Έσωσαν τα lockdown τον κόσμο από την καταστροφή της Covid; Σε αρκετά μέχρι τώρα άρθρα μας εξετάσαμε εάν ο ιός SARS-CoV-2 ήταν είτε εντελώς νέος, είτε ιδιαίτερα θανατηφόρος. Πολλές μελέτες αναφέρθηκαν για να αποδείξουν ότι περίπου το 50% των ανθρώπων είχε επαρκή ανοσία στην Covid για να αποτρέψει μια αξιοσημείωτη ασθένεια, πιθανότατα λόγω προηγούμενης μόλυνσης από το κοινό κρυολόγημα.
Επίσης, διαπιστώσαμε ότι το βάρος θνησιμότητας της Covid δεν ήταν χειρότερο από μια κανονική περίοδο γρίπης. Μερικοί άνθρωποι μπορεί να έχουν την τάση να υποστηρίζουν ότι ο λόγος που οι θάνατοι από Covid το 2020 ήταν τόσο χαμηλό σε χώρες όπως ο Καναδάς οφείλεται στο ότι τα lockdown και άλλοι περιορισμοί εμπόδισαν την Covid να εξαπλωθεί ταχύτερα.
Όπως υποσχεθήκαμε, επιστρέφουμε σε αυτό το θέμα για να το διερευνήσουμε περαιτέρω. Ξεκινάμε εστιάζοντας στο τι συνέβη στον Καναδά.
Η Δρ. Theresa Tam, η επικεφαλής ιατρός στον Καναδά, έχει συντάξει μια έκθεση που υποστηρίζει ότι 800.000 ζωές σώθηκαν από τους περιορισμούς και τα εμβόλια. Οι συγγραφείς ισχυρίζονται:
Τον Μάρτιο του 2020, ο Καναδάς βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα εξαιρετικά μεταδοτικό και λοιμογόνο παθογόνο (ποσοστό θνησιμότητας από λοίμωξη περίπου 1%…) για το οποίο δεν υπήρχε φυσική ανοσία, κανένα εμβόλιο… και κανένα αποτελεσματικό αντιιικό. Επομένως… μέχρι να αναπτυχθούν τα εμβόλια, οι μόνες διαθέσιμες παρεμβάσεις ήταν μη φαρμακευτικές παρεμβάσεις [NPIs]…που εμποδίζουν τη μετάδοση στον πληθυσμό.
Αν αληθεύει, τα lockdown και άλλες NPI έσωσαν πράγματι τον κόσμο από μια τρομερή καταστροφή της Covid. Δυστυχώς, ωστόσο, σχεδόν κάθε φράση του παραπάνω αποσπάσματος είναι εσφαλμένη. Όπως είδαμε στο προηγούμενο άρθρο, περίπου ο μισός πληθυσμός είχε τουλάχιστον κάποια φυσική ανοσία πριν από το 2020. Το IFR της Covid δεν ήταν 1%, αλλά 0,15%. Η αναμονή για ένα εμβόλιο δεν είχε κανένα σκοπό, γιατί οι ενέσεις όχι μόνο αύξησαν τον αριθμό των λοιμώξεων, αλλά προκάλεσαν ανεπιθύμητες ενέργειες που αποδείχθηκαν πιο επιβαρυντικές από την Covid. Πολλά από αυτά ήταν γνωστά από τα τέλη Μαρτίου του 2020.
Upgrade to paid
Για να τονίσουμε τη σοβαρή αποτυχία αυτής της έκθεσης ωστόσο, ας υποθέσουμε για λόγους επιχειρηματολογίας ότι το IFR της Covid ήταν πραγματικά 1% όπως ισχυρίζονται, ότι δεν υπήρχε φυσική ανοσία και ότι η Covid προοριζόταν να μολύνει ολόκληρο τον πληθυσμό.
Ακόμη και σε αυτό το εντελώς απίθανο σενάριο, ο μέγιστος αριθμός θανάτων από Covid σε έναν πληθυσμό 38 εκατομμυρίων θα ήταν 380.000. Επομένως, είναι εντελώς αδύνατο τα lockdown και τα εμβόλια να έσωσαν 800.000 ζωές.
