ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΣ-ΦΑΡΜΑΚΑ. ΕΝΑΣ ΜΥΘΟΣ ΠΟΥ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΚΑΤΑΡΡΙΦΘΕΙ. ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΣΥΝΤΑΓΟΓΡΑΦΟΥΝ ΦΑΡΜΑΚΑ ΓΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΕΛΑΧΙΣΤΑ, ΓΙΑ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΠΟΛΥ ΛΙΓΑ, ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ.ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ Η ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΘΑ ΑΠΟΛΟΓΗΘΟΥΝ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ. ΚΑΙ ΤΟ “ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ” ΔΕΝ ΘΑ ΙΣΧΥΣΕΙ ΤΟΤΕ. ΘΑ ΙΣΧΥΣΕΙ ΤΟ “ΑΣ ΡΩΤΑΓΕΣ“.
Ο ορισμός της λέξης «φάρμακο» περιλαμβάνει αναφορά στην πρόληψη καθώς και στη θεραπεία ασθενειών. Σύμφωνα με το ιατρικό ίδρυμα, ένας από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους πρόληψης ασθενειών είναι ο εμβολιασμός, ο οποίος ορίζεται από το συνοπτικό ιατρικό λεξικό της Οξφόρδης του 2007 ως,
«Ένα μέσο για την παραγωγή ανοσίας σε μια ασθένεια χρησιμοποιώντας ένα εμβόλιο ή ένα ειδικό παρασκεύασμα αντιγονικού υλικού, για να διεγείρει τον σχηματισμό των κατάλληλων αντισωμάτων».
Η παρουσία των κατάλληλων αντισωμάτων θεωρείται επομένως συνώνυμη με την ανοσία, η οποία ορίζεται ως:
“Η ικανότητα του σώματος να αντιστέκεται στη μόλυνση, που παρέχεται από την παρουσία αντισωμάτων που κυκλοφορούν και λευκών αιμοσφαιρίων”.
Όπως υποδεικνύεται από τον ορισμό, ο εμβολιασμός βασίζεται στην έννοια της «ανοσίας». Και στην ιδέα ότι η έκθεση σε μολυσματική ασθένεια διεγείρει το σώμα να παράγει τα κατάλληλα αντισώματα, η παρουσία των οποίων λέγεται ότι δείχνει ότι το σώμα έχει αποκτήσει «φυσική ανοσία» στην ασθένεια αυτή. Ωστόσο, υπάρχει ένα πρόβλημα με αυτήν την ιδέα, επειδή οι άνθρωποι μπορούν και βιώνουν επαναλαμβανόμενα επεισόδια της ίδιας μολυσματικής ασθένειας. Αυτό σημαίνει ότι απέτυχαν να αποκτήσουν «ανοσία» από την πρώτη τους έκθεση στην ασθένεια. Η ιδέα είναι σαφώς ελαττωματική καθώς δεν υποστηρίζεται από εμπειρικά στοιχεία.
Η πρακτική του εμβολιασμού βασίζεται στην ίδια υπόθεση για την ανοσία. Με τον πρόσθετο ισχυρισμό ότι τα εμβόλια είναι πιο αποτελεσματικά στην τόνωση του σώματος να παράγει τα κατάλληλα αντισώματα. Ωστόσο, οι εμβολιασμένοι αντιμετωπίζουν επίσης επαναλαμβανόμενα επεισόδια μολυσματικών ασθενειών κατά των οποίων έχουν εμβολιαστεί. Και αυτοί απέτυχαν να αποκτήσουν «ανοσία». Τα εμβολιασμένα άτομα που δεν παράγουν τα κατάλληλα αντισώματα ονομάζονται «μη ανταποκρινόμενα».
Σε μια προσπάθεια να δώσει μια εξήγηση για τα «μη ανταποκριθέντα» στα εμβόλια, η ιστοσελίδα του ΠΟΥ με τίτλο Ανεπιθύμητα γεγονότα μετά τον εμβολιασμό (AEFI) , σε μια σειρά σελίδων με θέμα την Παγκόσμια Ασφάλεια Εμβολίων , κάνει την ακόλουθη αποκαλυπτική δήλωση:
«Δεν υπάρχει κάτι σαν « τέλειο » εμβόλιο που προστατεύει όλους όσους το λαμβάνουν ΚΑΙ είναι απολύτως ασφαλές για όλους».
Αυτή η δήλωση έρχεται σε σαφή αντίθεση με την γενικά αποδεκτή άποψη ότι τα εμβόλια είναι θεμελιωδώς ασφαλή και αποτελεσματικά. Αν συνέβαινε αυτό, θα ήταν ασφαλή και αποτελεσματικά για όλους.
