Ρωγμές στο ΝΑΤΟ
Η Ρωσία, από το 2001, είχε εκπέμψει ένα καμπανάκι για την επέκταση του ΝΑΤΟ και την απειλή που αποτελούσε για τα ρωσικά συμφέροντα ασφαλείας. Οι εκκλήσεις αυτές αγνοήθηκαν από το ΝΑΤΟ και τα αφεντικά του στις ΗΠΑ, κυρίως επειδή πίστευαν ότι η Ρωσία ήταν πολύ αδύναμη τόσο στρατιωτικά όσο και οικονομικά.
Ενώ το ΝΑΤΟ κυνηγούσε τα φαντάσματα μετά την 11η Σεπτεμβρίου στη Μέση Ανατολή και το Αφγανιστάν κατ’ εντολή του Αμερικανού επιτηρητή του, η Ρωσία εργαζόταν για να μεταρρυθμίσει την οικονομία και τον στρατό της. Το 2008 η Ρωσία νίκησε τη Γεωργία σε έναν σύντομο αλλά βίαιο πόλεμο που προκάλεσε μια γεωργιανή στρατιωτική επίθεση στο αποσχισθέν έδαφος της Νότιας Οσετίας. Το 2014, η Ρωσία απάντησε στο ενορχηστρωμένο από τις ΗΠΑ πραξικόπημα του Μαϊντάν που ανέτρεψε τον δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο της Ουκρανίας, Βίκτορ Γιανουκόβιτς, με την προσάρτηση της Κριμαίας και την υποστήριξη που παρείχε στους φιλορώσους αυτονομιστές στην περιοχή Ντονμπάς της Ουκρανίας.
Το σημαντικό πράγμα που πρέπει να σημειωθεί σχετικά με την τρέχουσα κρίση στην Ουκρανία είναι ότι ενώ τα υποκείμενα ζητήματα είναι αποκλειστικά υποπροϊόν της υπερπροσπάθειας του ΝΑΤΟ, η χρονική στιγμή της κρίσης βασίζεται σε ένα ρωσικό χρονοδιάγραμμα που καθορίζεται από αμιγώς ρωσικούς σκοπούς και στόχους. Ο στόχος της Ρωσίας δεν είναι να καταστρέψει την Ουκρανία – αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί ανά πάσα στιγμή. Αντίθετα, ο στόχος της Ρωσίας είναι να καταστρέψει το ΝΑΤΟ.
Αυτό δεν θα επιτευχθεί μέσω της άμεσης χρήσης στρατιωτικής βίας, αλλά μάλλον μέσω της έμμεσης απειλής στρατιωτικής δράσης που αναγκάζει το ΝΑΤΟ να αντιδράσει με τρόπο που εκθέτει την ανικανότητα ενός οργανισμού που έχει χάσει προ πολλού τον λόγο ύπαρξής του, τη συλλογική άμυνα, και αντ’ αυτού παραπαίει υπό το βάρος μιας αποστολής -της ανάσχεσης της Ρωσίας- που δεν μπορεί να επιτύχει και που τα μέλη του δεν είναι ενωμένα στην επιδίωξή της.
Ακολουθούν μερικές δηλώσεις γεγονότων – ο ρωσικός στρατός θα νικούσε οποιαδήποτε δύναμη μπορεί να συγκεντρώσει το ΝΑΤΟ σε μια συμβατική μάχη. Ολόκληρη η έννοια της συλλογικής αυτοάμυνας βασίζεται στην ικανότητα αποτροπής κάθε δυνητικού αντιπάλου από το να εξετάσει το ενδεχόμενο στρατιωτικής δράσης εναντίον ενός μέλους του ΝΑΤΟ, επειδή το αποτέλεσμα -η πλήρης ήττα του επιτιθέμενου μέρους- δεν αμφισβητήθηκε ποτέ.
