Δεισιδαιμονία: η τελεία ορθοκρισία.. Ο Πλάτων είπε, το όν ανύπαρκτα υπάρχει. Ότι ο Κόσμος μας αντίγραφο κάποιου άλλου είναι (με σύγχρονους όρους είναι προσομοίωση/matrix). Ότι το Σύμπαν ενυπάρχει στην ανθρώπινη ψυχή, οι προβολές τής οποίας (ψυχής) στις αισθήσεις μας συνθέτουν την αισθητηριακή πραγματικότητα που αντιλαμβανόμαστε ως Σύμπαν· άρα ολόκληρη η αισθητηριακή μας αντίληψη είναι ψευδαίσθηση, ομοίως δε ψευδαίσθηση είναι ο ολέθριος Χάροντας.
Ότι η ψυχή συνεχίζει το ταξίδι της στον Άδη και επιστρέφει μέσα από διαδοχικές μετενσαρκώσεις που διαρκούν χίλια χρόνια. Ότι η γνώση που οι άνθρωποι κατέχουμε δεν είναι η εμπειρία τής ενσάρκωσης αλλά της μετενσάρκωσης, ότι η γνώση είναι ανάμνηση από τον Άδη. Ότι η Γλώσσα δεν είναι ανθρώπινο δημιούργημα αλλά δημιουργήθηκε και δόθηκε στον άνθρωπο από τον Θεό· ότι η Γλώσσα είναι αιτιοκρατικό φαινόμενο και ουχί ανθρώπινο κοινωνιολογικό, επομένως ο Πλάτων εδώ υπονοεί ότι η Γλώσσα είναι κώδικας που υπηρετεί την Ειμαρμένη, ότι η Γλώσσα είναι κι αυτή ενταγμένη στο Αιτιοκρατικό Όλον τής αισθητής εμπειρίας, άρα ο άνθρωπος στερείται παντελώς ελεύθερης βούλησης καθότι το μέλλον είναι απολύτως προδιαγεγραμμένο. Ότι, τέλος, σύμφωνα με τον Πλατωνικό Σωκράτη, το μέλλον μπορεί να προβλεφθεί με απόλυτη ακρίβεια.
Ο Πλάτων, Υιός Θεού (Απόλλωνος) και Παρθένου Περικτιόνης, ουδαμώς έσφαλε. Ο Πλάτων, 2.500 χρόνια πριν, ήλθε για να φέρει τη συντέλεια του Κόσμου όπως τον νομίζαμε, ήλθε με αποστολή να περάσει τον άνθρωπο στη νέα Εποχή (του Υδροχόου) όταν η τεχνολογία μας θα μπορούσε να αποδείξει όσα είπε. Ο Πλάτων ήλθε ως απεσταλμένος τού Δία για την πραγμάτωση της Ησιόδειας εσχατολογικής προφητείας: «Ζεὺς δ’ ὀλέσει καὶ τοῦτο μερόπων γένος» (ο Δίας θα αφανίσει και το παρόν ανθρώπινο γένος).
Οι Μεγάλοι των Ελλήνων γνώριζαν. Ο Πλάτων, ο Πυθαγόρας, ο Σωκράτης, ο Μέγας Ἀλέξανδρος, ο Άγιος των Δελφών Πλούταρχος (Άγιος: ιερατικός Δελφικός τίτλος για τους βαθιά μυημένους στα Δελφικά άρρητα), όλοι οι Μεγάλοι Έλληνες γνώριζαν.
