22.7 C
Αθήνα
Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024, 14:30
ΙΣΤΟΡΙΑ

Το περίφημο δαχτυλίδι του Μίνωα: Ποια ιστορία κρύβεται πίσω από την ανεύρεση του και γιατί δεν πίστευαν ότι ήταν αυθεντικό.

Το περίφημο δαχτυλίδι του Μίνωα: Ποια ιστορία κρύβεται από πίσω και γιατί δεν πίστευαν ότι ήταν αυθεντικό.. Είναι τόσο εντυπωσιακό που πολλοί γνωστοί αρχαιολόγοι, στην αρχή, πίστεψαν πως δεν είναι αληθινό, όμως το περίφημο δαχτυλίδι του Μίνωα, ένα από τα μεγαλύτερα και σπανιότερα χρυσά σφραγιστικά στον κόσμο, είναι τόσο γνήσιο όσο και ο Μινωικός Πολιτισμός που κατάφερε να δημιουργήσει ανεπανάληπτης ομορφιάς αντικείμενα.

Ο Μίνως είναι το αρχαιότερο από την παράδοση πρόσωπο που απέκτησε στόλο και κατόρθωσε να γίνει κύριος του μεγαλύτερου μέρους της ελληνικής θάλασσας. Επέβαλε την κυριαρχία του στις Κυκλάδες και εγκατέστησε στις περισσότερες τις πρώτες αποικίες. Θουκυδίδης Α, 4 (Ο Θουκυδίδης γράφει περίπου 1.200 χρόνια μετά τη μινωική ακμή. Τι σημαίνει αυτό;)

Το «Δαχτυλίδι του Μίνωα», θεωρείται ένα από τα καλύτερα δείγματα της κρητομυκηναϊκής σφραγιδικής και κοσμεί σήμερα το Αρχαιολογικό Μουσείο του Ηρακλείου στην προθήκη με τα δαχτυλίδια.

Στην επιφάνεια του φέρει σύνθετη θρησκευτική παράσταση, που απεικονίζει μορφές της κρητομυκηναϊκής θεματολογίας, δηλαδή δεντρολατρεία με καθιστή θεά, ουρανό, γη και θάλασσα αλλά κι ένα ιερό πλοίο που έχει μορφή ιππόκαμπου.

ΔΑΚΤΥΛΙΔΙ ΤΟΥ ΜΙΝΩΑ

Το εν λόγω κόσμημα , που ο Εβανς βάφτισε δαχτυλίδι του Μίνωα, απασχόλησε ευρύτερα την αρχαιολογική έρευνα. Τα πρώτα χρόνια ανεύρεσης του πολλοί ερευνητές δεν ήταν σίγουροι για τη γνησιότητά του, κυρίως εξαιτίας της εικονογραφίας του.

Όμως όσο περνούσαν τα χρόνια ήρθαν στο φως άλλα ευρήματα που είχαν πολλές συγγένειες με τις παραστάσεις του συγκεκριμένου δαχτυλιδιού κι έτσι άρχισε να αποκρυσταλώνεται η εικόνα της γνησιότητας του.

Ποια είναι όμως η ιστορία αυτού του εκπληκτικού δαχτυλιδιού, που βρέθηκε πολύ παλιά για να χαθεί στη συνέχεια και να ξαναβρεθεί χτισμένο σ ένα τζάκι, μέσα σε ένα βαζάκι;

Tο περίφημο δαχτυλίδι, βρήκε λοιπόν πρώτη φορά, το 1928, ένα μικρό αγόρι, ο Μιχάλης Εμμ. Παπαδάκης, κοντά σε τάφο ιερού στην Kνωσό. Ο πατέρας του το παρέδωσε στον ιερέα του χωριού, Νικόλαο Πολάκη, (υπάρχει μια εκδοχή πως ο παπά Πολάκης αγόρασε το δαχτυλίδι μετά από πολλές προσπάθειες από την οικογένεια Παπαδάκη για να το μεταπουλήσει έναντι εξωφρενικού ποσού στον Έβανς).

Το σίγουρο είναι πάντως πως ο Νικόλαος Πολάκης επιχείρησε να πουλήσει το δαχτυλίδι στον ανασκαφέα της Κνωσού, ο οποίος με τέτοια τιμή που ζητούσε δεν μπορούσε να το αγοράσει αλλά έφτιαξε δύο αντίγραφα, από χρυσό και ήλεκτρο, που βρίσκονται στο μουσείο της Oξφόρδης.

O παπά-Πολάκης, πήγε μερικά χρόνια μετά, το 1933 ή 1934 στο Mουσείο του Hρακλείου, όπου υπηρετούσαν οι διαπρεπείς αρχαιολόγοι Nικόλαος Πλάτωνος και Σπύρος Mαρινάτος. O πρώτος το θεώρησε γνήσιο και πρότεινε να το κρατήσουν ενώ ο Mαρινάτος το απέρριψε ως κίβδηλο.

