Θεωρίες και τεχνικές ελέγχου του νου που χρησιμοποιούνται από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης…Τα ΜΜΕ είναι το πιο ισχυρό εργαλείο που χρησιμοποιεί η άρχουσα τάξη για το χειρισμό των ανθρώπινων μαζών. Σχηματίζει και διαμορφώνει τις απόψεις και τις στάσεις και ορίζει τι είναι φυσιολογικό, τι είναι αποδεκτό και τι όχι. Ας εξετάσουμε την λειτουργία των μέσων μαζικής ενημέρωσης μέσα από τα λεγόμενα των θεωρητικών της, την δομή της εξουσίας και τις τεχνικές που χρησιμοποιεί για να κατανοήσουμε τον πραγματικό της ρόλο στην κοινωνία, στην ζωή σου.
Προγραμματισμός μέσω ΜΜΕ.
Τα ΜΜΕ είναι έντυπα που έχουν σχεδιαστεί για να προσεγγίζουν το μεγαλύτερο δυνατό κοινό. Περιλαμβάνουν τηλεόραση, ταινίες, ραδιόφωνο, εφημερίδες, περιοδικά, βιβλία, αρχεία, βιντεοπαιχνίδια και διαδίκτυο. Πολλές μελέτες έχουν γίνει τον προηγούμενο αιώνα για να μετρήσουν τις επιπτώσεις των ΜΜΕ στις μάζες, προκειμένου να ανακαλύψουν τις καλύτερες τεχνικές για να τις επηρεάσουν. Από αυτές τις μελέτες προέκυψε η “Επιστήμη των Επικοινωνιών”, η οποία χρησιμοποιείται στο μάρκετινγκ, τις δημόσιες σχέσεις και την πολιτική. Η μαζική επικοινωνία είναι ένα απαραίτητο εργαλείο για την διασφάλιση της λειτουργικότητας μιας υγιούς δημοκρατίας, είναι επίσης ένα απαραίτητο εργαλείο και για μια δικτατορία. Όλα εξαρτώνται από την χρήση του.
“Ένα τραπέζι φαγητού, ένα εκπαιδευτικό σύστημα, ένα καφενείο, ένας άμβωνας, μια αίθουσα βιβλιοθήκης, ένα μελανοδοχείο, μια γραφομηχανή, ένα ενσωματωμένο κύκλωμα, ένα καπηλειό, ένα κοινοβούλιο δεν έγιναν για να μεταδίδουν «πληροφορίες». Δεν είναι «μέσα ενημέρωσης», εντάσσονται όμως και αυτά στον τομέα της mediologie, ως χώροι και μηχανισμοί διάδοσης, φορείς ευαισθησιών και μήτρες κοινωνικότητας. Χωρίς αυτό ή εκείνο το «κανάλι», η τάδε ή η δείνα «ιδεολογία» δεν θα είχε την κοινωνική υπόσταση που της αναγνωρίζουμε.” Debray Regis ‘Η Επιστήμη της Επικοινωνίας’
Στον πρόλογο του (1958) για έναν ‘Θαυμαστό νέο κόσμο’ ο Aldous Huxley ζωγραφίζει ένα ζοφερό πορτρέτο της κοινωνίας. Πιστεύει ότι ελέγχεται από μια «απρόσωπη δύναμη», μια κυρίαρχη ελίτ, η οποία χειρίζεται τον πληθυσμό χρησιμοποιώντας διάφορες μεθόδους ελέγχου του.
“Οι απρόσωπες δυνάμεις πάνω στις οποίες δεν έχουμε σχεδόν κανέναν έλεγχο φαίνεται να μας ωθούν όλους προς την κατεύθυνση του γενναίου εφιάλτη του Νέου Κόσμου κι αυτή η απρόσωπη ώθηση επιταχύνεται συνειδητά από εκπροσώπους εμπορικών και πολιτικών οργανώσεων που έχουν αναπτύξει μια σειρά νέων τεχνικών για τον χειρισμό, προς το συμφέρον κάποιων μειονοτήτων, των σκέψεων και των συναισθημάτων των μαζών». –Aldous Huxley, πρόλογος στον “Θαυμαστό νέο κόσμο”
Η ζοφερή του προοπτική δεν είναι μια απλή υπόθεση ή παρανοϊκή αυταπάτη. Άλλωστε ο ίδιος και η οικογένεια του ήταν συνειδητές/καθοδηγούμενες μαριονέτες της αόρατης ελίτ. Είναι ένα τεκμηριωμένο γεγονός, το οποίο είναι παρόν στις σπουδαιότερες μελέτες στον κόσμο για τα ΜΜΕ. Ας δούμε επιγραμματικά τις σπουδαιότερες:
Ο Walter Lippmann, Αμερικανός διανοούμενος, συγγραφέας και διπλός νικητής του βραβείου Pulitzer, έφερε ένα από τα πρώτα έργα σχετικά με την χρήση των μέσων μαζικής ενημέρωσης στην Αμερική. Στην ‘Κοινή Γνώμη’ (1922), ο Lippmann συνέκρινε τις μάζες με ένα “μεγάλο θηρίο” και ένα “μπερδεμένο κοπάδι” που έπρεπε να καθοδηγείται από μια κυρίαρχη τάξη. Περιέγραψε την κυρίαρχη/αόρατη ελίτ ως “μια εξειδικευμένη τάξη των οποίων τα συμφέροντα ξεπερνούν την τοποθεσία.” Αυτή η τάξη αποτελείται από ειδικούς και γραφειοκράτες.
Σύμφωνα με τον Lippmann, οι ‘εμπειρογνώμονες’, οι οποίοι συχνά αναφέρονται ως ‘ελίτ’ πρέπει να είναι ένας μηχανισμός γνώσης που παρακάμπτει το πρωταρχικό ελάττωμα της δημοκρατίας. Το καταραμένο, έχει την λειτουργία του: να είναι οι ενδιαφερόμενοι θεατές της δράσης, δηλαδή όχι οι συμμετέχοντες. Η συμμετοχή είναι καθήκον του υπεύθυνου ανθρώπου, που δεν είναι ο τακτικός πολίτης, όχι, δεν είναι οι μάζες.
Τα ΜΜΕ και η προπαγάνδα είναι επομένως εργαλεία που πρέπει να χρησιμοποιηθούν από την ελίτ για να κυβερνούν τις μάζες χωρίς φυσικό εξαναγκασμό. Μια σημαντική ιδέα που παρουσιάστηκε από τον Lippmann είναι η «παραγωγή συγκατάθεσης», η οποία είναι, εν συντομία, η χειραγώγηση της κοινής γνώμης για να αποδεχθεί την ατζέντα της ελίτ. Είναι η άποψη του Lippmann ότι το ευρύ κοινό δεν είναι ικανό να αιτιολογεί και να αποφασίζει για σημαντικά θέματα. Είναι επομένως σημαντικό για την ελίτ να αποφασίσει “για το δικό του καλό” και στην συνέχεια να πουλάει αυτές τις αποφάσεις στις μάζες.
“Η κατασκευή της συναίνεσης είναι ικανή για μεγάλες βελτιώσεις, κανείς, νομίζω δεν το αρνείται. Η διαδικασία με την οποία προκύπτουν οι απόψεις των πολιτών είναι βεβαίως όχι λιγότερο περίπλοκη από ό,τι εμφανίστηκε στις σελίδες αυτές και οι ευκαιρίες για χειραγώγηση που είναι ανοιχτές σε όποιον κατανοεί την διαδικασία είναι αρκετά σαφείς, ως αποτέλεσμα της ψυχολογικής έρευνας, σε συνδυασμό με τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας, η πρακτική της δημοκρατίας έχει γυρίσει σελίδα. Γίνεται μια επανάσταση, απείρως πιο σημαντική από οποιαδήποτε μετατόπιση της οικονομικής δύναμης.