Ενώ μια πραγματικά αμυντική συμμαχία θα είχε το ηθικό κύρος να αποκαλέσει την αύξηση της ρωσικής στρατιωτικής ισχύος γύρω από την Ουκρανία ως αδικαιολόγητα προκλητική, το ΝΑΤΟ έχει προ πολλού χάσει την ικανότητα να εφαρμόσει αυτή την ταμπέλα στον εαυτό του με οποιονδήποτε βαθμό σοβαρότητας. Από τη σκοπιά της Ρωσίας, όταν η ίδια «αμυντική» συμμαχία που βομβάρδισε τον σύμμαχό της Βελιγράδι και εργάστηκε για την ανατροπή του ηγέτη της Λιβύης βάζει στο στόχαστρο την απόκτηση της Ουκρανίας και της Γεωργίας ως μελών, τέτοιες ενέργειες μπορούν να θεωρηθούν μόνο ως επιθετικές, επιθετικά προσανατολισμένες -μέτρα που λειτουργούν ως μέρος μιας ευρύτερης αντιρωσικής εκστρατείας.
Αποκάλυψη του ΝΑΤΟ
Με τη στρατιωτικοποίηση της κρίσης στην Ουκρανία, η Ρωσία εξέθεσε την απόλυτη στρατιωτική ανικανότητα του ΝΑΤΟ. Πρώτα απ’ όλα, αφού κρέμασε το δόλωμα της ένταξης στο ΝΑΤΟ μπροστά στην Ουκρανία τα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια, το ΝΑΤΟ αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι δεν θα ήταν σε θέση να υπερασπιστεί την Ουκρανία σε περίπτωση οποιασδήποτε ρωσικής στρατιωτικής εισβολής, επειδή το άρθρο 5 επιτρέπει την επίκληση της συλλογικής άμυνας μόνο για τα μέλη του ΝΑΤΟ, τα οποία δεν είναι η Ουκρανία.
Επιπλέον, οι «μαζικές» οικονομικές κυρώσεις που το ΝΑΤΟ υποσχέθηκε να εξαπολύσει αντί στρατιωτικής απάντησης αποδείχθηκαν εξίσου ανίσχυρες με τη στρατιωτική ισχύ του ΝΑΤΟ. Παρά τα όσα αντίθετα μπορεί να λέει η πολιτική ηγεσία του ΝΑΤΟ και των Ηνωμένων Πολιτειών, δεν υπάρχει ενότητα σκοπού όταν πρόκειται για την επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία σε περίπτωση στρατιωτικής εισβολής στην Ουκρανία.
Εν ολίγοις, οποιοδήποτε πακέτο κυρώσεων που στοχεύει τη ρωσική ενέργεια ή/και την πρόσβαση σε τραπεζικά ιδρύματα θα πλήξει την Ευρώπη πολύ περισσότερο από τη Ρωσία. Ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες συνεχίζουν να πιέζουν την Ευρώπη, και ιδίως τη Γερμανία, να απεξαρτηθεί από τις ρωσικές ενεργειακές προμήθειες, το γεγονός είναι ότι δεν υπάρχει βιώσιμη εναλλακτική λύση στη ρωσική ενέργεια και, επιπλέον, η Ευρώπη αναγνωρίζει όλο και περισσότερο ότι η θέση των ΗΠΑ έχει να κάνει λιγότερο με την ευρωπαϊκή ασφάλεια και περισσότερο με ένα παιχνίδι των ΗΠΑ να αρπάξουν την ευρωπαϊκή αγορά για τον εαυτό τους.
Υπό κανονικές συνθήκες, οι ΗΠΑ δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τη Ρωσία όσον αφορά την τιμή και τον όγκο των παραδόσεων φυσικού αερίου. Εάν, μέσω των κυρώσεων, οι ΗΠΑ μπορούν να αποκόψουν την Ευρώπη από τη Ρωσία, τότε οι ΗΠΑ θα μπορούν να επιβάλλουν τα δικά τους ενεργειακά προϊόντα στην Ευρώπη σε τιμές που διαφορετικά θα ήταν μη ανταγωνιστικές.
