Πολυτεχνείο 1973 – Η ανάδυση του Ψευτορωμαιϊκου κάτω από τη σκιά της ΝΤΠ.. Δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία της πατρίδας μας, μεγαλύτερη απάτη από την περίφημη «Ιστορία του Πολυτεχνείου». Δεν υπήρξε ποτέ στην ένδοξη πορεία του Έθνους μας, μεγαλύτερο ψέμμα από αυτό. Δεν υπήρξε ποτέ, ούτε πρόκειται να υπάρξει στην ιστορία ολόκληρης της Ανθρωπότητος, να μνημονεύεται κάθε χρόνο εν είδει «εθνικής εορτής», μία ματωμένη θεατρική παράσταση που μόνο σκοπό είχε το να εγκλωβίσει όλες τις μελλοντικές γενιές Ελλήνων και τις μεταλλάξει, αλλάζοντας το πνευματικό και ηθικό τους DNA.
Η Γενιά που προήλθε μέσα από τα ερείπια του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου εκείνης της νύχτας της 17ης Νοεμβρίου του 1973, είναι η πιο βρώμικη γενιά που γέννησε ποτέ αυτός ο τόπος. Είναι η Γενιά των Άθεων, των Ανήθικων, των Προδοτών, των Επίορκων, των Ψευτών, των σύγχρονων δοσιλόγων, των Τεμπέληδων, των Κρατικοδίαιτων και εν τέλει, των σύγχρονων ΦΑΣΙΣΤΩΝ.
Είναι η Γενιά του Ψευτορωμαίϊκου, που μόλις άρχισε να αναδύεται. Είναι η Γενιά που πούλησε την ίδια τη ψυχή της στον Διάβολο, προκειμένου να αναδυθεί στα ύπατα αξιώματα της χώρας. Είναι η Γενιά που πούλησε πατρίδα, θρησκεία και γένος πρός όφελος μιας «κάστας» οικουμενιστών, που το μόνο που ήθελε ήταν να εξασφαλίσει τον σχεδιασμό της Απόλυτης Παγκόσμιας Δικτατορίας… Η Γενιά που γέννησε την έννοια της φράσης «Πίστεψε στο Ψέμμα»…Η Γενιά της Ντροπής του Γένους των Ελλήνων…
Γράφει ο
Πύρινος Λόγιος
Όταν τον Νοέμβρη του 73 ξεκινούσε σιγά σιγά να μαζεύεται η ακαδημαϊκή νεολαία της Ελλάδας μέσα στο Πολυτεχνείο, ένα από τα πιο σημαντικά πανεπιστημιακά ιδρύματα εφηρμοσμένων επιστημών του κόσμου, ουδείς μπορούσε να προβλέψει όχι μόνο τις συνέπειες, αλλά και την καταλυτική του επίδραση στην ελληνική πολιτική σκηνή και κοινωνία.
Η μισή Ελλάδα, πνιγμένη μέσα στην κόπρο των εκ της CIA διορισμένων δικτατόρων, πάλευε να βρεί τρόπο να επιβιώσει ανάμεσα στα κελιά των φυλακών Μπογιατίου, τους σκοτεινούς διαδρόμους της Κατεχάκη και της Γενικής Ασφάλειας, στα «κολαστήρια» της Χαλυβουργικής και στα παραπήγματα της οδού Ιωλκού του Περάματος, στα στενά της Δραπετσώνας και στα αποπνικτικά σοκάκια του Μπίθουλα ή αλλιώς πιο κομψά, της Ακαδημίας Πλάτωνος, στη Γιάρο, στην Τζιά και στα ξερονήσια και η άλλη μισή μετρούσε τις αντοχές της στα εργοστάσια της Μερσεντές και της Φολκσβάγκεν, στα λιγνιτωρυχεία του Βελγίου και στις λάντζες των εστιατορίων της Νέας Υόρκης και της Μελβούρνης. «Πού καιρός να κλάψεις, πού γωνιά να ξαποστάσεις», καθώς λέει κι ο ποιητής.
Οι δυό αυτές «Ελλάδες», περίμεναν ένα φωτεινό αύριο, μέσα σε ένα σκοτεινό παρόν. Περίμεναν, αλλά με το φόβο στη ψυχή και τη θηλειά στο σβέρκο. Ώσπου, ήρθε η πρώτη μεγάλη έκρηξη. Ή τουλάχιστον, έτσι νόμιζαν. Γιατί αυτό που πραγματικά ερχόταν ως φωτεινή ακτίνα, δεν ήταν παρά το μακρινό άκουσμα του τραγουδιού των βδελυρών Σειρήνων. Κι ο Οδυσσέας δεν βρισκόταν δεμένος στο κατάρτι, ούτε είχε βάλει βουλοκέρι στ’ αυτιά του…
Το «Ψευτορωμαίϊκο» μόλις γεννιόταν, μέσα από τα συντρίμμια της γκρεμισμένης πύλης του Πολυτεχνείου και της Μερσεντές που ήταν πίσω από αυτήν, πλακωμένη και ισοπεδωμένη από τις ερπύστριες του τάνκ….
Η «πλαστή εξέγερση» και οι σκοποί της
Το «Πολυτεχνείο», δεν έχει απλά μια πληγή, όπως είχε γράψει κάποιος ανώνυμος κάποτε, σε κάποιο λεύκωμα που είχε πέσει στα χέρια μου όταν ακόμη βρισκόμουν στην Α’ Λυκείου και μου κίνησε τη περιέργεια, γιατί είχε φωτογραφίες από την «εξέγερση» που δεν είχα δεί ποτέ. Έχει και έναν βόθρο που ζέχνει σαπίλα.
Παιδάκι ακόμη τότε, πίστεψα στα λόγια αυτά τα ποιητικά γιατί πάντα με συνέγειρε ένα αίσθημα πατριωτισμού. Και το «Πολυτεχνείο» για μένα, υπήρξε σταθμός, έτσι όπως μας το σέρβιρε η τότε δυναμική των κρατικών ΜΜΕ και των κεντροαριστερών εφημερίδων. Το ψέμμα όμως, ως συνήθως, έχει κοντά ποδάρια. Δε το λεώ εγώ, ο θυμόσοφος λαός μας το λέει. Κι επειδή εγώ υπήρξα…μεγάλο και «εκνευριστικό» ψαχτήρι, για να βρω την άκρη, έπρεπε να ψάξω πολύ. Τουτέστιν, πολύ βαθιά.
Θα έπρεπε να εισχωρήσω μέσα σε λασπωμένα λαγούμια σαν τον τυφλοπόντικα για να ανακαλύψω ό,τι οι άλλοι μου έκρυβαν επιμελώς και μου επέβαλαν να πιστέψω κάτι που…δεν έστεκε ιστορικά. Έπιασα λοιπόν την αρχή του «μίτου της Αριάδνης» και έμπαινα στον λαβύρινθο. Ένας λαβύρινθος που είχε την είσοδο του στο τέλος του Β’ΠΠ, άγγιζε την Απριλιανή Δικτατορία και έφτανε μέχρι το… «σήμερα» της δεκαετίας του ’80…
Ούτε καν με ενδιαφέρει το τι έχουν γράψει οι διάφοροι «συνάδελφοι» για την γέννηση της Δικτατορίας που έμελλε να αλλάξει δραματικά το μέλλον της πατρίδας μας. Δεν με νοιάζει γιατί οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, υπήρξαν «πληρωμένα πιστόλια». Θλιβερά ανθρωπάρια, που φορούσαν ένα τριμμένο πουκάμισο και σκονισμένα πάντα παπούτσια για να δείχνουν σε όλους πως …υπηρετούσαν πάντα το πνεύμα κι όχι την ύλη. Το τι πραγματικά υπηρετούσαν όμως, το μάθαμε πολύ αργότερα και ως φοιτητές τότε, αλλά και ως σκεπτόμενοι πολίτες μετά.
