Gene Sharp : 198 μη βίαια όπλα για να νικήσετε την δικτατορία των ελίτ – πώς να αρχίσετε την επανάσταση…. “Το κοινό λάθος των αυτοσχέδιων εκστρατειών πολιτικής ανυπακοής ήταν να βασίζονται αποκλειστικά σε μία ή δύο μεθόδους, όπως οι απεργίες και οι μαζικές διαδηλώσεις”.
Σχόλιο-πρόλογος: Κ-Τ(Diodotos) : Προχωρήσαμε σε αυτή την ανάρτηση για δύο λόγους.
1. Το είδος της επανάστασης που περιγράφεται στο βιβλίο του κυρίου Σαρπ, μπορεί να το ξεκινήσει ο κάθε ένας από εμάς, τώρα από αυτή τη στιγμή.
2. Βλέπουμε αυτές τις ημέρες να παρελαύνουν στην τηλεόραση, γνωστά δημοσιογραφικά σιχάματα, αντίχριστα και ανθελληνικά και το έχουν αποδείξει αυτό στο παρελθόν, τα οποία υποκρίνονται ότι είναι με το μέρος του ελληνικού λαού. Και τούς βλέπουμε ξαφνικά (σαν την “ξαφνικίτιδα” ένα πράγμα) να παριστάνουν τους κολοκοτρώνηδες και τους αντιρρησίες συνείδησης. Είναι όμως πολύ απλό: Αυτή τη γραμμή μόλις πήραν από τους καναλάρχες τους. Τούς είπαν: “Βαράτε τώρα τον Μητσοτάκη”. Αν κάποιοι μπορεί να ρώτησαν “γιατί να το κάνουμε τώρα αυτό;”, μπορεί να πήραν την απάντηση “Γιατί είναι για απόσυρση ο μητσοτάκης, έχουμε ετοιμάσει άλλον”. Μπορεί όμως και να μην πήραν καμία απάντηση. Σε αυτή την περίπτωση θα μπορούσαμε εμείς να σκεφτούμε πολύ πονηρά και άνετα να κάνουμε την εξής σκέψη:
Ότι το ψευτο-αντάρτικο που εντάλθηκαν να κάνουν, και παράλληλα με τις καταστροφές των πρακτόρων τους με τις μαύρες κουκούλες στους δρόμους.. μπορεί να είναι η πρώτη πράξη ενός σχεδίου υποκίνησης βίας και αποσταθεροποίησης. Τα σενάριά τους είναι σίγουρα πολλά. Υπάρχει όμως η πιθανότητα ένα από αυτά να είναι -μετά ίσως κι από 3 αποτυχημένες εκλογικές αναμετρήσεις και εμφύλιο κλίμα- να βγουν στο τέλος οι Έλληνες στους δρόμους με καραμπίνες.
Μπορεί λοιπόν αυτό να θέλουν κι αυτοί, να μάς δουν με καραμπίνες (παγίδα δηλαδή). Για να μάς την πέσουν κυανόκρανοι του ΟΗΕ και ευρωστρατός και να εγκαθιδρυθεί στην Ελλάδα διακυβέρνηση κατευθείαν από το εξωτερικό, απροκάλυπτα πια. Ούτως ή άλλως κάηκαν όλα τα εγχώρια χαρτιά-δοσίλογες οικογένειες του καραγκιόζ μπερντέ-δήθεν ελληνικού πολιτικού κόσμου από τη δεκαετία του ’50 μέχρι τώρα.