Απέτρεψαν τα lockdown 380.000 θανάτους από Covid στον Καναδά; Είναι δυνατό να γίνει μια χονδρική εκτίμηση του μέγιστου αριθμού θανάτων από Covid που θα μπορούσαν να είχαν αποτραπεί από τα lockdown και άλλες NPI χρησιμοποιώντας το δημοσιευμένο ποσοστό θνησιμότητας 0,15% και την παρατήρηση ότι τουλάχιστον το 50% των ανθρώπων είχαν ανοσία στην Covid.
Σε αυτήν την περίπτωση, ο μέγιστος αριθμός θανάτων από Covid στον Καναδά το 2020 θα ήταν 28.500 (38 εκατομμύρια άνθρωποι x 0,5 x 0,0015). Δεδομένου ότι αυτός είναι ο μέγιστος αριθμός θανάτων από Covid, είναι επίσης ο απόλυτος μέγιστος αριθμός θανάτων από Covid που θα μπορούσαν να είχαν αποτραπεί από τα lockdown.
Αυτό το μέγιστο είναι 28 φορές μικρότερο από τον αριθμό των ζωών που το κρατικό έγγραφο ισχυρίζεται ότι σώθηκαν. Δεν πρέπει να παραγνωρίσετε ότι το έγγραφο γράφτηκε από τους ίδιους ανθρώπους που διέταξαν lockdown και εντολές εμβολίων εξαρχής και επομένως οι συγγραφείς έχουν μια σημαντική σύγκρουση συμφερόντων.
Επιστρέφοντας στο θέμα των lockdowns, για να είχαν αποτρέψει οι NPI και τους 28.500 θανάτους, θα ήταν απαραίτητο για αυτές τις NPI να αποτρέψουν τον οποιονδήποτε από το να μολυνθεί από την Covid, όχι μόνο το 2020, αλλά και για τον υπόλοιπο χρόνο, ή μέχρι να αναπτυχθεί ένα επιτυχημένο εμβόλιο.
Ωστόσο, οι NPI δεν σταμάτησαν τις μολύνσεις, καθώς υπήρχαν 565.500 μολύνσεις που αναφέρθηκαν στον Καναδά το 2020. Ούτε ο Καναδάς παρέμεινε κλειδωμένος για πάντα (ευτυχώς!). Και, όπως είδαμε, τα εμβόλια ήταν μια θλιβερή αποτυχία στην πρόληψη των λοιμώξεων από την Covid.
Απέτρεψαν τα lockdown ένα κλάσμα από τους μέγιστους 28.500 θανάτους; Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι από τότε που ο Καναδάς ανέφερε 16.151 θανάτους από Covid το 2020, τα lockdown μπορεί να έχουν αποτρέψει τουλάχιστον 12.349 θανάτους. Είτε ισχύει, είτε όχι ωστόσο, επιστρέφουμε στο δύσκολο ζήτημα του πόσο ακριβή είναι τα δημοσιευμένα δεδομένα.
Όπως είδαμε στο προηγούμενο άρθρο, πολλοί παράγοντες – από αλλαγές στα πρωτόκολλα του πιστοποιητικού θανάτου έως ζητήματα με τις PCR – έχουν εισαγάγει σφάλματα στον καταγεγραμμένο αριθμό θανάτων από Covid. Αυτό καθιστά δύσκολη την ακριβή εκτίμηση του αριθμού των ανθρώπων που πέθαναν από την Covid και επομένως και πόσων θανάτων, εάν υπήρξαν, αποφεύχθηκαν με τα lockdown.
Μια πιθανή λύση είναι να εξαλειφθεί η επίδραση των lockdowns και των NPI συγκρίνοντας γειτονικά κράτη που επέλεξαν διαφορετικά επίπεδα περιορισμών. Μια τέτοια μελέτη είναι δυνατή, επειδή εκατοντάδες χώρες, πολιτείες και επαρχίες σε όλο τον κόσμο εφάρμοσαν περιορισμούς ως απάντηση στην Covid, αλλά η αυστηρότητα και ο χρόνος αυτών των απαντήσεων ποικίλλουν.