Εγώ μια φορά, θα πω τα πράγματα με το όνομα τους σεβόμενος απόλυτα την Ιστορία και την αλήθεια της κι ας έρθουν μετά αυτοί οι «τύποι» να με διαψεύσουν, αν έχουν τα κότσια.
Τι ήταν αυτό λοιπόν που οδήγησε μια «συμμορία» στρατιωτικών στο να αρπάξουν την εξουσία άπ’ τα χέρια των «πολιτικών» της περιόδου εκείνης;
Μα φυσικά το δόγμα «Ανήκωμεν εις την Δύσιν» που παρήγαναν εντέχνως οι πολιτικάντηδες της εποχής εκείνης και η…άνοδος της αριστεράς που πρέσβευε ο Ηλίας Ηλιού και η ΕΔΑ, η οποία έφτασε να βρίσκεται στην αξιωματική αντιπολίτευση λόγω κατάρρευσης της ΕΡΕ του Καραμανλή!
Ο…»κομμουνισμός» του απλού κόσμου που έψαχνε να βρεί ένα μεροκάματο της προκοπής για να θρέψει τη φαμίλια του. Και πίστευε στον κάθε απατεώνα «παπατζή» που διαλαλούσε την πολιτικάντικη «πραμάτεια» του κάτω από μια «ιδεολογια» σοσιαλιστική ή όπως λέμε και σήμερα … «δεξιστερή» (γιατί η λέξη «κομμουνισμός» τότε ήταν απαγορευμένη). Όλα όμως ξεκινούσαν από την πληγή του Εμφυλίου, στον οποίο είχαν ρίξει το Γένος οι …πάτρωνες του Αγγλοσάξωνες, Αμερικανοί και Γάλλοι με το να «ακυρώσουν» το ΕΑΜ (προς Θεού, το ΕΑΜ ΔΕΝ ΗΤΑΝ κομμουνιστικό, ήταν ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ) αφήνοντας εντέχνως να καπελωθεί από το βρωμερό ΚΚΕ και να βγεί εκτός μάχης, διότι ζητούσε λέει…ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟ ΠΑΤΡΩΝΕΣ ΚΟΚΚΙΝΟΥΣ ΚΑΙ ΜΠΛΕ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ! Αυτές οι «παλαβωμάρες» δεν άρεσαν καθόλου στο Αγγλοσαξωνικό μπλόκ και …τη συνέχεια των Δεκεμβριανών του ’44 τη ξέρετε όλοι.
Σύμφωνα με το ανατριχιαστικό βιβλίο «Πολυτεχνείο ’73, Παιχνίδια Θανάτου» του Αθανασίου Στριγά, η Δικτατορία των Συνταγματαρχών δεν ήταν παρά ένα ακόμη σχέδιο του ΝΑΤΟ στο να παγώσει την πορεία της Ελλάδας προς τον εκδημοκρατισμό με ανεξέλεγκτους και αμφιβόλων πολιτικών φρονημάτων ηγέτες και απλά έψαχνε την ευκαιρία. Δεν έχω καμμιά αμφιβολία στο να μην τον πιστέψω, αν κρίνω από τα αδιάσειστα τεκμήρια που παρουσιάζει. Και θεωρώ τον Στριγά ως σοβαρό ερευνητή και ως εκ τούτου ως αξιόπιστη πηγή, διότι δεν ήταν κάποιος τυχαίος.
Ο Στριγάς υπήρξε διδάκτωρ των Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών στο πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης (Γερμανία) και στην συνέχεια διορίστηκε Δόκιμος Σύμβουλος στο ΝΑΤΟ και εν συνεχεία Σύμβουλος και Ειδικός Σύμβουλος των Αρχιστρατήγων και των Γενικών Γραμματέων του οργανισμού! Κι αν προσθέσω στο βιογραφικό του το ότι σπούδασε και στο Georgetown της Ουάσινγκτον Διεθνή Στρατηγική και έπειτα στην σοβιετική Μόσχα και Προπαγάνδα καθ’ όσον εργαζόταν στο ΝΑΤΟ, τότε όλες αυτές οι περγαμηνές μόνο ασόβαρο και αναξιόπιστο δεν τον καθιστούν.
Θα μου πει κανείς «Μα καλά, οι περγαμηνές μόνο μπορούν να σε κάνουν αξιόπιστη πηγή;» Όχι βέβαια! Αξιόπιστη πηγή σε κάνει και το…φρόνημα, που στην περίπτωση του Στριγά φαίνεται να έχει έντονο πατριωτικό χρώμα, λόγω του ότι στέκεται με επίσης έντονη κριτική διάθεση απέναντι σε όλους τους ηγέτες της Ελλάδας που την κυβέρνησαν μεταπολεμικά, βγάζοντας όλα τους τα άπλυτα στη φόρα.
Επομένως, ο Στριγάς δεν έχει κανένα κομματικό όφελος στο να πεί και να γράψει «Αλήθειες», με στοιχεία αδιάσειστα. Και το πλέον σημαντικό; Τον έχουν χαρακτηρίσει κατά καιρούς (ποιά άλλα; Μα τα ΜΜΕ ασφαλώς!) ως «ευφυέστατο φαντασιόπληκτο» και «εμφανώς συνωμοσιολόγο» και οι εκδοτικοί οίκοι που εξέδιδαν τα βιβλία του, ήταν αυτό που λέμε,,,περιθωριακοί. Άλλοι δυό λόγοι δηλαδή για να τεκμηριωθεί και η αξιοπιστία του.
Κι αν ακόμη αμφιβάλλει κάποιος, τότε δεν έχει παρά να ρίξει – έστω μια κλεφτή ματιά – στο βιβλίο του «Παγκόσμιοι Εντολοδότες» όπου ο Στριγάς περιγράφει σχεδόν επ’ ακριβώς, ό,τι σήμερα γνωρίζουμε για τους Ροθτσάιλντ και τους Ροκεφέλερ, την Τριμερή Επιτροπή ή το Club Bilderberg.
Στο αποκαλυπτικό λοιπόν βιβλίο του «Πολυτεχνείο 73, Παιχνίδια Θανάτου», ο Στριγάς αναφέρει με ντοκουμέντα (αναφορά εισόδου στην Αμερικανική Πρεσβεία) για τους Μαρία Δαμανάκη, Στέφανο Τζουμάκα και Κώστα Λαλιώτη τα μεσάνυχτα της 16ης προς 17ης Νοεμβρίου, δηλαδή λίγο πριν μπεί το…τανκ μέσα στο προαύλιο του Πολυτεχνείου, γκρεμίζοντας την σιδερόφρακτη πύλη!