Ο ισχυρισμός ότι τα εμβόλια δεν είναι μόνο αναποτελεσματικά αλλά θετικά επικίνδυνα τεκμηριώνεται επίσης από τον Herbert Shelton. Ο οποίος, αναφερόμενος στο εμβόλιο της ευλογιάς, δηλώνει στο Natural Hygiene: Man’s Pristine Way of Life ότι:
«Εκτός από αποτυχία ως προληπτικό, το εμβόλιο παράγει μια ολόκληρη σειρά από κακές παρενέργειες και ιατρογενείς ασθένειες».
Οι δυσμενείς επιπτώσεις των εμβολίων δεν αναφέρονται σοβαρά για διάφορους λόγους. Ένας από τους οποίους είναι ότι οι αποκαλύψεις της πραγματικά επιβλαβούς φύσης τους θα υπονόμευαν τον ισχυρισμό του ΠΟΥ ότι τα εμβόλια είναι ένα μεγάλο επίτευγμα υγείας που σώζει ζωές. Μια διαδικασία που προκαλεί βλάβη στην υγεία δεν μπορεί να είναι αυτή που ταυτόχρονα σώζει ζωές. Ένας άλλος λόγος είναι ότι, για την εξάλειψη των «θανατηφόρων μολυσματικών ασθενειών», υποστηρίζεται ότι ένα υψηλό ποσοστό του πληθυσμού πρέπει να εμβολιαστεί.
Αυτό αναφέρεται ως «ανοσία αγέλης», η λανθασμένη φύση της οποίας θα συζητηθεί σε επόμενο άρθρο. Αυτό το υψηλό επίπεδο «κάλυψης εμβολίων», ωστόσο, θα διακινδυνεύσει από την ευρεία ευαισθητοποίηση του κοινού για τη βλαβερή φύση των εμβολίων. Διότι είναι πολύ πιθανό ότι μεγάλος αριθμός ανθρώπων θα αρνηθεί να υποβάλει στον εαυτό του και στην οικογένεια του τον εμβολιασμό.
Υποστηρίζεται ότι η αποτυχία επίτευξης ανοσίας αγέλης εντός συγκεκριμένου πληθυσμού θα έχει επιζήμιες επιπτώσεις στις προσπάθειες εξάλειψης θανατηφόρων ασθενειών. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει. Ο μόνος επιβλαβής αντίκτυπος από την αποτυχία επίτευξης του απαιτούμενου ποσοστού «κάλυψης εμβολίων» θα είναι στα κέρδη των φαρμακευτικών εταιρειών που παράγουν εμβόλια.
Η UNICEF (Ταμείο Έκτακτης Ανάγκης των Ηνωμένων Εθνών για τα Παιδιά), σε ένα άρθρο του 1996 με τίτλο Τα εμβόλια θέτουν υπό έλεγχο 7 ασθένειες , κάνει την τολμηρή δήλωση ότι:
«Διακόσια χρόνια μετά την ανακάλυψη του εμβολίου από τον Άγγλο γιατρό Έντουαρντ Τζένερ, η ανοσοποίηση μπορεί να πιστωθεί ότι σώζει περίπου 9 εκατομμύρια ζωές ετησίως παγκοσμίως».
Ωστόσο, αυτός ο ισχυρισμός δεν μπορεί να τεκμηριωθεί.
Η Αγγλία ήταν η χώρα στην οποία πρωτοεμφανίστηκε η πρακτική του εμβολιασμού, χάρη στον Edward Jenner. Ήταν επίσης η πρώτη χώρα που εισήγαγε τον υποχρεωτικό εμβολιασμό. Για αυτούς τους λόγους, συν την ουσιαστική τεκμηρίωση και τις διαθέσιμες στατιστικές πληροφορίες για το θέμα, η κατάσταση στην Αγγλία παρέχει μεγάλο μέρος του υλικού για αυτήν τη συζήτηση.
Ένας από τους πολλούς ιατρούς που εξέφρασαν αντιρρήσεις για τον εμβολιασμό ήταν ο Dr Walter Hadwen MD MRCS LRCP. Ο οποίος είχε λάβει σπουδές στην Αγγλία τόσο στο Royal College of Surgeons όσο και στο Royal College of Physicians. Το 1896 ο Δρ Hadwen μίλησε σε μια συνάντηση, στην οποία δήλωσε:
«Ως ιατρός, θεωρώ τον εμβολιασμό ως προσβολή της κοινής λογικής, ως προληπτικό στην προέλευσή του, αντιεπιστημονικό στη θεωρία και στην πράξη και άχρηστο και επικίνδυνο ως προς τον χαρακτήρα του».
