Γιατί στήν Σπάρτη δέν εὑρέθησαν ναοί; Δέν ἀναρωτηθήκατε ποτέ γιατί δέν ἔχει μείνει κάποιο ἀρχαιολογικό εὕρημα στήν Σπάρτη;
Δέν εἶχε ναούς ἡ Σπάρτη;
Ἀγάλματα; Μνημεῖα;
Εἶχε…
Ἁπλῶς «ἐφρόντισε» ἕνας Ἑβραῖος Ἀββᾶς νὰ τὰ ἐξαφανίσῃ, διαλύοντας τὰ πάντα.
Ὁ ἀββᾶς λοιπὸν Μισὲλ Φουρμόντ, ἀπεσταλμένος τοῦ Λοδοβίκου ΙΕ’, ὥστε νὰ συλλέξῃ βυζαντινὰ χειρόγραφα, τὸ 1729, ἔφθασε στὴν Σπάρτη.
Ἐχρειάσθη 53 ἡμέρες γιὰ νὰ καταστρέψῃ τὰ πάντα!!!
Ἀκολουθεῖ ἡ ἐπιστολή του πρὸς τὸν κόμητα Maurepas…
«…ἐπὶ τριάντα ἡμέρες καὶ πλέον 30, 40 καὶ 60 ἐργάτες ἐκθεμελιώνουν, καταστρέφουν, ἐξαφανίζουν τὴν πόλιν τῆς Σπάρτης. Μοῦ ὑπολείπονται 4 μόνο πύργοι νὰ καταστρέψω… Πρὸς τὸ παρὸν ἀσχολοῦμαι μὲ τὴν καταστροφὴ τῶν τελευταίων ἀρχαιοτήτων τῆς Σπάρτης. Καταλαβαίνετε (ἀποτείνεται στὸ Maurepas) τί χαρὰ δοκιμάζω(!).
Ἀλλὰ νὰ ἡ Μαντινεία, ἡ Στυμφαλία, ἡ Τεγέα καὶ ἰδιαιτέρως ἡ Νεμέα καὶ ἡ Ὀλυμπία ἀξίζουν τὴν ἐκ βάθους ἐκθεμελίωσιν. (!!!!!!!!!) Ἔκανα πολλὲς πορεῖες ἀναζητῶντας ἀρχαῖες πόλεις αὐτῆς τῆς χώρας καὶ ἔχω καταστρέψει μερικές. Ἀνάμεσά τους τὴν Τροιζήνα, τὴν Ἐρμιόνη, τὴν Τύρινθα (tyrins στὸ χειρόγραφο ἀντὶ tiryns), τὴν μισὴ ἀκρόπολη τοῦ Ἄργους, τὴ Φλιασία, τὸν Φενεό…
Εἰσέδυσα στὴν Μάνη. Ἐδῶ καὶ ἔξι ἑβδομάδες ἀσχολοῦμαι μὲ τὴν ὁλοκληρωτικὴ καταστροφὴ τῆς Σπάρτης! Γκρεμίζοντας τὰ τείχη, τοὺς ναούς της, μὴν ἀφίνοντας πέτρα στὴν πέτρα θὰ κάνω καὶ τὴν τοποθεσία της ἄγνωστο στὸ μέλλον, γιὰ νὰ τὴν ξανακάνω ἐγὼ γνωστή. Ἔτσι θὰ δοξάσω τὸ ταξείδι μου. Δὲν εἶναι αὐτὸ κάτι;».
Καὶ πιὸ κάτω:
«ἡ Σπάρτη εἶναι ἡ πέμπτη πόλις ποὺ κατέσκαψα. Δὲν θέλω νὰ ἀφήσω λίθο ἐπὶ λίθου. Δὲν ξέρω ἐὰν ὑπάρχῃ στὸν κόσμο πρᾶγμα ἱκανὸ νὰ δοξάσῃ μίαν ἀποστολὴ περισσότερο ἀπὸ τοῦ νὰ σκορπίσῃς στοὺς ἀνέμους τὴν στάκτη τοῦ Ἀγησιλάου, ἀπὸ τὸ ἀνακαλύψῃς τὰ ὀνόματα τῶν ἐφόρων, τῶν γυμνασιαρχῶν, ἀγορανόμων, φιλοσόφων,ἰατρῶν, ποιητῶν, ῥητόρων, διασήμων γυναικῶν, ψηφίσματα τῆς Γερουσίας, τοὺς νόμους τοῦ Λυκούργου. Ἀσχολοῦμαι τώρα μὲ τὴν καταστροφὴ τῶν βαθυτέρων θεμελίων του ναοῦ τοῦ Ἀμυκλαίου Ἀπόλλωνος. Θὰ κατέστρεφα καὶ ἄλλους ἀρχαίους τόπους τὸ ἴδιο εὔκολα, ἐὰν μὲ ἄφιναν. Τὸν πύργο τὸν ἐγκρέμισα ὁλοκληρωτικῶς».