Κάτω από την επίδραση της προπαγάνδας, -όχι απαραίτητα στην απειλητική έννοια του λόγου μόνο- οι παλιές σταθερές της σκέψης μας έχουν μεταβληθεί. Δεν είναι πλέον δυνατόν, για παράδειγμα, να πιστεύουμε στο αρχικό δόγμα της δημοκρατίας, ότι οι γνώσεις που απαιτούνται για την διαχείριση των ανθρωπίνων υποθέσεων προέρχονται αυθόρμητα από την ανθρώπινη καρδιά. Εκεί που ενεργούμε πάνω σε αυτή την θεωρία, εκθέτουμε τον εαυτό μας στην αυτο-εξαπάτηση και σε μορφές πειθούς που δεν μπορούμε να επαληθεύσουμε. Έχει αποδειχθεί ότι δεν μπορούμε να στηριχθούμε στην διαίσθηση, στην συνείδηση ή στα ατυχήματα της απλής σκέψης, αν πρόκειται να ασχοληθούμε με τον κόσμο». -Walter Lippmann, “Κοινή γνώμη”
Το Council on Foreign Relations ή CFR είναι ένα αμερικάνικο think tank (δεξαμενή σκέψης) που ειδικεύεται στην αμερικάνικη εξωτερική πολιτική και τις διεθνείς υποθέσεις. Θεωρείται ότι είναι ένα από τα πιο σημαντικά think tank παγκοσμίως σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και διπλωματίας. Ανάμεσα στα μέλη του περιλαμβάνονται ανώτεροι πολιτικοί, πάνω από μια ντουζίνα υφυπουργών, διευθυντές της CIA, τραπεζίτες,στελέχη οικονομικών οργανισμών, ισχυροί βιομήχανοι, ακαδημαϊκοί, διανοούμενοι, πρυτάνεις πανεπιστημίων, ερευνητές, δικηγόροι, καθηγητές και εξέχουσες προσωπικότητες των μέσων μαζικής ενημέρωσης.
«Ο στόχος πρέπει να είναι να επαναπροσδιορίσουμε την κυριαρχία την εποχή της παγκοσμιοποίησης, να βρούμε μια ισορροπία ανάμεσα σε έναν κόσμο από πλήρως κυρίαρχα κράτη και ένα διεθνές σύστημα, είτε παγκόσμιας κυβέρνησης, είτε αναρχίας». Council on Foreign Relations
Συνέρχεται τακτικά και στις συναντήσεις του μετέχουν κυβερνητικοί αξιωματούχοι, επιχειρηματίες και εξέχοντα μέλη της διανόησης και της εξωτερικής πολιτικής προκειμένου να συζητήσουν τα σημαντικά διεθνή ζητήματα. Οι αναφορές του δημοσιεύονται στην επίσημη ιστοσελίδα του (cfr.org), όπου μπορεί κάθε πολίτης να γραφτεί και να λαμβάνει ενημερώσεις. Εκδίδει, επίσης, το διμηνιαίο περιοδικό Foreign Affairs ενώ παράλληλα προωθεί αλλά και μετέχει στο think tank ‘David Rockefeller Studies Program’, το οποίο επηρεάζει αλλά και διαμορφώνει την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ κάνοντας συστάσεις στην διπλωματική κοινότητα, καταθέτοντας προτάσεις ενώπιον του Κογκρέσου, αλληλεπιδρώντας με δημοσιεύσεις θεμάτων, αναλύσεων και άρθρων σε μέσα μαζικής ενημέρωσης και μετέχοντας στην συγγραφή και έκδοση βιβλίων.
Ιδρύθηκε το 1921 και έχει την έδρα του στην Νέα Υόρκη (58East 68th Street), με μια επιπλέον έδρα στην Ουάσιγκτον (στον έβδομο όροφο του κτιρίου του).
Η ιστορία του ξεκινάει αμέσως μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο όταν, όπως λέγεται, μια αδελφότητα έδωσε στον πρόεδρο Woodrow Wilson μια σειρά προτάσεων προς ενίσχυση της παγκόσμιας δημοκρατίας μετά την ήττα του Γουλιέλμου του Β’. Τις προτάσεις υποστήριξε και ο συνταγματάρχης Edward House, σύμβουλος του Προέδρου Wilson. Ο Wilson τo 1918 παρουσίασε τις προτάσεις στο Κογκρέσο όπου και εγκρίθηκαν, ενώ το CFR ιδρύθηκε επισήμως το 1921.
Είναι λοιπόν, ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι ο Lippmann είναι ένας από τους ιδρυτές του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων (CFR), το πιο ισχυρό think tank εξωτερικής πολιτικής στον κόσμο. Αυτό το γεγονός θα πρέπει να μας δώσει μια μικρή υπόδειξη της κατάστασης του νου της ελίτ σχετικά με την χρήση των ΜΜΕ.
“Η πολιτική και οικονομική δύναμη στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι συγκεντρωμένη στα χέρια μιας κυβερνώσας ελίτ που ελέγχει τις περισσότερες πολυεθνικές εταιρείες με έδρα τις ΗΠΑ, τα μεγάλα μέσα επικοινωνίας, τα σημαντικότερα κέντρα εξουσίας, τα μεγάλα ιδιωτικά πανεπιστήμια και τις περισσότερες επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας. Ιδρύθηκε το 1921, το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων είναι ο βασικός σύνδεσμος μεταξύ των μεγάλων εταιρειών και της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Έχει χαρακτηριστεί ως «σχολείο πολιτικών» και «προσεγγίζει το όργανο αυτό που η C. Wright Mills έχει ονομάσει Power Elite -μια ομάδα ανδρών, παρόμοια για το ενδιαφέρον και τις προοπτικές που διαμορφώνουν γεγονότα, από αόρατες θέσεις πίσω από την σκηνή. Η δημιουργία των Ηνωμένων Εθνών ήταν έργο του Συμβουλίου, καθώς και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα». -Steve Jacobson, “Mind Control στις Ηνωμένες Πολιτείες”
Κάποια μέλη του CFR περιλαμβάνουν τον David Rockefeller, τον Dick Cheney, τον Μπαράκ Ομπάμα, την Hilary Clinton, τον μέγα εκκλησιαστικό πάστορα Rick Warren και τους διευθύνοντες συμβούλους μεγάλων εταιρειών όπως η CBS, η Nike, η Coca-Cola και η Visa. Οι πρώτοι χρηματοδότες του ήταν ισχυροί οίκοι των ΗΠΑ: Rockefeller, Mellon, Harriman, Schiff, Kuhn, Loeb και Carnegie. Επίσης, το υποστήριξαν σημαντικές ξένες προσωπικότητες όπως ο εκατομμυριούχος αποικιοκράτης Sir Cecil Rhodes και οι Ευρωπαίοι τραπεζίτες Warburg και Rothschild.
Επίσης, από τις τάξεις του πέρασαν ο Laurence Tisch (πρώην πρόεδρος του δικτύου CBS), η Katharine Graham (εκδότρια και πρόεδρος της Washington Post), o ιδρυτής της CIA Allen Welsh Dulles και ο τραπεζίτης Paul Moritz Warburg που γεννήθηκε στην Γερμανία αλλά μετακόμισε στις ΗΠΑ το 1913 και σχεδίασε το νόμο για την δημιουργία της ομοσπονδιακής τράπεζας των ΗΠΑ (FED), την κεντρική αμερικάνικη τράπεζα που το κεφάλαιο της δεν ανήκει στο δημόσιο αλλά βρίσκεται στα χέρια των ιδιωτικών τραπεζών. Η FED ανήκει και στα εταιρικά μέλη που πριμοδοτούν το CFR.
Απλά για την ιστορία να αναφέρουμε ότι οι βασικοί μέτοχοι της Κεντρικής Τράπεζας της Αμερικής (FED) είναι: οι τράπεζες Rothchild του Λονδίνου και του Βερολίνου, η επενδυτική Τράπεζα των αδελφών Lazard του Παρισιού, (Lazard Brothers Bank), οι τράπεζες Warburg Bank του Αμβούργου και του Άμστερνταμ, η «Israel Moses Seif Bank» της Ιταλίας, η Lehman Brothers Bank της Νέας Υόρκης (που χρεοκόπησε), η «Kuhn-Loeb bank» της Νέας Υόρκης, η «New York Chase Manhattan Bank» των Ροκφέλερ και η «Goldman-Sachs» της Νέας Υόρκης. Κάποιος παρατηρητικός αναγνώστης εύκολα θα διαπιστώσει ότι επαναλαμβάνονται ονόματα οικογενειών που συμμετείχαν και στην έναρξη ίδρυσης του CFR.
Στους υποστηρικτές του CFR από το τραπεζικό και χρηματοοικονομικό σύστημα περιλαμβάνονται οι εξής εταιρείες: Bank of America / Merrill Lynch & Co., Goldman Sachs Group, JP Morgan Chase & Co, American Express Company, Barclays Capital, Citi, Credit Suisse, Deutsche Bank AG, Soros Fund Management, Morgan Stanley και άλλες. Συναντάμε και μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες κάποιες από τις οποίες μας είναι γνωστές από το ενδιαφέρον που έχουν δείξει για τους ελληνικούς υδρογονάνθρακες σε Ιόνιο και Κρήτη όπως η Chevron Corporation, η TOTAL S.A., η Exxon Mobil Corporation, η BP p.l.c. και άλλες.