Η συνειδητοποίηση του ΝΑΤΟ
Τα επιμέρους μέλη του ΝΑΤΟ αρχίζουν να αφυπνίζονται στην πραγματικότητα ότι ο οργανισμός τους δεν είναι παρά ένα ανίσχυρο εργαλείο της αμερικανικής παγκόσμιας ηγεμονίας. Η Ουγγαρία έχει συνάψει τη δική της συμφωνία για το φυσικό αέριο με τη Ρωσία, αψηφώντας τις οδηγίες των ΗΠΑ να υποχωρήσει. Η Κροατία και η Βουλγαρία έχουν καταστήσει σαφές ότι δεν θα αναπτύξουν στρατεύματα για την υποστήριξη της στάσης του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία.
Η Τουρκία έχει δηλώσει ότι βλέπει την κρίση στην Ουκρανία ως κάτι περισσότερο από μια ελάχιστα συγκαλυμμένη προσπάθεια του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ να αποδυναμώσουν την Τουρκία αναγκάζοντάς την να πολεμήσει τη Ρωσία στη Μαύρη Θάλασσα. Αλλά ίσως οι πιο αποκαλυπτικές στιγμές ήρθαν όταν οι δύο ευρωπαϊκές δυνάμεις του ΝΑΤΟ, η Γερμανία και η Γαλλία, αναγκάστηκαν να έρθουν αντιμέτωπες με την πραγματικότητα του υποτελούς τους ρόλου απέναντι στις ΗΠΑ.
Όταν ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν πέταξε στη Ρωσία για να προσπαθήσει να διαπραγματευτεί μια διευθέτηση της κρίσης στην Ουκρανία, ήρθε αντιμέτωπος με την πραγματικότητα ότι η Ρωσία δεν θα διαπραγματευτεί με τη Γαλλία χωρίς προηγουμένως οι ΗΠΑ να εκφράσουν την υποστήριξή τους στις θέσεις που προβάλλει ο Γάλλος πρόεδρος. Οι ΗΠΑ έχουν σημασία, η Γαλλία δεν έχει.
Παρομοίως, η Γερμανίδα καγκελάριος αναγκάστηκε να σταθεί βουβή κατά την επίσκεψή της στον Λευκό Οίκο, ενώ ο Αμερικανός πρόεδρος Τζο Μπάιντεν «υποσχόταν» ότι θα σταματήσει μονομερώς το έργο του αγωγού NordStream 2, παρόλο που οι ΗΠΑ δεν έχουν κανένα ρόλο στην κατασκευή και διαχείριση του αγωγού. Η Γερμανία, έλεγε ο Μπάιντεν, είναι κάτι περισσότερο από μια αποικία των Ηνωμένων Πολιτειών.
Το τελευταίο καρφί στο φέρετρο του ΝΑΤΟ μπήκε στις 4 Φεβρουαρίου, όταν ο Ρώσος πρόεδρος συναντήθηκε με τον Κινέζο πρόεδρο Σι Τζινπίνγκ κατά την έναρξη των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων στο Πεκίνο. Οι δύο ηγέτες εξέδωσαν μια κοινή δήλωση 5.000 και πλέον λέξεων στην οποία η Κίνα έριξε το βάρος της πίσω από την αντίρρηση της Ρωσίας στην επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία.
Η σινορωσική κοινή δήλωση ήταν μια de facto δήλωση ότι ούτε η Ρωσία ούτε η Κίνα θα επέτρεπαν να προχωρήσει ανενόχλητη η υπό την ηγεσία των ΗΠΑ «διεθνής τάξη βασισμένη σε κανόνες» που εξαγγέλλεται από την κυβέρνηση Μπάιντεν. Αντ’ αυτού, τα δύο έθνη ανακοίνωσαν ότι θα επιδιώξουν μια «διεθνή τάξη βασισμένη στους νόμους», η οποία βασίζεται στον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών για την εξουσία της, σε αντίθεση με τους μονομερείς κανόνες που εξυπηρετούν μόνο τα συμφέροντα των ΗΠΑ και μικρών μπλοκ συμμαχικών εθνών.