Τι είχε συμβεί; Οι τρείς αυτοί «τύποι», απλά φυγαδεύτηκαν από την πίσω πλευρά του κτιρίου με αυτοκίνητο της Πρεσβείας και βρέθηκαν αμέσως στον πιο ασφαλή κρυψώνα; Πώς ήταν δυνατόν, αυτή η…τριάδα που εθεωρείτο ως η «Αρχή» του φοιτητικού αντιδικτατορικού κινήματος που είχε ως σημαία του το «Έξω οι Αμερικάνοι και το ΝΑΤΟ» να…είχε ζητήσει πολιτικό άσυλο στην καρδιά του αμερικανισμού; Μπορεί κάτι τέτοιο να το χωρέσει έστω για μια στιγμή το μυαλό του αγνού Έλληνα πατριώτη-μεροκαματιάρη που θαύμαζε αυτά τα παιδιά και τα είχε είδωλα του; Όχι βέβαια!
Μπορεί κάποιος απλός Έλληνας που μεγάλωσε με τα ινδάλματα αυτά, να διανοηθεί πως η ισραηλινή MOSSAD σχεδίασε και εκτέλεσε την «εξέγερση» των «άδολων» αυτών φοιτητών, έχοντας πάρει εντολή από την ίδια την CIA κι αυτό διότι η CIA επειδή αφ’ ενός ο αντιαμερικανισμός στην Ελλάδα είχε πάρει μορφή χιονοστιβάδας φοβόταν μήπως αφήσει κάποιο «ίχνος» και αφ’ ετέρου ο Παπαδόπουλος ήξερε κάθε τους βήμα;
Και να ήταν μόνο ο Στριγάς που έκανε αυτές τις αποκαλύψεις; Υπάρχουν κι άλλοι που τον επιβεβαιώνουν! Όπως ο ερευνητής και δημοσιογράφος Τζίμ Χόουγκαν, όπου στο βιβλίο του «Secret Agenda, Watergate, Deep Throat and the CIA» (1984) στην αναφορά του στα τεκταινόμενα της Ελλάδας και δη στην εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου τα οποία ο Χόουγκαν τα εκλαμβάνει ως αποτέλεσμα της χαώδους καταστάσεως που επικρατούσε τότε μέσα στη CIA.
Κι αυτό επειδή η κυβέρνηση Νίξον βρισκόταν σε πελαγοδρομία λόγω του σκανδάλου Γουώτεργκέϊτ, ο μόνος που έκανε κουμάντο τότε στον Λευκό Οίκο ήταν ο υπουργός Εξωτερικών Χένρυ Κίσσιγκερ. Ο Κίσσιγκερ, πάντα κατά τον Χόουγκαν, είχε επωμισθεί την πλέον ασταθή περιοχή τότε για την εξωτερική πολιτική της Αμερικής, δηλαδή το νοτιοανατολικό σκέλος του ΝΑΤΟ και κυρίως η Ελλάδα, η οποία βρισκόταν κάτω από την δικτατορία του εθνικιστή (όπως τον ονομάζει) Παπαδόπουλο, ο οποίος έβαζε τρομερά εμπόδια στην επέμβαση των Αμερικανών προς ενίσχυση του Ισραηλινού στρατού στο μέτωπο του Γιομ Κιμπούρ, μη παραχωρώντας τις βάσεις της Σούδας, με αποτέλεσμα οι Ισραηλινοί να χάσουν τον πόλεμο και να περιοριστούν στα σύνορα που έχουν μέχρι σήμερα.
Επομένως, η αναφορά του Στριγά για την ανάμειξη της ίδιας της Mossad (με διαταγή προφανώς του ιδίου του Μοσέ Νταγιάν, πρωθυπουργού του Ισραήλ και πρώην διοικητή των Ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων) για δημιουργία πλαστής «εξέγερσης» που θα ανέτρεπε τον «ανυπάκουο εθνικιστή» και θα εγκαθιστούσε νεά κυβέρνηση υπό τον πλέον φιλικό προς τις ΗΠΑ ταξίαρχο Ιωαννίδη έχει βάση. Ο οποίος Ιωαννίδης στο μεταξύ, είχε ενστερνιστεί και τις απόψεις του Κισσιγκερ σχετικά με το άλλο μεγάλο πρόβλημα, το Κυπριακό και τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο μιας και ο ίδιος αποκαλούσε τον Μακάριο «τραγόπαπα» στις κατ’ ίδιαν του συνομιλίες με τους συνεργάτες του. Επομένως, ο Στριγάς ήξερε πολύ καλά το τι έλεγε και κυρίως το τι έγραφε!
Το πόρισμα Τσεβά, η «χαμένη» Ηλένια, οι 53(!) νεκροί και το αφήγημα της «Αυγής»
Η Δικτατορία των Συνταγματαρχών, κατέρρευσε υπό το βάρος της Κυπριακής τραγωδίας, έχοντας προηγουμένως «εξοφλήσει» ένα ακόμη γραμμάτιο των νεοταξιτών του Κίσσιγκερ. Γί’ αυτό είχε δημιουργηθεί εξ’ άλλου. Για να εξοφλεί τα «γραμμάτια» των ΗΠΑ για την περιοχή της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ. Όσον αφορά όμως το «Πολυτεχνείο», τα πράγματα ήταν πολύ, μα πολύ μπερδεμένα. Και ήταν πολύ δύσκολο για όποιον δικαστικό ή ανακριτή αναλάμβανε την υπόθεση, να βρεί μιαν άκρη που να αποδίδει στους υπεύθυνους τις ανάλογες ευθύνες.
Το ΚΚΕ, το οποίο στο μεταξύ είχε «νομιμοποιηθεί» από τον προσωρινό πρωθυπουργό Κ.Καραμανλή, έκανε σημαία του την «εξέγερση» προς ίδιον όφελος. Το ακολούθησε κατά πόδας και ο Ανδρέας Παπανδρέου μαζί με όλον τον συρφετό των «αντιστασιακών» που είχε φέρει από την «εξορία» των πολυτελών κατοικιών και της χλιδής. ΚΚΕ, ΕΔΑ, ΠΑΣΟΚ ήταν η τριπλέτα που βρήκε ευκαιρία να καπελώσει για άλλη μια φορά την θέληση του ελληνικού λαού για ΠΑΙΔΕΙΑ, για ΨΩΜΙ, για ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ, υιοθετώντας (όπως τους συνέφερε φυσικά) την «ματωμένη»(;) ελληνική σημαία του Πολυτεχνείου – η οποία σημειωτέον, έχει αμφισβητηθεί έντονα για την γνησιότητα της και την προέλευση του κόκκινου λεκέ εν είδει αίματος που φέρει – την οποία και ανήρτησαν (αφήγημα του ΚΚΕ) φοιτητές πάνω στην σιδερένια πόρτα της πύλης που γκρέμισε το τανκ.
Μια τριπλέτα, στην οποία συγκεντρώθηκαν όλοι όσοι έπαιξαν ρόλο στην «εξέγερση», είτε ως καθοδηγητές, είτε ως απλοί φοιτητές με στόχο πλέον τη συμμετοχή τους στην πολιτική και στους θώκους της εξουσίας, εξαργυρώνοντας έτσι το…αμφιλεγόμενο «αντιστασιακό» τους παρελθόν. Μόνο αυτοί που ονομάζουμε ανέκαθεν «νοικοκυραίους» και που ψήφιζαν πάντα συντηρητικά κόμματα, κρατούσαν μιαν…επιφύλαξη για όλο αυτό το πανηγύρι. Κάτι δεν τους «πήγαινε» καλά. Πέραν των όσων βέβαια στήριξαν το καθεστώς των Χουνταίων, όσοι ήταν σκεπτικιστές και δύσπιστοι, κρατούσαν απόσταση από όλα αυτά τα κομματικά πανηγύρια. Όχι γιατί φοβόταν μήπως «σταμπαριστούν» από την Ασφάλεια, αλλά διότι το όλο σκηνικό θύμιζε κομματική φιέστα παρά εκδήλωση τιμής.