Συμμετοχή στο CFR έχουν και μέλη της στρατιωτικής βιομηχανίας όπως η Airbus North America, η Boeing Company, η DynCorp International κ.α Στα εταιρικά μέλη του συμβουλίου ανήκουν και πολλές εταιρείες ενημέρωσης που δραστηριοποιούνται στο τομέα των ειδήσεων αλλά και των εκδόσεων. Ενδεικτικά αναφέρουμε το πρακτορείο Bloomberg, το Economist Intelligence Unit (που εκδίδει το περιοδικό Economist), το Fox News (News Corporation), το πρακτορείο Reuters (Thomson Reuters), το διεθνές πρακτορείο Time Warner Inc, εταιρείες τηλεπικοινωνιών και τεχνολογίας όπως η GOOGLE, η Microsoft, η ΑΤ&Τ και άλλες.
Ψάχνοντας, μάλιστα στο Deep Web όπου οι πληροφορίες κυκλοφορούν ελεύθερα βρήκαμε και μια ενδιαφέρουσα αναπαράσταση του ελέγχου που ασκεί το CFR στα περισσότερα ΜΜΕ παγκοσμίως. Παρατηρούμε,λοιπόν, πως τα μεγαλύτερα ειδησεογραφικά πρακτορεία παγκοσμίως είναι μέλη του.
Ο Αμερικανός πολιτικός Oscar Callaway μέσα στο Κογκρέσο το 1917 ανέφερε τον τρόπο που χρησιμοποίησε η εταιρεία JP Morgan προκειμένου να προασπίσει τα συμφέροντά της σε χάλυβα και ναυπηγική βιομηχανία. Δεν ήταν άλλος από το να προσλάβει 12 δημοσιογράφους που τους χρησιμοποίησε καταλλήλως, ενώ στην πορεία κατάλαβε πως αρκούσε να αποκτήσει τον έλεγχο μόλις 25 εφημερίδων προκειμένου να επιτύχει τον σκοπό της.
‘”Τον Μάρτιο του 1915, τα συμφέροντα της J.P. Morgan, τα συμφέροντα της χαλυβουργίας, της ναυπηγικής και της πυρίτιδας και οι θυγατρικές τους οργανώσεις, συγκέντρωσαν 12 άνδρες με υψηλή θέση στον κόσμο των εφημερίδων και τους προσέλαβαν για να επιλέξουν τις εφημερίδες με την μεγαλύτερη επιρροή στις Ηνωμένες Πολιτείες και επαρκή αριθμό από αυτές για να ελέγχουν γενικά την πολιτική του ημερήσιου τύπου. Διαπίστωσαν ότι ήταν απαραίτητο να αγοράσουν μόνο τον έλεγχο 25 από τις μεγαλύτερες εφημερίδες. Επιτεύχθηκε συμφωνία- αγοράστηκε η πολιτική των εφημερίδων, η οποία θα πληρωνόταν ανά μήνα, παραχωρήθηκε ένας συντάκτης για κάθε εφημερίδα ώστε να επιβλέπει και να επιμελείται κατάλληλα τις πληροφορίες σχετικά με τα ζητήματα της ετοιμότητας, του μιλιταρισμού, της οικονομικής πολιτικής και άλλα πράγματα εθνικής και διεθνούς φύσης που θεωρούνταν ζωτικής σημασίας για τα συμφέροντα των αγοραστών”. Ο βουλευτής των ΗΠΑ Oscar Callaway
Εκτός από την FED, το CFR εμπλέκεται και στο ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, δυο οργανισμοί που ελέγχουν στις μέρες μας το παγκόσμιο κεφάλαιο και μάλιστα, επεμβαίνουν με τέτοιο βάναυσο τρόπο στα οικονομικά των χωρών ώστε να τις χρεώνουν/απομυζούν παγκοσμίως όσο το δυνατόν περισσότερο, καθώς μέλη του CFR ήταν που προχώρησαν στην ίδρυσή τους.
“Ευγνωμονούμε την Washington Post, τους New York Times, το Time Magazine και άλλα σπουδαία έντυπα, οι διευθυντές των οποίων παρευρίσκονται στις συναντήσεις μας και τηρούν τις υποσχέσεις τους για εχεμύθεια εδώ και σχεδόν σαράντα χρόνια. Θα μας ήταν αδύνατο να αναπτύξουμε το σχέδιό μας για τον κόσμο, αν είχαμε εκτεθεί στα λαμπερά φώτα της δημοσιότητας κατά τη διάρκεια αυτών των ετών. Αλλά, το έργο είναι τώρα πολύ πιο εξελιγμένο και προετοιμασμένο να βαδίσει προς μια παγκόσμια κυβέρνηση. Η υπερεθνική κυριαρχία μιας πνευματικής ελίτ και παγκόσμιων τραπεζιτών είναι σίγουρα προτιμότερη από τον εθνικό αυτοκαθορισμό που εφαρμόστηκε τους προηγούμενους αιώνες.” David Rockefeller “Η Τριμερής Επιτροπή, τον Ιούνιο του 1991”
Το λευκό άλογο & ο απόκρυφος συμβολισμός του.
”καὶ ἰδοὺ ἵππος λευκός, καὶ ὁ καθήμενος ἐπ’ αὐτὸν ἔχων τόξον· καὶ ἐδόθη αὐτῷ στέφανος, καὶ ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ.”Αποκάλυψη Κεφ.6:1
Το λευκό άλογο που εμφανίζεται στο λογότυπο του CFR έχει κάποια απόκρυφη ερμηνεία καθώς παρομοιάζεται με έναν από τους τέσσερις καβαλάρηδες της Αποκάλυψης. Πιο συγκεκριμένα, οι τέσσερις καβαλάρηδες της αποκάλυψης περιγράφονται στο τελευταίο βιβλίο της Καινής Διαθήκης της Βίβλου, το οποίο ονομάζεται Αποκάλυψη του Ιωάννη, στο Κεφ.6:1-8. Το κεφάλαιο αναφέρεται σε ένα “βιβλίο/περγαμηνή στο δεξί χέρι του θεού που είναι επισφραγισμένο με επτά σφραγίδες”. Ο αμνός του θεού ή λιοντάρι του Ιούδα (Ιησούς) ανοίγει τις πρώτες τέσσερις από τις εφτά συνολικά σφραγίδες, οι οποίες προκαλούν την εμφάνιση τεσσάρων όντων που ιππεύουν πάνω σε λευκό, κόκκινο, μαύρο και πράσινο άλογο. Παρόλο που μερικές ερμηνείες διαφέρουν, οι τέσσερις καβαλάρηδες συνήθως συμβολίζουν την Κατάκτηση, τον Πόλεμο, τον Λιμό και τον Θάνατο αντίστοιχα.
Ο πρώτος καβαλάρης συνδέεται με την στρατιωτική κατάκτηση. Η ερμηνεία αυτή έχει δοθεί από τον ευαγγελιστή Μπίλλυ Γκράχαμ, ο οποίος υπήρξε πνευματικός σύμβουλος σε διάφορους προέδρους των ΗΠΑ. Σύμφωνα με τον Γκράχαμ ο καβαλάρης με το λευκό άλογο είναι ο Αντίχριστος ή μια αντιπροσώπευση ψευδοπροφητών που θα εμφανιστούν στον κόσμο πριν από την ημέρα της τελικής κρίσης, παραθέτοντας διαφορές ανάμεσα στο άσπρο άλογο της Αποκάλυψης κεφ. 6 και τον Ιησού πάνω στο άσπρο άλογο στην Αποκάλυψη κεφ.19. Στηρίζει, την ερμηνεία του στο γεγονός ότι στην Αποκάλυψη κεφ.19 ο Ιησούς έχει πολλά στέμματα, αλλά στην Αποκάλυψη κεφ.6 ο καβαλάρης έχει μόνο ένα. Την ίδια άποψη συμμερίζεται και ο Walter L. Wilson στο Dictionary of Bible Types.
”Το άσπρο άλογο αντιπροσωπεύει μάλλον μια τεχνητή ειρήνη που θα παρουσιαστεί από τον κόσμο του Αντίχριστου υπό το πρόσχημα της θρησκείας και της δικαιοσύνης. Θα είναι μια ψεύτικη ειρήνη που δεν θα σταθεί.” -A Λεξικό της Αγίας Γραφής, Walter L. Wilson, 1999 Hendrickson Publishers, Inc σ. 233.
Η λέξη VBIQVE που αναγράφεται στο κάτω μέρος του λογότυπου είναι λατινική και την συναντάμε σε πολλά ρωμαϊκά νομίσματα. Η ερμηνεία της είναι ”παντού”. Στην αγγλική της μορφή η λέξη VBIQVE συναντάται ως “ubique” και σημαίνει “πανταχού παρούσα” ή “παντού την ίδια στιγμή”. Άξιο αναφοράς είναι το γεγονός ότι ο καβαλάρης στο λευκό άλογο υιοθετεί τον αποκαλούμενο ρωμαϊκό χαιρετισμό (Roman Salute) που τον συναντάμε και σε πίνακες που απεικονίζουν τον Ναπολέοντα ενώ θα μπορούσε να παρομοιαστεί και με το χαιρετισμό των Ναζί “Seig Heil” που σημαίνει “Ζήτω η Νίκη”.