Υπάρχουν ορισμένοι περιορισμοί σε μια τέτοια μέθοδο έρευνας, φυσικά, γιατί ακόμη και γειτονικά κράτη μπορεί να έχουν διαφορετικά ποσοστά θνησιμότητας σε ένα κανονικό έτος, ανάλογα με τη μέση ηλικία των πολιτών, τη γενική υγεία, τα επίπεδα εισοδήματος κλπ. Όμως, λόγω της παγκόσμιας έκτασης του προβλήματος, θα πρέπει να είναι δυνατό να ληφθεί μια πρώτης τάξεως εκτίμηση της επίδρασης των lockdown.
Έγινε τέτοια μελέτη; Στην πραγματικότητα, έγιναν εκατοντάδες. Για παράδειγμα, ο Δρ. Μακρίδης μελέτησε το κλείσιμο των οίκων λατρείας στην Αμερική και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι “δεν υπάρχουν στατιστικά σημαντικές ενδείξεις ότι αυτοί οι περιορισμοί έχουν αρνητική επίδραση είτε στις μολύνσεις από την Covid-19, είτε στους θανάτους”.
Ο Δρ. Τζον Ιωαννίδης συμμετείχε σε έρευνα σε δέκα χώρες και ανέφερε ότι “αν και μικρά οφέλη δεν μπορούν να αποκλειστούν, δεν βρίσκουμε σημαντικά οφέλη από την αύξηση των περιπτώσεων πιο περιοριστικών NPIs”.
Ο Δρ. Στιβ Χάνκε του Πανεπιστημίου Τζον Χόπκινς και οι συνεργάτες του, αφού διεξήγαγαν μια μετα-ανάλυση 24 εργασιών σχετικά με τα lockdown, συνόψισαν τα αποτελέσματα λέγοντας ότι:
“Τα lockdown είχαν ελάχιστη έως καθόλου επίδραση στη θνησιμότητα από την Covid-19…
Κατά συνέπεια, οι πολιτικές lockdown είναι αβάσιμες και θα πρέπει να απορριφθούν ως μέσο πολιτικής για την πανδημία”.
Και ο Δρ. Paul Alexander ερεύνησε περισσότερες από 400 μελέτες και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι “οι εντολές για μάσκες, τα lockdown και το κλείσιμο των σχολείων δεν είχαν καμία αισθητή επίδραση στην τροχιά του ιού”.
Ένα καλό παράδειγμα του πόσο άχρηστα ήταν τα lockdown για τον περιορισμό της εξάπλωσης της Covid είναι η σύγκριση μεταξύ Βόρειας και Νότιας Ντακότα, γειτονικών πολιτειών με παρόμοια δημογραφικά στοιχεία και παρόμοια κλίματα. Η Νότια Ντακότα δεν εφάρμοσε κανένα lockdown, ενώ η Βόρεια Ντακότα έκλεισε ορισμένες επιχειρήσεις. Όπως φαίνεται από το παρακάτω γράφημα των περιπτώσεων στις δύο πολιτείες, οποιαδήποτε διαφορά στην έκβαση είναι αμελητέα.
Αν τα lockdown δεν άλλαξαν την τροχιά της Covid, είτε όσον αφορά τις μολύνσεις, είτε τους θανάτους, τότε τα lockdown δεν μας γλίτωσαν από μια καταστροφή της Covid. Και σε αυτή την περίπτωση, είναι ασφαλές να πούμε (όπως κάναμε στο προηγούμενο άρθρο μας) ότι η Covid αποδείχθηκε ότι δεν ήταν χειρότερη από μια κανονική περίοδο γρίπης, επειδή δεν ήταν χειρότερη από μια κανονική γρίπη.
Αν και οι NPI μπορεί να μην έχουν επηρεάσει την Covid, σίγουρα επηρέασαν άλλα πράγματα. Και δεδομένου ότι αυτή η μίνι σειρά είναι μια έρευνα για τους υπερβάλλοντες θανάτους, είναι σκόπιμο να αναλυθεί ποιες επιπτώσεις θα μπορούσαν να είχαν τα lockdown στη θνησιμότητα.