Λόγω της διαφωνίας του, το δαχτυλίδι επιστράφηκε στον ιερέα, όμως και ο Πλάτωνος, κράτησε ένα αντίγραφο σε πλαστελίνη, το οποίο βρέθηκε στο προσωπικό του αρχείο.

Αρκετά χρόνια αργότερα, όταν ο Nικόλαος Πλάτωνος ενδιαφέρθηκε ξανά για το δαχτυλίδι, ο ιερέας, είπε ότι το είχε δώσει στη σύζυγο του για να το φυλάξει και εκείνη το έχασε.

Από τότε, κανείς δεν ξαναείδε το μοναδικό αυτό δαχτυλίδι ενώ πολλοί αρχαιολόγοι έγραψαν μελέτες για αυτό, με βάση τα αντίγραφα που είχαν διασωθεί.

Tελικά το δαχτυλίδι του Mίνωα δεν είχε χαθεί και παραδόθηκε στο Mουσείο από τον κληρονόμο του παπα-Πολάκη, Γ. Καζαντζή, συνταξιούχο αστυνομικό που διαμένει στην Aθήνα.

dahtylidi minoa2

Ο ίδιος είχε δηλώσει τότε πως είχε μεν ακούσει οικογενειακές ιστορίες για το χαμένο δαχτυλίδι αλλά δεν πίστευε ότι θα το έβρισκε τυχαία ανακαινίζοντας το σπίτι που κληρονόμησε.

Η πρώτη του κίνηση δεν ήταν πάντως να το παραδώσει στο Μουσείο Ηρακλείου αλλά να ειδοποιήσει φίλο του που γνώριζε τον τότε υπουργό Πολιτισμού Ε. Βενιζέλο, ο οποίος και τους παρέπεμψε στην αρχαιολογική υπηρεσία όπου και τελικά παρεδόθη.

Για την ιστορία να πούμε πως η αγοραία αξία του εκτιμήθηκε στις 400.000 ευρώ , τιμή που ωστόσο διευκρινίστηκε πως δεν αφορά στην επιστημονική αξία του αντικειμένου που είναι τεράστια.

Ως προς τη γνησιότητα πάντως του αντικειμένου ήρθησαν και οι τελευταίες επιφυλάξεις και το ΚΑΣ γνωμοδότησε ομόφωνα υπέρ αυτής. Ολα τα κατασκευαστικά στοιχεία του συνηγορούν υπέρ της γνησιότητάς του, τόνισαν μέλη της επιτροπής στη χθεσινοβραδινή συνεδρίαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου. Μάλιστα η κ. Αικατερίνη Δημακοπούλου (μέλος της επιτροπής που ορίστηκε από το ΥΠΠΟ) ήταν κατηγορηματική:

«Το δαχτυλίδι βρέθηκε το 1928 σε αγρό κοντά στον βασιλικό τάφο-ιερό της Κνωσού, στον λόφο Γυψάδες. Το εύρημα, μάλιστα, πρωτοείδε ο ανασκαφέας της Κνωσού Αρθουρ Εβανς, αλλά και ο αρχαιολόγος Νικόλαος Πλάτων, που δεν αμφισβήτησε ποτέ τη γνησιότητά του, μαζί με τον Εβανς. O Σπυρίδων Μαρινάκης όμως είχε αντίθετη άποψη. Οπως είπε η κ. Δημακοπούλου, έγιναν και σχετικές δημοσιεύσεις αλλά και δύο αντίγραφα που βρίσκονται στο Μουσείο της Οξφόρδης. Το χαμένο αντικείμενο, που ο Εβανς βάφτισε δαχτυλίδι του Μίνωα, απασχόλησε ευρύτερα την αρχαιολογική ερευνα:

«Τα πρώτα ιδίως χρόνια πολλοί ερευνητές δεν ήταν σίγουροι για τη γνησιότητά του κυρίως εξαιτίας της εικονογραφίας του. Ομως όσο περνούσαν τα χρόνια ήρθαν στο φως άλλα ευρήματα που είχαν πολλές συγγένειες με τις παραστάσεις του συγκεκριμένου δαχτυλιδιού».

Αντίθετα με τον Σ. Μαρινάτο, ο N. Πλάτων πίστευε στη γνησιότητα του ευρήματος, την οποία πρόσφατα πιστοποίησε ως σύμβουλος της σχετικής επιτροπής και ο ειδικός στα σφραγιδικά Ινγκο Πίνι, που ήρθε από τη Γερμανία. H κ. Δημακοπούλου το χαρακτήρισε «αριστούργημα της μινωικής μικροτεχνίας», δηλώνονοτας ότι «μπορεί να θεωρηθεί σύμβολο, ίσως έμβλημα του μινωικού πολιτισμού».