Ο Carl Jung είναι ο ιδρυτής της αναλυτικής ψυχολογίας (γνωστής και ως Jungian psychology), η οποία δίνει έμφαση στην κατανόηση της ψυχής εξερευνώντας τα όνειρα, την τέχνη, την μυθολογία, την θρησκεία, τα σύμβολα και την φιλοσοφία. Ο Ελβετός θεραπευτής είναι στην αρχή πολλών ψυχολογικών εννοιών που χρησιμοποιούνται σήμερα όπως το Αρχέτυπο, το Σύμπλεγμα, το Persona, το Introvert / Extrovert και η Synchronicity.
Ήταν ιδιαίτερα επηρεασμένος από το απόκρυφο υπόβαθρο της οικογένειάς του. Ο Carl Gustav, ο παππούς του, ήταν ένας άπληστος Freemason (ήταν Μεγάλος Δάσκαλος) και ο ίδιος ο Jung ανακάλυψε ότι ορισμένοι από τους προγόνους του ήταν Rosicrucians. Αυτό μπορεί να εξηγεί το μεγάλο ενδιαφέρον του για την Ανατολική και την Δυτική φιλοσοφία, την αλχημεία, την αστρολογία και τον συμβολισμό. Μία από τις σημαντικότερες (και παρεξηγημένες) έννοιές του ήταν το συλλογικό ασυνείδητο.
“Η δική μου διατριβή είναι η εξής: Εκτός από την άμεση συνείδησή μας, η οποία είναι εξ ολοκλήρου προσωπικής φύσης και η οποία πιστεύουμε ότι είναι η μόνη εμπειρική ψυχή (ακόμα και αν στρέψουμε το προσωπικό ασυνείδητο ως προσάρτημα), υπάρχει ένα δεύτερο ψυχικό σύστημα συλλογικής, καθολικής και απρόσωπης φύσης που είναι ταυτόσημο σε όλα τα άτομα. Αυτό το συλλογικό ασυνείδητο δεν αναπτύσσεται μεμονωμένα, αλλά κληρονομείται. Αποτελείται από προϋπάρχουσες μορφές, τα αρχέτυπα, τα οποία μπορούν να γίνουν συνειδητά δευτερεύοντα και τα οποία δίνουν καθοριστική μορφή σε ορισμένα ψυχικά περιεχόμενα ». – Carl Jung, “Η έννοια του συλλογικού ασυνείδητου”.
Το συλλογικό ασυνείδητο διαπνέεται από την ύπαρξη παρόμοιων συμβόλων και μυθολογικών μορφών σε διάφορους πολιτισμούς. Τα αρχέτυπα σύμβολα φαίνεται να είναι ενσωματωμένα στο συλλογικό μας υποσυνείδητο και, όταν τα εκθέτουμε, επιδεικνύουμε φυσική έλξη και γοητεία. Επομένως, τα αποκομμένα σύμβολα μπορούν να ασκήσουν μεγάλη επίδραση στους ανθρώπους, ακόμη και αν πολλά άτομα δεν είχαν εισαχθεί προσωπικά στην εσωτερική έννοια του συμβόλου. Οι θεωρητικοί των μέσων μαζικής ενημέρωσης, όπως ο Edward D. Bernays, βρήκαν σ’ αυτή την έννοια έναν πολύ καλό τρόπο να χειραγωγήσουν το ατομικό και συλλογικό ασυνείδητο του κοινού.
Ο Edward Bernays θεωρείται ο πατέρας των δημοσίων σχέσεων και χρησιμοποίησε τις έννοιες που ανακάλυψε ο θείος του, Sigmund Freud, για να χειραγωγήσει το κοινό χρησιμοποιώντας το υποσυνείδητο. Μοιράστηκε την άποψη του Walter Lippmann για τον γενικό πληθυσμό θεωρώντας τον παράλογο και υπαγόμενο στο “ένστικτο της αγέλης”. Κατά την γνώμη του, οι μάζες πρέπει να χειραγωγούνται από μια αόρατη κυβέρνηση για να διασφαλιστεί η επιβίωση της δημοκρατίας.
“Η συνειδητή και έξυπνη χειραγώγηση των οργανωμένων συνηθειών και απόψεων των μαζών είναι ένα σημαντικό στοιχείο στην δημοκρατική κοινωνία. Αυτοί που χειραγωγούν αυτόν τον αόρατο μηχανισμό της κοινωνίας αποτελούν μια αόρατη κυβέρνηση που είναι η αληθινή κυρίαρχη δύναμη της χώρας μας. Είμαστε κυβερνώντες, το μυαλό μας διαμορφώνεται, τα γούστα μας σχηματίζονται, οι ιδέες μας προτείνονται, σε μεγάλο βαθμό από τους ανθρώπους που δεν έχουμε ακούσει ποτέ. Αυτό είναι ένα λογικό αποτέλεσμα του τρόπου με τον οποίο οργανώνεται η δημοκρατική κοινωνία μας. Μεγάλος αριθμός ανθρώπων πρέπει να συνεργαστεί με τον τρόπο αυτό, προκειμένου να ζουν μαζί ως μια ομαλά λειτουργούσα κοινωνία. Οι αόρατοι κυβερνήτες μας, σε πολλές περιπτώσεις, δεν γνωρίζουν την ταυτότητα των συναδέλφων τους στο εσωτερικό του υπουργικού συμβουλίου.” –Edward Bernays, “Προπαγάνδα”
Οι εκστρατείες μάρκετινγκ του Bernays άλλαξαν βαθιά την λειτουργία της αμερικανικής κοινωνίας. Ουσιαστικά δημιούργησε τον «καταναλωτισμό» δημιουργώντας έναν πολιτισμό όπου οι Αμερικανοί αγόραζαν για ευχαρίστηση αντί να αγοράζουν για επιβίωση. Για το λόγο αυτό, θεωρήθηκε από το Life Magazine ότι είναι στους 100 πρώτους σημαντικότερους Αμερικανούς του 20ου αιώνα.
Το 1939-1940, το Πανεπιστήμιο του Σικάγο φιλοξένησε μια σειρά από μυστικά σεμινάρια για τις επικοινωνίες. Αυτές οι δεξαμενές σκέψης χρηματοδοτήθηκαν από το Ίδρυμα Rockefeller και συμμετείχαν οι σημαντικότεροι ερευνητές στους τομείς των επικοινωνιών και των κοινωνιολογικών μελετών. Ένας από αυτούς τους μελετητές ήταν ο Harold Lasswell, ένας κορυφαίος Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας, και ο θεωρητικός της επικοινωνίας, ειδικευμένος στην ανάλυση της προπαγάνδας. Ήταν επίσης της άποψης ότι μια δημοκρατία, μια κυβέρνηση που κυβερνάται από τον λαό, δεν μπορούσε να διατηρηθεί χωρίς μια εξειδικευμένη ελίτ να διαμορφώνει και να διαμορφώνει την κοινή γνώμη μέσω προπαγάνδας.
Στην Εγκυκλοπαίδεια Κοινωνικών Επιστημών ο Lasswell εξήγησε ότι όταν οι ελίτ δεν έχουν την απαιτούμενη δύναμη για να υποχρεώσουν την υπακοή, οι κοινωνικοί διευθυντές πρέπει να στραφούν σε μια εντελώς νέα τεχνική ελέγχου, κυρίως μέσω προπαγάνδας. Προσθέτει την συμβατική αιτιολόγηση: “…την άγνοια και την ηλιθιότητα των μαζών για να μην υποκύψουν στους δημοκρατικούς δογματισμούς, για τους άνδρες να είναι οι καλύτεροι δικαστές των δικών τους συμφερόντων”.
Ο Lasswell μελέτησε εκτενώς το πεδίο της ανάλυσης περιεχομένου προκειμένου να κατανοήσει την αποτελεσματικότητα των διαφόρων τύπων προπαγάνδας. Στο δοκίμιό του “Περιεχόμενα της ανακοίνωσης”, ο Lasswell εξήγησε ότι, για να κατανοήσουμε την σημασία ενός μηνύματος (δηλαδή μια ταινία, μια ομιλία, ένα βιβλίο κ.λπ.), θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη η συχνότητα με την οποία εμφανίζονται ορισμένα σύμβολα στο μήνυμα, την κατεύθυνση στην οποία τα σύμβολα προσπαθούν να πείσουν την γνώμη του κοινού και την ένταση των χρησιμοποιούμενων συμβόλων. Ο Lasswell φημίζεται για το μοντέλο ανάλυσης των μέσων που βασίζεται στα εξής:
Ποιος (λέει) Τι (σε) Ποιον (σε) Ποιο κανάλι (με) Τι αποτέλεσμα.
