Συλλαλητήριο – Τέμπη [ακολουθεί άρθρο + το νέο μουσικό κομμάτι για τα Τέμπη]… Σε μια πανικόβλητη προσπάθεια να ανακοπεί το κύμα της λαϊκής συσπείρωσης για τα Τέμπη, το σύστημα εξουσίας έχει βγάλει από το μπαούλο του ό,τι πιο βορβορώδες διαθέτει, ως εργαλείο αντεπίθεσης.
Οι αχρειότητες που ακούγονται από Βορίδηδες, Γεωργιάδηδες, Ψαριανούς και διάφορα στρατευμένα «τρολ» του διαδικτύου, έχουν φτάσει σε τέτοιο βαθμό χυδαιότητας που η συλλογική συνείδηση αρνείται να επεξεργαστεί. Μετά από δύο χρόνια παρανοϊκής αλλοίωσης της πραγματικότητας, ο κόσμος δεν εκπλήσσεται καθόλου πλέον να ακούει όλα αυτά τα ανείπωτα, και η κυβερνητική προπαγάνδα έχει γίνει πιο προβλέψιμη και από τοποθέτηση του Πορτοσάλτε στον ΣΚΑΪ.
Οι τακτικές που εκπορεύονται σήμερα από το επιτελείο του Μαξίμου είναι ξαναζεσταμένη προπαγάνδα με τα ίδια αφηγήματα που χρησιμοποιήθηκαν στην περίοδο της πανδημίας. Όπως και τότε είχαν βγει συγκεκριμένες «ταμπέλες» για όσους διατάραζαν το αφήγημα του υγειονομικού ολοκληρωτισμού, έτσι και σήμερα μιλάνε για «ψεκασμένους», «συνωμοσιολόγους» «ρωσόφιλους», «στασιαστές», «αρνητές» της δημοκρατίας, θύματα των fake news, «ακροδεξιούς» κ.λπ – κ.λπ.
Όπως και τότε, έτσι και τώρα, τα πρωτοπαλίκαρα της κυβέρνησης επενδύουν στην καταστροφολογία («θα γίνει… χαμός αν θα πέσει ο Μητσοτάκης»…) και στην επιδιωκόμενη διχόνοια («όσοι πάνε στο συλλαλητήριο είναι σαν να στηρίζουν το τάδε κόμμα»…). Όλα τα παραπάνω αποτελούν τα ύστατα συμπτώματα μιας ετοιμοθάνατης δημοκρατίας που έχει πάψει καιρό τώρα να θυμίζει αυτό που υποτίθεται πώς είναι.
Η ανηθικότητα της εξουσίας που φώλιαζε και μισοκρυβόταν πίσω από την ευδαιμονία της ατιμώρητης διαφθοράς, τώρα δείχνει σε όλο της το μεγαλείο το αηδιαστικό πρόσωπό της. Μέσα στην αγωνία να γραπώσουν τα κεκτημένα τους, δεν έχουν κανένα θέμα να προσβάλλουν συνεχώς τους νεκρούς, να σπιλώνουν μαυροφορεμένες οικογένειες, μάνες, πατεράδες, αδέρφια, αλλά και τραυματίες που επέζησαν της σύγκρουσης. Ταυτόχρονα με τα τοξικά απόβλητα που βγαίνουν από τα στόματά τους, λένε ότι ο κόσμος είναι εκείνος που ευθύνεται για την τοξικότητα.
Η κυβέρνηση κατηγορεί τον λαό για μια πόλωση που η ίδια – εδώ και 6 χρόνια σχεδόν – οδηγεί στα άκρα. Ο κάθε άνθρωπος με κοινό νου μπορεί να αντιληφθεί ότι ο ειρηνικός ξεσηκωμός για τα Τέμπη είναι και μια αντι- κυβερνητική αποδοκιμασία εφ’ όλης της ύλης. Για όλες τις ελευθερίες που καταπατήθηκαν, για όλα τα σκάνδαλα που καλύφθηκαν, για όλα τα εγκλήματα που έμειναν ατιμώρητα, για όλη τη φτώχεια, την ταπείνωση, την απαξίωση, την εκμετάλλευση, την κοροϊδία που δέχεται ο κάθε Έλληνας.