Οι κομματικές εφημερίδες που ξαφνικά άνοιξαν μέσα σε μια νύχτα μετά την έλευση του Καραμανλή, μιλούσαν για…53 νεκρούς και 108 τραυματίες από την «εξέγερση» και πολώναν συνεχώς το κλίμα, ακόμη και εναντίον του Καραμανλή, τον οποίον και κατηγορούσαν για…συγκάλυψη. Τελικά, αφού ο Καραμανλής κατόρθωσε να περιορίσει τα υπολείμματα της Χούντας, αποφάσισε να ξεκαθαρίσει τη κατάσταση αναθέτοντας στον εισαγγελέα εφετών Δημήτρη Τσεβά στις 16 του Σεπτέμβρη του 1974, την υπόθεση των νεκρών.
Ο Τσεβάς, που ήταν από τους πιο αδέκαστους δικαστές που είχε ποτέ η Ελλάδα κατά γενική ομολογία και αποδεκτός από όλες τις πλευρές, βρέθηκε μπροστά σε έναν…τοίχο. Χιλιάδες ήταν αυτοί που πέρασαν ως «μάρτυρες» για να καταθέσουν ενώπιον του, με συχνά αντικρουόμενες απόψεις, στόματα που άνοιγαν με…δυσκολία, ονόματα που δίδονταν ως νεκροί της «εξέγερσης» και που δεν ήταν παρά άνθρωποι που πέθαναν από άλλη αιτία και σε …λάθος τόπο, με αποτέλεσμα η προσπάθεια του έντιμου αυτού δικαστή να καταστεί περίπου Γολγοθάς!
Τα αποτελέσματα ωστόσο του πορίσματος που παρέδωσε στις Αρχές, ήταν καταπέλτης για τους «εξαλλους» αριστερόφρονες: Κανένας νεκρός ΜΕΣΑ στο Πολυτεχνείο, μερικοί μόνο τυχαίοι είτε περαστικοί που πήγαιναν στη δουλειά τους είτε άλλοι άσχετοι (πλήν του Μυρογιάννη που εκτελέστηκε από το πιστόλι του ταγματάρχη Νίκου Ντερτιλή)
και φυσικά κάποιοι που χτυπήθηκαν από ελεύθερους σκοπευτές σε σημεία πέριξ της περιοχής της οδού Πατησιών. Νεκρός ΜΕΣΑ στο ίδρυμα και στους προαύλιους χώρους ΟΥΔΕΙΣ! Αυτό ήταν το ΠΡΩΤΟ χτύπημα στα πλευρά των αριστεριστών, οι οποίοι επέμεναν πεισματικά πως όχι μόνο νεκροί υπήρχαν, αλλά τους …εξαφάνισε η Κ.Υ.Π και το σταθμαρχείο της CIA!
Το δεύτερο μεγάλο χτύπημα στον…μύθο, ήρθε από την ίδια τη Σύγκλητο του Πολυτεχνείου, το οποίο υπήρξε και καταλυτικό για την έρευνα και τη συμπλήρωση του αρχικού πορίσματος Τσεβά. Η αναφορά λοιπόν της Συγκλήτου της 11ης Οκτωβρίου του 1975, αναφέρει ότι κανένας απολύτως σπουδαστής δεν σκοτώθηκε μέσα στο ίδρυμα, στηρίζοντας επί της ουσίας την πρώτη κατάθεση του πρύτανη Κων/νου Κωνοφάγου στο Πενταμελές Εφετείο την 20ή του Ιανουαρίου 1975, ο οποίος και βεβαίωσε την ανυπαρξία νεκρών στο ίδρυμα την νύχτα της 17ης Νοεμβρίου του 1974.
Παράλληλα όμως, υπήρξε και άλλη μια υπόθεση η οποία πονοκεφάλιασε την Ασφάλεια Αθηνών και δεν ήταν άλλη από την εξαφάνιση με πιθανότητα θανάτου μιας κοπέλας ονόματι Ηλένια Ασημακοπούλου, η οποία και έγινε…σημαία των αλλόφρονων αριστεριστών μέσω της εφημερίδας «Αυγή» της ΕΔΑ. Ο καταγγέλων της εξαφάνισης, Γιάννης Ηλιόπουλος, φοιτητής της σχολής Ηλεκτρονικών των ΚΑΤΕΕ Αιγάλεω, ισχυρίστηκε στην Αστυνομία πως η κοπέλα του, η Ηλένια, ξαφνικά χάθηκε μέσα στον πανικό που προκλήθηκε όταν το τανκ γκρέμισε την πόρτα του Πολυτεχνείου.
Την επόμενη μέρα, η «Αυγή» σε πρωτοσέλιδο της δημοσιεύει το σκίτσο της κοπέλας όπου σύμφωνα με τον Ηλιόπουλο, ήταν η Ηλένια Ασημακοπούλου και γίνεται…σεισμός. Το σκίτσο κυκλοφορεί παντού και το κάνουν σημαία και όλες οι υπόλοιπες εφημερίδες, όπως ΤΑ ΝΕΑ, η ΑΘΗΝΑΙΚΗ, ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ κλπ. Το ΒΗΜΑ κράτησε μια …πιο ήπια θέση, ενώ ο τύπος της παραδοσιακής Δεξιάς ανέφερε το γεγονός σε…μονόστηλα!
Μετά από ενδελεχότατη έρευνα της Αστυνομίας, οι Αρχές καταλήγουν πως οι…αποδείξεις για την ύπαρξη της ίδιας της κοπέλας τίθενται εν αμφιβόλω, μιας και δεν υπήρξε καμμιά απολύτως καταγραφή σε κανένα δημοτολόγιο για την ύπαρξη της! Στο μεταξύ, οι…πάντες πίεζαν(!) την κυβέρνηση Καραμανλή να ρίξει άπλετο φως στην υπόθεση, ενώ η ΑΥΓΗ προανήγγελνε ακόμη και…λαϊκή διαδήλωση για την κοπέλα. Στην πρώτο μάλιστα εορτασμό της «εξέγερσης», η Ιωάννα, σύζυγος του Κων/νου Τσάτσου, δεύτερου κατά σειρά Προέδρου της νεοσύστατης 3ης Ελληνικής Δημοκρατίας (Μεταπολίτευση), παρευρέθη σε αυτήν και μάλιστα κατέθεσε με δάκρυα στα μάτια και ένα μπουκέτο λουλούδια στο κρεμασμένο σκίτσο της Ηλένιας!
Λίγο καιρό αργότερα, ο «μύθος» …καταρρίπτεται με γδούπο, όταν σύμπασα η ελληνική κοινωνία πληροφορείται πως η περίφημη…Ηλένια δεν ήταν άλλη από την Νεοζηλανδή μοντέλα Νάνσυ Κρίκλαντ, η οποία και …διαφήμιζε ένα γαλλικό σαμπουάν και κρέμα μαλλιών της L’Oreal και του οίκου Breck! Μετά φυσικά και την αποκάλυψη, την οποία έκανε η εφημερίδα ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ ύστερα από καταγγελία ενός άσχετου Έλληνα που επισκέφθηκε το …Παρίσι και που είδε την…Ηλένια να διαφημίζει καλλυντικά από τον…τάφο της, δημιουργήθηκε πανικός, ειδικά στην Ασφάλεια η οποία ένοιωσε πως γελοιοποιήθηκε!