Με αυτό το μοντέλο, ο Lasswell υποδεικνύει ότι, προκειμένου να αναλυθεί σωστά ένα προϊόν ΜΜΕ, πρέπει να δούμε ποιος παράγει το προϊόν (τους ανθρώπους που διέταξαν την δημιουργία του), ποιος στόχευε (το κοινό-στόχο) ποιες ήταν οι επιθυμητές επιδράσεις από αυτό το προϊόν (για να ενημερώνετε, να πείσετε, να πουλήσετε κ.λπ.) στο ακροατήριο.
Αναρωτηθήκατε για ποιο λόγο όλες οι πρόσφατες μουσικές είναι οι ίδιες και όλες οι πρόσφατες ταινίες μοιάζουν ίδιες; Τα παρακάτω αποτελούν μέρος της απάντησης:
Η ιδιοκτησία των ΜΜΕ
Ο αριθμός των εταιρειών που κατέχουν την πλειοψηφία των μέσων μαζικής ενημέρωσης των ΗΠΑ αυξήθηκε από 50 σε 5 σε λιγότερο από 20 χρόνια. Εδώ είναι οι κορυφαίες εταιρείες που εξελίσσονται σε όλο τον κόσμο και τα περιουσιακά στοιχεία που κατέχουν.
“Μια λίστα με τις εταιρείες που ελέγχονται από την AOL Time Warner διαρκεί δέκα σελίδες με δακτυλογράφηση που περιλαμβάνουν 292 ξεχωριστές εταιρείες και θυγατρικές εταιρείες. Από αυτές, είκοσι δύο είναι κοινοπραξίες με άλλες μεγάλες εταιρείες που ασχολούνται σε διάφορους βαθμούς με τις δραστηριότητες των μέσων ενημέρωσης. Οι εταίροι αυτοί περιλαμβάνουν τα 3Com, eBay, Hewlett-Packard, Citigroup, Ticketmaster, American Express, Homestore, Sony, Viva, Bertelsmann, Polygram και Amazon.com. Ορισμένες από τις πιο οικείες πλήρως ιδιόκτητες ιδιοκτησίες της Time Warner περιλαμβάνουν το Book-of-the-Month Club. Μικροί, καφέ εκδότες? HBO, με τα επτά κανάλια του. CNN επτά εξειδικευμένα και ξενόγλωσσα κανάλια · Road Runner, Warner Brothers Studios, Weight Watchers, Δημοφιλής επιστήμη και πενήντα δύο διαφορετικές ετικέτες.” – Ben Bagdikan, “Το νέο μονοπώλιο των μέσων ενημέρωσης”
Η AOL Time Warner κατέχει: 64 περιοδικά, συμπεριλαμβανομένων των Time, Life, People, MAD Magazine και DC Comics. Warner Bros, νέα γραμμή και λεπτή γραμμή Χαρακτηριστικά στον κινηματογράφο. Περισσότερα από 40 ετικέτες μουσικής όπως οι Warner Bros, Atlantic και Elektra. Πολλά τηλεοπτικά δίκτυα όπως WB Networks, HBO, Cinemax, TNT, Cartoon Network και CNN.
Η Viacom κατέχει: CBS, MTV, MTV2, UPN, VH1, Showtime, Nickelodeon, Central Comedy, TNN, CMT και BET, Paramount Pictures, ταινίες Nickelodeon, ταινίες MTV
Η ιδιοκτησία της Disney που ονομάζεται The Mighty Ducks του Anaheim δεν περιγράφει την απεραντοσύνη του βασιλείου. Το Hollywood εξακολουθεί να είναι η συμβολική καρδιά του, με οκτώ κινηματογραφικές παραγωγές στούντιο και διανομείς: Walt Disney Pictures, Touchstone Pictures, Miramax, Buena Vista Home Video, Buena Vista Home Entertainment, Buena Vista International, Hollywood Pictures και Caravan Pictures.
Η εταιρία Walt Disney ελέγχει οκτώ εκδόσεις βιβλίων στο Walt Disney Company Book Publishing και ABC Publishing Group. δεκαεπτά περιοδικά. Το τηλεοπτικό δίκτυο ABC, με δέκα ιδιόκτητους και λειτουργικούς σταθμούς, συμπεριλαμβανομένων των πέντε κορυφαίων αγορών. Τριάντα ραδιοφωνικούς σταθμούς, συμπεριλαμβανομένων όλων των σημαντικών αγορών. Ένδεκα καλωδιακά κανάλια, όπως Disney, ESPN (από κοινού), A & E και το κανάλι ιστορικού. Δεκατρία διεθνή κανάλια εκπομπής που εκτείνονται από την Αυστραλία στην Βραζιλία. Επτά μονάδες παραγωγής και αθλητισμού ανά τον κόσμο και δεκαεπτά τοποθεσίες στο Διαδίκτυο, όπως η ομάδα ABC, η ESPN sportszone, η NFL.com, η NBAZ.com και η NASCAR.com. Οι πέντε μουσικές της ομάδες περιλαμβάνουν τις ετικέτες Buena Vista, Lyric Street και Walt Disney και ζωντανές θεατρικές παραγωγές που εξελίσσονται από τις ταινίες The Lion King, Beauty and the Beast και King David.
Η εταιρεία Walt Disney κατέχει: ABC, Disney Channel, ESPN, A & E, ιστορικό κανάλι, Walt Disney Pictures.
Η Vivendi Universal κατέχει: Το 27% των πωλήσεων μουσικής στις Η.Π.Α. περιλαμβάνουν ετικέτες: Interscope, Geffen, A & M, Island, Def Jam, MCA, Mercury, Motown και Universal, Universal Studios, Canal Studio, Polygram Films, Canal +
Η Sony κατέχει: Columbia Pictures, οθόνη πολύτιμων λίθων, Sony Pictures Classics. Το 15% των πωλήσεων μουσικής των ΗΠΑ, οι ετικέτες περιλαμβάνουν τα Columbia, Epic, Sony, Arista, Jive και RCA Records.
Ένας περιορισμένος αριθμός παραγόντων στην πολιτιστική βιομηχανία σημαίνει ένα περιορισμένο αριθμό απόψεων και ιδεών που κάνουν το δρόμο τους προς το ευρύ κοινό. Σημαίνει επίσης ότι ένα μόνο μήνυμα μπορεί εύκολα να κορεστεί σε όλες τις μορφές των μέσων μαζικής ενημέρωσης για την δημιουργία συγκατάθεσης των μαζών.
Η τυποποίηση της ανθρώπινης σκέψης.
Η συγχώνευση των εταιρειών ΜΜΕ τις τελευταίες δεκαετίες δημιούργησε μια μικρή ολιγαρχία των ομίλων των ΜΜΕ. Οι τηλεοπτικές εκπομπές που παρακολουθούμε, η μουσική που ακούμε, οι ταινίες που παρακολουθούμε και οι εφημερίδες που διαβάζουμε παράγονται από τις Πέντε εταιρίες. Οι ιδιοκτήτες αυτών των ομίλων έχουν στενούς δεσμούς με την αόρατη ελίτ και, με πολλούς τρόπους, ΕΙΝΑΙ η ελίτ. Διαθέτοντας όλες τις πιθανές εξόδους που έχουν την δυνατότητα να φτάσουν στις μάζες, αυτοί οι όμιλοι έχουν την δύναμη να δημιουργούν στο μυαλό των ανθρώπων μια ενιαία και συνεκτική κοσμοθεωρία, δημιουργώντας μια «τυποποίηση της ανθρώπινης σκέψης».
Ακόμη και οι κινήσεις ή τα στυλ που θεωρούνται περιθωριακά είναι, στην πραγματικότητα, επεκτάσεις της γενικής σκέψης. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης παράγουν τους δικούς τους αντάρτες, αλλά εξακολουθούν να αποτελούν μέρος του συστήματος και δεν αμφισβητούν τίποτε σε αυτό. Οι καλλιτέχνες, οι δημιουργίες και οι ιδέες που δεν ταιριάζουν στον κύριο τρόπο σκέψης αρνούνται ανελέητα και ξεχνούν τα συγκροτήματα, τα οποία με την σειρά τους εξαφανίζονται ουσιαστικά από την ίδια την κοινωνία. Ωστόσο, οι ιδέες που θεωρούνται έγκυρες και επιθυμητές ώστε να γίνουν αποδεκτές από την κοινωνία μεταφέρονται επιδέξια στις μάζες προκειμένου να καταστούν αυτοσυνήθεις κανόνες.
