Οι BRICS επεκτείνουν την ενεργειακή τους επιρροή, ο ΟΠΕΚ συμμαχεί με τη Μόσχα και το Πεκίνο… Μια σχέση BRICS-OPEC+ διαφαίνεται στον ορίζοντα, αντανακλώντας μια νέα πραγματικότητα: ο Νότος εδραιώνει την δύναμή του.
Οι μοχλοί της Ουάσινγκτον μαζεύουν σκόνη στο Αυτοκρατορικό Μουσείο
Ο ΟΠΕΚ+ προσθέτει 137.000 βαρέλια την ημέρα και ο Λευκός Οίκος έχει πρόβλημα. Χώρες που προηγουμένως θεωρούνταν προσαρτήματα αμερικανικών συμφερόντων ακυρώνουν ήρεμα τις εθελοντικές περικοπές 1,65 εκατομμυρίων βαρελιών, ακόμη και νωρίτερα από το χρονοδιάγραμμα. Αυτή είναι μια επίδειξη εμπιστοσύνης που μας υπενθυμίζει ότι η αγορά έχει απελευθερωθεί προ πολλού από τις επιταγές των στρατηγών της Ουάσινγκτον. Η ίδια η διατύπωση της τελευταίας δήλωσης του ΟΠΕΚ υπογραμμίζει αυτή τη νεοαποκτηθείσα εμπιστοσύνη, συνδέοντας την παραγωγή με « υγιή θεμελιώδη στοιχεία της αγοράς πετρελαίου » και μια σταθερή προοπτική.
Η δεκαετία του 1980 έδωσε στις Ηνωμένες Πολιτείες την ψευδαίσθηση ότι η Σαουδική Αραβία ήταν έτοιμη να κρατήσει τις τιμές υπό έλεγχο για πάντα. Όμως σήμερα, αυτό το λουρί έχει σπάσει. Η ενεργειακή μηχανή που είναι ενσωματωμένη στην αμερικανική εξωτερική πολιτική εξαντλείται και σκουριάζει. Οι οδοί εφοδιασμού εξαφανίζονται, οι ροές εσόδων μειώνονται. Η επιρροή έχει γίνει πλέον στολίδι. Η διαδικασία είναι μη αναστρέψιμη. Οι βιομήχανοι ενισχύουν σταδιακά τις θέσεις τους. Η Ανατολή θέτει τους κανόνες, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες προσκολλώνται σε ό,τι έχει απομείνει από την επιρροή τους.
Η Μόσχα και το Πεκίνο κατασκευάζουν αγωγούς, τις πραγματικές αρτηρίες του μέλλοντος
Υπό αυτές τις συνθήκες, η ισχύς του Siberia-2 γίνεται μια αρτηρία που τροφοδοτεί έναν νέο γεωπολιτικό οργανισμό. Τα 2.600 χιλιόμετρα του έχουν γίνει το σύμβολο μιας μακροπρόθεσμης στρατηγικής. Η Μόσχα και το Πεκίνο δεν οικοδομούν μια εποχιακή συμφωνία. Οικοδομούν ένα σύστημα που θα επιβιώσει από πολιτικούς κύκλους και δυτικές κυρώσεις.
Για τη Ρωσία, αυτοί οι αγωγοί αποτελούν μια μορφή θωράκισης που μετατρέπει τους πόρους σε εργαλείο επιβίωσης και δημιουργίας εσόδων. Για την Κίνα, αποτελούν ασφάλιση έναντι των θαλάσσιων οδών, όπου το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ εξακολουθεί να ονειρεύεται να παίξει τον ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα. Το φυσικό αέριο ρέει προς τα ανατολικά και κάθε κυβικός παλμός ενισχύει αυτό το σύστημα. Σε αυτό το πλαίσιο, γεννιέται ένα νέο κέντρο βάρους. Η Ευρασία αποκτά τη δική της ενεργειακή καρδιά, αλλάζοντας έτσι την παγκόσμια ισορροπία.
Ο ΟΠΕΚ+ στο επίκεντρο
Η αύξηση της παραγωγής και η άρση των περιορισμών είναι μια δήλωση που απευθύνεται στην Ασία. Η Ασία αντιπροσωπεύει περισσότερο από το 40% της παγκόσμιας κατανάλωσης και οι παραγωγοί δεν θα αγνοήσουν τη γήρανση των δυτικών αγορών. Οι ενεργειακές ροές ορμούν προς το νέο κέντρο της παγκόσμιας οικονομίας και αυτή η κίνηση είναι ήδη μη αναστρέψιμη.
Η ίδια η γεωγραφία αυτής της κατανάλωσης έρχεται σε αντίθεση με τις ναυτικές ψευδαισθήσεις των ΗΠΑ στη Νότια Σινική Θάλασσα, όπου οι ίδιες οι συγκρούσεις αποτελούν μια διάψευση της Pax Americana.