Φυσικά το τι επακολούθησε δεν περιγράφεται! Οι μεν δεξιές εφημερίδες το κάνουν…σημαία υποβαθμίζοντας με συνεπίκουρους τα διάφορα πορίσματα, τα περί της ανυπαρξίας νεκρών στο Πολυτεχνείο (Τσεβά, Σαμπάνη) και κατά συνέπεια και την ίδια την «εξέγερση», χαρακτηρίζοντας την «θέατρο του ΚΚΕ και του ΠΑΣΟΚ». Οι δε αριστερίστικες εφημερίδες να επιτίθενται στους Δεξιούς με …κατάρες, απειλές και …εξεγέρσεις του λαού ενάντια στην…επάρατη Δεξιά του Καραμανλή που προσπαθεί με γελοίες(!!!) ενδείξεις να κουκουλώσει τον…φόνο(!) για να καλύψει τους ενόχους που τους προστατεύει η ΚΥΠ! Για την fake Ηλένια ασφαλώς, ουδεμία νύξη!
Κάποια στιγμή βέβαια η ΑΥΓΗ και μόνον, παραδέχτηκε την…μεγαλοπρεπέστατη «τρολλιά», αλλά οι υπόλοιπες ούτε καν μια αναφορά! Τσιμουδιά!
Για την Ιστορία τελικώς, αναφέρω πως ο Γιάννης Ηλιόπουλος, παραδέχτηκε πως έκανε μια…φάρσα(!) για να «τρολλάρει» τους αριστερούς και να υποβαθμίσει το Πολυτεχνείο, αλλά δεν έπεισε τον εισαγγελέα, λόγω του ότι και ο Ηλιόπουλος ανήκε στην ΕΔΑ και ήταν μέλος της ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗΣ, με αποτέλεσμα να καταδικαστεί πρωτόδικα σε 2 χρόνια φυλάκιση για διάδοση ψευδών ειδήσεων και παραπλάνηση της δικαιοσύνης, η οποία όμως στο Εφετείο μετατράπηκε σε 8μηνη με αναστολή.
Τέλος, η περιβόητη «υπόθεση των νεκρών» παρ’ ότι έγινε…σημαία του ΠΑΣΟΚ τα επόμενα χρόνια, δεν ευόδωσε και ο φάκελος έκλεισε. Επίσης, για να καταλάβετε το πόσο εμετικά ανθρωπάρια υπήρξαν όλοι οι αριστερόφρονες σκερβελέδες συμπεριλαμβανομένου του ιδίου του Παπανδρέου, παρά τις περί του αντιθέτου αποδείξεις, ο τότε υπουργός Δημοσίων Έργων Γεώργιος-Αλέξανδρος Μαγκάκης, εισηγείται νομοσχέδιο για…συνταξιοδότηση στις οικογένειες των «νεκρών» ως ελάχιστο φόρο τιμής «στους ήρωες που έπεσαν από τα πυρά των χουντικών για τη πατρίδα και το…Σύνταγμα»! Φυσικά, δεν δόθηκε ούτε δραχμή πουθενά, διότι σύμφωνα με τα πορίσματα, ΟΥΔΕΙΣ ΝΕΚΡΟΣ ΥΠΗΡΞΕ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ!… Όλα ήταν ακόμη ένα ΠΑΣΟΚικό κομματικό πυροτέχνημα, προς εντυπωσιασμό και φυσικά προς συνέχιση της ύπαρξης του «αφηγήματος» της «εξέγερσης».
Η ανάδυση του Ψευτορωμαίϊκου και ο ρόλος των Νεοταξιτών
Όταν μετά το τέλος του Β’ΠΠ, την αναδιαμόρφωση της Κοινότητας των Εθνών με την ονομασία σε ΟΗΕ και την ίδρυση του ΝΑΤΟ, η Αμερική εδραίωνε ουσιαστικά την ανάδυση της σε νέα οικονομική και στρατιωτική Αυτοκρατορία, η οποία είχε ως στόχο την πλήρη επικράτηση της σε όλον τον πλανήτη αρχίζοντας από την οικονομική υποταγή όλης της Δύσης σε αυτήν, ήξερε πως ήταν ζήτημα χρόνου η απόλυτη κυριαρχία της. Η ήδη γερασμένη Βρεττανική Αυτοκρατορία σχεδόν κατέρρεε, έχοντας ήδη χάσει τις Ινδίες και πολλές άλλες από τις αποικίες της που ανεξαρτητοποιήθηκαν.
Από την άλλη μεριά, το «Ιερατείο» των Καμπαλιστών Εβραίων, το οποίο είχε μεν ως έδρα το Σιτι του Λονδίνου και παράλληλα αναπτυχθεί στις ΗΠΑ ήδη από τον 19ο αιώνα, έχοντας πάρει στα χέρια του από το 1915 και την άδεια να εκδίδει το χαρτονόμισμα, είχε ετοιμάσει το πλήρες σχέδιο για την πολυπόθητη Παγκόσμια Κυβέρνηση, έχοντας στα χέρια του μια μεγάλη συμμαχία Κρατών (ΝΑΤΟ) αλλά και μια ουσιαστικά υποταγμένη σε αυτήν Ευρώπη επειδή ήλεγχε τη ροή του χρήματος μέσα σε αυτήν.
Η επιδίωξη όμως ενός τέτοιου εγχειρήματος – ήτοι μια Παγκόσμια Κυβέρνηση με πλήρη έλεγχο του ανθρωπίνου γένους, δεν ήταν κάτι ούτε απλό, ούτε εύκολο. Απαιτούσε όχι μόνο τη δημιουργία νέων ηγετών σε όλη τη Δύση και αλλαγή νοοτροπίας και απεγκλωβισμού από τους χριστιανικούς κανόνες της ηθικής, αλλά και οπωσδήποτε έναν μεγάλο «εχθρό», ο οποίος θα «παίζει» τον ρόλο του «μπαμπούλα». Στην αρχή, για την εποχή εκείνη, τον ρόλο αυτόν έπαιζε το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και η ρωσική ΕΣΣΔ.
Από την άλλη μεριά, σχετικά με την Ελλάδα, συνάγεται εύκολα το γεγονός ότι όλα «στήθηκαν» και μάλιστα με εξαιρετική μαεστρία, όχι απλά για να πέσει ο Παπαδόπουλος, αλλά για να ανοίξει διάπλατα ο δρόμος για μια νέα γενιά πολιτικών ΚΑΙ στην Ελλάδα. Και αυτήν την…δύσκολη αποστολή, ανέλαβε ο κύριος πολιτικός άξονας του «Ιερατείου των Καμπαλιστών», ο καθηγητής Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών του Χάρβαρντ Χένρυ Κίσσινγκερ.
Ήταν τότε μάλιστα που φερόταν να είπε (δεν έχει διασταυρωθεί ακόμη με αδιάσειστα στοιχεία) η γνωστή παρόλα του για τους Έλληνες και …το πώς θα διαβρώσει η ΝΤΠ με τα γνωστές παροτρύνσεις όπως η αλλοίωση της γλώσσας, η Ιστορία κλπ κλπ. Τα γεγονότα όμως που ακολούθησαν με τους πολιτικούς του Ψευτορωμαίϊκου, δείχνουν στο οι παρόλες αυτές να έχουν ήδη εφαρμοστεί και μάλιστα σε θαυμαστό βαθμό!
