχυρωμένες τοποθεσίες.
Επιπλέον, ο Iron Dome επέδειξε περιορισμένη μόνο αποτελεσματικότητα στην παροχή της υποσχεθείσας προστασίας 90%, επιτυγχάνοντας λιγότερο από το ήμισυ αυτού του στόχου έναντι πυραύλων και drones. Αυτό έγινε ακόμη πιο κρίσιμο με τις σημαντικές προόδους στο οπλοστάσιο πυραύλων και drone της αντίστασης.
Εν τω μεταξύ, οι χερσαίες δυνάμεις είχαν κακή απόδοση έναντι μιας μεγαλύτερης, καλύτερα εξοπλισμένης και υψηλής ειδίκευσης δύναμης αντίστασης σε σύγκριση με το 2006. Οι ελίτ ισραηλινές μονάδες απέτυχαν να παραβιάσουν την άμυνα των συνόρων σε διάστημα ενός μήνα μαχών, ενώ προηγουμένως είχαν καταφέρει να προχωρήσουν στο Bint Jbeil και στο Wadi al-Hujeir το 2006, παρά τις απώλειες εκεί εκείνη την εποχή.
Για την αντίσταση, οι βελτιώσεις που έκανε στη δομή και τις προετοιμασίες της ήταν εξαιρετικά αποτελεσματικές. Τα έντονα χτυπήματα ασφαλείας που υπέστη δεν κατάφεραν να υπονομεύσουν τον αντίκτυπο αυτών των εξελίξεων. Το οπλοστάσιο των πυραύλων ακριβείας μικρού, μεσαίου και μεγάλου βεληνεκούς επέδειξε εξαιρετικά αποτελεσματικό σχεδιασμό και εκτέλεση, επιτυγχάνοντας αξιοσημείωτες επιτυχίες και δημιουργώντας μια ισορροπία δυνάμεων πυρός όσον αφορά το βεληνεκές, το βάθος και την καταστροφική και εκτοπιστική ισχύ.
Ομοίως, οι δυνατότητές τους με drone έχουν γίνει μείζον ανησυχία για την ισραηλινή ηγεσία, ιδιαίτερα αφού ένα drone φέρεται να έφτασε στην κρεβατοκάμαρα του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου, ενώ ένα άλλο χτύπησε την τραπεζαρία της βάσης Binyamina, σκοτώνοντας και τραυματίζοντας περίπου εκατό στρατιώτες και αξιωματικούς. από την Ταξιαρχία Γκολάνι.
Παράλληλα, η αντίσταση προετοίμασε χιλιάδες μαχητές εδάφους, εξοπλίζοντάς τους και δημιουργώντας σήραγγες για ελιγμούς, μάχη και ανεφοδιασμό. Οι δεξιότητές τους και η εκπαίδευσή τους στο πεδίο της μάχης αποκάλυψαν μια αποτελεσματική μαχητική δύναμη, η οποία εξουδετέρωσε την παρουσία ισραηλινών ελίτ μονάδων, εμποδίζοντάς τους να κάνουν σημαντικές εδαφικές ανακαλύψεις.
Όσον αφορά την αποτρεπτική δύναμη πυρός, η οποία δεν υπήρχε στον Πόλεμο του Ιουλίου του 2006, ορισμένα στοιχεία της έχουν διαταραχθεί στον τρέχοντα πόλεμο λόγω του αποπροσανατολισμού που προκλήθηκε από χτυπήματα ασφαλείας. Η αντίσταση ήταν επίσης προσεκτική στην ενεργοποίηση ορισμένων αποτρεπτικών μέτρων για να εμποδίσει το Ισραήλ να επεκτείνει τις επιθέσεις του για να στοχεύσει την πρωτεύουσα, καθώς υπάρχουν εσωτερικές διαιρέσεις για το άνοιγμα ενός μετώπου υποστήριξης και για να αποφευχθεί η ευθύνη της αντίστασης για επιθέσεις πέρα από την περιοχή της βάσης του.
Ωστόσο, η μεταβαλλόμενη ισορροπία αποτροπής παρέμεινε αποτελεσματική και έγινε πιο εμφανής όσο ο πόλεμος εξελίσσεται, με την καθιερωμένη εξίσωση – Τελ Αβίβ για τη Βηρυτό, αεροδρόμιο για αεροδρόμιο, λιμάνι για λιμάνι, ηλεκτρική ενέργεια για ηλεκτρική ενέργεια – να διατηρεί τη δύναμή της, και να γίνεται ακόμη πιο εμφανής τις τελευταίες ημέρες.