Ένας διαφορετικός κόσμος
Ο κόσμος έχει αλλάξει ριζικά. Το ΝΑΤΟ κυριολεκτικά δεν έχει καμία σημασία. Η τελευταία χειρονομία προκλητικότητάς του έγκειται στην ανάπτυξη δυνάμεων στην ανατολική Ευρώπη για την ενίσχυση των αμυντικών δυνατοτήτων της περιοχής αυτής σύμφωνα με το άρθρο 5. Οι δυνάμεις που αναπτύχθηκαν – μερικές χιλιάδες Αμερικανοί αλεξιπτωτιστές και ένα μικρό αριθμό άλλων τμημάτων από άλλα κράτη του ΝΑΤΟ – όχι μόνο δεν μπορούν να νικήσουν έναν Ρώσο αντίπαλο, αλλά δεν παρέχουν ούτε καν μια ελάχιστη αποτρεπτική αξία σε περίπτωση που η Ρωσία είναι διατεθειμένη να στρέψει το βλέμμα της από την Ουκρανία προς την Πολωνία και τη Βαλτική.
Αυτό που δεν αντιλαμβάνεται το ΝΑΤΟ είναι ότι η Ρωσία δεν έχει καμία πρόθεση να εισβάλει ούτε στην Ουκρανία ούτε στην ανατολική Ευρώπη. Το μόνο που έχει κάνει η Ρωσία είναι να καταδείξει το άδειο κέλυφος στο οποίο έχει μετατραπεί το ΝΑΤΟ, υπογραμμίζοντας πόσο κενή είναι πραγματικά η υπόσχεση του Άρθρου 5 για συλλογική άμυνα.
Από αυτή την άποψη, θα πρέπει κανείς να θεωρήσει τον τρέχοντα γύρο μυϊκής εξάπλωσης του ΝΑΤΟ ως το σύγχρονο ισοδύναμο του Picket’s Charge, του υψηλού σημείου της υπερατλαντικής συμμαχίας. Τις επόμενες εβδομάδες και μήνες, το ΝΑΤΟ θα έρθει αντιμέτωπο με την πραγματικότητα ότι η Ρωσία δεν εισβάλλει σε κανέναν και ότι η μυϊκή κάμψη στην οποία επιδίδεται σήμερα όχι μόνο δεν είναι απαραίτητη, αλλά, ακόμη χειρότερα, δεν είναι βιώσιμη.
Τα ρήγματα που αποκαλύπτονται στα μέλη του ΝΑΤΟ όσον αφορά την Ουκρανία θα μεγαλώσουν με την πάροδο του χρόνου. Μπορεί να χρειαστούν χρόνια για να εξαφανιστεί το ΝΑΤΟ, αλλά ας μην ξεγελαστεί κανείς από αυτό που συμβαίνει – το ΝΑΤΟ έχει τελειώσει ως συμμαχία.
Ο Scott Ritter είναι πρώην αξιωματικός των υπηρεσιών πληροφοριών του Σώματος Πεζοναυτών των ΗΠΑ, ο οποίος υπηρέτησε στην πρώην Σοβιετική Ένωση εφαρμόζοντας συνθήκες ελέγχου των όπλων, στον Περσικό Κόλπο κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Καταιγίδα της Ερήμου και στο Ιράκ επιβλέποντας τον αφοπλισμό των όπλων μαζικής καταστροφής.
Μετάφραση από το πρωτότυπο: Καταχανάς (Γ. Μεταξάς) από kanenazori.com
Πηγή: consortium news
Σχόλια Αναξίμανδρου – Σας είπα ξεκινώντας ότι ενώ μας λέει σημαντικά πράγματα ο αξιωματικός, δεν μας λέει το πιο σημαντικό. Το οποίο βέβαια αλλοιώνει κατά κάποια σημεία την αφήγηση του. Και το πιο σημαντικό είναι ο λόγος που συστάθηκε από την αρχή το ΝΑΤΟ και ποια συμφέροντα εξυπηρετούσε αυτή του η σύσταση. Συμφέροντα που όλοι οι ηγέτες των κρατών που υπέγραψαν την συμμετοχή τους σε αυτό, γνώριζαν πολύ καλά, λόγω του ότι εξυπηρετούσαν και οι ίδιοι αυτά τα συμφέροντα.