Τέλος πάντων, πριν από αυτόν, οι κυβερνήσεις στην Αμερική βάδιζαν επί ξυρού ακμής, προσπαθώντας να ισορροπήσουν ανάμεσα στην ειρήνη και τον πόλεμο, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τον Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, τον Τζ.Φ. Κέννεντυ και τον διάδοχο του Λίντον Τζόνσον. Γενικώς η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ την εποχή εκείνη ήταν άτσαλη και με μαφιόζικες μεθόδους, πράγμα που σήμαινε ότι με αυτόν τον τρόπο, παράγονταν έντονα αντιαμερικανικά σύνδρομα στους – υπό υποδούλωση – ευρωπαικούς και τριτοκοσμικούς λαούς. Κι αυτό δεν άρεσε στους επίδοξους Παγκοσμιοποιητές, που ήθελαν αλλαγές «χωρίς μεγάλο κόστος»!
Στην Ελλάδα τώρα, όλοι οι μεταπολεμικοί και μέχρι το 1966 πολιτικοί, σε πολλά σημεία δεν ήταν «συμβατοί» με τις επιδιώξεις κυρίως των Αμερικανών, οι οποίοι μέσω του ΝΑΤΟ, ήθελαν μια Ελλάδα πυθήνειο όργανο τους. Απολύτως υπάκουη, απολύτως εξαρτημένη οικονομικά και…διεφθαρμένη.
Η Ελλάδα που μπήκε – και κυριώς με τον ΤΡΟΠΟ που μπήκε – στο κλάμπ των νικητών του Β’ ΠΠ, δεν τους βόλευε καθόλου. Και οι κυβερνήσεις της Δεξιάς και του Καραμανλή πρωτοστατούντος, παρήγαγαν μεν τεράστια ανάπτυξη, μέσω όμως των χαμηλών ημερομισθίων και των αφόρητων αντεργατικών συνθηκών, πράγμα το οποίο και πλήρωσαν ακριβά αργότερα.
Όπως και να είχε, παρήγαγαν ανάπτυξη και μάλιστα τέτοια, που θάμπωσε όλο το παγκόσμιο επενδυτικό κλάμπ. Και το αποτέλεσμα που προήλθε από την τιτάνια αυτή προσπάθεια, ήταν πραγματικά εντυπωσιακό. Σταθερή άνοδος της μεσαίας τάξης, νέες επενδύσεις στον αγροτοβιομηχανικό τομέα, έκρηξη του κατασκευαστικού κλάδου, πλήρης εκβιομηχάνιση της χώρας, σταθερότητα της οικονομίας.
Η Ελλάδα όμως δεν έπρεπε ποτέ να «θυμηθεί» το αυτοκρατορικό της παρελθόν, δεν έπρεπε ποτέ να νοιώσει δυνατή και ανεξάρτητη, δεν έπρεπε ποτέ να φτάσει στο σημείο να…διεκδικεί. Έπρεπε πάση θυσία να παραμείνει…προτεκτοράτο.
Αυτό που δεν άρεσε στους επίδοξους Παγκοσμιοποιητές, ήταν η ανικανότητα αφ’ ενός των αμερικανών ηγετών στο να ελέγξουν πλήρως τους Έλληνες πολιτικούς και αφ’ ετέρου να τους…αμερικανοποιήσουν. Στο μεταξύ, είχαν χάσει και τον έλεγχο της ηλεκτροπαραγωγικής ενέργειας και του νερού (εκδίωξη από Καραμανλή των Άγγλων της Power και των Αμερικανών της ULEN που ήλεγχαν την ενέργεια και την υδροδότηση στην Ελλάδα) με αποτέλεσμα την εξέλιξη ενός αντιαμερικανικού και αντιαγγλικού κινήματος στην ελληνική κοινωνία, το οποίο εκφραζόταν κυρίως από την κεντροαριστερά, ενώ η Δεξιά κρατούσε σαφείς αποστάσεις. Αυτό όμως δεν ήταν ικανό να σταματήσει τους Έλληνες από το να μισούν τους αποικιοκράτες της Δύσης. Και αυτό ειδικά το ζήτημα, έπρεπε να διευθετηθεί με τρόπο τέτοιο που να μην προκληθούν τα αντίθετα αποτελέσματα.
Οι γραφειοκράτες όμως της Ουάσιγκτον, είχαν διαφορετική άποψη και διαφορετικό εντελώς τρόπο για να διορθώσουν την κατάσταση. Παρά το γεγονός πως ο Κισσιγκερ μέσα από νουθεσίες και μελέτες που παρουσίαζε ενίοτε ως Σύμβουλος στον Λευκό Οίκο (ανεξαρτήτως προέδρων) και που είχαν ως κύριο θέμα τους πιο ήπιους τρόπους επιβολής της Pax Americana, οι διάφοροι διευθυντές της CIA είχαν τη νοοτροπία του «γερακιού» και έκαναν του…κεφαλιού τους. Έτσι προήλθαν οι δικτατορίες στην Λατινική Αμερική και σε άλλα σημεία του πλανήτη, αλλά όχι στην Ελλάδα.
Η Ελλάδα ήταν πολύ ξεχωριστό κεφάλαιο και επ’ αυτού έπρεπε να εφευρεθεί άλλος τρόπος. Πάλι με Δικτατορία ασφαλώς (δεν υπήρχε ούτως ή άλλως άλλος τρόπος τότε) αλλά με μια Δικτατορία βραχύβια, πλήρως ελεγχόμενη και η οποία – κατά τα σχέδια τους – θα εφάρμοζε βιαίως την απάλειψη του…»κομμουνιστικού κινδύνου», με μεθόδους τέτοιους οι οποίοι θα έφερναν ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα. Δηλαδή θα παρήγαγε…»αντιστασιακούς ήρωες» πλήρως ελεγχόμενους από το Ιερατείο των Καμπαλιστών, οι οποίοι και θα ξεπλένονταν μετά την πτώση της και θα αποτελούσαν τα «νέα ινδάλματα» των ταλαιπωρημένων Ελλήνων.
Μέχρι και το 1965, αν εξαιρέσει κανείς την … «διαφορετική» διακυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου, το πάνω χέρι, λόγω του Εμφυλίου ασφαλώς, τον είχε η λεγόμενη «Δεξιά», η οποία εκφράστηκε κυρίως από τον Καραμανλισμό, ο οποίος με τη σειρά του ήθελε μια Ελλάδα εξευρωπαϊσμένη, δυτικότροπη και απαλλαγμένη από το βυζαντινό της παρελθόν. Δεν ήταν όμως αυτό αρκετό για τους Αμερικανούς. Επί της ουσίας, όπως γράφει και ο John Hirst στο βιβλίο του «Συντομη Ιστορία της Ευρώπης» (Μεταίχμιο) «Η Ελλάδα, η πιο διαφορετική ευρωπαϊκή χώρα από όλες τις άλλες, ή θα πρέπει να απαλλαγεί από τα σύνδρομα του βυζαντινισμού που παρήγαγε η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ή θα πρέπει να διαγραφεί ως τέτοια περνώντας στην Ασία».