Ο Ἀλέξανδρος κατέκτησε τον κόσμο δίχως ουδέποτε να ηττηθεί, δίχως να χάσει ούτε μία μάχη, δίχως ποτέ να σφάλει στις εκτιμήσεις και τους σχεδιασμούς του. Κυριολεκτικά αλάθητος. Ο Αλέξανδρος διέπλευσε τον Εώο Ωκεανό, δηλαδή τον Ανατολικό Ωκεανό (γνωστό σήμερα με το βλάσφημο όνομα ‘’Ειρηνικός Ωκεανός’’) και κατέκτησε κατ’ εντολήν του Άμμωνα Δία την ήπειρο Καττίγαρα (γνωστή σήμερα με το βλάσφημο όνομα ‘Αμερική’). Ήταν τέτοιες οι ικανότητές του που υπερέβαιναν το ανθρώπινο.
Έτσι ο Αλέξανδρος λατρεύτηκε ως Υιός Άμμωνος Διός. Όπως υπονοεί ο Πλούταρχος, ο Ἀλέξανδρος, στα 33 χρόνια του, πέτυχε το αδιανόητο, να κυριεύσει τον κόσμο, όντας αλάθητος γιατί μπορούσε να δει το μέλλον. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, ο Αλέξανδρος το Θεϊκό Σχέδιο μπορούσε να διακρίνει στους οιωνούς που με συμπτώσεις ομοιάζουν· οὐδὲν από τα μικρά και συνηθισμένα ο Ἀλέξανδρος εκλάμβανε ως ασήμαντο ή τυχαίο αλλά αυτά ερμήνευε ως σημάδια τού θεϊκού Σχεδίου. (Π ρ ο σ ο χ ή, ορθοπολιτικό σκουπίδι: είναι ο Αλέξανδρος που στην Ιστορία έμεινε ως Μ Ε Γ Α Σ – όχι εσύ).
Στην Πλουτάρχου Βίβλος “Βίοι Παράλληλοι, Ἀλέξανδρος“ (75.1,2), διαβάζουμε τα εξής.
《 Ὁ Ἀλέξανδρος λοιπὸν, ὡς ἐνέδωκε τότε πρὸς τὰ Θεῖα, υπό την έννοια ότι το Θεϊκό Σχέδιο μπορούσε να διακρίνει σε οιωνούς που με συμπτώσεις ομοιάζουν, ταραχώδης Αυτός έγινε καὶ περίφοβος τὴν διάνοιαν· και κατ’ αυτόν τον τρόπο οὐδὲν από τα μικρά και συνηθισμένα ο Ἀλέξανδρος εκλάμβανε πια ως ασήμαντο ή τυχαίο αλλά αυτά – ἀηθώς καὶ ἀτοπα κατά την κοινή λογική – ερμήνευε ως σημάδια ενός ευρύτερου θεϊκού Σχεδίου, άπαντα δε αυτά ως “τέρατα καὶ σημεῖα” ο Ἀλέξανδρος εκλάμβανε (τέρας: το υπερφυσικό, αυτό που παραβιάζει, που υπερβαίνει τους φυσικούς νόμους | σημεῖον: το θεϊκό σημάδι). Και στη λογική αυτή τού Μεγάλου Αλεξάνδρου, την Αυτοκρατορία περιέτρεχαν μάγοι καὶ μαντεύοντες, κι απ’ αυτούς μεστὸν τὸ Βασίλειον ήταν, καὶ όλοι αυτοί με ἀβελτερία καὶ φόβο τὸν Ἀλέξανδρο γέμιζαν. Συναφώς, αμάρτημα βαρύτατο η ἀπιστία πρὸς τὰ Θεῖα καὶ η περιφρόνησις Αὐτῶν· τρομερή απ’την άλλη όμως και η δεισιδαιμονία, ήτοι η δοκιμασία του ένθεου ανθρώπου που με τη μορφή οιωνών παντού τον Θεό βλέπει, ακόμη και στα πιο μικρά και συνηθισμένα, αυτά που – ἀηθώς καὶ ἀτοπα κατά την κοινή λογική – ως θεϊκά σημάδια ενός ευρύτερου Σχεδίου ερμηνεύει· κι έτσι η οιωνοσκοπία ρουφάει το μυαλό, όπως το χώμα ρουφάει το νερό. 》