Το 1944 έγινε η μεγαλύτερη απάτη στην ιστορία της ανθρωπότητας, σε μια περιοχή των Ηνωμένων Πολιτειών, που ονομάζεται Breton Woods. Εκεί λοιπόν μαζεύτηκαν 44 κράτη -και η Ελλάδα βέβαια- για να υπογράψουν μια συνθήκη η οποία έδινε τη δύναμη στο δολάριο να είναι το παγκόσμιο νόμισμα και στον εκάστοτε από τότε πρόεδρο των ΗΠΑ να είναι ο πλανητάρχης. Με τη συνθήκη αυτή μάζεψαν τον χρυσό των χωρών που συμμετείχαν ώστε να εγγυηθούν το δολάριο. Μάλιστα αργότερα, τα 44 κράτη έγιναν 197 και μετά εάν δεν κάνω λάθος 201.
Ταυτόχρονα έστησαν το ΔΝΤ, τον ΟΗΕ, την CIA, την Παγκόσμια τράπεζα ανασυγκρότησης και ανοικοδόμησης και το ΝΑΤΟ. Το θέμα όμως είναι ποιοι το έστησαν αυτό. Και για ποιον λόγο το έκαναν. Και αυτοί δεν είναι άλλοι από τους γνωστούς και μη εξαιρεταίους Χαζάρους Ροθτσάιλντ, Ροκεφέλερ, Μόργκαν και όλο το συνάφι τους. Ο σκοπός τους βέβαια δεν ήταν άλλος από την επικυριαρχία επάνω σε όλον τον πλανήτη αλλά και την διαχείριση του ανθρώπινου πλούτου που με αυτόν τον τρόπο πέρασε στα χέρια τους.
Το ΝΑΤΟ λοιπόν ήταν το όπλο με το οποίο θα αστυνόμευαν από το σημείο εκείνο και μετά τον πλανήτη και θα χρησιμοποιούσαν, όποτε αυτοί έκριναν πως με την επέμβαση του σε κάποιο κράτος, θα είχαν κέρδη σε διάφορα επίπεδα. Έλεγχος και κέρδη λοιπόν. ΚΑΙ ΑΥΤΌ ΈΚΑΝΑΝ ΑΠΌ ΤΌΤΕ.
Δεν χρειάζεται να επεκταθώ άλλο νομίζω. Δίνοντας σας αυτό το “τυράκι”, εάν ξαναδιαβάσετε αυτά που μας γράφει ο πρώην αξιωματικός θα τα δείτε από άλλη σκοπιά. Θα τα δείτε με άλλο μάτι. Και θα καταλάβετε ότι αναιρούνται από μόνα τους αρκετά από όσα μας λέει, χωρίς όμως να χάνεται η ουσία των λεγόμενων του. Ένα παράδειγμα είναι ότι το ΝΑΤΟ κυνηγούσε τον κομουνισμό. Μα ο κομουνισμός είναι από την ίδρυση του, το δεκανίκι αυτών που επικυριαρχούν και ίδρυσαν και το ΝΑΤΟ. Λέτε να κτυπούσαν οι ίδιοι ένα παιδί τους; Όχι βέβαια. Όλα για τα μάτια και τη χειραγώγηση των ανθρώπων γίνονταν. Είπαμε για έλεγχο και κέρδος κάποιων σατανικών τύπων.
Μένουμε λοιπόν στην ουσία, η οποία μας δείχνει με μεγάλα γράμματα πια ότι το ΝΑΤΟ μας τελείωσε. Δεν έχει πλέον καμία δύναμη και δεν μπορεί να ρυθμίσει τις παγκόσμιες εξελίξεις, όπως έκανε στο παρελθόν. Άλλες δυνάμεις αναδύονται. Φωτεινές δυνάμεις που απελευθερώνουν την ανθρωπότητα και διαλύουν σιγά σιγά όλα όσα η ΝΤΠ έχει στήσει.
Ακολουθείστε μας ώστε να βλέπετε πρώτοι τις εξελίξεις.