Η διεθνείς χαζαρομαφιόζοι (ελίτ) θα είναι σαν να μάς λένε χύμα στη μούρη, ότι πάντα θεωρούσαν τη χώρα μας “χώρο” τους και γι αυτό τις τελευταίες δεκαετίες φροντίζουν και για την αλλαγή της πληθυσμιακής του σύστασης, εισάγοντας ξένους και δολοφονώντας εμάς με πλημμύρες, φωτιές, τραίνα κι εμβόλια. Δεν θέλω να αφοπλίσω κανέναν με αυτές τις σκέψεις που μόλις διατύπωσα. Απλές σκέψεις είναι, που απλά τις μοιράστηκα μαζί σας. Άλλωστε το ιστολόγιό μας είναι από τα λίγα στην Ελλάδα που τα τελευταία χρόνια έχει κάνει σημαία του τις.. “καπαρντίνες” με ωραία κουμπιά…🙂
“Υπάρχει επείγουσα ανάγκη να επενδύσουμε την κοινωνία των πολιτών με τη δύναμη της συλλογικής συνείδησης, με την ικανότητα, για πρώτη φορά, να εκφραστεί χωρίς εμπόδια. Η λύση στις κρίσεις της οικονομίας, της δημοκρατίας, του περιβάλλοντος, της ηθικής… είναι, πρέπει να επαναλάβω, η μετάβαση από τη βία στο λόγο. Οι κυβερνήσεις πρέπει να γνωρίζουν ότι στο εξής οι πολίτες – “Εμείς οι λαοί…”, όπως αναφέρεται στο προοίμιο του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών – δεν θα είναι μόνο οι απρόθυμοι αποδέκτες των αποφάσεών τους αλλά και οι συντελεστές του μέλλοντός τους. Ήδη δεν κοιμούνται πλέον. Federico Mayor
Μη βίαια όπλα και μη βίαιη πειθαρχία
από τον Gene Sharp
Το κοινό λάθος των αυτοσχέδιων εκστρατειών πολιτικής ανυπακοής ήταν να βασίζονται αποκλειστικά σε μία ή δύο μεθόδους, όπως οι απεργίες και οι μαζικές διαδηλώσεις. Στην πραγματικότητα, υπάρχει ένα πλήθος μεθόδων που επιτρέπουν στους στρατηγικούς της οργάνωσης της αντίστασης να εστιάζουν ή να διασκορπίζουν το κίνημα ανάλογα με τις ανάγκες.
Έχουν προσδιοριστεί σχεδόν 200 συγκεκριμένες μέθοδοι μη βίαιης δράσης και σίγουρα υπάρχουν περισσότερες. Διακρίνονται σε τρεις μεγάλες κατηγορίες: διαμαρτυρία και πειθώ, μη συνεργασία και παρέμβαση.
Η πρώτη περιλαμβάνει τις συμβολικές διαδηλώσεις, οι οποίες περιλαμβάνουν παρελάσεις, πορείες και αγρυπνίες (54 μέθοδοι).
Η μη συνεργασία χωρίζεται σε τρεις υποκατηγορίες:
(α) κοινωνική μη συνεργασία (16 μέθοδοι),
(β) οικονομική μη συνεργασία, η οποία περιλαμβάνει τα μποϊκοτάζ (26 μέθοδοι) και τις απεργίες (23 μέθοδοι),
(γ) πολιτική μη συνεργασία (38 μέθοδοι).
Η τελευταία ομάδα, η μη βίαιη παρέμβαση, περιλαμβάνει ψυχολογικά, φυσικά, κοινωνικά ή πολιτικά μέσα, όπως η νηστεία, η μη βίαιη κατάληψη και η παράλληλη διακυβέρνηση (41 μέθοδοι). […]
Η χρήση ενός σημαντικού αριθμού αυτών των μεθόδων – προσεκτικά επιλεγμένων, επίμονα και ευρέως εφαρμοζόμενων, στρατηγικά επιλεγμένων, με κατάλληλες τακτικές και εφαρμοζόμενων από εκπαιδευμένους πολίτες – είναι πιθανό να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα σε κάθε παράνομο καθεστώς. Αυτό ισχύει για όλες τις δικτατορίες.
Σε αντίθεση με τα στρατιωτικά μέσα, οι μέθοδοι του μη βίαιου αγώνα μπορούν να απευθύνονται απευθείας στο θέμα της σύγκρουσης. Για παράδειγμα, αν το ζήτημα της δικτατορίας είναι ουσιαστικά πολιτικό, προκύπτει ότι οι πολιτικές μορφές μη βίαιης δράσης θα είναι πρωταρχικής σημασίας. Αυτές περιλαμβάνουν την άρνηση της νομιμότητας του δικτάτορα και τη μη συνεργασία με το καθεστώς του. Η μη συνεργασία θα είναι μερικές φορές ενάντια σε συγκεκριμένες πολιτικές. Μερικές φορές το σαμποτάζ του συστήματος μέσω της αδράνειας και της αναβολής των καθηκόντων μπορεί να ασκείται αθόρυβα και ακόμη και μυστικά, ενώ άλλες φορές μπορεί να οργανώνονται ανοιχτή ανυπακοή, δημόσιες διαδηλώσεις περιφρόνησης και απεργίες.