Γιὰ τὴν Τροιζήνα ἀναφέρει:
«ἐγκρέμισα ὅτι ἀπέμεινε ἀπὸ τὰ ὀχυρὰ καὶ τοὺς ναούς της.». Καὶ μὲ ἀπίστευτο ἀφέλεια ὁμολογεῖ: «ἀπὸ τοὺς περιηγητὲς ποὺ προηγήθησαν δὲν θυμᾶμαι νὰ ἐτόλμησε κάποιος νὰ κατεδαφίσῃ πύργους καὶ ἄλλα μεγάλα κτίρια! Ἐγὼ δὲν ὁμοιάζω μὲ αὐτοὺς ποὺ τρέχουν ἀπὸ πόλη σὲ πόλη γιὰ νὰ ἰδοῦν. Πρέπει νὰ παίρνω χρήσιμα πράγματα».
Καὶ πῶς δικαιολογεῖται; Στὶς 20 Ἀπριλίου 1730, ὁ Fourmont γράφοντας στὸν πρέσβυ τῆς Γαλλίας στὴν Κωνσταντινούπολη Βιλλενεβέ, δικαιολογεῖ τοὺς βανδαλισμούς του στὴν Σπάρτη σὰν ἐκδίκησιν, ἀπὸ τὴν κακὴ ἀπέναντί του συμπεριφορὰ τῶν Μανιατῶν:
«Εὑρίσκομαι σὲ ἕναν φοβερὸ τόπο, στὴν περίφημο Μάνη. Κακὸς λαὸς καὶ εἶμαι εὐτυχὴς ποὺ ἐγλύτωσα. Ἔφυγα ἀπὸ τὴν βάρβαρο πατρίδα τους χωρὶς νὰ ἀποκομίσω κάτι ἀξιόλογο, κάτι γιὰ νὰ βγοῦν τοὐλάχιστον τὰ ἔξοδά μου. Γιὰ νὰ ξεσπάσω, γιὰ νὰ ἐκδικηθῶ αὐτὸ τὸ σκλυλολόι, ἐρίχθηκα ἐπάνω στὴν ἀρχαία Σπάρτη. Δὲν ἤθελα νὰ μείνῃ κάτι ἀπὸ τὴν πόλιν ποὺ ἔκτισαν οἱ πρόγονοί τους. Τὴν ἔσβησα, τὴν ἀνεσκάλεψα, τὴν ἐξεθεμελίωσα, δὲν ἔμεινε λίθος ἐπὶ λίθου», καὶ συνεχίζει: «…Την ἰσοπέδωσα λοιπὸν μὲ κάθε ἐπισημότητα. Καὶ αὐτὸ προεκάλεσε τὸ θαυμασμὸ τῶν Τούρκων, ἐνῶ οἱ Ἕλληνες ἐλύσσαξαν καὶ οἱ Ἑβραῖοι ἔμειναν κατάπληκτοι. Εἶμαι ἥσυχος,πολὺ περισσότερο γιατί ἀπέκτησα ἀπὸ τὸ ταξείδι μου πράγματα ἱκανὰ νὰ βοηθήσουν καὶ νὰ θαμπώσουν ὅλους τους σοφούς»’.
Ὅλα τὰ ἡμερολόγια, χειρόγραφα καὶ ἐπιγραφὲς εὑρίσκονται στὴν Βασιλικὴ Βιβλιοθήκη τῶν Παρισίων.
Τέτοια Ἀνθελληνικὰ καθιζήματα λυμαίνονται τὸν πλανήτη ἕως καὶ σήμερα. Διότι ὁ Ἑλληνισμὸς εἶναι μία οἰκουμενικὴ ἔννοια, δὲν συνορεύει μὲ κάποιον καὶ δὲν φυλακίζεται ἀπὸ κάποιον. Ὁ διεθνὴς Σιωνισμὸς λειτουργῶντας πάντα ὑπὸ τὸ σκότος προσπαθεῖ ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν νὰ πληγώσῃ τὴν ἀνθρωπότητα. Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ βασικὴ διαφορὰ μεταξὺ τῶν δύο ἐννοιῶν. Ὁ Ἑλληνισμὸς προώθει τὴν βελτίωσιν τοῦ ἀνθρώπου μέσῳ τοῦ πολιτισμοῦ, τῆς Γλώσσης, τῆς Κριτικῆς σκέψεως, τῆς Δημοκρατίας. Ὁ Σιωνισμὸς ἀπὸ τὴν ἄλλη ἀρέσκεται στὴν ὑποδούλωσιν καὶ τὸν ἀφανισμὸ τῶν ἀνθρώπων, ἔτσι ἐδημιούργησε θρησκεῖες, ματαιοδοξία, πολιτικὲς ἰδεολογίες ὥστε νὰ καταφέρῃ νὰ διαιρέσῃ τὸν ἄνθρωπο σὲ ὅσες περισσότερες ὑποκατηγορίες μπορεῖ μὲ ἀποτέλεσμα τὴν χειραγώγησίν του.
Δυστυχῶς γὶ αὐτοὺς τὸ Φῶς δὲν μπορεῖ νὰ ὑποκύψῃ στὸ σκοτάδι. Κλείνω μὲ μία πρότασι τοῦ Ἀδαμαντίου Κοραῆ: «Τῶν Ἰουδαίων τὸ πρὸς ἡμᾶς μῖσος, ὑπερβαίνει καὶ αὐτὸ τὸ τουρκικὸ μῖσος»
μὲ στοιχεία ἀπὸ Κυριάκο Σιμόπουλο καὶ
«φιλοσοφία κι ἔρευνα