Το 1928, ο Edward Bernays είδε ήδη την τεράστια δυνατότητα των κινηματογραφικών ταινιών να τυποποιήσουν την σκέψη:
“Η αμερικανική κινηματογραφική ταινία είναι ο μεγαλύτερος ασυνείδητος φορέας προπαγάνδας στον κόσμο σήμερα. Είναι ένας μεγάλος διανομέας ιδεών και απόψεων. Η κινηματογραφική ταινία μπορεί να τυποποιήσει τις ιδέες και τις συνήθειες ενός έθνους. Επειδή οι εικόνες γίνονται για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της αγοράς, αντανακλούν, τονίζουν ή και υπερβάλλουν τις ευρείες λαϊκές τάσεις, αντί να διεγείρουν νέες ιδέες και απόψεις. Η ταινία χρησιμοποιεί μόνο τις ιδέες και τα γεγονότα που είναι στην μόδα. Καθώς η εφημερίδα αναζητά νέα, επιδιώκει να προσφέρει ψυχαγωγία». -Edward Bernays, “Προπαγάνδα”
Αυτά τα γεγονότα επισημάνθηκαν ως κίνδυνοι για την ανθρώπινη ελευθερία στην δεκαετία του 1930 από τους θεωρητικούς της μιαρής Σχολής της Φρανκφούρτης όπως οι Theodor Adorno και Herbert Marcuse. Εντοπίστηκαν τρία βασικά προβλήματα με την πολιτιστική βιομηχανία. Η βιομηχανία μπορεί:
“Να μειώσει τα ανθρώπινα όντα στην κατάσταση της μάζας εμποδίζοντας την ανάπτυξη των χειραφετημένων ατόμων που είναι σε θέση να λαμβάνουν ορθολογικές αποφάσεις, ν’ αντικαταστήσει την νόμιμη προσπάθεια για αυτονομία κι αυτογνωσία από την ασφαλή τεμπελιά της προσαρμογής και της παθητικότητας και να επικυρώσει την ιδέα ότι οι άνδρες επιδιώκουν πραγματικά να ξεφύγουν από τον παράλογο και σκληρό κόσμο στον οποίο ζουν, χάνοντας τους εαυτούς τους σε μια υπνωτική αυτοπεποίθηση.”
Η έννοια της διαφυγής είναι ακόμα πιο σχετική σήμερα με την εμφάνιση των online video games, 3D ταινιών και home theatres. Οι μάζες, που αναζητούν συνεχώς υπερσύγχρονη ψυχαγωγία, θα στραφούν σε προϊόντα υψηλού προϋπολογισμού που μπορούν να παραχθούν μόνο από τις μεγαλύτερες εταιρείες μέσων ενημέρωσης στον κόσμο. Τα προϊόντα αυτά περιέχουν προσεκτικά υπολογισμένα μηνύματα και σύμβολα που δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ψυχαγωγική προπαγάνδα. Το κοινό έχει εκπαιδευτεί να αγαπά την προπαγάνδα του στον βαθμό που ξοδεύει τα σκληρά κερδισμένα χρήματά του για να τον απολαύσει. Η προπαγάνδα (που χρησιμοποιείται τόσο από πολιτική, πολιτιστική όσο και από εμπορική άποψη) δεν είναι πλέον η καταναγκαστική ή έγκυρη μορφή επικοινωνίας που βρίσκεται στις δικτατορίες: έχει γίνει συνώνυμο ψυχαγωγίας κι ευχαρίστησης.
“Όσον αφορά την προπαγάνδα, οι πρώτοι υποστηρικτές της παγκόσμιας παιδείας και ενός ελεύθερου Τύπου προέβλεπαν μόνο δύο δυνατότητες: η προπαγάνδα μπορεί να είναι αληθινή ή μπορεί να είναι ψευδής. Δεν πρόβλεπαν τι πραγματικά συνέβη, κυρίως στις δυτικές καπιταλιστικές δημοκρατίες μας -την ανάπτυξη μιας τεράστιας βιομηχανίας μαζικών επικοινωνιών, που δεν ασχολείται κυρίως με το αληθινό, ούτε το ψεύτικο, αλλά με το μη πραγματικό, το περισσότερο ή λιγότερο εντελώς άσχετο. Με μια λέξη, δεν κατάφεραν να λάβουν υπόψη την σχεδόν άπειρη όρεξη του ανθρώπου για περισπασμούς». -Aldous Huxley, πρόλογος στο “Θαυμαστός Νέος Κόσμος”
Ένα μόνο κομμάτι ΜΜΕ συχνά δεν έχει μόνιμη επίδραση στην ανθρώπινη ψυχή. Τα ΜΜΕ, ωστόσο, από την πανταχού παρούσα φύση τους, δημιουργούν ένα περιβάλλον επιβολής που εξελίσσεται σε καθημερινή βάση. Ορίζουν τον κανόνα και αποκλείουν το ανεπιθύμητο για τις ανθρωπόμαζες. Με τον ίδιο τρόπο που τα άλογα μεταφοράς φορούν παρωπίδες, ώστε να μπορούν να δουν μόνο ό,τι είναι ακριβώς μπροστά τους, οι μάζες μπορούν μόνο να δουν πού πρέπει να κοιτάνε/πάνε. Όπως στην γνωστή “σπηλιά του Πλάτωνα”, μπορούν να δουν μόνο τις σκιές στον τοίχο, γιατί δεν μπορούν να στρέψουν το κεφάλι τους δεξιά-αριστερά αφού είναι αλυσοδεμένοι.
“Είναι η εμφάνιση των μέσων μαζικής επικοινωνίας που καθιστά δυνατή την χρήση τεχνικών προπαγάνδας σε κοινωνική κλίμακα. Η ενορχήστρωση του Τύπου, του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης για να δημιουργήσει ένα συνεχές, διαρκές και συνολικό περιβάλλον καθιστά την επιρροή της προπαγάνδας ουσιαστικά απαρατήρητη, ακριβώς επειδή δημιουργεί ένα σταθερό περιβάλλον. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης παρέχουν την βασική σχέση μεταξύ του ατόμου και των απαιτήσεων της τεχνολογικής κοινωνίας.” – Jacques Ellul
Ένας από τους λόγους για τους οποίους τα ΜΜΕ επηρεάζουν επιτυχώς τον μαζάνθρωπο οφείλεται στην εκτεταμένη έρευνα σχετικά με τις γνωστικές επιστήμες και την ανθρώπινη φύση που έχει εφαρμοστεί σε αυτήν. (Συμπεριφορισμός, NLP, Θεωρία Ώθησης)
Τεχνικές χειρισμού.
Η δημοσιότητα είναι η σκόπιμη προσπάθεια να διαχειριστεί κανείς την αντίληψη των μαζανθρώπων για ένα θέμα. Τα θέματα της δημοσιότητας περιλαμβάνουν ανθρώπους (για παράδειγμα πολιτικούς και καλλιτέχνες), αγαθά και υπηρεσίες, οργανώσεις παντός είδους και έργα τέχνης ή ψυχαγωγίας. Η προσπάθεια πώλησης προϊόντων και ιδεών στις μάζες πρέπει να οδηγήσει σε μια άνευ προηγουμένου έρευνα στον τομέα της ανθρώπινης συμπεριφοράς και της ανθρώπινης ψυχής. Οι γνωσιακές επιστήμες, η ψυχολογία, η κοινωνιολογία, η σημειωτική, η γλωσσολογία και άλλοι σχετικοί τομείς ήταν και εξακολουθούν να διερευνηθούν εκτενώς μέσω καλά χρηματοδοτούμενων μελετών.