Από την άλλη πλευρά, αν η δικτατορία είναι ευάλωτη στην οικονομική πίεση ή αν πολλά από τα παράπονα εναντίον της είναι οικονομικά, τότε δράσεις όπως το μποϊκοτάζ και οι απεργίες μπορεί να είναι κατάλληλες μέθοδοι αντίστασης. Οι προσπάθειες των δικτατόρων να εκμεταλλευτούν το οικονομικό σύστημα μπορεί να οδηγήσουν σε περιορισμένες γενικές απεργίες, επιβραδύνσεις και άρνηση (ή εξαφάνιση) της αναγκαίας βοήθειας από ειδικούς. Η επιλεκτική επιλογή διαφόρων μεθόδων απεργίας μπορεί να στοχεύει σε βασικούς τομείς της βιομηχανίας ή των μεταφορών, στην προμήθεια πρώτων υλών ή στη διανομή των προϊόντων.
Ορισμένες μέθοδοι μη βίαιου αγώνα απαιτούν από τους ανθρώπους να κάνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνουν συνήθως, για παράδειγμα, να διανέμουν φυλλάδια, να λειτουργούν υπόγεια τυπογραφείο, να κάνουν απεργία πείνας ή να κάθονται στο δρόμο. Αν δεν υπάρχουν εξαιρετικές καταστάσεις, αυτές οι μέθοδοι μπορεί να είναι δύσκολο να εφαρμοστούν από κάποιους ανθρώπους.
Άλλες μέθοδοι μη βίαιου αγώνα, από την άλλη πλευρά, επιτρέπουν στους ανθρώπους να ζουν σχεδόν ως συνήθως. Για παράδειγμα, να πηγαίνουν κανονικά στη δουλειά τους αντί να απεργούν, αλλά να εργάζονται πιο αργά ή αναποτελεσματικά. Είναι δυνατόν να κάνει κανείς σκόπιμα “λάθη”, να “αρρωσταίνει” και να είναι “ανίκανος” να εργαστεί σε ορισμένες περιόδους. Μπορεί επίσης κάποιος να αρνηθεί απλώς να εργαστεί. Μπορεί κανείς να παρακολουθεί θρησκευτικές λειτουργίες όταν αυτό εκφράζει όχι μόνο θρησκευτικές, αλλά και πολιτικές πεποιθήσεις.
Μπορεί κανείς να προστατεύσει τα παιδιά από την επίσημη προπαγάνδα μέσω της κατ’ οίκον εκπαίδευσης ή των παράνομων μαθημάτων. Μπορεί κανείς να αρνηθεί να ενταχθεί σε “συνιστώμενες” ή υποχρεωτικές οργανώσεις στις οποίες δεν θα εντασσόταν φυσιολογικά. Η ομοιότητα αυτών των ενεργειών με αυτές της καθημερινής ζωής, και η μικρή τουλάχιστον διαφορά τους από τις κανονικές δραστηριότητες, διευκολύνει πολλούς ανθρώπους να συμμετέχουν στον απελευθερωτικό αγώνα.
Δεδομένου ότι οι βίαιοι και οι μη βίαιοι αγώνες λειτουργούν με εντελώς διαφορετικούς τρόπους, οποιαδήποτε μορφή βίας, όσο περιορισμένη και αν είναι, κατά τη διάρκεια μιας εκστρατείας πολιτικής αμφισβήτησης θα είναι αντιπαραγωγική, καθώς θα μεταφέρει τον αγώνα στο στρατιωτικό πεδίο, όπου ο δικτάτορας έχει συντριπτικό πλεονέκτημα. Η μη βίαιη πειθαρχία είναι το κλειδί της επιτυχίας και πρέπει να διατηρηθεί παρά τις προκλήσεις και τις βιαιότητες των δικτατόρων και των πρακτόρων τους.
Η διατήρηση της μη βίαιης πειθαρχίας απέναντι στους βίαιους αντιπάλους διευκολύνει την εφαρμογή των τεσσάρων μηχανισμών αλλαγής στον μη βίαιο αγώνα. Η μη βίαιη πειθαρχία είναι επίσης πολύ σημαντική για τη διαδικασία του πολιτικού ζίου-ζίτσου.