Ο υπαρξιακός χαρακτήρας αυτού του πολέμου για το Ισραήλ, ειδικά στον απόηχο της επιχείρησης Al-Aqsa Flood και με μια κυβέρνηση συνασπισμού αφοσιωμένη σε πόλεμο και ατζέντα επέκτασης οικισμών, έχει δικαιώσει τις παρατεταμένες πολεμικές του προσπάθειες και τη μεγαλύτερη ανοχή στις απώλειες. Από την άλλη πλευρά, η απόφαση της αντίστασης να εμπλακεί σε πόλεμο για να υποστηρίξει τη Γάζα αρχικά αποδυνάμωσε την αφήγηση ενός αμυντικού πολέμου, αλλά η είσοδος του Ισραήλ στη σύγκρουση μετά από ένα δύσκολο έτος ανοιχτού πολέμου στη Γάζα εξάντλησε τις δυνατότητες των δυνάμεών του στο μέτωπο του Λιβάνου.
Η έκκληση της αντίστασης για κατάπαυση του πυρός και εφαρμογή της απόφασης 1701 του ΟΗΕ μετά τη μεγάλη επίθεση στον Λίβανο βοήθησε στην εδραίωση του εσωτερικού της μετώπου. Εν τω μεταξύ, οι απαιτήσεις του Ισραήλ κλιμακώθηκαν, επεκτείνοντας πέρα από το ψήφισμα 1701 για να συμπεριλάβουν ρυθμίσεις ασφαλείας που θύμιζαν τη Συμφωνία της 17ης Μαΐου, την οποία ο Λίβανος είχε ανατρέψει με προσπάθειες αντίστασης 40 χρόνια πριν. Κατά συνέπεια, το Ισραήλ έχασε τη διεθνή υποστήριξη που είχε κερδίσει προηγουμένως υπό τη σημαία της διακοπής των πυρών στο μέτωπο του Λιβάνου χωρίς προϋποθέσεις.
Μετά από 40 ημέρες έντονου πολέμου, μπορούμε να πούμε ότι το πρώτο δεκαήμερο ευνόησε τις δυνάμεις κατοχής, με σφοδρά χτυπήματα μεταξύ 17 και 27 Σεπτεμβρίου, ενώ ολόκληρος ο μήνας Οκτώβριος και μετά ανήκε στην αντίσταση. Η νίκη και η ήττα μπορούν να μετρηθούν με κάτι περισσότερο από την ισορροπία δύναμης πυρός, η οποία παραμένει σημαντική ανησυχία και για τις δύο πλευρές.
Το μέτωπο της αντίστασης δεν ασχολείται με την έκταση των ισραηλινών πυρών αλλά με τη δική του δύναμη πυρός, η οποία έχει αποδειχθεί πειστική, ακόμη και εντυπωσιακή κατά καιρούς. Για το Ισραήλ, ο υπολογισμός δεν έγκειται στο αναμενόμενο μέγεθος των πυρών του, αλλά στην αποτυχία του να αποτρέψει τη δύναμη πυρός της αντίστασης. Αυτή η συνεχής αποτυχία υποδηλώνει μια φόρμουλα αποτυχίας για το Ισραήλ και νίκης για την αντίσταση.
Ακόμη και ένα ισορροπημένο χερσαίο μέτωπο είναι μια νίκη για την αντίσταση, η οποία κατάφερε να αποτρέψει τις μεγάλες, επαγγελματικές δυνάμεις του Ισραήλ από το να κάνουν την σημαντική ανακάλυψη που απαιτείται για την έναρξη διαπραγματεύσεων για την παύση των πυραύλων και την επιστροφή των εκτοπισμένων εποίκων του Βορρά. Καθώς κάθε αποτυχημένη προσπάθεια αυξάνεται και οι ισραηλινές απώλειες αυξάνονται, οι προοπτικές για συνέχιση του πολέμου μειώνονται για το Ισραήλ.
Η νίκη και η ήττα μπορούν τελικά να αξιολογηθούν από τα επίπεδα αυτοπεποίθησης στην έδρα της κάθε πλευράς. Το εσωτερικό μέτωπο της αντίστασης ανέκτησε την αυτοπεποίθησή του μετά τις σκληρές πρώτες μέρες, με τη συζήτηση για σίγουρη νίκη να κυκλοφορεί έντονα στους κύκλους του.
Εν τω μεταξύ, το ερώτημα τίθεται όλο και περισσότερο στο εσωτερικό μέτωπο του Ισραήλ σχετικά με τον σκοπό του πολέμου, δεδομένου ότι η κλιμάκωση δεν κατάφερε να ανακόψει την οδυνηρή αντικλιμάκωση. Οι χερσαίες πρόοδοι φαίνονται όλο και πιο δύσκολες μέρα με τη μέρα, με την αντίσταση να καταφέρνει να ενσταλάξει την ελπίδα στις τάξεις της για μια επικείμενη νίκη ενώ σπέρνει αμφιβολίες στο εσωτερικό μέτωπο του Ισραήλ για την αποτελεσματικότητα του πολέμου.