Ο Μινωικός Πολιτισμός

«Οι Έλληνες τιμούσαν την ομορφιά, τη δικαιοσύνη και την ηθική υπεροχή. Εμείς τιμούμε την ταχύτητα, τη συνδεσιμότητα και τη φορητότητα».

Σκεφτείτε τον Αριστοτέλη στις μελέτες του για τα φυτά, τα ζώα και τα πετρώματα- τον Ηρόδοτο στη συγγραφή της ιστορίας- τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα στη φιλοσοφία. Οι Έλληνες πρωτοστάτησαν στη δημοκρατία, στην ανάγνωση με αλφάβητο, στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στη γεωμετρία και στους μαθηματικούς υπολογισμούς, στις καινοτομίες στον τομέα της υγείας (ο όρκος του Ιπποκράτη αποτελεί ακόμη πρότυπο δεοντολογίας για τους γιατρούς), στη σπουδαία αρχιτεκτονική, όπως ο Παρθενώνας, ο ναός του Δία και η Ακρόπολη, στο θέατρο, στη φροντίδα της ελληνικής κωμωδίας και τραγωδίας, και στη γλώσσα – με περίπου 150.000 αγγλικές λέξεις που χρησιμοποιούνται ακόμη να προέρχονται από ελληνικές λέξεις.

Και όλα αυτά πριν αγγίξουμε τη θρησκεία και τις θεότητες. Για την καθαρή αξία της φαντασίας, τι μπορεί να ξεπεράσει την ιδέα μιας οικογένειας από υπερδύναμους – όπως ο Δίας, η Ήρα, η Αφροδίτη, η Αθηνά, ο Απόλλωνας και ο Ποσειδώνας – που κατοικούν σε ένα παλάτι σύννεφων πάνω από τον Όλυμπο, ελέγχοντας ο καθένας έναν διαφορετικό χαρακτήρα; Για ορισμένους, όπως ο Eric Weiner, συγγραφέας του The Socrates Express, μιας πραγματείας για τη φιλοσοφία και τα ταξίδια των αρχαίων, οι Αρχαίοι Έλληνες έχουν πολλά να μας διδάξουν για τις αξίες σήμερα. Σε ένα δοκίμιο σχετικά με το πώς η τεχνολογία μπορεί να μας εξαπατήσει, ιδίως σε σχέση με τον πόλεμο, γράφει: «Ένας τρόπος για να οικοδομήσουμε ένα φωτεινότερο μέλλον είναι να ξαναδούμε το παρελθόν. Ιδιαίτερα στην Αρχαία Ελλάδα».

Ο σημαντικότερος οικισμός που ανέπτυξε πολιτισμό στην Αρχαία Ελλάδα, φαίνεται να ήταν η Κνωσός. Στην 3η και 2η χιλιετία π.Χ. ο πολιτισμός στην Κρήτη έφτασε σε υψηλό επίπεδο κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης και καλλιτεχνικής παραγωγής. Είναι γνωστός με το όνομα «μινωικός πολιτισμός» από το μυθικό βασιλιά της Κνωσού Μίνωα και ήρθε στο φως στις αρχές του 20ού αιώνα με τις ανασκαφές του Βρετανού αρχαιολόγου Άρθουρ Έβανς στην Κνωσό.

Από τις αρχές της 3ης χιλιετίας π.Χ. ο πληθυσμός στην Κρήτη βαθμιαία αυξάνεται, η γεωργία και η κτηνοτροφία γίνονται πιο συστηματικές και οι κάτοικοι οργανώνονται σε μικρούς οικισμούς. Οι Μινωίτες έχουν επαφή με άλλες περιοχές του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου, όπως οι Κυκλάδες, η Κύπρος και η Αίγυπτος, με τις οποίες εμπορεύονται διάφορα προϊόντα. Εξάγουν λάδι, κρασί, ξυλεία, λίθινα αγγεία, ίσως υφάσματα και δέρματα. Εισάγουν μέταλλα ή άλλες πρώτες ύλες για την κατασκευή όπλων, εργαλείων και καλλιτεχνημάτων, όπως χαλκό από την Κύπρο και άργυρο από τις Κυκλάδες.