Το 1853 και οι επόμενες Πράξεις Εμβολιασμού έκαναν τον εμβολιασμό των βρεφών υποχρεωτικό στην Αγγλία, αν και τότε μόνο το εμβόλιο της ευλογιάς ήταν υποχρεωτικό. Η αντίρρηση του Δρ Hadwen για τον εμβολιασμό ήταν τόσο έντονη που αρνήθηκε να επιτρέψει στα δικά του παιδιά να εμβολιαστούν. Και η άρνηση αυτή του επέφερε συνολικά εννέα διώξεις.
Ο Δρ Charles Creighton MD, ένας άλλος ειδικευμένος Άγγλος γιατρός, εκτιμήθηκε τόσο πολύ από το ιατρικό ίδρυμα που το 1884 του ζητήθηκε να γράψει την εγγραφή εμβολιασμού για την ένατη έκδοση της Εγκυκλοπαίδειας Britannica.
Εκείνη τη στιγμή υποστήριζε πλήρως τον εμβολιασμό. αλλά, πριν γράψει το απαιτούμενο κείμενο, αποφάσισε να διερευνήσει το θέμα διεξοδικά. Το αποτέλεσμα της έρευνάς του εξηγείται από την Eleanor McBean PhD ND στο βιβλίο της, The Poisoned Needle:
«Συμφώνησε να το κάνει, αλλά αντί να αρκεστεί στις συνηθισμένες καταστάσεις μετοχών, επέστρεψε στα γραπτά του Τζένερ και σε σύγχρονα έγγραφα. Έψαξε τη βιβλιογραφία υπέρ και κατά του εμβολιασμού πολλών χωρών και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο εμβολιασμός είναι «γκροτέσκο δεισιδαιμονία».
Ένας άλλος Άγγλος γιατρός που αντιτάχθηκε στην πρακτική του εμβολιασμού ήταν ο Dr M Beddow Bayly MD MRCS LRCP. Ο οποίος είχε επίσης πιστοποιηθεί τόσο από το Royal College of Surgeons όσο και από το Royal College of Physicians. Το 1936 ο Dr Beddow Bayly έγραψε ένα φυλλάδιο με τίτλο The Case Against Vaccination , στο οποίο αναφέρει ότι:
«Δεν υπάρχει επιστημονική βάση ή αιτιολόγηση για την πρακτική. Και το ιστορικό του εμβολιασμού είναι η καταγραφή μιας δεισιδαιμονικής ιεροτελεστίας που ακολουθείται από μια σειρά μεθόδων η κάθε μία με τη σειρά της εγκαταλείπεται όταν η εμπειρία αποδεικνύει τον κίνδυνο της και παρουσιάζει ένα ίχνος εξωφρενικών ισχυρισμών. Από τα οποία έχει αντέξει στο χρόνο ».
Σαφώς μέχρι το 1936 η επιστημονική βάση και η αιτιολόγηση της πρακτικής του εμβολιασμού ήταν ακόμα εμφανή από την απουσία τους. μια κατάσταση που παραμένει αμετάβλητη στις αρχές του 21ου αιώνα.
Μπορεί επίσης να προταθεί ότι τα εμβόλια του 21ου αιώνα είναι διαφορετικά. Και ότι η πρακτική λειτουργεί τώρα με βάση τη «επιστήμη που βασίζεται σε αποδεικτικά στοιχεία». Ωστόσο, όπως φαίνεται από το έργο των Drs Hadwen, Creighton και Beddow Bayly, αντικειμενικές έρευνες στην ιστορία της πρακτικής αποκάλυψαν ότι δεν υπάρχει επιστήμη ή στοιχεία στα οποία βασίστηκε αρχικά αυτή η πρακτική. Ούτε έχει αναπτυχθεί κάποια νέα «επιστημονική θεωρία» από εκείνη του Έντουαρντ Τζένερ.
Δεν υπάρχει ακόμη επιστημονική βάση ή αιτιολόγηση για την πρακτική του εμβολιασμού.
Η πεποίθηση ότι οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν «άνοσοι» σε μια ασθένεια μετά από μια έκθεση σε αυτήν την ασθένεια χρονολογείται από πολλούς αιώνες. Για παράδειγμα, ο Έλληνας ιστορικός Θουκυδίδης, ο οποίος ήταν σύγχρονος του Ιπποκράτη, φέρεται να ισχυρίστηκε ότι οι άνθρωποι που επέζησαν από την πανώλη της Αθήνας δεν μολύνθηκαν αργότερα από την ίδια ασθένεια.