“Καμία ομάδα κοινωνιολόγων δεν μπορεί να προσεγγίσει τις ομάδες διαφημίσεων στην συλλογή και επεξεργασία των εκμεταλλεύσιμων κοινωνικών δεδομένων. Οι ομάδες διαφημίσεων έχουν δισεκατομμύρια να ξοδεύουν ετησίως έρευνα και δοκιμή αντιδράσεων και τα προϊόντα τους είναι υπέροχη συσσώρευση υλικού σχετικά με την κοινή εμπειρία και τα συναισθήματα ολόκληρης της κοινότητας». – Μάρσαλ Μακλουάν, “Οι επεκτάσεις του ανθρώπου”
Τα αποτελέσματα αυτών των μελετών εφαρμόζονται σε διαφημίσεις, ταινίες, μουσικά βίντεο και άλλα μέσα ενημέρωσης προκειμένου να πετύχουν την μέγιστη επιρροή. Η τέχνη του μάρκετινγκ είναι εξαιρετικά υπολογισμένη και επιστημονική επειδή πρέπει να φτάσει τόσο στην ατομική όσο και στην συλλογική συνείδηση. Σε πολιτιστικά προϊόντα υψηλού προϋπολογισμού, ένα βίντεο δεν είναι ποτέ απλώς ένα βίντεο. Οι εικόνες, τα σύμβολα και οι έννοιες τοποθετούνται στρατηγικά για να παράγουν το επιθυμητό, γι’ αυτούς, αποτέλεσμα. Έχεις τελευταία τις ταινίες στο Netflix πόσο ωμά κι ολοφάνερα προωθεί την Woke χαβούζα;
«Είναι με γνώση του ανθρώπινου όντος, τις τάσεις του, τις επιθυμίες του, τις ανάγκες του, τους ψυχικούς μηχανισμούς του, τους αυτοματισμούς του καθώς και την γνώση της κοινωνικής ψυχολογίας και της αναλυτικής ψυχολογίας που προπαγανδίζει τις τεχνικές του». -Propagandes, Jacques Ellul
Η σημερινή προπαγάνδα σχεδόν ποτέ δεν χρησιμοποιεί λογικά ή λογικά επιχειρήματα, δεν τα χρειάζεται. Απευθύνεται άμεσα στις πιο πρωταρχικές ανάγκες και ένστικτα του ανθρώπου για να δημιουργήσει μια συναισθηματική και παράλογη αντίδραση. Αν σκεφτόμουν πάντοτε ορθολογικά, σίγουρα δεν θα αγόραζα το 50% αυτών που έχω. Τα μωρά και τα παιδιά βρίσκονται συνεχώς πνιγμένα σε διαφημίσεις που απευθύνονται σε γυναίκες για συγκεκριμένο λόγο: οι μελέτες έχουν δείξει ότι οι εικόνες των παιδιών πυροδοτούν στις γυναίκες μια ενστικτώδη ανάγκη να γαλουχήσουν, να φροντίσουν και να προστατεύσουν, οδηγώντας τελικά σε μια συμπαθητική προκατάληψη προς την διαφήμιση. Το σεξ είναι πανταχού παρόν στα ΜΜΕ, καθώς διατηρεί την προσοχή του θεατή. Συνδέεται άμεσα με την ανάγκη των ζώων, (χωρίς έλλογο νου) ν’ αναπαράγονται και ν’ αναπαράγονται και, όταν πυροδοτείται αυτό το ένστικτο θα επισκιάσει κάθε άλλη ορθολογική σκέψη στον εγκέφαλό μας.
Υποσυνείδητη αντίληψη.
Τι γίνεται αν τα μηνύματα που περιγράφηκαν παραπάνω ήταν ικανά να προσεγγίσουν άμεσα το υποσυνείδητο μυαλό των θεατών, χωρίς οι θεατές να συνειδητοποιήσουν τι συμβαίνει; Αυτός είναι ο στόχος της υποσυνείδητης αντίληψης. Η φράση υποσυνείδητη διαφήμιση δημιουργήθηκε το 1957 από τον Αμερικανό ερευνητή James Vicary, ο οποίος δήλωσε ότι θα μπορούσε να κάνει τους θεατές στους κινηματογράφους να “πίνουν Coca-Cola” και να “τρώνε ποπ κορν” αναβοσβήνοντας αυτά τα μηνύματα στην οθόνη για τόσο σύντομο χρονικό διάστημα που οι τηλεθεατές αγνοούσαν.
“Η υποσυνείδητη αντίληψη είναι μια σκόπιμη διαδικασία προπαγάνδας που δημιουργείται από τεχνικούς επικοινωνιών, από τους οποίους λαμβάνετε και απαντάτε σε πληροφορίες και οδηγίες χωρίς συνειδητά να γνωρίζετε τις οδηγίες” -Steve Jacobson, Mind Control στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αυτή η τεχνική χρησιμοποιείται κατά κόρον στο μάρκετινγκ και όλοι γνωρίζουμε ότι το σεξ πουλάει!!
Αν και ορισμένες πηγές υποστηρίζουν ότι η υποσυνείδητη διαφήμιση είναι αναποτελεσματική ή ακόμα και αστικός μύθος, η τεκμηριωμένη χρήση αυτής της τεχνικής στα ΜΜΕ αποδεικνύει ότι οι δημιουργοί πιστεύουν στις δυνάμεις της. Πρόσφατες μελέτες έχουν επίσης αποδείξει την αποτελεσματικότητά του, ειδικά όταν το μήνυμα είναι αρνητικό. Μια ομάδα από το Πανεπιστημιακό Κολλέγιο του Λονδίνου, που χρηματοδοτήθηκε από την Wellcome Trust, διαπίστωσε ότι η “υποσυνείδητη αντίληψη” ήταν ιδιαίτερα καλή για την ενδυνάμωση των αρνητικών σκέψεων.
“Υπήρξαν πολλές εικασίες σχετικά με το αν οι άνθρωποι μπορούν να επεξεργάζονται συναισθηματικά τις πληροφορίες ασυνείδητα, για παράδειγμα εικόνες, πρόσωπα και λόγια. Έχουμε δείξει ότι οι άνθρωποι μπορούν να αντιληφθούν την συναισθηματική αξία των υποσυνείδητων μηνυμάτων και έχουμε καταδείξει με ακρίβεια ότι οι άνθρωποι είναι πολύ πιο συντονισμένοι με αρνητικές λέξεις.” Δήλωσε ο καθηγητής Nilli Lavie, ο οποίος ηγήθηκε της έρευνας.
Ένα διάσημο παράδειγμα υποσυνείδητου μηνύματος στις πολιτικές επικοινωνίες είναι η διαφήμιση του George Bush εναντίον του Al Gore το 2000. Αμέσως μετά το όνομα του Gore, το τέλος της λέξης “γραφειοκράτες” η λέξη”αρουραίος” αναβοσβήνει στην οθόνη για ένα δευτερόλεπτο. Η ανακάλυψη αυτής της περιπλοκής προκάλεσε μεγάλη ανησυχία και, ακόμη και αν δεν υπάρχουν νόμοι κατά των υποσυνείδητων μηνυμάτων στις ΗΠΑ, η διαφήμιση αφαιρέθηκε από τον αέρα. Όπως φαίνεται τα υποσυνείδητα και τα ημι-υποσυνείδητα μηνύματα χρησιμοποιούνται σε ταινίες και μουσικά βίντεο για να μεταδίδουν μηνύματα και ιδέες στους θεατές.
Απευαισθητοποίηση.
Στο παρελθόν, όταν επιβλήθηκαν αλλαγές στους πληθυσμούς, αυτοί έβγαιναν στους δρόμους, διαμαρτυρόμενοι και συγκρουόμενοι με την αστυνομία. Ο κύριος λόγος αυτής της σύγκρουσης οφείλεται στο γεγονός ότι η αλλαγή αναγγέλθηκε σαφώς από τους ηγεμόνες και κατανοήθηκε από τον πληθυσμό. Ήταν ξαφνική και τα αποτελέσματά της μπορούσαν σαφώς να αναλυθούν και να αξιολογηθούν. Σήμερα, όταν η αόρατη ελίτ χρειάζεται να κάνει αποδεκτή από το κοινό μέρος της ατζέντας της, γίνεται με απευαισθητοποίηση.
Η ατζέντα, η οποία έρχεται σε αντίθεση με τα δημόσια συμφέροντα, εισάγεται σιγά-σιγά, σταδιακά κι επαναλαμβανόμενα στον μαζάνθρωπο μέσω πολλών ταινιών (εμπλέκοντάς την μέσα στο σενάριο), μουσικών βίντεο (που το κάνουν δροσερό και σέξι), ειδήσεων, ως λύση στα σημερινά προβλήματα. Μετά από πολλά χρόνια εκθέτοντας τις ανθρωπόμαζες σε μια συγκεκριμένη ατζέντα, η ελίτ παρουσιάζει ανοιχτά τον σκοπό της και, λόγω του νοητικού προγραμματισμού, χαιρετίζεται από τις μάζες με γενική αδιαφορία και γίνεται παθητικά αποδεκτή. Αυτή η τεχνική προέρχεται από την ψυχοθεραπεία.