Δεδομένου ότι τα lockdowns ήταν ένα σχεδόν παγκόσμιο φαινόμενο πρωτοφανών διαστάσεων, θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε τεράστιες επιπτώσεις, όχι μόνο στην οικονομία, αλλά και στη θνησιμότητα και την υγεία γενικότερα.
Η αναμενόμενη τραγωδία όντως συνέβη. Στις ΗΠΑ, “το ποσοστό των επισκέψεων στο τμήμα επειγόντων περιστατικών που σχετίζονται με την ψυχική υγεία μεταξύ των εφήβων ηλικίας 12 έως 17 ετών αυξήθηκε κατά 31%, σε σύγκριση με αυτό το 2019”.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο σημειώθηκε “μια άνευ προηγουμένου επιτάχυνση των θανάτων από αλκοολική ηπατική νόσο” το 2020. Οι στατιστικές του Καναδά ανέφεραν ότι κατά τη διάρκεια του πρώτου πλήρους έτους της εποχής της Covid, τα lockdown και άλλες μνημειώδεις αλλαγές προκάλεσαν τον θάνατο επιπλέον 4.155 ατόμων κάτω των 65 ετών, αριθμός που ήταν υπερτριπλάσιος από τον αριθμό των θανάτων από Covid που είχαν ανατεθεί σε αυτήν την ίδια ηλικιακή ομάδα [1, 2].
Στη Ζιμπάμπουε, επιπλέον 1,3 εκατομμύρια άνθρωποι “έπεσαν σε ακραία φτώχεια” λόγω των οικονομικών επιπτώσεων των παγκόσμιων περιορισμών. Παρόμοια αποτελέσματα στην Ινδία οδήγησαν στο ότι “μεγάλα τμήματα των φτωχών ωθήθηκαν σε μερίδες τροφίμων”.
Υπολογίζεται ότι κατά τον πρώτο χρόνο της Covid, περίπου 228.000 παιδιά στη Νότια Ασία έχασαν τη ζωή τους ως άμεση συνέπεια των τεράστιων διαταραχών που προκλήθηκαν από τα παγκόσμια lockdown. Τα παιδιά, υπενθυμίζεται, συνήθως δεν διέτρεχαν κανένα κίνδυνο από την Covid. Πράγματι, η Unicef ανέφερε ότι ο πρώτος χρόνος του lockdown ήταν “καταστροφικός” για τα παιδιά σε όλο τον κόσμο και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι “τα παιδιά θα φέρουν τα σημάδια της πανδημίας για τα επόμενα χρόνια”.
Όπως είδαμε, ωστόσο, δεν ήταν η “πανδημία” που προκάλεσε αυτόν τον ανησυχητικό εφιάλτη για τα παιδιά, αλλά οι αποφάσεις των υπευθύνων χάραξης πολιτικής σε όλο τον κόσμο να κλείσουν επιχειρήσεις, να κλείσουν σχολεία, να απαγορεύσουν τις εκκλησιαστικές λειτουργίες και να απαγορεύσουν τις κοινωνικές συγκεντρώσεις.
Αν και θα μπορούσαν να αναφερθούν πολλές περισσότερες από τις καταστροφικές συνέπειες του εγκλωβισμού των οικονομιών του κόσμου εδώ, για να είμαστε σύντομοι, αρκεί να τελειώσουμε με ένα απόσπασμα από μια μελέτη που ανέλυσε τη θνησιμότητα από κάθε αιτία σε 24 χώρες, για να καθορίσει ποιες είναι οι επιπτώσεις, εάν υπάρχουν, που είχαν οι NPI.
Ο συγγραφέας επιβεβαίωσε ότι:
“Τα αποτελέσματα υποδηλώνουν ότι τα lockdown μπορεί να έχουν οδηγήσει σε σημαντικά υψηλότερη θνησιμότητα μεταξύ του πληθυσμού ηλικίας μεταξύ 60 και 79 ετών”.
Επιπλέον, συγκρίνοντας χώρες που εφάρμοσαν αυστηρούς περιορισμούς με εκείνες που επέλεξαν μια πιο ήπια προσέγγιση, συνήχθη το συμπέρασμα ότι:
“Η ομάδα του σκληρού lockdown παρουσίασε 372 επιπλέον θανάτους ανά εκατομμύριο, ενώ η άλλη ομάδα παρουσίασε μόνο επιπλέον 123 θανάτους ανά εκατομμύριο”.