Άρα, το πρόβλημα για τους Νεοταξίτες, ήταν η…διαφορετικότητα του ελληνικού λαού, η οποία πήγαζε μέσα από τη συλλογική μνήμη του αρχαίου και του βυζαντινού – δηλαδή του ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ – μεγαλείου και τίποτε περισσότερο. Αυτή η συλλογική μνήμη έπρεπε να απαλειφθεί με κάθε τρόπο και ο τρόπος αυτός ήταν ένας: Η Γέννηση μιας ΝΕΑΣ ΓΕΝΙΑΣ πολιτικών που να ΜΗ προέρχεται από τα παλιά πολιτικά τζάκια, πλήρως απαλλαγμένη από οποιασδήποτε μορφής αγκυλώσεις του παρελθόντος (ιστορικές και θρησκευτικές), η οποία αυτή γενιά θα προετοιμάσει τον λαό για το νέο μέλλον του, το οποίο που είχε σχεδιαστεί μέσα στα σκοτεινά υπόγεια του Λάνγκλεϋ ή του κτιρίου του ΟΗΕ.
Η μόνη πηγή απ’ όπου θα μπορούσε να αντληθεί αυτή η φουρνιά πολιτικών ήταν μία: ΟΙ ΒΕΝΙΖΕΛΙΚΟΙ! Μέσα από αυτούς έπρεπε να βγούν οι νεόι αυτοί πολιτικοί και κυρίως, μέσα από το «φυτώριο» τους, το Κολλέγιο Αθηνών. Και ο μόνος τρόπος για να γίνουν καθολικά αποδεκτοί, ήταν να ΗΡΩΩΠΟΙΗΘΟΥΝ, μέσα από μια θυελλώδη και βίαιη πολιτική κατάσταση, η οποία θα προκαλούνταν μέσα από μια ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ.
Αυτό είναι το σύγχρονο ΨΕΥΤΟΡΩΜΑΙΪΚΟ, το οποίο γεννήθηκε μέσα από τα συντρίμμια της γκρεμισμένης πύλης του Πολυτεχνείου… Η Γενιά του Πολυτεχνείου, η οποία προηγουμένως ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΗΚΕ με αγαστό τρόπο με τους Νεοταξίτες του Κισσιγκερ για να πάρουν την εξουσία κάποια μέρα και ο οποίος Κισσιγκερ ήταν ο ιθύνων νούς τόσο της δημιουργίας των συνθηκών της «εξέγερσης», όσο και της προδοσίας της Κύπρου από τους αναλώσιμους δικτάτορες.
Επίλογος και συμπεράσματα
Η νύχτα της 17ης προς 18η Νοεμβρίου, δεν ήταν σε καμμιά περίπτωση μια νύχτα ηρωισμού. Ούτε ενός άλλου…ελληνικού «έπους». Ήταν μια νύχτα – μουτζούρα για την ελληνική νεότερη και σύγχρονη Ιστορία και τον ελληνικό λαό, που προδόθηκε γι’ άλλη μια φορά. Ήταν μια καλοστημένη σκηνοθετικά «εξέγερση», που θυμίζει τις μεθόδους που χρησιμοποιεί εδώ και μια εικοσαετία ο Τζώρτζ Σόρος και οι ΜΚΟ του για λογαριασμό των Νεοταξιτών πατρώνων του.
Μέσα σε αυτή την παγίδα, μπλέχτηκε και ο απλός λαός, ο οποίος και συγκινήθηκε από τον δήθεν ηρωϊκό αγώνα που διεξήγαγαν τα σπουδαγμένα παιδιά του με αποτέλεσμα να κατέβει μαζικά και αυτός για να τα στηρίξει και να δείξει γι’ άλλη μια φορά πως ο φασισμός δεν περνάει και δεν πρόκειται να περάσει. Κανείς δεν φανταζόταν ότι αυτά τα «ηρωικά» παιδιά που – υποτίθεται πως – ξεσηκώθηκαν αίφνης με σκοπό να ρίξουν το σάπιο χουντικό καθεστώς, θα γινόταν αύριο-μεθαύριο οι πολιτικοί που θα έφερναν και θα ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΟΥΣΑΝ τη ΠΟΛΙΤΙΚΗ διαφθορά, θα έφερναν συνειδητά την ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ της χώρας, θα την καθιστούσαν ΑΠΟΛΥΤΑ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΟ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ και θα την παρέδιδαν στα νύχια των άρρωστων σατανοκαμπαλιστών.
Η Δικτατορία των Συνταγματαρχών, δεν ήταν παρά μια παρέα ΗΛΙΘΙΩΝ και ΑΝΙΚΑΝΩΝ ηγετίσκων, πλήρως ελεγχόμενων από τους Νεοταξίτες. Ηλιθίων διότι ούτε καν είχαν τη στοιχειώδη νοημοσύνη για να δούν όχι τις πραγματικές προθέσεις των Νεοταξιτών, αλλά ούτε καν πέραν από τη…μύτη τους!
Αρέσκονταν στο να …συλλαμβάνουν με μηδενική αιτία τον οποιονδήποτε, μέσω των χαφιέδων τους, με την αιτιολογία του «δρώντος κομμουνιστή» και να τον στέλνουν επίσης για …πλάκα εξορία στο κολαστήριο της Τζιά, αρέσκονταν στο να…λογοκρίνουν το μόνο μέσο μαζικής επικοινωνίας την εποχή εκείνη, δηλαδή τον κινηματογράφο, αρέσκονταν στο να…προσφέρουν «τσάμπα» θέαμα στην πλήρως ελεγχόμενη τηλεόραση και στο να…κάνουν απλά… εγκαίνια νέων έργων για προκάλυψη των επιδιώξεων τους και να τους χειροκροτάνε οι οπαδοί τους.
Δεν ήξεραν ή δεν μπορούσαν να φανταστούν, ότι επί της ουσίας, γινόταν η ΚΟΛΥΜΠΗΘΡΑ ΤΟΥ ΣΙΛΩΑΜ για τους ξενοκίνητους «Βενιζελικούς», τους οποίους με αυτόν τον τρόπο ΑΓΙΟΠΟΙΗΣΑΝ μέσα από την ταμπέλα του «αντιστασιακού». Αυτοί οι ίδιοι δημιούργησαν και το κίνημα των φοιτητών, με τις ανόητες και ανούσιες κατευθυνόμενες εκλογές πρυτάνεων, τις απαγορεύσεις, και τον τρόμο που έσπερνε η ΕΣΑ του Ιωαννίδη και ο αρχιβασανιστής Θεοφιλογιαννάκος.
Αυτοί οι ίδιοι έδωσαν τα σκήπτρα στον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος προηγουμένως – και σύμφωνα με τις μαρτυρίες του Αθ. Στριγά, δημιούργησε το ΠΑΚ με μια γενναία χρηματοδότηση από το ίδρυμα Ροκεφέλλερ. Και λεώ «παρέδωσαν», διότι ο Παπανδρέου ήταν αυτός που πήρε επάνω του την αποστολή στο να αναδείξει όλον αυτόν τον συρφετό των Λαλιώτηδων και των Σημίτηδων ως η Νέα Γενιά πολιτικών, θάβοντας οριστικά την παλαιά.
Όλες οι λεγόμενες «αντιστασιακές» ομάδες που δρούσαν στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ήταν ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΕΣ από αυτόν και το επιτελείο του ΠΑΚ. Όλοι οι υπόλοιποι που όντως έκαναν αντίσταση χωρίς να έχουν κανένα απολύτως όφελος, ενώ στην αρχή συντάχθηκαν με το ΠΑΣΟΚ, λίγο αργότερα ο ίδιος ο Παπανδρέου τους «ξέρασε» διότι πολύ απλά, ήταν ΕΝΤΙΜΟΙ και ΙΔΕΟΛΟΓΟΙ. Η περίπτωση Σάκη Καράγιωργα, ήταν απλά η κορυφή του παγόβουνου.