«Οι τεχνικές της ψυχοθεραπείας, που ασκούνται ευρέως και γίνονται αποδεκτές ως μέσο θεραπείας ψυχολογικών διαταραχών, είναι επίσης μέθοδοι ελέγχου των ανθρώπων. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν συστηματικά για να επηρεάσουν την στάση και την συμπεριφορά. Η συστηματική απευαισθητοποίηση είναι μια μέθοδος που χρησιμοποιείται για να διαλύσει το άγχος, ώστε ο ασθενής (δημοσίως) να μην ανησυχεί πλέον από ένα συγκεκριμένο φόβο, έναν φόβο βίας, για παράδειγμα. […] Οι άνθρωποι προσαρμόζονται σε τρομακτικές καταστάσεις εάν εκτίθενται αρκετά σε αυτές». – Steven Jacobson, “Mind Control στις Ηνωμένες Πολιτείες”
Ο προγνωστικός προγραμματισμός βρίσκεται συχνά στο είδος της επιστημονικής φαντασίας. Παρουσιάζει μια συγκεκριμένη εικόνα του μέλλοντος -αυτή που επιθυμεί η αόρατη ελίτ- και τελικά γίνεται στο μυαλό των μαζών αναπόφευκτη. Πριν από μερικές δεκαετίες, το κοινό ήταν απευαισθητοποιημένο στον πόλεμο εναντίον του αραβικού κόσμου ή στην μετανάστευση, στο πολιτικά ορθό και στην Woke χαβούζα. Σήμερα, ο πληθυσμός που έχει ήδη εκτεθεί σταδιακά και χρόνια σε έλεγχο του νου, και του μετανθρωπισμού τα δέχεται όλα ως φυσιολογικά. Αναδυόμενες από τις σκιές, αυτές οι έννοιες είναι τώρα παντού στην λαϊκή κουλτούρα. Αυτό περιγράφει η Αλίκη Μπέιλεϊ ως “εξωτερικοποίηση της ιεραρχίας”: οι κρυμμένοι ηγέτες αποκαλύπτονται αργά.
Ολοκληρωμένος συμβολισμός στον ποπ πολιτισμό.
Αντίθετα με τις πληροφορίες που παρουσιάστηκαν παραπάνω, η τεκμηρίωση σχετικά με τον απόκρυφο συμβολισμό είναι μάλλον δύσκολη. Αυτό δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη, όπως ο όρος “απόκρυφες”, σημαίνει κυριολεκτικά “κρυμμένο”. Σημαίνει επίσης “αποκλειστικά για όσους γνωρίζουν”, καθώς κοινοποιείται μόνο σε εκείνους που θεωρούνται “άξιοι της γνώσης”. Δεν διδάσκεται στα σχολεία, ούτε συζητείται στα μέσα ενημέρωσης. Θεωρείται επομένως περιθωριακή ή ακόμα και γελοία από τον γενικό πληθυσμό.
Η αποκρυφιστική γνώση ΔΕΝ θεωρείται γελοία στους απόκρυφους κύκλους. Θεωρείται διαχρονική και ιερή. Υπάρχει μια μακρά παράδοση ερμητικής και αποκρυφιστικής γνώσης που διδάσκεται μέσα από μυστικές κοινωνίες που προέρχονται από τους αρχαίους Αιγυπτίους στους ανατολικούς μύστες, στους Ναΐτες των Ιπποτών στους σύγχρονους Ελευθεροτέκτονες. Το βάθος αυτής της γνώσης κατά πάσα πιθανότητα δεν χάθηκε κατά την διάρκεια των αιώνων, τα μυστήρια σχολεία διατηρούσαν τα κύρια χαρακτηριστικά τους, τα οποία είναι πολύ συμβολικά, τελετουργικά και μεταφυσικά. Αυτά τα χαρακτηριστικά, τα οποία είναι ένα περίπλοκο μέρος των αρχαίων πολιτισμών, έχουν απομακρυνθεί από την σύγχρονη κοινωνία των μαζών και έχουν αντικατασταθεί από πραγματιστικό υλισμό. Για τον λόγο αυτό, υπάρχει ένα σημαντικό κενό κατανόησης μεταξύ του πραγματικού μέσου προσώπου και της τελετουργικής εγκατάστασης.
“Εάν αυτή η εσωτερική διδασκαλία ήταν πάντα κρυμμένη από τις μάζες, για τις οποίες είχε επινοηθεί ένας απλούστερος κώδικας, δεν είναι πολύ πιθανό οι εκφάντες κάθε πτυχής του σύγχρονου πολιτισμού -φιλοσοφικού, ηθικού, θρησκευτικού και επιστημονικού- να αγνοούν την αληθινή έννοια των ίδιων των θεωριών και των αρχών στις οποίες βασίζονται οι πεποιθήσεις τους; Οι τέχνες και οι επιστήμες που έχουν κληρονομήσει από τα παλαιότερα έθνη κρύβουν κάτω από το δίκαιο τους ένα μυστήριο τόσο μεγάλο που μόνο η πιο φωτισμένη διάνοια μπορεί να πιάσει την εισαγωγή της;” – Manly P. Hall, “Μυστικές διδασκαλίες όλων των ηλικιών”
Ο “απλούστερος κώδικας” που σχεδιάστηκε για τις ανθρωπόμαζες είναι οι οργανωμένες θρησκείες. Γίνεται σήμερα ο Ναός των ΜΜΕ και κηρύττει σε καθημερινή βάση ακραίο υλισμό, διανοητικό κενό και μια αυτοκεντρική, ατομικιστική ύπαρξη. Αυτό είναι ακριβώς το αντίθετο από τα χαρακτηριστικά που απαιτούνται για να γίνει κάποιος πραγματικά ελεύθερο άτομο, όπως διδάσκονται από όλες τις μεγάλες φιλοσοφικές σχολές σκέψης.
“Αυτοί οι σύγχρονοι τυφλοί σκλάβοι λένε ότι είναι ‘ελεύθεροι’ και ‘άκρως μορφωμένοι’ ακόμη και καθώς περνούν μπροστά απ’ τα σημάδια που θ’ ανάγκαζαν κάποιον μεσαιωνικό αγρότη να τρέξει να ουρλιάξει με τρόμο και πανικό απ’ αυτά που βλέπει. Τα σύμβολα που αγκαλιάζει ο σύγχρονος άνθρωπος με την αφελική εμπιστοσύνη ενός βρέφους, ισοδυναμούν με πινακίδες που αν μπορούσαν θα διάβαζαν: «Αυτός είναι ο δρόμος προς το θάνατό σας και την υποδούλωσή σας», κι αυτό βρίσκεται στην κατανόηση του παραδοσιακού αγρότη της αρχαιότητας” -Michael A. Hoffman II, “Μυστικές κοινωνίες και ψυχολογικός πόλεμος”
Αυτή είναι εν τάχει η δομή εξουσίας των ΜΜΕ και μερικές από τις τεχνικές που χρησιμοποιούν για τον χειρισμό των μαζών. Θεωρούμε ότι αυτές οι πληροφορίες είναι ζωτικής σημασίας για την κατανόηση στα θέματα που συζητάμε στο terrapapers.
Οι Lippmann, Bernays και Lasswell έχουν δηλώσει ξεκάθαρα ότι ο μαζάνθρωπος δεν είναι ικανός να αποφασίσει την μοίρα του, που είναι ο εγγενής στόχος της δημοκρατίας. Αντ ‘αυτού, χρειάζεται ένα κηδεμόνας, μια κρυπτοκρατία, μια κρυμμένη κυβέρνηση, μια άρχουσα τάξη που να είναι υπεύθυνη για το «μπερδεμένο κοπάδι». Καθώς οι ιδέες τους συνεχίζουν να εφαρμόζονται στην κοινωνία, είναι όλο και πιο εμφανές ότι ένας άγριος, άνους, και ηλιθιοποιημένος πληθυσμός δεν αποτελεί εμπόδιο που οι κυβερνήτες πρέπει ν’ ασχολούνται με αυτό. Αυτός ο εν αγνοία μαζάνθρωπος δεν γνωρίζει τα δικαιώματά του, δεν επιδιώκει να κατανοήσει καλύτερα τα ζητήματα και δεν αμφισβητεί τις αρχές. Απλώς ακολουθεί τις τάσεις που τόσο πλουσιοπάροχα του προσφέρουν οι κυβερνώντες του, με αιχμή του δόρατος τα ΜΜΕ. Η δημοφιλής κουλτούρα εξυπηρετεί και καλλιεργεί την απάθεια, την άγνοια και τον λειτουργικό αναλφαβητισμό συνεχώς, εξυπηρετώντας μια ψυχαναγκαστική ψυχαγωγία και προβάλλοντας εκφυλισμένες προσωπικότητες για να ειδωθούν και να ενσωματωθούν στα υπνωτισμένα μυαλά των αλυσοδεμένων ανθρωπομαζών. Σκιές στον τοίχο…
***
@Ηώ Αναγνώστου / 2009-2024 / terrapepers.com -miastala.com
@Αποσπάσματα από την Τριλογία “Η Υψηλή Τέχνη της Εξαπάτησης” και από το νέο υπό έκδοση βιβλίο της.
***
nikolaosanaximandros.gr – home