Συνοπτικά, τα lockdown δεν σταμάτησαν την εξάπλωση της Covid, αλλά προκάλεσαν ανείπωτη δυστυχία, πείνα και θάνατο σε όλο τον κόσμο, ειδικά σε χώρες χαμηλού εισοδήματος. Τα lockdown, όπως όλοι θα έπρεπε να είχαν προβλέψει, προκάλεσαν σημαντικούς υπερβάλλοντες θανάτους σε εκείνες τις χώρες που τα εφάρμοσαν.
Ο αριθμός των 372 θανάτων ανά εκατομμύριο ισοδυναμεί με ποσοστό θνησιμότητας 0,04%. Αν και αυτός ο αριθμός είναι μικρότερος από το μέσο IFR της Covid, τα lockdown σκότωσαν κυρίως νεότερους ανθρώπους από ό,τι η Covid. Για παράδειγμα, στις ΗΠΑ, το “40% των υπερβαλλόντων θανάτων” προήλθε από το “ηλικιακό στρώμα κάτω των 65”.
Ως εκ τούτου, αν κρίνουμε το αποτέλεσμα των περιορισμών χρησιμοποιώντας “ποιοτικά χρόνια ζωής” (όπως συνήθως χρησιμοποιείται από τους οικονομολόγους της υγείας για να αξιολογήσουν τα οφέλη ορισμένων παρεμβάσεων), θα έπρεπε να πούμε ότι είχαν καταστροφικά αρνητικό αντίκτυπο.
Είναι λόγω τρομακτικών γεγονότων όπως αυτά, που πολλοί συγγραφείς έχουν μιλήσει τόσο υποτιμητικά για τα lockdown. Για παράδειγμα, ο Ντάγκλας Άλεν του Πανεπιστημίου Σάιμον Φρέιζερ έγραψε:
“Είναι πιθανό το lockdown να καταστεί μια από τις μεγαλύτερες αποτυχίες πολιτικής στην ιστορία του Καναδά”.
Ομοίως, ο Δρ. Martin Kulldorff του Χάρβαρντ επιβεβαίωσε ότι:
“Το lockdown… είναι μια τραγωδία επικών διαστάσεων για τη δημόσια υγεία”.
Και, ο Δρ. Ντέιβιντ Ναμπάρο του ΠΟΥ είπε ότι:
“Τα lockdown έχουν μόνο μια συνέπεια, που δεν πρέπει ποτέ να υποτιμήσεις και αυτή είναι ότι κάνει τους φτωχούς ανθρώπους πολύ φτωχότερους”.
Συμπερασματικά, η Covid δεν ήταν εντελώς νέα, ούτε ήταν ιδιαίτερα θανατηφόρος. Αντίθετα, ήταν το πολύ στο ίδιο επίπεδο με μια κανονική περίοδο γρίπης. Ωστόσο, η ανταπόκριση των κυβερνήσεων σε αυτόν τον ιό ήταν εντελώς δυσανάλογη και συνέβαλε μόνο στην αύξηση της θνησιμότητας.
Είναι αμφισβητήσιμο το εάν ο κόσμος έχει ακόμη αισθανθεί τις πλήρεις συνέπειες των lockdown που μας επιβλήθηκαν, την εξαθλίωση τεράστιων περιοχών του κόσμου και τις τεράστιες οικονομικές αναταραχές, που πιθανότατα θα οδηγήσουν σε βλάβες στην υγεία και την ευημερία που θα διαρκέσουν για πολλές γενιές.
Όπως διαπιστώσαμε κατά τη διάρκεια της έρευνάς μας για τις πειραματικές ενέσεις για την Covid, αυτή η έρευνα για τα lockdown αποκάλυψε επίσης ότι η θεραπεία ήταν χειρότερη από την ασθένεια. Ποτέ στην ιστορία του κόσμου δεν υπέφεραν τόσοι πολλοί, για να επιτύχουν τόσα λίγα, για κάτι τόσο μικρό…