Αυτή η πρώιμη πεποίθηση αναπτύχθηκε στην ιδέα ότι μια ήπια μορφή οποιασδήποτε ασθένειας παρέχει «προστασία» από μια πιο σοβαρή «επίθεση» της ίδιας ασθένειας. Ενέπνευσε επίσης τη δημιουργία διαφορετικών μεθόδων για την πρόκληση της «ήπιας» μορφής της νόσου. Μία από αυτές τις μεθόδους ήταν η πρακτική του «εμβολιασμού». Η παραλλαγής όπως ονομαζόταν επίσης.
Αν και θεωρείται ο δημιουργός του «εμβολιασμού», ο Έντουαρντ Τζένερ δεν θεωρείται ο δημιουργός του εμβολιασμού. Ο οποίος εφαρμόστηκε σε διάφορα μέρη του κόσμου πολλούς αιώνες πριν γεννηθεί.
Ορισμένες πηγές πιστώνουν τους Κινέζους ως τους δημιουργούς της πρακτικής της παραλλαγής κατά τον 10ο αιώνα.
Ο πρόδρομος του εμβολιασμού, εισήχθη στην Αγγλία στις αρχές του 18ου αιώνα. Η οποία ήταν μια περίοδος κατά την οποία η ασθένεια ερμηνευόταν συχνά με αναφορά στις τοπικές παραδόσεις ή δεισιδαιμονίες. Και πάντα «αντιμετωπιζόταν» με μια μεγάλη ποικιλία ακατέργαστων μεθόδων και τοξικών ουσιών όπως συζητήθηκε. στο προηγούμενο κεφάλαιο.
Η πρακτική του εμβολιασμού περιλάμβανε τη λήψη κάποιας «ύλης», με άλλα λόγια «πύου», από τα φλύκταινα ή τις πληγές ενός ατόμου που πάσχει από τη νόσο. Και την εισαγωγή της «ύλης» στην κυκλοφορία του αίματος ενός υγιούς ατόμου μέσω μιας σειράς σκόπιμα τεμαχισμένων στα χέρια ή τα πόδια τους.
Ωστόσο, πριν από τον εμβολιασμό, οι ασθενείς έπρεπε να υποβληθούν σε άλλες διαδικασίες. Όπως «δίαιτα, κάθαρση και αιμορραγία», που χορηγούνταν από γιατρούς. Εκείνη την χρονική περίοδο, ο εμβολιασμός ήταν αποκλειστικά ένα έθιμο της μεσαίας και ανώτερης τάξης, καθώς ήταν οι μόνοι άνθρωποι που μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά τις υπηρεσίες ενός γιατρού.
Το παρακάτω απόσπασμα προέρχεται από το βιβλίο του 1885 με τίτλο The Story of a Great Delusion του William White. παρέχει μια αποκαλυπτική περιγραφή της κατάστασης της «ιατρικής» στις αρχές του 18ου αιώνα στην Αγγλία, όταν πρωτοεμφανίστηκε ο εμβολιασμός.
«Όσοι φαντάζονται ότι θα μπορούσαν να έχουν οποιαδήποτε ευρεία ή αποτελεσματική αντίσταση στον εμβολιασμό το 1721, κατάλαβαν λανθασμένα τις συνθήκες της εποχής. Δεν υπήρχε επιστημονική γνώση των νόμων της υγείας. Οι ασθένειες θεωρούνταν γενικά ως μυστηριώδεις εκπτώσεις της Πρόνοιας επί των οποίων οι πάσχοντες είχαν ελάχιστο έλεγχο. Και ένα μεγάλο μέρος της ιατρικής ήταν ένας συνδυασμός παραλογισμού με κακία ».
Η πρακτική του εμβολιασμού συνεχίζει να περιλαμβάνει έναν συνδυασμό παραλογισμού με κακία. Όπως μπορεί να αποδειχθεί με τη συμπερίληψη σωματιδίων «μικροβίων» και τοξικών χημικών ως συστατικά των εμβολίων.
Dawn Lester
20 Ιουνίου 2020
ΠΗΓΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ https://whatreallymakesyouill.com/
ΔΙΑΒΑΣΤΕ: ΛΟΙΜΩΔΕΙΣ ΝΟΣΟΙ. ΔΙΑΛΥΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ.
Φωτογραφία από v-a-n-3-ss-a από το Pixabay