Το ίδιο και η περίπτωση Παναγούλη, που δολοφονήθηκε για να μη ΜΙΛΗΣΕΙ για τις απαγορευμένες αλήθειες, όπως εξιστορεί στο βιβλίο της η σύντροφος του, Ιταλίδα δημοσιογράφος Οριάννα Φαλάτσι. Όσοι ΗΞΕΡΑΝ, βγήκαν από τη μέση και έδωσαν «τόπο» να αναδειχθούν οι …»ήρωες» Λαλιώτης, Δαμανάκη, Τζουμάκας, Παπαχρήστος, Τσοχατζόπουλος, Σημίτης.
Ο,τι τραβάμε σήμερα εμείς οι Έλληνες, το «οφείλουμε» σε αυτούς τους…»ήρωες». Αυτοί οι γιαλαντζί «αγωνιστές» μας διέφθειραν, αλλοιώσαν τη γλώσσα μας, υποβάθμισαν τη θρησκεία μας (να σκεφτείτε ότι σύσσωμη η ΠΑΣΟΚική νομενκλατούρα τότε, στις αρχές του ’83, έβριζε εν χορώ τον όσιο Μητροπολίτη και Αγωνιστή της Ορθοδοξίας Αυγουστίνο Καντιώτη επειδή τους έκανε σκληρή κριτική από άμβωνος!), αλλοίωσαν και επιπεδοποιήσαν την πιο ακριβή μας κληρονομιά, την Ιστορία μας!
Αλλαξαν τα ήθη μας, μας έσπρωξαν ομαδικά στα μπουζουκομάγαζα να παραληρούμε από τα τσιφτελοσουξέδικα των ασήμαντων «καλλιτεχνών» τύπου Άντζελας Δημητρίου και λοιπών, μας εμφύτευσαν τον πιο χυδαίο αμερικανισμό μέσα στο αίμα μας, αυτοί που φώναζαν και ούρλιαζαν «Έξω οι Αμερικάνοι και το ΝΑΤΟ»! Αυτοί που φώναζαν στις σικέ διαδηλώσεις τους «Κάτω η ΕΟΚ των μονοπωλίων», έγιναν οι…πιο μεγάλοι «ευρωπαϊστές»!
Γιατί;
Διότι απλούστατα, ΕΚΤΕΛΟΥΣΑΝ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΩΝ ΚΑΜΠΑΛΙΣΤΩΝ της από δ’ω και από κεί πλευράς του Ατλαντικού.
Το στημένο ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, έγινε ο «μύθος» που ΓΚΡΕΜΙΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ, την Ελλάδα των ΗΡΩΩΝ και την Ελλάδα ΔΥΟ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΩΝ. Κι αν δεν ήταν ο Θεός στη μέση, αυτή η Ελλάδα θα είχε πράγματι εξαφανιστεί εδώ και καιρό…
Είμαστε ακόμη ζωντανοί γιατί υπήρξε κάποτε ένας Άγιος Παΐσιος για να μας ξυπνήσει. Είμαστε ακόμη ζωντανοί γιατί υπήρξαν κάποτε οι σύγχρονοι Άγιοι Γέροντες της Ορθοδοξίας μας. Είμαστε ακόμη ζωντανοί και πολεμάμε όσοι από μας κρατήσαμε μέσα μας ΠΑΤΡΙΔΑ και ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, γιατί ο ΘΕΟΣ το θέλει.
Η έλευση του Ψευτορωμαίϊκου μας είχε ήδη αποκαλυφθεί από τον μέγα μας Άγιο, τον πατέρα του Γένους, τον Κοσμά τον Αιτωλό. «Μην το πιστέψετε, θα φύγει πίσω», έλεγε. Και πράγματι, ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΦΥΓΕΙ, ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΚΛΩΤΣΙΔΟΝ!
Η Μαριά Δαμανάκη, αν ήταν όντως πραγματική αγωνίστρια και όχι μαϊμού, δεν θα έφτανε στο τέλος μέχρι τα ύπατα αξιώματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε θα γινόταν Επίτροπος ποτέ. Η Δαμανάκη, όπως κάθε καλός και παραγωγικός πράκτορας ξένων υπηρεσιών, επεβλήθη στους Ψευτορωμιούς στο να ανέβει ψηλά στα σκαλιά της πολιτικής ιεραρχίας ως ανταμοιβή των ανεκτίμητων υπηρεσιών που προσέφερε στην Νεοταξίτικη παρέα.
Στο βιβλίο της «Η επιστροφή της Πολιτικής», μας δηλώνει με παρρησία και με ύφος…καρλομαγνικό ότι: «Η παγκόσμια οικονομία απαιτεί παγκόσμια διακυβέρνηση. Στην παγκοσμιοποίηση της οικονομίας η πολιτική οφείλει να αντιπαραθέσει την παγκοσμιοποίηση των ευκαιριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων»!
Το διαβάσατε;
Αυτή η θλιβερή κυράτσα του Πολυτεχνείου που πήγε και κρύφτηκε έντρομη στο υπόγειο της Αμερικανικής Πρεσβείας και την ψάχνανε οι πάντες, μας δηλώνει μ’ άλλα λόγια πως η…μόνη μας σωτηρία είναι η…Παγκόσμια Κυβέρνηση της παρέας του Σβάμπ και των λοιπών Καμπαλοσατανιστών του Ιερατείου του WEF! Ε βέβαια, όταν στα σκάνε κανονικά και μεγαλόπρεπα τα αφεντικά σου, είσαι ό,τι αυτοί θέλουν να είσαι. Πιο απλό δε γίνεται!
Θέλω από ώρα να κλείσω επιτέλους αυτό το κείμενο γιατί ντρέπομαι σαν Έλληνας που το γράφω, αλλά η αλήθεια που βγαίνει απ´ τη ψυχή μου δεν…μαζευέται… Δακρύζω που γράφω για την κατάντια μας ως λαού. Απ’ την άλλη όμως χαίρομαι, γιατί ΚΑΜΜΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΗ δεν έρχεται χωρίς ΣΤΑΥΡΩΣΗ.
Το ΨΕΥΤΟΡΩΜΑΙΪΚΟ υπήρξε η αμαρτία μας, η αποπλάνηση μας, η τιμωρία μας, το πάθος μας και ο δρόμος ΠΡΟΣ ΤΗ ΛΥΤΡΩΣΗ. Κάποτε τα εγγόνια μας θα μιλάνε για το Ψευτορωμαίϊκο με χλευασμό και αποτροπιασμό, είμαι βέβαιος, αγναντεύοντας τον Κεράτιο κόλπο και απολαμβάνοντας το καυτό ανατολίτικο αεράκι της Νέας Πρωτεύουσας του Γένους, της Κωνσταντινούπολης. Αυτής, που με κόπο αυτοί οι αλήτες θέλησαν να ξεχάσουμε και που ήρθε η ώρα να πάρουμε και πάλι πίσω….
Διαβάστε επίσης – Rothschild: «Χωρίς την Ουκρανία, η παγκόσμια τάξη πραγμάτων μπορεί να μην επιβιώσει».