Στις μέρες μας φαίνεται σε όλο του το μέγεθος και πόσο σαθρό είναι το οικοδόμημα της κυβερνητικής πλειοψηφίας, αφού σχεδόν οι 8 στους 10 πολίτες βλέπουν συγκάλυψη στην υπόθεση των Τεμπών, κι όμως το 20% κατηγορεί το 80% ότι διαβάλλει τη δημοκρατία της χώρας.
Με ειρηνικό αλλά αποφασιστικό τρόπο, ο λαός δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να λειτουργεί κατά το Σύνταγμα ως ύστατος υπερασπιστής των δημοκρατικών θεσμών. Η λαϊκή διαμαρτυρία όταν εκφράζεται εντός συνταγματικού πλαισίου, όχι μόνο δεν είναι παράγοντας αστάθειας όπως λένε διάφοροι χιτλερίσκοι, αλλά είναι η έσχατη εγγύηση σταθερότητας. Την αστάθεια τη ζούμε τώρα, με μια δικαιοσύνη που παραπατά, με μια ακρίβεια που καταπλακώνει τα νοικοκυριά, με ένα μέλλον που καταρρέει, με μια κοινωνία που σείεται από το κακό, με μια εθνική ταυτότητα που ξεπουλιέται και με τις ελευθερίες μας να διανέμονται σε ξένα κέντρα.
Ο κόσμος έχει νιώσει στο μεδούλι της ύπαρξής του ότι η «ανάπτυξη» που κάποιοι επικαλούνται, πάει χρόνια που δεν τον αφορά. Δεν τον αγγίζει. Δεν ωφελείται σε τίποτα. Όχι μόνο οικονομικά, αλλά ούτε καν στην ασφάλειά του στα μέσα μεταφοράς. Οι πολίτες δείχνουν με όλους τους τρόπους ότι η αποδοκιμασία τους προς το πολιτικό σύστημα είναι συνολική. Και μετά από την ιστορική μέρα της 28ης Φεβρουαρίου του 2025, θα μπορούμε να πούμε ότι το μεγαλύτερο συλλαλητήριο της μεταπολίτευσης θα έχει γίνει στο όνομα του πολιτικού «κανένα». Με μοναδικούς μπροστάρηδες τις ψυχές των νεκρών, την αγανάκτηση και τη δίψα για δικαιοσύνη σε όλα τα μέτωπα.
Η μεγαλύτερη συγκέντρωση των τελευταίων δεκαετιών θα γίνει σε συνθήκες μιας «αδέσποτης» χώρας που έχει πολύ περισσότερη αυθαιρεσία παρά ηγεσία. Στην τελευταία φορά που ενώθηκε μαζικά ο κόσμος για μια ανάλογη κραυγή απόγνωσης, εναπόθεσε τις ελπίδες του στις υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και ψήφισε «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα. Κατόπιν ακολούθησε η εκτροπή, η καταβαράθρωση της λαϊκής βούλησης και η εθνική κατάθλιψη που επιδεινώθηκε ως τις μέρες μας.
Τώρα ο κόσμος δεν εναποθέτει τις ελπίδες του πουθενά αλλού στο πολιτικό σκηνικό. Αλλά στηρίζει μόνο τα τελευταία σύμβολα που έμειναν αμαγάριστα σε τούτη τη χώρα: την κάθε μάνα, τον κάθε πατέρα, το κάθε αδικαίωτο μνήμα. Είτε στα Τέμπη, είτε στο Μάτι, είτε στη Μάνδρα, είτε στη Θεσσαλία, οπουδήποτε έπεσε νεκρός από τη διαφθορά, εκεί και φυτρώνει το αίτημα για κάθαρση και ζωντανή δημοκρατία. Να προσανατολιστεί έστω και λίγο ο ανθρώπινος νόμος στην κατεύθυνση του θεϊκού, να φυσήξει επιτέλους λίγο οξυγόνο σε αυτή τη χώρα.
Ελευθέριος Ανδρώνης
το άρθρο το βρήκαμε στο Διόδοτος