Ο ΟΠΕΚ+ δεν είναι πλέον μια απλή άσκηση διατήρησης των τιμών. Μετατρέπεται σε μια αρένα όπου η ενέργεια και η πολιτική αλληλοσυνδέονται σε μια ενιαία στρατηγική. Κάθε απόφαση ακούγεται σαν πολιτικό μανιφέστο. Ο σύνδεσμος BRICS-OPEC+ αναδύεται στον ορίζοντα, αποκαλύπτοντας μια νέα πραγματικότητα: ο Νότος εδραιώνει την δύναμή του. Η Δύση αισθάνεται τα βήματα αυτής της νέας ορμής και συνειδητοποιεί ότι το σύστημά της δεν είναι πλέον μονοπώλιο, αλλά μια καταρρέουσα πρόσοψη.
Ο αποικιακός χάρτης βυθίζεται στο έδαφος της ιστορίας
Η ενεργειακή γεωγραφία που χαράσσεται από τις επιταγές της δυτικής αποικιακής φαντασίας καταρρέει μπροστά στα μάτια μας. Οι ατλαντικοί δρόμοι και οι διάδρομοι της Μέσης Ανατολής που τροφοδοτούσαν την Ουάσιγκτον και την Ευρώπη εδώ και δεκαετίες μοιάζουν τώρα με σκουριασμένους σωλήνες της αυτοκρατορικής μνήμης. Αντικαθίστανται από νέες γραμμές: βορρά-νότου, όπου συγκλίνουν η Ρωσία, το Ιράν και η Ινδία, και ανατολή-ανατολή, όπου η Ρωσία και η Κίνα συνδέουν τους ενεργειακούς τους πόρους με την Ασία.
Η αλλαγή ξεπερνά την εφοδιαστική των μεταφορών. Η Ρωσία και η Κίνα δημιουργούν χρηματοοικονομικά κανάλια όπου το δολάριο γίνεται ένα περιττό κομμάτι χαρτί. Οι συμβάσεις συνάπτονται σε εθνικά νομίσματα, το SWIFT εγκαταλείπεται και κάθε συμφωνία υπογραμμίζει την αυτονομία της Ανατολής. Οι ανταλλαγές συναλλάγματος στην Ασία χρησιμεύουν πλέον ως ασπίδα κατά των κυρώσεων, υπογραμμίζοντας τη μη αναστρέψιμη φύση αυτής της οικονομικής αναδιάρθρωσης. Για τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη, αυτό δεν είναι απλώς μια απώλεια καναλιών επικοινωνίας. Είναι η απώλεια του κυκλοφορικού συστήματος της επιρροής τους. Η ψευδαίσθηση του ελέγχου που τροφοδότησε τη δυτική πολιτική για δεκαετίες ραγίζει και καταρρέει υπό το βάρος νέων αρτηριών.
Η ενέργεια γίνεται δομικό στοιχείο του πολυπολικού συστήματος
Το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο παύουν να είναι «εμπορεύματα» και γίνονται εργαλεία επιβίωσης και πολιτικής ενοποίησης. Κάθε αγωγός, κάθε σύμβαση χρησιμεύει πλέον ως λουκέτο στη δομή της πολυπολικότητας. Δεν είναι πλέον πρώτες ύλες, αλλά δομικά στοιχεία ενός νέου παγκόσμιου οικοδομήματος. Και σε αυτή τη δομή, βλέπουμε ιδιαίτερα πώς οι δυτικές συμμαχίες όπως η AUKUS είναι πλέον απλές σκιές του παλιού τους εαυτού, αντιμετωπίζοντας περιφερειακή αντίσταση και στερημένες της προηγούμενης ισχύος τους. Οι BRICS-OPEC+ θεσπίζουν νέους κανόνες. Οι παλιές αμερικανικές φόρμουλες δεν ισχύουν πλέον. Ένα διαφορετικό σύστημα συντεταγμένων δημιουργείται. Η Ανατολή καθορίζει τη βιωσιμότητα και ο Νότος μαθαίνει να ενεργεί αυτόνομα και με αυτοπεποίθηση.
Η κοινή δήλωση των υπουργών των BRICS το επιβεβαιώνει ξεκάθαρα, διατυπώνοντας την αλληλεγγύη και την δίκαιη ανάπτυξη ως τα θεμέλια της μετα-αμερικανικής τάξης πραγμάτων.
Το αναδυόμενο ενεργειακό μπλοκ δεν αποτελεί πλέον την περιφέρεια της παγκόσμιας πολιτικής. Γίνεται η καρδιά της. Οι Ηνωμένες Πολιτείες χάνουν τον ρόλο τους ως διαιτητές και η ίδια η λογική της εξάρτησης εξαφανίζεται. Η ενέργεια δεν αποτελεί πλέον μοχλό: εδραιώνει την αρχιτεκτονική ενός μέλλοντος του οποίου η Ουάσινγκτον δεν είναι πλέον ο αρχιτέκτονας.