Σε αυτή τη διαδικασία, η απροκάλυπτη βιαιότητα του καθεστώτος κατά των προφανώς μη βίαιων αγωνιστών της αντίστασης γυρίζει μπούμερανγκ στους δικτάτορες προκαλώντας διχόνοια στις τάξεις τους, ενώ ταυτόχρονα δημιουργεί υποστήριξη στο γενικό πληθυσμό, στους τακτικούς υποστηρικτές του καθεστώτος και εκτός της χώρας.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, ωστόσο, η περιορισμένη βία κατά της δικτατορίας δεν μπορεί να αποφευχθεί. Είτε οι απογοητεύσεις και το μίσος για το καθεστώς εκρήγνυνται με τη μορφή βίας, είτε ορισμένες ομάδες αρνούνται να εγκαταλείψουν τα βίαια μέσα, αναγνωρίζοντας παράλληλα τον σημαντικό ρόλο του μη βίαιου αγώνα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η πολιτική πρόκληση δεν πρέπει να εγκαταλειφθεί. Παρ’ όλα αυτά, θα πρέπει να διαχωριστεί όσο το δυνατόν πιο καθαρά η μη βίαιη δράση από τη βίαιη δράση, όσον αφορά τη γεωγραφία, τις ομάδες πληθυσμού, τη χρονική στιγμή ή την περιοχή της σύγκρουσης. Διαφορετικά, η βία θα μπορούσε να έχει καταστροφικές επιπτώσεις στο πολύ μεγαλύτερο δυναμικό της πολιτικής αμφισβήτησης και στην ικανότητά της να επιτύχει.
Η ιστορία μας δείχνει ότι ενώ η πολιτική πρόκληση έχει ως αποτέλεσμα το θάνατο και τον τραυματισμό, προκαλεί πολύ λιγότερες απώλειες από την ένοπλη αντίσταση. Επιπλέον, η πολιτική πρόκληση δεν συμβάλλει στον ατέρμονο κύκλο των δολοφονιών και της κτηνωδίας.
Ο μη βίαιος αγώνας απαιτεί, και τείνει να παράγει στον πληθυσμό, την εγκατάλειψη (ή τον καλύτερο έλεγχο) του φόβου της κυβέρνησης και της βίαιης καταστολής της. Αυτή η εγκατάλειψη ή ο καλύτερος έλεγχος του φόβου αποτελεί βασικό στοιχείο για την καταστροφή της εξουσίας των δικτατόρων πάνω στον γενικό πληθυσμό.
Από το βιβλίο του Gene Sharp (1928-2018) From Dictatorship to Democracy – A Conceptual Framework for Liberation (Από τη δικτατορία στη δημοκρατία – Ένα εννοιολογικό πλαίσιο για την απελευθέρωση).
μετάφραση: Con
Tο βιβλίο του Gene Sharp (1928-2018)— κατεβάστε το ως pdf από το παρακάτω λινκ
Από τη δικτατορία στη δημοκρατία – Ένα εννοιολογικό πλαίσιο για την απελευθέρωση
Σημείωση Αναξίμανδρου – Η σπουδαιότερη πολιτική ανυπακοή που θα έριχνε σε λίγες μέρες οποιαδήποτε κυβέρνηση, είναι η στάση πληρωμών.. Στάση πληρωμών καθολική.. Από όλους… Πόσοι είναι μάγκες όμως να το καταλάβουν αυτό;;; Πόσο μάλλον να το κάνουν κιόλας… Δυστυχώς μπροστά στον φόβο μην χάσουν κάποιοι το σπίτι τους, προτιμούν να χάσουν την πατρίδα τους… Αν όλοι χωρίς καμία εξαίρεση σταματούσαμε εχθές κιόλας να πληρώνουμε δημόσιο και τράπεζες, τότε όχι μόνο τα σπίτια δεν θα χάναμε αλλά ούτε την πατρίδα μας.. Απλά το αναφέρω, γιατί δεν είμαι ονειροπαρμένος… Γνωρίζω πολύ καλά ότι αυτό δεν πρόκειτε να γίνει ποτέ, είτε από φόβο όπως είπα, είτε γιατί όπως έχω τονίσει πολλές φορές, δεν είμαστε όλοι οι Έλληνες ..Έλληνες..
Σε πολλούς αρέσει η ιδέα της απελευθέρωσης, αρκεί να το κάνει κάποιος άλλος για αυτούς… Να πολεμήσει κάποιος άλλος και όχι αυτοί.. Να χαθούν άλλα σπίτια και όχι τα δικά τους.. Και αυτοί βιάζονται κιόλας να τελειώνουμε, νομίζοντας ότι γράφοντες αναθέματα στα σόσιαλ εναντίον του κράτους ή κατεβαίνοντας σε διαδηλώσεις κρυμμένοι πίσω από χιλιάδες άλλους, έχουν κάνει το καθήκον τους…
Φωτογραφία από Fabien Huck από το Pixabay