Έτσι, μερικοί οικισμοί αποκτούν σιγά σιγά μεγαλύτερη έκταση και πλούτο από τους άλλους. Αυτή η εξέλιξη οδηγεί, γύρω στο 2000 π.Χ., στη μεγαλύτερη αλλαγή στην ιστορία του μινωικού πολιτισμού με την εμφάνιση των πρώτων ανακτόρων. Γύρω τους αναπτύσσονται μεγάλοι οικισμοί που μπορούν να χαρακτηριστούν πόλεις. Μέχρι σήμερα είναι γνωστά με βεβαιότητα τέσσερα τέτοια ανάκτορα, στην Κνωσό, τη Φαιστό, τα Μάλια και τη Ζάκρο. 

Τα πρώτα ανάκτορα καταστρέφονται γύρω στο 1700 π.Χ. από σεισμό, αλλά ξαναχτίζονται πιο επιβλητικά. Η περίοδος των δεύτερων, νέων ανακτόρων (1700-1450 π.Χ) είναι αυτή της μεγαλύτερης ακμής του μινωικού πολιτισμού. Την εποχή αυτή οι Μινωίτες κυριαρχούν στο Αιγαίο, όπου ιδρύουν αποικίες (Κύθηρα, Ρόδος) και έχουν στενές σχέσεις με την ηπειρωτική Ελλάδα, επηρεάζοντας έντονα το μυκηναϊκό πολιτισμό που κάνει τότε την εμφάνισή του.

Τα ανάκτορα είναι μεγάλα συγκροτήματα κτιρίων, αποτελούνται δηλαδή από πολλές πτέρυγες δωματίων και είναι τα διοικητικά, οικονομικά, θρησκευτικά και καλλιτεχνικά κέντρα της περιοχής στην οποία βρίσκονται. Παρά τις επιμέρους διαφορές όλα τα μινωικά ανάκτορα έχουν τα εξής κοινά χαρακτηριστικά:

  • Έχουν προσανατολισμό στον άξονα Βορρά-Νότου.
  • Έχουν μία ορθογώνια κεντρική αυλή. Γύρω της αναπτύσσονται οι πτέρυγες των δωματίων.
  • Ήταν πολυώροφα, είχαν μεγάλες κλίμακες, φωταγωγούς, σύστημα ύδρευσης και αποχέτευσης και αρκετοί χώροι τους έφεραν τοιχογραφίες. Από αυτές αντλούμε πλήθος πληροφοριών για πολλές από τις πτυχές της ζωής των Μινωιτών.
  • Δεν ήταν οχυρωμένα.

Τα ανάκτορα ήταν η κατοικία του άρχοντα της ευρύτερης περιοχής, όπου συγκεντρωνόταν η παραγωγή και τα εμπορεύματα για να διατεθούν στο εσωτερικό του νησιού ή στο εξωτερικό. Ήταν επίσης κέντρα κατασκευής πολύτιμων αντικειμένων και καλλιτεχνημάτων, καθώς και θρησκευτικά κέντρα, όπου μαζευόταν πλήθος κόσμου με την ευκαιρία διαφόρων τελετών. Στα ανάκτορα δηλαδή ζούσε, κυκλοφορούσε και εργαζόταν μεγάλος αριθμός αξιωματούχων, υπαλλήλων και τεχνιτών.

Γύρω στο 1450 π.Χ. τα μινωικά ανάκτορα καταστρέφονται, πιθανόν από σεισμό, εκτός από αυτό της Κνωσού. Η εξασθένιση της πολιτικής και διοικητικής οργάνωσης που ξεκινούσε από τα ανάκτορα φαίνεται ότι έδωσε την ευκαιρία στους Μυκηναίους να καταλάβουν την Κνωσό. Οι Μυκηναίοι από την Κνωσό φαίνεται ότι κυριαρχούν σε ένα μεγάλο τμήμα της κεντρικής και ανατολικής Κρήτης μέχρι το 1370 π.Χ., οπότε το ανάκτορο της Κνωσού καταστρέφεται οριστικά. Στη συνέχεια η Κρήτη αποτελεί επαρχία του μυκηναϊκού κόσμου διατηρώντας όμως ορισμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.

Στοιχεία του άρθρου από olympia.gr και kathimerini.gr

nikolaosanaximandros.gr

Επισκεφτείτε το κανάλι μου στο youtube αν ψάχνετε πραγματικά να βρείτε την αλήθεια… Η Ενημέρωση που δεν θα ακούσετε ποτέ από τα κυρίαρχα ΜΜΕ… Υποστηρίξτε αυτόν τον αγώνα με την εγγραφή, τα κόσμια σχόλια και τα λάικ σας…

Advertisement

Σχετικές αναρτήσεις

ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ   2 ..  ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΣ

ΑΠΟΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΕΝΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΠΟΥ ΚΑΙΝΕ Β’ ΜΕΡΟΣ

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΣ

Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ Εφιάλτης του Ελληνισμού – Απόρρητα έγγραφα αποδεικνύουν ποιος είναι

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΣ